... είχε απασχολήσει ξανά κατά το παρελθόν την αστυνομία Ζακύνθου για ανάλογες υποθέσεις.
Μάλιστα... , και τι έκαναν οι "ειδήμονες";;;;
-----------------
Ένας 55χρονος δάσκαλος συνελήφθη από αστυνομικούς της Ασφάλειας Ζακύνθου και κρατείται στο στο τοπικό Αστυνομικό Τμήμα, καθώς σε βάρος του σχηματίστηκε δικογραφία μετά από καταγγελία γονέων για σεξουαλική παρενόχληση ανηλίκων.
Σύμφωνα με αστυνομικές πηγές, κατηγορείται ότι εντός και εκτός σχολείου παρενοχλούσε ανήλικα παιδιά, τα οποία διαμαρτυρήθηκαν στους γονείς τους και εκείνοι με τη σειρά τους απευθύνθηκαν στον εισαγγελέα Ζακύνθου.
Ο 55χρονος, ο οποίος, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, είχε απασχολήσει ξανά κατά το παρελθόν την αστυνομία Ζακύνθου για ανάλογες υποθέσεις, θα οδηγηθεί τη Δευτέρα το πρωί ενώπιον του εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Ζακύνθου.
Σπούδασε ό,τι σε ενδιαφέρει και μόνο
αυτό που σε ενδιαφέρει. Ακολούθησε το ένστικτό σου και όχι τη μόδα. Αν
το ενδιαφέρον σου μετατοπιστεί κατά τη διάρκεια των σπουδών σου, μη
διστάσεις να ακολουθήσεις τους καινούργιους δρόμους, φροντίζοντας όμως
πάντα να μην αποκοπείς εντελώς από το αντικείμενο των μέχρι τότε σπουδών
σου.
Μην επιλέγεις ποτέ ένα αντικείμενο
σπουδών με κύριο γνώμονα την υπόσχεση ή την ελπίδα για γρήγορη
επαγγελματική αποκατάσταση και καλές αποδοχές. Πρώτον, όταν τελειώσεις
τις σπουδές σου θα διαπιστώσεις ότι η αγορά εργασίας έχει ήδη κορεστεί
από όσους έκαναν την ίδια επιλογή με τα ίδια κριτήρια πριν από σένα,
δεύτερον, τα επαγγέλματα και οι δυνατότητες εργασίας δημιουργούνται από
τις ανάγκες της ζωής, της κοινωνίας και της αγοράς, και όχι από τη
λογική δομή μιας επιστήμης, και, τρίτον, όταν αποκτήσεις τη γνώση του
αντικειμένου σου, θα δεις από μόνος σου πού και πώς θα την αξιοποιήσεις
καλύτερα.
Στο γνωστικό πεδίο που σε ενδιαφέρει
άρχισε τις σπουδές σου όσο πιο πλατιά γίνεται και εξειδικεύσου καθώς
ανεβαίνεις την ακαδημαϊκή κλίμακα. Εάν σε ενδιαφέρουν οι θετικές
επιστήμες, άρχισε επιλέγοντας ένα από τα «μεγάλα» αντικείμενα — φυσική,
χημεία, βιολογία, μαθηματικά, ιατρική, ψυχολογία. Εάν σε ενδιαφέρει κάτι
που συνδυάζει γνώσεις με ένα ειδικό πεδίο εφαρμογής, π.χ. τη
συναναστροφή με ανθρώπους ή με ένα ειδικό μέρος του φυσικού κόσμου,
μπορείς να επιλέξεις στην πρώτη περίπτωση τη φαρμακευτική και στην
δεύτερη τη γεωλογία, αλλά ως γενικός κανόνας ισχύει να θέσεις τα θεμέλια
όσο πιο πλατιά γίνεται.
Εάν επιλέξεις μια από τις λεγόμενες
επιστήμες του ανθρώπου, τις φιλολογίες ή τη φιλοσοφία, φρόντισε να τη
συνδυάσεις με ένα ή δύο άλλα αντικείμενα, π.χ. φιλοσοφία με μια
φιλολογία και ψυχολογία, ή, εάν είναι δυνατό, με μία φυσική επιστήμη ή
με την ιστορία των επιστημών. Κάτι τέτοιο είναι πρακτικά εφικτό ακόμα
και αν δεν είναι για τυπικούς λόγους πάντα δυνατό.
Μην κρύβεσαι στο καβούκι μιας
επιστήμης, ιδιαίτερα αν σπουδάζεις μια φυσική επιστήμη. Φρόντισε και σε
αυτή την περίπτωση να διευρύνεις τον ορίζοντα των σπουδών σου. Το
πανεπιστήμιο είναι ένας χώρος χωρίς στεγανά, μπορείς να παρακολουθήσεις
όποια παράδοση θέλεις και να συμμετάσχεις σε πολλά εργαστήρια ή
σεμινάρια.
Μη διστάσεις να χρησιμοποιήσεις τις
ευκαιρίες που σου παρέχουν διάφορα διεθνή προγράμματα όπως το ERASMUS
για να φοιτήσεις στο εξωτερικό. Προσπάθησε να πας σε όσο περισσότερες
χώρες γίνεται και γνώρισε όσο το δυνατόν περισσότερα πανεπιστήμια και
συστήματα σπουδών μπορείς. Εκμεταλλεύσου την ευκαιρία για πρακτική
εξάσκηση σε εταιρείες και οργανώσεις στο εξωτερικό και στην Ελλάδα.
Μη διστάσεις να αρχίσεις
επαγγελματική δραστηριότητα στον τομέα που σπουδάζεις μόλις σου δοθεί η
πρώτη ευκαιρία, ακόμα και αν δεν έχεις πάρει το πτυχίου σου. Η
επαγγελματική εμπειρία είναι το πιο πολύτιμο και σπάνιο εφόδιο που θα
σου δώσουν οι σπουδές σου.
Μην επιμηκύνεις τις σπουδές σου χωρίς
λόγο. Μην ξεχνάς ότι σπουδάζεις με τον ιδρώτα άλλων. Η δημόσια
χρηματοδότηση των σπουδών είναι η πιο ευγενής θυσία των συνανθρώπων σου,
που την κάνουν ελπίζοντας ότι και εσύ θα συμβάλεις στην πρόοδο της
ανθρωπότητας.
Μην ξεχνάς ότι και εσύ είσαι άνθρωπος
και ότι η ανθρώπινη ζωή είναι πολυδιάστατη. Δεν είσαι ασκητής — και το
πανεπιστήμιο δεν είναι μοναστήρι.
Μετά το τέλος των σπουδών σου, μη
δεσμεύεσαι αμέσως επιδιώκοντας μια θέση στο δημόσιο ή σε έναν εργοδότη.
Ταξίδεψε. Προσπάθησε να γνωρίσεις όσο το δυνατόν περισσότερες μορφές
επαγγελματικής απασχόλησης μπορείς. Γνώρισε ανθρώπους και δημιούργησε το
δικό σου δίκτυο. Και μην ξεχνάς: όλος ο κόσμος είναι ένα χωριό.
***
Νίκος Ψαρρός – καθηγητής φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Λειψίας.
Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια μεγάλη ξύλινη παλιά βιβλιοθήκη γεμάτη από βιβλία. Μπορούσες να βρεις όποιο βιβλίο ήθελες. Όμως πίσω πίσω σ’ ένα ράφι, ήταν ένα βιβλίο μόνο του, ξεχασμένο,
σκονισμένο… ένα βιβλίο που ένιωθε μοναξιά γιατί κανείς δεν το διάβαζε,
κανένας δε του έδινε σημασία. Έτσι το παλιό βιβλίο ένιωθε εγκαταλελημένο
και μόνο του… Ώσπου μια μέρα είπε να προσπαθήσει να κουνηθεί μήπως καταφέρουν και το δουν. Στην προσπάθειά του αυτή, έπεσε απ’ τη βιβλιοθήκη. Η χαρά του ήταν τόσο μεγάλη, γιατί επιτέλους κάποιος θα το έπιανε στα
χέρια του για να το βάλει πίσω στο ράφι, και ποιος ξέρει, ίσως και να
το διάβαζε. Την πρώτη φορά το βλέπει ένας βιαστικός κύριος, του ρίχνει μια
γρήγορη ματιά και το αφήνει κάτω. Αργότερα μια κυρία η οποία το ανοίγει
και δεν καταλαβαίνει τίποτα, γιατί βλέπει πολλές κενές κίτρινες σελίδες.
Το κλείνει βιαστικά και το αφήνει κάτω. Στη συνέχεια περνάει ένα παιδάκι, παραπατώντας, σκονταύτει πάνω στο
παλιό βιβλίο. Το ανοίγει και αρχίζει όλο χαρά να το ξεφυλίζει
γελώντας… δεν το άφηνε απ’ τα χέρια του… και καθώς το είχε αγκαλιά
βλέπει μια νεαρή κοπέλα που έκλαιγε. Τότε το παιδάκι πάει χαμογελόντας και της δίνει το βιβλίο δείχνοντας της τον τίτλο «ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ». Γεμάτη απορία η κοπελίτσα, ανοίγει το βιβλίο και βλέπει τις κενές
κίτρινες σελίδες. Καθώς είναι έτοιμη να το κλέισει, το παιδάκι της κάνει
νόημα να διαβάσει παρακάτω. Η νεαρή κοπέλα συνεχίζει να γυρίζει τις
σελίδες γεμάτη περιέργεια και ξαφνικά προβάλουν απ τις κίτρινες σελίδες
ιστορίες γεμάτες χρώματα, ουράνια τόξα, θάλασσες, λουλούδια, ζώα, βουνά,
πουλιά, καρδιές… Φτάνοντας στο τέλος του βιβλίου βλέπει κάποιες κενές σελίδες με επικεφαλίδα «ΕΔΩ ΓΡΑΦΕΙΣ ΕΣΥ»… Αμέσως η κοπέλα παίρνει έναν στυλό και αρχίζει και
γράφει… γράφει… και ούτε καταλαβαίνει πόση ώρα περνάει… και πόσες
σελίδες γεμίζει… Μόλις δίνει το «δικό της τέλος», βαδίζει ικανοποιημένη και
χαμογελαστή προς την βιβλιοθήκη και τοποθετεί το βιβλίο ψηλά και
μπροστά, στο πιο ωραίο ράφι της βιβλιοθήκης. Από τότε το παλιό βιβλίο δεν ξαναένιωσε ποτέ μοναξιά. Ήξερε πως θα ‘κανε πολλούς ανθρώπους χαρούμενους και ευτυχισμένους. Η ζωή μας περνάει και τρέχει με γρήγορους ρυθμούς… Μέσα απ’ τα μάτια
ενός μικρού παιδιού μπορούμε να τα δούμε όλα διαφορετικά, πιο απλά, πιο
ανθρώπινα, πιο όμορφα, πιο αισιόδοξα… … κάνοντας απλά μια στάση για ν’ απολαύσουμε όσα είναι γύρω μας,
όσα θεωρούμε δεδομένα και δεν τους δώσαμε ποτέ σημασία… .αφήνοντας τα
πράγματα απλά να συμβούν… !!!
Απόσπασμα από το βιβλίο «Βάλσαμο για την Ψυχή», Εκδόσεις Διόπτρα
Το 1989, ένας σεισμός 8.2 βαθμών ισοπέδωσε σχεδόν την Αρμενία,
σκοτώνοντας πάνω από 30.000 άτομα σε λιγότερο από τέσσερα λεπτά. Μέσα
στην ολοκληρωτική καταστροφή και το χάος, ένας πατέρας άφησε τη γυναίκα
του στο σπίτι κι έτρεξε στο σχολείο όπου βρισκόταν ο γιος του, όπου
ανακάλυψε πως το σχολικό κτίριο ήταν ένας σωρός από ερείπια.
Μετά το αρχικό τραυματικό σοκ, θυμήθηκε την υπόσχεση που είχε δώσει
στο γιο του: «Ότι και να συμβεί, θα είμαι πάντα δίπλα σου!» και τα μάτια
του άρχισαν να γεμίζουν δάκρυα. Καθώς κοιτούσε το σωρό με τα ερείπια
κάθε ελπίδα φαινόταν μάταιη, αλλά η υπόσχεση που είχε δώσει στο γιο του
εξακολούθησε να τον απασχολεί. Προσπάθησε να συγκεντρώσει τη σκέψη του
στη διαδρομή που ακολουθούσε ο γιος του για το σχολείο κάθε πρωί. Καθώς
θυμήθηκε ότι η τάξη του βρισκόταν στην πίσω δεξιά γωνία του κτιρίου,
έτρεξε προς τα εκεί κι άρχισε να σκάβει.
Στο μεταξύ, άρχισαν να καταφθάνουν κι άλλοι απελπισμένοι γονείς, οι
οποίοι φώναζαν: «Ο γιος μου!» «Η κόρη μου!» Κάποιοι γονείς,
καλοπροαίρετα, προσπάθησαν να τον τραβήξουν πίσω από τα ερείπια λέγοντας
του: «Τελείωσε πια!» «Έχουν σκοτωθεί!» «Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα!»
«Πήγαινε στο σπίτι σου!» «Έλα, αντιμετώπισε την αλήθεια, δεν μπορείς να
κάνεις τίποτα πια!» «Απλώς θα χειροτερέψεις τα πράγματα!» Απαντούσε σε
όλους στερεότυπα: «Θα με βοηθήσετε τώρα;» και συνέχιζε να σκάβει για να
βρει το γιο του, σηκώνοντας μία μία τις πέτρες.
Ο διοικητής της πυροσβεστικής εμφανίστηκε σε κάποια στιγμή και
προσπάθησε να τον απομακρύνει από τα ερείπια λέγοντας του: «Έχουν
ξεσπάσει πυρκαγιές, από παντού ακούγονται εκρήξεις. Κινδυνεύεις. Θα το
αναλάβουμε εμείς αυτό. Πήγαινε στο σπίτι σου». Και πάλι ο στοργικός
πατέρας είπε: «Θα με βοηθήσετε τώρα;». Μετά, ήρθε η αστυνομία και του
είπε: «Είσαι θυμωμένος, απελπισμένος. Αλλά βάζεις άλλους σε κίνδυνο.
Πήγαινε στο σπίτι σου. Θα κάνουμε εμείς αυτό που πρέπει να γίνει».
Εκείνος αποκρίθηκε: «Θα με βοηθήσετε τώρα;» Κανένας δεν τον βοήθησε.
Με θάρρος συνέχισε μόνος του να σκάβει, θέλοντας να διαπιστώσει αν το
παιδί του ήταν ζωντανό ή νεκρό. Έσκαβε οκτώ ώρες… δώδεκα ώρες… είκοσι
τέσσερις ώρες… τριάντα έξι ώρες. Στην τριακοστή όγδοη ώρα, σήκωσε μια
μεγάλη πέτρα κι άκουσε τη φωνή του γιου του. Φώναξε τ’ όνομα του παιδιού
του: «Αρμάντ!» Από κάτω ήρθε η απάντηση: «Πατέρα! Εγώ είμαι, πατέρα!
Είπα στα άλλα παιδιά να μην ανησυχούν. Τους είπα ότι αν ήσουν ζωντανός,
θα με έσωζες και μαζί με εμένα θα έσωζες κι εκείνα. Υποσχέθηκες: “Ό,τι
και να συμβεί θα είμαι δίπλα σου!” Το τήρησες, πατέρα!»
«Τι γίνεται εκεί μέσα; Πώς είναι η κατάσταση;» ρώτησε ο
πατέρας. «Είμαστε 14 ζωντανοί από 33, πατέρα. Είμαστε τρομαγμένοι,
πεινάμε, διψάμε και χαιρόμαστε που βρίσκεσαι εδώ. Όταν κατέρρευσε το
κτίριο, σχηματίστηκε μια σφήνα, ένα τρίγωνο, που μας προστάτεψε». «Έλα,
βγες έξω, αγόρι μου». «Όχι, πατέρα! Ας βγουν πρώτα τα άλλα παιδιά, εγώ
ξέρω πως θα με βγάλεις! Ό,τι και να συμβεί ξέρω πως θα είσαι δίπλα μου!» Εναλλακτική Δράση
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
Κοριολανός: Ένας εξορισμένος ήρωας της Ρώμης συμμαχεί με έναν ορκισμένο εχθρό του, με απώτερο σκοπό να εκδικηθεί την πόλη που τον πρόδωσε. Το
κλασικό δράμα του Σαίξπηρ μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη αναδεικνύοντας το σκηνικό του εμφυλίου πολέμου. Η ταινία κλείνει με
την a cappella ερμηνεία του «Στα Περβόλια» του Μίκη Θεοδωράκη από τη Λίζα
Ζέιν, αδερφή του Μπίλι Ζέιν.
Η Lisa Zane γεννηθηκε στο Σικάγο το 1961, κόρη της Θάλειας και του William George Zane (Zanetakos), ελληνικής καταγωγής. Και τα δύο αδέλφια μιλούν άπταιστα ελληνικά και φροντίζουν όπως μπορούν να διαφημίζουν την χώρα μας στο εξωτερικό.
Απολαύστε το:
Στα περβόλια - 1962
Στίχοι:
Μίκης Θεοδωράκης
Μουσική:
Μίκης Θεοδωράκης
1.
Γρηγόρης Μπιθικώτσης
(Πρώτη εκτέλεση)
2.
Κώστας Χατζής
3.
Μαρινέλλα
4.
Πασχάλης Τερζής
5.
Ειρήνη Παππά
6.
Σοφία Παπάζογλου
Στα περβόλια, μες στους ανθισμένους κήπους
σαν άλλοτε θα στήσουμε χορό
και τον Χάρο θα καλέσουμε
να πιούμε αντάμα και να τραγουδήσουμε μαζί
Κράτα το κλαρίνο και το ζουρνά
κι εγώ θα `ρθω με τον μικρό μου τον μπαγλαμά
Αχ, κι εγώ θα `ρθω...
μες στης μάχης τη φωτιά με πήρες, Χάρε
πάμε στα περβόλια για χορό
Στα περβόλια, μες στους ανθισμένους κήπους
αν σε πάρω, Χάρε, στο κρασί
αν σε πάρω στον χορό και στο τραγούδι
τότες χάρισέ μου μιας νυχτιάς ζωή
Κράτα την καρδιά σου, μάνα γλυκιά
κι εγώ είμ’ ο γιος που γύρισε για μια σου ματιά
Αχ, για μια ματιά..
Για το μέτωπο σαν έφυγα, μανούλα
εσύ δεν ήρθες να με δεις
Ξενοδούλευες και πήρα μόνος μου το τρένο
που με πήγε πέρ’ απ’ τη ζωή...
Τον Οκτώβριο του 1962, στο θέατρο Καλουτά παρουσιάστηκε το έργο του Μίκη Θεοδωράκη
«Το τραγούδι του νεκρού αδελφού» από το Λαϊκό Θέατρο του Μάνου Κατράκη
σε σκηνοθεσία του Πέλου Κατσέλη. Μια κατανυκτική λαϊκή τραγωδία,
εμπνευσμένη από τον εμφύλιο αλληλοσπαραγμό που μέσα απ’ την τραγικότητά
της ποθούσε τη συμφιλίωση. Ανάμεσα στις δημιουργίες της παράστασης -που λόγω του θέματός της συνάντησε προβλήματα- ήταν και το περίφημο πια:
Στα Περβόλια μες τους ανθισμένους κήπους Σαν άλλοτε θα στήσουμε χορό…
Ταυτόχρονα με το ανέβασμα του έργου γίνεται και η πρώτη ηχογράφηση των τραγουδιών από την Columbia με ερμηνευτές τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τις Βέρα Ζαβιτσιάνου και Δέσποινα Μπεμπεδέλη.
Αν το μικρό σας είναι δύσκολο στο φαγητό, τότε μάλλον υπάρχουν διάφοροι λόγοι. Σήμερα θα δούμε έναν από αυτούς. Αν το παιδί συνηθίζει να τσιμπολογάει όλη τη μέρα σνακ, τότε είναι πολύ πιθανόν ένα πιάτο φακές να του φανεί απωθητικό. Επιπλέον, αν συνηθίζετε να του προσφέρετε σνακ για να το κρατήσετε
ήρεμο, τότε όλες αυτές οι μπουκίτσες συσσωρεύονται στο στομάχι του και
την ώρα του μεσημεριανού νιώθει χορτάτο. Φυσικά η λύση δεν είναι να καταργήσετε εντελώς τα σνακ, αφού τα
ενδιάμεσα γεύματα είναι απαραίτητα για τη σωστή ανάπτυξή του.
Μπορείτε
όμως:
Να μην επιτρέπετε στο παιδί να τσιμπολογάει όλη την ώρα.
Να καθιερώσετε καθημερινά μόνο δυο ενδιάμεσα γεύματα, σε συγκεκριμένη
ώρα, ώστε το παιδί, όταν έρχεται στο τραπέζι για μεσημεριανό ή βραδινό,
να νιώθει πείνα.
Να μη χρησιμοποιείτε τα σνακ για επιβράβευση το παιδιού.
α. Ο Προβληματισμός 1. Όταν ήμουν έφηβος, ήθελα να είμαι πάντοτε χαρούμενος. Ήθελα να
είμαι ο πιο χαρούμενος άνθρωπος στον κόσμο! Ακόμη ήθελα η ζωή μου να έχη
νοήμα! Έψαχνα να βρω απάντηση στα ερωτήματα: • Ποιός είμαι;
• Γιατί γεννήθηκα;
• Γιατί ζω;
• Πού με οδηγεί η πορεία της ζωής μου; Παράλληλα ήθελα να είμαι πάντοτε ελεύθερος. Και μάλιστα ο πιο
ελεύθερος άνθρωπος στον κόσμο! Για μένα ελευθερία δεν ήταν, να μπορούσα
να έκανα ό,τι ήθελα∙ (αυτό όλοι το μπορούν∙ και οι πιο πολλοί αυτό
κάνουν!) Εγώ ήθελα, να είχα την δύναμη να κάνω αυτό που είχα χρέος να
κάνω. Γιατί πολλοί ξέρουν, τι οφείλουν να κάνουν, μα δεν έχουν την
δύναμη να το κάνουν∙ δηλαδή δεν έχουν δύναμη θελήσεως, να πουν όχι σε
μερικές άλογες τάσεις τους, που τους σπρώχνουν σε «άλλα». Να. Ένας
ναρκομανής ξέρει πόσο είναι τραγική η κατάστασή Του! Θέλει να διορθωθή!
Μα μια εσωτερική τάση τον κάνει κουρέλι! Το ίδιο συμβαίνει και με
διάφορα άλλα «σαρκικά» πάθη! 2. Τί φοβερό πράγμα, να θέλη ο νέος να είναι εντελώς ελεύθερος, να
έχη φιλοσοφία του την απόλυτη ελευθερία του, και τελικά να διαπιστώνη,
πως είναι δούλος∙ και μάλιστα σιδηροδέσμιος!
β. Η στραβή πορεία. 1. Έτσι άρχισα να ψάχνω για μια απάντηση στο θέμα αυτό της εσωτερικής
ελευθερίας. Και τί λέτε, διαπίστωσα; Διαπίστωσα, ότι όλοι (ή... σχεδόν
όλοι!) εκείνοι που είχαν κάποια εσωτερική ελευθερία, είχαν και κάποια
θρησκευτικότητα. Επήρα λοιπόν μια μεγάλη απόφαση. Έκαμα και εγώ ένα
ανάλογο βήμα: Επήγα στην Εκκλησία! Μα δεν μου άρεσε! Δεν ευρήκα εκεί
καμμιά ψυχική άνεση. Αντίθετα. Αισθάνθηκα πολύ στενόχωρα! Είμαι άνθρωπος πολύ πρακτικός. Όταν λοιπόν βλέπω, πως κάτι δεν μου
ταιριάζει, βάζω τελεία και παύλα! Στο θέμα «θρησκεία» έκαμα κάτι
περισσότερο. Έβαλα όχι απλώς τελεία και παύλα, αλλά κάτι περισσότερο.
Έβαλα και σταυρό (. - +)! 2. Τότε έκαμα την σκέψη, πως το πιο ουσιαστικό είναι να επιτύχω στην ζωή. Να αγωνισθώ. Να γίνω διάσημος. Να γίνω ηγέτης... Στο πανεπιστήμιο διαπίστωσα, πως τα προεδρεία των διαφόρων ετών
διέθεταν πολλά μέσα∙ και έπαιζαν σημαντικό ρόλο στην ζωή των
πανεπιστημίων, των φοιτητών και του τόπου. Αποφάσισα λοιπόν και εγώ να
θέσω υποψηφιότητα. Και έτσι έγινα πρόεδρος του πρώτου έτους! Και έγινα
έτσι παράγων! Με ήξεραν όλοι! Ερρύθμιζα ομιλίες! Διαλέξεις. Αγώνες.
Καταλήψεις. Απεργίες. Μετείχα σε συμβούλια. Και τί το όφελος; Μετά από
λίγο άρχισα να πλήττω. Μια Δευτέρα ξύπνησα με φοβερό πονοκέφαλο. Είχα την Κυριακή πέσει στο
κρεβάτι πολύ αργά. Σκέφθηκα: Πέντε ημέρες στο μαγγανοπήγαδο!
Περιμένοντας ναρθή η Παρασκευή! Γιατί η «απόλαυση» ήταν τα τρία
«ελεύθερα» βράδυα: Παρασκευής, Σαββάτου και Κυριακής! Και «φτου» από την
αρχή!... 3. Μέχρι τότε όλοι οι νεαροί με θεωρούσαν σαν την «προσωποποίηση» της
αποφασιστικότητας και της χαράς! Μα τα πράγματα δεν ήσαν έτσι. Εγώ
ήξερα ότι ήμουν σαν μια βαρκούλα στα κύματα του ωκεανού! Περιστάσεις,
καταστάσεις και συναισθήματα, που δεν τα έλεγχα καθόλου, με επήγαιναν,
όπου ήθελαν! Και η ζωή μου ήταν κόλαση! Και το χειρότερο; Δεν ήξερα τότε
κανέναν, που να μπορούσε να μου ειπή δυο ωφέλιμα λόγια. Μα και αν
βρισκόταν, τα λόγια του δεν θα με ωφελούσαν! Δεν θα αρκούσαν! Γιατί πάνω
από τα καλά λόγια εχρειαζόμουν την δύναμη (που χρειάζεται!), για να τα
κάμω πράξη. Και αυτήν την δύναμη δεν την εύρισκα πουθενά! Μέσα στην κατάσταση αυτή άρχισα να συλλογίζωμαι: Άραγε υπάρχει άνθρωπος πιο ειλικρινής από εμένα στην προσπάθεια του να βρη το σωστό, να βρη την αλήθεια;
γ. Μια νέα διαπίστωση 1. Κάποτε έπεσε στην αντίληψή μου, ότι το Πανεπιστήμιό μας υπάρχει
και ένας άλλος «κύκλος»: Λίγοι φοιτητές και δύο καθηγητές. Ήταν ένας
«χριστιανικός κύκλος». Που ξεχώριζε από τους άλλους. Γιατί τα μέλη του
εφαίνονταν, πως ήξεραν: και τι πιστεύουν∙ και γιατί το πιστεύουν. Είχαν
ειρήνη. Και συνέπεια. Αποφάσισα να τους πλησιάσω. Δεν με απασχολούσε, αν θα συμφωνήσουν
μαζί μου. Είχα μάθει να έχω «κατανόηση». Να βλέπω ήρεμα τις πεποιθήσεις
των άλλων. Και να τις σέβωμαι. Είχα φιλία και συνεργαζόμουν αρμονικά: με
αριστερούς∙ με αναρχικούς∙ με δεξιούς∙ και άλλους. 2. Μα – όπως είπα – η ομάδα αυτή ήταν κάπως διαφορετική. Αυτό με
έκαμε να απασχοληθώ μαζί τους στα σοβαρά. Και τι διαπίστωσα! Ότι έλεγαν
λιγώτερα από όσα έπρατταν. Δεν μιλούσαν απλώς για αγάπη. Είχαν αγάπη.
Και, σε αντίθετη με όλους τους άλλους, δεν άφηναν να επηρεάζωνται από
τις περιστάσεις. Δεν εθυσίαζαν τις αρχές τους. Δεν ήσαν βαρκούλες, που
τις πηγαίνουν όπου θέλουν τα κύματα! Έδειχναν, πως είχαν μια βαθειά
χαρά. Που δεν προερχόταν από εξωτερικές ευχάριστες περιστάσεις:
παιχνίδι, γλέντι, έρωτα... κλπ. Είχαν την χαρά μέσα τους. Μια βαθειά
χαρά. Ήσαν χαρούμενοι σε βαθμό, που με έκανε να νευριάζω. Είχαν κάτι,
που εγώ δεν το είχα. Όλοι να ζηλεύομε αυτό που δεν έχομε. Έτσι και εγώ εζήλευα αυτή την
εσωτερική χαρά τους. Και επήρα την απόφαση να συνδεθώ μαζί τους. Ωφέλεια θα έχω! σκέφθηκα. 3. Και να, μετά από λίγες ημέρες, βρίσκομαι και εγώ στην συντροφιά
τους. Είμαστε έξι φοιτητές και δυο καθηγητές. Και αρχίζει η συζήτηση.
Για το Θεό. Μέχρι τότε, κάθε φορά που άκουγα κουβέντα για τον Θεό, έβαζα τις
φωνές! Για να δείξω πως τάχαείμαι «έξυπνος»! Όπως ξέρετε σε τέτοιες
περιπτώσεις ο «έξυπνος» φωνάζει, όσο πιο δυνατά μπορεί. - Για σκέψου, παιδί μου! Είναι χριστιανός! Χα-χα-χα... Και τρέχει
πίσω από τους παπάδες!... Χα-χα-χα... Σαν γριούλα!... Νέος άνθρωπος!...
Φοιτητής σχολής θετικών επιστημών!... Και χρειάστηκε πολύς καιρός ακόμη, μέχρι που κατάλαβα, ότι όσο πιο πού φωνάζει κανείς, τόσο πιο κουφιοκέφαλος είναι! Η συζήτηση αυτή δεν τραβούσε το ενδιαφέρον μου. Έτσι αφοσιώθηκα να
κοιτάζω μια όμορφη κοπέλλα, που ήταν στην ομάδά τους. Μέχρι τότε είχα
την ιδέα, πώς οι χριστιανοί είναι όλοι τους αποκρουστικοί. Διαπίστωσα,
ότι είχα και σ’ αυτό λάθος. Και θέλοντας να κρύψω τον λογισμό μου,
άρχισα να στριφογυρίζω στην καρέκλα μου. Και μετά ερώτησα, σαν τάχα να
είχαν τα λόγια τους τραβήξει το ολόψυχο ενδιαφέρον μου. — Έχετε την καλωσύνη να μου ειπήτε, τί είναι εκείνο που άσκησε την
πιο μεγάλη επίδραση στην ζωή σας; Γιατί η ζωή σας δεν είναι σαν των
άλλων φοιτητών και καθηγητών; Η φοιτήτρια για την οποία σας μίλησα, πρέπει να ήξερε, τι επίστευε!
Με κύτταξε στα μάτια με μια ήρεμη σοβαρότητα και είπε μόνο δυο λέξεις,
που δεν περίμενα να τις ακούσω!
— Ο Ιησούς Χριστός! Απάντησα κάπως νευριασμένος: — Ω, για το Θεό! Άφησέ τα αυτά. Την βαρέθηκα πια την θρησκεία! Την
βαρέθηκα την Εκκλησία! Τα μπούχτισα τα θρησκευτικά βιβλία! Γιατί όλα,
όσα έχουν σχέση με την θρησκεία, προκαλούν μαρασμό!... — Μα εγώ δεν σας μίλησα για θρησκεία! Εγώ είπα: Ιησούς Χριστός!...
Αυτήν την διάκριση δεν την είχα ξανακούσει! Και η κοπέλλα συνέχισε: — Ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία. Θρησκεία είναι η προσπάθεια που
κάνει ο άνθρωπος να βρη το δρόμο προς το Θεό! Ο Χριστιανισμός δεν είναι
θρησκεία! Ο Χριστιανισμός μας μιλάει για κάτι το αντίθετο: Για την
προσπάθεια που κάνει ο Θεός να βρη τον άνθρωπο. Αυτό δεν το είχα ακούσει ποτέ. Οι απόψεις που κυκλοφορούν είναι
τραγικά απλές. Και συνήθως με ωρισμένες απλοϊκής μορφής απλοποιήσεις
φαντάζονται πως λύνουν τα προβλήματα επιστημονικά! Τελευταία είχα γνωρίσει έναν καθηγητή πανεπιστημίου, που έλεγε στα σοβαρά: — Ο κάθε άνθρωπος που πάει στην Εκκλησία είναι Χριστιανός!
Δεν κρατήθηκα και είπα:
— Σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό, κάθε άνθρωπος, που πηγαίνει στο γκαράζι,
γίνεται αυτοκίνητο! Τί σχέση έχει η σωματική παρουσία σε μια Εκκλησία με
την χριστιανική πίστη; Χριστιανός είναι εκείνος, που πιστεύει στον
Χριστό σωστά!
δ. Μεγάλη η αλήθεια! 1. Κάποτε στον κύκλο αυτό μου ανέθεσαν να τους ειπώ δυο λόγια για τον
Χριστό. Και συγκεκριμένα: Πως έγινε άνθρωπος. Πως εσταυρώθη. Γιατί
εσταυρώθη. Πως ετάφη. Πως αναστήθηκε. Και τι μπορεί να προσφέρη σε έναν
νέο του εικοστού αιώνα. Εγώ τότε όλα αυτά τα θεωρούσα βλακείες. Είχα την ιδέα, ότι οι
άνθρωποι που ασχολούνται με αυτά είναι όλοι παλαβοί, κρετίνοι. Στις
φοιτητικές συνάξεις μέχρι τότε καραδοκούσα με μανία να ακούσω κανέναν να
ειπή κάτι για θρησκεία και Χριστό, για να ορμήσω επάνω του... να τον
κονιορτοποιήσω... να τον ξετινάξω! Η γνώμη μου ήταν: Για να είναι κανείς
Χριστιανός πιστός, πρέπει να μην έχη όχι ένα κουκούτσι, αλλά ούτε ένα
ελάχιστο μόριο φαιά ουσία. Μα ήρθε η ώρα και κατάλαβα, ότι αυτό ίσχυε
για μένα! Προσπάθησα να το αποφύγω. Τί δουλειά έχω εγώ με τέτοια θέματα; έλεγα
μέσα μου. Μα δεν μπόρεσα. Οι νεαροί του χριστιανικού κύκλου δεν με
άφησαν! Και έτσι το επήρα το θέμα. Μα με εγωϊστική διάθεση. Με την
σκέψη: Θα τους ξετινάξω! Θα τα βροντήξω! Και θα φύγω! Αλλά τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι. 2. Όταν καταπιάστηκα με το θέμα, είδα να γίνεται λόγος για κάτι
αποδείξεις, που χρειάστηκε να τις ερευνήσωμε, για να εκτιμήσω την
σοβαρότητά τους. Γιατί διαφορετικά κινδύνευα να γίνω περίγελως στα μάτια
τους, αφού αμέσως μετά οι νεαροί εκείνοι θα με έκαναν εμένα σκόνη! Έτσι
ρίχτηκα να μελετώ αυτές τις «αποδείξεις» με μόνο στόχο να ιδώ, πως θα
τις αποκρούσω. Μα δεν τα κατάφερα. Κατέληξα στο συμπέρασμα, ό,τι τα
βιβλία, που χρησιμοποιούν οι πιστοί, δίνουν την πιο σωστή εικόνα για το
πρόσωπο του Χριστού. Η διαπίστωση αυτή εντυπωσίασε φοβερά. Κατάλαβα, πως το ζήτημα της σχέσης μας με τον Χριστό είναι το πιο
σοβαρό πρόβλημα της ζωής μας. Θυσίασα τα πάντα. Και στρώθηκα στην
μελέτη. Διάβασα κάθε είδους αθεϊστικό και κάθε είδους χριστιανικό
απολογητικό βιβλίο, που μπόρεσα να βρω. Και το συμπέρασμα μου ήταν
πάντοτε το ίδιο: Η αλήθεια βρίσκεται στα βιβλία της Εκκλησίας. Ο Χριστός είναι αυτός που μας λέγει η Εκκλησία: Θεός και Σωτήρας μας. 3. Και έγινα Χριστιανός.
Ο Matt Might είναι ένας καθηγητής πληροφορικής στο University of Utah, ο οποίος αποφάσισε να μας… ζωγραφίσει το «τι εστί διδακτορικό»! Μάλιστα, το όλο εγχείρημα είναι σαν να περιγράφει τη δουλειά των PhD ερευνητών σε παιδάκια δημοτικού!
Όμως, δεν ξεφεύγει από αυτό που θέλει να πει:
Η γνώση δεν σταματά ποτέ!
Για το λόγο αυτό, πρέπει οι άνθρωποι που έχουν ως έργο ζωής να εξελίξουν την επιστήμη τους να προσπαθούν όλο και σκληρότερα για να σπάσουν το «φράγμα» όσων ήδη γνωρίζουν!
Φανταστείτε, λοιπόν, ότι αυτός ο κύκλος περιέχει όλη την ανθρώπινη γνώση:
Μέχρι να τελειώσεις το δημοτικό, έχεις μάθει κάτι λίγο:
Και μέχρι το λύκειο, έχεις μάθει λίγα παραπάνω:
Με το πτυχίο αποκτάς τομέα, πάνω σε τι αρχίζεις να μαθαίνεις περισσότερα:
Με το μεταπτυχιακό παίρνεις και ειδικότητα πλέον:
Διαβάζοντας ερευνητικές εργασίες άλλων φτάνεις στο τέλος της ανθρώπινης γνώσης:
Και αρχίζεις να εστιάζεις εκεί, στα «σύνορα»:
Σπρώχνεις τα «σύνορα» για κάποια χρόνια
Μέχρι που μια μέρα το «σύνορο» υποχωρεί:
Κι αυτό που έκανες λέγεται Ph.D.
Φυσικά, όλος ο κόσμος σου φαίνεται διαφορετικός πλέον:
Η επιλογή της σχολικής τσάντας πρέπει να
γίνεται προσεκτικά, ειδάλλως η αναπτυσσόμενη πλάτη των παιδιών
κινδυνεύει από σοβαρές βλάβες.
Ήρθε πάλι εκείνη η εποχή του χρόνου, όπου οι γονείς σπεύδουν να αγοράσουν σχολική τσάντα για τα μικρά ή μεγαλύτερα παιδιά τους. Η επιλογή τους, όμως, δεν πρέπει να γίνεται με βάση τις επιταγές της
μόδας ή τα χρώματα και τα σχέδια της τσάντας. Και αυτό, διότι αν η
σχολική τσάντα δεν είναι κατάλληλη για το παιδί, μπορεί να υπάρξουν
σοβαρές συνέπειες. Σύμφωνα με παλαιότερα στοιχεία της Ελληνικής Παιδιατρικής Εταιρείας
(ΕΠΕ), έξι στα δέκα παιδιά του Δημοτικού στη χώρα μας υποφέρουν από
πόνους στην πλάτη. Κύρια αιτία γι’ αυτό είναι η σάκα τους, η οποία άλλοτε είναι
υπερβολικά βαριά και άλλοτε ακατάλληλη για το παιδί. Σε πολλές
περιπτώσεις, εξ άλλου, τα παιδιά την χρησιμοποιούν με λάθος τρόπο. Η σχετική έρευνα της ΕΠΕ είχε δείξει ότι οι τσάντες των Ελληνόπουλων
που πηγαίνουν στο Δημοτικό είθισται να ζυγίζουν από 4 έως 7 κιλά. Ωστόσο
για να είναι ασφαλής, η σχολική τσάντα δεν πρέπει να ζυγίζει
περισσότερο από το 10% του σωματικού βάρους του παιδιού. Δεδομένου όμως ότι τα παιδάκια του Δημοτικού συνήθως ζυγίζουν 22-35
κιλά, η σχολική τσάντα μετά βίας θα έπρεπε να φθάνει τα 3,5 κιλά.
Τα πιθανά προβλήματα
Τί μπορεί να πάθει ένα παιδί από την αναγκαστική... άρση βαρών στο
σχολείο; Πόνος στη μέση και ανισοϋψείς ώμοι (ο ένας είναι πιο χαμηλά από
τον άλλο) είναι μερικές από τις δυνητικές απειλές, σύμφωνα με την ΕΠΕ. Άλλοι πιθανοί κίνδυνοι είναι η κύφωση και η επονομαζόμενη λειτουργική
σκολίωση εκ στάσεως. Αρκετά συνηθισμένα, εξ άλλου, είναι και τα
ενοχλήματα στη θωρακική μοίρα της σπονδυλικής στήλης (το τμήμα της που
αντιστοιχεί στον θώρακα). Τα προβλήματα αυτά οφείλονται στο ότι ο σκελετός των παιδιών
βρίσκεται στο στάδιο της ανάπτυξης. Το περπάτημα με μεγάλο βάρος στην
πλάτη ασκεί τεράστιες πιέσεις στην σπονδυλική στήλη, τους μυς και τους
συνδέσμους. Αν μάλιστα το παιδί συνηθίζει να κρεμάει την τσάντα μόνο από τον ένα
ώμο, κινδυνεύει να παρουσιάσει ανομοιόμορφη ανάπτυξη στο σώμα του. Είναι
σαν να πηγαίνει στο γυμναστήριο για να γυμνάσει μόνο την μία πλευρά
του.
Τα χαρακτηριστικά
Εκτός από το βάρος της σχολικής τσάντας, ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δώσουν οι γονείς και στα χαρακτηριστικά της. Η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής (ΑΑΡ) έχει μερικές χρήσιμες συμβουλές: * Διαλέξτε μία τσάντα πλάτης, με φαρδείς, ενισχυμένους ιμάντες. Οι
στενοί ιμάντες μπορεί να «μπουν» μέσα στο δέρμα, προκαλώντας πόνο και
εμποδίζοντας την κυκλοφορία του αίματος. * Φροντίστε η σχολική τσάντα να έχει δύο ιμάντες. Όσες έχουν έναν
ιμάντα που φοριέται διαγώνια στο σώμα, δεν μπορούν να μοιράσουν
ομοιόμορφα το βάρος στις δύο πλευρές του. * Βεβαιωθείτε ότι η τσάντα έχει ενισχυμένη «πλάτη». Η ενισχυμένη
πλάτη της προστατεύει την ράχη του παιδιού από τις οξείες γωνίες των
αντικειμένων που μεταφέρει. * Βεβαιωθείτε ότι έχει ζώνη για τη μέση. Η πρόσδεση της τσάντας και στη μέση, κατανέμει το βάρος και στην πύελο (λεκάνη). * Πρέπει να είναι ελαφριά. Η σχολική τσάντα δεν πρέπει να προσθέτει στο βάρος που κατ’ ανάγκην θα μεταφέρει το παιδί.
Κατά τη χρήση
Όταν έρθει η ώρα να χρησιμοποιήσει το παιδί τη σχολική τσάντα, βεβαιωθείτε για τα εξής: * Το κάτω μέρος της σταματά πάνω από τους γοφούς του παιδιού. Προσαρμόστε αναλόγως τους ιμάντες. * Το παιδί την μεταφέρει φορώντας και τους δύο ιμάντες στους ώμους του. * Τα σχολικά είδη είναι μοιρασμένα σε όλα τα τμήματα της τσάντας. Τα
πιο βαριά πρέπει να τοποθετηθούν στην κεντρική θήκη της, που ακουμπά
στην πλάτη του παιδιού. * Αν το βάρος που πρέπει να μεταφέρει το παιδί υπερβαίνει το 10% του
σωματικού του βάρους, καλό είναι να επιλέξετε τσάντα με ρόδες. Να
θυμάστε όμως ότι και αυτή πρέπει να την σηκώσει για να την ανεβάσει,
π.χ., από την σκάλα. Επιπλέον, η χρήση της είναι δύσκολη όταν βρέχει ή
χιονίζει. Αν, πάντως, η τσάντα του παιδιού προβλέπεται να είναι ασήκωτη και
έχετε την οικονομική δυνατότητα, καλό είναι να αγοράσετε ένα δεύτερο σετ
σχολικών βιβλίων. Με αυτό τον τρόπο δεν θα αναγκάζεται να τα
πηγαινοφέρνει στο σχολείο.
Είναι γνωστό ότι η εμπιστοσύνη κερδίζεται με το χρόνο, ακόμα κι αν μιλάμε για τη σχέση σας με το παιδί. Πάμε να δούμε τι πρέπει να κάνετε για να το καταφέρετε:
Όταν το παιδί διαπιστώσει ότι ενδιαφέρεστε επί της ουσίας για τις
σκέψεις, τους φόβους, τις ανάγκες και τις ανησυχίες του και δε νιώθει
παραμελημένο, είναι δεδομένο ότι με τον καιρό θα αρχίσει να σας
εμπιστεύεται και να μοιράζεται μαζί σας όλα τα παραπάνω.
Προέκταση αυτού είναι ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να το
αποπαίρνετε ή να χλευάζετε κάτι που λέει ή νιώθει επειδή σας φαίνεται
παράλογο. Ο καλός γονιός, αυτός που θέλει δηλαδή να δομήσει σχέση
εμπιστοσύνης με το παιδί του, είναι αυτός που αντιμετωπίζει με την ίδια
σοβαρότητα και νηφαλιότητα οτιδήποτε εξωτερικεύει το παιδί του.
Αφήστε το παιδί έξω και πέρα από συγκρίσεις με άλλα παιδάκια. Έχει
ανάγκη στήριξης για να πιστέψει στις δυνατότητές του και όχι να του
κόβετε τα φτερά όταν δεν τα καταφέρνει καλά κάπου.
Είναι πολύ σημαντικό να ξέρει ότι είσαστε κάτι σα φωτεινοί παντογνώστες
για εκείνο και ότι μέσα από τη σοφία σας θα βοηθηθεί να κατανοήσει τον
κόσμο γύρω του. Με απλά λόγια, ότι έχετε απαντήσεις σε οτιδήποτε σας
ρωτήσει.
Όταν ένα παιδί πιάνει να φάει κάτι με τα χέρια, ειδικά όταν επιστρέφει από το παιχνίδι μια μαμά συνέχει ρωτάει: «Έπλυνες τα χέρια σου;» Κάποια παιδιά έχουν μάθει να πλένουν τα χέρια τους αμέσως μόλις επιστρέψουν από το σχολείο, τις εξωσχολικές δραστηριότητες, μετά το διάβασμα και μετά το παιχνίδι. Κάποια άλλα παιδιά όμως, ξεχνούν αυτό το βασικό κανόνα υγιεινής και όταν έρχεται η στιγμή να βάλουν τα χέρια στο στόμα τους ή να φάνε, δεν πλένουν τα χέρια τους. Πώς μπορεί λοιπόν μια μαμά να βοηθήσει το παιδί της να κάνει πρόγραμμα το πλύσιμο των χεριών και πώς μπορεί να είναι βέβαιη ότι τα έχει πλύνει σωστά; Γιατί ένα παιδί πρέπει να μάθει να πλένει τα χέρια του Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να πλένουν τα χέρια τους γιατί εκατομμύρια μικρόβια μπορεί να βρίσκονται στα παιχνίδια τους και τα μολύβια τους. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τα παιδιά να μάθουν να πλένουν τα χέρια τους πριν φάνε ο,τιδήποτε. Το πλύσιμο των χεριών τους είναι ο καλύτερος τρόπος για την αποτροπή της εξάπλωσης των μικροβίων σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Kids Health.
Πλύσιμο χεριών και πρόληψη ιώσεων Τα παιδιά πρέπει να πλένουν συχνά τα χέρια τους καθ 'όλη τη διάρκεια της ημέρας επειδή είναι επιρρεπεί στο να αγγίζουν τα μάτια, τη μύτη ή το στόμα τους. Το πλύσιμο των χεριών μπορεί να αποτρέψει το κρυολόγημα, τη γρίπη και τη μολυσματική διάρροια. Μιλήστε τους για το πόσο σημαντικό είναι το πλύσιμο των χεριών όχι μόνο στο σπίτι και το σχολείο. Ζητήστε τους, σε κάθε διάλειμμα (πριν μπουν και όταν βγουν από την τάξη) να πλένουν τα χέρια τους. Τα παιδιά σε ομάδες έξω από το σπίτι διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για ασθένειες, σύμφωνα με το MayoClinic.com.
Πώς θα πλύνουν σωστά τα χέρια τους τα παιδιά Απλά και μόνο αν τρέξει κρύο νερό στα χέρια, δεν αρκεί για να καθαρίσουν. Ο σωστός τρόπος για το πλύσιμο των χεριών και για την εξάλειψη των μικροβίων είναι η χρήση ζεστού νερού. Βάλτε σαπούνι και τρίψτε τα χέρια σας για τουλάχιστον 20 δευτερόλεπτα. Σύμφωνα με τον αμερικανικό Ερυθρό Σταυρό, αρκούν για να εξαλειφθούν τα μικρόβια. Ζητήστε από τα παιδιά σας να πουν δυο φορές το «Happy Birthday» καθώς πλένουν τα χέρια τους. Ζητήστε τους να κάνουν αρκετό αφρό και να πλένουν ένα-ένα τα δάχτυλά τους. Μην ξεχάσετε να αναφέρετε τους καρπούς και τα κομποσκοίνια που ενδεχομένως να φορούν στα χέρια. Μετά το τέλος του τραγουδιού, πείτε του να ξεπλύνουν με άφθονο ζεστό νερό.
Πότε πρέπει να πλένουν τα χέρια τους τα παιδιά Εσείς και τα παιδιά σας πρέπει να πλένετε πάντα τα χέρια σας, πριν από το φαγητό ή το μαγείρεμα, μετά τη χρήση του μπάνιου, μετά τον καθαρισμό του σπιτιού ή της αυλής, μετά από το παιχνίδι με τα κατοικίδια ζώα σας, όταν φυσάτε τη μύτη σας, εάν φτερνίζεστε ή βήχετε στα χέρια σας, μετά το παιχνίδι, μετά τη χρήση κοινών μολυβιών και στυλό μέσα στην τάξη.
Απολυμαντικό χεριών - Πότε να το χρησιμοποιούν τα παιδιά Κάποιες φορές τα παιδιά, όπως για παράδειγμα μέσα στην τάξη ή σε κάποιο άλλο χώρο, ίσως δεν έχουν πρόσβαση σε νερό και σαπούνι για να πλύνουν τα χέρια τους. Για αυτό λοιπόν, μπορούν να χρησιμοποιήσουν ένα αντιβακτηριακό απολυμαντικό χεριών που δεν απαιτεί νερό και είναι αποτελεσματικό στην απομάκρυνση μικροβίων. σύμφωνα με το MayoClinic.com. Επιλέξτε ένα απολυμαντικό με τουλάχιστον 60 % αλκοόλ. Εφαρμόστε αρκετό προϊόν στα χέρια και τρίψτε τις παλάμες και τα δάχτυλά σας για περίπου 25 δευτερόλεπτα ή μέχρι να στεγνώσουν. Άρα λοιπόν να μην ξεχάσετε να βάλετε στη σχολική τσάντα των παιδιών και φέτος απολυμαντικά υγρά και μαντηλάκια χεριών.
Κι εγώ το αλλοπαρμένο την κοιτούσα με μισό μάτι και με το ένα πόδι στο κατώφλι της εξώπορτας της έλεγα: «αργείς; με περιμένουν οι φίλες μου σήμερα θα βαφτίσουμε τον κούκλο της Ελένης τον Μπούρδα και τσακωνόμαστε για το όνομα.»
Σταυροκοπιόταν η μάνα μου, «ήθελα νάξερα που έμοιασες που;;»
Και ενώ το έβαζα στα πόδια και πιλάλαγα σαν αγριοκάτσικο, άκουγα τη φωνή της καλής μου της γιαγιάς μέσα από την κουζίνα, «την ευχή μου νάχεις Μελάκι την ευχή μου… κι ο Θεός στο βήμα σου…»
Λίγο πριν στρίψω τη γωνία κοντοστάθηκα… «μαμάαααααα τι είναι το ταμπούρλο;;;» Και απάντηση δεν πήρα.
Δυστυχώς ο Μπούρδας έμεινε αβάφτιστος, δεν τα βρήκαμε στο όνομα… απλά πράγματα καθημερινά, σημερινά! Όπου λαλούν πολλοί κοκκόροι και τα λοιπά…
Το μεσημέρι με το που έφθασα στο σπίτι: «πλύνε τα χέρια σου το φαΐ είναι έτοιμο….» Κάποια στιγμή που μασούλαγα ένα μήλο, έμαθα ότι το ταμπούρλο είναι ένα μικρό τύμπανο, που όταν το χτυπούν οι ΑΛΛΟΙ πονάει η ΔΙΚΗ σου πλάτη. Μπερδεύτηκα αλλά, όταν ψιλομεγάλωσα, αυτόν τον πόνο τον ένιωσα, δις και τρις και τετράκις, «διατί να το κρύψωμεν άλλωστε!» Και θυμήθηκα τα λόγια της μητέρας μου «παιδί μου κανένας να μην παίζει ταμπούρλο στην πλάτη σου» και πήρα την μεγάλη απόφαση θα μάθω ταμπούρλο… κι έμαθα!! ΑΠΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ
Λένε πως ο καθρέφτης είναι πολύ σκληρός κριτής, λεπτολόγος, καχύποπτος και πως δεν μπορείς να του κρυφτείς, γιατί λέει πάντα αυτό που βλέπει, την αλήθεια σου με κάθε λεπτομέρεια, χωρίς να σου ζητήσει την άδεια για να μιλήσει και χωρίς να μασάει τα λόγια του.
Όταν το είδωλό σου στον καθρέφτη αρχίζει να αχνοφαίνεται, να ξεφτάει, να χάνει την λάμψη του και ένα πρωί να σβήνει και εσύ να χάνεσαι, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν «άκουσες» τα σκληρά του λόγια.
Και τότε γίνεσαι μια μικρή ασήμαντη αχνή τελίτσα στο πουθενά (έτσι νιώθεις), αναμενόμενο, γιατί με τα πρώτα σημάδια κόπωσης και εγκατάλειψης του εαυτού σου, αντί «να κόψεις ρόδα μυρωμένα»… και να τραβήξεις για αλλού για να βρεις την υγειά σου, τη γαλήνη σου, αφέθηκες και συνέχισες μέχρι που έγινες «αόρατος».
Κατάφερες να χάσεις την αυτοεκτίμησή σου και γέμισες ανασφάλειες, λες και δεν είχες…
Όμως ποτέ δεν είναι αργά να «ξαναβρείς» τον εαυτό σου και κυρίως να ξαναδείς στον καθρέφτη το χαμόγελο να χαράζεται στα μαραμένα σου χείλη, και μην κατηγορήσεις τους άλλους που δεν κατάλαβαν τα σημάδια σου, απλά πάρτο απόφαση επιτέλους, ότι είναι θέμα χημείας, κάποιους ανθρώπους τους «βλέπεις» και κάποιους τους προσπερνάς.
Μια πολύ σκληρή συνήθεια δυστυχώς, που κρατάει χρόνια και πληγώνει ανθρώπους.
Μα δεν ταιριάζουν τα «χνώτα μας» με όλους!
Εντάξει μη γκρινιάζεις, που ανήκεις στην κατηγορία «αόρατος» ε και; δεν είσαι ο μόνος. Πίστεψέ με, υπάρχεις, αξίζεις με όλα σου τα λάθη και τα πάθη (γιατί είσαι άνθρωπος) κι ας μην σε βλέπουν κι ας μη σου μιλούν, κι ας σε σπρώχνουν, κι ας μη σε καλημερίζουν, κι ας βουίζει στα αυτιά σου το «εσύ φταις για όλα», που σε τρελαίνει.
Εσύ είσαι εκεί… και μην το παλεύεις άλλο, απλά δέξου το και προχώρα.
Λοιπόν ψυχραιμία , μην κλαψουρίζεις και μην ουρλιάζεις υστερικά και παραπονιάρικα «είμαι εδώ… υπάρχω… δεν με βλέπετε»… και τα ρέστα! Δεν σε ακούει κανείς, δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για το πώς νιώθεις, είσαι μόνος σου και αντιμετώπισέ το. Το φταίξιμο είναι όλο δικό σου και εσύ δεν είσαι σε θέση να κρίνεις κανέναν!
Η ζωή σου όμως, αυτό το δώρο του Θεού είναι πολύ μικρή για να την σπαταλάς άσκοπα, για να μαραζώνεις.
Δοκίμασε να αναφωνήσεις το γνωστό: « όχι άλλο κάρβουνο βρε παιδιά» και αμέσως θα νιώσεις καλύτερα!
Και θυμήσου «κανένας ταμπούρλο στην πλάτη σου». Μη σταθείς λεπτό και μη μιζεριάζεις.
Σήκω! Μη χαραμίζεσαι και βρες την περπατησιά σου!
Μέσα σε μια μικρή βαλίτσα στοίβαξε με πολύ αγάπη τις πιο όμορφες στιγμές, διπλαμπάρωσε τα πολύτιμα λάθη σου στα μύχια της καρδιάς σου, γιατί είναι καταδικά σου και άνοιξε αποφασιστικά την πόρτα.
Στάσου για λίγο στο κατώφλι, ίσιωσε το κορμί σου, κοίταξε τον ουρανό και μη δώσεις σημασία αν βρέχει ή αν έχει συννεφιά, γιατί για σένα αυτή είναι μια καινούργια πανέμορφη ηλιόλουστη μέρα και «χάρο δεν φοβάσαι!»
Κράτησε σφιχτά στο χέρι τη μικρή βαλίτσα με όλα τα αγαπησιάρικα καλούδια μέσα της, κλείσε την πόρτα πίσω σου, κάνε τον σταυρό σου και πάρε το πρώτο στρατί που ανοίγεται μπροστά σου σιγοτραγουδώντας…
«γιατί είμ’ αέρας που περνά
μέσα στης πόλης τα στενά
και κάνει τα κλειστά παράθυρα να τρίζουν
γιατί είμαι αύρα εσπερινή
πνοή καθάρια ζωντανή
που κάνει τα γερμένα φύλλα να θροΐζουν…»
Και μην ξεχνάς να λες κάθε πρωί μια καλημέρα στον καθρέφτη σου και να χαμογελάς, γιατί η ζωή είναι ωραία και δεν είσαι μόνος σου, ο Θεός είναι στο βήμα σου!
