Οι γιάτρισσες, οι μαμές και τα γιατροσόφια τους Η αγάπη, το δοκιμασμένο γιατρικό

Το θαύμα της γέννησης ήταν γυναικεία υπόθεση.
Οι άντρες περίμεναν το κλάμα, τα συχαρίκια.

Αθόρυβη, όπως πάντα, πρόλαβε και γύρισε στο σπίτι. Στο χειμωνιάτικο στήθηκε η αίθουσα τοκετού. Η γιαγιά με σβελτάδα έριχνε χοντρά κούτσουρα στο τζάκι, όπου έκαιγε η φωτιά. Ο τέντζερης με καθαρό νερό μπήκε στη σιδεροστιά να βράσει. Η σκάφη, τα ταψιά (αντικαθιστούσαν τις σημερινές λεκάνες) οι καθαρές πετσέτες όλα στη θέση τους εν αναμονή του μωρού.

Γονατιστή στο κρεβάτι με τα χέρια στηριγμένα στους αγκώνες δάγκωνε τους πόνους, έπνιγε τη φωνή, γιατί δίπλα στο άλλο δωμάτιο χωρισμένο με μισάντρα (ξύλινο διαχωριστικό) οι άντρες της οικογενείας περίμεναν με αγωνία το άκουσμα του κλάματος του μωρού και όχι τις κραυγές του πόνου της μάνας.

Τα μεγαλύτερα παιδιά είχαν απομακρυνθεί σε συγγενικά σπίτια, γιατί το δωμάτιο μαιευτήριο αποτελούσε άβατο για άντρες και παιδιά. Το θαύμα της γέννησης ήταν γυναικεία υπόθεση. Η γυναίκα γεννούσε και γυναίκες κατ' αποκλειστικότητα το έφερναν εις πέρας. Οι άντρες από δίπλα περίμεναν το άγγελμα, το κλάμα, τα συχαρίκια.

Η υπομονή και η αντοχή στον πόνο ήταν τα χαρακτηριστικά της άξιας γυναίκας. Η μάνα, η πεθερά φρόντιζαν για την εξέλιξη του θαύματος της γέννας ανάβοντας το καντήλι, καίγοντας θυμίαμα και προσευχόμενες να πάνε όλα κατ' ευχήν. Τότε και η άφιξη της μαμής. Η θεια Χρυσούλα η Τζαβάραινα κατέφθασε και πρόσθεσε την εμπειρία της.

Έτσι εγώ πήρα την πρώτη μου ανάσα στο ιδιωτικό μου μαιευτήριο, με την προσωπική μου μαμή που συνέχεια είχα τη δυνατότητα πάντα να την βλέπω, να την χαιρετάω και να με αποκαλεί μέχρι τα γεράματά της με την πιο γλυκιά προσφώνηση «τσούπρα μου». Από τη ζεστασιά της μήτρας βρέθηκα στην ζεστασιά του χειμωνιάτικου. Αυτό ήταν το μεγάλο δωμάτιο κάθε σπιτιού, εκεί ήταν το τζάκι, εκεί μαζευόταν όλη η οικογένεια για θέρμανση, φωτισμό, μαγείρεμα, φαγητό, ύπνο. Εκεί δένονταν οι σχέσεις.

Εκεί όταν το χιόνι δεν άφηνε περιθώριο για ξεμύτισμα οι παππούληδες και οι γιαγιάδες μέσα από τις ιστορίες και τα παραμύθια τους στάλαζαν στο μυαλό και στην ψυχή μας την εμπειρία τους. Εκεί μαθαίναμε τη ζωή. Εκεί είναι οι χειμωνιάτικες αναμνήσεις μας. Εκεί αναβαπτίζουμε στα δύσκολα τον εαυτό μας. Εκεί είναι η όαση των παιδικών μας χρόνων. 

Κάποιες γυναίκες αναλόγως της εποχής μπορεί να μην προλάβαιναν να γυρίσουν στη θαλπωρή του σπιτιού τους και να γεννήσουν τα μωρά τους εκεί με βοήθεια, αλλά να γεννούσαν μόνες τους στο χωράφι, στο καλύβι ή στα πρόβατα. Πάλι όμως και τότε γυναίκα είχε τη φροντίδα τους, η Παναγία, και έσωζε και αυτές και τα μωρά τους.

Έτσι γεννούσαν οι γυναίκες στο χωριό μου μέχρι περίπου τη δεκαετία του εξήντα. Μαμές ήταν συνήθως οι μανάδες τους ή οι πεθερές τους. Όμως υπήρχε πάντα και η έμπειρη μαστόρισσα μαμή. Η θεια Χιόνα παλιότερα (Ευσταθία Πολίτη) είχε καλό αναραχό (θετική ενέργεια) για τις επίτοκες. Ήτανε γουρλού. Με ικανοποίηση δεχόταν οι ετοιμόγεννες τη βοήθειά της και φερνανστον κόσμο τα παιδιά τους. Επίσης η εμπόρισσα, η γυναίκα του εμποράκου -ποιος θυμάται αλήθεια το όνομά της;-εκτελούσε χρέη μαμής. Ξακουστή μαμή, κυρίως όταν υπήρχε δυσκολία στην εξέλιξη του τοκετού και το παιδί ερχόταν ανάποδα ήταν η θεια Λευτερία (Ελευθερία) του Θανάση του Γόντικα η γυναίκα. 

Αργότερα διορίστηκαν μαμές πια, όχι εμπειρικές αλλά σπουδαγμένες, στο Βαλτεσινίκο και είχαν υπό την παρακολούθησή τους και τις έγκυες των Μαγουλιάνων.

Με δική τους πια καθοδήγηση και πιο εξελιγμένα μέσα οι γυναίκες και πάλι γεννούσαν στα σπίτια τους. Η εξέλιξη της κοινωνίας οδήγησε τις επίτοκες στη συνέχεια στις αίθουσες των μαιευτηρίων. Όταν τα μωρά γεννιούνταν πρόωρα ή ελλιποβαρή τα περίμενε η θερμοκοιτίδα, φτιαγμένη από μαλλιά προβάτων. Αφού τα άλειφαν με ξύγκι (λίπος από τα πρόβατα) για θερμαντικό, τα φάσκιωναν, τα τύλιγαν καλά με τα μαλλιά, δημιουργούσαν δηλαδή συνθήκες ζεστής μήτρας, τα πότιζαν μητρικό γάλα και βούτυρο για να δυναμώσουν, έκαναν το σταυρό τους, τους έδιναν αγάπη, αγάπη, αγάπη και έτσι ζούσαν ή πέθαιναν…

Με την ίδια φροντίδα και την ίδια αγάπη στη θαλπωρή του χειμωνιάτικου ζεσταίναμε και τα άλλα νεογέννητα μωρά που έρχονταν στο σπιτικό μας το καταχείμωνο από την κοιλιά της κατσικούλας ή της προβατίνας μας. Όταν ο πατέρας τα έφερνε από το στάβλο στο σπίτι όλοι μεριάζαμε στο παραγώνι, κάναμε χώρο, στρώναμε το σάϊσμα τα σκουπίζαμε από τα κατάλοιπα
της γέννας, τα ζεσταίναμε μέχρι τρικλίζοντας να μπορέσουν να σταθούν στα ποδαράκια τους και τότε ο πατέρας να τα ξαναπάει στη μανούλα τους για βύζαγμα. Αγαστή συνύπαρξη ανθρώπων και ζώων!!

Στην αγκαλιά της μανούλας μας μεγαλώναμε και μείς με το γάλα της και την αγάπη της. Λεχώνα αυτή μέχρι να σαραντίσει δεν έβγαινε από το σπίτι, ούτε πολλές επισκέψεις δεχόταν, ούτε έπρεπε να πάει ξένος βράδυ στο σπίτι της· έτσι αποφεύγανε το κακό μάτι, την κακή ενέργεια. Μ' αυτό τον τρόπο γεννημένα τα παιδιά και μεγαλωμένα στον όμορφο τούτο τόπο φαίνεται γινόταν όμορφα, γι αυτό στο χωριό μου κάθε γειτονιά είχε και την ξεματιάστρα της, χώρια το διάβασμα της βασκανίας από τον παπα-Γιάννη.

Στη Μπάρτζελη η θεια Μπουρνού (Αγγελική Θοδωρή Μπουρνά) έδενε κόμπο στο μαντήλι, έλεγε τις ευχές, μέτραγε με την...

Μη μαλώνετε ΣΥΝΕΧΕΙΑ τα παιδιά σας Τα ενοχικά αισθήματα «πειράζουν» τον εγκέφαλό τους

από Έλενα Μπούλια
«Ήταν Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά και ήμασταν σε ένα οικογενειακό τραπέζι. Όπως τρέχαμε με τα άλλα παιδιά γύρω-γύρω σε όλο το σπίτι, εγώ παραπάτησα έπεσα πάνω σε έναν καλόγερο με παλτά και τον έριξα κάτω. Θυμάμαι εκείνη τη στιγμή ένιωσα τρομερά άσχημα, σαν να είχα κάνει το μεγαλύτερο λάθος του κόσμου. Ήμουν 12 ετών.» 

Ο Μιχάλης στα 22 του διαγνώστηκε με κατάθλιψη, και όπως αμέτρητα παιδιά που έχουν μεγαλώσει με συνεχείς επικρίσεις από τους γονείς τους, λέει ότι καθημερινά θυμάται όλα αυτά που πίστευε πως έχει κάνει λάθος μεγαλώνοντας, σαν να έχει μία φωνούλα στο μυαλό του που διαρκώς τον μαλώνει.

Όπως πιστεύουν σήμερα οι επιστήμονες, το να νιώθει ένα παιδί διαρκώς ενοχές, σαν αυτές που ένιωθε ο Μιχάλης, μπορεί να το οδηγήσει μεγαλώνοντας σε σοβαρές ψυχικές διαταραχές, όπως κατάθλιψη, χρόνιο άγχος, ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή και διπολική διαταραχή. Σε κατάθλιψη μπορεί να οδηγηθεί και ένας ενήλικας, ο οποίος υποβάλλεται διαρκώς σε επιπλήξεις. Όμως στα παιδιά, λένε ειδικοί από το Washington University, οι υπερβολικές ενοχές μπορεί να συνδέονται με ένα μέρος του εγκεφάλου, στο οποίο λαμβάνει χώρα ο έλεγχος πολλών και διαφόρων ψυχικών διαταραχών.

Τα ενοχικά αισθήματα «πειράζουν» τον εγκέφαλο του παιδιού
Για τις ανάγκες της 12ετούς τους μελέτης, οι επιστήμονες παρακολούθησαν 145 παιδιά σχολικής ηλικίας. Τα υπέβαλλαν σε ερωτήσεις, τους έκαναν τομογραφίες εγκεφάλου, ενώ ζήτησαν από τους γονείς τους να πουν κατά πόσο τα παιδιά τους παρουσιάζουν συχνά ενοχικά συμπτώματα, όπως για παράδειγμα να ζητούν διαρκώς συγνώμη ή να νιώθουν ενοχές για πράγματα που έγιναν πριν από πολύ καιρό. 

Έπειτα από όλα αυτά οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι τα παιδιά με πολλά ενοχικά αισθήματα έχουν λιγότερο ανεπτυγμένη την «πρόσθια νήσο», το τμήμα δηλαδή του εγκεφάλου τους που ρυθμίζει την αντίληψη του εαυτού και τα συναισθήματα. Άνθρωποι που έχουν μικρή πρόσθια νήσο έχουν αυξημένες πιθανότητες να εμφανίσουν διαταραχές άγχους, κατάθλιψη, σχιζοφρένεια και άλλες ψυχικές διαταραχές.

Όπως λένε οι επιστήμονες «όλα τα παιδιά που εμφάνισαν έντονα ενοχικά αισθήματα είχαν μικρότερη πρόσθια νήσο, χαρακτηριστικό που προμηνύει κατάθλιψη στο μέλλον. Η έρευνα αυτή, λοιπόν, καταλήγει στο ότι οι εμπειρίες που έχει ένα παιδί στην πολύ μικρή του ηλικία μπορεί να επηρεάσουν τον τρόπο που αναπτύσσεται ο εγκέφαλός του». Και επισημαίνουν ότι είναι η πρώτη έρευνα που δείχνει ξεκάθαρα τις αλλαγές που συμβαίνουν στην ανάπτυξη του εγκεφάλου ενός παιδιού, εξαιτίας των ενοχικών συναισθημάτων.

Όπως αναφέρει συγκεκριμένα η ψυχολόγος Michelle New, η έρευνα αυτή βοηθά στο να αναγνωρίσει κανείς τα συμπτώματα ενός ενοχικού παιδιού και να προλάβει μετέπειτα ψυχικές διαταραχές. Επίσης, αποδεικνύει ότι όσο νωρίτερα επέμβει κανείς για να διορθώσει «λάθη» που έχουν γίνει στην ανατροφή ενός παιδιού, τόσο περισσότερες ελπίδες υπάρχουν ώστε να μην έχει προβλήματα το παιδί μεγαλώνοντας. Σημειώνουν, πάντως, οι ειδικοί ότι οι ψυχικές διαταραχές είναι συνήθως λανθάνουσες (ή κρυμμένες) στις ηλικίες από 4 έως 12 ετών, ενώ αρχίζουν να κάνουν έκδηλη την εμφάνισή τους από την εφηβεία και μετά.

Τέλος, οι επιστήμονες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου στους γονείς που συνηθίζουν να δημιουργούν ενοχές στα παιδιά, ως τακτική «μαλώματος» ή «τιμωρίας», λέγοντάς τους π.χ. «αφού έσπασες το βάζο της θείας, τώρα θα πρέπει να αγοράσουμε καινούργιο. Με τι λεφτά θα το κάνουμε αυτό; Εσύ θα φταις αν δεν θα πας πουθενά τον άλλο μήνα». 

Οι γονείς αυτοί πρέπει να καταλάβουν ότι τέτοιες συμπεριφορές στιγματίζουν το παιδί για πάντα και ότι θα χρειαστεί πολύ «δουλειά» στο μέλλον για να μπορέσει το παιδί να αποβάλλει όχι τα ενοχικά συναισθήματα -αυτά, λένε οι ειδικοί, δύσκολα ξεχνιούνται- αλλά την γκρίζα σκιά της κατάθλιψης.

Παράλληλα, συμβουλεύουν οι ειδικοί τους γονείς, αν αντιλαμβάνονται ότι το παιδί παρουσιάζει υπερβολικά ενοχικά συμπτώματα, π.χ. ζητά συγγνώμη με το παραμικρό ή λέει διαρκώς ότι εκείνο φταίει για όλα, είναι σημαντικό να βρουν αποτελεσματικούς τρόπους για να ρυθμίσουν τα συναισθήματα αυτά και να βοηθήσουν το παιδί να τα ξεπεράσει, προκειμένου να προλάβουν μελλοντικά ψυχολογικά προβλήματα.

Πηγή

Η αθλιότητα της εποχής μας: Η πείνα ως όπλο μαζικής καταστροφής

Tου Στρατή Αγγελή

Έγκλημα πολέμου η ανθρωπιστική καταστροφή στη Συρία

Από τις πολιορκίες της αρχαιότητας και του Μεσαίωνα μέχρι την κατάκτηση της Αμερικής και τα πεδία των μαχών του 21ου αιώνα, η ιστορία της ανθρωπότητας είναι ιστορία πολέμων και πείνας, που γράφουν οι νικητές. Βάσει των διεθνών συνθηκών και συμβάσεων απαγορεύεται πλέον να χρησιμοποιείται ο λιμός ως όπλο και η χρήση του αντιμετωπίζεται ως έγκλημα πολέμου. Όσο δύσκολη είναι όμως η καταγραφή των απωλειών από ασιτία στη μία ή στην άλλη πολεμική σύγκρουση, άλλο τόσο είναι αναγκαίο και επιβεβλημένο να διακρίνονται οι περιπτώσεις όπου η πείνα χρησιμοποιείται ως όπλο όχι μόνο για να καταβάλει τον αντίπαλο στρατιωτικά, αλλά για να εξοντώσει συστηματικά τον άμαχο πληθυσμό. Πρόκειται για έγκλημα πολέμου και το όπλο μαζικής καταστροφής είναι η ασιτία.

Την εβδομάδα που πέρασε, ένα από τα κύρια θέματα της διεθνούς ειδησεογραφίας ήταν ο εφοδιασμός με τρόφιμα τριών πόλεων υπό πολιορκία στη Συρία. Η πρώτη ήταν η Μαντάγια, όπου 40.000 άνθρωποι λιμοκτονούσαν υπό την πολιορκία των κυβερνητικών δυνάμεων του προέδρου Μπασάρ Αλ Άσαντ. Στελέχη του ΟΗΕ, του Ερυθρού Σταυρού και της Ερυθράς Ημισελήνου περιέγραψαν την κατάσταση με τα μελανότερα χρώματα: Δεκάδες νεκροί από την πείνα, εκατοντάδες άμαχοι μόλις ένα βήμα από τον θάνατο, ανίκανοι να πάρουν τα πόδια τους και να βγουν από τα σπίτια για να παραλάβουν τη βοήθεια, παιδιά που εκλιπαρούσαν για μια μπουκιά, για ένα μπισκότο. Στις εκτενείς ανταποκρίσεις, χαμένες κάπου στη μετάφραση, λιγοστές μαρτυρίες ότι και οι αντάρτες που ελέγχουν την πόλη φρόντιζαν πρώτα για την επιβίωση των πολεμιστών, ενώ οι μαυραγορίτες έκαναν χρυσές δουλειές. Η πόλη είναι από τα τελευταία προπύργια των αντικαθεστωτικών στην περιοχή μεταξύ της Δαμασκού και των συνόρων με το Λίβανο. Εκτός από την αυτονόητη ανθρωπιστική διάσταση, υπάρχει και η στρατηγική.

Ίσως αυτό να εξηγεί το μικρότερο ενδιαφέρον των δυτικών ΜΜΕ για τις άλλες δύο περιοχές όπου μεταφέρθηκαν εφόδια, κατόπιν συμφωνίας μεταξύ των αντιπάλων. Είναι οι σιιτικές πόλεις Φούα και Κεφράγια, στη βόρεια επαρχία Ιντλίμπ, κοντά στα σύνορα με την Τουρκία, που πολιορκούνται από τους αντάρτες. Λέγεται ότι τις πόλεις αυτές, ανεφοδίαζε το συριακό καθεστώς από αέρος, δηλαδή με ρίψεις τροφίμων, κατά αραιά διαστήματα.

Μαντάγια
Από τη Μαντάγια έφτασαν φωτογραφίες με σκελετωμένα παιδιά και μαρτυρίες ότι ο κόσμος μάζευε τα φύλα από τα δέντρα, τα έβραζε και τα έτρωγε. Σαν τη γερμανική κατοχή στην Αθήνα, τα βραστά χόρτα χωρίς λάδι και την πείνα που σκότωσε περισσότερους Έλληνες στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο απ' ό,τι οι Γερμανοί και οι Ιταλοί. Σαν την πολιορκία του Στάλινγκραντ από τα χιτλερικά στρατεύματα, σαν την εξόντωση εκατομμυρίων πολιτών της τότε ΕΣΣΔ.

Μπιάφρα
Στα χρόνια που ακολούθησαν, τα εγκλήματα πολέμου συνεχίστηκαν σε διάφορες περιοχές του πλανήτη. Στα τέλη της δεκαετίας του εξήντα, η Μπιάφρα της δυτικής Αφρικής έγινε ένα απέραντο νεκροταφείο. Τρία εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν από την πείνα, τον αποκλεισμό, τις μαζικές εκτελέσεις. Τρία εκατομμύρια νεκροί μέσα σε δυόμισι χρόνια πολέμου (1967-1970) για ανεξαρτησία από τη Νιγηρία. Από εκεί οι συγκλονιστικές φωτογραφίες με τα σκελετωμένα παιδιά που κατέγραψαν στη συνείδηση της ανθρωπότητας το δράμα με τη έκφραση «σαν τα παιδιά της Μπιάφρας». Μέσα από αυτή την ανθρωπιστική καταστροφή αναδείχθηκαν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα και ο Μπερνάρ Κουσνέρ, που έμελλε να γίνει αργότερα υπουργός Εξωτερικών του Νικολά Σαρκοζί.

Στο Κέρας της Αφρικής, εκατομμύρια άνθρωποι εξοντώθηκαν από τον πόλεμο, την πείνα και την ξηρασία.

Αιθιοπία
Στην Αιθιοπία, το φιλοσοβιετικό καθεστώς Μεγκίστου αντιμετώπισε τους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς με όπλο την πείνα και την τρομοκρατία, αναγκάζοντας πληθυσμούς να μετακινηθούν τη δεκαετία του '70 και του '80. Εκτιμήσεις του ΟΗΕ αναφέρουν ότι οι νεκροί στην Αιθιοπία και την Ερυθραία έφτασαν το ένα εκατομμύριο στα μέσα της δεκαετίας του '80. Πόσοι πέθαναν από πείνα, πόσοι από σφαίρες, πόσοι από μαχαίρι... Πάντως εκατομμύρια δολάρια που προορίζονταν για τα θύματα του λιμού διοχετεύτηκαν σε αντικαθεστωτικούς για αγορά όπλων, όπως προέκυψε από έγγραφα της CIA.

Σουδάν
Στο Σουδάν, η κυβέρνηση αλλά και οι αυτονομιστές αντάρτες του Νότου χρησιμοποίησαν ως όπλο τον λιμό για να ελέγξουν πληθυσμούς και εδάφη καθώς ο 20ός αιώνας όδευε προς το τέλος του. Εξήντα χιλιάδες νεκρούς μόνο μέσα σε ένα χρόνο, το 1998, κατέγραψαν οι ...

Οι 62 πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη σήμερα έχουν τόσο πλούτο όσο ο μισός πληθυσμός της Γης

Οι υπερ-πλούσιοι έχουν γίνει πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι

Οι 62 πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη σήμερα έχουν τόσο πλούτο όσο ο μισός πληθυσμός της Γης - περίπου 3,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι - καθώς οι υπερ-πλούσιοι έχουν γίνει πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, σύμφωνα με μια διεθνή ΜΚΟ.

Just 62 people now own the same wealth as half the world's population

Ο πλούτος των 62 πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο έχει αυξηθεί κατά 44% από το 2010, ενώ ο πλούτος των φτωχότερων 3,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων μειώθηκε κατά 41%, ανακοίνωσε η Oxfam σε μια έκθεση που δημοσιοποίησε λίγες μέρες πριν την ετήσια συνάντηση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας.

Σχεδόν οι μισοί υπερ-πλούσιοι είναι από τις Ηνωμένες Πολιτείες, 17 από την Ευρώπη, και οι υπόλοιποι από χώρες που περιλαμβάνουν την Κίνα, τη Βραζιλία, το Μεξικό, την Ιαπωνία και τη Σαουδική Αραβία.

"Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να επιτρέπουμε εκατοντάδες εκατομμυρίων ανθρώπων να πεινάνε όταν οι πόροι που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να τους βοηθήσουν απορροφώνται από αυτούς στην κορυφή", είπε η διευθύντρια της Oxfam International, Γουίνι Μπιάνιμα.

Περίπου 7,6 τρισεκατομμύρια δολάρια από προσωπικό πλούτο βρίσκονται σε εξωχώριους φορολογικούς παραδείσους, και αν πληρωνόταν φόρος στο εισόδημα που παράγει αυτός ο πλούτος, ένα ποσό της τάξης των 190 δις δολαρίων θα ήταν διαθέσιμα σε κυβερνήσεις σε ετήσια βάση, σύμφωνα με υπολογισμούς του Γκέιμπριελ Ζάκμαν, λέκτορα στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ.

Αναφερόμενη στην εργασία του καθηγητή, η Oxfam είπε ότι 30% όλου του χρηματικού πλούτου της Αφρικής βρίσκεται σε εξωχώριους λογαριασμούς, φέρνοντας απώλειες της τάξης των 14 δις δολαρίων το χρόνο σε χαμένες φοροεισπράξεις. Τα χρήματα αυτά θα αρκούσαν για την υγεία και περίθαλψη 4 εκατομμυρίων παιδιών το χρόνο, και για την πρόσληψη αρκετών δασκάλων να εγγυηθούν ότι κάθε παιδί της Αφρικής μπορεί να πάει σχολείο, είπε στην έκθεσή της η οργάνωση.

"Οι πολυεθνικές εταιρείες και οι πλούσιοι ελίτ παίζουν με διαφορετικούς όρους παιχνιδιού από όλους τους άλλους, αρνούμενοι να πληρώσουν τους φόρους που χρειάζεται η κοινωνία για να λειτουργήσει. Το γεγονός ότι 188 από τις 201 κορυφαίες επιχειρήσεις έχουν παρουσία σε τουλάχιστον έναν φορολογικό παράδεισο δείχνει ότι έχει έρθει η ώρα για πράξη", είπε η Μπιάνιμα.

Ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν σε μεγάλη φτώχεια έχει πέσει κατά 650 εκατομμύρια από το 1981, παρότι ο πληθυσμός του κόσμου παγκόσμια αυξήθηκε κατά 2 εκατομμύρια στο ίδιο διάστημα, σύμφωνα με τον Οργανισμό Οικονοµικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ). Το μεγαλύτερο ποσοστό της αλλαγής οφείλεται στην άνοδο της Κίνας, όπου μισό δισεκατομμύριο ανθρώπων βγήκαν από την ακραία φτώχεια.

Οι περισσότεροι φτωχοί δεν ζουν πια στις φτωχότερες χώρες, αλλά σε χώρες με μέσο εισόδημα όπως η Ινδια, είπε ο οργανισμός σε πρόσφατη έκθεσή του.

Οι ανισότητες οφείλονται εν μέρει στις διαφορές εισοδήματος, ιδιαίτερα μεταξύ μεγαλουπόλεων και αγροτικών περιοχών, αλλά επίσης και σε διαφορές στην πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας και περίθαλψης, στην παιδεία και σε θέσεις απασχόλησης. Σύμφωνα με τον οικονομολόγο Όουεν Μπάρντερ, που αναφέρεται στην έκθεση, "Οι αριθμοί φαίνεται να δείχνουν ότι οι μεγαλύτερες αιτίες της φτώχειας είναι (...) η πολιτική, οικονομική και κοινωνική περιθωριοποίηση συγκεκριμένων ομάδων σε χώρες που κατα τα άλλα τα πάνε μια χαρά".

Παρότι οι φόροι και οι διαβιβάσεις βοηθούν να μειωθεί η εισοδηματική ανισότητα στις ανεπτυγμένες χώρες, τα συστήματα αυτά είναι λιγότερο εύρωστα σε πολλές αναπτυσσόµενες χώρες, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, με εξαίρεση τη Βραζιλία, η οποία προσφέρει επιδόματα σε περισσότερες από 13,3 εκατομμύρια φτωχές οικογένειες αρκεί να εγγράψουν τα παιδιά τους σε σχολεία και να συμμετάσχουν σε προγράμματα υγείας. "Αυτό έχει βοηθήσει να μειωθούν τα ποσοστά και της παιδικής φτώχειας και της ανισότητας", τόνισε η έκθεση.

πηγή