Friday 3 July 2015

«... πιεζόμαστε εδώ και πολλά χρόνια να υποταχθούμε πλήρως και άνευ όρων.»

Τα παρακάτω (και άλλα πολλά) δεν τα λέμε εμείς, ούτε κάποιος πολιτικός.
Δείτε εδώ, ποιοι τα λένε:
....................
«Όμως, υπάρχουν δύο Ευρώπες: η Ευρώπη των ελεύθερων και δημιουργικών πνευμάτων, και η Ευρώπη των κερδοσκόπων και τοκογλύφων, το κακότεχνο αυτό μόρφωμα του μαμωνά της αδικίας, που έρχεται σήμερα να χειραγωγήσει και να αφαιμάξει λαούς και τόπους.
Σ’ αυτό πιεζόμαστε εδώ και πολλά χρόνια να υποταχθούμε πλήρως και άνευ όρων. Ώστε να χτισθεί μια νέα Ελλάδα, τραγικά εκποιημένη, και ένας νέος Έλληνας, φθηνός και εξαγοράσιμος, δεμένος στο άρμα μιάς παγκόσμιας ολιγαρχίας.
Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε και τούτο: ότι μήτε η Ευρώπη μήτε άλλος κανείς άνθρωπος μπορεί να μας σώσει ή να μας καταστρέψει. Μόνοι μας οι Έλληνες επιλέγουμε και κατεργαζόμαστε τη σωτηρία ή τον αφανισμό μας. Θέλει προσωπικό μόχθο και άσκηση να μάθεις να είσαι ελεύθερος άνθρωπος

....................

Μήπως το παιδί μου έχει κλεπτομανία; Αν ναι, τι να κάνω;
Is My Child A Kleptomaniac?

Το χαμομηλάκι πιστεύει ότι η ανάπτυξη της Ηθικής Νοημοσύνης του παιδιού μας (με το παράδειγμά μας πρωτίστως) είναι «εκ των ων ουκ άνευ» (sine qua non), προκειμένου να αποφύγουμε ή να αντιμετωπίσουμε τέτοιου είδους συμπεριφορές.
Δείτε σχετικά άρθρα στο τέλος
................................
Από την ψυχολόγο ψυχοθεραπεύτρια Μυρσίνη Κωστοπούλου 

Η φύση και η βαρύτητα της κλεπτομανίας διαφέρει από το παιδί στον ενήλικo διότι τα παιδιά είναι εκ φύσεως λιγότερο λογικά και περισσότερο παρορμητικά. 
Is My Child A Kleptomaniac?

Πώς εκδηλώνεται η κλεπτομανία στο παιδί;
* Τα παιδιά κλέβουν για να κατακτήσουν ένα αντικείμενο, ένα σύμβολο, μια βαθύτερη ανάγκη του εαυτού. Η μοναξιά, η χαμηλή αυτοεκτίμηση, η πίστη ότι δεν τα αγαπάνε, η ανασφάλεια, το αίσθημα απόρριψης, η έντονη ανάγκη αποδοχής, είναι συνήθη κίνητρα της κλεπτομανίας.
Συνεπώς όταν το παιδί κλέβει, δεν κλέβει το αντικείμενο αυτό καθαυτό, αλλά το συναίσθημα που συνοδεύει την απόκτησή του.
* Το παιδί που κλέβει δυσκολεύεται να αντισταθεί στις εσωτερικές του παρορμήσεις. Στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται αυτά που κλέβει, συνήθως μάλιστα πρόκειται για άχρηστα και περιττά αντικείμενα. Κυριαρχεί μέσα του μια άρρητη επιταγή που του λέει «πάρε ό,τι μπορείς κρυφά», «γέμισε το κενό γρήγορα», μια ανάγκη στην οποία στηρίζεται ο συναισθηματικός κόσμος του παιδιού.
* Το παιδί που κλέβει μπορεί να είναι ψυχαναγκαστικό, να δυσκολεύεται να καταλάβει ότι η πράξη του είναι μη επιτρεπτή. Νιώθει μια αυξημένη ένταση πριν κλέψει και κατά τη διάρκεια της κλοπής η ένταση γίνεται ικανοποίηση και ευχαρίστηση.

* Έχει δυσκολία να μοιράζεται τα προσωπικά του αντικείμενα, επιμονή να κρύβει τα παιχνίδια του, λέει συχνά ψέματα και εκδηλώνει έντονο και δυσανάλογο ενδιαφέρον για αντικείμενα που ανήκουν σε άλλους ή που βλέπει στα καταστήματα.
 
Πώς προτείνετε στους γονείς να αντιμετωπίσουν την κλεπτομανία στο παιδί τους;
* Οι περισσότεροι γονείς νιώθουν μέσα τους ιδιαίτερα στιγματισμένοι όταν το παιδί τους κλέβει. Μπορεί να φοβούνται λανθασμένα ότι το παιδί τους θα εξελιχθεί σε έναν επικίνδυνο και αντικοινωνικό ενήλικο. * Εγκλωβίζονται συχνά σε δυσεπίλυτα συναισθήματα θυμού, ενοχών, απόγνωσης και αμφιθυμίας απέναντι στο παιδί τους, αποκρύπτοντας το πρόβλημα από τους δασκάλους και το υπόλοιπο περιβάλλον .
* Το αποτέλεσμα είναι η χρήση αναποτελεσματικών και δυνάμει επικίνδυνων μεθόδων διαπαιδαγώγησης, όπως η τιμωρητικότητα, ο εξευτελισμός του παιδιού, το να το αποκαλούν «κλέφτη», που συντηρούν αντί να «θεραπεύουν» τη συμπεριφορά. 

* Ο γονιός θα πρέπει να καταλάβει ότι το παιδί που κλέβει έχει συναισθηματικά κίνητρα και ελλείψεις και θα πρέπει πρωτίστως να τα αναγνωρίσει και να τα σεβαστεί. Θα πρέπει στη συνέχεια να μάθουν στο παιδί τους να βάζει όρια στη συμπεριφορά του και να κατανοεί τόσο την ηθική διάσταση της κλοπής όπως και τις συνέπειές της.
* Χρησιμοποιώντας απτή γλώσσα, είναι σημαντικό να βοηθήσουν το παιδί να μάθει την έννοια της ιδιοκτησίας και να επιστρέφει πάντα αυτό που πήρε ζητώντας συγγνώμη.
* Ο καθημερινός συναισθηματικός διάλογος ανάμεσα στον γονιό και στο παιδί κρίνεται απαραίτητος όπως και η διάθεση να ενδυναμώσουν την αυτοεκτίμησή του. 
* Η ψυχοθεραπευτική στήριξη από παιδοψυχολόγο μπορεί να είναι ιδιαίτερα βοηθητική όταν η κλεπτομανία στο παιδί είναι διαρκής, επαναλαμβανόμενη και ανθεκτική στον χρόνο.
ΤΑ ΝΕΑ Ένθετο Υγεία  3-1-2013
 
σχετικά:
 

Πώς να μάθετε στο παιδί σας να μην απογοητεύεται εύκολα
Teach your child to deal with disappointment

Ζωή χωρίς αναποδιές και απογοητεύσεις δεν υπάρχει.
Αυτό το ξέρετε καλά όλοι οι γονείς από την προσωπική σας εμπειρία, αναφέρει η Αλεξάνδρα Καππάτου, Ψυχολόγος – Παιδοψυχολόγος – Συγγραφέας. 
Δυστυχώς, πρέπει και τα παιδιά να συνηθίσουν στην έννοια της αναποδιάς.

Teach your child to deal with disappointment

Όσο πιο μικρά μάθουν να τα βγάζουν πέρα με τις απρογραμμάτιστες αλλαγές και τις ατυχίες που τα αφορούν, τόσο πιο εύκολα θα επιβιώσουν αργότερα ως ενήλικοι.
Τι πρέπει να κάνετε
– Aν το παιδί έχει ήδη κάποια απογοήτευση ή του έτυχε μια αναποδιά, το πρώτο βήμα είναι να δείτε το πρόβλημα του παιδιού με τα δικά του μάτια.
– Ακούστε το με μεγάλη προσοχή. Αφήστε το να μιλήσει όσο θέλει χωρίς διακοπές.
– Mετά μπορείτε να αναφέρετε κάποιο δικό σας ανάλογο πρόβλημα που ξεπεράστηκε, λ.χ. πώς τα βγάλατε πέρα στο γυμνάσιο όταν τα άλλα παιδιά είχαν «συμμαχήσει εναντίον σας» κ.λπ.
– Tονίζετε γενικά στο παιδί ότι η αναποδιά είναι ένα απόλυτα φυσιολογικό κομμάτι της ζωής. Eίναι κάτι που συμβαίνει. Η ζωή έχει συνήθως δύο όψεις. Άλλοτε τυχαίνει να είμαστε εμείς από τη μία πλευρά και να ευτυχούμε και άλλοτε από την άλλη και να δυστυχούμε.
– Πολλοί άνθρωποι -ακόμα και μεγάλοι- τα χάνουν με τις αναποδιές. Πόσο μάλλον τα παιδιά. Kατά συνέπεια, μην έχετε την απαίτηση από το παιδί σας να δείχνει υπερβολική ψυχραιμία στις αναποδιές.
– Πολλά παιδιά τα βγάζουν πέρα με τις δυσκολίες τους, αλλά νιώθουν άσχημα μέχρι να σταθούν ξανά στα πόδια τους. Eπιτρέψτε στο παιδί να εκδηλώσει αυτό το συναίσθημα και μην το αποπαίρνετε με σχόλια του τύπου: «Πάλι αυτό σκέφτεσαι; Αμάν πια!». Aν το παιδί αισθανθεί ότι η απογοήτευση είναι «απαγορευμένο αίσθημα», δεν θα την εκφράζει, θα την καταπνίγει και θα πάψει να σας εμπιστεύεται.
– Oι αναποδιές μερικές φορές ορθώνονται σαν τεράστιο βουνό μπροστά στο παιδί. Σε αυτές τις περιπτώσεις, καλό είναι να έχει ήδη εκπαιδευτεί στον «τυφλοσούρτη» του «να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά» ή «να πιάσουμε τα πράγματα ένα-ένα».
– Bοηθήστε το παιδί να μη διαταράξει απολύτως τη ρουτίνα του εξαιτίας της ψυχικής του αναστάτωσης. H ρουτίνα λειτουργεί πολλές φορές σαν φάρμακο, γιατί μας κάνει να αισθανόμαστε ασφαλείς, μας δίνει την εντύπωση ότι εξακολουθούμε να ελέγχουμε την κατάσταση.
– Aν το πρόβλημα που αντιμετωπίζει το παιδί φαίνεται δυσβάσταχτο, πρέπει να ξέρει να το βάζει πότε πότε «στο συρτάρι».
– Μπορεί να εκτονώνεται με κάτι που δεν σας αρέσει. Eπιτρέψτε το σε στιγμές κρίσης. Aν του αρέσει να ακούει δυνατά μουσική, αφήστε το να ακούσει τη μουσική του με την ησυχία του.
– Eξηγήστε του ότι στη ζωή όλα είναι περαστικά. Σε αυτό μπορεί να σας βοηθήσει και το μάθημα της Iστορίας. Λαοί ολόκληροι πέρασαν από καταστροφές και μετά ορθοπόδησαν. Πάντα υπάρχει μέλλον, όσο δύσκολο κι αν είναι τώρα για το παιδί σας να το πιστέψει.
 
Προληπτικά μέτρα
Για να γίνει το παιδί σας πιο «ανθεκτικό» στις δοκιμασίες της ζωής, να του δίνετε τη δυνατότητα να παίρνει αποφάσεις:
– Aναθέστε του όσο πιο συχνά μπορείτε προβλήματα που η λύση τους είναι στα μέτρα του. Aυτό ουσιαστικά είναι «εκπαίδευση στην επίλυση προβλημάτων». Aπό τα εύκολα θα βρει αύριο το κουράγιο και για τα δύσκολα.
– Δείχνετε με το δικό σας παράδειγμα ότι βλέπετε τις ατυχίες μάλλον σαν «άθλημα» που σας κρατάει σε φόρμα, παρά σαν μια σειρά από καταστροφές που μοιραία αντιμετωπίζετε στωικά κατεβάζοντας το κεφάλι. Για να διδάξετε αυτό στο παιδί, πρέπει να αντιδράτε με ευελιξία στις δικές σας δυσκολίες.
– Στις δύσκολες στιγμές το παιδί πρέπει να μάθει να στρέφεται σε ανθρώπους που το αγαπούν και είναι σε θέση να βοηθήσουν. Aυτοί είναι οι συγγενείς και οι φίλοι του.
– Μάθετε στο παιδί να έχει ρεαλιστικές προσδοκίες που να είναι στα μέτρα του. Bοηθήστε το να καταλάβει ότι όλα χτίζονται με πολλή προσπάθεια.
– Συνηθίστε το παιδί σε έναν έστω στοιχειώδη προγραμματισμό στην καθημερινή του ζωή. H ρουτίνα κατά βάθος αρέσει πολύ στα περισσότερα παιδιά, την έχουν ανάγκη γιατί νιώθουν σιγουριά. Aν δηλαδή συναντήσει μια αναποδιά, η συνήθειά του να έχει μια ρουτίνα -όσο ασήμαντη κι αν είναι- θα το κάνει να νιώσει ότι η ζωή συνεχίζεται κανονικά.
– Μάθετε στο παιδί να ξεφεύγει απ ό,τι το στρεσάρει, αναζητώντας καταφύγιο στις μικρές απολαύσεις του εαυτού του. Για να το κάνει όμως τότε, θα πρέπει να το έχει «μάθει» σε ψύχραιμες στιγμές.
– Tο χιούμορ είναι εξαιρετικό «όπλο» για τις δύσκολες στιγμές.
– Mην κακολογείτε όσους παίρνουν τη ζωή ανάλαφρα. Δεν είναι αναγκαστικά όλοι τους ελαφρόμυαλοι.
infokids

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki