Τι θα συνέβαινε αν μάθαιναν τα Παιδιά μας τα Απλά και Σημαντικά της Ζωής;

Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου

    Τα σχολεία σταμάτησαν και, όπως είθισται πάντοτε, η γκρίνια και η παραφιλολογία ξεκίνησε. Ωστόσο, τα παιδιά δεν είναι εκείνα που παραπονιούνται για την τρέχουσα κατάσταση, ούτε για τις νέες συνθήκες, στις οποίες έρχονται να προσαρμοστούν με τεράστια ευκολία και πρωτοφανή ενθουσιασμό. Στα παιδιά δεν λείπουν τη δεδομένη στιγμή ο δάσκαλος και τα βιβλία.

    Ίσως να τους λείπουν οι φίλοι τους, η κουβέντα και τα πειράγματα στα διαλείμματα, μα στ' αλήθεια πιστεύω πως βρέθηκε μία κάπως σουρεαλιστική ευκαιρία για να “παγώσουμε” λιγάκι το άγχος των παιδιών και να γίνει η εκπαιδευτική διαδικασία περισσότερο διαδραστική και μαθητοκεντρική και λιγότερο βαθμοθηρική και ανιαρή.

    Κι αναρωτιέμαι και θέλω να ρωτήσω όλους τους γονείς, που μέχρι χτες ή ακόμη και ως σήμερα τα 'χουν με το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα: "Τι, ακριβώς, θα γίνει αν;" 

Αλήθεια, τι θα γίνει, αν τα παιδιά χάσουν τον κλασικό τρόπο εκπαίδευσης που ίσχυε μέχρι τον περασμένο μήνα;

    Τι θα συμβεί, αν σταματήσουν για λίγο περισσότερο από το καθιερωμένο και αν, αντί για Μαθηματικά, Αρχαία και Γλώσσα, μπουν σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο εκπαίδευσης, που δεν είναι άλλος από την καθημερινή ζωή, την απλή παρατήρηση, την αδιάκοπη εξερεύνηση και τη συνεχή διασκέδαση;

    Τι, στ' αλήθεια, μπορεί να συμβεί σ' ένα παιδί, όταν σταματάει η εξουθενωτική τρεχάλα των δραστηριοτήτων του και, ξαφνικά, βρίσκει χρόνο για να συνδεθεί με τους γονείς και τ' αδέρφια του; Βλέπουμε πλέον παιδιά, που έχουν όλο τον χρόνο στη διάθεσή τους να παρατηρήσουν τις συμπεριφορές των γονιών τους, που μπορούν να ξεδιπλώσουν τη φαντασία τους στη δημιουργική και χωρίς όρια γραφή, που ανακαλύπτουν νέες δεξιότητες και κλίσεις, με αποτέλεσμα να αποκτούν σταδιακά μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση και, κατά συνέπεια, να διαθέτουν ισχυρότερη αυτοπεποίθηση.
    Αναρωτιέμαι, ακόμη, πώς και αν αντισταθμίζεται η πολυτέλεια του να συνυπάρχει μια οικογένεια, χωρίς κανένα από τα μέλη της να έχει κάποιο “πρέπει” να το περιμένει. Τι θα γίνει, αν οι γονείς εκμεταλλευόμενοι τη συγκυρία, μυήσουν τα παιδιά στον απλό τρόπο ζωής και προσπαθήσουν να τα διδάξουν πόσο σημαντική είναι η προσφορά ακόμη και του πιο μικρού μέλους στην οικογένεια;

    Τι θα γινόταν, αν τα παιδιά, αντί να τα βρίσκουν όλα έτοιμα, όπως επιτάσσουν οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής, αρχίσουν να συνδράμουν ενεργά σε κάθε μικρή ή μεγάλη δουλειά, βοηθώντας στη μαγειρική, μαζεύοντας τα ρούχα ή καθαρίζοντας το σπίτι στο οποίο κατοικούν; Δεν είναι άραγε μια πραγματική ευκαιρία να πραγματώσουμε όσα, χρόνια τώρα, υποστηρίζουμε πως θα 'πρεπε κάθε σχολείο να διδάσκει;

    Ποιος, πράγματι, μπορεί να πει τι θα γίνει αν, εν μέσω της άνοιξης, με τόσες μυρωδιές και χρώματα στη φύση, ένα παιδί βρίσκει τον τρόπο να συνδεθεί με τη φύση που τον περιβάλλει, να μάθει νέα είδη δέντρων και λουλουδιών, να παρατηρήσει τον τρόπο με τον οποίο η ζωή υπάρχει παντού γύρω του και όχι μόνο στο ανθρώπινο είδος, το οποίο μέχρι στιγμής του προσφέρει γνώση σε συσκευασία.

    Το μόνο που μπορεί να συμβεί σ' ένα παιδί που μεγαλώνει δεμένο με τη φύση είναι να μάθει να την σέβεται και να την προστατεύει, γνωρίζοντας πως κάτι τέτοιο είναι μονόδρομος για τη δική του υγιή συνέχεια μέσα σε αυτήν. Μερικά από εκείνα που μπορεί η φύση να καλλιεργήσει σ' ένα παιδί είναι οι καλλιτεχνικές ευαισθησίες, η ανάπτυξη της φαντασίας, η αναζήτηση του ωραίου σε κάθε έκφανση της ζωής του και η ελευθερία που οδηγεί, εν τέλει, στην τελείωση.

    Πείτε μου, τι θα συμβεί, αν αντί για τα βιβλία που ανοίγαμε κάθε μεσημέρι για διάβασμα, δώσουμε στα παιδιά μας την ευκαιρία να γνωρίσουν μερικά από τα διαμάντια της κλασικής λογοτεχνίας; 

Τι μπορεί να συμβεί τώρα που τα γρήγορα βραδινά φιλιά αντικαταστάθηκαν από βραδιές ανάγνωσης ή διήγησης ιστοριών;

    Πόσο ψυχικά ήρεμη μπορεί να αισθάνεται μία παιδική ψυχή που, αντί να ακούει τις αγχωμένες φωνές των γονιών του τα βράδια να τα προστάζουν να βιαστεί, τους βλέπει να του ετοιμάζουν χαλαρωτικά αφρόλουτρα, μετά τα οποία κοιμούνται όλοι μαζί ανταλλάσσοντας λόγια αγάπης και θαλπωρής;

    Τέλος, τι θα συμβεί αν πάψουμε να ανησυχούμε για το πώς τα παιδιά μας θα ξεχωρίσουν από το σύνολο, πώς θα αναδειχθούν σε ενήλικες ηγέτες και πώς θα τα κάνουμε να χωρέσουν στο παιδικό μυαλό τους τη γνώση των αριθμών, των γραμμάτων, της απλής φυσικής, της παγκόσμιας ιστορίας και της αστείρευτης γονεϊκής μανίας;

    Ξέρετε τι θα συμβεί; Θα χάσουμε τον ρόλο που είχαμε μέχρι τώρα και θα κληθούμε να γνωρίσουμε έναν καινούργιο, ο οποίος δεν επιβάλλει στο παιδί όσα πρέπει να μάθει, αλλά με σεβασμό προς την ψυχή του και κυρίως με ανιδιοτελή αγάπη, του δείχνει τον δρόμο και όχι τον τρόπο για να ανακαλύψει όλα εκείνα που θα κάνουν τη ζωή του ευκολότερη, πιο ουσιώδη και οπωσδήποτε πιο ήρεμη.

Όλα είναι θέμα οπτικής. Για άλλους ευκαιρία και για κάποιους κατάρα.

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι