Γεννήθηκα στην οδό Πενίας...

Γεννήθηκα στην οδό Πενίας
γωνία με την Αδικία

γονείς μου ήταν η Αξιοπρέπεια
και το Ίσως- Αύριο
πάντα στην εξώθυρα του μεγάρου
της κυρίας Εντιμότητας

από πολύ νέος έμαθα
να τρώω αέρα
και να εκτιμώ το Αόρατο
στο σχολείο της Στέρησης.

Homero Aridjis

ολόκληρο το ποίημα στα Τετράδια της Αμπάς

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Ήταν ένα μικρό καράβι, που ήταν α, α, αταξίδευτο» - Η μακάβρια ιστορία πίσω από το πιο γνωστό παιδικό τραγουδάκι...

Στη ζωή δεν είναι πάντα όλα όπως φαίνονται. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι κρύβεται πίσω από μία ιστορία. Ακόμα κι αν αυτή η ιστορία αφορά το πιο γνωστό παιδικό τραγουδάκι.
Όσο γλυκό και ωραίο κι αν ακούγεται.

Η μακάβρια ιστορία κανιβαλισμού πίσω από το πιο γνωστό παιδικό τραγουδάκι...

Αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση του τραγουδιού που ελάχιστα είναι τα παιδιά που δεν το γνωρίζουν. 

Ελάχιστα είναι τα νηπιαγωγεία που δεν το μαθαίνουν στα μικρά παιδάκια. Η πραγματική ιστορία πίσω από το τραγούδι προκαλεί ανατριχίλα.

Μπορεί το «να δούμε ποιος θα φαγωθεί» να προκαλεί γέλιο και πειράγματα μεταξύ αγοριών και κοριτσιών, ωστόσο, για όσους γνωρίζουν τι πραγματικά έχει συμβεί μόνο αστείο δεν είναι.

«Ήταν ένα μικρό καράβι, που ήταν αταξίδευτο»
Η γαλλική φρεγάτα Medusa, στις 17 Ιουνίου 1816 σαλπάρει από το Ροσφόρ στο Σαράντ Μαριτίμ της Γαλλίας με τελικό προορισμό το λιμάνι Πόρ Λουί της Σενεγάλης. 
Μαζί με τη Medusa ξεκινάνε για να κάνουν το ίδιο ταξίδι τρία ακόμα πλοία. Το Argus, το ανεφοδιαστικό Loire και η κορβέτα Echo.

Το τραγουδάκι αυτό, λοιπόν, είναι η μελοποιημένη εξιστόρηση μιας μακάβριας ιστορίας, ενός ναυαγίου και του κανιβαλισμού των επιζώντων του.

Στη Μέδουσα επέβαιναν 400 άτομα επιβάτες και 160 άτομα πλήρωμα. Ανάμεσα στους επιβάτες και ο νέος κυβερνήτης της Σενεγάλης Ζυλιέν-Ντεζιρέ Σμαλτζ με την σύζυγό του. Κυβερνήτης του πλοίου, ανέλαβε ο... θαλασσόλυκος, Υγκ Ντυρουά ντε Σωμερύ, που όμως είχε να βγει στην ανοιχτή θάλασσα περισσότερα από 20 χρόνια.
Ήταν φίλος του βασιλιά της Γαλλίας και αυτό ήταν το «εισιτήριο» του, ώστε να πάει στο τιμόνι του πλοίου. 

Ο καπετάνιος ήθελε να εντυπωσιάσει τον βασιλιά αλλά και τους επιβάτες του πλοίου και έτσι όταν η νηοπομπή ξεκίνησε, αγνόησε τους καπετάνιους των τριών άλλων πλοίων και χάραξε τη δική του πορεία, έχοντας μεγαλύτερη ταχύτητα από τους υπόλοιπους.

Επειδή, όμως, όπως είπαμε νωρίτερα, είχε πολλά χρόνια να ταξιδέψει σε ανοιχτή θάλασσα, ζήτησε τη γνώμη ενός απλού επιβάτη ο οποίος του παρουσιάστηκε ως… μέγας γνώστης! 
«Κι έκανε ένα μακρύ ταξίδι, μέσα εις τη Μεσόγειο»
Οι άτυχες και επιπόλαιες επιλογές του καπετάνιου άρχισαν να έχουν τις επιπτώσεις τους μερικές ημέρες αργότερα. Στις 2 Ιουλίου η Μέδουσα βρισκόταν κατά 100 ναυτικά μίλια εκτός πορείας!
Είχε προσεγγίσει επικίνδυνα τις ακτές της σημερινής Μαυριτανίας όπου τελικά (μετά από έναν αδέξιο χειρισμό) προσάραξε σε μια μεγάλη ξέρα.

Το πλήρωμα έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες για να απομακρύνει το πλοίο προκειμένου να συνεχίσει το ταξίδι του. 

Ότι και να έκαναν οι ναυτικοί, ωστόσο, το καράβι δεν «ξεκόλλησε». Έτσι αποφασίστηκε να τεθεί σε εφαρμογή το plan b.

Ο καπετάνιος έδωσε εντολή να εγκαταλειφθεί το πλοίο και όλοι να επιβιβαστούν στις σωσίβιες λέμβους. Το θέμα, ωστόσο, ήταν πως οι επιβάτες ήταν περισσότεροι απ’ όσους θα μπορούσαν να χωρέσουν οι λέμβοι.
Μοναδική λύση ήταν οι τεχνικοί να φτιάξουν μια τεράστια σχεδία προκειμένου να χωρέσουν σε αυτή οι περίπου 150 άνθρωποι που… περίσσευαν!

Η «σχεδία της Μέδουσας», όπως ονομάστηκε, ήταν μια πρόχειρη κατασκευή η οποία αρχικά ήταν δεμένη με σχοινιά με τις σωσίβιες λέμβους.
Στην πορεία, ωστόσο, τα σχοινιά κόπηκαν και η σχεδία άρχισε να πλέει μόνη της. Εκ των υστέρων αναφέρθηκε ότι τα σκοινιά τα είχε κόψει ο ίδιος ο κυβερνήτης του πλοίου ο οποίος ήταν σε μια από τις βάρκες, αλλά αυτό δεν αποδείχτηκε ποτέ… 

«Και τότε ρίξανε τον κλήρο να δούνε ποιος θα φαγωθεί»
Με αυτά και με αυτά η Μέδουσα έμεινε κολλημένη στην ξέρα και η σχεδία της ακυβέρνητη και έρμαιο τον καιρικών συνθηκών.
Σύμφωνα με μαρτυρίες επιζώντων η σχεδία έπλεε μέσα σε σφοδρές καταιγίδες, ισχυρούς ανέμους και τεράστια κύματα επί 13 ολόκληρες ημέρες!

Οι συνθήκες επιβίωσης άθλιες και όταν «σωθήκαν όλες οι τροφές» άρχισαν οι εντάσεις ανάμεσα στους επιβαίνοντες. Μέσα σε αυτό κλίμα την τρίτη ημέρα της «Οδύσσειας» οι κατώτατοι αξιωματικοί του πλοίου που επέβαιναν στη σχεδία, εκτέλεσαν κάποιους από τους απλούς επιβάτες οι οποίοι διαμαρτύρονταν.
Οι φόνοι, ωστόσο, δεν άλλαξαν την μοίρα της σχεδίας η οποία συνέχισε να πλέει ανεξέλεγκτα. Παράλληλα, πολλοί από τους επιβάτες, δεν άντεξαν και πέθαναν από την πείνα, τη δίψα και τις κακουχίες.
Όσοι κατάφεραν και κρατήθηκαν στη ζωή ήρθαν αντιμέτωποι με ένα φρικτό δίλημμα: Ή θα πέθαναν και αυτοί, ή θα έτρωγαν τα πτώματα.
Κάποιοι προτίμησαν να πεθάνουν. 

Κάποιοι άλλοι, ωστόσο, άφηναν τα άψυχα σώματα να ξεραίνονται στον ήλιο και στη συνέχεια τα έτρωγαν προκειμένου να καταφέρουν, έστω και με αυτόν τον μακάβριο τρόπο, να κρατηθούν στη ζωή.

Τελικά, το μαρτύριο τους έλαβε τέλος όταν εντοπίστηκαν από το πλοίο Argus. Όταν τους βρήκε περισυνέλεξε ζωντανούς μόνο 15 επιβάτες, από τους οποίους τελικά έζησαν οι 10.

Το φρικτό ναυάγιο που έγινε πηγή έμπνευσης
Τα όσα συνέβησαν αυτές τις 13 φρικτές ημέρες πάνω στη «σχεδία της Μέδουσας», όπως ήταν απόλυτα φυσιολογικό, έγιναν γνωστά (η αλήθεια είναι πως κάποιες φορές… παραφουσκωμένα) στη γαλλική κοινωνία και προκάλεσαν την αποστροφή της.
Η νέα «κυβέρνηση» του Λουδοβίκου του ΧVIII (ο Ναπολέων είχε ηττηθεί ένα χρόνο πριν στο Βατερλό) δέχτηκε σκληρή κριτική και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ληφθούν αυστηρότερα μέτρα τόσο για το ποιος θα μπορούσε να γίνει καπετάνιος σε ένα πλοίο, όσο και σε ότι αφορά την ασφάλεια του πλοίου και κυρίως τις σωσίβιες λέμβους.

Το φρικτό ναυάγιο, ωστόσο, έγινε πηγή έμπνευσης για πολλούς καλλιτέχνες. 

Εκτός από το γνωστό παιδικό τραγουδάκι, δημιουργήθηκαν πίνακες ζωγραφικής αλλά και βιβλία που στήριζαν την υπόθεσή τους στο συγκεκριμένο ναυάγιο!
Ο πλέον φημισμένος από τους πίνακες, είναι αυτός του σπουδαίου ζωγράφου Τεοντόρ Ζερικό ο οποίος ονόμασε το έργο του «Σχεδία της Μέδουσας». Ο Ζερικό μελέτησε σε βάθος την υπόθεση του ναυαγίου.
Για να έχει ολοκληρωμένη και κυρίως προσωπική άποψη για τα όσα συνέβησαν πάνω στη σχεδία, επισκέφθηκε κάποιους από τους επιζώντες στο νοσοκομείο, ενώ δεν δίστασε να δει από κοντά κάποια από τα πτώματα στο νεκροτομείο.
Ένας από τους ανθρώπους που συνάντησε ήταν ο διασωθέντας μαραγκός του πλοίου, ο οποίος του ζωγράφισε ένα πιστό αντίγραφο της σχεδίας!

Ο Ζερικό αφού συγκέντρωσε όσα στοιχεία ήθελε, κλείστηκε για οκτώ ολόκληρους μήνες στο εργαστήριό του για να ολοκληρώσει τον πίνακα που έχει διαστάσεις 4,19 Χ 7,16! 

Ο Ζερικό πέθανε 5 χρόνια μετά και μέχρι τότε δεν είχε καταφέρει να πουλήσει τον εκπληκτικό πίνακά του ο οποίος κάποια στιγμή πέρασε στα χέρια ιδιωτών.
Αργότερα τον πίνακα αγόρασε η γαλλική κυβέρνηση και έκτοτε αποτελεί ένα από τα πιο διάσημα εκθέματα του Λούβρου, στην αίθουσα 61 της πτέρυγας Sully.

Παράλληλα, η ιστορία της Μέδουσας έγινε έμπνευση για να γραφτούν βιβλία, όπως το «Οι περιπέτειες του Άρθουρ Γκόρντον Πιμ από το Ναντάκετ» του Έντγκαρ Άλαν Πόε, που λαμβάνει χώρα πάνω στο φαλαινοθηρικό πλοίο «Γράμπος» ή στο μυθιστόρημα «Η σφίγγα των πάγων» του Ιουλίου Βερν, το οποίο γράφτηκε ως συνέχεια του βιβλίου του Πόε.

newsbeast
Το βρήκαμε στην αγαπημένη μας «Ιδεοπηγή»

Σώπα μη μιλάς.... Aziz Nesin - Ένα συγκλονιστικό, επίκαιρο και διαχρονικό ποίημα - Silence! Do not speak!

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή κόψ' τη φωνή σου 

σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:
"σώπα".

Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: "εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!"

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ....σώπα!"

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα"

Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά ,
η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε "Σώπα".

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γειτονες, μας ένωνε, όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
και μαζευτήκαμε πολλοί
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Εύκολα, μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν' την να σωπάσει.
Κόψ' την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λες "έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.

και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ' την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. 

Κόψε τη γλώσσα σου.

Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα 'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!....

Αζίζ Νεσίν

Be silent; don’t speak.
It is a shame; stop your voice;
Be silent already.
And if speech is made of silver
Silence is made of gold.

The first words I heard as a child
when I cried, laughed, played were
“be silent!”

At school they told me half truths; they told me: “what do you care? Be silent”
When a girl first kissed me, they told me “Shhh be silent; don’t say a word”
Stop your voice; and don’t speak; be silent.

This went on until I became 20 years old.
The words of the grown up; the silence of the child.
I saw blood in the streets
“what do you care” they told me “you gonna get in trouble, be silent”

Later on my bosses got angry
“don’t get involved; keep your nose clean; be silent”
I got married, had children; I taught them to be silent
My wife was loyal and industrious and knew how to be silent.
She had a prudent mother who told her: “be silent”
During leap years my parents, my neighbors advised me
“be silent; don’t get involved; pretend you did not see anything; be silent”
We might have not had an envied relationship with our neighbors
But we were connected to them by
“be silent”

“Be silent” this person said and that one.
Those high up: “be silent”
Those below: “be silent.”
“Be silent” said our neighborhood
“Be silent” our city.
We swallowed our tongue.
We have a mouth but no voice
We even formed an association:
“The silent ones”

And there were many of us: a whole country, a big power
But mute
We were successful; we reached high goals; we received medals and rewards
Only with “be silent”
This “be silent” a great art.

Teach it to your children, your wife, your mother in law
And when you feel the need to speak
Deracinate your tongue
Make it stop.
Cut it off completely
Throw it to the dogs
It is an unnecessary tool when you don’t use it correctly.
You will sleep well at night this way; no nightmares; no doubts; no guilt
You will not feel ashamed in front of your kids
You will save yourself from having to speak
To say “you are right; I am like you; one of you”

But ahhh!
How I wish I could speak
But you will not
You will become a salivating verbalist
Cut off your tongue
Cut it off now
Become a mute
Since you are not gonna speak; you should dare that much.
Cut off your tongue.

This way you will be consistent with my plans
With my dreams
I retain my tongue amidst tears and cries
Because I fear that there will come a moment
Where I won’t be able to take it anymore
I will burst out
I won’t be afraid
I will hope
And every minute
I will fill my throat
With one syllable
One whisper
One stutter
One howl
Which will tell me:
SPEAK!

Η Χαμογελαστή Κατάθλιψη / Smiling Depression

Τα συμπτώματα και τα άτυπα σημάδια στη Χαμογελαστή κατάθλιψη, που λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν. 

Smiling Depression: What You Need to Know

Η κατάθλιψη είναι η μάστιγα της εποχής. 

Η δύσκολη καθημερινότητα, το άγχος, οι κοινωνικοοικονομικές ανισότητες, το συναίσθημα ανασφάλειας, η αποξένωσης αλλά και οι οικογενειακοί παράγοντες, είναι ίσως λίγοι από τους παράγοντες που έχουν κάνει ακόμη και ανήλικα παιδιά κάτω των 16 ετών, να έχουν κατάθλιψη. 

Ένας άνθρωπος με κατάθλιψη παλεύει καθημερινά με τον εαυτό του. Δυστυχώς δεν υπάρχει η κατάλληλη ενημέρωση γύρω από την κατάθλιψη και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αντιμετωπίζουμε τους καταθλιπτικούς με ταμπού και προκαταλήψεις, δίνοντάς τους τοξικές συμβουλές και φυσικά να μην ξέρουμε να αναγνωρίσουμε τα σημάδια σε εμάς τους ίδιους.

Στη Χαμογελαστή κατάθλιψη μπορεί να ταλαιπωρείσαι από τα λεγόμενα φιλοσοφικά ερωτήματα
Η αλήθεια είναι πως λίγο ή πολύ όλους μας απασχολούν τέτοια ζητήματα. Όμως οι άνθρωποι με κατάθλιψη που βρίσκονται ίσως στο αρχικό της στάδιο ξεκινούν να ταλαιπωρούνται συχνά με φιλοσοφικά ερωτήματα που δεν μπορούν να βρουν απάντηση.

“Τι είναι ο άνθρωπος;” “ποιο το νόημα να ζήσω αφού εν τέλει θα πεθάνω;” κι άλλες ερωτήσεις τέτοιου τύπου. Σύμφωνα με τους ψυχολόγους οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι οι άνθρωποι που κάνουν τις πιο απλές ερωτήσεις στον εαυτό τους.

Αξίζει να σημειωθεί ότι όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι που πέρασαν από αυτόν τον πλανήτη μπορεί και να μην είχαν κατάθλιψη. Η συγκεκριμένη κατηγορία δεν αποτελεί σύμπτωμα από μόνη της.

Αν όμως τον τελευταίο καιρό πάσχετε από μία διαρκή μελαγχολία και δεν νιώθετε ο εαυτός σας πια, σε συνδυασμό με αυτό το σύμπτωμα καλό θα ήταν να κλείσετε μία συνεδρία.

Στη Χαμογελαστή κατάθλιψη οι άνθρωποι αναζητούν δικαιολογίες
Οι άνθρωποι με κατάθλιψη αναζητούν και βρίσκουν πάντα τις πιο ευφάνταστες δικαιολογίες προκειμένου να αποφύγουν κάτι. 

Μπορούν εύκολα να σε πείσουν ότι δεν μπορούν να έρθουν μαζί σου στη βόλτα επειδή η γάτα τους έπαθε γαστρεντερίτιδα και πρέπει να μείνουν πάση θυσία μαζί της.

Τις περισσότερες φορές το κάνουν αυτό επειδή δεν είναι καλά ψυχολογικά, βαριούνται να βγουν και ταυτόχρονα δεν θέλουν οι φίλοι τους να τους “πρήζουν” με το “βγες” και “βγες”.

Επίσης οι άνθρωποι με κατάθλιψη δεν ανοίγονται εύκολα, οπότε τους είναι πιο εύκολο να σου πουν ένα ψέμα για να αποφύγουν καταστάσεις, παρά να σου πουν ότι δεν είναι καλά και δεν έχουν διάθεση να βγουν, περιμένοντας την συμβουλή σου.

Μερικές φορές δεν έχουν ενσυναίσθηση
Οι άνθρωποι με κατάθλιψη πολλές φορές δεν έχουν ενσυναίσθηση. Ο όρος ενσυναίσθηση, σημαίνει η ικανότητα ενός ανθρώπου να δείξει συμπόνια για έναν άλλον άνθρωπο. Αυτό γίνεται διότι οι ίδιοι είναι βυθισμένοι στα δικά τους προβλήματα και δεν έχουν κουράγιο να ασχοληθούν με τα δικά σου.

Στη Χαμογελαστή κατάθλιψη οι άνθρωποι μπορεί να είναι απαθείς
Οι άνθρωποι με κατάθλιψη επίσης είναι συνήθως απαθείς. Ο γνωστός ηθοποιός Χιου Λώρι είχε πει σε μία συνέντευξή του, ότι συνειδητοποίησε ότι έχει κατάθλιψη, όταν συνέβη μπροστά του ένα συνταρακτικό τροχαίο ατύχημα κι εκείνος ένιωσε να βαριέται στο θέαμα.
Αυτό συμβαίνει διότι και σε αυτή την περίπτωση οι άνθρωποι με κατάθλιψη νιώθουν συνεχώς μία θλίψη, μία ματαιότητα, μία μελαγχολία, σαν να μην μπορούν να χωρέσουν πουθενά, σαν να μην έχει τίποτα νόημα. Οπότε ακόμη κι αν χάσουν έναν δικό τους άνθρωπο πιθανότατα δε θα έχουν την αναμενόμενη αντίδραση.

Παρουσιάζουν ψυχοσωματικά προβλήματα
Ο όρος υγεία δεν αφορά μόνο το σώμα αλλά και το μυαλό. Ένας άνθρωπος με ψυχολογικές διαταραχές δεν θεωρείται υγιής σύμφωνα με την επιστημονική κοινότητα, ακόμη κι αν οργανικά δεν έχει κανένα πρόβλημα. 

Αυτό είναι απόλυτα λογικά αφού η ψυχολογία μας επηρεάζει και την υγεία μας.
Οι άνθρωποι με κατάθλιψη έχουν συνεχώς μία μελαγχολία. 

Η ψυχολογία τους δεν είναι καλή. Κρίσεις άγχους, κλάματα χωρίς λόγο, μία ματαιότητα για τα πάντα. Όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα που τα έχουν σε καθημερινή βάση ξεκινούν να επηρεάζουν και την υγεία τους.

Νευρώσεις στομάχου, πονοκέφαλοι, διαρκής κόπωση, έλλειψη όρεξης για φαγητό ή για σεξ, χέρια που τρέμουν και εξανθήματα είναι μόνο μερικά από τα ψυχοσωματικά συμπτώματα που μπορεί να εμφανίσουν.

Πολλές φορές νιώθουν μέχρι και ταχυκαρδίες, αρρυθμίες και αίσθημα “σφιξίματος” στην καρδιά. Αν τους εξετάσεις, οι εξετάσεις θα βγουν πεντακάθαρες, γιατί το πρόβλημα, βρίσκεται αλλού.
Δεν προσπαθούν να λύσουν κανένα πρόβλημα

Οι άνθρωποι με κατάθλιψη θα παρατηρήσεις ότι επαναλαμβάνουν σε σένα διαρκώς τα προβλήματά τους αλλά στην ουσία δεν ακούν τις συμβουλές σου. Δεν προσπαθούν να κάνουν συζήτηση μαζί σου. Σε βλέπουν απλά σαν το δικό τους μυστικό ημερολόγιο.

Σου μιλάνε για ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν αλλά όταν τους λες τι πρέπει να κάνουν εκείνοι δεν σου δίνουν καν σημασία και είτε συνεχίζουν το παραλήρημα σαν να μην τους μίλησες ποτέ, είτε σου λένε ότι έχεις δίκιο και την επόμενη μέρα βρίσκονται πάλι εδώ για να σου πουν τα ίδια.

Είναι απεριποίητοι
Άλλο ένα σύμπτωμα της κατάθλιψης είναι και το να μην ενδιαφέρονται καθόλου για την εξωτερική τους εμφάνιση. Μπορεί να έχουν να κάνουν μπάνιο μία ολόκληρη εβδομάδα, να βγαίνετε για ποτό και να μην τους νοιάζει αν θα έρθουν άβαφτες και με απλά ρούχα και γενικά δεν προσέχουν καθόλου την εμφάνισή τους.

Δεν είναι παραγωγικοί
Μπορεί να κάνουν για χρόνια μία δουλειά που τους αρέσει πολύ και ήταν πολύ καλοί σε αυτήν. Από ένα σημείο και μετά όμως σταματούν να είναι συγκεντρωμένοι, νιώθουν διαρκής κόπωση και φυσικά δεν φέρουν εις πέρας τις περισσότερες από τις αρμοδιότητές τους.

Στην Χαμογελαστή κατάθλιψη Πολλές φορές δείχνουν χαρούμενοι χωρίς λόγο
Τέλος η κατάθλιψη έχει και φάσεις που ο ασθενής νιώθει χωρίς κανέναν λόγο πολύ καλά. Αυτό είναι ένα παιχνίδι του εγκεφάλου που προσπαθεί να κάνει το σώμα να αποβάλλει το άγχος και την στεναχώρια που ένιωθε ο ασθενής για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Να θυμάστε όμως ότι, ακόμη κι αν γελάτε, .....

......................
η συνέχεια εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Η Σκοτεινή πλευρά της «φωτισμένης» Ευρώπης 😞

Φτώχεια και κοινωνικός αποκλεισμός για ένα στα πέντε παιδιά της Ευρώπης
Μια τραγική κατάσταση βιώνουν δεκάδες εκατομμύρια ανήλικοι, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat, τα οποία αποτυπώνουν μία ακόμη σκοτεινή πλευρά της Ευρώπης

Η Κομισιόν αποφάσισε να εκπέμψει ένα σήμα κινδύνου το οποίο δεν έχει σχέση ούτε με την πανδημία, ούτε με τα εμβόλια, ούτε με κάποια γεωπολιτική διένεξη ή φυσική καταστροφή.

Ένα σήμα που αφορά το μέλλον της Ευρώπης και ολόκληρης της ανθρωπότητας – τα παιδιά.

Η αιτία βρίσκεται στην τραγική κατάσταση που βιώνουν δεκάδες εκατομμύρια ανήλικοι, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat, τα οποία αποτυπώνουν μία ακόμη σκοτεινή πλευρά της Ευρώπης. 

Καθώς δε τα στοιχεία αυτά αφορούν στο 2019, είναι προφανές ότι μετά το τσουνάμι της Covid-19, η εικόνα θα έχει επιδεινωθεί περαιτέρω.

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ' τα σπίτια τους...

... τριγυρίζουν εκεί, 

μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και τον χρόνο. Πάντα εκεί.
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.

Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση 
να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, 
τόσο που ο πόνος κάτω απ' τα πλευρά μας, 
δεν είναι πια απ' τη στέρηση μα από την αύξηση. 
Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.

Γιάννης Ρίτσος

πηγή
Τα Τετράδια της Αμπάς
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΑ: Ποιοί πρέπει να μας κυβερνούν ή Πώς το life style εκμαύλισε τη Δημοκρατία

Φαίνεται πως εκείνοι που κατάντησαν την πολιτική ζωή της Ελλάδας στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα γνώριζαν πολύ καλά… τον Αριστοτέλη. 
Στα Πολιτικά ο Αριστοτέλης προβληματισμένος για το ποιο Πολίτευμα είναι το καλύτερο, περιγράφει τη Δημοκρατία και προβληματίζεται γι' αυτή....

Politics By Aristotle

Για τον Αριστοτέλη το καλό πολίτευμα είναι το συμφέρον για την Πολιτεία κι έχει να κάνει με το κατά πόσο ένα πολίτευμα συντελεί στο να μπορέσει να κατακτήσει ο κάθε πολίτης το κατά τον φιλόσοφο ύψιστο αγαθό, την Ευδαιμονία, που δεν είναι ούτε ο πλούτος, ούτε η ηδονή, αλλά κάτι σχετικό και διαφορετικό για κάθε άνθρωπο. Η Ηδονή είναι το φυσικό της επακολούθημα και ο Πλούτος η συνήθης προϋπόθεση της.

Στο σημερινό κοινωνικό κλίμα όμως, που αυτοαποκλήθηκε με τον ασαφή όρο «lifestyle», ο πολίτης δεν πρέπει να ξέρει, ούτε να μάθει ποτέ τι στ’ άλήθεια θέλει και τι είναι εκείνο που τον κάνει πραγματικά αποδεκτό και ευτυχισμένο. 

Με όρους Αριστοτέλη το Lifestyle είναι ό,τι δένει τα μάτια, ώστε κάποια από τα μέσα της Ευδαιμονίας να γίνουν αυτοσκοπός και ο νοητικός και ψυχικός κόσμος του πολίτη να μείνει στάσιμος, ώστε ούτε καν να μπορέσει να διανοηθεί τι μπορεί να είναι ο εξαιρετικά προσωπικός στόχος της Ευδαιμονίας του. 

Αντιθέτως οι ατομικές λύσεις ευτυχίας, η αρετή , η αξιοπρέπεια, η ηθική, η γνώση, το κοινό καλό, το υπέρτατο αγαθό, η φιλοσοφημένη ζωή χλευάζονται διαρκώς, έντονα και με κάθε τρόπο χαρακτηρίζονται ως επιλογές αποτυχημένων (losers), αφελών και συντηρητικών.

Απόσπασμα από το βιβλίο:

[…] Ποιος πρέπει, άραγε, να κυβερνά; Ο λαός; Οι πλούσιοι; Οι γενικής αποδοχής, Ο ικανότερος; Ένας φωτισμένος δικτάτορας;
Καθεμία από αυτές τις λύσεις εμφανίζει την ίδια αδυναμία με τις υπόλοιπες. Οπότε τι θα πρέπει να επιλέξουμε; […]
[…] Δεν είναι όμως κι ανόητο οι μετριότητες να παίρνουν τις αποφάσεις για θέματα σημαντικά κι όχι οι ξεχωριστοί πολίτες;
Όπως επίσης το ότι ο έλεγχος και η εκλογή των αρχόντων, έργα σπουδαιότατα, να ανατίθενται συχνά στο λαό; Και κυρίαρχος όλων να καθίσταται έτσι η εκκλησία του δήμου; Και στην εκκλησία να συμμετέχουν, να διασκέπτονται για το κοινό καλό και να δικάζουν, ανάμεσα στους χρηστούς, και πολίτες της κατωτάτης υποστάθμης και οποιασδήποτε ηλικίας; Και αρκεί έναντι αυτού το ότι ως ταμίες, πολίτες, στρατηγοί και λοιποί λειτουργοί εκλέγονται άτομα από ανώτερες κοινωνικές τάξεις;
Από την άλλη πλευρά όμως, κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ο θεσμός αυτός ίσως να είναι και ορθός. Επειδή ούτε ο δικαστής, ούτε το βουλευτής, ούτε το μέλος της εκκλησίας του δήμου είναι μεμονωμένα άρχων, αλλά μόνο μια απλή μονάδα ενός σώματος, κι αυτό είναι που άρχει. Οπότε, τελικά επί του λαού κυριαρχούν ο Δήμος, η Βουλή και το Δικαστήριο, ως σώματα που απαρτίζονται από πολλά άτομα, των οποίων συνολικά το εισόδημα είναι πολύ πιο μεγαλύτερο από όλων εκείνων οι οποίοι τους εξέλεξαν.
Όσο για το αρχικό μας ερώτημα, δηλ. το Ποιοι πρέπει να μας κυβερνούν, είναι προφανές ότι άλλη απάντηση δεν υπάρχει, εκτός από το ότι: Θα πρέπει να μας κυβερνούν οι χρηστοί νόμοι!
Κι από εκεί και περα, είτε ο άρχοντας είναι ένας, είτε μιλάμε για περισσότερους, πρέπει να έχει το δικαίωμα να εφαρμόζει δικές του λύσεις μόνο στις λεπτομέρειες, τις οποίες οι νόμοι δεν είναι δυνατό να ρυθμίσουν με ακρίβεια. Και, φυσικά, υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις, γιατί δεν είναι εύκολο να νομοθετήσει κανείς για όλα.
Εντούτοις το θέμα για το πώς πρέπει να είναι ο νόμοι ώστε να τους χαρακτηρίζουμε «χρηστούς» δεν έχει ξεκαθαριστεί ακόμη κι έτσι η αρχική απορία μας παραμένει, από αυτή την πλευρά της, άλυτη.
Όμως, όπως συμβαίνει με τα πολιτεύματα, έτσι και με τους νόμους, αναγκαστικά είναι φαύλοι ή καλοί, δίκαιοι ή άδικοι. Είναι όμως και το εξής φανερό: ΄Οτι οι νόμοι στα σωστά πολιτεύματα πρέπει αναγκαστικά να είναι δίκαιοι, όπως ότι τα φαύλα πολιτεύματα είναι φαύλα, επειδή οι νόμοι τους δεν είναι δίκαιοι.

 

periplous

Η απομόνωση στην παιδική ηλικία...

... σχετίζεται με την προβληματική κοινωνικοποίηση στην ενήλικη ζωή

    Ερευνητές εντόπισαν συγκεκριμένες ομάδες εγκεφαλικών κυττάρων, οι οποίες, αν απομονωθούν κοινωνικά κατά την παιδική ηλικία, δημιουργούν σοβαρά προβλήματα κοινωνικοποίησης στην ενήλικη ζωή.

    Η απομόνωση έχει αναγνωριστεί ως μια σοβαρή απειλή για την ψυχική υγεία. Αν και ο κόσμος γίνεται ολοένα και περισσότερο συνδεδεμένος μέσω των ψηφιακών πλατφορμών, οι νέοι βιώνουν μια αυξανόμενη αίσθηση απομόνωσης. Η πανδημία COVID-19, η οποία ανάγκασε πολλές χώρες να εφαρμόσουν την κοινωνική αποστασιοποίηση και το κλείσιμο των σχολείων, ενισχύει την ανάγκη κατανόησης των συνεπειών της κοινωνικής απομόνωσης και της μοναξιάς για την ψυχική υγεία.

    Ενώ οι έρευνες έχουν δείξει ότι η κοινωνική απομόνωση, ιδιαίτερα κατά την παιδική ηλικία, είναι επιζήμια για τη λειτουργία και τη συμπεριφορά του εγκεφάλου των ενηλίκων στα θηλαστικά είδη, οι υποκείμενοι μηχανισμοί των νευρικών κυκλωμάτων συνεχίζουν να είναι ελάχιστα κατανοητοί.

    Μία ομάδα ερευνητών εντόπισε συγκεκριμένες ομάδες εγκεφαλικών κυττάρων στον προμετωπιαίο φλοιό (το μέρος του εγκεφάλου που ρυθμίζει την κοινωνική συμπεριφορά), οι οποίες είναι απαραίτητες για την φυσιολογική κοινωνικοποίηση στην ενηλικίωση και είναι ιδιαίτερα ευάλωτες στην κοινωνική απομόνωση κατά την παιδική ηλικία, σε ποντίκια.

    Τα ευρήματα της μελέτης, τα οποία δημοσιεύθηκαν στο επιστημονικό περιοδικό Nature Neuroscience, αποσαφηνίζουν έναν μη αναγνωρισμένο ρόλο αυτών των κυττάρων, γνωστών ως νευρώνων του μέσου προμετωπιαίου φλοιού που επεκτείνονται στον παρακοιλιακό θάλαμο, την περιοχή του εγκεφάλου που μεταδίδει σήματα σε διάφορα μέρη του κυκλώματος ανταμοιβής του εγκεφάλου.

    Εάν το συγκεκριμένο εύρημα μπορέσει να αναπαραχθεί σε ανθρώπους, θα μπορούσε να οδηγήσει σε θεραπείες ψυχιατρικών διαταραχών οι οποίες συσχετίζονται με την απομόνωση.

    Εκτός από τον προσδιορισμό αυτού του συγκεκριμένου κυκλώματος στον προμετωπιαίο φλοιό, το οποίο είναι ιδιαίτερα ευάλωτο στην κοινωνική απομόνωση κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, δείξαμε επίσης ότι το ευάλωτο κύκλωμα που προσδιορίσαμε αποτελεί έναν πολλά υποσχόμενο στόχο για τη θεραπεία ελλειμμάτων κοινωνικής συμπεριφοράς, αναφέρουν οι ερευνητές.
Και συνεχίζουν: Μέσω της διέγερσης του συγκεκριμένου προμετωπιαίου κυκλώματος το οποίο επεκτείνεται στον παρακοιλιακό θάλαμο, κατά την ενηλικίωση, καταφέραμε να αποκαταστήσουμε τα ελλείμματα κοινωνικότητας, τα οποία είχαν δημιουργηθεί από την κοινωνική απομόνωση κατά την παιδική ηλικία.

    Συγκεκριμένα, η ομάδα βρήκε ότι δύο εβδομάδες κοινωνικής απομόνωσης αμέσως μετά τον απογαλακτισμό αρσενικών ποντικιών, οδηγούν σε αποτυχία ενεργοποίησης των νευρώνων του μέσου προμετωπιαίου φλοιού, οι οποίοι επεκτείνονται στον παρακοιλιακό θαλάμο, κατά τη διάρκεια της κοινωνικής έκθεσης στην ενηλικίωση.

    Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι η απομόνωση κατά την παιδική ηλικία, οδήγησε τόσο στη μειωμένη διέγερση των προμετωπιαίων νευρώνων που επεκτείνονται στον παρακοιλιακό θαλάμο όσο και στην αυξημένη ανασταλτική συμμετοχή άλλων σχετικών νευρώνων, υποδηλώνοντας την ύπαρξη ενός μηχανισμού νευρικού κυκλώματος υποκείμενων ελλειμάτων κοινωνικότητας που προκαλούνται από την κοινωνική απομόνωση κατά την παιδική ηλικία.

    Δεδομένου ότι τα ελλείμματα κοινωνικής συμπεριφοράς είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό πολλών νευροαναπτυξιακών και ψυχιατρικών διαταραχών, όπως ο αυτισμός και η σχιζοφρένεια, ο εντοπισμός των συγκεκριμένων προμετωπιαίων νευρώνων μπορεί να υποδείξει θεραπευτικούς στόχους για τη βελτίωση των ελλειμμάτων κοινωνικής συμπεριφοράς.

    Τα κυκλώματα που προσδιορίστηκαν σε αυτή τη μελέτη θα μπορούσαν ενδεχομένως να ρυθμιστούν χρησιμοποιώντας τεχνικές όπως η διακρανιακή μαγνητική διέγερση και / ή η διακρανιακή διέγερση συνεχούς ρεύματος.

psychologynow
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Το ξέρατε ότι τα χελιδόνια...

"Ζυγίζουν περίπου 20 γραμμάρια, αλλά ταξίδεψαν περισσότερα από 5000 χλμ εν πτήση. Πέρασαν από την έρημο Σαχάρα. Πέταξαν πάνω από θάλασσες και χώρες χωρίς να μπορούν να ξεκουραστούν. Νίκησαν τις καταιγίδες και τους ανέμους.

Έχουν κάνει κάτι εξαιρετικό. Και όλα αυτά για να έρθουν και να αναπαραχθούν ακριβώς σε εκείνη τη γωνιά του σπιτιού μας κάτω από τη στέγη. Ένα μόνο χελιδόνι μπορεί να καταναλώσει έως 850 μύγες και κουνούπια την ημέρα.
Αν είχαμε την τύχη να φιλοξενήσουμε μια φωλιά αυτού του είδους στο οικογενειακό μας περιβάλλον, το ζευγάρι μόνο του θα μπορούσε να εξοντώσει περίπου 1.700 μύγες και κουνούπια την ημέρα. Πιο αποδοτικό και οικολογικό εντομοκτόνο δεν υπάρχει. "
Ας τα κάνουμε να νιώσουν ευπρόσδεκτα, αν μας επιλέξουν"

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τι σημαίνει η φράση «Άνοιξε το Τριώδιο»;

Το Τριώδιο είναι Λειτουργικό βιβλίο της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας και το χρονικό διάστημα από την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου έως το Μεγάλο Σάββατο και περιέχει τις ακολουθίες από την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου έως το Μεγάλο Σάββατο, δηλαδή της περιόδου προετοιμασίας του πιστού για το Πάσχα.

Ονομάζεται Τριώδιο, γιατί πολλοί από τους κανόνες που περιέχει έχουν μόνον τρεις ωδές: Μία εκ των πέντε πρώτων και πάντοτε την 8η και την 9η. Κανών στην ορθόδοξη υμνογραφία ονομάζεται ένα σύστημα εγκωμιαστικών τροπαρίων, τα οποία ψάλλονται στην ακολουθία του όρθρου και έχουν ενιαίο θέμα και ήχο.

Κατ’ επέκταση, λοιπόν, η περίοδος από την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου (13 Φεβρουαρίου 2022) έως το Μεγάλο Σάββατο (23 Απριλίου 2022) ονομάζεται Τριώδιο. 

Έτσι, όταν λέμε πως άνοιξε το Τριώδιο, εννοούμε ακριβώς πως άνοιξε το βιβλίο αυτό που περιγράψαμε και ταυτόχρονα όλη η μεγάλη περίοδος του αγώνα και της περισυλλογής του πιστού μέχρι το Πάσχα.

Το Τριώδιο, ως χρονικό διάστημα, μπορούμε να το χωρίσουμε σε τρεις διακριτές περιόδους:

Α. Προπαρασκευαστική περίοδος για τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή
Είναι αυτό που ο λαός αποκαλεί Τριώδιο. 

Διαρκεί από την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου (13 Φεβρουαρίου 2022) έως την Κυριακή της Τυρινής (6 Μαρτίου 2022). 

Είναι το στάδιο προετοιμασίας για τη νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστή που ακολουθεί, αλλά και περίοδος ξεφαντώματος με τις καρναβαλικές εκδηλώσεις, που αποτελούν κόκκινο πανί για την Εκκλησία, λόγω των ειδωλολατρικών τους καταβολών, να βρίσκονται στην κορύφωσή τους.
Την προπαρασκευαστική αυτή περίοδο μπορούμε να τη χωρίσουμε χρονολογικά σε τέσσερις υποπεριόδους, η καθεμία από τις οποίες παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ιδίως όσον αφορά στη διαβάθμιση της νηστείας:

Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου
Την πρώτη Κυριακή του Τριωδίου διαβάζεται στις Εκκλησίες η παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου, που αναφέρεται στο Ευαγγέλιο του Λουκά (κεφ. ιη', 10-14). 

Ο Χριστός φανερώνει σ’ αυτή την αξία της ταπεινοφροσύνης και τη συγγνώμη του Τελώνη, που έχει συναίσθηση αμαρτιών του, αντίθετα με τον αλαζόνα Φαρισαίο, που με την υποκρισία του παρουσιάζει τον εαυτό του τέλειο άνθρωπο. 

Και καταλήγει με το γνωμικό: «Πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται». 

Την εβδομάδα του Τελώνου και του Φαρισαίου (13-19 Φεβρουαρίου 2022), δεν υπάρχει η παραμικρή νηστεία. 

Γίνεται «κατάλυση στα πάντα», σύμφωνα με την εκκλησιαστική ορολογία, δηλαδή τρώγεται ελεύθερα κάθε φαγητό ακόμα και την Τετάρτη και Παρασκευή. Για το λόγο αυτό, η εβδομάδα αυτή ονομάζεται και «ελεύθερη» ή «απολυτή».
Κυριακή του Ασώτου
Τη δεύτερη εβδομάδα του Τριωδίου διαβάζεται στις Εκκλησίες η παραβολή του ασώτου υιού, που βρίσκεται στο Ευαγγέλιο του Λουκά (κεφ. ιε', 11-32) και με την οποία ο Χριστός διδάσκει την αξία της συγχωρήσεως και το μεγαλείο της μετανοίας. 

Την εβδομάδα του Ασώτου (20-26 Φεβρουαρίου 2022) γίνεται «κατάλυση στα πάντα» όλες τις ημέρες, εκτός της Τετάρτης και Παρασκευής, οπότε ακολουθείται αυστηρή νηστεία, όπως τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή. 

Την τελευταία ημέρα της εβδομάδας τιμώνται οι ψυχές των τεθνεώτων, στο πρώτο (26 Φεβρουαρίου 2022) από τα δύο Ψυχοσάββατα, που αναγνωρίζει η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία.
Κυριακή της Απόκρεω
Στις Εκκλησίες διαβάζεται η περικοπή από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου (κεφ. ιε', 31-46), που αναφέρεται στη Δευτέρα Παρουσία και την κρίση που θα ακολουθήσει. 

Η Κυριακή αυτή ονομάστηκε «των Απόκρεω», επειδή είναι η τελευταία ημέρα κρεοφαγίας για τους Χριστιανούς. Πάντως, την Πέμπτη αυτής της εβδομάδας υπάρχει το έθιμο της Τσικνοπέμπτης (3 Μαρτίου 2022), κατά το οποίο καταναλώνονται αφειδώς κρεατικά, μέσα σε πανηγυρικό κλίμα. 

Η τρίτη εβδομάδα του Τριωδίου (27 Φεβρουαρίου-5 Μαρτίου 2022) ονομάζεται και εβδομάδα της Τυροφάγου ή Τυρινής, επειδή όλες τις ημέρες γίνεται κατάλυση σε όλα τα γαλακτοκομικά προϊόντα, του αυγού, των ψαριών και του ελαιολάδου, απαγορεύεται όμως η κρεοφαγία, εκτός από την Κυριακή της Απόκρεω. Στα έθιμα της περιόδου, σε έξαρση βρίσκονται οι καρναβαλικές εκδηλώσεις.

Κυριακή της Τυροφάγου
Στις Εκκλησίες διαβάζεται η περικοπή του Ευαγγελίου του Ματθαίου (κεφ. στ', 14-21), που αναφέρεται στην αξία της συγχώρεσης και της νηστείας. 

Η Εκκλησία επιτρέπει στους πιστούς την κατανάλωση γαλακτοκομικών προϊόντων, αυγών, ψαριών και ελαιολάδου, απαγορεύει όμως την κρεοφαγία. Από την επομένη, Καθαρά Δευτέρα, αρχίζει η αυστηρή νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Την Κυριακή της Τυροφάγου κορυφώνονται οι καρναβαλικές εκδηλώσεις.

Β. Μεγάλη Τεσσαρακοστή
Διαρκεί από την Καθαρά Δευτέρα (7 Μαρτίου 2022) έως την Παρασκευή πριν από το Σάββατο του Λαζάρου (15 Απριλίου 2022). Είναι περίοδος αυστηρής νηστείας, περισυλλογής και προσευχής, που προετοιμάζει τον πιστό για την Εβδομάδα των Παθών και την Ανάσταση του Κυρίου. 

Ονομάζεται Τεσσαρακοστή ή Σαρακοστή, για να θυμίζει τη σαραντάημερη νηστεία του Χριστού στην έρημο (Ματθ. δ, 2), και Μεγάλη για να ξεχωρίζει από τη σαραντάημερη, επίσης, νηστεία των Χριστουγέννων, που είναι λιγότερο αυστηρή.

Σε όλες τις ημέρες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής πρέπει να τηρείται από τους πιστούς αυστηρή νηστεία («ξηροφαγία»), εκτός από τα Σάββατα, τις Κυριακές και την εορτή των Τεσσαράκοντα μαρτύρων (9 Μαρτίου), οπότε επιτρέπεται η κατανάλωση κρασιού και λαδιού («κατάλυση οίνου και ελαίου») και την εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου (25 Μαρτίου), οπότε επιτρέπεται η κατανάλωση ψαριών («Κατάλυση ιχθύος»).

Οι εβδομάδες της Μεγάλης Τεσσαρακοστής είναι έξι:
...........

η συνέχεια εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ο «Καθωσπρέπει» και το «Χαμένο κορμί»...

Για τον έναν, δεν έχει να πει τίποτα κανείς. Σοβαρός. Τυπικός. 

Σε όλα καθωσπρέπει. 

Δεν κλέβει, δεν μοιχεύει, δεν πορνεύει, κάνει τις ελεημοσύνες του, βοηθά όλο τον κόσμο. 

Είναι εντάξει ο άνθρωπος.

Ο άλλος ένας αλήτης. Ένα απόβρασμα. Χτίζει περιουσίες σε βάρος αθώων ανθρώπων. Καταπιέζει κόσμο και κοσμάκη. 

Χαμένο κορμί.

Και όμως…
Ο Φαρισαίος χάνεται μέσα στη τελειότητά του. Περηφανεύεται. Θολώνει.
Ο Τελώνης, παίρνει χαμπάρι τα μαύρα του τα χάλια και κλαίει, μετανιώνει. Και από εκεί που δεν το περίμενε κανείς σώζεται…

Μου αρέσει πολύ αυτή η παραβολή. Μου δίνει ελπίδα…
Μου υπενθυμίζει πως κάποιες φορές, είναι προτιμότερο να πιάσεις πάτο. 

Γιατί τουλάχιστον έτσι, έχεις μια ευκαιρία να δεις τα χάλια σου. Γιατί έχεις μια ευκαιρία το πάρεις αλλιώς, να μετανοήσεις…
Γιατί έτσι, έχεις μια ευκαιρία να σωθείς…

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Η Ευτυχία στην Εποχή του Καταναλωτισμού

Ελπίδες, νέοι στόχοι, θεραπείες ψυχής και σώματος, αγαθές προθέσεις βρίσκονται στο πρόγραμμα πολλών ανθρώπων που δεν έχουν παραιτηθεί από τη σκέψη για ένα καλύτερο αύριο – σε προσωπικό τουλάχιστον επίπεδο, αφού είναι τελείως ουτοπικό να περιλάβει στις ελπίδες του το ευρύτερο περιβάλλον, παρόλο που το ένα συνδέεται στενά με το άλλο.

Ο Αγιος Αυγουστίνος είχε ωστόσο πει πως «ευτυχία είναι να συνεχίζεις να ποθείς όσα κατέχεις ήδη», και στις μέρες μας, αυτές του άκρατου καταναλωτισμού -για όσο ακόμη μπορούμε να επενδύουμε σε αυτόν καθιερώνεται ως ο πιο επιτυχημένος ορισμός της ευτυχίας από όσους έχουν ειπωθεί.

Τα τελευταία χρόνια ανάκατα με τις διάφορες new age θεωρίες και παρηγοριές διάφορων ανόητων αμπελοφιλοσόφων, εμφανίζεται και μία στροφή προς τους αρχαίους κλασικούς φιλοσόφους, καθώς υπάρχει τουλάχιστον μία αγορά που δεν γνωρίζει κρίση: αυτή της ψυχής. Αυτή των λόγων που αναζητά κανείς για να ζει.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 εκδηλώθηκε ένα θεαματικό ενδιαφέρον για την ελληνο-ρωμαϊκή σοφία -και συνεχίζει να υπάρχει- μέσα από τα έργα του Σενέκα, του Κικέρωνα, του Αριστοτέλη, του Επίκτητου και αρκετών άλλων. Το νέο αυτό ενδιαφέρον για την ελληνο-ρωμαϊκή φιλοσοφία συνδέεται με την κατάρρευση των ιδεολογιών. 

Η σύγχρονη αγωνία, η αποτυχία του πολιτικού λόγου συνδεδεμένη με την κρίση του μοντερνισμού και του μετα-μοντερνισμού, οδήγησε στην επιστροφή προς τις πηγές της σκέψης. Ας μη λησμονούμε πως οι μεγάλες περίοδοι αλλαγών στην Ιστορία συνοδεύτηκαν από μια τέτοια είδους επιστροφή στις ρίζες του αρχαιοελληνικού και ρωμαϊκού δυτικού πολιτισμού.

Ανακαλύπτοντας σήμερα εκ νέου τον Σενέκα ή τον Επίκτητο, οι σύγχρονοί μας επιχειρούν να «ξαναμάθουν να ζουν», αυτό που ο Μισέλ Φουκό ονόμαζε μια «έγνοια για τον εαυτό σου», το οποίο συνάδει απόλυτα με τον σύγχρονο ατομικισμό. Με άλλα λόγια, υπάρχει μια δεύτερη ανάγνωση τύπου new age αυτών των φιλοσοφιών, δημιουργώντας αναπόφευκτα παρεξηγήσεις. Μπορούμε μάλιστα να πούμε πως από μερικές πλευρές η γοητεία για το «ελληνικό θαύμα» μαρτυρεί μια περίεργη οπισθοδρόμηση και μια βαθιά απογοήτευση.

Όπως διαβάζουμε στο μεγάλο αφιέρωμά του για την ευτυχία στο περιοδικό «Νουβέλ Ομπσερβατέρ», για μεγάλο διάστημα, οι ιδεολογίες που προβάλλονταν στη σύγχρονη εποχή εμφάνιζαν τα υλικά αποκτήματα ως την αναγκαία προϋπόθεση για την ευτυχία. Σήμερα δεν φαίνεται να ισχύει και τόσο. Ενα απόσπασμα από το βιβλίο της Χάνα Αρεντ «Ημερολόγιο Σκέψης» δείχνει τη σύγχρονη νοοτροπία σε αντίθεση με αυτή των αρχαίων πάνω στο θέμα της ευτυχίας:
«Η μανία “to make the world a better place to live in” άλλαξε τον κόσμο, αλλά κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας βελτίωσης ο κόσμος ξέχασε αυτό που σημαίνει “to live”. Έτσι, οι Αμερικανοί ζουν όντως στον καλύτερο δυνατό κόσμο, χάνοντας όμως την ίδια τη ζωή. Είναι κόλαση!».

Αυτές τις γραμμές τις είχε γράψει το 1951. όταν οι ΗΠΑ ξεκινούσαν το καταναλωτικό όνειρο που δεν άργησε να κερδίσει τον «ελεύθερο κόσμο» στο σύνολό του.

Το θέμα της ευδαιμονίας, ιδρυτικής ιδέας της ίδιας της φιλοσοφίας, έχει σήμερα όντως εκλείψει καθώς έχει διαλυθεί de facto από έναν πολιτισμό που δεν εξασφαλίζει πλέον την αιώνια σωτηρία, αλλά ένα γεμάτο ψυγείο και μια λιγότερο ηθική προσωπική ζωή.

Ωστόσο, αναδύεται και πάλι σήμερα με επίμονο τρόπο. Οι άνθρωποι εξακολουθούν να πεθαίνουν, να μην είναι ευτυχισμένοι. 

Η σύγχρονη φιλοσοφία στρέφεται και πάλι, μετά από ένα......

..................... 

η συνέχεια εδώ

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Για όλα φταίνε οι άλλοι

Η πραγματικότητα, όμως, είναι πως ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του.

Τόσο για τις πτώσεις του όσο και για τις όμορφες δημιουργίες του. Το περιβάλλον θα κρύβει πάντα δυσκολίες.

Πάντα θα υπάρχει ένα ξύλινο παιχνιδάκι που θα μας κάνει να σκοντάφτουμε και να πέφτουμε.

Το ζήτημα είναι να σηκωνόμαστε, να τινάζουμε τα ρούχα μας και να μαθαίνουμε πως πρέπει να κοιτάμε καλά τον δρόμο που βαδίζουμε.

Ένα περιστατικό

Πόσο μπορεί να επηρεάσει τη ζωή ενός παιδιού η πεποίθηση ότι για καθετί κακό ή τραυματικό που του συμβαίνει φταίνε πάντα οι άλλοι; Ότι εκείνο δεν έχει καμία ευθύνη για τίποτα;

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αναφέρει η νηπιαγωγός Κατερίνα Πουρίδου, στο mamagers.gr, περιγράφοντας πώς ένα παιχνίδι έγινε το αντικείμενο μίσους όταν ένα παιδί σκόνταψε πάνω του και ποια είναι η καλύτερη προσέγγιση για να μάθουμε στο παιδί την έννοια της ευθύνης.

«Πριν από λίγες μέρες, καθόμουν στην τάξη και παρατηρούσα τα παιδιά μου καθώς έπαιζαν, κρατώντας σημειώσεις για το κάθε παιδί ξεχωριστά, αλλά και για το πώς παίζουν ως ομάδες.

Είναι κάτι που κάνω σχεδόν μέρα παρά μέρα, αλλά ειδικά τον Σεπτέμβριο, που είναι και η αρχή της σχολικής χρονιάς, επιδίδομαι στο συγκεκριμένο σπορ σχεδόν δυο ώρες κάθε μέρα, ώστε να μπορέσω να καταλάβω πώς λειτουργεί το κάθε παιδάκι, αλλά και η τάξη ως ομάδα.

Ήμουν ιδιαίτερα ευχαριστημένη από τις σημειώσεις μου της φετινής μου τάξης. Έβλεπα πως τα παιδιά δεν είχαν ιδιαίτερα προβλήματα κοινωνικοποίησης ή συναναστροφής. Γενικά η τάξη «έδεσε» από τις πρώτες μέρες. Τα παιδιά έλυναν σχεδόν μόνα τους τις διαφορές τους. Ακολουθούσαν κανόνες. Δεν ενοχλούσαν τους φίλους τους με άσχημες συμπεριφορές ή λόγια.

Μέσα σε αυτό το ευχάριστο κλίμα λοιπόν, ένα παιδάκι καθώς περπατούσε, σκόνταψε πάνω σε ένα παιχνίδι κι έπεσε. Δεν ήταν σοβαρή η πτώση.

Το παιδάκι, όμως, αμέσως σηκώθηκε και χωρίς να κλάψει, άρχισε να χτυπάει το παιχνίδι (ένα ξύλινο αρκουδάκι). Φώναζε συνεχώς: «Εσύ φταις, κακό παιχνίδι, κακό παιχνίδι με έκανες κι έπεσα!».

Τα περισσότερα παιδιά δεν έδωσαν σημασία στο γεγονός. Κάποια, όμως, γύρισαν να δουν τι συμβαίνει και με παρότρυνση του μικρού που είχε πέσει, άρχισαν κι εκείνα να «τιμωρούν» με χτυπήματα το «κακό» παιχνίδι.

Πριν προλάβω να αντιδράσω σ’ αυτήν την εικόνα, ένα άλλο παιδάκι, που συμμετείχε σ’ αυτό το σκηνικό τιμωρίας του παιχνιδιού, ήρθε κοντά μου και με προέτρεψε να κάνω «ντα» το παιχνίδι που έγινε αιτία να σκοντάψει ο φίλος μας. Φυσικά και δεν το έκανα, παρά μάζεψα όλα τα παιδιά γύρω από τον «τόπο του εγκλήματος», όπου και ξεκίνησε μία συζήτηση για το ποιος έφταιγε που σκόνταψε ο συμμαθητής τους.

Κάποια παιδιά απέδωσαν ευθύνες στο παιχνίδι και κάποια στο ίδιο το παιδάκι.

Ένα παιδάκι έδωσε όλη την ευθύνη αποκλειστικά σε εμένα, που δεν πρόλαβα να πιάσω τον φίλο τους πριν πέσει.

Πρώτα συζητήσαμε πως εγώ απείχα πολύ από το παιδί για να καταφέρω να το πιάσω (στον αέρα;) πριν πέσει. Έπειτα, μετρήσαμε και την απόσταση (3 μπλε φουλάρια, δηλαδή 1,5 μέτρο περίπου). Τέλος, περάσαμε στο ερώτημα αν τα άψυχα παιχνίδια μπορούν να επηρεάσουν την κίνηση του σώματός μας ή όχι.

Μετά από πολλά πειράματα με διάφορα παιχνίδια που σκορπίσαμε στο πάτωμα, καταλήξαμε πως τα παιχνίδια δεν μετακινούνται από μόνα τους. Εκτός κι αν φυσήξει μεγάλος άνεμος ή υπάρχει φάντασμα στο σχολείο. Τα αποκλείσαμε και τα δύο. Επομένως, ο λόγος που ο φίλος μας έπεσε, ήταν επειδή δεν είδε το παιχνίδι στο πάτωμα από τη βιασύνη του και σκόνταψε επάνω του. Άρα, άδικα ξυλοφορτώσαμε το καημένο το παιχνιδάκι!

Το παιδάκι που σκόνταψε ήταν και το τελευταίο που πείστηκε ότι ουσιαστικά από δική του υπαιτιότητα σκόνταψε.

Ακόμη κι όταν τονίσαμε ότι ήταν άτυχη στιγμή και πως αυτά συμβαίνουν σε όλους, ακόμη και στους μεγάλους, δυσκολεύτηκε πάρα πολύ να το δεχτεί. Ο λόγος ήταν, κυρίως, επειδή αυτή ήταν η κυρίαρχη πρακτική στο σπίτι.

Ναι, το θυμάμαι κι εγώ μικρή, να σκοντάφτω σε αντικείμενα κι η γιαγιά μου να τα αποδίδει στα αντικείμενα, ενώ η μαμά μου στην απροσεξία μου. Η δασκάλα μου στο δημοτικό πάλι, θυμάμαι, μας είχε μιλήσει για το σώμα μας και πώς αυτό γίνεται αδέξιο, καθώς αναπτύσσεται, με αποτέλεσμα συχνές, ξαφνικές και φαινομενικά, αναίτιες πτώσεις του σώματός μας ή αντικειμένων που χειριζόμαστε.

Αυτή η τελευταία προσέγγιση πιστεύω πως είναι και η πιο ορθή και πρέπει να προσφέρεται στα παιδιά από μικρή ηλικία, ώστε να γνωρίζουν τα πραγματικά γεγονότα της ανάπτυξης. Το ίδιο πρέπει να προσεγγίζεται και το γεγονός πως ευθυνόμαστε για τον τρόπο που κινούμαστε σε έναν χώρο, αλλά και για την έννοια του «ατυχήματος».

Τα παιδιά, μαθαίνοντας κάτι τόσο απλό, μαθαίνουν, ουσιαστικά, να αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους. Μαθαίνουν πως τα άψυχα αντικείμενα δεν μπορούν να ασκήσουν δύναμη πάνω μας χωρίς αιτία. Σημασία έχει η δική μας συμπεριφορά στο πλαίσιο που κινούμαστε. Και φυσικά, το να απαντήσουμε με βία υπό συνθήκες που δεν απειλείται η σωματική μας ακεραιότητα, είναι εκτός από λάθος και ανούσιο. Κανένα θετικό αποτέλεσμα δεν πρόκειται να προκύψει από μία βίαιη συμπεριφορά.

Μη θεωρήσετε τέτοια μικρά συμβάντα ασήμαντα και μην τα αφήνετε να περνούν έτσι. Αυτά τα παιδιά, όταν μεγαλώσουν, θα αποδίδουν τις αποτυχίες τους σε εξωγενείς παράγοντες, σε δύσκολους καιρούς ή σε τρίτα άτομα.

Η πραγματικότητα, όμως, είναι πως ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του.

Τόσο για τις πτώσεις του όσο και για τις όμορφες δημιουργίες του. Το περιβάλλον θα κρύβει πάντα δυσκολίες.

Πάντα θα υπάρχει ένα ξύλινο παιχνιδάκι που θα μας κάνει να σκοντάφτουμε και να πέφτουμε.

Το ζήτημα είναι να σηκωνόμαστε, να τινάζουμε τα ρούχα μας και να μαθαίνουμε πως πρέπει να κοιτάμε καλά τον δρόμο που βαδίζουμε».

themamagers.gr

Κάθε λουλούδι έχει τη θέση του στον ήλιο... / Καλημέρα σας...

Κάθε λουλούδι έχει τη θέση του στον ήλιο
κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο.
Κάθε άνθρωπος έχει έναν ουρανό
πάνου από την πληγή του
κι ένα μικρό παράνομο σημείωμα της άνοιξης
μέσα στην τσέπη του.

Γιάννης Ρίτσος, «Δοκιμασία», VII, 3-7, 1943, 

Επιτομή, εκδ. Κέδρος, 1977

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Φιλαρχία - Αρχομανία

    Φιλαρχία είναι μια τρομερά ακατανίκητη τάση προς εξουσία. Είναι μια εσωτερική, παθολογική κατάσταση λατρείας του «άρχειν». Αυτοί που διψούν για εξουσία είναι ψυχικά ασθενείς άνθρωποι. Θέλουν ν' αποκτήσουν εξουσία για να πείσουν τον εαυτό τους, από τη μια μεριά, πως είναι κάτι σημαντικό, και τους γύρω τους, από την άλλη, ότι δεν πρέπει να τους βλέπουν σαν απλούς ανθρώπους, αλλά σαν κάτι το εξαιρετικό. 

    Τέτοια αντίληψη πηγάζει από ναρκισσιστικά συμπλέγματα, που κι αυτά υποκρύπτουν σύμπλεγμα κατωτερότητας. 

Ακόμη, πολλοί σοφοί κατά καιρούς χαρακτήρισαν το πάθος ως προσπάθεια του φίλαρχου να είναι αγαπητός με τη... βία. 

Ο Μάο μάλιστα τόνιζε ότι η εξουσία πηγάζει από την κάνη του όπλου. Όμως, η επιδίωξη της εξουσίας γεννήθηκε από τον φόβο. Εκείνος που δεν φοβάται τους ανθρώπους δεν νιώθει την ανάγκη να τους εξουσιάζει!

ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΣΟΦΙΑ: 

«Αδύνατο να μάθεις τα φρονήματα, τη σκέψη, την ψυχή του κάθε ανθρώπου προτού πάρει στα χέρια του εξουσία.» έλεγε στην «Αντιγόνη» ο Σοφοκλής, αναδεικνύοντας την κρησάρα από την οποία μπορούμε να φιλτράρουμε το ψυχικό βάθος του κάθε ανθρώπου. 

Ο σοφός Πιττακός συμβαδίζοντας με τα προηγούμενα σημείωνε: «Αρχή άνδρα δείκνυσι», δηλαδή η εξουσία δείχνει τον άνδρα. 

Ο Περίανδρος συμβούλευε τους υποψήφιους εξουσιαστές: «Όταν καταλάβεις την εξουσία να φροντίσεις να είσαι άξιος αυτής», ενώ 

ο Ισοκράτης δικανικά συμβούλευε τους εξουσιολάγνους: 

«Να ζηλεύεις όχι εκείνους που απέκτησαν μέγιστη εξουσία, αλλά εκείνους που χρησιμοποιούν άριστα την υπάρχουσα εξουσία». 

Ο Σενέκας έλεγε για την πραγματική εξουσία: «Έχεις μεγάλη εξουσία, αν κατέχεις τον εαυτό σου». 

Ο Ραμπελέ αναρωτιόταν: «Πώς να μπορέσω να εξουσιάζω τους άλλους, όταν δεν έχω τη δύναμη να εξουσιάζω τον εαυτό μου;», αναδεικνύοντας μια ουσιαστική, αλλά απούσα, παράμετρο του υποψήφιου να άρχει: την αυτογνωσία, δικαιώνοντας τον Λάο Τσε που δίδασκε: «Αυτός που εξουσιάζει τους άλλους έχει ισχύ, αυτός που εξουσιάζει τον εαυτό του έχει δύναμη». 

(...)

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΘΕΩΡΗΣΗ: 

    Η προσευχή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου αρχίζει με αποφατικά αιτήματα προς τον Κύριο. 

    Ο προσευχόμενος ζητά τη βοήθεια του Κυρίου ώστε να φύγουν μακριά τέσσερα μεγάλα πάθη. Ανάμεσα σ' αυτά και η φιλαρχία. Η προσευχή ξεκινά έτσι: «Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δως». 

    Το πάθος της φιλαρχίας, γκρέμισε αγγέλους από τον ουρανό, κατοίκους του Παραδείσου τους απομάκρυνε απ' αυτόν, σοφούς τους έκανε μωρούς, ακόμη και «μικρούς ξεγελά πώς θα τους κάνει μεγάλους» (π. Αλεξ. Σμέμαν). 

Για τους Ορθόδοξους Πατέρες, ο φίλαρχος είναι μανιώδης, ασύνετος, ανυπόμονος και επικίνδυνος για τους γύρω του. Επικίνδυνος, γιατί για τον πάσχοντα ο πλησίον αποτελεί απλώς ένα σκαλί στο οποίο θα πατήσει για να ανέλθει. 

Έτσι, ακριβώς όπως και στην αλαζονεία, ο φίλαρχος «εργαλειοποιεί» τον πλησίον του γαι την κάλυψη των δικών του αναγκών. Το εγωκεντρικό αυτό πάθος αντιδιαστέλλεται...

(...)

ολόκληρο το άρθρο εδώ

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Μάνα, σε αγαπάμε...

Δαμήτηρ...
Γαία Μητέρα...
Μάνα Γη...
Προαιώνων αρχέτυπο,
ταυτόχρονο με την εμφάνιση του ανθρώπου.

Δαμήτηρ
ο πρώτος αποδέκτης λατρείας
τα πρώτα, πρωτόγονα ειδώλια
αφιερωμένα σε σένα.

Από τα σπλάχνα σου η ιστορία των ανθρώπων
Εσύ, η ίδια, η Ιστορία τους.

Οι δικοί σου καρποί ανθίζουν, Μάνα...
τα άνθη,
όλα τα υπόλοιπα άνθη
της Μάνας Γης,
γίνονται καρποί.

Μάνα,
σε αγαπάμε...
είσαι η γη μας,
τα βρεφικά μας όνειρα,
τα παιδικά μας ταξίδια...

Μάνα,
σε αγαπάμε...
ανάστησε η αγκαλιά σου τις αισθήσεις
και τα συναισθήματά μας,
το κούρνιαγμα στον κόρφο σου,
το προστατευτικό,
μας ανάθρεψε.

Μάνα,
σε αγαπάμε...
το χαμόγελο, και το βλέμμα
και η Αγάπη σου
μας γαλήνευαν
και βλαστήσαμε...

Μάνα,
σε αγαπάμε,
η φωνή σου,
το πρώτα τραγουδιστά
λογάκια μας
και η Αγάπη σου
το στήριγμά μας
το παντοτεινό.

ΜΑΝΑ
ΣΕ ΑΓΑΠΑΜΕ

Βασιλική Π. Δεδούση

πρώτη ανάρτηση



Τα Φτερά και η Φορεσιά της Ψυχής

Αν η Αγάπη και η Ελευθερία είναι τα δυο φτερά της Ψυχής, 

η ταπεινότητα είναι η φορεσιά της.

Ταπεινότητα είναι η ευγένεια της ψυχής και όποιος την έχει αποδέχεται τους άλλους χωρίς να τους κρίνει, επιτρέποντας τους να είναι ο εαυτός τους.

Είναι η μεγαλοψυχία της ψυχής να μην συγκρίνει και να μην συγκρίνεται ξέροντας ότι ακόμα και το ψέμα, μπορεί να εκφράζει μια αλήθεια που ο άλλος, δεν είναι ακόμα έτοιμος να αντικρίσει.

Ο πραγματικά ταπεινός ξέρει ότι ο καθένας από μας είναι μια αντανάκλαση του θεϊκού πνεύματος και ότι όλοι έχουμε μέσα μας την θεϊκή σπίθα η οποία μας ενώνει. 

Ο άνθρωπος που γνωρίζει ποιος είναι και ότι όλα τα ταλέντα, του δόθηκαν απλόχερα από την Ύπαρξη, από τον Θεό για να τα μοιραστεί με όλους τους άλλους γύρω του, δεν έχει ούτε έπαρση ούτε χαμηλή αυτοεκτίμηση.

Η ταπεινότητα είναι ο πραγματικός καταστροφέας του εγώ…
    Καθημερινά χρειάζεται να καταστρέφουμε όλες τις εικόνες, τις ταμπέλες και τις κρίσεις που φτιάχνει το μυαλό μας για μας ώστε να μπορεί κάθε στιγμή να γεννιέται μέσα μας το καινούριο. Με αυτόν τον τρόπο η ταπεινότητα μας κρατά σε εγρήγορση και μας ωθεί σε μια συνεχή ανανέωση. Μόνο αν καταστρέφουμε καθημερινά το εγώ μας αποκαλύπτοντας τον εαυτό μας μόνο τότε μπορούμε να οδηγηθούμε στην πραγματική ελευθερία…
    Αν περηφανεύεται κάποιος για ό,τι έχει κάνει, για ό,τι έχει καταφέρει δημιουργεί συγκρίσεις θέλοντας να κάνει απλά πιο πλούσιο το εγώ του. 

Γύρω του πάντα θα υπάρχει κάποιος χειρότερος και κάποιος καλύτερος από εκείνον. 

Κάποιος πιο άσχημος και κάποιος πιο όμορφος. 

Κάποιος πιο ανόητος και κάποιος πιο έξυπνος. 

Ένας φαύλος κύκλος που επαναλαμβάνεται και που του απαγορεύει να βρει την γαλήνη.
    Ο άνθρωπος, ο γεμάτος έπαρση, είναι ταυτόχρονα γεμάτος από ανασφάλεια, άγνοια και πνευματική τύφλωση. Δεν βλέπει ούτε το μονοπάτι ούτε το βουνό που πρέπει να φτάσει. Το μυαλό του είναι γεμάτο από τα: εγώ έχω κάνει αυτό, εγώ έχω κάνει εκείνο, θέλοντας να επιβεβαιωθεί ακόμα και στον ίδιο του τον εαυτό. Είναι σαν κάποιος να του δείχνει το φεγγάρι κι αυτός να κοιτάζει το δάχτυλο που του το δείχνει…
    Αν πάλι πιστεύει ότι δεν είναι άξιος για οτιδήποτε τότε δεν είναι ταπεινός αλλά αγνώμων. Αν ρίχνει κάποιος ένα σκούρο μανδύα στο φως του και δεν το αφήνει να λάμψει τότε δεν μπορεί να εκπληρώσει το σκοπό για τον οποίο γεννήθηκε.

Ααρόν Μος: “Το να θεωρεί κανείς τον εαυτό του ένα καλό για το τίποτα κορόιδο, δεν είναι ταπεινοφροσύνη, αλλά χαμηλή αυτοεκτίμηση, δηλαδή ακριβώς το αντίθετο.”
    Ο Θεός έχει ευλογήσει τον καθένα μας με μοναδικά χαρίσματα και μόνο όταν αναγνωρίζουμε την αξία μας και τα μοιραζόμαστε με τους άλλους, ξέροντας ότι τα “κατορθώματά” μας δεν ανήκουν σε μας, μόνο τότε μπορούμε να είμαστε πραγματικά ταπεινοί. 

Ο πραγματικά ταπεινός ανεξάρτητα από το πόσο επιτυχημένος, δημοφιλής και προικισμένος μπορεί να είναι, δεν το παίρνει επάνω του. Ξέρει ότι απλά είναι ο διαχειριστής των ταλέντων που του δόθηκαν και ότι οφείλει να τα χαρίσει στους άλλους με όποιο τρόπο μπορεί.

    Ο πραγματικά ταπεινός δέχεται τις φιλοφρονήσεις που του κάνουν χωρίς να σκύβει το κεφάλι από ντροπή και χωρίς να μειώνει τον εαυτό του. 

Απαντάει ευχαριστώ γεμάτος σεβασμό επιτρέποντας στον άλλον να του κάνει αυτό το δώρο ευημερίας ανοίγοντας το δρόμο για τη ροή του καλού. Αν νιώθει πως χρειάζεται ανταποδίδει την φιλοφρόνηση μέσα από την καρδιά του αναγνωρίζοντας πως η θεϊκή φλόγα της Αγάπης τυλίγει εκείνη τη στιγμή και τους δυο.

Ο πραγματικά ταπεινός επιτρέπει στο φως του να λάμπει…

Ο Νέλσον Μαντέλα είχε πει:
“Ο μεγαλύτερος μας φόβος δεν είναι να είμαστε ανεπαρκείς. 

Ο μεγαλύτερος μας φόβος είναι να είμαστε απεριόριστα δυνατοί. 

Το φως μας, μάς φοβίζει περισσότερο, όχι το σκοτάδι μας. 

Αναρωτιόμαστε: Ποιος είμαι εγώ που θα πρέπει να είμαι τόσο υπέροχος;
Είσαι ένα παιδί του Θεού. Δεν υπηρετείς τον κόσμο όταν μειώνεις τον εαυτό σου. Μειώνοντας τον εαυτό σου μόνο και μόνο για να μην νιώθουν ανασφαλείς οι άλλοι απέναντι σου δεν παράγεις φως.
Γεννηθήκαμε για να εδραιώσουμε την ομορφιά του Θεού που υπάρχει μέσα μας. Δεν βρίσκεται μόνο σε κάποιους από μας. Βρίσκεται στον καθένα μας.
Όταν αφήνουμε το φως μας να λάμψει επιτρέπουμε υποσυνείδητα στους άλλους να κάνουν το ίδιο. Όταν έχουμε απελευθερωθεί από τον δικό μας φόβο αυτομάτως η παρουσία μας απελευθερώνει τους άλλους.”

Ίσως είναι καλό να αναρωτηθεί ο καθένας μας:
Με ποιο τρόπο εκφράζω τα ταλέντα μου;
Με ποιο τρόπο σκοτεινιάζω το φως μου;
Με ποιο τρόπο εκμεταλλεύομαι όλα τα χαρίσματα μου, ώστε να μεγαλουργήσω;

Δέσποινα Παλαμάρη

πηγή
Φιλοξενία:Το Χαμομηλάκι