Ο «Καθωσπρέπει» και το «Χαμένο κορμί»...

Για τον έναν, δεν έχει να πει τίποτα κανείς. Σοβαρός. Τυπικός. 

Σε όλα καθωσπρέπει. 

Δεν κλέβει, δεν μοιχεύει, δεν πορνεύει, κάνει τις ελεημοσύνες του, βοηθά όλο τον κόσμο. 

Είναι εντάξει ο άνθρωπος.

Ο άλλος ένας αλήτης. Ένα απόβρασμα. Χτίζει περιουσίες σε βάρος αθώων ανθρώπων. Καταπιέζει κόσμο και κοσμάκη. 

Χαμένο κορμί.

Και όμως…
Ο Φαρισαίος χάνεται μέσα στη τελειότητά του. Περηφανεύεται. Θολώνει.
Ο Τελώνης, παίρνει χαμπάρι τα μαύρα του τα χάλια και κλαίει, μετανιώνει. Και από εκεί που δεν το περίμενε κανείς σώζεται…

Μου αρέσει πολύ αυτή η παραβολή. Μου δίνει ελπίδα…
Μου υπενθυμίζει πως κάποιες φορές, είναι προτιμότερο να πιάσεις πάτο. 

Γιατί τουλάχιστον έτσι, έχεις μια ευκαιρία να δεις τα χάλια σου. Γιατί έχεις μια ευκαιρία το πάρεις αλλιώς, να μετανοήσεις…
Γιατί έτσι, έχεις μια ευκαιρία να σωθείς…

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι