Friday 20 September 2013

Μαμά, τα παιδάκια δε με παίζουν…

Της Φλώρας Κασσαβέτη
με τη συνεργασία του εκπαιδευτικού Λάμπρου Γκρέκα.
.
Το προαύλιο δεν είναι απλά ένας χώρος για παιχνίδι.
Είναι μια μικρή κοινωνία. Κι εκεί τα παιδιά, μακριά από τα όρια της οικογένειας και το αυστηρό πλαίσιο της τάξης, μπορεί να δείξουν το πιο σκληρό πρόσωπό τους.


Όχι γιατί τα παιδιά είναι σκληρά. Αλλά γιατί δεν έχουν αναπτύξει ακόμα τις κοινωνικές δεξιότητες των μεγάλων, γιατί δεν έχουν ακόμα ξεκάθαρη αντίληψη του τι είναι σωστό και τι λάθος ή γιατί, πολύ απλά, θέλουν να δοκιμάσουν τη δύναμή τους, εξηγεί ο κ. Γκρέκας, εκπαιδευτικός στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. 
Και γι αυτό η καθοδήγηση από γονείς και εκπαιδευτικούς θεωρείται πολύτιμη.
Αν, λοιπόν, κάποια στιγμή το μικρό σου έρθει στο σπίτι κλαίγοντας επειδή οι φίλοι του δεν το παίζουν πια, τότε, καλό θα ήταν να ξέρεις πως θα πρέπει να αντιδράσεις…

Τι πρέπει να γνωρίζεις: 

Τα παιδιά έχουν την τάση να ενοχλούν, να καταπιέζουν και να απορρίπτουν οποιοδήποτε παιδί αντιλαμβάνονται πως για κάποιο λόγο είναι σε θέση αδυναμίας. 
Συνήθως, την αρχή κάνει ένα παιδί που έχει τη θέση του αρχηγού στην ομάδα και οι άλλοι το ακολουθούν ή αποδέχονται τη συμπεριφορά του. 
Να θυμάσαι ότι επειδή το παιδί ίσως δεν σου πει ότι έχει πέσει θύμα αποκλεισμού ή εκφοβισμού, είναι σημαντικό να μπορείς να αναγνωρίσεις τα σημάδια, ιδιαίτερα αν έχεις παρατηρήσει ότι ξαφνικά απομονώνεται και προτιμά να παίζει μόνο του, δείχνει αγχωμένο κι άκεφο κάθε πρωί πριν φύγει για το σχολείο, βρίσκει δικαιολογίες για να μην πάει σχολείο, είναι οξύθυμο ή νευρικό.
Τι πρέπει να κάνεις:

Να αποφύγεις μια δραστική επέμβαση όπως αλλαγή σχολείου ή απειλητικό τόνο απέναντι στα άλλα παιδιά.

Να ενημερώσεις τον εκπαιδευτικό και να συζητήσεις μαζί του για το αν πραγματικά υπάρχει πρόβλημα.

Να το μάθεις πώς να βάζει μόνο του όρια στη συμπεριφορά των άλλων, όταν το ενοχλούν, με φράσεις όπως: "Ασε με ήσυχο" ή "Μην με ενοχλείς".

Να ενισχύσεις τις φιλίες του με παιδιά από το σχολείο, φέρνοντάς τα πιο συχνά σε επαφή εκτός σχολείου.

Να βοηθήσεις το παιδί σου να καταλάβει ότι δεν πειράζει αν δεν κερδίζει την αποδοχή όλων.

Να το ενθαρρύνεις να αποδεχτεί τις διαφορές ή τις ιδιαιτερότητές του και να καταλάβει ότι η μοναδικότητα του καθενός είναι ένα στοιχείο που του δίνει αξία.

Να το ενθαρρύνεις να κάνει φίλους από διαφορετικούς κύκλους (οικογενειακοί φίλοι, γείτονες, συγγενικό περιβάλλον, κ.λπ.) κι όχι μόνο από το σχολείο.

Να φροντίσεις να ξεκινήσει ένα ομαδικό σπορ, έτσι ώστε να νιώσει πώς είναι να είναι ενσωματωμένο σε ομάδα.

Να το προτρέπεις να συνεχίζει την προσπάθεια σε κάτι που το δυσκολεύει, αντί να τα παρατάει και να εγκαταλείπει.

Να το μάθεις να στρέφεται σε σένα ή στο δάσκαλό του για να μοιραστεί το πρόβλημά του.

Να απευθυνθείς στον ειδικό αν και ο εκπαιδευτικός συμφωνεί ότι το παιδί εξακολουθεί να αντιμετωπίζει δυσκολίες στις συναναστροφές του.

Στην περίπτωση που έχεις παρατηρήσει ότι το παιδί σου έχει την τάση να εξαιρεί παιδιά από την παρέα ή είναι χειριστικό, έχεις υποχρέωση να συζητήσεις μαζί του για την άδικη συμπεριφορά του.

Υποψήφια θύματα αποκλεισμού μπορεί να είναι:

Οποιοδήποτε παιδί με κάποια ιδιαιτερότητα, που το διαφοροποιεί έστω και λίγο από τα υπόλοιπα, π.χ. πολύ ψηλό ή πολύ κοντό, παχύ, με γυαλιά, ξενικής καταγωγής, πολύ καλός ή πολύ αδύνατος μαθητής κ.λ.π.

Παιδιά ευαίσθητα που αντιδρούν στα πειράγματα πιο έντονα, π.χ. θυμώνουν, κλαίνε, ή απομονώνονται.

Παιδιά με χαμηλή αυτοπεποίθηση, ντροπαλά ή εσωστρεφή.

πηγή: rethymnoguide

SOS: ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ-ΛΥΔΙΑ ΣΙΔΕΡΗ κινδυνεύει η ζωή της

Ένα αγγελούδι μόλις 3,5 χρονών, η Ευαγγελία - Λυδία Σιδέρη,
χρειάζεται αίμα και αιμοπετάλια.
 
λεπτομέρειες εδώ: ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ-ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Πολύ δυσάρεστη και φρικιαστική είδηση :(((

Επειδή το κακό και το άσχημο κουράζει την ψυχή μας, επιλέγουμε να μην αναφερόμαστε αναλυτικά στις πολύ δυσάρεστες ειδήσεις. 
Για όποιον θέλει να ενημερωθεί, παραθέτουμε τα links:


* Φρίκη! Αυτός είναι ο άνδρας που ήθελε να απαγάγει, να βασανίσει και να φάει παιδιά!

* Geoffrey Portway Wanted To Kidnap, Torture and Eat Children 

Χτίζετε γέφυρες ή φράκτες;

Μια φορά κι έναν καιρό, μάλωσαν δύο αδέλφια που ζούσαν σε γειτονικές φάρμες. Ήταν το πρώτο σοβαρό ρήγμα στη σχέση τους.
Για 40 χρόνια, εργάζονταν μαζί ως γεωργοί, μοιράζονταν χωρίς κανένα πρόβλημα τα γεωργικά μηχανήματα, και συνεργάζονταν αρμονικά για την εμπορία των προϊόντων τους.
.
.

Όμως, η μακρά συνεργασία τους διεκόπη απότομα. Η διένεξη ξεκίνησε από μια μικρή παρεξήγηση, εξελίχθηκε σε μια σημαντική διαφορά, και αντάλαξαν πικρές κουβέντες.
Ένα πρωί κάποιος χτύπησε την πόρτα του μεγαλύτερου αδελφού. Εκείνος άνοιξε και αντίκρισε έναν άνθρωπο με την εργαλειοθήκη ενός ξυλουργού.
«Ψάχνω για δουλειά λίγων ημερών» είπε. «Ίσως έχετε ανάγκη για κάποιες μικροεργασίες και θα μπορούσα να σας φανώ χρήσιμος».
«Πράγματι» αναφώνησε ο μεγαλύτερος αδελφός. «Έχω μια δουλειά για σένα. Κοίταξε σε εκείνο τον κολπίσκο στο απέναντι αγρόκτημα. Αυτός είναι ο γείτονάς μου. Στην πραγματικότητα, είναι ο μικρότερος αδερφός μου. Μέχρι την περασμένη εβδομάδα υπήρχε ένα χωράφι ανάμεσα μας. Όμως, έσκαψε με την μπουλντόζα του μέχρι το ανάχωμα του ποταμού και τώρα υπάρχει ένα ποταμάκι ανάμεσα μας. Λοιπόν, μπορεί να κατάφερε να μ' εκνευρίσει, αλλά εγώ θα κάνω κάτι χειρότερο.»
«Βλέπεις αυτή τον σωρό με ξύλα στο στάβλο; Θέλω να φτιάξεις ένα ψηλό φράχτη. Δεν θέλω να ξαναδώ το πρόσωπο του.»
Ο ξυλουργός απάντησε: «Νομίζω ότι καταλαβαίνω την κατάσταση. Πιστεύω ότι μπορώ να τα καταφέρω και ότι στο τέλος θα ευχαριστηθείς με τη δουλειά μου.»
Ο μεγαλύτερος αδελφός έπρεπε να πάει στην πόλη γα να τελειώσει κάποιες δουλειές. Έτσι,  βοήθησε τον ξυλουργό να μεταφέρει τα ξύλα, και έφυγε για την πόλη.
Ο ξυλουργός εργάστηκε σκληρά κατά τη διάρκεια της μέρας. Λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα, όταν ο γεωργός επέστρεψε, ο ξυλουργός είχε μόλις τελειώσει τη δουλειά του.
Τα μάτια του αγρότη γούρλωσαν από αυτό που αντίκρισε. Δεν είχε κατασκευαστεί ο φράχτης που είχε ζητήσει. Αντί για τον φράχτη, υπήρχε μια γέφυρα από την μια μεριά του ρέματος μέχρι την άλλη.
Εκείνη την ώρα, είδε από την άλλη μεριά της γέφυρας να έρχεται προς το μέρος του ο γείτονας, ο νεώτερος αδελφός του. Όταν τον πλησίασε, άπλωσε τα χέρια του και αναφώνησε:
«Είσαι ο καλύτερος αδελφός που θα μπορούσα να είχα. Μετά από όλα όσα έχω κάνει και έχω πει εναντίον σου, έχτισες μια γέφυρα ανάμεσα μας.»
Τα δύο αδέλφια αγκαλιάστηκαν, μετανιωμένα για ότι είχε συμβεί ανάμεσα τους. Γύρισαν και είδαν τον ξυλουργό να σηκώνει την εργαλειοθήκη και να την κρεμάει στον ώμο του.
«Όχι, μην φεύγεις, περίμενε! Μείνε λίγες ημέρες. Έχω κι άλλες εργασίες για σένα », είπε ο μεγαλύτερος αδελφός.
«Θα ήθελα πολύ να μείνω,»  είπε ο ξυλουργός, «αλλά έχω να χτίσω κι άλλες γέφυρες.»
«έχω να χτίσω κι άλλες γέφυρες.»
___
το βρήκαμε στο Αντικλείδι

Tο αγόρι και τα καρφιά -The story of the boy and nail

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι που είχε  κακό χαρακτήρα.
The story of the boy and nail
Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακούλι με καρφιά και του είπε να καρφώνει ένα μέσα στον φράχτη όποτε έχανε την υπομονή του ή μάλωνε με κάποιον.
Την πρώτη ημέρα κάρφωσε πολλά καρφιά στον φράκτη. Έμαθε όμως να συγκρατείται γιατί ήταν πιο εύκολο αυτό από το να καρφώνει τις πρόκες.
Τελικά, έφθασε μια ημέρα που το αγόρι δεν κάρφωσε κανένα καρφί και το είπε στον πατέρα του.
Τότε εκείνος του είπε να αφαιρεί ένα καρφί για κάθε ημέρα που δεν έχανε την υπομονή του.
Οι ημέρες πέρασαν και τελικά το αγόρι είπε στον πατέρα του ότι είχε αφαιρέσει όλα τα καρφιά.
Ο πατέρας του απάντησε:
Όλα καλά, αλλά κοίταξε όλες τις τρύπες που υπάρχουν στον φράχτη.
Δεν θα είναι ποτέ όπως πριν. Όποτε εσύ κάνεις κάτι κακό αφήνεις στον άλλον μία πληγή.

Μπορείς να καρφώσεις ένα μαχαίρι σε έναν άνθρωπο και έπειτα να το βγάλεις, αλλά θα μείνει για πάντα ένα τραύμα. Ακόμη και αν σε συγχωρήσουν το τραύμα θα παραμείνει. Ένα λεκτικό τραύμα κάνει ακόμα περισσότερη ζημιά από το φυσικό τραύμα.
Οι φίλοι είναι σπάνια κοσμήματα, σε κάνουν να χαμογελάς και σε βοηθούν.
Είναι έτοιμοι να σε ακούσουν οπότε έχεις ανάγκη.
Σε υποστηρίζουν και σου ανοίγουν την καρδιά τους.
Σταμάτα να τους πληγώνεις και δείξε τους πόσο τους αγαπάς.
 
το βρήκαμε στο Αντικλείδι
πηγή: amyntika.gr

Το Τραγούδι της Ζωής! - The Song of Life

Υπάρχει μια φυλή στην Αφρική, όπου τα γενέθλια ενός παιδιού δεν υπολογίζονται από τη στιγμή που γεννήθηκε, ούτε καν από τη στιγμή της σύλληψης, αλλά από την ημέρα που το παιδί ήταν μόνο μια σκέψη στο μυαλό της μητέρας του.

The Song of Life 
Ετσι, όταν μια γυναίκα αποφασίζει ότι θα κάνει ένα παιδί, πάει μόνη της και κάθεται κάτω από ένα δέντρο, με τον εαυτό της, και περιμένει στην ηρεμία μέχρι να ακούσει το τραγούδι του παιδιού που πρόκειται να γεννηθεί...
Και μόλις το ακούσει, τότε πηγαίνει στον άντρα που θα γίνει ο πατέρας αυτού του παιδιού, του το τραγουδάει και του το διδάσκει. Και όταν κάνουν έρωτα για να συλλάβουν το παιδί τους, κάποιες φορές τραγουδούν το τραγούδι του για να το καλέσουν!
Και ακόμα, όταν το παιδί κάνει κάτι θαυμάσιο, ή περνά μέσα από τις ιεροτελεστίες και τις δοκιμασίες της εφηβείας, στη συνέχεια, σαν ένας τρόπος για να τιμήσουν το άτομο αυτό και να το καλωσορίζουν στην κοινωνία των μεγάλων, οι κάτοικοι του χωριού τραγουδούν του το τραγούδι του.
Σ' αυτήν την αφρικανική φυλή υπάρχει μια άλλη περίσταση κατά την οποία οι κάτοικοι του χωριού τραγουδούν στο παιδί, αγόρι ή κορίτσι: Αν σε οποιαδήποτε στιγμή κατά τη διάρκεια της ζωή του , το πρόσωπο που διαπράξει ένα έγκλημα ή έχει παρεκκλίνουσα κοινωνική συμπεριφορά, τότε καλείται στο κέντρο του χωριού ενώπιον όλων των ανθρώπων της κοινότητας που βρίσκεται σε ένα κύκλο γύρω του. Τότε και πάλι του τραγουδούν το δικό του τραγούδι για να του θυμίσουν ποιος είναι.
Η φυλή ξέρει πως η διόρθωση της αντικοινωνικής συμπεριφοράς δεν γίνεται με την τιμωρία, αλλά με την αγάπη και την ανάμνηση τής μοναδικής ταυτότητας του καθενός και της καθεμίας από εμας. Όταν κανείς ακούσει το δικό του μοναδικό τραγούδι , δεν έχει πια καμία επιθυμία ή ανάγκη να πράξει τίποτα που θα βλάψει κάποιον άλλον! Και πορεύονται με αυτόν τον τρόπο στη τη ζωή τους.
Στο γάμο δύο ανθρώπων, τα τραγούδια της ζωής τραγουδιούνται μαζί, ταυτόχρονα.
Και τέλος, όταν ο άνθρωπος αυτός είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι, έτοιμος να φύγει από αυτή τη ζωή, όλοι οι φίλοι του, οι συγγενείς του αλλά και όλοι οι άλλοι κάτοικοι του χωριού του που ξέρουν πολύ καλά πια το τραγούδι του (ή της) του το τραγουδούν για μια τελευταία φορά σαν κατευόδιο.
Μπορεί να μην έχετε μεγαλώσει σε μια αφρικανική φυλή που τραγουδάει το τραγούδι σας σε κάθε κρίσιμη μετάβαση της ζωής σας, αλλά αν ακούσετε προσεκτικά, η ζωή θα σας το υπενθυμίζει πάντα από μόνη της, είτε να είστε σε αρμονία με τον εαυτό σας είτε δεν είστε. Όταν αισθάνεστε καλά , ό,τι κάνετε θα ταιριάζει μελωδικά με το τραγούδι σας κι όταν αισθάνεστε απαίσια, θα υπάρχει παραφωνία.
Στο τέλος, αν ακούμε προσεκτικά θα αναγνωρίσουμε όλοι μας το δικό μας τραγούδι και θα μάθουμε να το τραγουδάμε καλά.
Μπορεί να αισθάνεστε λίγο έξω από τον τόνο σας αυτή τη στιγμή, αλλά μην ανησυχείτε το ίδιο συμβαίνει και σε όλους τους σπουδαίους τραγουδιστές.
Συνεχίστε να τραγουδάτε και θα βρείτε το δρόμο σας για το σπίτι...


Info:
Την ωραία αυτή ιστορία διαβάσαμε στο:
thegodmolecule από όπου είναι και η φωτογραφία.
Μετάφραση:
Αννυ Λιγνού
το βρήκαμε στην αγαπημένη μας Ιδεοπηγή

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki