Friday 8 May 2015

Για όλα φταίει η δασκάλα;

Της Ελένης Αργυροπούλου
Εκπαιδευτικού Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης
Ετοιμάζεστε να πάτε στο σχολείο να ενημερωθείτε για την πρόοδο των παιδιών σας, να συζητήσετε, να πάρετε τους βαθμούς τους…
 
Δεν είναι καθόλου σπάνιο το γεγονός να ακούσετε κάτι που δε θα σας αρέσει είτε πρόκειται για το γνωστικό επίπεδο του παιδιού σας, είτε για τη συμπεριφορά του μέσα στην τάξη, τις διαπροσωπικές του σχέσεις κλπ.
 
Είναι φυσικό όλοι οι γονείς να θέλουν να ακούσουν τα καλύτερα για το παιδί τους ακόμη κι όταν ξέρουν ότι υπάρχουν πολλές ελλείψεις.
Και τότε αντί να εκτιμηθεί η ειλικρίνεια του εκπαιδευτικού που έχει εντοπίσει ελλείψεις στο παιδί και θέλει να τις γνωστοποιήσει στο γονιό, ώστε από κοινού να προσπαθήσουν για το καλό του, ο γονιός αμέσως μετατρέπεται στην κουκουβάγια του παραμυθιού που το ΔΙΚΟ του παιδί ήταν το καλύτερο, το εξυπνότερο …κλπ κλπ.
Και όποιος είχε αντίθετη γνώμη δεν ήταν στα καλά του, στην προκειμένη περίπτωση η δασκάλα είναι ανίδεη, τεμπέλα, γεροντοκόρη και χίλια δυο κουσούρια έχει αφού δεν μπορεί να δει το τέλειο παιδί μας ως τέτοιο.
 
Ναι, έρχεται η στιγμή να αποδοθούν ευθύνες… κάτι μισόλογα μεταξύ μαμάδων «Εκείνο το παιδί το συμπαθεί πιο πολύ από το δικό μου η δασκάλα… Τον έχει βάλει στο μάτι η δασκάλα… Δεν τα εξήγησε σωστά… η δασκάλα!! Δεν τους έβαλε αρκετές ασκήσεις για το σπίτι η δασκάλα… τους έβαλε πάρα πολλά για το σπίτι ….»και η λίστα των κατηγοριών δεν έχει τέλος.
 
Δεν υπάρχει περίπτωση να σκεφτούμε ότι κάπου φταίξαμε κι εμείς ως γονείς αλλά και το ίδιο το παιδί που δεν πρόσεχε την ώρα της παράδοσης, που δε σέβεται τους κανόνες, που δεν έχει τη σωστή συμπεριφορά…
 
Ποιος άραγε είναι υπεύθυνος που το παιδί όταν γυρνάει στο σπίτι πετάει την τσάντα και τρέχει να δει τηλεόραση, να παίξει και να βρει τους φίλους του μέχρι το βράδυ;
Ποιος είναι υπεύθυνος να θέσει πρόγραμμα στο σπίτι για τις ώρες μελέτης και τα διαλείμματα, να βοηθήσει το παιδί σε τυχόν δυσκολίες και να φροντίσει ώστε αυτό να τρέφεται και να κοιμάται σωστά; Μήπως αντί να αποδίδουμε ευθύνες και να προσάπτουμε κατηγορίες σε όλους τους άλλους να δούμε τι είναι αυτό που μπορούμε να κάνουμε εμείς ως γονείς…
 
Αγαπάμε το παιδί μας, ναι, αλλά μήπως αυτό μας τυφλώνει και παραβλέπουμε κάποιες απαράδεκτες συμπεριφορές του;
Το έχουμε μαλώσει όταν δεν υπακούει; Έχουμε παρατηρήσει πόσο συχνά χρησιμοποιεί άσχημο λεξιλόγιο και «σηκώνει» το χέρι του;
Λέει ψέματα, κατηγορώντας για δική του αμέλεια τους άλλους και εμείς αμέσως το πιστεύουμε χωρίς να εξετάσουμε αν είναι όντως έτσι όπως τα λέει τα πράγματα; Μήπως φέρνει ξένα πράγματα στο σπίτι και βρεθεί η δασκάλα σε δύσκολη θέση να μας ανακοινώσει πλήθος σκανταλιών του;
Με τι τρόπο μιλάει στους γύρω του; Πόσο έχει εξασκηθεί να περιμένει να έρθει η σειρά του και να ακολουθεί κανόνες; Έχουν τεθεί όρια στο σπίτι και όταν τα παραβεί κρατάμε το λόγο μας (ακολουθεί η συνέπεια που του είχαμε εξηγήσει από πριν ότι θα υπάρξει ή μας κάνει ό,τι θέλει;)
Tο συγχωρούμε αμέσως μετατρέποντάς το σε ένα μικρό τύραννο που αν δε γίνει το δικό του αρχίζει να κοπανάει το πόδι στο πάτωμα και να τσιρίζει μέχρι να ικανοποιήσουν και την τελευταία του επιθυμία;
Το να θέτουμε φραγμούς στα παιδιά και .............
 
περισσότερα εδώ: www.paramana.eu

Η τιμωρία «στην γωνία» κάνει κακό στα παιδιά
‘Time-Outs’ Are Hurting Your Child

Όλοι μας θυμόμαστε, όταν ήμασταν παιδιά, την πλέον κλασική τιμωρία του «στην γωνία μόνος σου». Είναι μια μέθοδος παλιά και δοκιμασμένη, αλλά οι επιστήμονες δηλώνουν πως είναι πολύ τραυματική για την ανάπτυξη του παιδιού.

‘Time-Outs’ Are Hurting Your Child
Μελέτες πάνω στην νευροπλαστικότητα, την ικανότητα του εγκεφάλου να προσαρμόζεται, έδειξαν ότι η συγκεκριμένη τιμωρία μπορεί να αλλάξει την μορφή του εγκεφάλου. Ενώ ο σκοπός της τιμωρίας είναι να δοθεί χρόνος στο παιδί για ανασκόπηση, το αποτέλεσμα είναι συνήθως το αντίθετο.
 
Το παιδί νιώθει απόρριψη και αδικία, και πιστεύει ότι κάθε φορά που κάνει κάτι λάθος, θα βιώνει τα ίδια συναισθήματα.
 
Έτσι αμελείται εντελώς η διαδικασία του να μάθουμε στο παιδί να συζητάει, να λύνει τα προβλήματα και να φέρεται με σεβασμό. Ακόμα χειρότερα, εγκεφαλογραφήματα έδειξαν ότι, στο μυαλό του παιδιού, ο συναισθηματικός πόνος που προκαλείται από την απομόνωση και την απόρριψη είναι ίδιος με τον σωματικό πόνο.

Τα παιδιά έχουν τεράστια ανάγκη για επαφή.
Συνεπώς, την επόμενη φορά που θα παρουσιαστεί η ευκαιρία, αντί για απομόνωση, περάστε περισσότερη ώρα με το παιδί και κουβεντιάστε μαζί του.
Η ανάπτυξή τους βασίζεται στην αγάπη και την επικοινωνία, όχι στην μοναξιά και την απογοήτευση.

in2life

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki