Είναι δύσκολο να βλέπουμε τα παιδιά μας να κάνουν λάθη. Μερικές φορές ανησυχούμε τόσο πολύ για την ευημερία τους ώστε χάνουμε την ψυχραιμία μας και αρχίζουμε το «κήρυγμα»! Οι διαφωνίες αρχίζουν! Τα πιο ψύχραιμα μυαλά δεν επικρατούν πάντα.
Γνωρίζουμε πόσο περίπλοκη μπορεί να είναι η ζωή. Πόσο περίπλοκες είναι οι σχέσεις. Μπορούμε ακόμη να δούμε τον κίνδυνο να έρχεται. Έχουμε κερδίσει τη «σοφία» μας μέσω των δικών μας λανθασμένων βημάτων και μερικές φορές έχουμε υπομείνει πόνο ως αποτέλεσμα των μη σωστών επιλογών ή καταστροφικών αποφάσεων. Έτσι χρειαζόμαστε την εμπειρία και τη σοφία που έχουμε κερδίσει με τα χρόνια για να προστατεύσουμε τα παιδιά μας. Μακάρι να μπορούσαν να αντλήσουν από τη δική μας γνώση για να αποφύγουν να κάνουν τα δικά τους λάθη.
Δώστε τους πληροφορίες που καταλαβαίνουν.
Μπορούμε να τους προσφέρουμε γνώση με τρόπο που θα καταλάβουν και που θα τα βοηθήσουν να μάθουν να παίρνουν τις δικές τους σωστές αποφάσεις. Ωστόσο, όταν λέμε στα παιδιά τι να κάνουν ή τα προειδοποιούμε για τρομερές συνέπειες μέσω κηρυγμάτων που συχνά προκαλούνται σε στιγμές έντασης, τα απομακρύνουμε από κοντά μας. Μερικές φορές καταλήγουμε να τα πιέζουμε προς τις αποφάσεις που φοβόμαστε. Όπως για παράδειγμα:
«Δεν καταλαβαίνεις ότι αυτό που κάνεις θα σε οδηγήσει σε μία άσχημη κατάσταση; Και σε μία λάθος απόφαση; Δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει στον εγκέφαλό σου. Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι το δικό μου παιδί είναι φίλος με τον Κώστα. Ακόμη και η μητέρα του ξέρει ότι δημιουργεί συνέχεια προβλήματα. Ανησυχώ πολύ για την παρέα σου αυτή και που μπορεί να σε οδηγήσει!»
Όταν οι νέοι πιστεύουν ότι οι γονείς τους δεν τους θεωρούν ικανούς για σωστές συμπεριφορές και δεν καταλαβαίνουν τα μαθήματα που προσπαθούν οι γονείς να τους μεταφέρουν, διακινδυνεύουμε να τους ωθήσουμε στην εξέγερση.
Τι ακούν οι έφηβοι.
Τι ακούει ο νεαρός «μπλα μπλα μπλα»… και βλέπει κάτι στην τηλεόραση με θλιβερό τέλος. Καταλαβαίνουν τον φόβο στον τόνο της φωνής μας αλλά δεν ακούν ούτε μία λέξη που τους λέμε. Γιατί συμβαίνει αυτό;
Η ικανότητα χρήσης αφηρημένης συλλογιστικής είναι κάτι που έρχεται στη μέση ή στα τέλη της εφηβείας. Τα παιδιά και οι έφηβοι σκέφτονται συγκεκριμένα, δηλαδή βλέπουν τα πράγματα όπως εμφανίζονται αυτή τη στιγμή. Δεν σκέφτονται το μέλλον. Αντίθετα, ζουν στο παρόν όπως το βλέπουν.
Οι άνθρωποι που είναι αγχωμένοι δεν μπορούν να σκέφτονται αφηρημένα, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορούν να δουν λεπτές διαφορές και έχουν πρόβλημα να σκεφτούν μελλοντικά αποτελέσματα. Τρέχουν να αποφύγουν κάτι κακό και ο εγκέφαλος δεν βρίσκεται σε κατάσταση «διαπραγμάτευσης» ή «σκέψης». Όταν λοιπόν τους μιλάμε σε κατάσταση πανικού ή τους φωνάζουμε ενισχύουμε τους φόβους τους. Έχουν χάσει την ικανότητά τους να απορροφούν τα μηνύματά μας και να χρησιμοποιούν τη λογική για να καταλάβουν και να λύσουν τα προβλήματά τους. Μπορούν μόνο να σκέφτονται κάτι χειροπιαστό, κάτι που συμβαίνει τώρα.
Μπορεί να ξεκινήσουν να μας αποδείξουν πόσο λάθος κάνουμε. Οι προθέσεις μας αποτυγχάνουν.
Τα καλά νέα.
Τα καλά νέα είναι ότι υπάρχουν τρόποι για να συμβουλεύσουμε τα παιδιά μας. Θέλουμε να τιμήσουμε την ευφυΐα που διαθέτουν και να τα διευκολύνουμε να πάρουν σοφές αποφάσεις. Πρόκειται για την αλλαγή της δομής του τρόπου με τον οποίο μιλάμε. Προσαρμόζοντάς τον έτσι ώστε να ταιριάζει με το στάδιο της ανάπτυξής τους. Πρόκειται επίσης για την ήρεμη μεταφορά του μηνύματος ώστε να μην ενεργοποιήσουμε τον πανικό στον τρόπο σκέψης τους.
Το μαθηματικό πρόβλημα.
Ας εξετάσουμε το κήρυγμα/διάλεξη με συντομία: Η συμπεριφορά αυτή θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα πολύ επικίνδυνο αποτέλεσμα ανάλογα με μία σειρά μυστηριωδών μεταβλητών. Αυτή είναι η άλγεβρα! Είναι αφηρημένο από τη φύση του και το νεαρό άτομο που δεν είναι ακόμη αναπτυξιακά ικανό να σκεφτεί με αυτόν τον τρόπο, ή που βρίσκεται σε κατάσταση πανικού, δεν θα είναι σε θέση να κατανοήσει ένα πρόβλημα άλγεβρας.
Από την άλλη πλευρά, ακόμη και σε πανικό, ένα άτομο είναι σε θέση να σκέφτεται με συγκεκριμένους μαθηματικούς όρους. Μπορεί να κατανοήσει ότι ένα συν δύο ισούται με τρία. Μόλις ξεκινήσει με τον αριθμό τρία, μπορεί εύκολα να προσθέσει τον αριθμό τέσσερα για να κατανοήσει την έννοια του επτά.
Η πρόκληση.
Η πρόκληση λοιπόν των γονέων είναι διπλή:
Να επιλέξουν το χρονοδιάγραμμα των συνομιλιών τους με τα παιδιά ώστε να παραμείνουν ήρεμοι. Δεν θέλουν να είναι υπεύθυνοι ωθώντας τα παιδιά σε κατάσταση πανικού που θα τα κάνει ανίκανα να εξετάσουν τη σχέση μεταξύ δράσεων και συνεπειών.
Να μιλούν με τρόπο που ακόμη και κάποιος με χειροπιαστή σκέψη μπορεί να κατανοήσει πλήρως. Η ιδέα είναι να καταλάβουν τα παιδιά σημείο προς σημείο σιγά σιγά να το καταλάβουν.
Όταν διευκολύνουμε τα παιδιά μας να καταλήξουν στα δικά τους συμπεράσματα, αισθάνονται σοφότερα επειδή έχουν καταλάβει την κατάσταση, έχουν τις λύσεις και δεν έχουν κανένα λόγο να επαναστατήσουν. Πρέπει λοιπόν στην προσπάθειά μας να αλλάξουμε τη μαθηματική δομή των προτάσεών μας από την άλγεβρα σε απλά μαθηματικά.
Δύσκολα πράγματα για τους γονείς. Όμως υπάρχουν στρατηγικές για να είναι όλα πιο εύκολα και πιο αποτελεσματικά. Απλά ξεχνάμε τα «κηρύγματα» και προσεγγίζουμε τα παιδιά μας με απλό και κατανοητό τρόπο που σίγουρα θα καταλάβουν και θα εκτιμήσουν.
No comments:
Post a Comment