Sunday 31 October 2021

«Συγγνώμη, εδώ δεν πουλάμε γονείς»! / Lo siento, acá NO VENDEMOS PADRES...

Ένα νεαρό ζευγάρι μπήκε στο μεγαλύτερο κατάστημα παιχνιδιών μιας πόλης. 
Ξαφνιάστηκε από το πλήθος και την ποιότητα των παιχνιδιών, που ήταν με πολλή τέχνη εκτεθειμένα στα ράφια του. Δυσκολεύτηκαν, όμως, πολύ να καταλήξουν σε απόφαση. 
Lo siento, acá NO VENDEMOS PADRES...
Τους πλησίασε ευγενικά ο πωλητής και με διακριτικό χαμόγελο προθυμοποιήθηκε να τους βοηθήσει.

- Ακούστε, του εξήγησε η νεαρή γυναίκα, λείπουμε από το σπίτι όλη την ημέρα λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων και, μερικές φορές, ακόμη μέχρι αργά τα βράδυ.

- Έχουμε μια μικρή κορούλα, συνέχισε ο άνδρας, που συνεχώς χαμογελά και θέλουμε να της αγοράσουμε κάτι που θα την κάνει ευτυχισμένη και θα της δώσει ακόμη μεγαλύτερη χαρά, όταν είναι μόνη της.

Ο υπάλληλος ελαφρώς μειδίασε. «Συγγνώμη, είπε, εδώ όμως δεν πουλάμε γονείς!»
πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ο πλούσιος και ο πάμφτωχος Λάζαρος / Lazarus and the Rich Man

Ήταν κάποιος άνθρωπος πλούσιος, ο οποίος ζούσε την καλύτερη ζωή. Επειδή είχε χρήματα, όλη μέρα τρωγόπινε και διασκέδαζε με τους φίλους του. 
Στο δρόμο, κάτω από το σπίτι του πλουσίου, ζούσε κι ένας φτωχός που τον έλεγαν Λάζαρο
Ο Λάζαρος δεν είχε ούτε για να φάει. Έτρωγε λοιπόν από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλουσίου, δηλαδή από τα σκουπίδια του. 
Δεν έφτανε αυτό, αλλά ήταν άρρωστος και γεμάτος πληγές, ώστε να μην έχει δύναμη να περιποιηθεί τον εαυτό του, αλλά ούτε και να διώξει τα σκυλιά που πήγαιναν και τον έγλυφαν. 
Κάποτε ο Λάζαρος πέθανε. Πέθανε και ο πλούσιος και τον έθαψαν με μεγάλες τιμές και πολλούς λόγους.
.................
περισσότερα εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Saturday 30 October 2021

Χωρίς αμύγδαλα...

Τον καιρό που τα παγωτά ήταν πιο φθηνά απ’ ό,τι σήμερα, ένα παιδάκι δέκα ετών μπήκε στο ζαχαροπλαστείο και κάθισε σ’ ένα τραπέζι. Η σερβιτόρα τον σέρβιρε μ’ ένα ποτήρι νερό.
- Πόσο κάνει ένα παγωτό σοκολάτα και με αμύγδαλα από επάνω; τη ρώτησε το παιδί.
- Εξήντα δραχμές, απάντησε εκείνη.

Το παιδί έβγαλε από την τσέπη μία χούφτα νομίσματα και άρχισε να μετράει.

- Και πόσο κάνει χωρίς αμύγδαλα; Ρώτησε πάλι σχεδόν ντροπιασμένος.
Άλλοι πελάτες περίμεναν να δώσουν παραγγελία και η κοπέλα άρχισε να χάνει την υπομονή της.

- Σαράντα πέντε δραχμές, του είπε κάπως απότομα.

Το παιδί άρχισε να μετράει πάλι τα νομίσματα και είπε αποφασιστικά,
- Θέλω ένα παγωτό σοκολάτα χωρίς αμύγδαλα από επάνω.

Η σερβιτόρα του έφερε τη παραγγελία μαζί με την απόδειξη και έφυγε.
Το παιδί έφαγε το παγωτό, πλήρωσε στο ταμείο και έφυγε.

Όταν η σερβιτόρα ήρθε να μαζέψει κόμπιασε και τα μάτια της δάκρυσαν. 
Εκεί δίπλα από το άδειο πιατάκι και το ποτήρι με το νερό βρίσκονταν, όμορφα τακτοποιημένα, νομίσματα αξίας δεκαπέντε δραχμών. 
Ήταν το φιλοδώρημά της (συνεπώς το παιδί είχε χρήματα για να βάλει και αμύγδαλα από πάνω, αλλά δεν θα είχε να αφήσει κάτι και ούτε θύμωσε για την αγένεια…).

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Αποκολοκύνθωση

Χθες το βράδυ…
Βλέπω τα γειτονάκια ντυμένα φαντασματάκια και τα ακούω να φαφουτίζουν «τρικ ορ τριτ;» ( =φάρσα ή κέρασμα;)…
Γονείς λιγωμένοι τα συνοδεύουν καμαρωτοί σε πριν από την ώρα τους χάλογουην πάρτυζ… Δεν κρατιόμαστε.
Καημένη Ελλάδα… Γεμίσαμε αμερικανάκια και φαντάσματα Ελληνόπουλων.
Όλα θυσία στο βωμό του κέρδους κάθε εποχικού μαγαζάτορα και της παγκοσμιοποίησης κάθε σάχλας.
Για τους Κέλτες η παραμονή των Αγίων Πάντων (All Hallows Even) μπορεί ακόμα να έχει κάποια σημασία. Αυτοί ξέρουν ίσως για τον τσιγκούνη Τζακ και την κολοκύθα-φανάρι τι σημαίνουν. Εμείς όμως ουδεμία ιδέα έχουμε. 
Μιμούμαστε χωρίς έθος και ήθος ξένο έθιμο. Η ετεροίωση είναι χειρότερη από την αλλοτρίωση. Ο αλλότριος μπορεί κάπου να αφομοιωθεί· ο ετεροιωμένος όχι, διότι παντού θα είναι έτερος, δηλαδή αλλότριος, ξένος. 
Οι παλαιοί Έλληνες της διασποράς γονιμοποίησαν και τις νέες και την παλιά τους πατρίδα. 
Οι σύγχρονοι Έλληνες της συμφοράς είμαστε ξένοι και στη δική μας και στων άλλων τις πατρίδες.

Αυτή είναι η φάρσα με την οποία κερνάμε τα παιδιά μας. Αυτά είναι τα τρικς με τα οποία τρατάρει η παγκοσμιοποίηση τους λαούς για να ολοκληρωθεί η απεθνικοποίηση και η αποθρησκειοποίηση.

Κι αν παλαιότερα υιοθετήσαμε ξένα έθιμα, τότε τουλάχιστον ξέραμε ποιοι είμαστε και πού πάμε. Ξέρανε τα παιδιά τι έγινε την 28η και τι την 25η. Ξέρανε το «Πιστεύω» και το πίστευαν. Κι αν το χριστουγεννιάτικο δένδρο το λάνσαρε ο Όθωνας, αυτός τουλάχιστον ζήτησε και τον έθαψαν με τη φουστανέλα.

Τώρα θάβουμε τη φουστανέλα για την κάθε νεοταξική καταναλωτική τρέλα. Ευκαιρία λοιπόν, αφού δεν ξέραμε να επενδύσουμε σε μετοχές για μάσκες, να επενδύσουμε σε μετοχές για κολοκύθες. «Κολοκύθια με τη ρίγανη», που λέγαμε παλιά!
Καλό χάλογουην!

Γιάννης Σ. Καργάκος
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Στίχοι του Ανδρέα Κάλβου για την ελευθερία «ζωντανεύουν» σε τοιχογραφία στο 18ο Ενιαίο Λύκειο Αθηνών

Ένα εντυπωσιακό έργο εμπνευσμένο από στίχους του ποιητή Ανδρέα Κάλβου κοσμεί εδώ και λίγες μέρες τον εξωτερικό χώρο του 18ου Ενιαίου Λυκείου Αθηνών, στα Πατήσια.

Η τοιχογραφία του καλλιτέχνη Λεωνίδα Γιαννακόπουλου προκρίθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος δημιουργίας δημόσιων τοιχογραφιών με τίτλο: «From the Roots to the Sky», που υλοποιείται από τον Δήμο Αθηναίων σε συνεργασία με την Urban Act και με τη συμμετοχή σημαντικών καλλιτεχνών από το χώρο της street art.

Το πρόγραμμα των δημόσιων murals, που για το 2021 υλοποιείται σε τοίχους τεσσάρων σχολικών κτιρίων της Αθήνας, είναι αφιερωμένο στις επετειακές δράσεις «1821- 2021». Οι καλλιτέχνες αντλούν έμπνευση από σημαντικές προσωπικότητες που τα τελευταία 200 χρόνια ξεχώρισαν στον χώρο του Πολιτισμού και που με τα έργα τους συνέβαλαν στη μελλοντική πορεία και εξέλιξη της χώρας.

Ήδη, δύο εντυπωσιακά murals έχουν «ζωντανέψει» τοίχους δημόσιων σχολείων της Αθήνας. Η πρώτη τοιχογραφία που φιλοτεχνήθηκε από τον Έλληνα street artist KEZ στο 104ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών, είναι εμπνευσμένη από το πολύ γνωστό έργο «Ερωτόκριτος και Αρετούσα» του λαϊκού μας ζωγράφου Θεόφιλου.

Στη δεύτερη τοιχογραφία, η έμπνευση του καλλιτέχνη Λεωνίδα Γιαννακόπουλου πηγάζει από τους στίχους του Ανδρέα Κάλβου που περιλαμβάνονται στην ωδή «Εις Σάμον»:

«Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας, ας έχωσι.
Θέλει αρετήν και τόλμην
η ελευθερία».

η Συνέχεια εδώ: xtypos.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Friday 29 October 2021

«Θέλω να γίνω τηλεόραση» (κινητό... τάμπλετ...)...

Η δασκάλα ζήτησε από τα παιδιά να γράψουν έκθεση με θέμα: 
"Τι θα ζητούσα από το Θεό".

Ένας μαθητής έγραψε:
«Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να με κάνεις τηλεόραση
Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω το δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένειά μου γύρω από εμένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά, όταν μιλάω. 
Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρὶς διακοπές ή ερωτήσεις. 
Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δεν λειτουργεί. 
Όταν είμαι τηλεόραση, θάχω την παρέα του πατέρα μου όταν έρχεται σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος. 
Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί… 
Θέλω τ΄ αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου. 
Θέλω να νοιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε – πότε, μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα. Και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους.
Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!»

Τη δασκάλα που την διάβασε την έκανε να κλάψει. 
Ο σύζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι, τη ρώτησε: «τι συμβαίνει;» 
Αυτὴ απάντησε: «Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου». 
Ο σύζυγος είπε: 
«Το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί!» 
Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε: 
«Αυτὴ η έκθεση είναι του γιου μας!..»

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«... ως τα παιδία….»

Αναρωτιέμαι…
Σήμερα το πρωί, βρέθηκα μπροστά σε ένα περιστατικό.
Δύο παιδιά, πιτσιρικάκια, είχαν πιαστεί στα χέρια.
Βρισιές, φτυσίματα, κλωτσιές, μπουνιές.
Η κατάσταση είχε ανάψει για τα καλά.
Αιτία; Αφορμή;
Νομίζω αδιάφορο.
Και να τα ρωτούσες, δεν θα ήξεραν να σου πουν.

Τι σου είναι τα παιδιά.
Ό,τι βλέπουν, σε ότι κόσμο μεγαλώνουν, αυτό θα πράξουν και αυτά.
Αυτό θα μιμηθούν.
Όταν ο κόσμος αυτός, είναι βία γεμάτος, βία και αυτά θα επιλέξουν. Σωστά;
Λάθος.
Γιατί;

Γιατί πήρε μόνο τρία λεπτά.
Τρία λεπτά χρειάστηκαν, μόνο τρία λεπτά, να ζορίσω αυτά τα παιδιά, τα χέρια για να δώσουν.
Τρία λεπτά, για να ζητήσει συγγνώμη, το ένα από το άλλο.
Και θα μπορούσε κάποιος να πει, ότι εντάξει, εξαναγκάστηκαν.
Εξαναγκάστηκαν, να σταματήσουν.
Εξαναγκάστηκαν, να δώσουν τα χέρια.
Εξαναγκάστηκαν, συγγνώμη να ζητήσουν.

Κανείς όμως, κανείς δεν εξανάγκασε αυτά τα δύο παιδιά, να συνεχίσουν το παιχνίδι τους μαζί, μιλώντας, και γελώντας, για όλο το υπόλοιπο της μέρας.

Και έτσι αναρωτιέμαι…
Ποιος έξυπνος, ποιος ώριμος ενήλικας θα μπορούσε, Άνθρωπε, να το κάνει αυτό;
Αναρωτιέμαι
Ποιος από μας, με μόρφωση και πείρα στη ζωή, θα μπορούσε μετά από ένα τέτοιο περιστατικό, να επικοινωνήσει με τον εχθρό του.
Αναρωτιέμαι
Πόσο λιγότερο αίμα, θα είχε ποτίσει αυτή τη γη, αν παράδειγμα παίρναμε από τα παιδιά.
Αν όλοι, «ως τα παιδία», γινόμασταν…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

90 χρόνια από τον ναζιστικό νόμο της ευγονικής

Στις 14 Ιουλίου του 1933, πριν από 90 περίπου χρόνια, οι εθνικοσοσιαλιστές επικύρωναν στο γερμανικό κοινοβούλιο νόμο για την «γενετική υγεία», η οποία άνοιγε το δρόμο στην υποχρεωτική στείρωση, αλλά και στην ευθανασία.

Το καλοκαίρι του 1933 οι εθνικοσοσιαλιστές του Αδόλφου Χίτλερ ήλεγχαν απόλυτα κάθε πτυχή της πολιτικής και κοινωνικής ζωής στη Γερμανία. Ήταν η στιγμή που επέλεξαν για να περάσουν από το κοινοβούλιο ένα νόμο για την «υγεία των γονιδίων» (Erbgesundheitsgesetz), με τον οποίο έθεταν σε λειτουργία το σχέδιό τους για τη δημιουργία μιας «άριας φυλής».

Με το νόμο που επικυρώθηκε στη βουλή στις 14 Ιουλίου του 1933 άνοιγε ο δρόμος στην υποχρεωτική στείρωση ατόμων είτε με διανοητικά προβλήματα, είτε με σοβαρά προβλήματα ένταξης στην κοινωνία. Στόχος των ναζί ήταν να σταματήσουν τη μετάδοση «προβληματικών γονίδιων» από τη μια γενιά στην επόμενη. Στις προϋποθέσεις για την αναγκαστική στείρωση ο νόμος αναφέρονταν συγκεκριμένα στα διανοητικά προβλήματα, την επιληψία, τη σχιζοφρένεια, τον αλκοολισμό, αλλά και τη σοβαρή σωματική δυσπλασία, που οφείλοντας σε γονιδιακό πρόβλημα.

Η γερμανίδα γιατρός και ιστορικός Κριστιάνε Ρότμαλερ ερευνά εδώ και χρόνια το ναζιστικό πρόγραμμα στείρωσης. Μιλώντας στην DW τονίζει ότι η διδασκαλία της ευγονικής απασχολούσε ειδικούς και μη ήδη από τον 19ο αιώνα: «Δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι η ευγονική ήταν επινόηση των ναζί. Η βιολογία των γονιδίων θεωρούνταν ήταν ήδη από τότε ένας αναγνωρισμένος επιστημονικός τομέας. Κυρίως οι γιατροί χαιρέτισαν τότε τον νόμο των ναζί, ίσως γιατί πίστευαν ότι το όνειρο για μια τέλεια κοινωνία θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα.

Μνημείο για τα θύματα της ευθανασίας στο Βρανδεμβούργο.
Με τέτοια λεωφορεία μεταφέρονταν τα θύματα

Η ευθανασία

Με την αρχή του πολέμου η ευγονική των εθνικοσοσιαλιστών περνούσε σε μια νέα φρικτή φάση: την ευθανασία, η οποία προέβλεπε το θάνατο ανθρώπων με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα ή αναπηρία. Οι άνθρωποι με διανοητικές ή σοβαρές ψυχολογικές διαταραχές θεωρούνταν βαρίδια για μια κοινωνία, η οποία θεωρούσε ότι «δεν μπορούσε να συμβάλλει πια στην θεραπεία τους», λέει η ειδικός Κριστιάνε Ρότμαλερ. Υπολογίζεται ότι μέχρι το 1941, όταν οι διαμαρτυρίες της καθολικής εκκλησίας πάγωσαν ως ένα βαθμό το πρόγραμμα ευθανασίας των ναζί, περίπου 70.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από ενέσεις ή σε θαλάμους αερίων. Δυστυχώς οι θάνατοι συνεχίστηκαν και μέχρι το τέλος του πολέμου, όμως οι ναζί απέφευγαν πλέον να μιλούν δημόσια για το πρόγραμμα.

Σε αναγκαστική στείρωση έχουν προχωρήσει στο παρελθόν και άλλες χώρες, όπως η Σουηδία και οι ΗΠΑ, όπου τον περασμένο αιώνα στειρώθηκαν περίπου 60.000 άνθρωποι. Όμως καμία χώρα εκτός της εθνοσοσιαλιστικής Γερμανίας δεν δολοφόνησε ασθενείς και ανάπηρους. Ακόμα και δεκαετίες μετά το τέλος του πολέμου, τα θύματα της «ευγονικής» των ναζί ούτε αναγνωρίστηκαν ως τέτοια, ούτε αποζημιώθηκαν. Μόλις το 1988 η Γερμανική Ομοσπονδιακή Βουλή θεώρησε τις εκατοντάδες χιλιάδες αναγκαστικές στειρώσεις ποινικό αδίκημα.

Marc Lüpke-Schwarz / Στέφανος Γεωργακόπουλος

Υπεύθ. Σύνταξης: Κώστας Συμεωνίδης

dw.com
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Thursday 28 October 2021

Γκίκας Τρίπος (1917-2012)

Ο ήρωας ανάπηρος πολέμου που χωρίς πόδια άνοιγε τις παρελάσεις «έφυγε» τον Νοέμβριο του 2012.
Γεννήθηκε στην Ύδρα την 2 Οκτωβρίου του 1917.
Ο ταξίαρχος Γκίκας Τρίπος στις 27 Δεκεμβρίου του 1940, ενώ πολεμούσε στην Πρεμετή στην περιοχή της σκλαβωμένης Βορείου Ηπείρου, τραυματίστηκε από έκρηξη Ιταλικής οβίδας, με αποτέλεσμα να ακρωτηριαστούν και τα δύο του πόδια. Για την πολεμική του δράση τιμήθηκε με μετάλλια και παράσημα Ανδρείας, τόσο στο μέτωπο από τον Στρατηγό Βενετσάνο Κετσέα, όσο και στην Αθήνα από τον Βασιλιά Παύλο Α', στη διάρκεια τιμητικής εκδηλώσεως που διοργανώθηκε στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου. Έφερε τον βαθμό του Ταξιάρχου ε.α.
 
Διηγούμενος τις εμπειρίες του, τα όσα βίωσε και έζησε στη διάρκεια του πολέμου αλλά και ο προσωπικός του αγώνας για να ξεπεράσει το πρόβλημα υγείας του, έκαναν τους πάντες να δακρύζουν. 
 
Αυτόν τον ήρωα σήμερα δεν τον ξέρει κανείς στην Ελλάδα και κανένα σχολικό βιβλίο δεν τον αναφέρει ...
 
Στη πόλη που ζούσε δεν δόθηκε το όνομα του ούτε σε πλατεία ούτε σε κάποιο δρόμο. 
 
Οι σημαντικοί άνθρωποι είναι σιωπηλοί.
Φασαρία κάνουν μόνο οι ασήμαντοι..
 

«Ανάπηροι πολέμου»

Στο τέλος του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου η έλλειψη σε εργατικό δυναμικό οδηγεί το Ηνωμένο Βασίλειο στην νομοθετική πράξη για την απασχόληση των αναπήρων (Disabled Person’s Employment Act, 1944).
Στην φωτογραφία, ο Συνταγματάρχης Γκίκας Τρίπος
από την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου του 1972.

γράφει ο Αντώνης Ρέλλας

Η συλλογική ενοχή που επικρατούσε για τους ανάπηρους βετεράνους πολέμου αλλά κυρίως η έλλειψη εργατών οδήγησε στην αναγνώριση της εργασίας μιας συγκεκριμένης κατηγορίας αναπήρων.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που η οργανωμένη κοινωνία διαχώριζε τα ανάπηρα μέλη της σε ικανά και μη.

Η βιομηχανική διαδικασία δημιούργησε μια τάξη ανθρώπων απόβλητων για τους οποίους ήταν ξεκάθαρο ότι θα έπρεπε να παρασχεθεί «ειδική βοήθεια» που όμως κόστιζε.

Η αναγνώριση του κόστους στις εξαιρέσεις.

Τα προγράμματα στείρωσης σε ανάπηρες/ους που ξεκίνησαν όταν πήραν την εξουσία το 1933 οι ναζί ήταν συνέχεια των προγραμμάτων στείρωσης που νομοθετήθηκαν και εφαρμόστηκαν στο μεσοπόλεμο σε χώρες της βόρειας Ευρώπης και στις ΗΠΑ.

Το 1939 μετεξελίχθηκαν σε προγράμματα εξόντωσης.

275.000 «ανάξιοι για ζωή» ανάπηροι/ες θανατώθηκαν μέσω του προγράμματος Action T4 την ίδια ώρα που η προπαγάνδα των ναζί εμφάνιζε στα επίκαιρα αναπήρους πολέμου ως παραδείγματα ηρωισμού και αυτοθυσίας για τη μεγάλη “εθνική ιδέα”.

Μάλιστα δε, στο όνομά τους, εφάρμοζαν και προγράμματα αποκατάστασης και προστατευμένης απασχόλησης.

Αλα καρτ ανάπηρες/οι πολέμου.

Τα ουσιαστικά δικαιώματα των ανάπηρων δεν διεκδικήθηκαν στην μεταπολεμική εποχή στην Ελλάδα (1945-1974).

Οι ανάπηροι αντιμετωπίστηκαν ως αντικείμενα εκκλησιαστικής φιλανθρωπίας και οι δημόσιες πολιτικές επικεντρώθηκαν σε μεθόδους ιδρυματοποίησης.
Παροχές δόθηκαν μόνο σε εκείνους που πληρούσαν τις προδιαγραφές του ήρωα πολέμου και όχι στο σύνολο του πληθυσμού που βρέθηκε σε κατάσταση βλάβης από τον πόλεμο ή κατά την διάρκεια αυτού.

Οι ανάπηροι πολέμου χρησιμοποιήθηκαν για να ανοίγουν τις παρελάσεις και να δημιουργούν συγκίνηση στην μη ανάπηρη κοινωνία.

Η ελληνική άγνωστη ιστορία που δεν αποτελεί εθνικό αφήγημα.

Τη νύχτα της 30ής Νοέμβρη του 1943, τα τάγματα ασφαλείας ξεχύθηκαν στα νοσοκομεία της Αθήνας ενάντια στους 15.000 ανάπηρους του ελληνοϊταλικού πολέμου. Τους άρπαξαν, τους φόρτωσαν σε αυτοκίνητα και τους παρέδωσαν στους Γερμανούς, στις φυλακές Χαϊδαρίου και Χατζηκώστα όπου και εκτελέστηκαν 283 ανάπηροι αγωνιστές.

*Ο Αντώνης Ρέλλας είναι σκηνοθέτης και ανάπηρος ακτιβιστής (Κίνηση Ανάπηρων Καλλιτεχνών).

Οδυσσέας Ελύτης – ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ (1959) - Τα θεμέλιά μου στα βουνά ...

ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ  (1959)
Πλεονάκις επολέμησάν με εκ νεότητός μου
και γαρ ουκ ηδυνήθησάν μοι

ΨΑΛΜΟΣ ΡΚΗ'
                   

ΤΑ ΠΑΘΗ
                                                    Ε'
        Τα θεμέλιά μου στα βουνά
και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους

        και πάνω τους η μνήμη καίει
άκαυτη βάτος.

        Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω.
Ταράζεται ο καιρός

        κι απ' τα πόδια τις μέρες κρεμάζει
αδειάζοντας με πάταγο τα οστά των ταπεινωμένων.

        Ποιοι, πώς, πότε ανέβηκαν την άβυσσο;
Ποιες, ποιών, πόσων οι στρατιές;

        Τ' ουρανού το πρόσωπο γυρίζει κι οι εχθροί μου έφυγαν μακριά.
Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω.

        Εσύ μόνη απ' τη φτέρνα τον άντρα γνωρίζεις
Εσύ μόνη απ' την κόψη της πέτρας μιλάς

        Εσύ την όψη των αγίων οξύνεις
κι εσύ στου νερού των αιώνων την άκρη σύρεις

        πασχαλιάν αναστάσιμη!
Αγγίζεις το νου μου και πονεί το βρέφος της Άνοιξης!

        Τιμωρείς το χέρι μου και στα σκότη λευκαίνεται!
Πάντα πάντα περνάς τη φωτιά για να φτάσεις τη λάμψη.

        Πάντα πάντα τη λάμψη περνάς
για να φτάσεις ψηλά τα βουνά τα χιονόδοξα.
        Όμως τι τα βουνά; Ποιος και τι στα βουνά;
Τα θεμέλιά μου στα βουνά

        και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους
και πάνω τους η μνήμη καίει

        άκαυτη βάτος!

ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

«Η παραμονή μου στην Ευρώπη (1948 - 1951) με έκανε να βλέπω πιο καθαρά το δράμα του τόπου μας. Εκεί αναπηδούσε πιο ανάγλυφο το άδικο που κατάτρεχε τον ποιητή. Σιγά-σιγά αυτά τα δύο ταυτίστηκαν μέσα μου. Το επαναλαμβάνω, μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά έβλεπα καθαρά ότι η μοίρα της Ελλάδας ανάμεσα στα άλλα έθνη ήταν ότι και η μοίρα του ποιητή ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους – και βέβαια εννοώ τους ανθρώπους του χρήματος και της εξουσίας. Αυτό ήταν ο πρώτος σπινθήρας, ήταν το πρώτο εύρημα. Και η ανάγκη που ένιωθα για μια δέηση, μου ‘δωσε ένα δεύτερο εύρημα. Να δώσω, δηλαδή, σ’ αυτή τη διαμαρτυρία μου για το άδικο τη μορφή μιας εκκλησιαστικής λειτουργίας. Κι έτσι γεννήθηκε το Άξιον Εστί».
Οδυσσέας Ελύτης

Wednesday 27 October 2021

Σαν τα βαρέλια είμαστε οι άνθρωποι...

Μην νομίζεις. Μην το παίρνεις προσωπικά.
Κάθε άνθρωπος βγάζει προς τα έξω, αυτό που έχει μέσα του.
Σαν τα βαρέλια είμαστε οι άνθρωποι. Που γεμίζουν μέχρι πάνω, και κάποια στιγμή ξεχειλίζουν. 
Και χύνεται το περιεχόμενο, και όλα γύρω τους, γεύονται αυτό με το οποίο είναι γεμάτα.

Θυμώνεις, οργίζεσαι, με άσχημα λόγια, με άσχημες συμπεριφορές ανθρώπων; 
Όχι. 
Να λυπάσαι πρέπει. Να τους λυπάσαι. Γιατί κάτι άλλο δεν έχουν μέσα τους για να βγάλουν.

Άνθρωπος που οργίζεται, που μνησικακεί, άνθρωπος που είναι μίζερος, και αυτός με τη σειρά του αυτό θα βγάλει προς τα έξω. 
Γιατί αυτό έχει μέσα του. Με αυτό είναι γεμάτος.

Σαν τα βαρέλια είμαστε οι άνθρωποι.
Εσύ προσπάθησε, μόνο με αγάπη να γεμίζεις. Και αυτό θα έχεις να δώσεις στο τέλος και στους άλλους.

Και όσους μόνον κακία βγάζουν άστους. Μην θυμώνεις. 
Κάνε μια ευχή και για αυτούς. 
Γιατί αυτή την κόλαση έχουν μόνο γνωρίσει. 
Αυτήν την κόλαση που βλέπεις, αυτήν ζούνε…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος, Ψυχολόγος M.Sc.
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Η σφαγή των Αναπήρων πολέμου του Αλβανικού μετώπου τον Νοέμβρη του 1943

«Έγινε μπλόκο στα νοσοκομεία που μένουν οι ανάπηροι πολέμου της Αλβανίας 1940 – 41», «οι ταγματασφαλίτες άρπαξαν τους ανάπηρους»
Τη νύχτα της 30ής Νοέμβρη του 1943, τα τάγματα ασφαλείας, με τις πλάτες των γερμανοφασιστών κατακτητών, ξεχύθηκαν στα νοσοκομεία της Αθήνας, με ένα άγνωστο μέχρι τότε πογκρόμ ενάντια στους 15.000 ανάπηρους του ελληνοϊταλικού πολέμου. 

Τους άρπαξαν, τους φόρτωσαν άρον άρον σε αυτοκίνητα και τους παρέδωσαν στους Γερμανούς, στις φυλακές Χαϊδαρίου και Χατζηκώστα. 
Με την κατάρρευση του Μετώπου και τη συνθηκολόγηση του Ελληνικού Στρατού, οι ανάπηροι των μετώπων στο μεγαλύτερο ποσοστό τους μαζεύτηκαν στα νοσοκομεία της Αθήνας. 

Περίπου 15.000 ανάπηροι βρήκαν το πρώτο καταφύγιό τους, σε άθλιες συνθήκες, σε δεκάδες νοσοκομεία της Αθήνας. Από την πρώτη στιγμή, οι ανάπηροι άρχισαν τους αγώνες για την επιβίωσή τους και την υγειονομική περίθαλψή τους. 
Ιδιαίτερο μέτωπο άνοιξαν ενάντια στους αξιωματικούς – εγκάθετους της δωσίλογης κυβέρνησης που λυμαίνονταν τα νοσοκομεία.
.............
Διαβάστε περισσότερα: εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τραυλισμός στα παιδιά: Πώς μπορούν να βοηθήσουν οι γονείς

Το 5-10% όλων των παιδιών τραυλίζουν κάποια στιγμή

Ο τραυλισμός είναι πολύ συχνός. Μάλιστα, σύμφωνα με το αμερικανικό Εθνικό Ινστιτούτο Κώφωσης και Άλλων Διαταραχών Επικοινωνίας (NIDCD), το 5-10% όλων των παιδιών τραυλίζουν κάποια στιγμή, συνήθως μεταξύ 2 και 6 ετών.

Ο τραυλισμός παίρνει διάφορες μορφές

Τα παιδιά που τραυλίζουν ξέρουν τι θέλουν να πουν, απλά αντιμετωπίζουν προβλήματα όταν το λένε. Υπάρχουν τρία διαφορετικά είδη τραυλισμού:

  • Επανάληψη: Όταν τα παιδιά επαναλαμβάνουν μια λέξη ή μέρη μιας λέξης («Μπορώ να χαϊδέψω το σ-σ-σ-σ-σ-σκυλάκι;»)
  • Επιμήκυνση: Όταν τεντώνουν έναν ήχο για μεγάλο χρονικό διάστημα («Σσσσσσταμάτα!»)
  • Διακοπή: Όταν δυσκολεύονται να βγάλουν λόγια

Ο τραυλισμός είναι πιο συχνός στα αγόρια παρά στα κορίτσια και μπορεί να “τρέξει” σε οικογένειες. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς τι το προκαλεί. Πιθανότατα, εμφανίζεται λόγω ενός συνδυασμού παραγόντων, οι οποίοι μπορεί να διαφέρουν σε κάθε παιδί που τραυλίζει.

Ο αναπτυξιακός τραυλισμός, η πιο κοινή μορφή αυτής της διαταραχής του λόγου, συμβαίνει καθώς τα παιδιά μαθαίνουν δεξιότητες ομιλίας και γλώσσας. Ο τραυλισμός μπορεί να προκληθεί και από εγκεφαλικό τραύμα, αλλά αυτό είναι πολύ σπάνιο. Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουν πολλοί, είναι σπάνιο ο τραυλισμός να προκαλείται από ψυχολογικούς παράγοντες.

Πώς να βοηθήστε το παιδί να διαχειριστεί τον τραυλισμό

Παρόλα αυτά, ο τραυλισμός μπορεί να προκαλέσει αγωνία και άγχος τόσο για τα παιδιά, όσο και για τους γονείς. Γι’ αυτό ο καλύτερος τρόπος για να διαχειριστείτε τον τραυλισμό είναι να μην εστιάσετε σε αυτόν, αλλά να είστε υπομονετικοί και υποστηρικτικοί. Για παράδειγμα, οι ειδικοί συμβουλεύουν τους γονείς να κάνουν τα εξής:

  • Δημιουργήστε χαλαρά περιβάλλοντα για συνομιλία: αφιερώστε χρόνο κάθε μέρα για να συνομιλήσετε με το παιδί σας
  • Μιλήστε με αργό και χαλαρό τρόπο
  • Αντισταθείτε στον πειρασμό να ολοκληρώσετε μόνοι σας τις λέξεις, ή τις προτάσεις του παιδιού σας: αφήστε το να τελειώσει την φράση του
  • Επικεντρωθείτε στο περιεχόμενο του μηνύματος και όχι στον τρόπο με τον οποίο το εκφέρει στον λόγο του
  • Στον βαθμό που μπορείτε, αγνοήστε τον τραυλισμό εντελώς. Αλλά αν το παιδί σας το αναδεικνύει ή φαίνεται ότι ενοχλείται από αυτό, να είστε ανεκτικοί. Αναγνωρίστε ότι συμβαίνει, αλλά πείτε στο παιδί σας ότι είναι καλά και δεν πρέπει να ανησυχεί

Πότε να αναζητήσετε περισσότερη βοήθεια για τον τραυλισμό του παιδιού

Ο τραυλισμός υποχωρεί από μόνος του μέσα σε περίπου έξι μήνες. Συνολικά, το 75% των παιδιών που τραυλίζουν σταματούν εντελώς. Θα πρέπει να μιλήσετε με τον παιδίατρό σας ή έναν λογοπαθολόγο αν:

  • ο τραυλισμός συνεχίζεται για περισσότερο από 6-12 μήνες
  • ο τραυλισμός ξεκίνησε μετά από την ηλικία των 3-4 ετών, καθώς αυτό μπορεί να τον κάνει πιο πιθανό να συνεχιστεί
  • ο τραυλισμός έχει αυξηθεί σε σοβαρότητα, ή συχνότητα
  • υπάρχει οικογενειακό ιστορικό τραυλισμού, που συνεχίστηκε και στην πρώιμη παιδική ηλικία
  • το παιδί σας είναι αναστατωμένο, ή απογοητευμένο από τον τραυλισμό

Πηγή: iatropedia.gr

offsite.com.cy

Tuesday 26 October 2021

2χρονο αγοράκι κατάπιε μανταλάκι και...

 ... παραλίγο να χάσει τη ζωή του

Παραλίγο να χάσει τη ζωή του 2χρονο αγοράκι όταν κατάπιε ένα μανταλάκι ενώ βρισκόταν στο σπίτι του. Οι γονείς του το μετέφεραν στο νοσοκομείο του νησιού και από εκεί το παιδί χρειάστηκε να διακομιστεί εσπευσμένα με ελικόπτερο super puma στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της ΕΡΤ, οι παιδίατροι που ανέλαβαν το αγοράκι κατάφεραν να βγάλουν το μανταλάκι από τον οργανισμό του, χωρίς χειρουργική επέμβαση, αλλά με τη βοήθεια ενός ειδικού γαστροσκοπίου τελευταίας γενιάς, με την εικόνα να προκαλεί σοκ.

«Όταν το παιδί έφτασε εδώ, αμέσως κινητοποιηθήκαμε, ενημερώσαμε τους αναισθησιολόγους, είχαμε έτοιμο το χειρουργικό κρεβάτι. Το παιδί έπρεπε είναι νηστικό έξι με οκτώ ώρες και προβήκαμε στην αφαίρεση ενδοσκοπικά του ξένου σώματος», δήλωσε στη δημόσια τηλεόραση ο Ιωάννης Ξηνίας, αναπληρωτής καθηγητής Παιδιατρικής Γαστρεντερολογίας.

Αναφέρθηκε δε και στον εξοπλισμό χάρη στον οποίο το παιδί δεν χρειάστηκε να υποβληθεί σε επέμβαση σε τόσο μικρή ηλικία.

«Χωρίς χειρουργείο. Είναι σημαντικό αυτό. Διότι διαθέτουμε πλέον τον εξοπλισμό. Έχουμε πλέον ένα επεμβατικό γαστροσκόπιο, με το οποίο μπορούμε να βάλουμε έναν συρμάτινο οδηγό, το οποίο στο άκρο του φέρει ένα διχτάκι. Με αυτό το διχτάκι εγκλωβίζουμε το ξένο σώμα και το αφαιρούμε από όπου βρίσκεται στο ανώτερο πεπτικό σύστημα του παιδιού» εξήγησε ο κ. Ξηνίας.

Ευτυχώς, το παιδί μετά τη νοσηλεία του, επέστρεψε στη Λήμνο και είναι καλά στην υγεία του.

Πηγή: Thetoc.gr
mama365.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Αν μεγάλωνα τα παιδιά μου πάλι, απ’ την αρχή θα…»

Μαζί με τα παιδιά μας, μεγαλώνουμε κι εμείς. 
Είναι λογικό, λοιπόν, να βλέπουμε ορισμένες παλιές επιλογές μας και να μη συμφωνούμε με αυτές ή να τις κρίνουμε εκ των υστέρων πολύ αυστηρά. 
Η κυρία Σοφία, είναι μητέρα 3 παιδιών και γιαγιά 5 εγγονιών. 
Είναι μια γυναίκα που κουβαλάει δεκαετίες εμπειριών στην πλάτη της και λίγο πριν κλείσει τα 80 της χρόνια μοιράστηκε μαζί μου όσα θα έκανε διαφορετικά με τα παιδιά της, με την ελπίδα να επωφεληθώ από την εξομολόγησή της και να μη κάνω κάποια από τα λάθη που έκανε εκείνη.
Τα λόγια της ήταν τόσο συγκινητικά και αληθινά που είναι κρίμα να μη διαβαστούν κι από άλλους γονείς.
«Όταν φτάνει κανείς στην ηλικία μου και βλέπει τα παιδιά του να είναι χαρούμενα και να έχουν δημιουργήσει τη δική τους οικογένεια, νιώθει απέραντη ευτυχία.
Χτες, χάζευα τα εγγόνια και τις κόρες μου να παίζουν, και σκέφτηκα ''μωρέ μπράβο μου! Τα κατάφερα''. Και πράγματι, θεωρώ ότι υπήρξα καλή μαμά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έκανα λάθη. Έκανα πολλά... 
Και βλέποντας τα εγγόνια μου να μεγαλώνουν, το συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο.

Καμιά φορά σκέφτομαι τι θα άλλαζα αν μεγάλωνα τα παιδιά μου από την αρχή...
Τι θα έκανα διαφορετικά και σε ποια πράγματα δε θα έδινα καμία σημασία. 
Για μένα είναι πλέον αργά, αλλά για σας που είστε ακόμα νέες, ίσως ωφεληθείτε αν ακούσετε όσα θα έκανα αλλιώς σήμερα!

Αν μεγάλωνα τα παιδιά μου πάλι απ’ την αρχή…

  • Θα έπαιζα περισσότερο μαζί τους και θα άφηνα τα άπλυτα πιάτα για αύριο.
  • Θα έδινα λιγότερη σημασία στους βαθμούς τους και περισσότερη στην ψυχή τους.
  • Θα γκρίνιαζα λιγότερο για την ακαταστασία τους και θα τα άφηνα στην ησυχία τους.
  • Θα ενθουσιαζόμουν περισσότερο με τις ζωγραφιές τους και θα τα ενθάρρυνα να είναι πιο δημιουργικά.
  • Θα τα άκουγα περισσότερο και θα μιλούσα λιγότερο.
  • Δεν θα έβαζα τις φωνές κάθε φορά που μου εξομολογούνταν κάτι κακό που είχαν κάνει. 
  • Θα έδειχνα περισσότερη κατανόηση και η αντίδρασή μου θα ήταν πιο ήπια.
  • Δε θα έδινα καμία σημασία στο τι λένε ή κάνουν τα άλλα παιδιά. Δε θα με ένοιαζε που η Γιάννα της Δέσποινας έπαιρνε 20 στα μαθηματικά ενώ η δική μου κόρη 13 κι αυτό με το ζόρι. Ούτε θα τις συνέκρινα μεταξύ τους...
  • Δεν θα κατέκρινα τόσο τους άλλους γονείς. Αν έβλεπα κάποιον να αντιμετωπίζει προβλήματα με το παιδί του, σκεφτόμουν ότι κάτι έχει κάνει λάθος. Έμαθα, όμως, από πρώτο χέρι ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
  • Θα είχα στο νου πως η ζωή είναι ωραία, αλλά και μικρή για να τη ζεις με πολλά «πρέπει» και «μη».
  • Μια μέρα το μήνα θα τους έκανα όλα τα χατίρια.
  • Θα φρόντιζα να έχω περισσότερη αυτοπεποίθηση. Δε θα επέτρεπα στην κάθε μαμά που γνώριζα να με επηρεάζει για το πώς έπρεπε να μεγαλώνω τα παιδιά μου.
  • Δεν θα έπαιρνα τις αποτυχίες των παιδιών μου τόσο προσωπικά, σα να είχα αποτύχει εγώ...
  • Ούτε τα λόγια τους, όταν ήταν νευριασμένα.
  • Θα ζούσα τη στιγμή, πιο έντονα και πιο πολύ. Αν ήξερα πόσο γρήγορα φτάνεις από το «μαμά πάμε κούνιες» μέχρι το «μαμά φεύγω στην επαρχία», θα ανησυχούσα λιγότερο και θα απολάμβανα περισσότερο τον χρόνο που περνούσα με τα μικρά μου».
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Η Ναζιστική ιστορία πίσω από το σύνδρομο Asperger / The truth about Hans Asperger’s Nazi collusion

Tο σύνδρομο Άσπεργκερ, είναι μια διαταραχή του φάσματος του αυτισμού, που χαρακτηρίζεται από σημαντικές δυσκολίες στην κοινωνική αλληλεπίδραση και στη λεκτική επικοινωνία, ενώ εκδηλώνεται ταυτόχρονα με περιορισμένες και επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές και ενδιαφέροντα. 

The truth about Hans Asperger’s Nazi collusion
Η διάγνωσή του είναι πολλές φορές δύσκολη, καθώς διαφέρει από άλλες διαταραχές του αυτισμού λόγω της σχετικής διατήρησης της γλωσσικής και γνωστικής ανάπτυξης του ατόμου. 
Όμως η διαταραχή του Άσπεργκερ κρύβει πίσω της μια βρώμικη ιστορία, η οποία μάλιστα έχει ναζιστικό υπόβαθρο. 
Η επίσημη διάγνωση της διαταραχής του Asperger αποσύρθηκε πρόσφατα από το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο των Αμερικανικών Ψυχιατρικών Συλλόγων για τις Ψυχικές Διαταραχές, επειδή η ιατρική κοινότητα συμφώνησε σε μεγάλο βαθμό ότι δεν ήταν ξεχωριστή ασθένεια από τον αυτισμό.
Όμως το σύνδρομο Άσπεργκερ εξακολουθεί να περιλαμβάνεται στη διεθνή ταξινόμηση των ασθενειών του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, ο οποίος χρησιμοποιείται σε όλο τον κόσμο, ενώ πολλά άτομα με αυτισμό δηλώνουν τα ίδια ότι πάσχουν από αυτό το σύνδρομο. 
Οι περισσότεροι όμως δεν σκέφτονται ποτέ για τον άνθρωπο πίσω από το όνομα του Άσπεργκερ. Ο ερευνητής στον οποίο οφείλεται το όνομα του συνδρόμου και που διαμόρφωσε τη σύγχρονη εικόνα που διαθέτουμε για αυτό, ήταν ο δρ. Χανς Άσπεργκερ. 
Σύμφωνα με τον ίδιο, το Άσπεργκερ αποδίδεται σε άτομα με περιορισμένες κοινωνικές δεξιότητες και ενδιαφέροντα.  
Παρά το γεγονός ότι αυτός θεωρήθηκε αρνητής του Γ’ Ράιχ, το έργο του δρ. Άσπεργκερ ήταν στην πραγματικότητα άρρηκτα συνδεδεμένο με την άνοδο του ναζισμού και τα θανατηφόρα του προγράμματα. 
Ο ίδιος ασχολήθηκε για πρώτη φορά με τη ναζιστική παιδοψυχιατρική όταν ταξίδεψε από τη Βιέννη στη Γερμανία το 1934, σε ηλικία 28 ετών. Οι ανώτεροι συνεργάτες του είχαν αναπτύξει διαγνώσεις κοινωνικών ανεπαρκειών για τα παιδιά που θεωρούσαν ότι δεν είχαν σχέση με την κοινότητα, και αδυνατούσαν να συμμετάσχουν σε συλλογικές δραστηριότητες του Ράιχ, όπως η Νεολαία του Χίτλερ. 
Ο Άσπεργκερ αρχικά ήταν κατά της ταξινόμησης των παιδιών, γράφοντας το 1937 ότι «είναι αδύνατο να θεσπιστεί ένα άκαμπτο σύνολο κριτηρίων για μια διάγνωση». 
Αμέσως μετά τη ναζιστική προσάρτηση της Αυστρίας το 1938 – και την εκκαθάριση των Εβραίων και των φιλελεύθερων συνεργατών του από το Πανεπιστήμιο της Βιέννης – ο Άσπεργκερ εισήγαγε τη δική του διάγνωση για την κοινωνική απόσπαση: την «αυτιστική ψυχοπάθεια». 
Καθώς ο Άσπεργκερ προσπάθησε να προαχθεί ως αναπληρωτής καθηγητής, τα γραπτά του για τη διάγνωση έγιναν ακόμα σκληρότερα. 
Τόνισε την «αγριότητα» και τα «σαδιστικά χαρακτηριστικά» των παιδιών που μελετούσε, κάνοντας παράλληλα λόγο για «αυτιστικές πράξεις κακίας» για τις οποίες ήταν υπεύθυνα κατά τον ίδιο. Αποκάλεσε επίσης τους αυτιστικούς και ψυχοπαθείς ανθρώπους ως «έξυπνα αυτοματοποιημένα όντα». 
Πολλοί θεωρούσαν ότι οι αναφορές του δρ. Άσπεργκερ στις «ειδικές ικανότητες» των παιδιών που ανήκαν στο «ευνοϊκότερο» σημείο του φάσματος του αυτισμού, ήταν μια προσπάθεια εφαρμογής της διάγνωσής του ως μέσο προστασίας από τη ναζιστική ευγονική – ένα ιδιότυπο δηλαδή είδος ψυχιατρικής λίστας του Schindler. 
Στην πραγματικότητα όμως, ο Άσπεργκερ προειδοποιούσε την ίδια στιγμή για «λιγότερο ευνοϊκές περιπτώσεις» του συνδρόμου, στις οποίες όσοι έπασχαν από αυτό «θα παραμόνευαν στους δρόμους σαν γκροτέσκ φιγούρες». 
Τέτοιου είδους χαρακτηρισμοί επέσυραν φυσικά θανατική ποινή για το Τρίτο Ράιχ, με αποτέλεσμα δεκάδες παιδιά που είχαν αξιολογηθεί ιατρικά από τον Άσπεργκερ να θανατωθούν.

Η παιδική «ευθανασία» ήταν το πρώτο πρόγραμμα μαζικής εξόντωσης του Ράιχ, που ξεκίνησε από το Χίτλερ τον Ιούλιο του 1939, ως ένας τρόπος να απαλλαγεί από τα παιδιά που θεωρούνταν «ξένα» για το κράτος και κίνδυνος για την ευγονική που είχε υιοθετηθεί. 
Τα περισσότερα από τα θύματα ήταν σωματικά υγιή παιδιά, που δεν υπέφεραν καν από οποιαδήποτε ασθένεια. Θεωρήθηκε τότε ότι είχαν σωματικές, ψυχικές ή συμπεριφορικές «ανωμαλίες». 
Τουλάχιστον 5.000 παιδιά έχασαν τη ζωή τους εκείνη τη περίοδο σε περίπου 37 «ειδικές αίθουσες». Το Am Spiegelgrund στη Βιέννη, ήταν μια από τις πιο θανατηφόρες. Οι δολοφονίες λάμβαναν χώρα στα ίδια τα κρεβάτια των νέων, καθώς οι νοσηλευτές τους παρείχαν υπερβολικές δόσεις ηρεμιστικών μέχρι αυτοί να αρρωστήσουν και να πεθάνουν, συνήθως από πνευμονία. 
Ο Άσπεργκερ συνεργάστηκε στενά με τους κορυφαίους συντελεστές του προγράμματος ευθανασίας της Βιέννης, συμπεριλαμβανομένου του Erwin Jekelius, διευθυντή του Am Spiegelgrund, ο οποίος ήταν μάλιστα αρραβωνιασμένος με την αδελφή του Χίτλερ. 
Μαζί του, ήταν υπεύθυνος για την αποστολή εκατοντάδων παιδιών στην εγκατάσταση, όπου θα έβρισκαν τραγικό θάνατο. Στη μεταπολεμική περίοδο, ο Άσπεργκερ θα έπαιρνε αποστάσεις από το έργο του πάνω στην αυτιστική ψυχοπάθεια. Ασχολήθηκε με θρησκευτικά ζητήματα και κοινωνικά σχόλια για την ανατροφή των παιδιών. 
Πιθανότατα θα αποτελούσε μόλις μια υποσημείωση στην ιστορία της έρευνας πάνω στον αυτισμό, αν η Lorna Wing, μια βρετανίδα ψυχίατρος δεν είχε ανακαλύψει ένα άρθρο του από το 1944 για την αυτιστική ψυχοπάθεια. Η επιστήμονας θεωρούσε ότι παρείχε ένα σημαντικό πλαίσιο για τον τότε αυστηρό ορισμό του αυτισμού και, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80, το σύνδρομο Άσπεργκερ και η ιδέα ενός ευρύτερου φάσματος πάνω στην ασθένεια είχε εισαχθεί στην ιατρική ορολογία. 
Το 1994, η διαταραχή του Άσπεργκερ προστέθηκε στο Αμερικανικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών, όπου παρέμεινε μέχρι να αναταξινομηθεί το 2013 ως διαταραχή του φάσματος του αυτισμού. Ωστόσο, το σύνδρομο εξακολουθεί να αποτελεί επίσημη διάγνωση στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Και είναι πανταχού παρούσα στη λαϊκή κουλτούρα, όπου η ρατσιστική «Aspergery» χρησιμοποιείται ως έννοια πολύ συχνά για να περιγράψει τη γενική κοινωνική αμηχανία που μπορεί να προκληθεί σε ένα χώρο από «άτομα με ιδιαιτερότητες». 
Είναι λοιπόν προβληματική η ονομασία του συνδρόμου Άσπεργκερ σήμερα; 
Για ζητήματα ιατρικής ηθικής σαφώς και είναι, αφού η ονοματοδοσία μιας διαταραχής από ένα πρόσωπο υποτίθεται πως είναι τιμητική για το επιστημονικό του έργο πάνω σε αυτή. 
Το έργο του Άσπεργκερ δεν ήταν επιστημονικό, αφού ο ορισμός του για τους «αυτιστικούς ψυχοπαθείς» είναι αντίθετος προς όσα γνωρίζουμε σήμερα πάνω στον αυτισμό, ενώ υπήρξε αυτουργός για το θάνατο εκατοντάδων παιδιών. 
Άλλες ασθένειες ή διαταραχές που πήραν στο παρελθόν το όνομά τους από τους γιατρούς των ναζιστικών χρόνων που συμμετείχαν σε προγράμματα εξόντωσης (όπως το σύνδρομο Reiter) τώρα διαθέτουν εναλλακτικές εναλλακτικές ονομασίες (αντιδραστική αρθρίτιδα), ενώ η ιατρική γενικότερα κινείται προς πιο περιγραφικές ονομασίες.

Η παύση της χρήσης του ονόματος του Άσπεργκερ, όχι απλά θα είναι ένας τρόπος να τιμήσουμε τα παιδιά που σκοτώθηκαν εξαιτίας του, αλλά και εκείνα που εξακολουθούν να είναι ταυτισμένα με αυτό.
πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Monday 25 October 2021

Η αγάπη είναι δρόμος ανηφορικός / Allen Asbury: Love Is an Uphill Climb

Ω, σε οδήγησαν από το ναό
Μέσα από τους δρόμους
Στο λόφο που ονομάζεται Γολγοθά
Και με ένα βαρύ σταυρό στην πλάτη Σου
Έπεσες σε αγωνία
Αλλά δυσκολεύτηκες και ανέβηκες σε εκείνο το λόφο
Από αγάπη για μένα
Υποθέτω ότι η αγάπη, μερικές φορές, είναι δρόμος ανηφορικός
Έτσι και με τον σταυρό μου, Κύριε
Θα ανέβω στην κακοτράχαλη κορυφή του βουνού
Και δεν θα σταματήσω, γιατί ξέρω
Η αγάπη, μερικές φορές, είναι μια ανηφόρα
Ιησού, όταν περπάτησες εκείνο το λόφο μέχρι τον Γολγοθά
Μου το απέδειξες
Η αγάπη, μερικές φορές, είναι δρόμος ανηφορικός

Θα σε ακολουθήσω λοιπόν
Κάθε βήμα της ημέρας
Ναι, μέσα από τον αγώνα, Κύριε
Αν είναι αυτό που χρειάζεται
Γιατί ξέρω ότι η αγάπη δεν είναι εύκολη
Μερικές φορές κοστίζει
Κύριε, βοήθησέ με να θυμηθώ
Κάθε φορά που βλέπω τον Σταυρό
Αυτή η αγάπη, μερικές φορές, είναι δρόμος ανηφορικός
Oh, they led You from the temple
Through the streets
To the hill called Calvary
And with a heavy cross upon Your back
You fell in agony
But You struggled up and climbed that hill
Out of love for me
I guess love sometimes is an uphill climb

So with my cross, Lord
I'll climb the rugged mountain top
And I won't stop, 'cause I know
Love sometimes is an uphill climb
Jesus, when You walked that hill to Calvary
You proved to me
Love sometimes is an uphill climb

So I will follow You
Each step along the day
Yeah, through the struggle, Lord
If that's what it takes
Because I know that love's not easy
Sometimes it costs
Lord, help me remember
Every time I see the cross
That love sometimes is an uphill climb

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Βιβλία για να μάθουν τα παιδιά τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου

Δυστυχώς, αρκετά παιδιά αγνοούν τι γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου. Δεν είναι λίγα μάλιστα, αυτά που την μπερδεύουν με την 25η Μαρτίου! 
Είναι μεγάλο κρίμα για τα σημερινά παιδιά να μη γνωρίζουν σημαντικά γεγονότα της Ελληνικής ιστορίας που, όπως και να το κάνουμε, διαμόρφωσαν το παρόν μας. 
Καθώς, λοιπόν, η επέτειος του «ΟΧΙ» βρίσκεται προ των πυλών, καλό είναι να εξηγήσουμε στα μικρά μας τι ακριβώς γιορτάζουμε μέσα από αυτά τα πολύ καλογραμμένα και διασκεδαστικά βιβλία.

Το έπος του 1940
Συγγραφέας: Μαρία & Πηνελόπη Μωραΐτου
Εκδόσεις: Σαΐτης
Ηλικίες: Για όλες τις ηλικίες

Ένα χαρούμενο, κατατοπιστικό και ευφάνταστο βιβλίο γνώσεων για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940. Γνώσεις, πληροφορίες, αρχειακό υλικό και ντοκουμέντα της εποχής παρουσιάζονται με ζωντάνια και εγκυρότητα και ξετυλίγουν στα μάτια μικρών και μεγάλων το χρονικό μίας από τις πιο λαμπρές σελίδες της ιστορίας μας: τις νίκες του ελληνικού στρατού στα αλβανικά βουνά και την ηρωική αντίσταση του λαού μας κατά τη διάρκεια της βάρβαρης γερμανικής κατοχής. 
Περιέχει παιχνίδια και δημιουργικές δραστηριότητες.

Στρατιώτες στον πόλεμο
Συγγραφέας: Βασικής Κουτσιάρης, Γιάννης Διακομανώλης
Εκδόσεις: Μίνωας
Ηλικίες: 6-9 ετών

Ήταν νύχτα όταν χτύπησε το κουδούνι στο σπίτι του πρωθυπουργού. Με τις πιτζάμες και τη ρόμπα ο Μεταξάς άνοιξε την πόρτα. Ο Ιταλός πρέσβης Γκράτσι τού έδωσε το έγγραφο, που ζητούσε να περάσουν ελεύθερα οι Ιταλοί στρατιώτες τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Εκείνος τον κοίταξε στα μάτια και του απάντησε «ΟΧΙ!». Νωρίς το πρωί η σειρήνα άρχισε να χτυπά. Οι στρατιώτες φίλησαν τις μητέρες τους. Τις αγκάλιασαν σφιχτά. Ήξεραν πως μπορεί να μην τις ξανάβλεπαν. «Στο καλό και με τη νίκη!» φώναζαν όλοι. Και εκείνοι παρασύρθηκαν από το πλήθος. Κοίταξαν πίσω, αλλά μόνο τα λευκά μαντίλια, που ανέμιζαν, διακρίνονταν από μακριά.

Όταν παίζαμε για τη νίκη, Καραγκιόζη μου
Συγγραφέας: Αγγελική Βαρελά
Εκδόσεις: Ελληνοεκδοτική
Ηλικίες: 6-9 ετών

Κάπου στην Αθήνα, τον Οκτώβρη του 1940, ένα αγόρι συναντά την Ιστορία και πορεύεται μαζί της... «Γινόμουν δώδεκα εκείνη τη μέρα του Οκτώβρη που το σεντόνι όλων μας γέμισε ξαφνικά σκιές άγνωστες κι απειλητικές. Είναι ακόμα νύχτα όταν οι σειρήνες κλέβουν τον ύπνο μας. ''Ξυπνήστε, Κολλητηράκια μου, έχουμε πόλεμο''» Από τα βιβλία που τα παιδιά θα διαβάσουν μονοκοπανιά!

Το Έπος του '40
Συγγραφέας: Φίλιππος Μανδηλαράς
Εκδόσεις: Παπαδόπουλος
Ηλικίες: 6-9 ετών

Ο Φίλιππος Μανδηλαράς πλάθει ρίμες και αστεία στιχάκια με μαεστρία για να εξιστορήσει τα γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου. Μέσα από αυτό το βιβλίο τα παιδιά θα μάθουν εύκολα και διασκεδαστικά τι γιορτάζουμε τη γιορτή του «ΟΧΙ» και πολλά κατορθώματα των Ελλήνων της αντίστασης.

Όταν ο Ήλιος
Συγγραφέας: Ζωρζ Σαρή
Εκδόσεις: Πατάκης
Ηλικίες: Από 12 ετών και άνω

Η Ελλάδα, και κυρίως η Αθήνα, μετά τον θρίαμβο του 1940, στην Κατοχή. Η Ζωή είναι 16 χρόνων, εύθυμη, ζωηρή, ξέγνοιαστη. Όμως ο πόλεμος, η Κατοχή και η Αντίσταση θα επηρεάσουν σημαντικά τη ζωή της. 
Τα μάτια της θα δουν πολλά. Θα ακούσει περισσότερα. Θα υποφέρει. Θα γνωρίσει την ελπίδα. Θα ζήσει μ' αυτήν ώσπου να έρθει το τέλος του Κακού. Και ήρθε. Και έγινε το ξέφρενο πανηγύρι της απελευθέρωσης... 
Ένα από τα καλύτερα βιβλία της Ζωρζ Σαρή που θα τραβήξει σίγουρα το ενδιαφέρον των παιδιών.

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki