Πειθαρχία παιδιού – Γιατί δεν πρέπει να είμαστε υπερβολικά αυστηροί

Ενώ το να θέτουμε όρια στα παιδιά είναι απαραίτητο για τη σωματική και ψυχική τους υγεία, δεν πρέπει να γινόμαστε υπερβολικά αυστηροί

Το έχουμε πει πολλές φορές: Δεν υπάρχει πιο δύσκολη δουλειά από την ανατροφή ενός παιδιού. 

 Πράγματι, στην προσπάθειά μας να εξασφαλίσουμε το καλύτερο περιβάλλον αλλά και το καλύτερο μέλλον για το παιδί μας, είμαστε καταδικασμένοι να κάνουμε λάθη και να αμφισβητήσουμε πολλές φορές τον εαυτό μας. 

Και δυστυχώς, δεν είναι σπάνιο τα πράγματα που κάνουμε για να προστατέψουμε τα παιδιά μας να είναι και εκείνα που τους κάνουν το μεγαλύτερο κακό. Το να είμαστε υπερβολικά αυστηροί είναι ένα από αυτά.

Οι ανησυχίες μας για τη σωματική και ψυχολογική ακεραιότητα του παιδιού ενδέχεται να μας ωθούν στο να θέτουμε όλο και αυστηρότερους κανόνες όσο μεγαλώνει, αντί για το αντίθετο. 

Ακόμη, όμως, και αν ο έλεγχος και η πειθαρχία αποτρέπουν τους τραυματισμούς και τις κακές παρέες, μακροπρόθεσμα μπορούν να οδηγήσουν σε πολύ αρνητικές καταστάσεις.

Χαμηλή αυτοεκτίμηση

Όταν αγνοούμε τις αντιρρήσεις των παιδιών σε αυτά που τους ζητάμε, αυτό που κάνουμε είναι να αγνοούμε τη μοναδικότητα του χαρακτήρα τους και να τους επιβάλλουμε τις απόψεις μας. 

Έτσι, τους μαθαίνουμε ότι οι σκέψεις και τα συναισθήματά τους δεν έχουν σημασία και τους δημιουργούμε κόμπλεξ κατωτερότητας.

Έλλειψη βούλησης

Όταν ένα παιδί μαθαίνει πως το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να υποταχθεί, δεν είναι εύκολο ως ενήλικας να έχει την ικανότητα να παίρνει πρωτοβουλίες, να πειραματίζεται και να ρισκάρει.

Τελειομανία

Μπορεί πράγματι να μπορούσε να γράψει 10 αντί για 9 στα μαθηματικά, όμως όταν του το εκφράζετε με έντονο τρόπο αυτό που του δείχνετε είναι ότι δεν είστε ποτέ ευχαριστημένοι με την απόδοσή του. 

Σαν αποτέλεσμα, το παιδί μαθαίνει ότι πρέπει όλα να γίνονται άψογα προκειμένου να αισθανθεί ικανοποίηση. Και, δυστυχώς, στη ζωή σπανίως τα πράγματα λειτουργούν έτσι. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ιδιαιτέρως αυστηρό περιβάλλον είναι πιο πιθανό να αντιμετωπίζουν προβλήματα άγχους μεγαλώνοντας.

Αναποφασιστικότητα

Αν πάντοτε έχετε τον τελευταίο λόγο σε κάθε επιλογή που εμφανίζεται στον δρόμο του, είναι λογική συνέπεια να μάθει ότι δεν μπορεί να εμπιστεύεται τον εαυτό του για σοβαρές αποφάσεις. 

Δεν αποκλείεται από ένα σημείο και έπειτα να μην μπορεί καν να αναγνωρίσει τις επιθυμίες του, πόσο μάλλον να επιχειρήσει να τις εφαρμόσει.

Εσωστρέφεια

Η αυστηρότητά μας συχνά ερμηνεύεται ως απουσία στήριξης εκ μέρους των παιδιών, πράγμα που τα κάνει να νιώθουν μοναξιά και να κλείνονται στον εαυτό τους. 

Αυτό σε συνδυασμό με την χαμηλή αυτοεκτίμηση έχει σαν αποτέλεσμα την εξέλιξή τους σε εσωστρεφή άτομα που συχνά εκδηλώνουν κοινωνικό άγχος.

Ψέματα

Ό,τι και να κάνουμε, τα παιδιά έχουν ανάγκη από ανεξαρτησία όσο μεγαλώνουν και, αν δεν τους την προσφέρουμε, θα την διεκδικήσουν όπως μπορούν. Όταν ξέρουν ότι θα αντιμετωπίσετε τιμωρητικά οτιδήποτε δεν σας αρέσει χωρίς πρώτα να ακούσετε τι έχουν να σας πουν, το πιθανότερο είναι ότι μαζί με την ηλικία τους θα αυξάνονται και τα ψέματα που θα λένε. 

Εκτός από το πλήγμα που θα δεχθεί η σχέση σας, αυτό το γεγονός τα εκθέτει και σε κινδύνους καθώς ίσως σημαίνει πως δεν θα είστε πάντα σε θέση να γνωρίζετε πού είναι ή ποιους συναναστρέφονται.

Επαναστάσεις

Δεν κλείνονται όλα τα παιδιά στον εαυτό τους, ούτε εσωτερικεύουν πάντα τη σκληρή πειθαρχία που τους επιβάλλεται. 

Σε πολλές περιπτώσεις αναζητούν ευκαιρίες να επαναστατήσουν και ενδέχεται να πάρουν ρίσκα τα οποία σε άλλη περίπτωση θα απέφευγαν.

vita.gr

Κόρη Μητέρας με Ναρκισσιστική Διαταραχή

Ένα δράμα δίχως τέλος

του Σάββα Ν. Σαλπιστή, Ph.D.*

  

«Ήμουν 5 ή 6 χρονών περίπου και έπαιζα με τα παιχνίδια μου καθισμένη στο πάτωμα, όταν, από τα ουρλιαχτά τρόμου της αδελφής μου που μόλις είχε μπει στο δωμάτιο που βρισκόμουν, συνειδητοποίησα πως το φόρεμά μου είχε γίνει μούσκεμα από το αίμα που έτρεχε από το κεφάλι και το πρόσωπό μου, εξαιτίας ενός ακόμα ξυλοδαρμού μου από τη μητέρα μου, πριν από λίγο, για ασήμαντη και πάλι αφορμή. Κάθε φορά, με χτυπούσε αλύπητα, σταματώντας μόνον όταν δεν είχε πια άλλη δύναμη για να συνεχίσει»…

     Αυτή ήταν η περιγραφή της μνήμης μιας νέας γυναίκας που ανέκυψε εντός της στη διάρκεια μιας πολύ πρόσφατης ψυχοθεραπευτικής μας συνεδρίας. Παρόλο που, στα τόσα χρόνια της ψυχοθεραπευτικής μου εμπειρίας, είναι πολλές οι φορές που έγινα μάρτυρας παρόμοιων αφηγήσεων, κάθε φορά νιώθω τον ίδιο κόμπο στο λαιμό και μέρος της οδύνης, της ανημπόριας, της απόγνωσης και του ψυχικού πόνου που βίωσαν τα άτομα αυτά ως παιδιά, εξαιτίας του μένους της εφιαλτικής μητέρας που έτυχε να έχουν…

     Δεν είναι, όμως, πάντα τόσο ωμή και στυγνή η συμπεριφορά μιας ναρκισσιστικής μητέρας απέναντι στο παιδί της. Συχνά, το παιδί γίνεται αποδέκτης προσβολών, κριτικής και “επιθέσεων” που πολύ δύσκολα γίνονται διακριτές ως τέτοιες γιατί επικαλύπτονται κάτω από ένα περιτύλιγμα δήθεν έγνοιας “για το καλό” του παιδιού, από αναφορές σε άλλους που τα κατάφεραν καλύτερα κ.τ.λ. που μόνο βαθιά τραύματα, σύγχυση και αυτοαμφισβήτηση του προκαλούν. 

     Από τη μεριά της, μία ναρκισσιστική μητέρα -εξαιτίας της μεγαλειώδους εικόνας εαυτού που έχει κτίσει εντός της- θεωρεί πως η ίδια είναι αλάνθαστη και της αξίζει η αναγνώριση και ο θαυμασμός όλων για τις “θυσίες” που κάνει για τα παιδιά της. 

Με άλλα λόγια, εδώ μιλάμε συχνά για μια, χωρίς εμφανή και ευδιάκριτα στοιχεία, ψυχική κακοποίηση στην οποία συχνά ούτε ο θύτης, αλλά ούτε και το θύμα έχουν σαφή συνείδηση του δράματος στο οποίο συμμετέχουν.
..........

Ολόκληρο το άρθρο εδώ: i-psyxologos

*Κλινικός Ψυχολόγος Πανεπιστημίου Στοκχόλμης
Διπλωματούχος Ψυχοθεραπευτής
Βασιλικού Ιατροχειρουργικού Ινστιτούτου Karolinska Στοκχόλμης

   
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Παιδιά που έχουν υποστεί bullying από τα αδέλφια τους, ίσως αναπτύξουν ψυχολογικά προβλήματα

Το bullying φαίνεται πως μπορεί να έχει μακροχρόνια επίδραση στην ψυχική υγεία των παιδιών που είναι θύματα, ακόμα και από τα αδέλφια τους, σύμφωνα με έρευνα.

Νέα δεδομένα στο θέμα του bullying φέρνει επιστημονική μελέτη, που υποστηρίζει πως τα παιδιά που έχουν πέσει θύμα εκφοβισμού από τα αδέλφια τους, ίσως αναπτύξουν ψυχολογικά προβλήματα.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με σχετική μελέτη που δημοσιεύθηκε στο «Journal Of Youth and Adolescence», παιδιά που ήταν θύματα bullying μεταξύ 11 και 14 ετών, είχαν περισσότερες πιθανότητες να έχουν προβλήματα ψυχικής υγείας μέχρι τα 17 τους.

Ακόμα, οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Γιορκ διαπίστωσαν πως τα παιδιά που ασκούσαν bullying από τα αδέλφια τους, ήταν εξίσου πιθανό να υποφέρουν από τέτοιους είδους προβλήματα, όπως και τα θύματά τους, με τους επιστήμονες να χαρακτηρίζουν τα ευρήματα ως «ιδιαίτερης σημασίας».

Τι έδειξε η έρευνα για το bullying, τα παιδιά και τα πιθανά ψυχολογικά προβλήματα

Επισημαίνεται πως η προαναφερθείσα έρευνα περιλάμβανε 17.157 μεγαλύτερα παιδιά με τουλάχιστον ένα άλλο αδελφό και συμμετείχε ίσος αριθμός αγοριών και κοριτσιών, οι οποίοι προέρχονταν από οικογένειες που λάμβαναν επιδόματα.

Μάλιστα, οι γονείς -συνήθως οι μητέρες- και τα παιδιά ρωτήθηκαν για το αν υπήρχε εκφοβισμός στο σπίτι και αυτό έγινε όταν τα παιδιά ήταν από 11 έως και 14 ετών.

Εν συνεχεία, όταν τα παιδιά έγιναν 17 ετών, ρωτήθηκαν για τη δική τους ψυχική υγεία, καθώς και για τους γονείς.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι απαντήσεις γονέων και παιδιών τείνουν να ταιριάζουν όταν τα παιδιά ήταν 11 και 14 ετών, αλλά ότι υπήρχαν περισσότερες διαφορές μέχρι τα 17 τους χρόνια.

Ο εκφοβισμός χωρίστηκε σε τέσσερις κατηγορίες: Στα παιδιά που δέχθηκαν εκφοβισμό από τα αδέλφια τους, σε αυτά που εκφόβιζαν τα αδέλφια τους, σε εκείνα που εκφόβιζαν και εκφοβίζονταν από τα αδέλφια τους και στα ανήλικα άτομα που δεν εκφόβιζαν τα αδέλφια τους.

Επίσης, για να καθοριστεί πόσο αισιόδοξο ήταν ένα παιδί, τους ζητήθηκε να βαθμολογήσουν την ευημερία και την αυτοεκτίμησή τους οπότε για τη μέτρηση της αρνητικής ψυχικής υγείας, τα παιδιά απάντησαν σε ερωτήσεις που θα διευκρίνιζαν αν είχαν εσωτερικά προβλήματα, όπως είναι το αν προτιμούσαν να ήταν μόνα- καθώς και άλλα ζητήματα, όπως είναι η εύκολη απόσπαση της προσοχής και ο θυμός.

Συν τοις άλλοις, τα παιδιά ερωτήθηκαν και για την ψυχική δυσφορία, συμπεριλαμβανομένου του πόσο συχνά ένιωθαν καταθλιπτικά, και τα μισά ανήλικα άτομα που συμμετείχαν στη μελέτη, είχαν δεχθεί bullying από τα αδέλφια τους στην ηλικία των 11 ετών.

Ωστόσο, στην ηλικία των 14 ετών, το ποσοστό αυτό είχε πέσει στο ένα τρίτο και τα αποτελέσματα έδειξαν ότι τα παιδιά που εκφοβίζονταν από τα αδέλφια τους, ήταν πιο πιθανό να υποφέρουν από εσωτερικά προβλήματα, να είναι ψυχολογικά στενοχωρημένα ή ακόμα και να αυτοτραυματιστούν.

Η μελέτη δεν έλαβε υπόψη άλλες μεταβλητές όπως ο πλούτος και η γεωγραφία ωστόσο φάνηκε πως και τα παιδιά που εκφοβίζουν τα αδέλφια τους, ήταν εξίσου πιθανό να υποφέρουν από προβλήματα ψυχικής υγείας σαν και εκείνα στα θύματα του bullying, ενισχύοντας τη μακροχρόνια άποψη ότι οι εκφοβιστές προβάλλουν τα δικά τους θέματα στους άλλους.

Ο επικεφαλής ερευνητής Δρ Ουμάρ Τοσέμπ σημείωσε: «Ενώ ο εκφοβισμός μεταξύ αδελφών έχει συνδεθεί προηγουμένως με κακά αποτελέσματα ψυχικής υγείας, δεν ήταν γνωστό εάν υπάρχει σχέση μεταξύ της διάρκειας του εκφοβισμού και της σοβαρότητας της ψυχικής υγείας. Ιδιαίτερα αξιοσημείωτο ήταν το εύρημα ότι ακόμα και εκείνοι που εκφοβίζουν τα αδέλφια τους, αλλά δεν εκφοβίζονται οι ίδιοι, δηλαδή οι εκφοβιστές, είχαν άσχημα αποτελέσματα ψυχικής υγείας ακόμα και χρόνια αργότερα».

sputniknews.gr