Ομφάλιος λώρος... αλά Ελληνικά!!

Να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο όσο είναι νωρίς. 

Να αφήσουμε τα παιδιά να σπουδάσουν ό,τι επιθυμούν και να παίρνουν την ευθύνη των πράξεων τους. 

Να κάνουν τα δικά τους λάθη. Μονο από αυτά θα μάθουν.

Η καταπίεση των παιδιών μας είναι δική μας ανασφάλεια.

Της Παναγιώτας Γιαννοπούλου

Μέσα από μια έρευνα στη Βρετανία διαφάνηκε πως η ενηλικίωση και ανεξαρτησία πια των παιδιών οδηγούν πολλά ζευγάρια σε μια καλύτερη ποιότητα ζωής.

Είτε από άποψη χρόνου, μιας και πολλές φορές δεν υπάρχουν πλέον οι καθημερινές υποχρεώσεις του μαγειρέματος και του πλυσίματος, είτε από άποψη οικονομική, εφόσον τα παιδιά είναι πλέον αυτάρκη.

Όπως είπαμε όμως η έρευνα αφορούσε επί το πλείστον τον βρετανικό πληθυσμό.

Αναφέρετε επίσης και το σύνδρομο της άδειας φωλιάς, δηλαδή η κατάθλιψη που βιώνουν πολλοί γονείς όταν τα παιδιά φύγουν από το σπίτι.

Περισσότερο βιώνετε αυτό το γεγονός από τις γυναίκες, θα προσθέσω εγώ, επειδή το βλέπω καθημερινά γύρω μου.

Μάλλον, να πω καλύτερα, το έβλεπα όσο ζούσα στην Ελλάδα.

Γυναίκες που σέρνονται κοντά στα παιδιά τους, επηρεάζουν την ενήλικη ζωή τους, τα οικονομικά τους πολλές φορές, ακόμη και την πορεία της καθημερινότητας.

Και πατεράδες όμως που ωθούν τα βλαστάρια τους σε δρόμους επαγγελματικούς που αυτοί δεν κατάφεραν ή έστω θα ήθελαν να είχαν καταφέρει.

Έτσι είναι π.χ.οι σπουδές που θα διαλέξει το παιδί τους, επειδή πιστεύουν πως η μεγαλύτερη εμπειρία ζωής, μπορεί να τους καταρτίσει άξιους επαγγελματικούς συμβούλους.

Πόσες φορές όμως, αναρωτιέμαι εγώ, επειδή δόξα τω Θεώ δεν είχα τέτοιου είδους γονείς, ποσες φορές λοιπόν αυτά τα παιδιά δεν ασφυκτιούν μέσα σε όλη αυτή την «πλεκτάνη»που βρίσκεται καλυμμένη κάτω από τη λέξη «ΑΓΑΠΗ».

«Το κάνω επειδή αγαπώ το παιδί μου….το έκανα επειδή έπαθα και ξέρω….δεν κάνει αυτό για σένα».

Είναι μόνο μερικές από τις φράσεις που ακούμε καθημερινά. Και πόσους ηλικιωμένους δεν ακούμε να λένε:

«Εγώ δεν ήθελα να γίνω δικηγόρος. Για καπετάνιος θα πήγαινα αλλά ο πατέρας μου…».

Πολλοί λίγοι δυστυχώς είναι αυτοί που παρέκαμψαν τις ευλογίες των γονιών τους για κάτι που δεν ήθελαν και αφοσιώθηκαν στη δική τους επιλογή. Φανταζομαι με πολλή πίκρα και από τις δυο πλευρές. Ωστόσο μια υγιής στάση ζωής.

Πόσοι δεν είναι οι γονείς που χτίζουν σπίτια για τα παιδιά τους, “χουβαρνταδωρικα”, όμως διαλέγουν τον επάνω όροφο η το διπλανό οικόπεδο;

Χαρακτηριστικό του Έλληνα, που στην ταινία της η Νια Βαρδαλος «Γάμος αλά Ελληνικά» δεν παρέλειψε να σατιρίσει.

Όλα περιλαμβάνονται μέσα στην έννοια της αγάπης, αλλά ποια αγάπη; Της δικής μας εγωιστικής αγάπης.

Αγνοούμε φαίνεται ολοκληρωτικά πως το παιδί γεννήθηκε μεν από εμάς, αλλά είναι μια εντελώς διαφορετική οντότητα.

Που θα μεγαλώσει, θα ωριμάσει και θα αποφασίσει για τη δική του μικρή ζωή.

Γιατί μικρή είναι η ζωή και ας μας φαίνεται μεγάλη. Ειναι τόσο μικρή που θα πρέπει να σεβαστούμε τις αποφάσεις του παιδιού και να το υποστηρίξουμε πριν χάσει πολύτιμο χρόνο σε κάτι που δεν αγαπάει πραγματικά. Θα κρατάμε απλά μαζί μας ένα μικρό σωσίβιο, το οποίο θα του πετάξουμε αν το χρειαστεί.

Αν και τα περισσότερα παιδιά ξέρουν πραγματικά πολύ καλό κολύμπι.

Μεταφορικά το λέω, πιστεύω πως καταλάβατε.

Τι θέλω να πω όμως με αυτό το άρθρο. Σε μερικές μέρες, πρώτα ο Θεός μην πέσουμε πάλι σε εκνευριστικές απεργίες, βγαίνουν οι βάσεις για τα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ.

Πολλά παιδιά περιμένουν με αγωνία να δουν πού θα τα ρίξει η τύχη τους σε αυτό το αποτυχημένο, κατά την ταπεινή μου άποψη, εξεταστικό σύστημα. Αλλά αυτό θα το αναλύσω κάποια άλλη στιγμή εκτενέστερα.

Περιμένει λοιπόν το «κοπελι» να δει σε ποια σχολή έχει «πετύχει»ως αποτέλεσμα δικής του ίσως επιλογής, των γονέων πιθανότερα ή και του παράλογου συστήματος των κατευθύνσεων.

Ουαί και αλίμονο του μη, προερχόμενο από την τεχνολογική κατεύθυνση π.χ., αποφασίσει μετά ένα χρόνο να σπουδάσει κάτι άλλης κατεύθυνσης.

«Πού πας βρε Καραμήτρο; Δεν το βλέπεις πως υπεγραψες στα 16 σου για την κατεύθυνση που θα ακολουθήσεις στο υπόλοιπο της ζωή σου; Ε, που πας»;

Το τι ισχύει στην υπόλοιπη Ευρώπη καλύτερα να μην αναφέρουμε.

Αλλά ας επιστρέψουμε στον ελληνικό ομφάλιο λώρο που προφανώς είναι από ατσάλι.

Θέλω να πω πως πρέπει να σεβόμαστε τις επιθυμίες των παιδιών και να τα υποστηρίζουμε.

Πιστεύει πραγματικά κάποιος πως τρεις και τέσσερις γενιές ιατρών και δικηγόρων στην οικογένεια είναι «κληρονομικό χάρισμα»;

Στον πολιτικό κόσμο καλύτερα να μην αναφερθώ γιατί εκεί πραγματικά είναι για γέλια και για κλάματα.

Ό,τι κάνει κάποιος με αγάπη το κάνει και καλά. Όταν το κάνει για λόγους διευκόλυνσης ή κάτω από πίεση, απλά δεν θα γίνει πότε πρώτος στο επάγγελμά του.

Η εργασία παίρνει την άξια της από τη σημασία και αφοσίωση που θα της δώσεις και όχι από το καδραρισμένο δίπλωμα σε ένα πολυτελές γραφείο.

Ο καλός σερβιτόρος θα τραβήξει την προσοχή μας και τον σεβασμό μας.Το ίδιο ο ταχυδρόμος και ο καθαρός οικοδόμος που με μαεστρία θα κάνει πράγματα που εσύ σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσες να κανείς.

Αυτός που αγαπά τη δουλειά του φαίνεται. Και μόνο αυτό θα του ανοίξει τον δρόμο στην καλή πελατεία. Πόσες φορές δεν έχω ακούσει παράπονα από πελάτες που πήγαιναν σε κάποιον γιατρό Χ, αλλά μόλις ανέλαβε το τέκνον, την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια επειδή ο νέος απλά δεν ήταν σαν τον πατέρα ή σαν την μητέρα.

Να κόψουμε λοιπόν τον ομφάλιο λώρο όσο είναι νωρις. 

Να αφήσουμε τα παιδιά να σπουδάσουν ό,τι επιθυμούν και να παίρνουν την ευθύνη των πράξεων τους. 

Να κάνουν τα δικά τους λάθη. Μόνο από αυτά θα μάθουν.

Η καταπίεση των παιδιών μας είναι δική μας ανασφάλεια. 

Τα παιδιά δεν είναι προέκταση του εαυτού μας. 

Εμείς κάναμε τις επιλογές μας. 

Ας κάνουν όμως και τα παιδιά τις δικές τους.

Η αγάπη μετριέται με αυταπάρνηση. Μόνο αν απαρνηθούμε τον εγωισμό μας τότε μόνο τα παιδιά θα μπορέσουν να ευτυχήσουν πραγματικά και να ζήσουν τη ζωή τους όπως την ονειρεύτηκαν.