Εμένα δεν θα μου συμβεί ποτέ αυτό....

Θυμάμαι κάπου στα 20 μου χρόνια. Συνεπιβάτης σε μηχανή μεγάλου κυβισμού. Καλοκαίρι. Στον δρόμο προς Χαλκιδική.

Χαλάρωση, ήλιος, αέρας, ελευθερία.... Ήμουν βλέπεις και ' γω οδηγός δικύκλου... αυτή την φορά συνοδηγός, πίσω χαλαρά... Θυμάμαι άκουγα Neil Young.
Πόσο αγαπημένος, πόσο ακουσμένος εκείνο τον καιρό...

Ξαφνικά ένα δυνατός κρότος.
Ένα χτύπημα....
Πετάω...
Σκοτάδι απύθμενο...
Αιωρούμαι σε ένα αίσθημα φόβου, απορίας.
Αέρας..
Tι έχει γίνει; Δεν μπορώ να κρατηθώ από πουθενά.
Πηγαίνω με ταχύτητα αλλά δεν κρατάω εγώ το τιμόνι.
Βασικά δεν κρατάει κανένας το τιμόνι.
Η μηχανή περνάει από επάνω μου. Νιώθω ένα χτύπημα στο κεφάλι.
Δυνατό.
Ευτυχώς φοράω κράνος.
Είναι αλήθεια; Τι συμβαίνει; Δεν καταλαβαίνω ακριβώς.
Προσπαθώ. ακούω κραυγές τρόμου, τσίτσιδες , ουρλιαχτά...
Δεν καταλαβαίνω... για μένα είναι... τι έχω;

Τα παιδιά!! Πάνε τα παιδιά!!!

 Αντιλαμβάνομαι ότι είμαι ένα από τα παιδιά...
20 χρονών παιδί...
Είμαι καλά... εγώ νιώθω καλά.
Σκέφτομαι μόνο που δεν μπορώ να κρατηθώ και φοβάμαι.
Δεν πονάω πουθενά. Μόνο φοβάμαι... πολύ...
Πότε θα σταματήσει αυτό;

Βλέπω ένα αυτοκίνητο να με προσπερνάει έχοντας ο οδηγός χάσει τον έλεγχο ... και δεύτερο... έρχεται και τρίτο...
Πόση ανημποριά... δεν μπορώ να κάνω τίποτα.
Φοβερό συναίσθημα... Κάπου να κρατηθώ...
Πουθενά... γύρω μου μόνο αέρας και φωνές, ουρλιαχτά.

Θέλω να τους πω πως είμαι καλά αλλά δεν μπορώ να μιλήσω.
Όπως στους εφιάλτες τους παιδικούς. όταν σε κυνηγάνε και δεν βγαίνει η φωνή... δεν πίστευα ποτέ πως θα το ζήσω.
Αλήθεια...

Κάποια στιγμή , μετά από έναν αιώνα στον αέρα επιτέλους σκάω κάτω στην άσφαλτο!!
Δυνατά!!
Κι΄όμως αυτός ο γδούπος μου έδωσε τεράστια ανακούφιση.

Τελείωσε...

ΈΖΗΣΑ... νομίζω...

Ξαπλωμένη στην άσφαλτο...φοβάμαι και δεν βγάζω το κράνος...με πνίγει θέλω να το βγάλω να πάρω ανάσα αλλά ξέρω ότι δεν κάνει....
Μπορεί να διαλυθεί το κρανίο.
Θυμάμαι μια γυναίκα με ένα φούξια κραγιόν από πάνω μου.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το κραγιόν, με έκανε και γέλασα.
Θολούρα...
Ήταν ταραγμένη, μας βοήθησε...

ΕΖΗΣΑ...

Στο νοσοκομείο είχαν ήδη ενημερωθεί για την καραμπόλα 5 αυτοκινήτων και μίας μηχανής στον δρόμο προς Χαλκιδική.
Δεν πίστευαν ότι οι επιβάτες της μηχανής ζούνε...

Αδύνατον!!!
Με έσωσε το κράνος γαμώτο!!

 ΈΖΗΣΑ ΓΑΜΩΤΟ!!!

Δεν θα φανταζόμουν ποτέ πως παρά λίγο να πεθάνω...
Ποτέ πριν αν με ρωτούσες.
Με βοήθησε τόσο πολύ, τόσο κοντά στον θάνατο.
Με βοήθησε, με έσωσε από άλλα τότε.
Τώρα το ξέρω.
Δεν θα φανταζόμουν ποτέ πως παρά λίγο να σταματήσω απλά να ζω.
Έτσι... εύκολα...
Ήταν βέβαια και η ηλικία της τρέλας, της ελευθερίας, της αλλαγής...
20 χρονών.

Τώρα;

Εμένα δεν θα μου συμβεί ποτέ αυτό...

Πόσες φορές αυτές τις ημέρες το έχω σκεφτεί.
Άνθρωποι ανυπάκουοι, υπέρ άνω νόμου και σωφροσύνης.
 Άνθρωποι κάθε είδους και ηλικίας.
Άνθρωποι φοβισμένοι, πανικόβλητοι, αδιάφοροι, έντρομοι, άνετοι...
Ο καθένας όπως νομίζει καλύτερα αντιμετωπίζει την δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε...

'Άλλος ακολουθεί τις οδηγίες και μένει σπίτι...
Άλλος κυκλοφορεί σαν να μην συμβαίνει τίποτα...
Άλλος πηγαίνει στην εκκλησία...
Άλλος φοβάται για την υγεία του γιατί είναι 76 ετών και κάνει βόλτες.
Άλλος φοβάται για την υγεία του γιατί είναι 76 ετών και κάθεται σπίτι.
Άλλος κάνει το τεστ τακτικά.
Άλλος πηγαίνει στην δουλειά γιατί δεν του επιτρέπουν να πάει άδεια.
Άλλοι...και είναι πολλοί αυτοί,  δουλεύουν υποχρεωτικά ...
Άλλος είναι ψύχραιμος.
Άλλος φοβάται.
Άλλος χλευάζει.
Άλλος δεν έχει αντιληφθεί καν τι γίνεται γύρω του.
Άλλος είναι απλά έγκλειστος και κινδυνεύει από τους έξω.
Άλλος ζει σε προσφυγικό καμπ και κανένας δεν ασχολείται αν θα μολυνθεί.

Τα καταλαβαίνω όλα στ' αλήθεια.

Μπορώ να καταλάβω. Όχι να συμφωνήσω.
Αλλά μπορώ να καταλάβω.
Άλλα να εξηγήσω.
Άλλα να ακούσω.

Αυτό που με τρομάζει όμως είναι η δριμεία κριτική.

Παντού.
Αλληλοκατηγορίες και μομφές.
Θυμός.
Ευκαιρία θυμού.
Πόσος θυμός.
Πόσος θυμός συσσωρευμένος απέναντι σε ένα κράτος που μεριμνά αδιαφορώντας.
Πόσο ο καθένας δείχνει τον διπλανό ...

"Γιατί εγώ κοίτα αυτόν!!!"
"Δεν μου έχουν πει τι να κάνω!!!"
"Γιατί δεν κάθονται σπίτια τους!!!"
"Γιατί κάθονται σπίτια τους!!!"
"Γιατί δεν μου λένε ακριβώς τι να κάνω"
"Γιατί μου λένε ακριβώς τι να κάνω"

Πόσα αναπάντητα γιατί...
Έλαβε μέτρα λέει γρήγορα η Ελλάδα. Ναι.
Αλλά χωρίς υποδομές, χωρίς υποστήριξη, χωρίς πραγματική περίθαλψη.
Με αγώνα ανθρώπων και αδύναμο σύστημα...

Για να δούμε θα υπερβούμε τους νόμους της φυσικής;
Το Σύστημα θα αντέξει, ή θα αναγκαστεί να αλλάξει δομικούς κανόνες για να επιβιώσει;
Θα διαλυθεί ή θα αναδιοργανωθεί;
Τρομάζω.

Είναι όμως ευκαιρία για αλλαγή.
Μεγάλη ευκαιρία δίνει η ζωή πάλι.
 Ας προστατευτούμε και ας μάθουμε κάτι...

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΟΧΙ ΑΧΑΡΙΣΤΟΙ  !!!

 
marianth-marianth

Maya Angelou: «Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν αυτά που τους είπες, θα ξεχάσουν τι έκανες...

... αλλά δε θα ξεχάσουν ποτέ πώς τους έκανες να αισθάνονται»

Λέγεται ότι όλα στη ζωή είναι προσωρινά. 

Και στην πραγματικότητα αυτά που θυμόμαστε είναι συγκεκριμένες στιγμές. 

Όπως είχε πει και η Μάγια Αγγέλου, «οι άνθρωποι θα ξεχάσουν αυτά που τους είπες, θα ξεχάσουν τι έκανες, αλλά δε θα ξεχάσουν ποτέ πώς τους έκανες να αισθάνονται».
Στα αλήθεια όμως πόσο εύκολα ξεχνάμε; Πόσο εύκολα μπορούμε να διαγράψουμε από το μυαλό μας κυρίως κάτι για το οποίο κάποτε ξοδέψαμε χρόνο και ενέργεια και μας είχε απασχολήσει τόσο;

Λέγεται – και αποδεικνύεται – πως με το χρόνο, όλα αλλάζουν.

Σκεφτείτε μόνο πως στη δεκαετία του 1990 βλέπαμε το 2000 σαν κάτι μακρινό και φουτουριστικό. 

Στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας απεικονιζόταν ως ένα μέλλον όπου κυριαρχούσε η τεχνολογία, τα ιπτάμενα αυτοκίνητα, τα μηχανήματα που λειτουργούσαν από μόνα τους και γενικά ένας κόσμος ‘άνεσης και ευμάρειας’. 

Τότε μας φάνταζε ακραίο να μιλάμε για ανισότητες στον 21ο αιώνα, για βία και ρατσισμό, για υγειονομικές κρίσεις που παραλύουν έναν ολόκληρο πλανήτη, για οικονομικά κραχ και παγκόσμια φτώχεια. Τώρα αυτή είναι η πραγματικότητα. 

Και αντί για ιπτάμενα οχήματα, μαθαίνουμε από την αρχή βασικούς κανόνες υγιεινής και το πώς να πλένουμε τα χέρια μας, ενώ είναι καθηλωμένα ακόμα και τα αεροπλάνα.

Οι εποχές αλλάζουν όσο κι αν δεν το καταλαβαίνουμε. Γιατί η κάθε γενιά έρχεται στον κόσμο μια διαφορετική στιγμή και αποκτάει καινούργια δεδομένα. Μέσα και διευκολύνσεις για τα οποία μια προηγούμενη γενιά πάλεψε να αποκτήσει, μια νέα γενιά τα έχει ήδη στην κατοχή της εξ αρχής.
Γαλουχηθήκαμε να ζούμε μέσα στην νοοτροπία του κόσμου εκείνη την δεδομένη στιγμή. 

Μας είναι φυσικό πλέον να κυκλοφορούμε με ένα κινητό που έχει γίνει επέκταση του χεριού μας και καταγράφει κυριολεκτικά το κάθε προσωπικό μας δεδομένο και την κάθε μας κίνηση. Οικειοθελώς το αφήνουμε να μας εξουσιάζει. 

Όπως εθελοντικά σπαταλάμε χρόνο για να διαδίδουμε στους εικονικούς μας ‘φίλους’ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το πόσο όμορφη είναι η ζωή μας και πόσο καλά περνάμε. Όσο κι αν αυτό διαφέρει από την πραγματικότητα. Γιατί εκεί είναι η διαφορά του φαίνεσθαι και του είναι.
Κι αν δεν μας αρέσει κάτι, απλά πατάμε ‘διαγραφή’, λες και η ζωή είναι απλά το πάτημα ενός κουμπιού.

Πόσο εύκολα όμως μπορούμε να διαγράψουμε στιγμές, σκέψεις, όνειρα ή φιλοδοξίες από την καρδιά και το μυαλό μας; Όταν συμβαίνει κάτι που αλλάζει ριζικά την ζωή μας – είτε είναι προσωπική τραγωδία είτε παγκόσμια κρίση – πόσο εύκολα αλλάζουν τότε οι προτεραιότητες και τα δεδομένα μας;

Στις 42 ημέρες που κλειστήκαμε στα σπίτια μας, τι αξιοποιήσαμε; Ηρεμήσαμε τον εσωτερικό μας κόσμο, μάθαμε κάτι καινούργιο, βελτιώσαμε τις συνθήκες διαβίωσης μας, δυναμώσαμε τις σχέσεις μας, γίναμε καλύτεροι άνθρωποι; 

Μέτα από ενάμιση μήνα εγκλεισμού άλλαξε καθόλου ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο; Γιατί σίγουρα στον καθένα έχει λείψει κάτι άλλο: είτε είναι το αίσθημα της ελευθερίας που εμπεριέχει μια βόλτα μέχρι την θάλασσα για να ακούσουμε τον παφλασμό των κυμάτων, είτε απλά ένας καφές έξω παρέα με φίλους που τόσες μέρες μόνο από οθόνες βλέπαμε.

Πόσο εύκολα ξεχνάμε τη ρουτίνα που είχαμε και μπορούμε να δημιουργήσουμε μια νέα "κανονικότητα"; Και πόσο πολύ μπορεί μια κατάσταση – τα όσα έχουμε περάσει – να μας διαμορφώσουν, να μας σημαδέψουν τόσο βαθιά που να αλλάξουν τον χαρακτήρα μας;

Πόσο εύκολα θα τα ξεχάσουμε όλα όταν δε θα μας πονάνε πια και θα έχουμε καταφέρει να προχωρήσουμε; Ή μήπως σαν....

.....η συνέχεια εδώ: enallaktikidrasi
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι