4 Φεβρουαρίου 1843: «Ο Κολοκοτρώνης πέθανε!»

    Ένα πρωινό του 1843, μία θλιβερή είδηση σκίασε τις ψυχές των Ελλήνων: «Ο Κολοκοτρώνης πέθανε!»

    Με μιας, τα πάντα σταμάτησαν να λειτουργούν. Τα Υπουργεία, οι Υπηρεσίες, το Πανεπιστήμιο, τα σχολεία, τα καταστήματα. Τα πάντα. Σε όλη τη χώρα έσπευδαν στις εκκλησίες να προσευχηθούν και λαϊκοί μουσικοί με τις τσαμπούνες τους, "έκλαιγαν" με τον δικό τους τρόπο. Παλιοί αγωνιστές, υπέργηροι πλέον, ζώστηκαν με τα άρματά τους, φόρεσαν τις καλές τους φορεσιές και μαζί με χιλιάδες άλλους Αθηναίους συγκεντρώθηκαν γύρω από την κατοικία του Κολοκοτρώνη.

    Ο Γέρος του Μωριά πέθανε! Δεν μπορούσαν να το πιστέψουν, γιατί λογίζονταν άτρωτος στο εχθρικό βόλι και αλύγιστος απέναντι στον Χάρο. Πρώτος στις μάχες με γυμνό το σπαθί του, να ενθαρρύνει τους συντρόφους του και να τους καθοδηγεί με έξυπνους στρατηγικούς σχεδιασμούς. Κατατρόπωσε τους Τούρκους στο Βαλτέτσι, στην Τριπολιτσά, στα Δερβενάκια και αλλού. Πρώτος στην προσπάθεια να αμβλυνθούν οι αντιθέσεις μεταξύ των Ελλήνων και μη διστάζοντας να υποχωρεί εις βάρος των δικών του συμφερόντων και των συμφερόντων των ανθρώπων του.

    Η πολεμική ιαχή "Κολοκοτρώνης πολεμά!", ανάλογη της ιαχής "Αέρα!" του 1940, έδινε ορμή στη μαχητικότητα των Ελλήνων και προκαλούσε τρόμο στους Τούρκους, που μόνο με το άκουσμα του ονόματός του ένοιωθαν ανασφάλεια.

    Ωστόσο, η Ελλάδα "ευγνωμονούσα" τον οδήγησε σε δίκη, τον καταδίκασε σε θάνατο, τον φυλάκισε δύο φορές, δολοφόνησε άνανδρα τον γιό του Πάνο, για να τον δικαιώσει μετά την ενηλικίωσή του ο Όθωνας, ο οποίος τον τίμησε με τον βαθμό του στρατηγού και τα αξιώματα του Συμβούλου της Επικρατείας και του Αυλάρχη.

    Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, διαισθανόμενος, ίσως, τον θάνατό του, λίγους μήνες πριν επισκέφθηκε για τελευταία φορά τη γενέτειρά του και συνάντησε όσους από τους παλιούς συναγωνιστές του ζούσαν ακόμα. Με χειραψίες και ασπασμούς "συγχωρέθηκε" με όλους. Πήγε, επίσης, στην Ύδρα και αντάλλαξε ασπασμό συγνώμης με τον Κουντουριώτη, που τον είχε φυλακίσει στο Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στο νησί.

    Επισκέφθηκε, ακόμα, τον περίφημο Σχινά, ο οποίος ως Υπουργός Δικαιοσύνης επί Αντιβασιλείας των Βαυαρών, εκβίαζε για τη θανατική του καταδίκη, όταν οι δικαστές Πολυζωίδης και Τερτσέτης τίμησαν με την στάση τους την έννοια του δικαίου και σεβάστηκαν την προσφορά ενός κορυφαίου αγωνιστή για την κατάκτηση της ελευθερίας.

    Τις τελευταίες ημέρες της ζωής του ο Κολοκοτρώνης ένοιωθε ευτυχισμένος. Στις 31 Ιανουαρίου 1843 έγιναν οι γάμοι του γιού του Κολίνου με τη Ραλλού, θυγατέρα του άλλοτε ηγεμόνα της Βλαχίας Καρατζά. Τότε είπε ότι, "συμπεθέριεψε η κάπα με τη γούνα!" και χόρεψε, με κέφι, δημοτικούς χορούς.

    Το ίδιο έκανε λίγες ημέρες αργότερα σε δεξίωση που δόθηκε στο παλάτι, όπου με αφάνταστο κέφι έφαγε, ήπιε και χόρεψε λεβέντικα το τσάμικο και άλλους ελληνικούς χορούς. Την άλλη ημέρα το πρωί ξεψύχησε, ήρεμα, στο κρεβάτι του.

    Η κηδεία του ήταν ένα παλλαϊκό προσκύνημα. Τοποθετήθηκε στο φέρετρο με τη μεγάλη στολή του στρατηγού και με τσαρούχια στα πόδια, ενώ κάτω από αυτά ήταν τοποθετημένη μία τσαλακωμένη τουρκική σημαία. Γύρω από το φέρετρο βρίσκονταν όλοι οι εν ζωή εναπομείναντες συμπολεμιστές του και μεταξύ αυτών οι Γιατράκος, Δεληγιάννης, Κουντουριώτης, Μακρυγιάννης, Παλαμίδης και άλλοι.

Όταν το φέρετρο έβγαινε από τον Ι. Ναό της Αγίας Ειρήνης στην Πλάκα, ο κόσμος, κλαίγοντας, φώναξε πολλές φορές την ιαχή των μαχών στον Μωριά "Κολοκοτρώνης πολεμά και Τούρκο δεν φοβάται!!!".

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ο παιδικός καρκίνος μπορεί να νικηθεί

Κάθε χρόνο, περίπου 250.000 παιδιά νοσούν από καρκίνο, από τα οποία μόνο ποσοστό 20% έχει δυνατότητα πρόσβασης σε σωστή ιατρική φροντίδα. Το 80% από αυτά, προέρχεται από χώρες μέσου και χαμηλού εισοδήματος. Πάνω από 150.000 θάνατοι κάθε χρόνο, θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, εάν υπήρχε δυνατότητα έγκαιρης διάγνωσης και εξειδικευμένης θεραπείας σε όλα τα παιδιά.

Στη χώρα μας, περίπου 300 παιδιά προσβάλλονται ετησίως από καρκίνο, κυρίως από λευχαιμία. Τα τελευταία χρόνια, με την πρόοδο της ιατρικής και λόγω της επάρκειας φαρμάκων και καταρτισμένου επιστημονικού προσωπικού, ποσοστό 70% από τα παιδιά που έχουν πρόσβαση σε εξειδικευμένη θεραπεία γίνεται καλά. Μέγιστο επίτευγμα της ιατρικής αποτελεί το γεγονός ότι οκτώ στα δέκα παιδιά με λευχαιμία σήμερα θεραπεύονται.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα παιδιά προσβάλλονται πολύ σπανιότερα από καρκίνο σε σχέση με τους ενήλικες, ωστόσο, ο καρκίνος παραμένει η συχνότερη αιτία θανάτου σε παιδιά μετά τα ατυχήματα.

Ο καρκίνος στο παιδί δεν είναι κληρονομικός, δεν είναι μεταδοτικός. Δεν σημαίνει θάνατο. Είναι μια σοβαρή, απειλητική για τη ζωή του παιδιού, νόσος που χρειάζεται χρόνο και κατάλληλη, εξειδικευμένη θεραπεία, αναφέρει ο Σύλλογος Γονέων Παιδιών με Νεοπλασματικές Ασθένειες "Φλόγα", επισημαίνοντας παράλληλα ότι για τον παιδικό καρκίνο, δεν υπάρχει πρόληψη. Όμως η αξιολόγηση υπόπτων συμπτωμάτων και ευρημάτων μπορεί να οδηγήσει στην έγκαιρη διάγνωση, γι αυτό πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη σημασία στην εκπαίδευση των επαγγελματιών της υγείας ώστε να είναι σε θέση να διαγνώσουν έγκαιρα τη νόσο και στη σωστή ενημέρωση των γονιών ώστε να απευθύνονται έγκαιρα στα παιδιατρικά νοσοκομεία.

Αν η διάγνωση γίνει χωρίς καθυστέρηση τα ποσοστά ίασης είναι υψηλά: οι σύγχρονες θεραπείες κάνουν την παρατεταμένη επιβίωση και την ανάρρωση όχι μόνο πιθανές αλλά και δυνατές για πολλούς παιδικούς καρκίνους.

Οι κυριότερες μορφές παιδικού καρκίνου είναι: Λευχαιμίες (οξεία λεμφοβλαστική, οξεία μυελοβλαστική), οι όγκοι του κεντρικού νευρικού συστήματος που είναι κυρίως εγκεφαλικοί όγκοι (αστροκύτωμα, γλοίωμα, μυελοβλάστωμα, επενδύμωμα), τα λεμφώματα (κακοήθεις όγκοι λεμφαδένων ή άλλων οργάνων), οι όγκοι του αμφιβληστροειδούς (ρετινοβλάστωμα), τα σαρκώματα μαλακών μορίων (ραβδομυοσάρκωμα) και των οστών (οστεοσάρκωμα, σάρκωμα Ewing),οι όγκοι νεφρών (νεφροβλάστωμα) και επινεφριδίων (νευροβλάστωμα), οι όγκοι ήπατος (ηπατοβλάστωμα), κ.α. Κακοήθεις όγκοι ενήλικου τύπου όπως ο καρκίνος του μαστού, του πνεύμονα, του προστάτη, κλπ είναι πάρα πολύ σπάνιο να παρατηρηθούν στην παιδική ηλικία. Ο πιο συνηθισμένος καρκίνος στην παιδική ηλικία είναι η λευχαιμία, μια νόσος που προσβάλλει τα κύτταρα που παράγονται στον μυελό των οστών.

Τα παιδιά με καρκίνο πρέπει να θεραπεύονται σε ειδικά παιδιατρικά ογκολογικά τμήματα και να αντιμετωπίζονται από εξειδικευμένο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς που θα τα φροντίζουν όχι μόνο κατά τη διάρκεια της θεραπείας αλλά και στην περίοδο της επανένταξης, υπογραμμίζουν οι ειδικοί.

Ο σκοπός της θεραπείας του παιδικού καρκίνου δεν είναι μόνο η ίαση, αλλά και η διατήρηση της ποιότητας ζωής, η ψυχολογική και ψυχοκοινωνική ευεξία των νεαρών ασθενών, καθώς η κατάθλιψη είναι μια από τις πιο κοινές ψυχιατρικές διαταραχές του παιδικού καρκίνου, ως αποτέλεσμα της απώλειας του φυσιολογικού ρυθμού ζωής, λόγω της νόσου και των παρενεργειών από τη μακρόχρονη θεραπεία.

Η "Φλόγα" εδώ και 30 χρόνια, βρίσκεται δίπλα στο παιδί με καρκίνο και αγωνίζεται για την καλύτερη ιατρική, ψυχική και κοινωνική φροντίδα του παιδιού που δίνει μάχη για να κερδίσει τη ζωή του, αλλά και στους γονείς, οι οποίοι για όσο διάστημα τα παιδιά τους υποβάλλονται σε θεραπεία, είναι υποχρεωμένοι να αφιερώσουν όλο το χρόνο τους στο παιδί τους.

Οι Σύλλογοι "Φλόγα" και "Λάμψη" (Σύλλογος γονέων παιδιών πασχόντων από κακοήθη νοσήματα Βορειας Ελλάδας) βρίσκονται δίπλα στις οικογένειες, μοιράζονται τους φόβους και τις αγωνίες τους και στηρίζουν με κάθε τρόπο τον αγώνα τους. Προσπαθούν να ενημερώσουν σωστά την κοινή γνώμη για τον καρκίνο της παιδικής ηλικίας και να διαλύσουν τις προκαταλήψεις.
"Ο καρκίνος της παιδικής ηλικίας μπορεί να ιαθεί.Τα παιδιά έχουν δικαίωμα στη σωστή ιατρική φροντίδα, ανεξάρτητα από την εθνική, κοινωνική ή οικονομική τους κατάσταση.Τα παιδιά με καρκίνο έχουν την ανάγκη όλων μας", υπογραμμίζει η "Φλόγα".
iatropedia.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Συντονισµένοι µε τη συναισθηµατική ζωή των παιδιών

Η ικανότητά µας να αναγνωρίζουµε, να καταλαβαίνουµε, να δίνουµε όνοµα, να εκφράζουµε, να διαχειριζόµαστε τα συναισθήµατά µας, να συναισθανόµαστε, να θέτουµε και να πετυχαίνουµε στόχους, δηλαδή η συναισθηµατική µας νοηµοσύνη, είναι κεντρικής σηµασίας για τη µάθηση, τη λήψη αποφάσεων και τη διατήρηση υγιών σχέσεων.

Πρώτοι απ’ όλους εµείς, οι εκπαιδευτικοί, οφείλουµε να γνωρίζουµε τα συναισθήµατά µας, προκειµένου να ρυθµίσουµε τη λήψη αποφάσεων και τη διατήρηση υγιών σχέσεων, ώστε µε τη σειρά µας, να δείξουµε και να διδάξουµε εκείνες τις δεξιότητες στα παιδιά για το πώς µπορούν να ρυθµίσουν τα δικά τους συναισθήµατα. 

Η διαχείριση των συναισθηµάτων θα έχει θετική επίδραση, όχι µόνο στη σχολική και αθλητική τους απόδοση, αλλά και στην ευηµερία και την ευτυχία τους αργότερα.

Όταν εµείς οι εκπαιδευτικοί προωθήσουµε ένα φιλόξενο, στην αναγνώριση και διαχείριση συναισθηµάτων, περιβάλλον στο σχολείο ή στα διάφορα αθλητικά προγράµµατα, όπου υποδεχόµαστε µικρά παιδιά, και όταν αναπτύξουµε τις βασικές κοινωνικές και συναισθηµατικές δεξιότητες, τότε ίσως αναπτύξουµε έναν ευδόκιµο κύκλο στον οποίο οι θετικές αλληλεπιδράσεις θα “γεννήσουν” νέες θετικές αλληλεπιδράσεις. 

Και ίσως τότε, να δηµιουργήσουµε µια κουλτούρα στην οποία θα σεβόµαστε ο ένας τον άλλον, θα ενισχύουµε τη µεταξύ µας και µεταξύ των παιδιών σχέση· θα απολαµβάνουµε τα πάντα καλύτερα και θα αποτελούµε και θα παρέχουµε κίνητρα αµφότεροι για να βγάλουµε τον καλύτερό µας εαυτό.

Και οι γονείς, όµως, πρέπει να συντονιζόµαστε µε τη συναισθηµατική ζωή των παιδιών µας και να δηµιουργούµε πάντα εκείνες τις προϋποθέσεις δηµιουργίας ενός δοτικού περιβάλλοντος που αποπνέει εµπιστοσύνη, φροντίδα και ασφάλεια. 

Η αλήθεια είναι ότι εκπαιδευτικοί και γονείς ξοδεύουµε λίγο χρόνο για να διδάξουµε στα παιδιά το πώς να διαχειρίζονται τα συναισθήµατα τους. 
Σίγουρα έχει τύχει πολλές φορές να τους πούµε “ηρέµησε” χωρίς όµως να τους έχουµε διδάξει το πώς να το κάνουν.

Αντ’ αυτού, θα ήταν καλύτερο να διδάσκουµε στα παιδιά συγκεκριµένες στρατηγικές για το πώς να διαχειρίζονται περίπλοκες και µερικές φορές έντονες για αυτά συγκινήσεις. 

Να τους δείχνουµε το δρόµο για να µάθουν πώς να παίρνουν ανάσες ή πώς να έχουν πάντα κρυµµένο µέσα τους ένα θετικό και αισιόδοξο µήνυµα για τον εαυτό τους, όταν νιώθουν συγκλονισµένα ή απλά ανήσυχα. Να καλλιεργούµε και να αναπτύσσουµε τις κοινωνικές και συναισθηµατικές τους δεξιότητες, παράλληλα και στον ίδιο βαθµό, µε τις κινητικές και τις γνωστικές.

Ίσως τότε, λοιπόν, να µπορέσουµε να βελτιώσουµε την ικανότητά τους να αντιµετωπίζουν µε επιτυχία αγχωτικές για αυτά καταστάσεις και να δηµιουργήσουµε µια πολλά υποσχόµενη προσέγγιση για την ενίσχυση της σχολικής ή αθλητικής τους απόδοσης, την επίλυση πιθανών συγκρούσεων µε σεβασµό, τη δηµιουργία υγιών, αληθινών και έντιµων σχέσεων στη ζωή τους και τη δηµιουργία προϋποθέσεων λήψης ηθικών και ασφαλών για αυτά επιλογών που θα τους οδηγήσουν αργότερα σε µια επιτυχηµένη και ευτυχισµένη ζωή.
Άλλωστε, αυτό που έχει τη µεγαλύτερη σηµασία είναι τα συναισθήµατα και σίγουρα υπάρχουν πολλά που µπορούµε να κάνουµε, εκπαιδευτικοί και γονείς, για να βοηθήσουµε τα παιδιά, ώστε να διαχειρίζονται τα συναισθήµατά τους εποικοδοµητικά και να τα βλέπουµε να προχωρούν στη ζωή τους πάντα µπροστά, ευτυχισµένα.

enallaktikidrasi