Μια πράξη αντίστασης... / Καληνύχτα σας...

Αν, με όλα όσα ζούμε, αφήσεις το μυαλό σου ελεύθερο (ανεξέλεγκτο), τότε θα τρελαθείς. 

Θα αρρωστήσεις…

Μάζεψε το νου σου. Συγκεντρώσου.
Προσπάθησε να αποφεύγεις να διαβάζεις κάθε σαβούρα που κυκλοφορεί.

Προσπάθησε να μην καταπίνεις αμάσητο τον φόβο που σου σερβίρουν.
Κάνε από το μετερίζι σου ό,τι καλύτερο μπορείς, και από κει και πέρα ειρήνευσε. Γαλήνεψε. 

Άστο στο Θεό.
Στην Παναγιά…

Και μη νομίζεις.
Είναι και αυτό μια πράξη αντίστασης, σε έναν τόσο μπερδεμένο κόσμο.

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Μα, για όλα;

Ναι, φίλε/η, για όλα... 

Για την "αναποδιά", που σου ανέτρεψε τα φιλόδοξα σχέδια, για το ατύχημα που δεν έγινε δυστύχημα... 

Για όλα, να λες «Δόξα τῷ Θεῷ»... 

Στις παρακλήσεις πρώτοι είμαστε. Δώσε μου το ένα, κάνε μου τούτο, χάρισέ μου το άλλο...

Άσε τα παρακάλια, τη ζητιανιά, τα χαζά αιτήματα, τις ανούσιες απαιτήσεις. 

Σ' αυτά είμαστε πρώτοι, όλοι μας...

Στα δύσκολα «Δόξα τῷ Θεῷ» να λες για όλα... 

Στα εύκολα, ίσως, εύκολα να σου βγαίνει, αν δεν ξεχνάς εντελώς τον Πατέρα στις χαρές σου... 

Στα δύσκολα, «δεν βλέπω άσπρη μέρα» λες... μουτζωμένος/η είμαι... με γρουσούζεψαν... γιατί σ' εμένα...  

και βλαστημάς την τύχη σου και με τον Πατέρα τα βάζεις για «το κακό που σε βρήκε»...

Πες με την ψυχή σου, την καρδιά και το μυαλό σου «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν» και ανάλαβε παλληκαρίσια τις ευθύνες σου...

Εξόριστος, ταλαιπωρημένος, άρρωστος ο Χρυσόστομος, πρώτος αυτός το είπε και... ξεψύχησε

Δόξα τῷ Θεῷ, πάντων ἕνεκεν. Ἀμήν 

Το Χαμομηλάκι

Να είσαι μπαμπάς κι όχι απλά πατέρας

Το να είσαι πιο πολύ μπαμπάς παρά πατέρας σημαίνει να μετράς τα δευτερόλεπτα για να σχολάσεις απ’ τη δουλειά και να ξεκινήσεις τη 

μέρα σου μαζί τους.

👨 Να σταματάς στην άκρη του δρόμου για να εξερευνήσετε παρέα κάτι που τους κέντρισε το ενδιαφέρον.

👨 Να αποσυνδέεσαι από κάθε μορφή τεχνολογίας όταν είσαι στην παρουσία τους.

👨 Να μην αφήνεις καμία ερώτησή τους αναπάντητη.

👨 Να έχεις την υπομονή να πηγαίνεις με τους ρυθμούς τους, όσο αργοί ή γρήγοροι κι αν είναι αυτοί.

👨 Να δίνεις πάντα δεύτερο αποχαιρετιστήριο φιλί. Και τρίτο, και τέταρτο, και πέμπτο…

👨 Να τσαλακώνεσαι μαζί τους, ολοκληρωτικά και αυθεντικά, όπως μόνο τα μικρά παιδιά ξέρουν να κάνουν.

👨 Να τους μιλάς στα εστιατόρια και στις καφετερίες, αντί να αφήνεις ένα iPad να το κάνει για σένα.

👨 Να έχεις διαβάσει αναρίθμητα βιβλία για το πώς να τα αναθρέψεις σωστά, μα να μην θυμάσαι ούτε λέξη από αυτά, όταν σε βλέπουν με εκείνο το συγκεκριμένο τους βλέμμα που ρωτάει “μπαμπά, μπορώ;”

👨 Να χάνεις τον εαυτό σου στο παιχνίδι μαζί τους, σε σημείο που να γίνεσαι πιο παιδί από εκείνα, ενίοτε πειρατής και άλλοτε δεινόσαυρος, ποτέ όμως μεγαλύτερος τους σε ηλικία.

👨 Να τους δείχνεις πόσο πολύ αγαπάς τη μανούλα τους.

👨 Να τους παίρνεις αγκαλιά όταν κοιμούνται, και στην ανάσα του ύπνου τους να ακούς την πιο γλυκιά μελωδία.

👨 Να κάνεις προσωπικές θυσίες που να σου εξασφαλίζουν όση πιο πολλή ώρα γίνεται μαζί τους.

👨 Να τους γεμίζεις τις μέρες με μικρές και μεγάλες εμπειρίες, τις οποίες να φυλάγουν κατευθείαν στην καρδιά.

👨 Να τους μαθαίνεις πως η αξία η πραγματική βρίσκεται στην αγάπη και στις στιγμές, κι όχι στα χρήματα και στην ύλη.

👨 Να μην περνά μέρα που να μην τους κοιτάξεις στα μάτια λέγοντας τους “σου έχω πει σήμερα πόσο πολύ σ’ αγαπώ;”

👨 Να τα κρατάς στην αγκαλιά σου και να τα παίρνεις βόλτες κουβαλώντας τα στον ώμο σου, ξέροντας πως στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, λίγο το βάρος τους, και λίγο το “μεγάλωσα μπαμπά”, δεν θα σου επιτρέπουν πια αυτού του είδους τις βόλτες.

👨 Να σβήσεις από το λεξιλόγιο σου τις φράσεις “δεν μπορώ τώρα” και “είμαι κουρασμένος”.

👨 Να ξαναζείς μαζί τους τα Χριστούγεννα, όπως τότε που ήσουνα κι εσύ μικρό παιδί.

👨 Να τους λες λόγια που να τα ανεβάζουν σε αξία αυτοεκτίμησης παρά λόγια τα οποία να τους αποσβένουν το εγώ τους.

👨 Να τους εγκρίνεις τα όνειρα τους, ακόμη και αυτά που μιλάνε για αστροναύτες.

👨 Να κοιτάζετε συχνά μαζί τον νυχτερινό ουρανό, και να νιώθετε τα αστέρια δικά σας.

👨 Να κάνετε το υπνοδωμάτιο τους τον δικό σας προσωπικό μικρόκοσμο.

👨 Να είσαι στο εδώ και στο τώρα, όσο πιο πολύ γίνεται.

Τα παιδιά μας μεγαλώνουν, και μαζί τους κι εμείς. Ο χρόνος είναι το πιο πολύτιμο αγαθό που μας έχει δοθεί στη ζωή, αλλά και το πιο εκδικητικό για εκείνον που δεν τον σέβεται. 

Αποτελεί το δομικό υλικό των στιγμών, αλλά και των τύψεων, αν διαλέξουμε να τον επενδύσουμε σε “άδεια” δωμάτια αντί σε “γεμάτα”. 

Στην τελική, μπορεί να είμαστε το άθροισμα των εμπειριών μας όπως λένε, μα όταν αυτές οι εμπειρίες χτιστούν παρέα με τα παιδιά μας, τότε δεν μιλάμε για άθροισμα, αλλά για γινόμενο, κι αυτό γιατί οι συγκεκριμένες εμπειρίες τείνουν να πολλαπλασιάζονται μεταξύ τους αντί να προστίθενται, ανεβάζοντας κατακόρυφα σε αξία το πνευματικό μας κεφάλαιο. 

Το μόνο που μένει να αναρωτηθούμε είναι πόσο πλούσιοι αισθανόμαστε σε μονάδες της καρδιάς…

loveletters

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι