Πριν μου στραπατσάρεις την ψυχή σκέψου…

   Τα λόγια πολλές φορές είναι μαχαίρια που καρφώνουν την ψυχή και την καρδιά των μικρών παιδιών που τα δέχονται. 

   Στη ροή της καθημερινότητας και στο άγχος που μας κατακλύζει, πολλές φορές εμείς οι γονείς αδυνατούμε να ελέγξουμε τις αντιδράσεις μας και λειτουργούμε πολύ παρορμητικά. Συνήθως η κούραση και το άγχος είναι οι δύο πιο συχνοί παράγοντες που μας κάνουν και μπλοκάρουμε και λέμε πράγματα που δεν τα εννοούμε και που, αν τα σκεφτόμασταν σε άλλη στιγμή  το περιεχόμενο θα ήταν πολύ διαφορετικό.

   Πόσο πολύ σημαντικός είναι ο αυτοέλεγχος και η αυτορύθμιση των συναισθημάτων μας, ώστε να μπορούμε και να το “διδάξουμε” με το παράδειγμα μας στα παιδιά μας, αλλά και να μπορούμε να προλαβαίνουμε τις λέξεις πριν βγουν από το στόμα μας. 

   Ταμπέλες, χαρακτηρισμοί και κοσμητικά επίθετα που μπορεί να ξεστομίσουμε σε στιγμές που μεγάλου θυμού, εμείς μετά ίσως τα ξεχάσουμε, καθώς δεν τα εννοούσαμε, αλλά τα παιδιά μας θα μείνουν σε όσα άκουσαν και θα τα κουβαλάνε μέσα στην ψυχούλα τους.

Για να μπούμε στην θέση τους και να καταλάβουμε πώς μπορεί να νιώθουν, βοηθάει να κάνουμε μια αναδρομή στα δικά μας παιδικά χρόνια. Πώς νιώθαμε όταν ακούγαμε τις λέξεις “τεμπέλη, κακομαθημένο, χαζό, γκρινιάρη”; Πώς βλέπαμε τους γονείς μας όταν μας τα έλεγαν αυτά και πώς τα λόγια τους επιδρούσαν αρχικά στην ψυχολογία μας και κατόπιν στη συμπεριφορά μας; Ίσως η πρώτη αντίδραση κάποιων αναγνωστών να είναι: “Σιγά κι εμείς τι πάθαμε που τα ακούγαμε;” Αν φέρουμε στο μυαλό μας ένα αντίστοιχο σκηνικό και προσπαθήσουμε να θυμηθούμε πώς νιώθαμε στο τότε, αλλά και στο σήμερα πώς ίσως αυτά να συνδέονται με την αυτοεκτίμηση μας, ή με την τάση μας να τα καταφέρνουμε πάντα σε όλα και να είμαστε πολύ καλοί αγωνιώντας για μια εξωτερική επιβράβευση από τον/ην σύντροφο μας, από τους φίλους μας ή/και από τον εργοδότη μας, ίσως τώρα απαντήσουμε στο ερώτημα: “Σιγά κι εμείς τι πάθαμε;”

Την επόμενη φορά που θα είμαστε κουρασμένοι, αγχωμένοι και πιεσμένοι, ίσως αξίζει να πάρουμε λίγο χρόνο, έστω κι αν αυτός είναι 5′ όπου θα προσπαθήσουμε να χαλαρώσουμε εφαρμόζοντας απλές τεχνικές, ώστε μετά να δώσουμε μια πιο ήρεμη απάντηση στα παιδιά μας, της οποίας το περιεχόμενο δεν θα τα πληγώσει. Τα παιδιά μας δεν γίνονται καλύτεροι άνθρωποι αν τα προσβάλλουμε, ούτε συνειδητοποιούν τα λάθη τους. Ο σεβασμός, η αγάπη, η κατανόηση και η αποδοχή της προσωπικότητας τους είναι που θα τα βοηθήσει να εξελιχθούν σε όλα τα επίπεδα.

Κρητικού Μαρίνα
Ψυχολόγος Υγείας/Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος
Συνεργάτης Attachment Parenting Hellas, marina.kritikou[at]yahoo.com

schooltime.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Ο παιδικός πνιγμός είναι σιωπηλός». Μάθετε στο παιδί σας πώς να μάθει να επιπλέει, κρατώντας το κεφάλι του έξω από το νερό

Το παιχνίδι του παιδιού στην πισίνα ή τη θάλασσα αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους φόβους των γονιών. Σύμφωνα με τα στατιστικά, η πιο συνηθισμένη αιτία θανάτου σε μικρά παιδιά ηλικίας έως 4 ετών είναι ο πνιγμός στο νερό.  

Από την πισίνα στην... εντατική 4χρονο παιδί Ο δευτερεύων πνιγμός: Γιατί τα παιδιά κινδυνεύουν για 72 ώρες, μετά από ένα περιστατικό πνιγμού;

«Ο παιδικός πνιγμός είναι σιωπηλός». Η φράση αυτή πρέπει να ακουστεί παντού, για να μην εφησυχάζουν οι γονείς όταν βρίσκονται σε παραλίες ή πισίνες με τα παιδιά τους. Αρκούν μερικά μόνο δευτερόλεπτα για να χαθεί η ζωή ενός παιδιού στο νερό.
Όπως εξηγούν οι ειδικοί, τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν ότι πνίγονται και δεν προλαβαίνουν να αντιδράσουν. Συνήθως παρακολουθούν το φαινόμενο, ενώ το βιώνουν. 
Βέβαια, στην πλειονότητα των περιπτώσεων δεν λαμβάνονται τα απλά αλλά βασικά προληπτικά μέτρα από τους γονείς: Η συνεχής επιτήρηση των παιδιών και να είναι νηστικά τουλάχιστον 3 ώρες πριν από το μπάνιο.
Με τα παιδιά, ωστόσο, δεν πρέπει να αισθάνεται ποτέ κανείς σίγουρος. Όχι μόνο επειδή ο πνιγμός τους είναι σιωπηλός, αλλά επειδή λειτουργούν πολλές φορές παρορμητικά στη θάλασσα ή στην πισίνα. Χρειάζεται, λοιπόν, να τους μάθουμε το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να κάνουν σε περίπτωση πιθανού πνιγμού, που μπορεί να τους σώσει τη ζωή.

Η εκπαιδευτής βρεφικής κολύμβησης Andrea Berman τονίζει: «Μαθαίνω στα παιδιά πώς να μπορούν να βγαίνουν στην επιφάνεια και να επιπλέουν. Ταυτόχρονα, τους μαθαίνω πώς να μπορούν να κρατούν την αναπνοή τους, μέχρι να έρθει κάποιος να τα σώσει».

Είτε, λοιπόν, το παιδί σας ξέρει ήδη κολύμπι είτε όχι, το να βρείτε χρόνο και να του αφιερώσετε για να του δείξτε πώς να μάθει να επιπλέει κρατώντας το κεφάλι του έξω από το νερό μπορεί και να του σώσει τη ζωή σε μια περίπτωση έκτακτης ανάγκης στο νερό.
imommy

“Το πιο βαρύ φορτίο είναι...

 ... το φως που δεν μπορούμε να δώσουμε”

Γιάννης Ρίτσος

--------------

Να γίνεσαι το φως όπου θα βλέπουν κι οι άλλοι τα καλά και το καλό θα γίνεται καλύτερο, θα μεγεθύνεται, θα φεγγοβολά παντού. Κι όλα θα εξαγνίζονται.

--------------

Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που κάποτε συνάντησες... όλες εκείνες οι απαντήσεις που πήρες σε κάθε ερώτηση που τόλμησες να κάνεις σε όποιον άγνωστο έτυχε να βρεθεί στο πέρασμά σου, από ένα αεροδρόμιο, σε μια άγνωστη πόλη, σε ένα τρένο εκεί στο πουθενά, στο καφέ εκείνο το καλλιτεχνικό… όλα εκείνα τα ερωτήματα που έκανες και τις απαντήσεις που πήρες όταν τις χρειαζόσουν περισσότερο από τον αέρα που ανέπνεες. 

Ακόμα και εκείνες που δεν πήρες με λέξεις αλλά με εικόνες, με σημάδια, με βλέμματα.

Όταν η απορία συγχρονίστηκε με το σημάδι. Ότι όλα στη ζωή υπακούνε σε άγραφους νόμους. Είναι εκεί ή εμφανίζονται στον σωστό χρόνο, με τον σωστό τρόπο. 

Αρκεί να κρατάς ένα ημερολόγιο και ένα μολύβι πάντα μαζί σου. Για να καταγράφεις την σπουδαιότητα του να είσαι εκεί μάρτυρας όλων των καθημερινών μικρών και ανεπαίσθητων θαυμάτων που μπορεί να βιώσει η ψυχή σου.

Πόσο σημαντικοί στάθηκαν αυτοί οι φίλοι-δεν είναι απλά γνωστοί επειδή δεν θα τους ξαναδείς-γιατί φίλοι είναι κι εκείνοι που είπαν κάτι, κάποτε στην ψυχή σου. Αν φανταστείς πως μόνοι μας ερχόμαστε στη ζωή και μόνοι μας φεύγουμε κι ότι ο χρόνος εντέλει είναι άχρονος... άρα και οι άνθρωποι φίλοι που είτε για μια στιγμή είτε για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, βρέθηκαν στο δρόμο σου και σε δίδαξαν κάτι.

Όλοι είμαστε μαθητές και δάσκαλοι. Πότε μαθητές και πότε δάσκαλοι. Κι εσύ ένας δάσκαλος στη ζωή ενός άλλου ανθρώπου. 

Κι όλα όσα έμαθες στο ταξίδι το μαθησιακό τώρα κάτσε συλλογίσου. Μείνε σιωπηλός και αφουγκράσου εκείνα τα βλέμματα, τις εικόνες, τα λόγια, τα χαμόγελα που μοιράστηκες με όλους εκείνους τους φίλους δασκάλους και καν' τα δημιουργία. Δημιούργησε κάτι δικό σου, μοναδικό μέσα σου χωρίς να το ξέρει κανένας. Και αγάπα, και γέλα, και μοίρασε… γιατί η ζωή είναι ένα αλισβερίσι, μια ρόδα που γυρνάει κι εκεί που κλαις θα γελάσεις, εκεί που υποφέρεις θα βρεις τη δύναμη να σηκωθείς, θα ξαναελευθερωθείς. Αρκεί να έχεις αγάπη και συγχώρεση μέσα στην καρδιά σου.

Και να βρίσκεις πάντα στον καθένα το καλό για να αντανακλά και σε σένα λίγο… και το λίγο να γίνεται πολύ και να ξεχειλίζει. 

Να γίνεσαι το φως όπου θα βλέπουν κι οι άλλοι τα καλά και το καλό θα γίνεται καλύτερο, θα μεγεθύνεται, θα φεγγοβολά παντού. 

Κι όλα θα εξαγνίζονται. Θα καίγονται από το φως και θα γεννιούνται στις στάχτες τους φωτεινές σκέψεις και οι σκέψεις να γίνονται πράξεις να σώνονται οι ψυχές. Κι όσες πιο πολλές ψυχές σωθούν τόσο πιο πολλές χαρές, χαμόγελα, ευτυχισμένες στιγμές… που όλοι τόσο πολύ αναζητούμε.

Πώς να γίνουν οι στιγμές ευτυχισμένες αν δεν υπάρχει χαρά μες στην καρδιά μας… Αν δεν βοηθάμε, αν δεν υποστηρίζουμε, αν δεν χαμογελάμε συνέχεια και πολύ και αληθινά χωρίς κανένα λόγο, χωρίς να υπάρχει καν απέναντί μας κάποιος που έχεις ανάγκη το χαμόγελο μας.

Μόνο να σκεφτόμαστε χαμηλά όσον αφορά το Εγώ μας και ψηλά όσον αφορά τον εαυτό που θέλουμε να φτάσουμε, να ξεπεράσουμε.

Μόνο με μαθήματα, παθήματα, βιώματα και εμπειρίες βιώνεται η ζωή και έτσι γνωρίζεις τον εαυτό σου. Κι όταν τον γνωρίσεις κάποτε, αν είσαι τυχερός, τότε μπορείς να τον δοκιμάσεις. Να τον καταλάβεις, να τον αποδεχτείς, να κλάψεις, να αφεθείς, να τον συγχωρήσεις και να τον καταδικάσεις ίσως, να τον κάψεις, να τον πενθήσεις, να τον αναστήσεις και να τον πλάσεις και πάλι από την αρχή. Δικός σου είναι έτσι δεν είναι;

Μη τους φοβάσαι τους ανθρώπους. Όλοι για κάποιο λόγο υπάρχουν. Καλοί και κακοί. Κάποιο σκοπό εκπληρώνουν. 

Μη φοβάσαι τον εαυτό σου. Γνώρισέ τον. Όταν υπάρχει γνώση παύει να υπάρχει φόβος. Ο φόβος είναι για το άγνωστο. Πλούτισε με γνώση, αγάπη, στιγμές-όλες τις στιγμές… και έπειτα κάτσε και συλλογίσου. Μείνε εκεί ώσπου να σε βρει η αλλαγή… Αλλαγή που να σε αλλάξει και να αλλάξει και τον κόσμο.

xidaras

Πώς να βάψετε με το παιδί σας τις πέτρες που μαζέψατε στην παραλία!

Μια βόλτα στην παραλία με το παιδί σας είναι ό,τι πιο όμορφο! Μαζέψτε πέτρες και ζωγραφίστε πάνω τους

 .

Μαζέψτε πέτρες και ζωγραφίστε πάνω τους

Υπάρχουν πολλές ιδέες. Φτιάξτε ένα χωριό με πετρούλες. Απόλυτα συναρπαστικό παιχνίδι με το παιδί μας!

Το μυστικό; Να βρείτε πέτρες με κατάλληλο σχήμα.

Μικρά και μεγάλα σπιτάκια, οχήματα και ότι άλλο βάλει η φαντασία σας! Θα αρέσει πολύ στο παιδί σας. 
Το μυστικό; Να βρείτε πέτρες με κατάλληλο σχήμα. 
Σχεδιάζετε το περίγραμμα και ζωγραφίζετε. Απολαυστικό!
.

Σχεδιάζετε το περίγραμμα και ζωγραφίζετε

 .

Μια πολύ ωραία ιδέα είναι, ακόμα, να ζωγραφίσετε με το παιδί σας ζωάκια. Θα του αρέσει πολύ. Δείτε τι μπορείτε να κάνετε. Μια οικογένεια από πάπιες. Ή ότι άλλο ζωάκι σας αρέσει.

 .

familyfun

marthastewart

Ένα ουράνιο τόξο, είναι πάντα υπέροχο! 

actsofbeauty

για πολλά περισσότερα, εδώ: paizoumemazi

Οι Γονείς είναι Άνθρωποι και κάνουν λάθη...

Το άγχος των περισσοτέρων γονιών σχετικά με τα παιδιά τους είναι αν τους φερόμαστε σωστά, αν πράττουμε τα δέοντα, αν τους μιλάμε σωστά κ.ο.κ. 

Πριν συνεχίσουμε την ανάπτυξη του άρθρου θα ήθελα να σας τονίζω πως δεν υπάρχουν γονείς αλάνθαστοι, γονείς που δεν θα κάνουν λάθη… οι "άψογοι γονείς" δεν υφίστανται. 

Και τιμωρία θα τα βάλουμε, και θα τα μαλώσουμε, και τη φωνή θα υψώσουμε και ίσως θα τα στενοχωρήσουμε. Είναι απολύτως φυσιολογικό… ας μην πανικοβαλλόμαστε!

Εκτός από γονείς… είμαστε και άνθρωποι. Άνθρωποι με τα λάθη τους, τα ελαττώματα τους, τις αδυναμίες τους και όλα αυτά που μας κάνουν να είμαστε αληθινοί γονείς. 

Ως γονείς έχουμε τις ανησυχίες μας, τις αγωνίες να τα προλάβουμε όλα, να τα προσφέρουμε όλα.

Αλλά δεν είναι πάντα εφικτό και είναι απολύτως δικαιολογημένο. 

Ας αποδεχτούμε τον εαυτό μας, ας τον προσέξουμε, ας τον αγαπήσουμε λίγο περισσότερο, για αυτό που είμαστε και για αυτά που μπορούμε και όχι να προσπαθούμε για μία ιδανική εικόνα που δεν μας αντιπροσωπεύει.

Τα παιδιά χρειάζονται από τους γονείς την αγάπη μας, την φροντίδα μας και την παρουσία μας. 

Χρειάζονται να είμαστε παρόντες στο σπίτι, στο σχολείο, στους φίλους τους… στη ζωή τους. 

Χρειάζονται να τα αγαπάμε, να τα φροντίζουμε, να γνωρίζουν πως θα τους πάρουμε μία μεγάλη αγκαλιά και θα τους δώσουμε ένα φιλί στο μέτωπο για να τα παρηγορήσουμε ή να τα επιβραβεύσουμε. 

Χρειάζονται τους γονείς που θα τους βάλουν κάποια όρια και θα υπακούσουν σε κάποιους κανόνες, ώστε να μάθουν να σέβονται κάποιες καταστάσεις. 

Για αυτό το λόγο, θα ακούσουν και τα ΟΧΙ, και τα ΜΗ, θα στενοχωρηθούν (μάλλον) αλλά κατά βάθος γνωρίζουν πως γίνεται για το καλό τους.

Στην περίπτωση που δεν τα στεναχωρήσουμε, το πιο πιθανό να δημιουργήσουμε ένα κακομαθημένο πλάσμα, που θα έχει μάθει πως άμα φωνάξει ή κλάψει θα πραγματοποιηθεί η οποιαδήποτε επιθυμία του.

Η ζωή με τα παιδιά, είναι μια συναρπαστική και δημιουργική εμπειρία. Ζήστε αυτή την εμπειρία μέσα στην απλότητα της… Ίσως να μην είμαστε οι άψογοι γονείς… ίσως και να μην υπάρχουν (όλοι θα κάνουμε κάποιο λάθος)… δείξτε τους όμως την αγάπη σας και προσφέρετε τους την παρουσία σας και να είστε σίγουροι πως θα μας συγχωρήσουν τα όποια λάθη μας.

Γιάννης Ξηντάρας*

Ψυχολόγος, Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή»

schooltime

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Περί Ευθύνης ... - Το μήνυμα της ημέρας:

"Να αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω της γης, αν δεν σωθεί εγώ φταίω".

"Ποια 'ναι η πιο αντρίκια χαρά; Ν' αναλαβαίνεις την πάσα ευθύνη''

Νίκος Καζατζάκης

Ορατές και αόρατες, βίαιες γονεϊκές συμπεριφορές / The Impact of Violence on Children

Το πολυπρόσωπο της βίας στα παιδιά

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΛΕΚΚΟΥ*
     Παρότι μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας μένει εμβρόντητη μπροστά σε περιστατικά βίας στα σχολεία ή μπροστά σε ακραία περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, εξακολουθεί να τη θεωρεί σαν κάτι απομακρυσμένο και απρόσωπο. Θεωρεί ότι ασκείται από μια κοινωνική ομάδα σε άλλη, από τον/την εκπαιδευτικό στο παιδί, από συνομηλίκους σε παιδί, από κράτος σε κράτος αλλά από γονιό σε παιδί το θεωρεί ακραίο και σπάνιο. 

Η βία είναι η επιβολή της θέλησης αλλά και της διάθεσης του δυνατού προσώπου προς το αδύνατο. Ο γονιός όμως είναι φορέας εξουσίας, δύναμης και επιβολής. Όταν οι γονείς, για λόγους ψυχικούς ή κοινωνικούς δεν μπορούν να ανταποκριθούν στο ρόλο τους, δεν μπορούν να σταθούν στο ύψος και στις απαιτήσεις του τότε η όποια αγάπη προς το παιδί τους δεν μπορεί να συγκρατήσει ή ακυρώσει την επιθετικότητά τους. 

Η αγάπη και η θετική συνδιαλλαγή παιδιού-γονέα, βασικές προϋποθέσεις για την ψυχική, συναισθηματική, κοινωνική και γνωστική ανάπτυξη του παιδιού, έχουν χαθεί.
     Η βία στην καθημερινότητα ενός παιδιού μπορεί να έχει μορφή προσβολής και ντροπιάσματος, ταπείνωσης, ενοχοποίησης και στο ντρόπιασμα του παιδιού από τους γονιούς, στην κατάργηση της προσωπικότητας του. 

Οι μορφές της λοιπόν είναι πολλές και εμφανίζεται σε στιγμές κατά τις οποίες οι γονείς δεν μπορούν να διαχειριστούν την συμπεριφορά των παιδιών τους ή τις ανάγκες τους αλλά ούτε να αντέξουν την δική τους ένταση. Όσο πιο αδύναμος είναι ένας γονιός στο ρόλο του τόσο περισσότερο καταφεύγει στη βία.

The Impact of Violence on Children
Μια πρώτη, εμπειρική, ανίχνευση των πιο εμφανών μορφών βίας προς τα παιδιά.

• Η λεκτική βία («είσαι ηλίθιο», «δεν αξίζεις τίποτα») είναι η πιο συνηθισμένη μορφή της, που δυστυχώς, θεωρείται από πολλούς ακίνδυνη ή ανώδυνη. Μέσα από αυτή τη μορφή βίας, το παιδί αρχίζει σιγά σιγά να αυτοπροσδιορίζεται και να αποκτά τα χαρακτηριστικά που του αποδίδονται. Θα χρειαστούν χρόνια ολόκληρα να τα αντιπαλέψει και να λειτουργήσει όπως είναι πραγματικά.
• Ο συναισθηματικός εκβιασμός των παιδιών ο οποίος συναντάται συχνά στο λόγο κάποιων διαζευγμένων γονέων αλλά και γονέων με διαταραγμένη συμβίωση ή άλλες ευρύτερες διαταραγμένες σχέσεις («Αν μιλήσεις του πατέρα σου/μητέρας/ σου κλπ σου, ξέχασε με»)
• Η απόρριψη των συναισθημάτων του παιδιού («τώρα σε έπιασε ο καημός;», «τα αγόρια δεν κλαίνε», «τελείωνε, μεγάλωσες τώρα»)
• Η συμπεριφορά που εργαλειοποιεί τους φόβους του παιδιού (απ’ τον μπαμπούλα του σκοτεινού δωματίου, μέχρι την οποιαδήποτε φοβία του παιδιού που ανασύρεται σκόπιμα για να του επιβληθεί συμπεριφορά)
• Η δημιουργία ενοχών ή τύψεων στο παιδί για την επιβολή μιας συμπεριφοράς από μέρος του γονιού, ή σαν έκφραση κόπωσης («θα με τελειώσεις. με αυτά που κάνεις», «είδες που πήγα στο γιατρό; Εσύ φταις»)
• Οι δυσανάλογες με την ηλικία τους απαιτήσεις των γονιών ή οι ευθύνες που ανατίθενται στα παιδιά. (π.χ. η φροντίδα μικρότερων αδελφών, το μαγείρεμα ή σιδέρωμα, η ανάθεση εξωτερικών υποχρεώσεων που κανονικά βαρύνουν ενήλικες κλπ.)
• Οι αντικρουόμενες οδηγίες, διαταγές, επιβραβεύσεις ή επιπλήξεις.
• Η ταπείνωση του παιδιού μπροστά στα άλλα μέλη της πυρηνικής ή ευρύτερης οικογένειας.
• Η «χρήση» του παιδιού για επίλυση διάφορών των γονιών, είτε για την πρόκληση προβλημάτων (π.χ. σε περίπτωση διαζυγίου)
• Η εξάρτηση του γονιού απ’ το παιδί, η οποία το εμποδίζει να αναπτύξει τις δικές του κοινωνικές και φιλικές σχέσεις.
• Οι σκηνές είτε βίας ανάμεσα στους γονείς είτε αλληλοταπείνωσης τους, ενώπιον των παιδιών.

Υπάρχουν όμως και συμπεριφορές που μπορεί να μην εμπίπτουν με την πρώτη ανάγνωση σε αυτό που λέμε βία. Είναι όμως εκφάνσεις του ίδιου κακού.

• Είναι βία η σύλληψη του γονέα μπροστά στο παιδί από τις αρχές.
• Είναι βία, όταν το παιδί γίνεται αποδέκτης απειλών ότι θα σταλεί στον άλλο γονιό (σε περίπτωση που υπάρχει διαζύγιο)
• Είναι βία, όταν ένας απ’ τους δύο γονείς φλερτάρει με φίλους ή φίλες του παιδιού του.
• Είναι βία, όταν απορρίπτουμε τους φίλους των παιδιών μας χωρίς να μπορούμε να εξηγήσουμε ο γιατί.
• Είναι βία, όταν το παιδί θεωρείται κτήμα μας και προδικάζουμε μπροστά του την αποτυχία του στη ζωή.

Πέρα από τα πολύ όμορφα και ανταποκρινόμενα στην πραγματικότητα συνθήματα για το σπάσιμο του κύκλου της βίας, πρέπει σαν εκπαιδευτικοί να φροντίσουμε κι εμείς στην πράξη. 

Τα παιδιά έχουν την ανάγκη να μιλήσουν. Ας τα ακούσουμε, όταν είναι έτοιμα. Όταν κωφεύει η οικογένεια, το σχολείο πρέπει να ακούσει ενεργητικά.

*Σχολικός Σύμβουλος Δημοτικής

paideia-news
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν απλά

Mε λύπη αναπολώ τους παλιούς γονείς που όταν έλεγαν «ναι» εννοούσαν «ναι» και όταν έλεγαν «όχι» ήταν «όχι».

Αυτούς που δίδαξαν τα παιδιά τους ότι δεν μπορούν να έχουν τα πάντα και όμως να τα έχουν καλά με τον εαυτό τους και να νοιώθουν όμορφα.

 

Αυτούς που τους εξήγησαν ότι ένας άνθρωπος κρίνεται από τη συμπεριφορά του και όχι από τον πλούτο του.

Αυτούς που δεν έδωσαν στα παιδιά τους οτιδήποτε ήθελαν, αλλά μόνο αυτά που χρειάζονταν και αυτά που ήξεραν τι αξίζουν.

Εκείνους που δεν τα μεγάλωσαν απλά τα παιδιά τους, αλλά τα προετοίμασαν για το στίβο της ζωής.

Μεγαλώνοντας, αυτή τη συμπεριφορά την ονόμασα σοβαρότητα τώρα ξέρω ότι ήταν παιδεία ...

 

A.Curnetta.

 

Mε λύπη... - Δημήτριος Ι. Πετρούνιας - Κλινικός Ψυχολόγος | Facebook

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

"Στο Διεθνές το Μαγαζί" - Κώστας Χατζής

Επίκαιρο όσο ποτέ...

Στο Διεθνές το Μαγαζί πήγαν παρέα δυο χαζοί
και λέγαν τα δικά τους
Λέγαν για τους πολιτικούς πως μοιάζουν σαν τους ποντικούς
που τρώνε τα παιδιά τους

Τα καφενεία του Παύλου Σάμιου

Στο Διεθνές το Μαγαζί μονολογούσαν οι χαζοί
για της ζωής το κρίμα
πως ειν’ ντροπή πως ειν’ ντροπή όλου του κόσμου οι σοφοί
να πουληθούν στο χρήμα

Και ένας νέος μοναχός αφουγκραζόταν σκεφτικός
παράμερα πιο πέρα
κι έλεγε να ‘τανε χαζοί όλοι οι άνθρωποι στη γη
θα βλέπαμε άσπρη μέρα

Στο Διεθνές το Μαγαζί γίνανε φέσι οι χαζοί
κι ελέγανε πως φτάνει
πως κάθε πόλεμο στη γη τον κάνουν οι λαθρέμποροι
και οι βιομηχάνοι

Στο Διεθνές το Μαγαζί μιλούσανε οι δυο χαζοί
γι' αγάπη και ειρήνη
κι όμως οι άσοφοι σοφοί αφήνουν νηστικούς στη γη
και πάνε στη σελήνη

Και ένας νέος μοναχός αφουγκραζόταν σκεφτικός
παράμερα πιο πέρα
κι έλεγε να ‘τανε χαζοί όλοι οι άνθρωποι στη γη
θα βλέπαμε άσπρη μέρα

Στο Διεθνές το Μαγαζί γελούσανε οι δυο χαζοί
ελέγανε αστεία
Λέγαν πως ψέμα αν θες να πεις, αν θέλεις να γελά κανείς
λέγε Δημοκρατία

Στο Διεθνές το Μαγαζί αφού τα ήπιαν οι χαζοί
τα είπαν κι ένα χέρι
λέγαν πως θα ‘ρθει η στιγμή να αγκαλιαστεί όλη η γη
με τ’ άσπρο περιστέρι

Και ένας νέος μοναχός αφουγκραζόταν σκεφτικός
παράμερα πιο πέρα
κι έλεγε να ‘τανε χαζοί όλοι οι άνθρωποι στη γη
θα βλέπαμε άσπρη μέρα

Μη Τόποι: Εκεί όπου ο άνθρωπος γίνεται μονοδιάστατος / Marc Augé: “Non-Places” - The Theory of Supermodernity

Διεθνή Αεροδρόμια, Εμπορικά Κέντρα, Super-Market,
Πολυκαταστήματα, Εύπορα Προάστια, Τουριστικοί Παράδεισοι,
Μέγα-χώροι της Οργανωμένης Διασκέδασης.

Sarah Peters Photography
    Όλα, μη τόποι· προκατασκευασμένες ατμόσφαιρες όπου οι συναντήσεις έχουν τεθεί υπό έλεγχον, οι σκέψεις είναι καθ’ υπαγόρευσιν, τα συναισθήματα υποβάλλονται, οι συμπεριφορές είναι προκαθορισμένες.
    Μη τόποι, όπου η ζωή και οι αλήθειες της δεν τίθενται και αν, κατά παράβασιν, κάτι τέτοιο συμβεί αποτελεί μια ανωμαλία και σκάνδαλο που πρέπει ευθύς να διορθωθεί. Τόποι όπου ο άνθρωπος είναι απών έχοντας υπαχθεί σε ένα μηχανικό σχέδιο.
Θα μπορούσα να ακριβολογήσω ακόμα περισσότερο, αν έλεγα ότι εκεί ο άνθρωπος γίνεται μονοδιάστατος.
    Αν οι παραπάνω τόποι είναι κραυγαλέα παραδείγματα ενός φαινομένου που συνεχώς εξαπλούται, ένα στριπτηζάδικο είναι επίσης ένας μη τόπος, όπως και ένα living room, όταν μια τηλεόραση είναι ανοικτή, αποκτά κάποια χαρακτηριστικά του.

https://www.youtube.com/watch?v=D1rivX0hi2w

    Μέσα σ’ ένα οποιοδήποτε απ’ αυτά τα μέρη μια συζήτηση για το Μέλλον του Κόσμου ή για τα μυστήρια της ζωής θα έμοιαζε παράταιρη.
    Μεγάλο εμπορικό κέντρο βόρεια του κέντρου της Αθήνας, μιας πόλης που βρίσκεται υπό μετάλλαξιν. Ολόγυρα, νοσοκομειακές «μονάδες» ξενοδοχειακού τύπου, κατάφωτα πάρκινγκ μες στην ψιλή βροχή και πέρα, τα τόξα που στεφανώνουν το μνήμα της πάλαι ποτέ Ολυμπιακής Ιδέας.
    Παιδιά καθαρά, καλά θρεμμένα, πάνε κι έρχονται «ξοδεύοντας» χρόνο και χαρτζιλίκι· προστατευμένα από τους παιδόφιλους, τους εμπόρους ναρκωτικών, τη σκληρότητα των συνομηλίκων τους, την αποπλάνηση από ιδέες που γοητεύουν και το κακό συναπάντημα.
    Μαμάδες, διακριτικά, αλλά επιμελώς μακιγιαρισμένες μπαινοβγαίνουν σε καταστήματα, διαβαίνοντας φωτοκύτταρα, ενώ ηλεκτρονικά καμπανάκια ηχούν και ξοδεύουν μισθούς και μηνιαίες αποδοχές.
    Πατεράδες βηματίζουν αργά με τα χέρια απιθωμένα στη λαβή του καροτσιού. Αφήνουν το βλέμμα να πλανηθεί πάνω σε μια θάλασσα από βιτρίνες, φώτα και κυλιόμενες σκάλες.
    Φτωχοδιάβολοι μάταια προσπαθούν να ξοδέψουν χρόνο, χρόνο που κουράζει, χρόνο βασανιστικό, χρόνο ανεξάντλητο - αδύνατον να ξοδευτεί. Παντού το πλήθος στροβιλίζεται. Μέσα σε φώτα χιλιάδων βατ και μια μουσική που σκοπό έχει όχι να ακούγεται, αλλά να «ενσταλάζει» και να «υποστηρίζει», κινείται μια ζωντάνια σχεδόν πένθιμη. Παντού υπάλληλοι που καλωσορίζουν, που εξυπηρετούν, που ευχαριστούν, που ξεπροβοδίζουν, που αποχαιρετούν, άγρυπνα εποπτευόμενοι από κάμερες και διαρκώς αξιολογούμενοι.
    Με κάθε καλωσόρισμα, με κάθε «παρακαλώ πως μπορώ να εξυπηρετήσω;» με κάθε «ευχαριστώ» και κάθε «να 'στε καλά», με κάθε αναγγελία της τιμής, με κάθε τρόπο, σου λένε πόσο λίγο σε εκτιμούν!
    Συναντήσεις διευθυντών πωλήσεων, υπευθύνων ασφαλείας, διευθυντών προσωπικού, σεκιουριτάδων, δημοσιοσχεσιτών, διαφημιστών, συμβούλων επιχειρήσεων, ειδικών «τεχνικής υποστήριξης», ψυχολόγων, ειδικών της διασκέδασης, ειδικών «επικοινωνίας», όπου κανείς δεν αγγίζει κανέναν, παρά με μια φευγαλέα χειραψία που δεν αφήνει κανένα ψυχικό ίχνος στην παλάμη.
    Συσκέψεις και συναντήσεις κάτω από την αδιάκοπη πίεση ενός τυραννικού χρόνου που όμως συνεχίζονται μέσα από τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας και e-mail. Η «επιστήμη» του μάρκετινγκ σε πλήρη εφαρμογή.
    Κλιματιστικά, μοκέτες, γυαλιστερά δάπεδα, ψευδοροφές, καλυμμένα καλώδια, τουαλέτες που καθαρίζονται ανελλιπώς· ένας κόσμος που εξόρισε τη φτώχεια που δεν παύει να γρατζουνάει τα τζάμια.
    Χώροι διαρκώς φυλασσόμενοι, βιντεοσκοπούμενοι και σε συνεχή μετάπλαση. Και υπάλληλοι που τρέχουν, που σκύβουν, που σπρώχνουν, που τραβούν, που ανασύρουν, που χαμογελούν κι ο ιδρώτας τους είναι πάντα κρύος.
    Ένας κόσμος υψηλά στρατιωτικοποιημένος όπου πίσω από την ανεμελιά κρύβεται το κέρδος, ο έλεγχος και η πιο σκληρή δουλειά.
    Η γλώσσα δεν κρύβει το γεγονός: έρευνα αγοράς, διαφυγόντα κέρδη, πλάνο επιχειρήσεων, μονάδες, target group, στόχευση, δείκτης ασφαλείας, στρατηγική, τακτική, πεδίο δραστηριοτήτων κ.ο.κ.
    Όμως όλα κυλούν σε μια ατμόσφαιρα επίπλαστης ευγένειας, η οποία είναι ακριβώς, το «μοντέρνο στυλ», που για να εμπεδωθεί χρειάστηκε μια εκπαίδευση υπαλλήλων η οποία περιελάμβανε «smiling course» - αφού το να λες τα ψέματα με χάρη αποδείχτηκε το πλέον προσοδοφόρο.
    Και πρέπει να είσαι πλήρως ενσωματωμένος και περιχαρακωμένος για να μπορείς να παραβλέπεις όλα αυτά και να καμώνεσαι τον ικανοποιημένο.
    Όντως, αυτό που προκαλεί ερωτήματα είναι, πώς ο άνθρωπος του καιρού μας γίνεται αυτόβουλα επισκέπτης τέτοιων σκηνικών ομαδικής πειθαρχίας και θήραμα τέτοιων πρακτικών και συνεργάζεται στη διατήρηση μιας κάλπικης ευδαιμονίας. Και δεν είναι μόνο ότι η σύγχρονη κολακεία έκανε, με την βοήθεια των ψυχολόγων, αξιόλογα βήματα, αλλά πρέπει να είναι βαθιά η δίψα τού σύγχρονου πληβείου να του φερθούν σαν να ήταν άρχοντας.     Γιατί ο ψυχικός πυρήνας των μη τόπων είναι η επίφαση και η πλαστότητα. Καθόλου παράξενο λοιπόν που κυριαρχεί ένας φόβος λεπτός και αδιόρατος σαν τον Υπερίτη.
    Και παντού, το απλανές βλέμμα και ένα χαμόγελο σχεδόν μορφασμός.
    Κανείς δεν μοιάζει να πηγαίνει πουθενά, όλοι μοιάζουν να φεύγουν. Σαν κάτι να έχει συντελεστεί: η κυριαρχία του νεκρού πάνω στο ζωντανό, το οποίο, κάθε φορά που προσπαθεί να ανασυσταθεί σαν ζωντανό, υπόκειται στη διάλυση. Ένας κόσμος διαίρεσης. Μια σύγχρονη εκδοχή του Άδη.
    Οι μη τόποι είναι τόποι στοιχειωμένοι. Μόνον και μόνον η Ύβρις της σύλληψης και κατασκευής τους γνέφει προς την καταστροφή να πλησιάσει.
    Η τρομοκρατία στοιχειώνει τα αεροδρόμια. Ο μασκοφορεμένος ληστής, ο ξένος, ο εισβολέας και το φάσμα του όχλου στοιχειώνουν τα προάστια και τα «σύγχρονα σπίτια». Η πυρκαγιά και ο παρανοϊκός δολοφόνος – που στη φαντασία του δεν βλέπει και δεν σκοτώνει ανθρώπους, αλλά καταστρέφει ανθρώπινες κούκλες – στοιχειώνουν τους αχανείς χώρους της οργανωμένης διασκέδασης.
    Οι σύγχρονες αγορές, όπως και οι υπόλοιποι μη τόποι, διαρκώς αποκεντρώνονται - για την ακρίβεια εκρήγνυνται προς αέναα διαστελλόμενες περιφέρειες πόλεων - πόλεων που πρέπει διαρκώς να απονεκρώνονται - και συνδέονται μεταξύ τους με νέες αρτηρίες ταχείας κυκλοφορίας. Είναι η δόξα της πολεοδομίας.
    Χώροι τεχνολογικής αυταρέσκειας υποβάλλουν ένα δέος σχεδόν θρησκευτικό και γίνονται ναοί όσο η τεχνολογία και το εμπόρευμα έγιναν θεοί.
    Μια εικόνα καθαρότητας, μια ονειροφαντασία του άσπιλου και του αμόλυντου που ενδόμυχα ποθεί την βεβήλωση.
    Μέσα στις ομοιόμορφες, ευδιάθετες μουσικές και τις υπνωτικές αναγγελίες μεγαφώνων κυοφορείται ο εμπρησμός και η λεηλασία.
    Ένας κόσμος που τρέμει και φοβάται την εξαγγελθείσα και διαρκώς αναβαλλόμενη καταστροφή και ταυτόχρονα ονειρεύεται και εύχεται κρυφά το χαμό και το τέλος του.

Β.Η

metamesonyktiaemerologia
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Πώς επιδρά η τρυφερότητα στην ψυχολογία του παιδιού

Τι πιο ωραίο από το να εκφράζουμε την τρυφερότητα μας με κάθε τρόπο. Με φιλιά και αγκαλιές αλλά και με πράξεις, με λόγια, αλλά ακόμα και με τον τόνο της φωνής μας.

Πώς επιδρά η τρυφερότητα στα παιδιά
Σύμφωνα με τους επιστήμονες η τρυφερότητα πρέπει να προσφέρεται από τους γονείς στα παιδιά χωρίς μέτρο, καθώς σύμφωνα με έρευνες μπορεί να τα θωρακίσει απέναντι στο στρες που θα βιώσουν αργότερα στη ζωή τους.

Η έρευνα έδειξε ότι 30 χρόνια μετά, τα παιδιά των τρυφερών μητέρων ήταν πιο θωρακισμένα και είχαν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση από εκείνα που οι μητέρες τους ήταν ψυχρές.

Άλλες έρευνες έχουν επίσης συσχετίσει την τρυφερότητα που παίρνουν τα παιδιά από τη μητέρα τους με αυξημένες ικανότητες όσον αφορά τη μνήμη και τη μάθησή τους καθώς σε μαγνητικές τομογραφίες στις οποίες υποβλήθηκαν φάνηκε να έχουν μακρύτερο ιππόκαμπο (περιοχή στον εγκέφαλο που σχετίζεται με τη μνήμη και τη μάθηση) σε σύγκριση με άλλα παιδιά που είχαν ψυχρές μητέρες.

Συμπυκνωμένη... τρυφερότητα
Ένας από τους ευκολότερους τρόπους για να βοηθήσετε το παιδί να αισθανθεί καλά με τον εαυτό του, ενθαρρύνοντάς το να σκέφτεται θετικά, είναι να του δηλώνετε καθημερινά πώς αισθάνεστε εσείς για το ίδιο, χρησιμοποιώντας θετικές φράσεις.

Μερικές από αυτές περιλαμβάνουν:

Σε αγαπώ
Είναι μία από τις πιο απλές αλλά και τις πιο σημαντικές φράσεις, που θα πρέπει να λέτε στο παιδί καθημερινά, καθώς συμπυκνώνει όλη σας την στοργή και την φροντίδα. 

Δεν υπάρχει κατάλληλη στιγμή για να του το πείτε, οπότε μπορείτε να του το πείτε κυριολεκτικά όσο συχνά και όσες φορές θέλετε.

Είμαστε υπερήφανοι για εσένα
Λέγοντας συχνά αυτήν την φράση στο παιδί, μπορείτε να το βοηθήσετε να δημιουργήσει μια θετική άποψη για τον εαυτό του. 

Απλά δηλώνοντας ότι νιώθετε υπερήφανοι για όλα αυτά που κάνει και είναι, κάνετε σχεδόν αυτόματα το παιδί να αισθάνεται πλήρες, χαρούμενο και ασφαλές.

Θα τα καταφέρεις
Λέγοντας στο παιδί ότι μπορεί να καταφέρει να επιτύχει σε αυτό που κάνει, μπορείτε να αυξήσετε σημαντικά την εμπιστοσύνη του στον εαυτό του. 

Είναι σημαντικό να τους το υπενθυμίζετε συχνά κι όχι μόνο όταν παρατηρείτε ότι δυσκολεύεται σε ένα συγκεκριμένο μάθημα ή δραστηριότητα.

πηγή

Kακοποίηση ζώων και παιδιών πάνε χέρι χέρι

Μια γάτα τυλιγμένη με μονωτική ταινία. 

Μια άλλη, βαριά τραυματισμένη, γιατί ένας άνδρας την πέταξε με όλη του τη δύναμη πάνω σε τοίχο· ζήλευε την αγάπη που της έδειχνε η σύζυγός του, την οποία συχνά χτυπούσε. 

Ένας πατέρας που κακοποιούσε σεξουαλικά την κόρη του, και εξασφάλιζε τη σιωπή της με την απειλή ότι θα σκότωνε τον σκύλο της, τελικά το έκανε. 

Με έναν κόμπο στον λαιμό ακούγαμε αυτές τις περιγραφές, στο αρχηγείο της Ελληνικής Αστυνομίας στην Κατεχάκη, από την πλέον ειδική: την Μισέλ Γουέλς, ανώτερη εισαγγελέα της Βιρτζίνια, η οποία διευθύνει τη Μονάδα Δικαίου των Ζώων της αμερικανικής πολιτείας.

Η κ. Γουέλς ήρθε στη χώρα μας από τη «μητέρα των προέδρων» –έτσι λέγεται η Βιρτζίνια ως τόπος γέννησης οκτώ προέδρων– μαζί με τρεις συμπατριώτισσές της: τη Νικόλ Μπλούμπεργκ, επικεφαλής της Μονάδας Παιδικής Κακοποίησης της Γενικής Εισαγγελίας της Νέας Υόρκης, τη Σούζαν Ντέι, ανώτερη αξιωματικό-ερευνήτρια της αστυνομίας στη Διεύθυνση Σοβαρών Εγκλημάτων στην κομητεία του Φέρφαξ, και τη Σιόμπαν Τσέιζ, επίσης αξιωματικό της αστυνομίας, υπεύθυνη για την προστασία των ζώων. 

Και ο λόγος του ταξιδιού τους είναι πολύ σημαντικός: να πραγματοποιήσουν εκπαιδευτικό πρόγραμμα που απευθύνεται σε 196 αξιωματικούς της Ελληνικής Αστυνομίας (και 6 του Λιμενικού Σώματος) και σε 350 δικαστικούς λειτουργούς (εισαγγελείς και ανακριτές).

Η πρωτοβουλία ανήκει στην Πανελλήνια Φιλοζωική Ομοσπονδία και τη Συμμαχία για την Ελλάδα, πραγματοποιείται χάρη στη γενναιόδωρη χορηγία του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, του Ιδρύματος Α. Γ. Λεβέντη και 28 εταιρειών που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, και ονομάζεται «Ο κύκλος της βίας: παιδική κακοποίηση – κακοποίηση ζώων». Εχουν σχέση αυτά τα δύο; Δυστυχώς ναι… 

«Η ανθρώπινη σκληρότητα απέναντι στα ζώα συνδέεται με τη βία απέναντι στους ανθρώπους, ιδιαίτερα στα παιδιά. Αναγνωρίζοντας, λοιπόν, το πρόβλημα και τις διαστάσεις του, δεν μπορούμε να αδιαφορούμε για την επίλυσή του. Δεν δικαιούμαστε να απέχουμε από τη συλλογική προσπάθεια αντιμετώπισής του», τόνισε ο αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ, αντιστράτηγος Κωνσταντίνος Τσουβάλας, στην επίσημη παρουσίαση του προγράμματος.

Πρώτη ένδειξη
«Η παραμέληση και κακοποίηση παιδιών και ζώων πάνε χέρι χέρι. Επί σειράν ετών, τα εγκλήματα κατά των ζώων παραβλέπονταν με το επιχείρημα “και τι έγινε; Ζώο είναι”. 

Πλέον αναγνωρίζεται από τις Αρχές των ΗΠΑ ότι η κακοποίηση των ζώων είναι η κορυφή του παγόβουνου – πρώτη ένδειξη ότι έχουμε να κάνουμε με ένα άτομο διαταραγμένο και επικίνδυνο, που δεν θα σταματήσει εκεί, αλλά αποτελεί απειλή για το άμεσο περιβάλλον του και όχι μόνο», εξήγησε η Μισέλ Γουέλς.
....................

kathimerini

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Άλλο Άρρωστος Άνθρωπος και άλλο Αρρωστημένος... Καλημέρα σας...

Άλλο άρρωστος άνθρωπος και άλλο αρρωστημένος.
Ο πρώτος, συχνά δεν έχει καμία ευθύνη για την κατάστασή του.

Ο δεύτερος είναι ένοχος αποκλειστικά. 

Είναι ένοχος γιατί άφησε πόρτες ανοιχτές. 

Είναι ένοχος γιατί παρέδωσε εκούσια τη ζωή του στο σκοτάδι.

Άλλο άρρωστος άνθρωπος και άλλο αρρωστημένος.
Ο πρώτος μπορεί και μετανιώνει για τα λάθη του. 

Πέφτει. Σηκώνεται. 

Τον πολεμάει τον κακό του εαυτό. 

Παλεύει.

Ο δεύτερος στέκεται περήφανος στη πτώση του. 

Αμετανόητος. Χρησιμοποιώντας μόνο δικαιολογίες. 

Καλλιεργώντας το σκοτάδι.

Άλλο άρρωστος άνθρωπος και άλλο αρρωστημένος.
Τον πρώτο, όπου τον δεις, άπλωσέ του το χέρι για βοήθεια…

Για τον δεύτερο κάνε μόνο προσευχή… 

Γιατί, έτσι όπως πορώθηκε η ψυχή του, τίποτε άλλο δεν τον σώζει.

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τὰ πρόσωπα τῶν παιδιῶν εἶναι πατρίδες...

Νικηφόρος Βρεττάκος
[μικρό χρονολόγιο]

Τον Αύγουστο του 1967 συλλαμβάνεται και φυλακίζεται από τη δικτατορία ο γιος του, Κώστας, ενώ τον Οκτώβριο ο Νικηφόρος αυτοεξορίζεται. Αρχικά, φιλοξενείται στη Διεθνή Παιδούπολη Πεσταλότσι στο Τρόγγεν της Ελβετίας...

Κάθε πρωί, μὲ τὸ ἴδιο τραγοῦδι
καὶ κάτω ἀπ᾿ τὴν ἴδια ὑπόσχεση
ἀγάπης
ὅλα μαζὶ
εἶναι ἡ Ὑδρόγειος ποὺ προσεύχεται.

 «Διεθνὴς Παιδούπολη Πεσταλότσι»

Τὰ πρόσωπα τῶν παιδιῶν εἶναι πατρίδες
φερμένες ἐδῶ ἀπ᾿ τὰ τέσσερα σημεῖα τῆς γῆς
γιὰ ἕνα διάλογο ἀγάπης. Κοινὸ τὸ χορτάρι κι ὁ ἥλιος
καὶ τὰ χέρια ποὺ παίζουνε. Βλέπετε αὐτὰ τὰ παιδιὰ
ποὺ τὰ μάτια τους εἶναι γιομάτα οὐρανὸ
καὶ ἀθῳότητα; Εἶναι οἱ ἴδιοι αὐτοὶ
ποὺ σκοτώθηκαν στοὺς πολέμους.
ποὺ ἐξωσμένοι ἀπ᾿ τοῦ κόσμου αὐτοῦ τὴν ἀδιαίρετη
σκηνὴ ἐπαιτήσανε τὸ δικαίωμα
νὰ χαροῦνε τὴ γῆ ποὺ τοὺς γέννησε:
Νὰ κάθονται πάνω τῆς ἣ νὰ πορεύονται,
νὰ μαζεύουν λουλούδια, νὰ ψαρεύουν στὶς λίμνες,
νὰ σκάφτουν, νὰ χτίζουν, νὰ θαυμάζουν τὸν κόσμο
μὲς ἀπ᾿ τῶν ἄσπρων τους σπιτιῶν τὰ παράθυρα
δίχως φόβο· ἀσφαλεῖς καὶ ἰσότιμοι
ἀπέναντι στὴ βροχή. Οἱ ἴδιοι ποὺ πάλαιψαν
γενναῖα τὸ ἀδυσώπητο σκοτάδι
καὶ πέσανε. ποὺ ἔκαμαν
ὄμορφα ὄνειρα. Δὲν ἤτανε διαφορετικὰ
τὸ γέλιο, τὰ χέρια, οἱ κινήσεις τους,
κι ὅμως σκοτώθηκαν. Τὰ μάτια τους ἴδια
τὸ φῶς ποὺ ζητούσανε.
Κάθε πρωὶ
ποῦ βγαίνει ὁ ἥλιος στὴν πόλη τοῦ Τρόγγεν,
στὸ χωριὸ Πεσταλότσι, τὰ πράγματα εἶναι
τὸ ἴδιο ἁπλά, ὅπως ἄλλωστε ἦταν πάντοτε
σὲ τοῦτο τὸν κόσμο. Μονάχα πὼς τὰ πρόσωπα
ἐδῶ τῶν παιδιῶν εἶναι πατρίδες.
Κάθε πρωί, μὲ τὸ ἴδιο τραγοῦδι
καὶ κάτω ἀπ᾿ τὴν ἴδια ὑπόσχεση
ἀγάπης
ὅλα μαζὶ
εἶναι ἡ Ὑδρόγειος ποὺ προσεύχεται.

Ο βυθός της Χαλκιδικής χωρίς φίλτρο

Ο μη κερδοσκοπικός περιβαλλοντικός σύλλογος Greek Eco Project με έδρα στη Θεσσαλονίκη παρουσιάζει ένα σοκαριστικό βίντεο.

Λένε οι ίδιοι:

«Στο πλαίσιο του μεγάλου μας project Blue Halkidiki, που υλοποιείται το καλοκαίρι στον Τορωναίο Κόλπο και περιλαμβάνει υποβρύχιους και παράκτιους καθαρισμούς, ήρθαμε αντιμέτωποι με σκληρές εικόνες που δεν αφήνουν κανέναν ασυγκίνητο.

Με το παρόν θα θέλαμε να μοιραστούμε μαζί σας ένα video στο όποιο θα δείτε εικόνες από τον βυθό κοντά στο Λιμάνι του Πόρτο Κουφό Χαλκιδικής.

Οι εικόνες που θα δείτε είναι τρομακτικές. Η κατάσταση στον βυθό είναι τραγική σε πολλά σημεία στην Ελλάδα εξαιτίας της ρύπανσης και όχι μόνο. Η αποκατάσταση του περιβάλλοντος και η ευαισθητοποίηση σχετικά με αυτό είναι υποχρέωση όλων μας.»

«Κρίνεται επείγον να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος του προβλήματος και να δράσουμε συλλογικά για την επίλυση του»

Με πληροφορίες από mikropragmata.lifo.gr

enallaktikidrasi.com
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Δεν μπορώ να ακούω για φωτιές, μαμά…»

Μέσα στη μεσημεριανή ησυχία, ακούστηκε ήχος ελικοπτέρων στην περιοχή μας. Τι να ΄ναι, άραγε; Η πρώτη σκέψη στο κακό, βγήκα έξω και κοίταξα να δω αν φαίνονται καπνοί κοντά μας…

«Μην ανησυχείτε, δεν φαίνονται καπνοί», είπα στα παιδιά. Και τα ελικόπτερα συνέχιζαν να κάνουν γύρους κοντά μας… «Τι να έγινε, άραγε;»

«Αστυνομικά είναι, όχι πυροσβεστικά».

«Δεν φαίνεται κάπου φωτιά, κάτι άλλο θα συμβαίνει» καθησύχασα και πάλι τα παιδιά.

«Δεν μπορώ να ακούω γι’ αυτά…» είπε ο μικρός μου ανήσυχος.

«Για ποια να μην μιλάμε, καλό μου;» τον ρώτησα.

Φαινόταν σκεπτικός και λυπημένος. Δεν ήθελε να ανοίξει κουβέντα.

Πήγα κοντά του και τον αγκάλιασα.

«Μήπως να μην μιλάμε για φωτιές;» τον ρώτησα.

Έγνεψε καταφατικά.

«Μην φοβάσαι, μωρό μου, εδώ δεν ανάβουν φωτιές, δεν έχουμε δάσος κοντά μας, δεν κινδυνεύουμε…» τον είπα κρατώντας τον πάνω μου μέχρι που ένιωσα να ηρεμεί.

Ήρθαν οι καπνοί της ανησυχίας κοντά μας. Άγγιξαν τα παιδιά μας. Στοιχειώνουν, ίσως, τα όνειρά τους. Το βλέπετε και εσείς αυτό να συμβαίνει με τα δικά σας παιδιά;…

Αν και δεν βλέπουμε ειδήσεις και αποφεύγουμε να μιλάμε μπροστά στα μικρά για τα τραγικά γεγονότα των ημερών, κάτι άκουσε, κάτι είδε και η ανησυχία φούντωσε μέσα του.

Σκέφτομαι… Πόσο τραυματίστηκαν οι ψυχούλες όσων παιδιών είδαν τις φλόγες να τους απειλούν, άφησαν τα σπίτια τους και δεν ξέρουν εάν και πότε θα επιστρέψουν, έζησαν την αγωνία της εκκένωσης της περιοχής τους… Ακόμα και τα μωρά, ακόμα και οι αγέννητες ψυχές θα κουβαλούν, μάλλον, το τραύμα των πυρκαγιών μέσα τους, όπως το βίωσαν μέσω των γονέων και του περιβάλλοντός τους.

Δεν γίνεται να αποφύγουμε τον πόνο στην ζωή, αυτό είναι αδύνατον ακόμα και για τα παιδιά. Το πώς θα διαχειριστούμε τις δυσκολίες και πού θα «ακουμπήσουμε», από πού θα αντλήσουμε δύναμη και ελπίδα, αυτό μετράει…

Ευχόμαστε και προσευχόμαστε οι κάπνες να φύγουν γρήγορα από τις ψυχές των παιδιών και όλων και να μην τις μαυρίζουν για πολύ ακόμη…

Αλεξάνδρα Χ. Τ. 9/8/2021

momyof6.wordpress.com

Ο τρόπος που βλέπουμε τους άλλους εξαρτάται από το πόσο καθαρά είναι τα «τζάμια μας»

Κάποτε ήταν ένα νέο ζευγάρι που μετακόμισε σε καινούργια γειτονιά.
Καθώς έτρωγαν πρωινό στο νέο τους σπίτι, η γυναίκα κοίταξε έξω από το παράθυρο και είδε τη γειτόνισσα που εκείνη την ώρα άπλωνε την μπουγάδα της.

«Ά, τα ρούχα δεν είναι πολύ καθαρά» σχολίασε. «Η γειτόνισσα δεν προσέχει την καθαριότητα, δεν πλένει καλά τα ρούχα. Πρέπει να χρησιμοποιεί περισσότερο σαπούνι»

Ο σύζυγος κοίταξε την μπουγάδα αλλά δε είπε τίποτα.
Κάθε φορά που η γειτόνισσα άπλωνε την μπουγάδα, η γυναίκα έκανε τα ίδια σχόλια.

Ένα μήνα αργότερα, ένιωσε μεγάλη έκπληξη όταν είδε ότι τα ρούχα που είχε απλώσει η γειτόνισσα ήταν πιο καθαρά από τις προηγούμενες φορές, και είπε στον άντρα της:

«Για δες! Η γειτόνισσα έμαθε επιτέλους να πλένει! Αναρωτιέμαι ποιος την έμαθε».

«Ξέρεις, ξύπνησα νωρίς σήμερα το πρωί και καθάρισα τα τζάμια μας!» γύρισε και της είπε ο άντρας της.
- - - - -
Έτσι συμβαίνει και στη ζωή.

Ο τρόπος που βλέπουμε τους άλλους εξαρτάται από το πόσο καθαρά είναι τα «τζάμια μας».

panagiaalexiotissa
antikleidi