Friday 16 March 2018

Το κακομαθημένο παιδί. Υπάρχει λύση;

Πολλές φορές οι μανούλες αναρωτιούνται αν το παιδί τους το έχουν κακομάθει. Όταν το παιδί περάσει στη νηπιακή ηλικία χρειάζεται αυστηρά όρια στη συμπεριφορά αλλά και τις απαιτήσεις του, ώστε να μάθει το ‘όχι’ και να μην κακομάθει.

Τα 6 κυριότερα χαρακτηριστικά ενός κακομαθημένου παιδιού:

- Δε δέχεται το ‘όχι’ και συχνά σας αγνοεί όταν του το λέτε, παραβιάζοντας κανόνες και θέλοντας να περνά πάντα το δικό του.

- Δεν το ικανοποιεί τίποτα και συνέχεια ζητά κάτι νέο.

- Έχει συχνά εκρήξεις θυμού προκειμένου να πετύχει κάτι που θέλει

- Πρέπει να το δωροδοκείτε για να κάνει κάτι που του λέτε

- Δεν βοηθά στο σπίτι: Από μία ηλικία και μετά είναι καλό να βοηθούν τα παιδιά στο σπίτι ώστε να μάθουν να μην περιμένουν τα πάντα να τα κάνουν οι άλλοι για εκείνα.

- Δε θέλει να μοιράζεται και θυμώνει όταν πρέπει να το κάνει

Υπάρχει λύση!
Τι σημαίνει «κακομαθαίνω» ένα παιδί και πώς θα το περιορίσετε χωρίς να θυσιάσετε την πραγματική ανάγκη του παιδιού για αγάπη και προσοχή; Διαβάστε παρακάτω και οι απορίες σας θα λυθούν.

Δεν χωράει καμία αμφιβολία ότι το παιδί σας μοιάζει με αγγελούδι και η φυσική σας τάση είναι να ικανοποιείτε πάντα κάθε του ανάγκη και τα «θέλω» του. Αυτό όμως θα οδηγήσει μόνο σε στεναχώριες αργότερα στη ζωή του. Το άλμα από την προστασία που απολαμβάνει σαν νήπιο στις απαιτήσεις της σύγχρονης ζωής είναι τεράστιο. Τα όρια που πρέπει να βάζει ο γονιός στη συναισθηματική, σωματική, υλική και νοητική στοργή και αγάπη που προσφέρει είναι το αιώνιο δίλημμα.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, ζούμε σε ένα κόσμο όπου τα όρια είναι απαραίτητα και γι’ αυτό πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά μας, ήρεμα κι ωραία, ότι τα όρια υπάρχουν και ότι πρέπει να συμμορφώνονται με αυτά.

Τι σημαίνει κακομαθαίνω;
Η λέξη ‘κακομαθαίνω’ σημαίνει κάνω όλα τα χατίρια, τα έχω όλα χωρίς να κοπιάσω καθόλου. Το παιδί αποκτά την πεποίθηση ότι ο κόσμος και η κοινωνία θα κάνουν τα πάντα για δική του ευχαρίστηση, με αποτέλεσμα να εκδηλώνει αντικοινωνικό εγωισμό και εγωκεντρισμό.

Οι γονείς κακομαθαίνουν τα παιδιά τους με διάφορους τρόπους. Μπορεί να είναι υπερπροστατευτικοί, να τους αγοράζουν πάρα πολλά παιχνίδια ή να τους κάνουν όλα τα χατίρια. Ακόμα, μπορεί να επιβάλλουν στους άλλους την ιδιαίτερη μεταχείριση του παιδιού τους. Αυτό που θεωρούν αποδεκτό οι γονείς αποτελεί και το μέτρο του αποδεκτού για το παιδί.

Για να μην κακομαθαίνουμε τα παιδιά μας, πρέπει να τα διδάξουμε να ενδιαφέρονται για τους άλλους και ότι για οτιδήποτε κάνουν υπάρχουν συνέπειες και όρια. Το καλύτερο αντίδοτο είναι να αναπτύξετε στα παιδιά σας το αίσθημα της ευγνωμοσύνης και της εκτίμησης.

Το κακομαθημένο παιδί είναι εγωκεντρικό και απαιτητικό, δεν σκέφτεται τους άλλους και είναι δυσάρεστο στους γύρω του. Το κλασικό κακομαθημένο παιδί θεωρεί ότι το ίδιο και οι ανάγκες του είναι πιο σημαντικές από οτιδήποτε άλλο και κάνει τα πάντα για να πετύχει αυτό που θέλει. 
Είναι όμως σημαντικό να υπάρχει διάκριση ανάμεσα στη συμπεριφορά που είναι ανάλογη με την ηλικία του παιδιού και στα πείσματα και τους θυμούς στα οποία καλείστε να υποκύψετε. 
Οι ειδικοί λένε ότι ο πραγματικός εγωισμός ξεκινάει όταν τα παιδιά είναι μεταξύ 4 και 6 χρονών. Πριν από αυτήν την ηλικία το μωρό σας απλά επιζητά να ικανοποιήσει τις συναισθηματικές και σωματικές του ανάγκες.

Τι να αποφεύγετε;
Μην τα κακομαθαίνετε με υλικά αγαθά
Καθώς τα παιδιά κοινωνικοποιούνται αρχίζουν να συνειδητοποιούν τα υλικά αγαθά που έχουν τα άλλα παιδιά. 
Και αν ικανοποιείτε τις απαιτήσεις τους όταν συγκρίνουν αυτά που έχουν με εκείνα των άλλων παιδιών, τότε θα μεγαλώσετε παιδιά με εντελώς ανεδαφικές προσδοκίες σε σχέση με εσάς και τον κόσμο. 
Οι απαιτήσεις τους απλά θα γίνονται μεγαλύτερες και ακριβότερες, καθώς θα αρχίζουν να αντιλαμβάνονται όλα όσα υπάρχουν εκεί έξω. Ο κόσμος όμως δεν λειτουργεί έτσι και το παιδί σας μπορεί να το μάθει με τον πιο άσχημο τρόπο μεγαλώνοντας.

Μην τους στερείτε την προσοχή
Τα παιδιά ποτέ δεν ξεπερνάνε την ανάγκη για την προσοχή των γονιών τους. Διαθέστε τους το χρόνο σας γενναιόδωρα και ενθαρρύνετέ τα σε ότι κάνουν. Αυτού του είδους η προσοχή κάνει το παιδί σας να νοιώθει αποδεκτό σαν άτομο. Η ζεστασιά και η στοργή σας θα τα ενθαρρύνει να ανταποκρίνονται πιο θετικά στην καθοδήγησή σας. 
Όταν τους λείπει η προσοχή, τα παιδιά προσπαθούν να την αποκτήσουν με αρνητικό τρόπο κάνοντας πείσματα, γκρινιάζοντας ή προσκολλώνται στις μαμάδες τους. Για το μικρό παιδί ακόμα και η προσοχή του θυμωμένου γονιού είναι καλύτερη από την παντελή έλλειψή της. 
Προσπαθήστε να εστιάσετε στα θετικά πράγματα που κάνει το παιδί σας όταν είναι χαρούμενο και απασχολημένο. Για παράδειγμα, «Φαίνεται ότι σου αρέσει πολύ αυτό το παιχνίδι.» Λέγοντας τακτικά κάτι καλό στο παιδί συχνά αναιρεί την ανάγκη του να προσπαθήσει να αποσπάσει την προσοχή με λιγότερο αποδεκτούς τρόπους.

Αποφύγετε τις υπερβολές
Μερικές φορές τα παιδιά συμπεριφέρονται κακομαθημένα όταν οι γονείς υπερβάλλουν στα όσα κάνουν γι’ αυτά. Μην συνεχίζετε να κάνετε πράγματα για τα παιδιά σας όταν μπορούν να τα κάνουν μόνα τους. 
Για παράδειγμα, τα περισσότερα παιδιά του νηπιαγωγείου μπορούν να ντυθούν μόνα τους, να χτενίσουν τα μαλλιά τους και να τακτοποιήσουν τα παιχνίδια τους. 
Ενθαρρύνετε τα παιδιά σας να κάνουν όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα τους επιτρέπει η ηλικία τους και οι ικανότητές τους. 
Μπορείτε να ξεκινήστε σταδιακά προτείνοντας να κάνετε κάποια πράγματα μαζί. 
Καθώς μαθαίνουν τι πρέπει να κάνουν, μπορείτε σταδιακά να τα βοηθάτε λιγότερο κι έτσι μαθαίνουν να βασίζονται στον εαυτό τους.

Μην ξεχνάτε να βάζετε όρια
Τα παιδιά εύκολα ανακαλύπτουν τους κανόνες που μπορούν να παραβούν και οι γονείς το επιτρέπουν για διάφορους λόγους. Μερικοί επειδή θέλουν να αποφύγουν τις συνεχείς διαμάχες. Άλλοι δυσκολεύονται να αρνηθούν κάτι στο παιδί τους, επειδή φοβούνται ότι δεν θα είναι ευτυχισμένο.

Η αλήθεια όμως είναι ότι τα παιδιά θέλουν να ξέρουν ότι οι γονείς τους έχουν τον έλεγχο. Χρειάζονται δομή και όρια. Αν θέτετε κανόνες αλλά δεν τους επιβάλλετε, τα παιδιά μπορεί να πιστέψουν ότι οι κανόνες δεν ισχύουν για αυτά. Όταν επιμένετε να ακολουθούν τους κανόνες που τους έχουν εξηγηθεί από την αρχή, τα παιδιά μαθαίνουν την υπευθυνότητα και ότι δεν πρέπει να συμπεριφέρονται χωρίς σεβασμό στους άλλους.

Θυμηθείτε ότι τα παιδιά δυσκολεύονται να ακολουθήσουν τους κανόνες, όταν είναι άρρωστα, κουρασμένα, πεινασμένα ή βρίσκονται σε ένα άγνωστο ή συναρπαστικό καινούριο περιβάλλον. 
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να ενεργείτε έγκαιρα και να τα βοηθάτε να καταλαβαίνουν ποιο είναι το ζητούμενο.

Σημαντικά όρια
Χωρίς σταθερές παραμέτρους, τα παιδιά θα σας δοκιμάζουν με κακή συμπεριφορά αναζητώντας απελπισμένα ένα σημείο αναφοράς ώστε να μεγαλώσουν και να αναπτυχθούν. Δεν είναι μικρογραφίες ενηλίκων, και δεν πρέπει να περιμένουμε να μεγαλώσουν πριν την ώρα τους. Πρέπει να χαρούν την παιδική τους ηλικία ήσυχα αφού θα ξέρουν ότι οι μεγάλοι έχουν τον έλεγχο.

Αφήστε το smartphone στην άκρη, όταν είστε με το παιδί σας

Σε μία κοινωνία που είναι τόσο παθιασμένη με την τεχνολογία, δεν αποτελεί έκπληξη που περνάμε ώρες μπροστά σε μία οθόνη.
Ωστόσο, όταν είμαστε με τα παιδιά μας καλό είναι να έχουν την αμέριστη προσοχή μας ώστε να περνάμε ποιοτικό χρόνο μαζί τους. 
Επιπλέον, όταν είμαστε μαζί τους και είμαστε ‘κολλημένοι’ στην οθόνη εκείνα μπορεί να νιώσουν παραμελημένα ή πως δεν μας τραβάνε αρκετά την προσοχή με αποτέλεσμα να γίνουν πιο θορυβώδη προκειμένου να τα προσέξουμε.

Επειδή ο χρόνος που περνάμε με τα παιδιά μας είναι ούτως ή άλλως μειωμένος και δε θα ξαναγυρίσει, καλό είναι να αφιερώνουμε κάποιες ώρες της ημέρας μαζί τους, περνώντας ποιοτικό χρόνο, παίζοντας, γελώντας και ας αφήσουμε το smart-phone στην άκρη.

Η Νοσηρή Πραγματικότητα στο Ποδόσφαιρο - «Μη μολύνουμε άλλο τα παιδιά μας»

«Πώς μπορείς να κάνεις ένα παιδί ευτυχισμένο; Είναι πολύ εύκολο. Πέτα του μια μπάλα». 
Η παραπάνω φράση, παρότι δεν είναι σαφές από τίνος τα χείλη έχει βγει, δεν παύει να αποτυπώνει την αρχέγονη σχέση του παιδιού με το συγκεκριμένο αντικείμενο, που στην πάροδο του χρόνου, από αυτοσχέδιο παιχνίδι, μετατράπηκε σε άθλημα και ταυτίστηκε με τον κόσμο του ποδοσφαίρου. 
Μια σχέση μαγική, λατρευτική, ονειρική και σχεδόν ερωτική με την μπάλα που για τα παιδιά του πλανήτη ξεκινά από τις φαβέλες της Βραζιλίας, παίρνει πάσα με μια πάνινη μπάλα στα αυτοσχέδια γήπεδα των της υποσαχάριας Αφρικής, κάνει κοντρόλ ένας πιτσιρικάς σε ένα σχολείο της Βρετανίας και εκατομμύρια παιδιά σκοράρουν στις αλάνες του πλανήτη.
Η αθωότητα που γίνεται αφίσα στα παιδικά δωμάτια ενηλικιώνεται κάποια στιγμή στην πραγματικότητα του ποδοσφαιρικού χρηματιστηρίου, των χορηγών, της βίας των γηπέδων και των στημένων ματς. 
Είναι, όμως, τόσο πολύτιμα αυτά τα χρόνια της αθωότητας, που κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τη στερήσει από τα παιδιά. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα στην πρόωρη ενηλικίωσή τους στον κόσμο της βίας και δει της ποδοσφαιρικής.
Οι χθεσινές εικόνες των βίαιων συγκρούσεων μαθητών και εξωσχολικών σε αγώνα σχολικού πρωταθλήματος μεταξύ του ΕΠΑΛ Καλαμαριάς και του 16ου Λυκείου Θεσσαλονίκης έρχονται να αποδομήσουν πλήρως τη χρονική συνέχεια μεταξύ αθωότητας και ενηλικίωσης και να μας προσγειώσουν άπαντες σε μια πραγματικότητα από όπου απουσιάζει η χαρά του παιχνιδιού και υπερτερεί η λογική της με κάθε τρόπο ισοπέδωσης του αντιπάλου.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, μαθητές των σχολείων αλλά και εξωσχολικοί έκαναν την εμφάνισή τους στο γήπεδο κρατώντας καδρόνια, που χρησιμοποιήθηκαν στη συνέχεια ως όπλα στις μάχες σώμα με σώμα. 
Το αποτέλεσμα του αγώνα ήταν τραυματισμοί, προσαγωγές, συλλήψεις και η βαριά ήττα μιας κοινωνίας που δεν κατάφερε να διαφυλάξει τα παιδιά της από την πρόωρη ενηλικίωση της βίας που εδώ και δεκαετίες ξεφουσκώνει την μπάλα του παιχνιδιού.
Μόνο θλίψη και προβληματισμό προκαλεί η αντανάκλαση των θλιβερών εικόνων του επαγγελματικού πρωταθλήματος σε έναν αγώνα σχολικού ποδοσφαίρου και μόνο ως σύμπτωμα μιας νοσηρής πραγματικότητας που ξεκινά από την κορυφή και διαχέεται προς τα κάτω μπορούν να εκληφθούν τα χθεσινά επεισόδια. 
Μια νοσηρή πραγματικότητα που πρέπει να γιατρευτεί από πάνω για να ελπίζουμε σε μια καλύτερη βάση. Ώστε να μη μολύνουμε τα παιδιά μας.

avgi.gr
antikleidi

«Ο πατέρας μου με τιμωρούσε με τη σιωπή του»

Όταν εφάρμοσε ο άντρας μου αυτή τη μέθοδο «τιμωρίας» στην κόρη μας, έμεινα έκπληκτη από το πόσο αποτελεσματική ήταν! 
Είχε θυμώσει μαζί της, επειδή της μίλαγε και δεν του έδινε σημασία ή της ζητούσε να κάνει κάτι κι εκείνη τον αγνοούσε, οπότε αποφάσισε να κάνει κι εκείνος το ίδιο, για να της δείξει πόσο ενοχλητικό ήταν. 
Για μια ολόκληρη μέρα, λοιπόν, δεν της μιλούσε καθόλου. 
Ό,τι κι αν του έλεγε εκείνη, λειτουργούσε σα να είναι κουφός. Και η μικρή τρελάθηκε! 
Άρχισε να κλαίει και να του ζητά συγγνώμη και για πολλές μέρες μετά συμπεριφερόταν σε όλους με ευγένεια. Όταν, λοιπόν, διάβασα την ιστορία αυτού του μπαμπά, του Peter Tirella, κατάλαβα, ότι η «μέθοδος» αυτή χρησιμοποιείται και από άλλους και ότι ίσως, να μην αποτελεί κακή ιδέα για τις... δύσκολες στιγμές.

Κάποιοι ψυχολόγοι ίσως χαρακτηρίσουν την παρακάτω μέθοδο της σιωπής «λεκτική βία» -το να μη μιλάς στο παιδί μπορεί να εξίσου επίπονο π.χ. με ένα χαστούκι. Γνώμη μου είναι ωστόσο, ότι στον πραγματικό κόσμο, όταν σου έχει ανέβει το αίμα στο κεφάλι, λίγος χρόνος «απόστασης» για να ηρεμήσεις και να σκεφτείς τα σωστά λόγια που θα πεις μετά, είναι σαφώς προτιμότερος από τα ουρλιαχτά και το ξύλο. 
Ποια είναι η γνώμη σας;

«Λένε πως η σιωπή είναι χρυσός. Στο δικό μου σπίτι ήταν… τρόμος.

Ήμουν ένα παιδί όπως κάθε παιδί της δεκαετίας του ’70. Έπαιζα έξω. Έφτιαχνα κάστρα στην άμμο και παγίδες γύρω τους για να σταματώ τους εισβολείς. Καβαλούσα το ποδήλατο και γύριζα όλη την πόλη –ούτε για αστείο οι ποδηλατόδρομοι τότε. Τα πρωινά του Σαββάτου έβλεπα παιδικά τρώγοντας δημητριακά μπροστά στην τηλεόραση. 
Οι γονείς δούλευαν σκληρά για να μπορούν να μου παίρνουν τις φιγούρες Star Wars που τους ζητούσα, τα skateboards και τα Atari, ώστε να έχω με κάτι να παίζω ευχάριστα όσο οι ίδιοι έλειπαν.

Η μαμά μου δούλευε τα πρωινά, όσο η αδερφή μου κι εγώ ήμασταν στο σχολείο. Ο μπαμπάς δούλευε από τις 3:00 το μεσημέρι μέχρι τα μεσάνυχτα. Η μαμά ήταν πάντα αυτή που φώναζε. Και όταν οι φωνές δεν έπιαναν, έπιανε την ξύλινη κουτάλα. Ο μπαμπάς μου ήταν πιο τρομακτικός. Ο μπαμπάς είχε ένα βλέμμα που συνοδευόταν από μια εκκωφαντική σιωπή. Το βλέμμα αυτό σήμαινε, ότι είχα βρει μεγάλο μπελά!

Τα αγόρια περνούν διάφορα στάδια ανάπτυξης: Βγάζουν δόντια, γίνονται 2 και τρελαίνουν τον κόσμο, περνούν τη φάση του οιδιπόδειου συμπλέγματος και της πυρομανίας… Υποθέτω είμαστε έτσι “κατασκευασμένα” (“Kοίτα τι έφτιαξα! Κοίτα τι μπορώ να ελέγξω! Νιώσε την ισχύ μου!”) Μετά υπάρχει ο μόνιμος περιορισμός “μην παίζεις με τα σπίρτα”. 
Μια φορά, ένας εθελοντής πυροσβέστης ήρθε στο σχολείο να μας μιλήσει για τους κανόνες πυρασφάλειας. Καθίσαμε μέσα στο πυροσβετικό όχημα, σκαρφαλώσαμε στα καθίσματα και βάλαμε τη σειρήνα να δουλέψει. Το καλύτερο ήταν βέβαια ένα φορητό σπίτι που μας έστειλε η Πυροσβεστική της περιοχής, μέσα στο οποίο μπήκαν κάποιοι από εμάς, μαζί με τον πυροσβέστη! Εκεί μάθαμε για όλους τους κινδύνους που ελλοχεύουν στην κουζίνα.
Ξαφνικά, μια μηχανή από το πίσω μέρος του σπιτιού έριξε λευκό καπνό μέσα, ο οποίος πέρασε κάτω από τις πόρτες –ο καπνός μύριζε σαν καμένο γλυκό! Πριν ακόμα ολοκληρώσει αυτό που μας έλεγε, ότι πρέπει να σκύψουμε γιατί ο καπνός ανεβαίνει προς τα πάνω, άρχισε να βαράει ο συναγερμός. Αυτό ήταν το σήμα, για όποιον ήταν έξω από το σπίτι, να μας ανοίξει την πόρτα για να βγούμε.

Ένα Σάββατο πρωί, ξύπνησα νιώθοντας την ανάγκη να αναπαράγω αυτόν τον καπνό, τη μυρωδιά του καμένο γλυκού συγκεκριμένα. Την είχα ακόμα στη μύτη μου! Βγήκα από το σπίτι και κατευθύνθηκα στο σπίτι της γιαγιάς μου, στο τέλος του δρόμου. Δεν ήταν εκεί, οπότε ήμουν ελεύθερος να πειραματιστώ! Έξω βρήκα κάτι ξερά χόρτα και κάτι φύλλα ντομάτας και τα στρίμωξα σε κάτι που έμοιαζε με φωλιά πουλιού, στην πίσω βεράντα. Έσκαψα μια τρύπα στο χώμα και προσεκτικά έβαλα τα φυτά εκεί μέσα –θα μπορούσα εύκολα να σβήσω τη φωτιά με το χώμα, αν χρειαζόταν, σκέφτηκα. Ο αέρας βοήθησε να ανάψει η φωτιά εύκολα. 
Ο καπνός που έβγαινε από τα φυτά, όμως, δεν μύριζε καθόλου σαν καμένο γλυκό. Οπότε αποφάσισα να μπω μέσα στο σπίτι και να συνεχίσω τα πειράματά μου στην κουζίνα.

Ετοίμασα μικρά πουγκιά από χαρτοπετσέτες με διάφορα μυρωδικά μέσα –λίγο βασιλικό στο ένα, λίγη πάπρικα στο άλλο. Τα ανακάτεψα και με τρόφιμα και άρχισα να τα ανάβω ένα-ένα μέσα στον νεροχύτη, παρατηρώντας τις μυρωδιές τους. Κάθε φορά που οι φλόγες έβγαιναν εκτός ελέγχου, απλά έριχνα λίγο νερό από τη βρύση. Και πέρα από μερικά αποκαΐδια που είχαν κολλήσει στον νεροχύτη, λίγα στοιχεία αποκάλυπταν τι έκανα εκεί. Πάντως τη μυρωδιά του καπνού δεν κατάφερνα να την φτιάξω, όσο κι αν προσπαθούσα. Και τελικά, τα παράτησα. Καθάρισα τον νεροχύτη, πέταξα τα υπολείμματα και τις στάχτες από την πίσω βεράντα και επέστρεψα στο σπίτι μου.
Αργότερα την ίδια μέρα, η μαμά μου χρειάστηκε να πάει στο σπίτι της γιαγιάς μου. Μπαίνοντας την υποδέχτηκε έντονη μυρωδιά καπνού. Όπως φαίνεται, δεν σκέφτηκα ποτέ να ανοίξω τα παράθυρα! Η μαμά μου δεν μπορούσε να καταλάβει από πού προέρχεται ο καπνός, οπότε κάλεσε την πυροσβεστική. Ήρθαν. Δύο οχήματα. Και πολύ σύντομα έλυσαν το μυστήριο. Ο ένας από τους πυροσβέστες μπήκε στο σπίτι με πλήρη εξάρτηση. Όταν ρώτησε αν θα μπορούσε να μου μιλήσει, ήξερα ότι είχα παγιδευτεί. Το πλάνο μου ήταν να αρνηθώ τα πάντα. Με ρώτησε διάφορα και εγώ έλεγα σε όλα «όχι». Το μόνο που του είπα ήταν, ότι έψησα ψωμί και επειδή το ξέχασα στην τοστιέρα αυτό κάηκε. Τότε με οδήγησε στον κουβά που είχα πετάξει όλα τα αποκαΐδια. Με τσάκωσε!

Θυμάμαι να σκέφτομαι, ότι ο δρόμος του γυρισμού στο σπίτι ήταν ο πιο μακρύς που έχω περπατήσει ποτέ. 
Και όχι επειδή η μαμά μου φώναζε και μου έκανε κήρυγμα σε όλη τη διαδρομή. Αυτό μπορούσα να το αντέξω. Αυτό που δεν μπορούσα να αντέξω ήταν, ότι όταν θα επέστρεφα στο σπίτι, θα περίμενε εκεί ο μπαμπάς μου. Όταν έφτασα και τον είδα να ετοιμάζει το μεσημεριανό πάγωσα. Με έλουσε κρύος ιδρώτας και δεν μπορούσα να τον κοιτάξω στα μάτια. Μου είπε να καθίσω. Η μαμά μου του εξήγησε τι είχε συμβεί. Όταν οι φωνές σταμάτησαν και μείναμε οι δυο μας στην κουζίνα, δεν ένιωσα καθόλου καλύτερα. Δεν έκλαιγα, αλλά ήθελα. 
Εκείνος απλά στεκόταν εκεί, μεγαλύτερος από ό,τι συνήθως, ανοίγοντας μια τρύπα μέσα στην καρδιά μου με το βλέμμα του. Κούνησε το κεφάλι του αποδοκιμαστικά, με μια σχεδόν αδιόρατη κίνηση –εγώ, όμως, το είδα. 
Το μόνο που είπε ήταν «πήγαινε στο δωμάτιό σου». 
Πέρασα την υπόλοιπη μέρα μόνος μου. Ήταν Σάββατο και αντί να κάνω κάτι μαζί του, π.χ. να πάμε καμιά βόλτα ή να παίξουμε κάστρα, ήμουν μόνος μου. Γιατί τον είχα απογοητεύσει.

Πάντα έλεγα πως δεν θα γίνω καθόλου σαν τη μαμά και τον μπαμπά μου όταν μεγαλώσω. Χαίρομαι που έγινα –και το καταλαβαίνω τώρα. 
Το σπουδαιότερο δώρο που μπορείς να δώσεις στο παιδί σου είναι ο χρόνος σου. Όλοι οι λογαριασμοί, τα πλυντήρια και τα διαβάσματα κλέβουν αυτόν τον χρόνο. Όταν ήμουν παιδί, ήθελα να κάνω πράγματα με τον μπαμπά μου. Όταν μου στέρησε αυτή τη δυνατότητα ως τιμωρία και έκανε τον εαυτό του μη διαθέσιμο, με σκότωσε. Θα προτιμούσα την ξύλινη κουτάλα. 
Τώρα που είναι η δική μου σειρά να είμαι γονιός, νιώθω ότι η σιωπηλή φονική τιμωρία του μπαμπά μου είναι ο άσος στο μανίκι μου, όταν πρέπει να πειθαρχήσω σοβαρά τα παιδιά μου. 
Η γυναίκα μου είναι κοινωνική λειτουργός -και πραγματικά καλή στη δουλειά της- οπότε έχει μια σειρά από στρατηγικές που χρησιμοποιεί κάθε φορά. Ενώ εγώ; 
Η σιωπή μου πιάνει πάντα, αλλά είναι καλύτερα όταν συνδυάζεται με μια ήρεμη επεξήγηση των λαθών που έγιναν. Λίγα και απλά λόγια. Τα παιδιά δεν χρειάζονται κήρυγμα –τουλάχιστον όχι όσο είναι μικρά. Σε μερικά χρόνια, όταν θα χρειάζονται την ανακεφαλαίωση του κηρύγματος της μαμάς, θα είμαι έτοιμος.»

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki