«Σιγά, μωρέ! Και μεις που φάγαμε ξύλο, όταν ήμασταν παιδιά, τι πάθαμε;»

Το ακούμε συχνά από ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, αλλά και από νεότερους, δυστυχώς.

Παροτρύνσεις για ξυλιές στα χεράκια, φωνές με έντονο ύφος, χειρονομίες προσβλητικές και τιμωρίες στη γωνία, αποτελούν κάποιες προσφιλείς, «ανώδυνες» τακτικές, που συστήνονται ελαφρά τη καρδία, ακόμη και από παιδαγωγούς, προκειμένου να συνετιστεί ένα παιδί, ένα νήπιο, ένα βρέφος που … «ενοχλεί».

Κι όμως, δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα, από την επιφανειακή προσέγγιση του.. «έλα, μωρέ τι πάθαμε με λίγο ξύλο;»

Το ξύλο που έχει δεχθεί ένα παιδί, αγαπητέ υποστηρικτή των «λίγων ξυλιών», πλημμύρισε κάποτε τον εγκέφαλό του με κορτιζόλη, την ορμόνη του άγχους, προκαλώντας αλλαγές μόνιμες στην εγκεφαλική φυσιολογία του.

Το έχει κάνει ψυχρό συναισθηματικά, αφού έμαθε στην πιο τρυφερή του ηλικία, πως ένας γονιός μπορεί να ταυτιστεί με τον τιμωρό του.

Το έκανε να νιώθει μόνο, με συναισθήματα οργής, μίσους, τα οποία στη συνέχεια έστρεψε στον εαυτό του, βιώνοντας ενοχή και ματαίωση.

Αλήθεια, όσοι νομιμοποιούν το ξύλο, μπορούν να συνάψουν πολύ στενές σχέσεις και να συνδεθούν συναισθηματικά;

Μπορούν να βιώσουν την απόλυτη εμπιστοσύνη προς οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο ον, αφού οι ίδιοι τους οι γονείς τους κακομεταχειρίστηκαν κάποτε;

Ένιωσαν ποτέ στην πραγματικότητα πολύ κοντά και οικεία με αυτούς τους γονείς, ή απλά περιορίστηκαν σε μια σχέση ψυχρή, σε μια σχέση σεβασμού;

Πώς μπορούν, άραγε, να χειριστούν τα ψυχοσυναισθηματικά προβλήματα που πηγάζουν από μια ηλικία παιδική, γεμάτη ξύλο και ταπείνωση;

Και... αλήθεια, τι γίνεται με τις αγχώδεις διαταραχές που χτυπάνε συχνά την πόρτα, όσων είχαν βίαια παιδικά χρόνια;

Αγοραφοβία, κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, πηγάζουν συχνότατα από την παιδική κακοποίηση.

............
η συνέχεια εδώ: daddy-cool
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Aν είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω το παιδί μου από την αρχή... / If I Had My Child to Raise Over Again

Θα του μάθαινα λιγότερα για την αγάπη της δύναμης
και περισσότερα για τη Δύναμη της Αγάπης.

I'd teach less about the love of power,
And more about the power of love.

Θα φρόντιζα να χτίσω πρώτα την αυτοεκτίμησή του 

και μετά θα φρόντιζα για το σπίτι,

Θα χρησιμοποιούσα τα δάχτυλά μου για να ζωγραφίζω 

κι όχι για να μαλώνω,

Θα το διόρθωνα λιγότερο 

και θα συνδεόμουν μαζί του περισσότερο,

Θα έπαιρνα τα μάτια μου από το ρολόι 

και θα κοίταζα περισσότερο το ίδιο το παιδί μου,

Θα φρόντιζα να λέω «εγώ ξέρω» λιγότερο 

και να νοιάζομαι περισσότερο,

Θα έκανα μαζί του πιο πολλές βόλτες 

και θα πετούσα περισσότερους χαρταετούς,

Θα σταματούσα να προσποιούμαι τη σοβαρή 

και θα έπαιρνα πιο σοβαρά το παιχνίδι,

Θα έτρεχα σε περισσότερους αγρούς 

και θα κοίταζα πιο πολύ τα αστέρια τη νύχτα,

Θ΄ αγκάλιαζα περισσότερο 

και θα αποτραβιόμουν λιγότερο,

Θα μπορούσα να δω την ομορφιά της βελανιδιάς 

με αφορμή ένα μικρό βελανίδι,

Θα ήμουν λιγότερο άκαμπτη 

και περισσότερο υποστηρικτική,

Θα του μάθαινα λιγότερα για την αγάπη της δύναμης 

και περισσότερα για τη δύναμη της αγάπης.

Diane Loomans

vatopaidi

---

If I Had My Child to Raise Over Again

If I had my child to raise all over again,
I'd finger-paint more, and point the fingers less.
I would do less correcting and more connecting.
I'd take my eyes off my watch, and watch with my eyes.

I would care to know less and know to care more.
I'd take more hikes and fly more kites.
I'd stop playing serious, and seriously play.
I would run through more fields and gaze at more stars.

I'd do more hugging and less tugging.
I'd build self-esteem first, and the house later.
I would be firm less often, and affirm much more.
I'd teach less about the love of power, And more about the power of love.

Παιδί μου, έτσι "χορεύεται" η ζωή.

Γιε μου, σου γράφω κάτι, γιατί τα λόγια τα παίρνει ο αέρας, σε αντίθεση με τα γραπτά που μένουν, εσύ πες το αν θες, “Ο δεκάλογος για το πώς χορεύεται η ζωή”. 

Και το μόνο που θέλω από εσένα, είναι να πάρεις αυτές τις αράδες και να τις εκτυπώσεις σε ένα απλό χαρτί, να κολλήσεις το χαρτί πάνω στο γραφείο σου και να το βλέπεις κάθε φορά που θα κάθεσαι σε αυτό…

Άκου με προσεκτικά!
– Δεν είναι κακό να κάνεις λάθη παιδί μου, ανθρώπινο είναι, κι εγώ θέλω να είσαι ανθρώπινος, το κακό είναι το να μην τα αναγνωρίζεις, το να μην τα παραδέχεσαι και το να μην τα διορθώνεις.

– Η ζωή πάντα σου δίνει δεύτερες ευκαιρίες, αν όμως δεν τις αρπάξεις ούτε κι αυτές, τότε αλίμονο σου, τρίτες δεν έχει.

– Σοφός δεν είναι εκείνος που τα ξέρει όλα, σοφός είναι αυτός που έχει την θέληση και την δίψα να τα μάθει όλα, άσχετα με το αν θα τα καταφέρει τελικά.

– Χωρίς προσπάθεια κι αγώνα δεν κερδήθηκε ποτέ κανένας πόλεμος, κι η ζωή ακριβέ μου, είναι γιομάτη από πολέμους, διάλεξε λοιπόν, εσύ θες να θα είσαι με τους νικητές ή με τους ηττημένους, θα αγωνισθείς ή θα παραδοθείς, θα πολεμήσεις ή θα πετάξεις στο χώμα το σπαθί σου;

– Δικός σου άνθρωπος δεν είναι εκείνος που σου χαδεύει τα αυτιά, λέγοντας σου εύηχα λογάκια, είναι εκείνος που σου λέει αλήθειες, που τις πιο πολλές φορές, δεν θα τις αντέχουνε τα αυτιά σου για να τις ακούσεις, αυτός είναι ο πιο δικός σου άνθρωπος.

– Ο μπαμπάς κι η μαμά θα θέλουν πάντα το καλό σου, όμως δεν θα είναι πάντα εκεί για να σε σηκώνουν και να συμβουλεύουν, κάποια στιγμή θα φύγουν, και κάποια στιγμή, θα πρέπει από μόνος σου να μάθεις να θέλεις το καλό σου.

– Ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο είσαι εσύ, και κανείς δεν είναι πιο πάνω από εσένα, αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα πρέπει να βλέπεις όλους τους άλλους σαν ασήμαντους κι υποδεέστερους σου, ο αυτοσεβασμός δεν αναιρεί τον σεβασμό, το αντίθετο.

– Να κυνηγάς πάντα τα όνειρα σου, μα να θυμάσαι πως για να πιάσεις ένα όνειρο δεν είναι ποτέ απλό κι εύκολο, δεν υπάρχουν εύκολα όνειρα, εύκολα είναι μόνο εκείνα τα όνειρα που, όταν ξυπνήσεις το πρωί, τα έχεις ήδη ξεχάσει.

– Οι πληγές πονάνε σίγουρα, και να είσαι βέβαιος πως θα πονέσεις πάρα πολλές φορές μέσα από την πορεία σου, όμως οι πληγές είναι μαθήματα, οι πληγές είναι εκείνες που θα σε δυναμώσουνε, κι όχι η αποφυγή τους. Κι όσους σε πληγώνουν, να μην τους το ανταποδίδεις, να τους θυμάσαι και να αποχωρείς.

– Το ευχαριστώ, το συγγνώμη, το σ΄ αγαπάω, το είμαι εδώ, τα καλημέρα και το καληνύχτα, το σε νοιάζομαι και το σε βοηθάω, δεν είναι μυστικά, είναι κάτι που θα πρέπει να μάθεις να τα λες, να τα ουρλιάζεις, να τα πράττεις και κυρίως, να τα εννοείς.

Και ένα ακόμη τελευταίο, σαν μπόνους… 

Άντρας, γιέ μου, δεν είναι εκείνος που απλά φοράει παντελόνια, είναι εκείνος που τα τιμάει, που κρατάει τον λόγο του, που δεν υπόσχεται αν δεν μπορεί να πραγματοποιήσει, που μπορεί να σηκώσει τις ευθύνες του, όσα κιλά κι αν ζυγίζουνε!

Ο μπαμπάς σου.

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι