Δεν είναι ο κόσμος που σε απογοητεύει, είναι οι δικές σου προσδοκίες γι’ αυτόν

Οι περισσότεροι άνθρωποι αισθάνονται πληγωμένοι, απογοητευμένοι και προδομένοι από την κοινωνία, τους συνανθρώπους τους, τον κόσμο…
... αυτό όμως δεν είναι αλήθεια… είναι μια παραμόρφωση...
Οι άνθρωποι αυτοί είναι πληγωμένοι από τις δικές τους προσδοκίες για τον κόσμο και όχι από αυτόν…

Οτιδήποτε κι αν συμβαίνει στον κόσμο είναι αληθινό,
αυτό όμως που αυτοί σκέφτονται ότι θα έπρεπε να συμβαίνει στον κόσμο δεν είναι αληθινό…
δεν απογοητεύεσαι δηλαδή από τον κόσμο αλλά από τις δικές σου προβολές γι αυτόν…
… στην απόσταση που δημιουργείται μέσα στο μυαλό σου ανάμεσα σε «αυτό που είναι» και αυτό «που θα έπρεπε να είναι» δημιουργείται η σύγκρουση.

Γνωρίζεις για παράδειγμα έναν άνθρωπο και λες «Τι υπέροχος άνθρωπος!»
Και μετά από λίγο καιρό λες «Μα πόσο ανόητος, πόσο διεφθαρμένος άνθρωπος ήταν!»
«αγαπάς» κάποιον γι αυτό που νομίζεις ότι είναι,
για την εικόνα που εσύ έχεις φτιάξει γι αυτόν…
Νομίζεις ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος άλλαξε ξαφνικά;;
Ήταν οι δικές σου προσδοκίες και προβολές γι αυτόν που σε απογοήτευσαν, όχι αυτός ο ίδιος.

Άρα, αυτό που έχει πραγματική αξία να παρατηρήσουμε είναι ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο και τους άλλους… και αυτός ο τρόπος καθορίζεται από τις αξίες μας και όσα έχουμε μάθει….
Από το τι πραγματικά γνωρίζουμε για τον κόσμο και τους άλλους…
Οι αξίες μας διαμορφώνονται κυρίως μέσα στο περιβάλλον που ζούμε.
Αν ζούμε σ ένα κόσμο εχθρικό και ανασφαλή, έναν κόσμο ανταγωνιστικό και βίαιο οι αξίες μας θα έχουν διαμορφωθεί ανάλογα…
… το ίδιο και οι προσδοκίες και οι προβολές μας για τον κόσμο αυτό…

Υπάρχουν χιλιάδες θεωρίες σχετικές με το πώς θα έπρεπε να είναι ο κόσμος μα όλες αυτές οι θεωρίες δεν έχουν λύσει ποτέ κανένα πρόβλημα ουσιαστικά.
Οι άνθρωποι συνήθως ακολουθούν αυτές τις θεωρίες και χάνονται,
χάνουν τον «στόχο» τους.
Ακολουθούν γοητευμένοι τη θεωρία της Μη Βίας και της ειρήνης, για παράδειγμα, εξακολουθώντας να είναι βίαιοι στη ζωή τους.

Όταν ένας συνάνθρωπος σου πεινάει δεν έχει καμία αξία να του περιγράφεις πως είναι ένα πιάτο με φαγητό.

Η κοινωνία μας δεν είναι προσανατολισμένη στο να λύνει προβλήματα.
Η κοινωνία μας κινείται με βάση ένα πολύ περιορισμένο κίνητρο, το προσωπικό όφελος, το κέρδος
και με ένα τέτοιο κίνητρο, μια τέτοια ψεύτικη αξία δεν θα λύσει ποτέ κανένα πρόβλημα….
Είναι ανοησία να πιστεύει κανείς ότι μπορεί το μέρος να ευτυχεί, όταν το όλον δυστυχεί….

Όλα είναι ένα στον κόσμο μας και καλό θα ήτανε να το επανεξετάσουμε σοβαρά αυτό αν πραγματικά ενδιαφερόμαστε να αλλάξει ριζικά εικόνα αυτός ο κόσμος.

Για να λύσεις ένα πρόβλημα χρειάζεσαι να έχεις τη μέθοδο και τα «εργαλεία» να το κάνεις.

Ο κόσμος μας σήμερα, μας δίνει ένα πλήθος από εναλλακτικούς τρόπους και μεθόδους για να λύσουμε τα προβλήματά μας, οι γνώσεις μας γι αυτόν και τα «εργαλεία» που διαθέτουμε είναι εξαιρετικά.
Το βιοτικό επίπεδο όλων των ανθρώπων της γης θα μπορούσε να είναι πολύ υψηλό.
Και τούτο δεν είναι μια ακόμα προσδοκία ή προβολή γιατί βασίζεται σε πραγματικά και υπαρκτά δεδομένα.
Δυστυχώς όμως, όπως προαναφέρθηκε, ο κόσμος μας δεν είναι προσανατολισμένος στο να λύνει προβλήματα.
Οι άνθρωποι δεν είναι αποφασισμένοι βαθιά και ριζικά να αλλάξουν.
Όλοι οι εναλλακτικοί τρόποι, οι γνώσεις μας και τα «εργαλεία» που διαθέτουμε σήμερα σπαταλούνται για τα περιορισμένα οφέλη της παγκόσμιας ολιγαρχίας που εξουσιάζει τον κόσμο μας.
Ένας άλλος, πιο δίκαιος και ασφαλής κόσμος, υπάρχει μονάχα στις προσδοκίες και τα όνειρά τους και με αυτό τον τρόπο τίποτα δεν αλλάζει ουσιαστικά!!
Κανείς δεν ξέρει πραγματικά το πόσο ακόμα χρειάζονται οι άνθρωποι να δυστυχήσουν και να υποφέρουν για να αποφασίσουν να αλλάξουν ριζικά.

Υ.Γ. Το κείμενο αποτελεί ελεύθερη μετάφραση και ανάπτυξη από σκέψεις του Jacque Fresco

Τάσος Πετρίδης – Πανγαία – Venus Project

Πηγή: ramnousia
antikleidi
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ο Σωκράτης συμβουλεύει τον Αλκιβιάδη

Όταν ο #Αλκιβιάδης γιόρτασε τα 18 χρόνια του και ανελάμβανε τη διαχείριση της μεγάλης πατρικής περιουσίας, ο #Σωκράτης αντί για άλλη προσφώνηση του υπενθύμισε:

Στην Περσία, όταν γεννηθεί ο διάδοχος τον παραδίδουν σε τέσσερις σοφούς. Στον #ευλαβέστερο για να του εμπνεύσει το θρησκευτικό αίσθημα, στον #εντιμότερο για να του μάθει να λέει την αλήθεια, στον #φρονιμότερο για να τον διδάξει πώς να εξουσιάζει τα πάθη του και στον #γενναιότερο για να τον κάνει παλικάρι.

Ιστορικό ανέκδοτο, τόσο διαχρονικό!!!

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ποτέ μη συγκρίνεις το Παιδί σου με άλλα Παιδιά

Επειδή η σύγκριση δημιουργεί προβληματικούς ενήλικες.

 
«Ο Γιωργάκης είναι καλύτερος από εσένα στη μπάλα, βάζει πιο πολλά γκολ!!». 

«Η Ελενίτσα είναι πιο καλή μαθήτρια…». 

«Κοίτα τον αδερφό σου πόσο ήσυχος είναι». 

Why You Should Never Compare Your Kids With Others

Τα έχετε ακούσει ή ίσως έχετε ξεστομίσει και εσείς παρόμοια λόγια. Μάλιστα, είναι μία διαδικασία που ο γονιός, ήδη από τον πρώτο του παιδί, ανησυχεί και αγχώνεται για το αν θα είναι έξυπνο, καλό, αν θα μιλήσει ή θα περπατήσει γρήγορα. 

Και πολύ συχνά μπαίνει στον πειρασμό να συγκρίνει το παιδί του με άλλα μωρά και παιδάκια ή ακόμα και με τα ξαδερφάκια ή αδελφάκια του χωρίς να το αντιλαμβάνεται πολλές φορές, αυξάνοντας τη δική του ανησυχία, αλλά και αναστατώνοντας, χωρίς να καταλαβαίνει, το παιδί του. 

Και αργότερα, το συνεχίζει αυτό-άλλωστε έτσι έμαθε είτε από τους δικούς του γονείς – είτε από τη σύγκριση των προηγούμενων μηνών ή και ετών, στο δικό του παιδί. Μόνο που τώρα πια το τραυματίζει άθελά του. 

Τι σημαίνει αυτό για το παιδί
Ακόμα κι αν δεν το δείχνει το παιδί ένα είναι σίγουρο. Μέσα από την όποια σύγκριση πληγώνεται. Συγκρίνοντάς το παιδί σας με το οποιοδήποτε άλλο παιδί, το κάνετε να νιώθει αδύναμο και λίγο. 

Η σύγκριση το απαξιώνει και το μειώνει, του ρίχνει την αυτοεκτίμηση και την πίστη στον εαυτό, αλλά και στις ικανότητές του. 

Έτσι, μπορεί να δημιουργήσει ένα παιδί που νιώθει πως δεν αξίζει, πως δεν χρειάζεται να προσπαθήσει για κάτι καλύτερο, εφόσον δεν θα τα καταφέρει, ένα κλειστό και καταθλιπτικό παιδί που ίσως δεν είναι άξιο να αγαπηθεί και να αγαπήσει. 

Μπορεί, βέβαια, να προκύψει και το αντίθετο. 

Ένα θυμωμένο παιδί, που προσπαθεί να επιβληθεί μέσα από την παραβατικότητα και την πρόκληση. 

Ένα ζηλιάρικο παιδί που δεν μπορεί να καταλάβει, γιατί είναι καλύτεροι όλοι οι άλλοι σε σχέση με αυτό. 

Ένα παιδί γεμάτο ανασφάλειες και κόμπλεξ που θα προσπαθεί να αποδείξει ότι αξίζει για να γίνει αποδεκτό και θα ματαιώνεται διαρκώς στην ενήλικη ζωή του, αφού ποτέ δεν έχει νιώσει αρκετό.

Συγκρίνοντάς το παιδί σας με το οποιοδήποτε άλλο παιδί, το κάνετε να νιώθει αδύναμο και λίγο.

Μπείτε στη θέση του παιδιού
Σκεφτείτε. 

Εσάς σας αρέσει να σας συγκρίνουν στη δουλειά σας για παράδειγμα; 

Πώς νιώθετε, αν, ενώ προσπαθείτε, δεν αναγνωρίζεται η προσπάθεια; Καταλαβαίνω πως ίσως και εσείς μεγαλώσατε αγκαζέ με την σύγκριση από τους δικούς σας γονείς και απλά αυτό μάθατε να κάνετε. Θυμηθείτε, όμως, πώς νιώθατε ή νιώθετε γι' αυτό.

Σταματήστε να συγκρίνετε τα παιδιά σας, αν δεν θέλετε να τους δημιουργήσετε τραύματα που θα κουβαλάνε σε όλη τους τη ζωή, γιατί είναι βέβαιο ότι θα εξελιχθούν σε προβληματικοί ενήλικες. Αντίθετα, αναγνωρίστε πως ο κάθε άνθρωπος, το κάθε παιδί είναι διαφορετικό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι προβληματικό. Αγκαλιάστε τη διαφορετικότητα του παιδιού σας, ενισχύστε το, υποστηρίξτε το, σταθείτε δίπλα του για όσο σας χρειάζεται.
Θυμηθείτε!

Το κάθε παιδί έχει το δικό του τρόπο και χρόνο απόκρισης και ανάπτυξης, καθώς και το δικό του χαρακτήρα σε σχέση με τα άλλα παιδιά.

Μαρίνα Μόσχα, Ψυχολόγος