Monday 31 October 2022

Μια ζωή να πρέπει να κρατάς ισορροπίες...

Μια ζωή εσύ στη μέση. 
Μια ζωή να πρέπει να κρατάς ισορροπίες.

Να μην παρεξηγηθεί η πεθερά, να μην προσβληθεί ο άντρας, 
να μην θυμώσει η μάνα σου, να μην πληγωθούν οι φίλοι σου, 
να μην στεναχωρηθούνε τα παιδιά σου, οι νύφες, οι γαμπροί…
Και οι σκέψεις να μην έχουν τελειωμό…

«Και αν μετά δε μου μιλάνε; Και αν πάθουνε κάτι; 
Τι θα κάνω εγώ μετά; Και αν δεν μιλιούνται μεταξύ τους; 
Κρίμα δεν είναι να είμαστε μαλωμένοι; Μια οικογένεια είμαστε. Μια γειτονιά. Δεν μπορώ μαλώματα…Δε μπορώ τις φασαρίες…»
Και κάπως έτσι περνάει ο καιρός και μέρα με τη μέρα μπουκώνεις όλο και πιο πολύ…

Δε πάει όμως άλλο. Όλο αυτό πρέπει να σταματήσει.
Δεν το βλέπεις; Αρρωσταίνεις.
Δεν είναι θέμα εγωισμού… Είναι που χάνεις τον εαυτό σου.

Και όποιος παρεξηγηθεί, παρεξηγήθηκε.
Τι να κάνουμε τώρα… Δεν μπορείς να τρελαθείς εσύ.
Δεν είναι μικρά παιδιά. Μεγάλοι άνθρωποι είναι, ας κάνουν ό,τι καταλαβαίνουν…
Και... όποιος παρεξηγηθεί, παρεξηγήθηκε.

Πρόσεξε. Πρόσεξε, γιατί χάνεις τον εαυτό σου…

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Για το Καλό σου και για το Καλό των Παιδιών σου...

... βγάλε συνειδητά από τη ζωή σου όσο πιο άμεσα μπορείς:
  • Την κατινιά και το κουτσομπολιό
  • Την εύκολη, ρηχή και ανόητη προσέγγιση της ζωής
  • Το καθισιό
  • Τη διαχείριση του άγχους μέσα από το τσιγάρο, το φαγητό, το ποτό
  • Την κακομοιριά και τη θυματοποίηση
  • Τους καυγάδες και τις φωνές μέσα στο σπίτι
  • Τον υπερβολικό ανταγωνισμό και το κυνήγι των υψηλών επιδόσεων
  • Τον υπερβολικό χρόνο μπροστά στην οθόνη
  • Tην κριτική του εαυτού σου μπροστά στον καθρέφτη
  • Την απουσία πνευματικότητας
Αν όλα αυτά μαζί σου φαίνονται βουνό μην ανησυχείς, δεν είσαι μόνος!

περισσότερα εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Πώς είναι να είσαι μωρό; Η θεωρία του δεσμού

    Έχετε ένα τεράστιο πλεονέκτημα έναντι του μωρού σας: Ξέρετε περίπου τι να περιμένετε όταν θα γίνετε γονέας. 
Θα έχετε δει τους γονείς σας να φροντίζουν τα μικρότερα αδέρφια, θα έχετε παρατηρήσει άλλους γονείς με τα παιδιά τους, ίσως να θυμάστε πώς νιώθατε ως παιδί, μπορεί να έχετε διαβάσει βιβλία για γονείς και, κυρίως κάποτε ήσαστε μωρό. Η εμπειρία σας, αν και αποθηκευμένη στο ασυνείδητο, εξακολουθεί να είναι εκεί.

Πώς είναι να είσαι μωρό;
    Ένα μωρό, από την άλλη πλευρά, δεν έχει ιδέα πώς είναι να είσαι γονέας. Δεν έχει υπάρξει καν ως μωρό ακόμα. Όλα όσα βιώνει είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Είναι σχεδόν αδύνατο να φανταστεί κανείς πώς είναι να ζεις τα πάντα έτσι, αλλά προσπαθήστε να το έχετε κατά νου. Οι πρώτες εμπειρίες, όποιες κι αν είναι σχηματίζουν τις βαθύτερες εντυπώσεις. Πλέον, ως ενήλικες έχουμε λιγότερες ευκαιρίες να βιώσουμε πρώτες εντυπώσεις. Όταν γνωρίζουμε ένα νέο άτομο, σχηματίζουμε μια γνώμη γι' αυτό, όμως δεν αλλάζει η φιλοσοφία μας για τους ανθρώπους εν γένει, η οποία έχει εδραιωθεί εδώ και πολύ καιρό.
    Η ζωή είναι ευκολότερη για ένα μωρό, αν η πρώτη του εντύπωση είναι ότι ο κόσμος αποτελεί ένα ασφαλές και στοργικό περιβάλλον, στο οποίο ανήκει. Όσες δυσκολίες και μπόρες κι αν βρει μπροστά του ένας άνθρωπος, θα είναι λιγότερο ευάλωτος και θα ανακάμψει πιο γρήγορα, αν ως παιδί είχε νιώσει ότι τον αγαπούν, ότι είναι σημαντικός και αποδεκτός.

Κάθε γονιός θέλει δύο βασικά πράγματα: 
Να είναι το παιδί του ευτυχισμένο και να μην τα θαλασσώσει με την ανατροφή του. 
Πώς επιτυγχάνονται όμως αυτά;

    Φανταστείτε ότι βρίσκεστε ξαφνικά σε μια έρημο. Δεν έχετε τροφή ούτε καταφύγιο, δεν υπάρχει τίποτα πόσιμο και, το χειρότερο από όλα, είστε εντελώς μόνοι. Πώς θα νιώθατε μετά από μία ώρα; Μετά από δυο; Και τι θα γινόταν αν ξαφνικά, κάπου στο βάθος, βλέπατε ανθρώπους; Θα κάνατε ό,τι περνούσε από το χέρι σας για να τραβήξετε την προσοχή τους! Θα ουρλιάζατε, θα φωνάζατε και θα κουνούσατε τα χέρια σας σαν τρελοί. ίσως το μωρό να αισθάνεται κάπως έτσι.
    Ένα μωρό προέρχεται από τη μήτρα, ένα περιβάλλον συγχρονισμένο από τη φύση και τις ανάγκες του. Εναπόκειται σε εμάς να διαβάσουμε τα σωματικά μηνύματα του μωρού για να αποκρυπτογραφήσουμε αυτό που μας λέει. Κάθε φορά που καταφέρνουν να επικοινωνήσουν και εμείς ανταποκρινόμαστε ανάλογα, είναι σαν το άτομο στην έρημο να κατάφερε να τραβήξει την προσοχή των ανθρώπων και να ξέρει ότι θα σωθεί.

Η σημασία των πρώιμων εμπειριών
    Αν η πρώτη εμπειρία της ζωής σας ήταν να είστε μόνοι στην έρημο, οι απόψεις σας για τον κόσμο και η προσωπικότητά σας θα διαμορφώνονταν από τον τρόπο που αυτοί οι άνθρωποι ανταποκρίθηκαν, με το αν η ανταπόκριση αυτή ήταν συμβατή με τις ανάγκες σας ή όχι. Αν χρειάστηκες να φωνάζετε για πολλή ώρα πριν σας προσέξουν, αν οι ανάγκες σας κατανοήθηκαν και ικανοποιήθηκαν γρήγορα και, πιθανότατα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, το πόσος χρόνος χρειάστηκε να μείνετε μόνοι, χωρίς τη συντροφιά που είχατε ανάγκη, αυτό θα δημιουργήσει ένα συναίσθημα, μια διάθεση βαθιά μέσα σας, που μοιραία τείνει να γίνει η προεπιλεγμένη άποψη και θέση σας για ένα μεγάλο διάστημα, ώσπου μια σειρά από άλλες εμπειρίες μπορέσουν να την αλλάξουν.

    Τα μωρά έρχονται στον κόσμο προγραμματισμένα για να σχηματίσουν εξαρτήσεις, δεσμούς, με άλλους ανθρώπους. Σύμφωνα με τη θεωρία του δεσμού (ή της προσκόλλησης), αν κάποιος εύκολα συνάπτει στενές και τρυφερές σχέσεις, ή απαιτητικές, εξαρτημένες και πολύπλοκες, είτε δυσκολεύεται να κάνει σχέσεις εξολοκλήρου, είτε ζει με την ψευδαίσθηση ότι είναι ευτυχέστερος μόνος, όλα συνδέονται με τον τρόπο που του συμπεριφέρθηκαν ως μωρό.

Οι τέσσερις κύριοι τύποι σχηματισμού δεσμών είναι: 
ο ασφαλής, ο αγχώδης/αμφιθυμικός, ο αποφευκτικός και ο απορριπτικός. 
    Το ζητούμενο είναι να προωθήσετε τον ασφαλή τύπο δεσμού στο μωρό σας. Και για να το κάνετε αυτό, αξίζει πρώτα να σκεφτείτε το είδος δεσμού που είχατε σε σχέση με τους γονείς σας. Εάν δεν είχατε έναν ασφαλή δεσμό, θα πρέπει να είστε πιο προσεκτικοί, να έχετε επίγνωση και συνείδηση του τρόπου με τον οποίο συμπεριφέρεστε στο μωρό σας για να σχηματίσετε μια σχέση μαζί του, που να συμβαδίζει με τις ανάγκες του παιδιού σας και να βασίζεται στην ενσυναίσθηση που προκύπτει με τρόπο φυσικό από τη σύνδεσή σας.

Ο ασφαλής τύπος δεσμού
Εάν, όταν ήσαστε μωρό, οι ανάγκες σας για τροφή και συντροφικότητα ικανοποιούνταν με συνέπεια, είναι πιθανό να μεγαλώσατε νιώθοντας ότι οι άνθρωποι είναι γενικά καλοί. Αυτό σημαίνει ότι εμπιστεύεστε και τα πηγαίνετε καλά με τους άλλους, γενικά αισθάνεστε αισιόδοξοι και δημιουργείτε εύκολα σχέσεις. Όλα αυτά σας βοηθούν να έχετε μια ωραία ζωή. Όταν σκέφτεστε θετικά τόσο για τον εαυτό σας, όσο και για τους άλλους, αυξάνετε την τύχη στη ζωή σας. Είναι σαν κάθε φορά που πέφτατε στην έρημο, να υπήρχε κάποιος εκεί για να σας πιάσει. Δεν χρειάστηκε να κουραστείτε πολύ για να τραβήξετε την προσοχή του, ήταν εκεί για σας και σύντομα δεν ήσαστε μόνοι και δεν νιώθατε μόνοι.

Μονιμότητα αντικειμένου
    Αυτή είναι η συνθήκη που επιδιώκουμε. Μερικές φορές οι γονείς ανησυχούν επειδή τα μωρά σε ηλικία μερικών μηνών μπορεί ξαφνικά να παρουσιάσουν μια έντονη προσκόλληση επάνω τους. Είναι πολύ συνηθισμένο να θέλουν μόνο εσάς και να μην πηγαίνουν πρόθυμα σε άλλους ανθρώπους. Είναι επειδή έχουν την ασφαλή εξάρτηση -που είναι θετικό, αλλά δεν έχουν ακόμη αναπτύξει αυτό που οι ψυχοθεραπευτές αποκαλούν μονιμότητα αντικειμένου. Αυτή είναι η ικανότητα κατανόησης ότι κάποιος ή κάτι υπάρχει ακόμα και όταν το παιδί δεν μπορεί να το δει ή να το πιάσει.
    Αν συνεχίσετε να ικανοποιείτε τις ανάγκες του μωρού σας τακτικά, αργά ή γρήγορα θα αναπτύξει αυτή την ικανότητα και αυτή η δύσκολη φάση θα περάσει. Δεν μου αρέσει να δίνω εκτιμήσεις για το πότε θα συμβεί αυτό ηλικιακά, γιατί κάποια παιδιά αναπτύσσουν αυτή την ικανότητα νωρίτερα και κάποια αργότερα.

Αγχώδης/αμφιθυμικός τύπος δεσμού
    Εάν ως βρέφος οι ανάγκες σας δεν ικανοποιούνταν συστηματικά, αν έπρεπε να φωνάξετε δυνατά και για πολλή ώρα μέχρι να τραβήξετε την προσοχή και μερικές φορές ακόμα και τότε δεν το καταφέρνατε, πιθανότατα η πεποίθηση που έχετε είναι ότι ο κόσμος θα σας αγνοεί, θα σας προσπερνά και ότι θα πρέπει να κάνετε πολύ θόρυβο για να κερδίσετε την προσοχή των άλλων. Δεν θα νιώθετε τη συντροφικότητα ως δεδομένο στη ζωή σας. Μπορεί ακόμα να μη θεωρείτε τον εαυτό σας γενικά ένα εντάξει άτομο και να πιστεύετε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι καλοί και αξιόπιστοι.

    Είναι σαν να έπρεπε να χοροπηδάτε στην έρημο για ώρες μέχρι να τραβήξετε την προσοχή των ανθρώπων που περνούσαν από εκεί, οι οποίοι όμως συχνά σας αγνοούσαν και...
.............. 
η συνέχεια εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Sunday 30 October 2022

Τάσος Λειβαδίτης: Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας...

«Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων 
Εμείς καθόμασταν τα βράδια 
Και ζωγραφίζαμε σκηνές απ' την αυριανή ευτυχία του κόσμου 
Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας» 
Τ. Λειβαδίτης - Σημαίες

O Τάσος Λειβαδίτης γεννήθηκε στις 20 Απριλίου του 1922

Με έντονη πολιτική δραστηριότητα στο χώρο της Αριστεράς, στην πρώτη φάση της καριέρας του, η ποίησή του επαναστατική... Με τα έργα του σηματοδοτεί την πρώτη μεταπολεμική γενιά των Ελλήνων ποιητών.

Γόνος του Λύσανδρου Λειβαδίτη και της Βασιλικής Kοντοπούλου, ο Τάσος Λειβαδίτης γεννήθηκε (20 Απριλίου 1922) και μεγάλωσε στην Αθήνα. Το 1940 εγγράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Αθήνας, όμως την εγκαταλείπει γρήγορα και αφοσιώνεται στην Αντίσταση. Κατά τη διάρκεια της κατοχής οργανώνεται στην Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων, τη γνωστή σε όλους μας EΠON. Στην καρδιά της Κατοχής, το 1943, χάνει τον πατέρα του, ενώ 8 χρόνια αργότερα, το 1951, χάνει και τη μητέρα του ευρισκόμενος ο ίδιος εξόριστος στη Μακρόνησο.

Ο Λειβαδίτης υπήρξε εξόριστος από το 1947 στο Μούδρο, στη Μακρόνησο και μετά στον Αϊ Στράτη κι από 'κει στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα, απ' όπου αφέθηκε ελεύθερος το 1951, λόγω της έντονης πολιτικής δραστηριότητα που ανέπτυξε στο χώρο της Αριστεράς. 

Κατά τη διάρκεια της εξορίας του έγραψε το «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου», το οποίο θεωρήθηκε «κήρυγμα ανατρεπτικό» και κατασχέθηκε. Τελικά, το δικαστήριο τον απάλλαξε λόγω αμφιβολιών (1955), ενώ το εν λόγω έργο του τιμήθηκε με το Πρώτο Βραβείο στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας της Βαρσοβίας.

Η πρώτη του ποιητική συλλογή ήταν η «Μάχη στην άκρη της νύχτας», που εκδόθηκε το 1952, ενώ η πρώτη του γνωριμία με το κοινό έγινε το 1946 μέσα από τις σελίδες του περιοδικού «Ελεύθερα Γράμματα» στο οποίο έγραφαν και πολλοί αριστεροί διανοούμενοι της εποχής. Μετά από αρκετά βιβλία που σηματοδότησαν την πρώτη φάση της καριέρας του -«την επαναστατική» σύμφωνα με τους ειδικούς- το 1972, εκδίδει το βιβλίο «Nυχτερινός επισκέπτης», που θεωρείται έναρξη της β' φάσης του έργου του την αποκαλούμενη, «συμβολική αλληγορική».

Η τρίτη φάση της καριέρας του χαρακτηρίστηκε «υπαρξιακή» από τους κριτικούς και ξεκινά από το τέλος της β΄φάσης το 1983, μέχρι και την έκδοση του «Χειρόγραφα του Φθινοπώρου», που εκδόθηκαν το 1990, μετά δηλαδή από το θάνατό του.

Στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη μελοποιήθηκαν από το Μίκη Θεοδωράκη και δημιουργήθηκαν αξέχαστα τραγούδια, όπως το «Βρέχει στη φτωχογειτονιά», το «Σαββατόβραδο» αλλά και το «Δραπετσώνα», που στιγμάτισαν εκτός από τις επερχόμενες γενιές, κυρίως αυτή της δεκαετίας του 60.

Ο μεγάλος αυτός ποιητής έφυγε από τη ζωή στις 30 Οκτωβρίου του 1988, σε ηλικία 66 χρονών στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο ύστερα από δυο αλλεπάλληλες εγχειρήσεις για ανεύρυσμα κοιλιακής αορτής, που δυστυχώς όμως δεν απέτρεψαν το μοιραίο.

tvxs.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Μην κατηγορείτε τη Γενετική για την επιθετική συμπεριφορά της κόρης. Είναι περισσότερο Ανατροφή παρά Φύση.

Ε: Αναζητώ συμβουλές για το πώς να αντιμετωπίσω την υπερβολικά επιθετική στάση του σχεδόν 6χρονου παιδιού μου. Γνωρίζω ότι το να γουρλώνεις τα μάτια, να αντιμιλάς, κλπ., είναι συνηθισμένα για την ηλικία, αλλά, όπως το έθεσε η νηπιαγωγός μας, είναι το «πιο αυθόρμητο κοριτσάκι» με το οποίο δούλεψε ποτέ στις δεκαετίες της ως δασκάλα προσχολικής ηλικίας.  

Ήμουν παρόμοια ως παιδί και οι γονείς μου μού έλεγαν επανειλημμένα ότι η συμπεριφορά μου ενοχλούσε και ότι ήμουν δυσάρεστη στους γύρω μου. Μόλις μεγάλωσα και συνειδητοποίησα πόσες φιλίες είχαν λήξει λόγω της στάσης μου, μπόρεσα να κάνω μια αλλαγή. Τι μπορώ να κάνω για την κόρη μου; Δεν έχω ιδέα αν αυτή η διαδικασία «να έχεις συμπεριφορά, να χάνεις φίλους, να μαθαίνεις από τα λάθη» είναι αναπόφευκτη. Από τη μια, θέλω να είναι λίγο αυθάδης, να μην φοβάται να πει τη γνώμη της και να μην είναι ευγενική σε κάποιο λάθος. Αφετέρου, πώς μπορώ να την κάνω να δει ότι αυτό το επίπεδο συμπεριφοράς μπορεί να την αποξενώσει; Δεν θέλω να την αλλάξω. Θέλω απλώς να καταλάβει την αξία ενός φίλτρου για να μετριάσει τον τρόπο που φέρεται.

Α: Υπάρχει μια σειρά από κόκκινες σημαίες σε αυτήν την ερώτηση και θέλω να τις οριοθετήσω για να μπορέσουμε να διευκρινίσουμε το πραγματικό ζήτημα. Δεν είμαι επικριτικός απέναντί ​​σας. Αντίθετα, θέλω να επισημάνω ορισμένες ανησυχίες, ώστε να μπορέσουμε να προσδιορίσουμε τι μπορείτε να αλλάξετε στη γονική σας ζωή.

Πρώτον, το να γουρλώνεις τα μάτια, να αντιμιλάς, κλπ., δεν είναι συμπεριφορές κατάλληλες για την ηλικία της κόρης σου. Αν και μερικές φορές το βλέπουμε αυτό σε παιδιά πολλών ηλικιών, η συνεχής επιθετικότητα δεν είναι ενδεδειγμένη. Αυτό είναι σημάδι βαθύτερης απογοήτευσης. Θέλω να σας αποτρέψω από τον τρόπο σκέψης «τα μικρά κορίτσια είναι απλώς αυθάδη». Είναι το ίδιο με το να λέμε «τα αγόρια θα γίνουν αγόρια» όταν τα μικρά αγόρια είναι βίαια, και ξέρω ότι μπορούμε να κοιτάξουμε πιο βαθιά εδώ. 

Δεύτερον, η αυθάδεια και η επιθετικότητα δεν είναι γενετικά. Ξέρω ότι είναι εύκολο να δεις τον εαυτό σου στο παιδί σου, αλλά η ευαισθησία δεν μεταβιβάζεται μέσω των γονιδίων. Λέω ότι δεν βλέπω γενιές με ισχυρές γυναίκες, να διαδέχονται η μία μετά την άλλη. Φυσικά και όχι. Αυτό είναι περισσότερο ανατροφή παρά φύση. Αν κοιτάξετε τις κλίμακες ιδιοσυγκρασίας, οι εξωστρεφείς γονείς μπορούν να έχουν εξωστρεφή παιδιά και οι ντροπαλοί γονείς μπορεί να έχουν ντροπαλά παιδιά. Αλλά αυθάδεια; Δεν υπάρχει ιδιοσυγκρασία αυθάδης. Η αυθάδεια είναι σημάδι κάτι άλλου.

Τρίτον, μπορεί να είναι αρκετά φυσιολογικό για τα παιδιά να είναι αγενή στο σπίτι, ενώ συμπεριφέρονται σαν άγγελοι στο σχολείο, αλλά η κόρη σας αποκαλείται το «πιο αυθόρμητο κοριτσάκι» στον παιδικό σταθμό από έναν δάσκαλο που έχει εμπειρία δεκαετιών. Τι κάνει ο υπεύθυνος ημερήσιας φροντίδας για αυτό; Όλοι σηκώνουν τους ώμους τους λέγοντας: «Λοιπόν, είναι απλώς εντελώς αντιπαθητική και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι' αυτό». Ανησυχώ που βάζουν πολλές ταμπέλες στην κόρη σου αλλά έτσι δεν προσφέρεται βοήθεια.

Τέταρτον, ταυτίζεστε με την κόρη σας με τρόπο που σας εμποδίζει να τη βοηθήσετε. Φαίνεται ξεκάθαρο από το σημείωμά σας ότι περάσατε δύσκολα όταν ήσασταν νεότερη και πληρώσατε γι' αυτό. Αυτή η ταλαιπωρία δεν πρέπει να είναι η μοίρα της κόρης σας και δεν χρειάζεται ούτε να παραιτηθείτε ούτε απλώς να την αφήσετε να τα λύσει μόνη της. Είναι σχεδόν 6 ετών και χρειάζεται κάποια ισχυρή καθοδήγηση, οπότε ας το προσεγγίσουμε. 

Η τακτική και χρόνια αυθάδεια και ασέβεια είναι σημάδι βαθιάς αποθάρρυνσης και άμυνας σε ένα παιδί. Ας υποθέσουμε ότι είστε παντρεμένοι και δεν νιώθετε ότι ο σύζυγός σας ακούει εσάς και τις απόψεις σας. Νιώθεις αποκλεισμένη, παρατημένη και απόρριψη. Οι παρορμήσεις σας θα μπορούσαν να πάνε με δύο τρόπους, ανάλογα με τα ένστικτα του συναγερμού σας. Αν είσαι σαν εμένα, θα πολεμήσεις. Θα το αντιμετωπίσετε, θα γίνετε σκληρές και θα επιτεθείτε. Άλλοι υποχωρούν. Κλείνονται, απομακρύνονται και προσπαθούν να αποφύγουν αυτόν τον πόνο. Άλλοι είναι μαχητές; Θα πιέσουν πρώτα και μετά θα αποκλείσουν τους ανθρώπους έξω. Έτσι, αν ο σύζυγός σας, σας ζητήσει τη γνώμη σας και νιώθετε πεσμένη και απογοητευμένη για πολύ καιρό, η καρδιά σας θα πει: «Επιτέλους όχι. Δεν το εμπιστεύομαι καθόλου αυτό». Και πολύ καλά μπορείς να κάνεις, μια αντίδραση και ένα έξυπνο σχόλιο. Η καρδιά σου λέει: «Έχεις πληγωθεί πολύ από αυτή την κατάσταση».

Η κόρη σας υπερασπίζεται τον εαυτό της, από το να ακούει τους ανθρώπους και να παίρνει οδηγίες επειδή η καρδιά και το μυαλό της έχουν αποφασίσει ότι αυτό δεν είναι ασφαλές. Υπάρχει ένα μικρό τείχος γύρω από την καρδιά της κόρης σας και κάθε φορά που αντιλαμβάνεται ότι δέχεται επίθεση ή εκφοβισμό, ο τοίχος ξεπηδά, την προστατεύει και γίνεται πιο δυνατός.

Δεν κάνει απαραίτητα κάτι λάθος. Για τα πολύ ευαίσθητα παιδιά, είναι μια φυσική άμυνα ενάντια στην ευαλωτότητα. Λαμβάνουν τόσες πολλές αισθητηριακές πληροφορίες και βιώνουν τόσα πολλά συναισθήματα που το μυαλό και η καρδιά τους κατακλύζονται και λένε, «Φτάνει» και τα παιδιά κλείνονται στον εαυτό τους. 

Πρώτον: Σταματήστε να αποκαλείτε την κόρη σας αυθάδη. Μετονομάστε αυτό το συναίσθημα αποθάρρυνση, και αμέσως θα αρχίσετε να έχετε περισσότερη εν συναίσθηση για αυτήν. Ο χαρακτηρισμός της ως αυθάδης δεν τη βοηθά να ωριμάσει. Την κρατά εγκλωβισμένη με πόνο στα πατώματα, και δεν το χρειάζεστε καμιά από τις δύο σας. Επίσης, μην παίρνετε προσωπικά όλα αυτά τα θέματα. Απλά θυμηθείτε ότι αντιδρά σε συναισθήματα συναγερμού και προστασίας. Δεν προσπαθεί συνειδητά να σας πληγώσει.

Δεύτερον: Δεν μπορείτε να ζητήσετε σεβασμό ή καλοσύνη από αυτήν. Θα την κάνει ακόμα πιο απογοητευμένη. Ο δρόμος στην καρδιά της είναι μέσα από μικρές δόσεις σύνδεσης με μη απειλητικούς τρόπους. Για παράδειγμα, υπάρχει κάποιο έργο στο οποίο μπορείτε να δουλέψετε μαζί, όπου μπορεί να βρει τη φωνή της και να έχει αρμοδιότητα για κάτι; Αφιερώστε μόνο λίγο χρόνο σε αυτό κάθε μέρα, γιατί ο υπερβολικός χρόνος θα την αποθαρρύνει.

Όταν είναι αυθάδης, χαρακτηρίστε το ως απογοήτευση. Όταν γουρλώσει τα μάτια της, πείτε: «Βλέπω πόσο απογοητευμένη είσαι με αυτή την απόφαση». Όσο περισσότερο μπορούμε να βάλουμε ονόματα στα συναισθήματά της, τόσο περισσότερο μπορούμε να τη μεταφέρουμε από «αυθάδη», «κακή» και «δύστροπη» σε «απογοητευμένη», «αποθαρρυμένη» και «λυπημένη». Αυτά τα λόγια θα σας βοηθήσουν να επικοινωνήσετε μαζί της για τα αληθινά της συναισθήματα. 

Βάλτε κάποια όρια στη συμπεριφορά της. Για παράδειγμα, ενημερώστε την, ότι αν έχει συνάντηση για παιχνίδι και λειτουργήσει με αυτόν τον τρόπο, η φίλη της θα φύγει αμέσως. Την πρώτη φορά που θα συμβεί, θα ρίξει ένα ξέσπασμα επικών διαστάσεων, αλλά όσο δεν την τιμωρήσετε και δεν βάλετε τη σχέση σας στη γραμμή, θα προσαρμοστεί. Μην χαράζετε όρια παντού (δεν θα σταματήσετε ποτέ να αγωνίζεστε), αλλά επιλέξτε τις γραμμές σας προσεκτικά και επιμείνετε στον κανόνα σας.

Τέλος, πάρτε μια στάση ακρόασης όποτε είναι δυνατόν. Όταν λέει κάτι αγενές, πείτε: «Ακούγεται σαν να μην σου αρέσει αυτή η ιδέα. Αναρωτιέμαι τι πραγματικά σκέφτεσαι». Στη συνέχεια κάντε παύση. Δείτε τι συμβαίνει.

Θα σας προειδοποιήσω ότι εάν η κόρη σας συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο για μεγάλο χρονικό διάστημα, τα πράγματα δεν θα λειτουργήσουν από μόνα τους σε μια νύχτα. Τα παιδιά που ξεπερνούν τα όρια μπορεί να είναι απογοητευτικά, γι' αυτό κάντε ό,τι πρέπει να κάνετε για να ελέγξετε τα συναισθήματά σας καθώς κάνετε αυτή τη τεράστια συναισθηματική αλλαγή. Αλλά μπορείτε να πετύχετε το καλύτερο! Καλή τύχη.

Don’t blame genetics for daughter’s sassy demeanor. It’s more nurture than nature.

Q: I’m looking for advice on how to deal with my ­almost-6-year-old’s exceedingly snarky attitude. I know that eye-rolling, talking back, etc., are fairly age-appropriate, but, as our day-care provider put it, she’s the “sassiest little girl” she’s ever worked with in her decades as a preschool teacher. I was similar as a child, and my parents told me repeatedly that my attitude stunk and that I was unpleasant to be around. It wasn’t until I was older and realized how many friendships had ended because of my attitude that I was able to make a change. What can I do for my daughter? I have no idea whether this “have attitude, lose friends, learn from mistake” process is inevitable. On the one hand, I want her to be a little sassy, unafraid to speak her mind and not polite to a fault. On the other hand, how do I get her to see that this level of attitude may alienate her? I don’t want to change her. I just want her to understand the value of a filter to temper how she comes across.

A: There are a number of red flags in this question, and I want to address them so that we can clarify the real issue. I am not being critical of you; rather, I want to highlight a few concerns so that we can identify what you can change in your parenting life.

First, eye-rolling, talking back, etc., are not age-appropriate behaviors for your daughter. Although we sometimes see this in children of many ages, constant snark and sass are not appropriate. This is a sign of deeper frustration. I want to steer you away from the “little girls are just sassy” way of thinking. It is the equivalent of saying “boys will be boys” when little boys are violent, and I know we can look deeper here.

Second, sassiness and snark are not genetic. I know it is easy to see yourself in your child, but sassiness is not passed down through genes. Am I saying that I don’t see generations of strong-willed women, one after another? Of course not. But this is more nurture than nature. If you look at temperament scales, outgoing parents can have outgoing children, and shy parents can have shy children. But sassiness? There is no sassiness temperament. Sassiness is a sign of something else.

Third, it can be fairly normal for children to be rude at home while acting like angels at school, but your daughter is being called the “sassiest little girl” in day care from a provider who has decades of experience. What is the day-care provider doing about this? Is everyone shrugging their shoulders like, “Well, she’s just completely obnoxious, and there’s nothing we can do about it.” I am concerned that there are lots of labels being put on your daughter but no help being offered.

Fourth, you are identifying with your daughter in a way that is preventing you from helping her. It seems clear from your note that you had a tough time when you were younger and paid for it. This suffering does not have to be your daughter’s fate, and you don’t have to either go nuclear or just let her sort it out on her own. She’s almost 6 and needs some strong guidance, so let’s get to it.

Regular and chronic sassiness and disrespect are a sign of deep discouragement and defensiveness in a child. Let’s say you’re married and don’t feel like your spouse is listening to you and your opinions. You feel shut out, dismissed and rejected. Your impulses could go a couple of ways, depending on your alarm instincts. If you’re like me, you are going to fight. You are going to confront, get mean and attack. Others retreat. They shut down, walk away and seek to avoid this pain. But the fighters? They will push, and then they will shut people out. So if your spouse asks you for your opinion and you have felt down and out for a long time, your heart will say: “Oh, heck no. I don’t trust this at all.” And you very well may give an eye-roll and a smart comment. Your heart is saying: “You have been too hurt by this dismissal. I am going to protect you, even if it hurts the situation.”

Your daughter is defending herself against listening to people and taking instruction because her heart and mind have decided that is not safe. There is a little wall around your daughter’s heart, and every time she even perceives that she is being attacked or bullied, the wall springs up, protects her and becomes stronger.

She is not necessarily doing anything wrong. For very sensitive children, it’s a natural defense against vulnerability. They are taking in so much sensory information and experiencing so many emotions that their minds and hearts become overwhelmed and say, “That’s enough,” and the children shut down.

First bit of homework: Stop calling your daughter sassy. Rename this emotion discouragement, and you will instantly begin to have more empathy for her. Labeling her as sassy doesn’t help her mature. It keeps her boxed in as a pain in the bottom, and you both don’t need that. Also, don’t take all this eye-rolling personally. Does this mean that you like it or don’t care? Of course not. Just remember that she is reacting to emotions of alarm and protection. She is not consciously trying to hurt you.

Second bit of homework: You cannot demand respect or kindness from her. It will make her even more frustrated. The way into her heart is through small doses of connection in non-threatening ways. For instance, is there a project you can work on together where she can find her voice and have agency over something? Dedicate only a bit of time to this every day, because too much one-on-one time will discourage her.

When she is sassy, relabel it as frustration right then and there. When she rolls her eyes, say, “I see how frustrated you are with this decision.” The more we can put names to her feelings, the more we can move her from “sassy,” “snarky” and “bad” to “frustrated,” “discouraged” and “sad.” These words will help you communicate with her about her true feelings.

Place some boundaries on her behavior. For instance, let her know that if she has a play date and acts this way, her friend will leave immediately. Make good on this the first time it happens. She will throw a tantrum of epic proportions, but as long as you don’t punish her and put your relationship on the line, she will adapt. Don’t draw boundaries everywhere (you will never stop fighting), but choose your lines thoughtfully and stick with your rule.

Finally, take a listening stance whenever possible. When she says something rude, say: “Sounds like you really don’t like that idea. I wonder what you are really thinking.” Then pause. See what happens.

I will warn you that if your daughter has been acting this way for a long time, things won’t work themselves out overnight. Children who push boundaries can be frustrating, so do what you need to do to keep your feelings in check as you do this heavy emotional lifting. But this can get better! Good luck.

 
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Εικαστικές Μαρτυρίες της Κατοχής

Στο σημείο αυτό θα παραθέσουμε ένα αφιέρωμα στους εικαστικούς καλλιτέχνες που δημιούργησαν κατά την περίοδο της τριπλής κατοχής για την τριπλή κατοχή. Τα ερεθίσματα που συγκίνησαν περισσότερο τους καλλιτέχνες της εποχής ήταν η ανθρώπινη τραγικότητα και αυτοθυσία του ελληνικού λαού σε αντίθεση με την ωμή θηριωδία του γερμανικού και ιταλικού. Τα έργα των εικαστικών της κατοχής μπορούν να τοποθετηθούν αδρά σε τρεις μεγάλες κατηγορίες: Έργα που αφορούν στην πείνα, έργα που αφορούν στην βία και έργα, λιγότερα αυτά, της καθημερινής ζωής.

Κάθε καλλιτέχνης αγγίζει το θέμα του με διαφορετική οπτική και μανιερισμό αλλά το θέμα που συγκινεί είναι το ίδιο. Η κατοχή ενός λαού ...


Καθημερινή ζωή


Αντώνης Κανάς: Αυτοί που γύρισαν, κάρβουνο

Η Αθήνα της κατοχής φέρει σαν ανοιχτή πληγή στις πλατείες και τα πάρκα της αυτούς τους ανθρώπους. Με κουρελιασμένες χλαίνες και τρύπια άρβυλα, οι στρατιώτες του αλβανικού ζητιανεύουν. Ο νικηφόρος στρατός του 40 πεθαίνει από την πείνα στα πεζοδρόμια. Τόσο τον νοιάστηκαν οι πραίτορες κι οι βασιλείς...
Σπύρος Βασιλείου: Ο ανάπηρος του αλβανικού, ξυλογραφία
Αντώνης Κανάς: Νυχτερινές Ειδήσεις, μελάνι
Αντώνης Κανάς: Η μάνα, κάρβουνο
Πείνα 
Περικλής Βυζάντιος: Πείνα, λάδι σε μουσαμά

«Ήρθανε πολλές φορές οι εχθροί μου,
ντυμένοι φίλοι
το παμπάλαιο χώμα πατώντας
 και το χώμα πότε δεν έδεσε κάτω απ' την φτέρνα τους»

Οδυσσέας Ελύτης

Ορέστης Κανέλλης: Σπουδή, κάρβουνο
Ορέστης Κανέλλης: Σπουδή, κάρβουνο
Ορέστης Κανέλλης: Σπουδή, κάρβουνο
«Kαι τις έβλεπε ο κόσμος να τρέχουνε τα τρίστρατα, τα σταυροδρόμια, τα σπίτια, τα ανώγεια και τα χαμώγια ζητώντας ...»
Διονύσιος Σολωμός

Θεοδόσης Παπαχαραλάμπους, Πείνα, λάδι σε μουσαμά
Αντώνης Κανάς, Νεκροί της πείνας, κάρβουνο
Επί τας στοιχειώδους ανάγκας ενός οργανισμού καλύπτονται
Το 4,2% από διανομάς του κράτους
Το 3,6% εκ του Ερυθρού Σταυρού
Το 60% και πλέον εκ της ελευθέρου αγοράς
Μόνο που αυτή ήταν η μαύρη αγορά...

Θεόδωρος Δρόσος: Πείνα, λάδι σε μουσαμά
Ηλίας Φέρτης, Οι νεκροί της πείνας, λάδι σε μουσαμά
«Και βλέπω πέρα τα παιδιά και τις αντρογυναίκες
γ'υρω από φλόγα π' άναψαν και θλιβερά την θρέψαν
μ'αγαπημένα πράγματα και με σεμνά κρεβάτια,
ακίνητες αστέναχτες δίχως να ρίξουν δάκρυα
κι άγγιζ' η σπίθα τα μαλλιά και τα λειωμένα ρούχα
γρήγορα στάχτη να φανείς, οι φούχτες να γιομίσουν»

Διονύσιος Σολωμός

Βία
Ανδρέας Γεωργιάδης, Σφαγή, λάδι σε μουσαμά

Κώστας Μαλάμος: Φευγιό από το Κομμένο της Άρτας, λάδι σε μουσαμά
«Όταν κάψανε το χωριό μας το 43 ήμουν 12 χρονών. Κρύφτηκα με την αδερφή μου σε ένα χαντάκι. Αργότερα βρήκα τον πατέρα μου νεκρό με τον μικρό αδερφό μου. Από μια οικογένεια 15 ατόμων μονάχα εμείς οι δυο μείναμε. Οι Γερμανοί εκείνη την μέρα φορούσαν λευκές ποδιές σαν χασάπηδες...»

Κώστας Μαλάμος: Φευγιό από το Κομμένο της Άρτας, λάδι σε μουσαμά

Αντώνης Πολυκανδριώτης: Ο προδότης, τέμπερα

«Άφησέ με, μην ρωτάς, περίμενε. Το αίμα, το αίμα
Ένα πρωί θα σηκωθεί σαν τον Αη-Γιώργη τον καβαλάρη
για καρφώσει με το κοντάρι πάνω στο χώμα τον δράκοντα»

Γιώργος Σεφέρης

Ηλίας Φέρτης: Βασανιστήρια, τέμπερα

Ηλίας Φέρτης: Κρεμασμένοι τέμπερα

Αντώνης Πολυκανδριώτης: Εκτελέσεις, μελάνι



«Σε κάθε τόπο θα βρεθούν και κάμποσα φιλόδοξα ιδιοτελή καθάρματα για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς μου»

Αδόλφος Χίτλερ

Αντώνης Πολυκανδριώτης:
Η επίθεση στο σπίτι της οδού Μπιζανίου στην Καλλιθέα, μελάνι

Αντώνης Πολυκανδριώτης: Κρεμάλες, μελάνι


«Να και οι προδότες. Έχουν σκάψει, μα ο δρόμος δεν θα τους ξεχάσει, τον λάκκο του αδελφού και του γειτόνου
Ξέρουν πως οι άλλοι τους γνωρίζουν.
Τον ύπνο τους δεν τον ορίζουν.
Δεν ήρθε ακόμα το πλήρωμα του χρόνου»

Brecht
   
Ηλίας Φέρτης: Γυναίκες στο απόσπασμα, τέμπερα

 
«Έρχονται οι άλλοι με τα τσίγκινα φέρετρα
που μέσα τους βάζουν ανθρώπινα σκέλεθρα
που φέραν αυτοί σε τέτοιο χάλι.
Ήταν αυτοί που δεν υποταχτήκανε,
που στην πάλη απάνω σκοτωθήκανε
στην μεγάλη των τάξεων πάλη»

Brecht 
 

Saturday 29 October 2022

Πελάγωσες; Μήπως ήρθε η στιγμή να κάνεις ένα διάλειμμα;

3 βήματα για να σταματήσετε να νιώθετε πελαγωμένοι.

1. Πατήστε το pause
    Το πρώτο πράγμα που θα σας βοηθήσει να αισθανθείτε καλύτερα είναι απλά να σταματήσετε για λίγο. Μην κυνηγάτε υπαλλήλους και αναφορές, μην αρχίζετε τον εσωτερικό διάλογο για το ποιο είναι το επόμενο πράγμα που πρέπει να κάνετε.
Απλά σταματήστε.
    Είναι κάτι που φέρνει αποτέλεσμα οποιαδήποτε στιγμή νιώθετε πελαγωμένοι γιατί έχετε μείνει πίσω, αλλά και οποτεδήποτε κυνηγάτε μανιασμένα κάποιο «καρότο» που κρέμεται μπροστά σας: μια προαγωγή σε μια εταιρεία που σπάνια ανταμείβει τους υπαλλήλους της, ένα άτομο που θέλετε, αλλά δεν μπορείτε, να κερδίσετε, να τα ξαναβρείτε με έναν παλιό φίλο.
Όταν πελαγώνουμε, αντί να συνεχίσουμε να τρέχουμε, πρέπει να σταματήσουμε.
    Αυτό σημαίνει να σταματήσουμε το κυνήγι, να σταματήσουμε να προσπαθούμε να διορθώσουμε τα πράγματα ή να σκεφτόμαστε όσα πρέπει να γίνουν. 
Πρέπει απλώς να σταματήσουμε.
Αυτό ακριβώς έκανα τις προάλλες όταν πελάγωσα και ένιωσα παγιδευμένη σε έναν φαύλο κύκλο: Η μέρα μου ξεκίνησε με μια συνάντηση στο Zoom, έπειτα έστελνα μέιλ για ώρες και ακολούθησε άλλη μία συνάντηση.
Προς το τέλος της μέρας ένιωθα σαν να μην είχα καταφέρει τίποτα. Έτσι, αντί να πέσω με τα μούτρα στη λίστα με όσα έπρεπε να κάνω χωρίς κανένα σχέδιο, σταμάτησα. Αυτό έφερε ένα αίσθημα ηρεμίας και ο φαύλος κύκλος έσπασε.

2. Εστιάστε στο επόμενο βήμα σας
    Αφού δώσετε ευκαιρία στον εαυτό σας να πάρει μια ανάσα, μπορείτε να κινητοποιηθείτε και πάλι.
Σκεφτείτε: Από όσα πρέπει να κάνετε, υπάρχει κάτι που, αν το κάνετε τώρα, θα σας προκαλέσει αίσθημα επίτευξης; 
Κάτι που, αν του αφιερώσετε χρόνο τώρα, θα νιώσετε ότι κάνετε ένα βήμα μπροστά;
Επιλέξτε, λοιπόν, κάτι από τη λίστα σας και για ένα προκαθορισμένο διάστημα ξεχάστε οτιδήποτε άλλο.
Ξεχάστε το multitasking.
    Φορέστε νοητικές «παρωπίδες»: Μη σκέφτεστε τι άλλο πρέπει να κάνετε. Όταν το τελειώσετε, σκεφτείτε τι πετύχατε. Νιώστε ικανοποίηση που το ολοκληρώσατε. Αυτή τη στρατηγική μπορείτε να τη χρησιμοποιήσετε με οτιδήποτε θέλετε να κάνετε.
    Έτσι, όταν ολοκληρώσετε το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνετε, σκεφτείτε το επόμενο που θα σας βοηθήσει να φτάσετε εκεί που επιθυμείτε στη ζωή. Εστιάστε σε αυτό και αφήστε οτιδήποτε άλλο πίσω σας. Όταν νιώθετε ότι έχετε πελαγώσει, εστιάστε σε κάτι που θα σας κάνει να νιώσετε ότι κάνετε ένα βήμα μπροστά.

3. Εξαλείψτε τις αρνητικές σκέψεις
    Όταν σαστίζουμε, περνούν από το μυαλό μας ένα σωρό σκέψεις. Για να αποκτήσουμε ψυχική γαλήνη, πρέπει να απαλλαχθούμε από αυτές τις σκέψεις. Είναι σαν να καθαρίζουμε μια κουζίνα με πολύ βρόμικο πάτωμα, παίρνουμε μια μεγάλη σκούπα και αρχίζουμε να σκουπίζουμε.
Το ίδιο ισχύει και με το μυαλό μας. Παίρνουμε μια μεταφορική σκούπα και «καθαρίζουμε» το μυαλό μας από όσα πρέπει να κάνουμε, από τα άγχη και τις ανησυχίες. Αποφασίζουμε να απαλλαχθούμε από τις σκέψεις μας.
............
Όταν πελαγώνουμε, είναι δύσκολο να κοιμηθούμε, να φροντίσουμε τον εαυτό μας και να ενεργήσουμε.

Αλλά η λύση ξεκινάει από την καλοσύνη που δείχνουμε στον εαυτό μας.
    Απλά σταματήστε και αφήστε τον εαυτό σας να πάρει ανάσα. Αφήστε τον να ηρεμήσει και κάντε τα πάντα στην άκρη. Όταν αισθανθείτε έτοιμοι, ξεκινήστε πάλι εστιάζοντας σε ένα πράγμα που θα σας βοηθήσει να προχωρήσετε στη ζωή.
    Ηρεμήστε και μην περιπλέκετε τα πράγματα. Όπως είπε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ: «Δεν χρειάζεται να βλέπετε όλα τα σκαλοπάτια, κάντε απλώς το πρώτο βήμα».

Συγγραφή - Επιμέλεια Άρθρου: Νίκος Μεταξάς
ολόκληρο το άρθρο εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Εμείς εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας να γίνονται ενοχλητικά

Ο Σαλβαδόρ Νταλί, όταν ήταν ακόμα μαθητής, πήρε φόρα μια μέρα και έπεσε με το κεφάλι πάνω σε μια μαρμάρινη κολόνα, και τραυματίστηκε σοβαρά. Όταν τον ρώτησαν γιατί το έκανε αυτό, εκείνος απάντησε διότι δεν του έδινε κανείς σημασία.

Ενοχλητικό παιδί
Αν τα μωρά και τα παιδιά δεν εισπράξουν αυτό που έχουν ανάγκη στη ζωή τους, αν δεν νιώθουν ότι το περιβάλλον τους τα βλέπει, αν δεν είναι σίγουρα ότι κάποιος θα ανταποκριθεί στις ανάγκες τους, είναι πιθανό να παγιδευτούν σε μια αέναη προσπάθεια πρόκλησης προσοχής. Αυτά είναι τα παιδιά που συνήθως χαρακτηρίζουμε ενοχλητικά.
Δε γίνεται να ''κακομάθετε'' ένα μωρό με υπερβολική προσοχή και ανταπόκριση στα μηνύματά του.
    Αν επενδύσετε τον χρόνο που έχει ανάγκη στην αρχή της ζωής του, δίνοντάς του το αίσθημα της σύνδεσης και της ασφάλειας, το παιδί θα εσωτερικεύσει αυτή τη διαδικασία, θα νιώσει ότι μπορεί να βασιστεί σε αυτή και σταδιακά θα πάψει να την αναζητά συνεχώς. Αν, αντίθετα, το παιδί δεν εισπάξει αυτή την προσοχή, είναι πιθανό να κολλήσει σε ένα μοτίβο συμπεριφοράς κατά το οποίο νιώθει ζωντανό μόνο όταν προκαλεί μια άμεση συμπεριφορική και συναισθηματική αντίδραση στους γύρω του.

Τα αιτήματα του παιδιού για προσοχή
    Ένα παιδί που παίρνει αρκετή προσοχή θα νιώθει ασφαλές, δεν θα είναι ανήσυχο μέσα στις σχέσεις του, ούτε θα αισθάνεται άγχος για το πώς αποδίδει σ΄ αυτές δεν θα νιώθει ότι πρέπει να ξεπερνά τον εαυτό του και να γίνεται θύμα για να εξασφαλίσει την προσοχή των ανθρώπων γύρω του.
    Εάν δεν ανταπροκρίνεστε στα περισσότερα από τα αιτήματα του παιδιού για προσοχή, αυτά θα γίνονται όλο και πιο έντονα και, καθώς θα μεγαλώνει, θα μετατρέπονται σε σκανταλιές. 
Η αρνητική προσοχή από έναν γονέα είναι καλύτερη από την πλήρη έλλειψή της, επειδή τουλάχιστον τότε το παιδί νιώθει ότι η ύπαρξή του σας απασχολεί. 
    Το παιδί που δεν παίρνει την προσοχή που χρειάζεται αναγκάζεται να γίνει παρεμβατικό και κατά συνέπεια η συμπεριφορά αυτή το απομακρύνει περισσότερο από το περιβάλλον του.

Όταν η σχέση με το παιδί προκαλεί εκνευρισμό
    Όταν πλέον το παιδί υποφέρει, είναι πολύ πιο δύσκολο να συνεννοηθούμε μαζί του και να του αφιερώσουμε την προσοχή μας. Κι αυτό είναι μεγάλο κρίμα γιατί τότε ακριβώς πρέπει να σκύψουμε πάνω του, για να αποκαταστήσουμε τη ρήξη που έχει δημιουργηθεί. 
Τι μπορείτε να κάνετε όμως, όταν η σχέση με το παιδί σας μοιάζει περισσότερο με μάχη και η μόνη προσοχή που εισπράττει από εσάς είναι αρνητική, ενώ εσείς νιώθετε συνεχώς εκενυρισμό όταν ασχολείστε μαζί του;
    Πρώτα απ΄όλα, ίσως θα πρέπει να βρεθείτε κάπου μακριά από το παιδί και την οικογενειακή εστία, ώστε να μπορέσετε με ασφάλεια να εκτονώσετε τον θυμό και την ένταση που έχει συσσωρευτεί μέσα σας. Αυτό θα το πετύχετε μιλώντας σε κάποιον που δε θα σας κρίνει, αλλά μπορείτε να εκτονωθείτε απλώς περνώνας λίγο χρόνο σε ένα απομονωμένο δωμάτιο, χτυπώντας ένα μαξιλάρι ή φωνάζοντας δυνατά.

Βομβαρδισμός αγάπης
    Για να ανατρέψετε τη σχέση που έχετε και τις έως τώρα ενέργειές σας, μπορείτε να καταφύγετε σε αυτό που ο ψυχολόγος Όλιβερ Τζέιμς ονομάζει ''βομβαρδισμό αγάπης''. 
Ο Τζέιμς υποστηρίζει ότι, για να επαναφέρετε τον συναισθηματικό θερμοστάτη του παιδιού -εγώ θα συμπληρώσω και τον δικό σας-, θα πρέπει να περάσετε λίγο χρόνο μαζί του. Όχι μόνο ποιοτικό χρόνο, παίζοντας ή κουβεντιάζοντας μαζί του, αλλά χρόνο με βομβαρδισμό αγάπης. 
Σε ένα χρονικό διάστημα που θα ορίσετε εσείς, με αρχή και τέλος, θα αφήσετε το παιδί να παίρνει όλες τις πρωτοβουλίες, μέσα φυσικά στο πλαίσιο της λογικής και της ασφάλειας. Το παιδί θα αποφασίσει τι θα κάνετε και πού θα το κάνετε.
    Ο βομβαρδισμός αγάπης είναι μια διαδικασία που απαιτεί να είστε ένας προς έναν, οπότε προσπαθήστε να βρίσκεστε μόνοι στο σπίτι, όταν η υπόλοιπη οικογένεια λείπει ή, αν το αντέχετε οικονομικά, πηγαίνετε σε ένα ξενοδοχείο. 
Για όλη την προκαθορισμένη περίοδο, είτε είναι ένα Σαββατοκύριακο ή ένα εικοσιτετράωρο, το παιδί σας θα είναι αυτό που θα αποφασίζει τι θα κάνετε και τι θα φάτε, πάντα μέσα στο πλαίσιο της ασφάλειας και της νομιμότητας. Εσείς σε όλο αυτό το διάστημα, φροντίστε να του δείχνετε με όλη σας την ψυχή πόσο το αγαπάτε και πόσο σημαντικό είναι για εσάς.

Δίνοντας αγάπη και σημασία στο παιδί
    Μπορεί να νομίσετε ότι, αφήνοντας το παιδί να πάρει όλες τις αποφάσεις και ''λούζοντάς το'' με αγάπη και τρυφερότητα, ότι εγκρίνετε και ενθαρρύνετε τις αταξίες, αλλά αυτό δεν ισχύει. Φανταστείτε πώς θα αισθανόσαστε αν τα αγαπημένα σας πρόσωπα, οι άνθρωποι των οποίων η εκτίμηση και η προσοχή αποτελούν για σας τη μοναδική πηγή ασφάλειας και επαφής, δε σας έβλεπαν, δε σας άκουγαν και σας κακομεταχειρίζονταν (δεν έχει καν σημασία αν κάνετε λάθος -αν νιώσατε έτσι, τότε αυτή ήταν η εμπειρία σας) και ο μόνος τρόπος να τραβήξετε την προσοχή τους ήταν να γίνετε ενοχλητικοί.
    Αν σας έδιναν την αγάπη και τη σημασία που τόσο είχατε ανάγκη, δε θα χρειαζόταν να κάνετε κάτι αρνητικό για να τραβήξετε το ενδιαφέρον τους. Η πράξη αυτή ανατρέπει τα αρνητικά μοτίβα συμπεριφοράς που και οι δυο έχετε υιοθετήσει και σας επαναφέρει σε έναν ρυθμό συμβατό, όπου ο καθένας με τη σειρά εκφράζει τα συναισθήματά του.

Ενήλικες με συνεχή ανάγκη για προσοχή
    Στην σταδιοδρομία μου ως ψυχοθεραπεύτρια έχω γνωρίσει ενήλικες που είχαν παγιδευτεί σε συνεχή ανάγκη για προσοχή. Αν δεν τη λάμβαναν ένιωθαν ντροπή ή είχαν την αίσθηση ότι δεν υπήρχαν. Αν δεν ανταποκρίνεστε στα καλέσματα του παιδιού για προσοχή, τα εκπαιδεύετε ώστε να γίνουν άνθρωποι χειριστικοί. 
Μια ακόμα συνέπεια αυτής της τακτικής είναι ότι....
........
η συνέχεια του άρθρου εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki