Monday 14 January 2008

«Παθητικό Κάπνισμα και Παιδί»: Εννέα στα 10 παιδιά εκτίθενται καθημερινά στο παθητικό κάπνισμα

Το 90% των μαθητών στην Ελλάδα εκτίθενται στο παθητικό κάπνισμα στο ίδιο τους το σπίτι, όπως τονίστηκε σε εκδήλωση με θέμα «Παθητικό Κάπνισμα και Παιδί», η οποία οργανώθηκε με πρωτοβουλία του Ευρωβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας κ. Θόδωρου Σκυλακάκη.
 
Τα προβλήματα από το παθητικό κάπνισμα ξεκινούν από την επίδραση της νικοτίνης στον εγκέφαλο των εμβρύων, τα οποία γεννιούνται εθισμένα στον καπνό, ανέφερε ο Πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τον έλεγχο του καπνού καθηγητής κ. Π. Μπεχράκης, και μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές δυσλειτουργίες του αναπνευστικού συστήματος των παιδιών (άσθμα, βρογχίτιδα, πνευμονίες, μειωμένη αναπνευστική ικανότητα κ.λπ.), ή ακόμα και θανάτους (αύξηση του ποσοστού του συνδρόμου του αιφνιδίου θανάτου στα βρέφη), όπως επεσήμανε ο Πρόεδρος της Παιδιατρικής Εταιρίας καθηγητής κ. Α. Κωνσταντόπουλος. 
Τα νεογνά καπνιστριών κινδυνεύουν περισσότερο από το Σύνδρομο Αιφνιδίου Θανάτου
Οι επιστήμονες παρουσίασαν αναλυτικά στοιχεία από πολλαπλές έρευνες που επιβεβαιώνουν τις απόψεις αυτές. Για παράδειγμα «τα νεογνά των καπνιστριών κινδυνεύουν 2-3 φορές περισσότερο από το Σύνδρομο του Αιφνιδίου Θανάτου των Βρεφών (SIDS), από ότι τα νεογνά των οποίων οι μητέρες δεν καπνίζουν και η πιθανότητα αυτή αυξάνεται 3 φορές στα βρέφη των οποίων οι μητέρες συνεχίζουν να καπνίζουν και μετά την εγκυμοσύνη», ενώ «σε νεογνά που πέθαναν από το σύνδρομο του αιφνιδίου θανάτου βρέθηκαν αυξημένες συγκεντρώσεις νικοτίνης στους πνεύμονές τους». Επίσης από τον κ. Κωνσταντόπουλο επισημάνθηκε ότι η βρεφική θνησιμότητα είναι κατά 80% μεγαλύτερη στα παιδιά που γεννήθηκαν από μητέρες που κάπνιζαν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.
Στην εκδήλωση, μίλησε επίσης ο Συνήγορος του Παιδιού κ. Γ. Μόσχος, ο οποίος περιέγραψε το θεσμικό πλαίσιο της προστασίας των δικαιωμάτων του παιδιού, τόσο σε διεθνές (σύμβαση του ΟΗΕ για τα δικαιώματα του παιδιού), όσο και σε εθνικό επίπεδο (οικογενειακό δίκαιο) και επισήμανε ότι η προστασία της υγείας του παιδιού αποτελεί θεσμοθετημένη υποχρέωση τόσο για τους γονείς όσο και για την Πολιτεία.
«Περιβάλλον χωρίς Καπνό»
Ο Ευρωβουλευτής κ. Θ. Σκυλακάκης παρουσίασε τις νέες θέσεις που υιοθέτησε, με δική του πρωτοβουλία, το Ευρωπαίκό Κοινοβούλιο στο ψήφισμα για τα «Περιβάλλοντα Χωρίς Καπνό» στις 26 Νοεμβρίου. Συγκεκριμένα: Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο διαπιστώνει ότι «τα παιδιά δεν δύνανται να συναινέσουν τα ίδια στην έκθεσή τους στον καπνό του περιβάλλοντος που οφείλεται στο κάπνισμα». Επίσης «καλεί την Επιτροπή να εκπονήσει μελέτη των επιπτώσεων της μακρόχρονης και συστηματικής έκθεσης των παιδιών στο κάπνισμα από δεύτερο (εισπνοή καπνού) και τρίτο χέρι (έκθεση σε καρκινογόνες ουσίες που εναποτίθενται στο περιβάλλον τους από συστηματικό κάπνισμα στους χώρους αυτούς) σε όλους τους χώρους δραστηριοτήτων τους».
Σημειώνεται ότι είναι η πρώτη φορά που η έννοια της συναίνεσης των παιδιών στην έκθεσή τους σε καπνό, καθώς και η έννοια του καπνίσματος από τρίτο χέρι εισάγεται στα ευρωπαϊκά κείμενα.
 

πηγή...

Αρκετά, φτάνει πια, με την Ελλάδα της τηλοψίας που μας πληγώνει και μας ξεφτιλίζει...

Δεν πιστεύουμε ότι οι Έλληνες και η Ελλάδα είναι όλο αυτό το αντιαισθητικό τηλεοπτικό αίσχος που διακινείται από κλειδαρότρυπα σε κλειδαρότρυπα, από Ζαχοπουλιάδα σε Ζαχοπουλιάδα, από δημοσιογράφους-επιθεωρητές Κλουζώ, λύτες ροζ σκανδάλων και a priori δικαστικές ετυμηγορίες, a priori ευρέσεις επικέντρων σεισμών... από αναρμόδιους και άσχετους. Που παράγει, αναπαράγει και πολλαπλασιάζει τη βία και την παρακμή, και μάλιστα μπροστά στα παιδικά μάτια... Που δεν νοιάζεται για τον πολίτη-αμέτοχο θεατή όσο κι αν αυτό διαρκώς επικαλείται...
Κι όλα αυτά με την δικαιολογία της υψηλής θεαματικότητας που κάμπτει κάθε ενδοιασμό σχετικά με την προβολή της βίας. Είναι γνωστό ότι όταν η πνευματική και ηθική ευαισθησία του κοινού είναι νεκρή, είναι φυσικό η τηλοψία να δείχνει νεκρούς. Από κάποιους η τηλοψία είχε ονομασθεί «τσίχλα των ματιών». Όμως σήμερα, η τηλοψία έγινε «κουλτούρα» και από τσίχλα των ματιών έγινε «τσίμπλα» των ψυχών, όπως εύστοχα γράφει ο Σαράντος Καργάκος. Γι' αυτό τα «μάτια της ψυχής», όπως τα λέει ο Σολωμός ούτε βλέπουν το καλό ούτε και θέλουν το καλό.

Επιτέλους, προβεβλημένοι, καλοπληρωμένοι και αγαπημένοι κύριοι της τηλοψίας, μιντιάρχες και μιντιάνθρωποι, αυλάρχες και αυλικοί, ξυπνήστε από το βολεμένο λήθαργό σας και ξανασκεφτείτε το. Δεν είστε το κέντρο της ενημέρωσης και του πολιτισμού, είστε το κέντρο αναπαραγωγής της "κουλτούρας" της τηλοψίας. Της κουλτούρας του παρά-πολιτισμού, μιας κουλτούρας που αναπαράγει τη βία, τον αμοραλισμό, τον εθισμό, τον κανιβαλισμό και όχι τον πολιτισμό. Όλοι ξέρουν ότι η οπτικοποίηση της βίας φέρνει κι άλλη βία. Αν ο κόσμος θέλει τη βία, την παραπολιτική φλυαρία και την ηθική παρακμή, εσείς που κατέχετε το μέσο, μην την δίνετε αφειδώς στον κόσμο... φερθείτε ανώτεροι...

Σεις που κατέχετε την τέταρτη εξουσία (που απειλεί να εκμηδενίσει ή να εξαφανίσει τις άλλες τρεις) περάστε ένα μήνυμα καλύτερο, υψηλότερο, ηθικότερο. Και δεν εννοώ το μήνυμα των επιδερμικών και θεατρινίστικων αναφορών στο περιβάλλον και στον ανθρώπινο πόνο... τη βιτρίνα που δεν σας δίνει άφεση των αμαρτιών. Εννοώ την ενασχόληση με το αληθινό, το μη τηλεοπτικό, που δεν πουλάει αλλά λέει την αλήθεια... Την λιτή και αφτιασίδωτη πραγματικότητα. Την ενημέρωση, την είδηση, τη γνώμη. Κάντε ένα δώρο στα παιδιά σας..

Να είστε σίγουροι ότι υπάρχει κι άλλη Ελλάδα από αυτή που προβάλλετε. Υπάρχει η Ελλάδα που σκέφτεται. Η Ελλάδα που αγωνιά. Η Ελλάδα που στοχάζεται. Η Ελλάδα που ονειρεύεται και προσπαθεί να χτίσει τα όνειρά της. Είναι η Ελλάδα της ευαισθησίας, της αναζήτησης, της δημιουργίας. Η Ελλάδα της Επιστήμης. Η Ελλάδα που σέβεται το λόγο της. Δυστυχώς, η Ελλάδα της σιωπής. Η περιθωριοποιημένη. Η φιμωμένη. Η απροσκάλεστη Ελλάδα. Η μη τηλεοπτική. Αυτή που ζει στο ημίφως. Η κατατρεγμένη. Η άλλη Ελλάδα. H Ελλάδα όμως που δεν παύει να ελπίζει...

Είναι η Ελλάδα που πρέπει, επιτέλους, να αποκτήσει φωνή. Η Ελλάδα που πρέπει να φωτίσουμε. Η Ελλάδα που πρέπει να αναδείξουμε. Όχι για να πάρει την «περίοπτη» θέση των άλλων, χαλίφης στη θέση του εκπεσόντα χαλίφη. Αλλά γιατί είναι η Ελλάδα που θέλουμε και πρέπει να φτιάξουμε. Αρκετά, φτάνει πια, με την Ελλάδα που μας πληγώνει και μας ξεφτιλίζει κάθε μέρα από τα τηλεοπτικά κανάλια...

Ακούει κανείς;

[Πέτρος Τζεφέρης]
H BΙΩΣΙΜΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

...στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη, στη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη.

Καλημέρα σας...

Ο Κωστής Παλαμάς, ο νεώτερος εθνικός μας βάρδος, γεννήθηκε στις 13 Ιανουαρίου 1859 στην Πάτρα, από γονείς Μεσολογγίτες. 

Η οικογένειά του έχει να επιδείξει πολλούς αγωνιστές, κληρικούς και διδασκάλους του Γένους, μεταξύ των οποίων και τον Γρηγόριο Παλαμά.

ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ: ΜΙΑ ΠΙΚΡΑ
ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ

Τα πρώτα μου χρόνια τ' αξέχαστα τα 'ζησα
κοντά στ' ακρογιάλι,
στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
στη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη.

Και κάθε φορά που μπροστά μου η πρωτάνθιστη
ζωούλα προβάλλει,
και βλέπω τα ονείρατα κι ακούω τα μιλήματα
των πρώτων μου χρόνων κοντά στο ακρογιάλι,

στενάζεις καρδιά μου το ίδιο αναστέναγμα:
Να ζούσα και πάλι
στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
στη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη.

Μια μένα είναι η μοίρα μου, μια μένα είν' η χάρη μου,
δεν γνώρισα κι άλλη:
Μια θάλασσα μέσα μου σα λίμνη γλυκόστρωτη
και σαν ωκιανός ανοιχτή και μεγάλη.

Και να! μεσ' στον ύπνο μου την έφερε τ' όνειρο
κοντά μου και πάλι
τη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
τη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη.

Κι εμέ, τρισαλίμονο! μια πίκρα με πίκραινε,
μια πίκρα μεγάλη,
και δε μου τη γλύκαινες πανώριο ξαγνάντεμα
της πρώτης λαχτάρας μου, καλό μου ακρογιάλι!

Ποια τάχα φουρτούνα φουρτούνιαζε μέσα μου
και ποια ανεμοζάλη,
που δε μου την κοίμιζες και δεν την ανάπαυες,
πανώριο ξαγνάντεμα κοντά στ' ακρογιάλι;

Μια πίκρα είν' αμίλητη, μια πίκρα είν' αξήγητη,
μια πίκρα μεγάλη,
η πίκρα που είν' άσβηστη και μεσ' τον παράδεισο
των πρώτων μας χρόνων κοντά στο ακρογιάλι.

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki