Δεν είμαι χαζός. Είμαι δυσλεκτικός / I AM DYSLEXIC

Ένα πολυβραβευμένο βίντεο δυο Νορβηγών φοιτητών για τα δυσλεκτικά παιδιά

Ένα μικρό παιδί με δυσλεξία χάνεται σε έναν κόσμο φτιαγμένο από βιβλία. Μόνο του στον κόσμο αυτό, αναγκάζεται να σκαρφαλώσει ένα βουνό που αντιπροσωπεύει το εκπαιδευτικό σύστημα.

Λένε ότι είμαι τεμπέλης, τα γράμματα κουνιούνται, τρέμουν. 

Μισώ τα σχολικά βιβλία. Κάθε μέρα είναι μια μάχη. Παλεύω να αποδείξω, το φωνάζω όσο πιο δυνατά μπορώ. 

Δεν είμαι χαζός. Είμαι δυσλεκτικός.

Η πραγματική διάσταση της μάχης ενός δυσλεκτικού παιδιού που απογοητεύεται, αιωρείται μεταξύ απαισιοδοξίας και αποτυχίας, πασχίζει να αποδείξει ότι έχει δυνατότητες αλλά η αδυναμία του να συμβαδίσει με τους υπόλοιπους συμμαθητές του όταν μπροστά του ορθώνονται γράμματα και αριθμοί, τον γεμίζουν άγχος και αποτυχία!

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Την κάλεσαν στο σχολείο επειδή το παιδί της χτύπησε ένα συμμαθητή

Η απάντηση της μητέρας όταν την κάλεσαν στο σχολείο επειδή το παιδί της χτύπησε ένα συμμαθητή

Είναι ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου. Να με πάρουν τηλέφωνο από το σχολείο των παιδιών μου.

Αν και τα δικά μου παιδιά είναι μικρά ακόμη και η ανησυχία μου είναι αν χτύπησαν ή αν είναι άρρωστα, νομίζω θα έχω πάντα το ίδιο καρδιοχτύπι όταν θα χτυπάει το τηλέφωνο από το σχολείο.

Σύμφωνα με την παρακάτω ιστορία που έγινε viral πριν κάποια χρόνια στα social media, αυτό συνέβη και σε μια μητέρα. Χτύπησε το τηλέφωνο της και στην άλλη γραμμή ήταν ο διευθυντής του σχολείου της κόρης της. Της ζήτησε να πάει από εκεί, γιατί το παιδί της χτύπησε έναν συμμαθητή της.

Και τότε ξεκινάει η εξιστόρηση της μαμάς

Είμαι νοσοκόμα στα επείγοντα και δεν επιτρέπεται να έχουμε τα τηλέφωνά μας μαζί μας. Πρέπει να φυλάσσονται στα ντουλάπια μας. Οπότε με φώναξαν στη ρεσεψιόν για μια κλήση.

Τηλέφωνο: «Είμαι ο Διευθυντής της κόρης σας. Υπήρξε ένα περιστατικό και πρέπει να έρθετε από εδώ».

Εγώ: «Είναι άρρωστη ή χτύπησε; Πόσο σοβαρό είναι; Μπορεί να περιμένει μέχρι να τελειώσει η βάρδια μου σε δύο ώρες;»

Τηλέφωνο: « Η κόρη σας χτύπησε έναν άλλο μαθητή. Προσπαθούμε να σας καλέσουμε εδώ και 45 λεπτά. Είναι πραγματικά πολύ σοβαρό.»

Πηγαίνω στο σχολείο και με πάνε στο γραφείο του Διευθυντή. Βλέπω την κόρη μου, τον καθηγητή της, τον διευθυντή, ένα αγόρι με αίμα στη μύτη και τους γονείς του.

Διευθυντής: «Κυρία μου, τι ευγενικό εκ μέρους σας που επιτέλους ήρθατε!»

Εγώ: «Άργησα γιατί τα πράγματα είναι σοβαρά στα επείγοντα. Πέρασα την τελευταία ώρα κάνοντας πάνω από 40 ράμματα σε έναν επτάχρονο που χτυπήθηκε από τη μητέρα του με μια μεταλλική κουτάλα. Και μετά έπρεπε να αντιμετωπίσω την αστυνομία για το θέμα. Συγγνώμη αν σας ταλαιπώρησα.»

(Αφού ντροπιάστηκε, μου είπε τι έχει συμβεί. Το αγόρι τραβούσε το σουτιέν της κόρης μου μέχρι που το έσπασε και εκείνη τον γρονθοκόπησε στο πρόσωπο… δύο φορές. Μου έδιναν όμως την εντύπωση ότι ήταν περισσότερο θυμωμένοι με την κόρη μου παρά με το αγόρι. )

Εγώ: «Μάλιστα. Οπότε με καλέσατε γιατί θέλετε να μάθετε αν θα κάνω μήνυση για σεξουαλική επίθεση στην κόρη μου και εναντίον του σχολείου που του επέτρεψε να το κάνει;»

(Όλοι νευρίασαν και ένιωσαν άβολα όταν ανέφερα τη σεξουαλική επίθεση)

Καθηγητής: «Δεν νομίζω ότι ήταν τόσο σοβαρό. Ας μην αντιδρούμε υπερβολικά».

Διευθυντής: «Νομίζω ότι χάσατε το νόημα.»

(Η μητέρα του αγοριού τότε αρχίζει να κλαίει. Γυρίζω στην κόρη μου και την ρωτάω τι συνέβη.)

Κόρη: «Μου τραβούσε το σουτιέν. Του ζήτησα να σταματήσει αλλά δεν το έκανε. Έτσι το είπα στον κύριο καθηγητή. Αλλά εκείνος μου είπε απλά να τον «αγνοήσω». Το αγόρι συνέχισε μέχρι που μου το έσπασε και τότε τον χτύπησα. Μετά σταμάτησε».

(Στρέφομαι στον καθηγητή)

Εγώ: «Δηλαδή τον άφησες να το κάνει αυτό; Γιατί δεν τον εμπόδισες; Έλα εδώ και άσε με να σε αγγίξω στο μπροστινό μέρος του παντελονιού σου».

Καθηγητής: «Τι; Όχι βέβαια!”

Εγώ: «Γιατί; Σου φαίνεται ακατάλληλο; Έλα. Τράβα το σουτιέν της μητέρας του αγοριού. Ή το δικό μου. Πιστεύεις ότι δεν πειράζει να το κάνει το αγόρι στην κόρη μου επειδή είναι παιδιά;»

Διευθυντής: «Κυρία μου. Με όλο το σεβασμό, η κόρη σας  χτύπησε έναν άλλον μαθητή».

Εγώ: «Όχι!!!Υπερασπίστηκε τον εαυτό της ενάντια σε μια σεξουαλική επίθεση από έναν άλλον μαθητή. Κοίτα τους! Είναι διπλάσιος από εκείνην! Και σε ύψος και σε βάρος. Πόσες φορές έπρεπε να τον αφήσει να την αγγίξει; Εάν το άτομο που έπρεπε να τη βοηθήσει και να την προστατεύσει σε μια τάξη δεν τη βοήθησε, τι θα έπρεπε να είχε κάνει; Της τράβηξε το σουτιέν τόσο δυνατά που έσπασε!».

(Η μαμά του αγοριού εξακολουθεί να κλαίει και ο μπαμπάς του φαίνεται θυμωμένος και αμήχανος. Ο καθηγητής δεν με κοιτάζει πλέον. Εγώ κοιτάζω τον διευθυντή.)

Εγώ: «Την παίρνω σπίτι. Νομίζω ότι το αγόρι πήρε το μάθημά του. Και ελπίζω να μην ξανασυμβεί τίποτα τέτοιο. Όχι μόνο στην κόρη μου, αλλά σε οποιοδήποτε άλλο κορίτσι σε αυτό το σχολείο. Δεν θα το επέτρεπες να το κάνει σε ένα μέλος του προσωπικού. Το ότι επιτρέπεις όμως να το κάνει σε ένα κορίτσι 15 χρόνων, με ξεπερνά.»

Ήμουν τόσο θυμωμένη! Το ανέφερα στη Σχολική Επιτροπή.

Η κόρη μου άλλαξε τάξη για αυτό το μάθημα, μακριά από τον καθηγητή και το αγόρι.

*Η ιστορία αυτή που έγινε viral πριν κάποια χρόνια δεν ξέρουμε αν είναι αληθινή. Αν όντως έγινε κάτι τέτοιο. Είχε δημοσιευθεί για πρώτη φορά στο notalwaysright.com και διαδόθηκε σε όλον τον κόσμο. Το μήνυμα όμως που στέλνει η απάντηση της μητέρας είναι πολύ δυνατό. Και φαντάζομαι σε αυτό συμφωνούμε όλοι.

Σωστά;

Λίζα

e-mama.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι