«Σιγά, μωρέ! Και μεις που φάγαμε ξύλο, όταν ήμασταν παιδιά, τι πάθαμε;»

Το ακούμε συχνά από ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, αλλά και από νεότερους, δυστυχώς.

Παροτρύνσεις για ξυλιές στα χεράκια, φωνές με έντονο ύφος, χειρονομίες προσβλητικές και τιμωρίες στη γωνία, αποτελούν κάποιες προσφιλείς, «ανώδυνες» τακτικές, που συστήνονται ελαφρά τη καρδία, ακόμη και από παιδαγωγούς, προκειμένου να συνετιστεί ένα παιδί, ένα νήπιο, ένα βρέφος που … «ενοχλεί».

Κι όμως, δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα, από την επιφανειακή προσέγγιση του.. «έλα, μωρέ τι πάθαμε με λίγο ξύλο;»

Το ξύλο που έχει δεχθεί ένα παιδί, αγαπητέ υποστηρικτή των «λίγων ξυλιών», πλημμύρισε κάποτε τον εγκέφαλό του με κορτιζόλη, την ορμόνη του άγχους, προκαλώντας αλλαγές μόνιμες στην εγκεφαλική φυσιολογία του.

Το έχει κάνει ψυχρό συναισθηματικά, αφού έμαθε στην πιο τρυφερή του ηλικία, πως ένας γονιός μπορεί να ταυτιστεί με τον τιμωρό του.

Το έκανε να νιώθει μόνο, με συναισθήματα οργής, μίσους, τα οποία στη συνέχεια έστρεψε στον εαυτό του, βιώνοντας ενοχή και ματαίωση.

Αλήθεια, όσοι νομιμοποιούν το ξύλο, μπορούν να συνάψουν πολύ στενές σχέσεις και να συνδεθούν συναισθηματικά;

Μπορούν να βιώσουν την απόλυτη εμπιστοσύνη προς οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο ον, αφού οι ίδιοι τους οι γονείς τους κακομεταχειρίστηκαν κάποτε;

Ένιωσαν ποτέ στην πραγματικότητα πολύ κοντά και οικεία με αυτούς τους γονείς, ή απλά περιορίστηκαν σε μια σχέση ψυχρή, σε μια σχέση σεβασμού;

Πώς μπορούν, άραγε, να χειριστούν τα ψυχοσυναισθηματικά προβλήματα που πηγάζουν από μια ηλικία παιδική, γεμάτη ξύλο και ταπείνωση;

Και... αλήθεια, τι γίνεται με τις αγχώδεις διαταραχές που χτυπάνε συχνά την πόρτα, όσων είχαν βίαια παιδικά χρόνια;

Αγοραφοβία, κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, πηγάζουν συχνότατα από την παιδική κακοποίηση.

............
η συνέχεια εδώ: daddy-cool
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Aν είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω το παιδί μου από την αρχή... / If I Had My Child to Raise Over Again

Θα του μάθαινα λιγότερα για την αγάπη της δύναμης
και περισσότερα για τη Δύναμη της Αγάπης.

I'd teach less about the love of power,
And more about the power of love.

Θα φρόντιζα να χτίσω πρώτα την αυτοεκτίμησή του 

και μετά θα φρόντιζα για το σπίτι,

Θα χρησιμοποιούσα τα δάχτυλά μου για να ζωγραφίζω 

κι όχι για να μαλώνω,

Θα το διόρθωνα λιγότερο 

και θα συνδεόμουν μαζί του περισσότερο,

Θα έπαιρνα τα μάτια μου από το ρολόι 

και θα κοίταζα περισσότερο το ίδιο το παιδί μου,

Θα φρόντιζα να λέω «εγώ ξέρω» λιγότερο 

και να νοιάζομαι περισσότερο,

Θα έκανα μαζί του πιο πολλές βόλτες 

και θα πετούσα περισσότερους χαρταετούς,

Θα σταματούσα να προσποιούμαι τη σοβαρή 

και θα έπαιρνα πιο σοβαρά το παιχνίδι,

Θα έτρεχα σε περισσότερους αγρούς 

και θα κοίταζα πιο πολύ τα αστέρια τη νύχτα,

Θ΄ αγκάλιαζα περισσότερο 

και θα αποτραβιόμουν λιγότερο,

Θα μπορούσα να δω την ομορφιά της βελανιδιάς 

με αφορμή ένα μικρό βελανίδι,

Θα ήμουν λιγότερο άκαμπτη 

και περισσότερο υποστηρικτική,

Θα του μάθαινα λιγότερα για την αγάπη της δύναμης 

και περισσότερα για τη δύναμη της αγάπης.

Diane Loomans

vatopaidi

---

If I Had My Child to Raise Over Again

If I had my child to raise all over again,
I'd finger-paint more, and point the fingers less.
I would do less correcting and more connecting.
I'd take my eyes off my watch, and watch with my eyes.

I would care to know less and know to care more.
I'd take more hikes and fly more kites.
I'd stop playing serious, and seriously play.
I would run through more fields and gaze at more stars.

I'd do more hugging and less tugging.
I'd build self-esteem first, and the house later.
I would be firm less often, and affirm much more.
I'd teach less about the love of power, And more about the power of love.