Friday 26 December 2008

Το μεγαλείο της Υποκρισίας

Πήγαμε στο θέατρο απόψε. Η παρέα διάλεξε το πιο εμπορικό έργο της περιόδου. Συμπέθεροι από τα Τίρανα.

Η οικογένεια νεόπλουτων μαθαίνει ότι η κόρη τους ερωτεύτηκε Αλβανό. Γύρω από το γεγονός διαπλέκεται ολόκληρη ιστορία. Ευρηματικό το σενάριο, αληθινό και έχει πλάκα, αν και πολλοί γέλαγαν και χωρίς να υπάρχει πάντα λόγος.

Το έργο στηλιτεύει τον ρατσισμό και την διαφθορά. Οι συγγραφείς είναι χαρισματικοί και ηθοποιοί ανταποκρίνονται πάνω από ικανοποιητικά στο ρόλο τους.
Πλήθος κόσμου συνέρρεε και στις δυο παραστάσεις.

Οι γονείς αρνούνται να παντρέψουν την κόρη τους με τον Αλβανό αλλά τελικά προς χάριν της διαπλοκής και του συμφέροντος, τα «βρίσκουν» όλοι μεταξύ τους και ο γάμος γίνεται με κάθε μεγαλοπρέπεια.
Η μάνα τα έχει με Αλβανό και αρνείται να παντρευτεί η κόρη της Αλβανό. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο.

Στο έργο κυκλοφορεί και ο διεφθαρμένος πολιτικός. Αυτό που με ενόχλησε ιδιαίτερα ήταν η φυσικότητα με την οποία διαπραγματεύονταν οι ήρωες το τίμημα της διαπλοκής. Μα τόσο φυσικό!! Καμιά αντίδραση. Διαπραγματεύονται ανοιχτά το τίμημα του αποχαρακτηρισμού ενός οικοπέδου χωρίς ίχνος συστολής.

Το θέατρο είναι διδασκαλία. Το θέατρο πρέπει να αφήνει μήνυμα, να ανοίγει δρόμο, να φέρνει λύση. Οι συγγραφείς έχουν τα προσόντα, μπορούσαν να γράψουν το έργο και να συνεισφέρουν στη διέξοδο από το τέλμα που είμαστε βουτηγμένοι. Αλλά δυστυχώς, "εν χορώ" αποδέχονται ως το πιο φυσικό, την συμμετοχή όλων μας στην διαφθορά. Και δεν τίθεται καν ζήτημα για το πρόβλημα. Απλά καθρεπτίζεται η κοινωνία μας, αλλά … ορατότης μηδέν.

Πουθενά η λύση. Η πώρωση τύφλωσε τους πάντες.

Κάντε την υπέρβαση αγαπητοί, τουλάχιστον στο θέατρο δώστε την ελπίδα.

Είδα ένα έργο, όλο γέλιο, όλο πλάκα, αλλά με γέμισε θλίψη.

Harold Pinter
Έφυγε ο Νομπελίστας-υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Σε ηλικία 78 ετών «έφυγε» από τη ζωή ο Βρετανός θεατρικός συγγραφέας, Χάρολντ Πίντερ, μετά από μακροχρόνια μάχη με τον καρκίνο.

  
Μια σθεναρή και ανυποχώρητη φωνή διαμαρτυρίας, ένας υπερασπιστής των καταπιεσμένων και των θυμάτων της αλαζονείας, που εξαπολύει καταστροφικούς πολέμους.
Είναι από τους πρώτους διανοούμενους που καταδίκασαν την πολιτική του Μπλερ και την επιδρομή στο Ιράκ και ζήτησαν την παραίτησή του, όπως και τη διενέργεια έρευνας για τον αριθμό των θυμάτων που προκάλεσε ο πόλεμος. Ο Βρετανός Πρωθυπουργός, σύμμαχος του Τζορτζ Μπους, προφανώς από αμηχανία για τη βράβευση του σφοδρού επικριτή του, σίγησε για πολλές ώρες χωρίς να κάνει μια έστω τυπική δήλωση.
Εδώ και 32 χρόνια, από το 1973, είναι ο μαχητής ο οποίος υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα με γενναιότητα και συνέπεια. Μαζί με τον Άρθουρ Μίλερ ταξίδεψαν πριν από είκοσι χρόνια στην Τουρκία, υποστηρίζοντας τα δικαιώματα των πολιτικών κρατουμένων-θυμάτων της δικτατορίας. Υψώνει σε κάθε ευκαιρία τη φωνή του με θάρρος: Για τη γενοκτονία των Κούρδων, για την ανατροπή της δημοκρατίας στη Χιλή και τη στήριξη των δικτατοριών στη Λατινική Αμερική από τις ΗΠΑ, για την επιδρομή στη Γιουγκοσλαβία και τον πόλεμο στο Κόσοβο, για την εισβολή στο Ιράκ, για την τρομοκράτηση του κόσμου από τον Μπους.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ζήτησε να παραπεμφθούν στο Διεθνές Δικαστήριο οι Μπους και Μπλερ ως εγκληματίες πολέμου. «Για μένα ο Μπλερ είναι ένας εγκληματίας πολέμου. Δεν αναφέρομαι στον Μπους, αυτός είναι χειρότερος», είχε δηλώσει χωρίς δισταγμό, όταν ρωτήθηκε, για τον σημερινό Βρετανό Πρωθυπουργό:
Είναι φανατικός πολέμιος του πολέμου στο Ιράκ, όπως ήταν και του βομβαρδισμού της Γιουγκοσλαβίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι εκτιμούσε τον Μιλόσεβιτς. Το 2003 τύπωσε αντιπολεμικά ποιήματα για τη σύγκρουση στο Ιράκ. «Τα ποιήματα αυτά εκφράζουν τον προσωπικό θυμό μου και την απέχθειά μου. Στα θεατρικά μου έργα δεν αηδιάζω από τους χαρακτήρες, ακόμα και όταν είμαι κριτικός απέναντί τους. Οφείλω να τρέφω κάποια συμπάθεια γι' αυτούς, διαφορετικά δεν θα μπορώ να τους κάνω να μιλήσουν. Τους αγαπώ, με κάνουν να γελώ, παρά το ότι οι περισσότεροι είναι άξεστοι. Γράφοντας για εκείνους, γράφω επίσης και για μένα», είχε δηλώσει.
 Στην ομιλία-καταγγελία του στην απονομή των νόμπελ απήγγειλε και το παρακάτω απόσπασμα ενός ποιήματος του Πάμπλο Νερούδα, με τίτλο:
"Εξηγώ μερικά πράγματα".

"...Και ένα πρωί όλα αυτά καίγονταν
κι ένα πρωί οι φωτιές
βγαίναν από τη γη
κατατρώγοντας όντα,
κι από τότε φωτιά,
και μπαρούτι από τότε,
κι από τότε αίμα.
 
Κακούργοι, μ' αεροπλάνα και μαυριτάνους
κακούργοι με δαχτυλίδια και δουκέσσες
κακούργοι που τους ευλογούσαν μαύροι καλόγεροι
ερχόνταν απ τον ουρανό να σκοτώσουν παιδάκια, 
και μες στους δρόμους το παιδικό το αίμα
έτρεχε, έτσι, απλά, σαν αίμα παιδικό.
Τσακάλια που και το τσακάλι τα αποκρούει,
πέτρες που το ξεράγκαθο θα δάγκανε φτύνοντας,
οχιές που και οι οχιές θα μισούσαν!

Είδα μπροστά σας το αίμα
της Ισπανίας να ορθώνεται
για να σας πνίξει σε ένα μόνο κύμα
περηφάνιας και μαχαιριών!
Στρατηγοί
προδότες:
Κοιτάτε το νεκρό μου σπίτι,
κοιτάτε τη ρημαγμένη Ισπανία.
Ομως από κάθε νεκρό σπίτι βγαίνει
πυρωμένο μέταλλο
αντί λουλούδια,
όμως από κάθε λάκκο της Ισπανίας
βγαίνει η Ισπανία,
κι από κάθε νεκρό παιδί βγαίνει
ένα ντουφέκι με μάτια,
κι από κάθε έγκλημα γεννιούνται σφαίρες
που κάποια μέρα θα σας βρούνε
ίσα στην καρδιά.

Θα ρωτήσετε: γιατί η ποίησή του
δεν μας μιλάει για το όνειρο, για τα φύλλα,
για τα μεγάλα ηφαίστεια της γενέθλιας γης του;
Ελάτε να δείτε το αίμα στους δρόμους,
ελάτε να δείτε
το αίμα στους δρόμους,
ελάτε να δείτε το αίμα
στους δρόμους!"
Όλη η ομιλία - καταγγελία στην απονομή του Νόμπελ

Κάθε άνθρωπος έχει τον φύλακα - άγγελό του

Φωτογράφησε έναν Άγγελο

ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΑΠΟ ΘΑΥΜΑ Η ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΣΩΘΗΚΕ
Όταν τέτοιες ιστορίες γίνονται τέτοιες μέρες τότε όλοι νιώθουμε λίγο καλύτερα. Η Colleen Banton έπρεπε να πάρει τη γενναία απόφαση να αποσυνδέσει την κόρη της από μηχανική υποστήριξη, δεν είχε καμία ελπίδα
Οι συγγενείς και οι φίλοι είχαν μαζευτεί για το τελευταίο αντίο στη μικρής Chelsea. Καταλαβαίνετε πως θα ήταν το κλίμα. Εκείνη τη στιγμή μια νοσοκόμα είδε... ένα περίεργο φως στις κάμερες παρακολούθησης. Το είδαν και άλλοι, η μητέρα του κοριτσιού είπε ότι έμοιαζε σαν άγγελος. Κατάφεραν να το πάρουν και φωτογραφία αν και όχι τόσο καλά όσο το είδαν αυτοί. Παράλληλα οι γιατροί αφαιρούσαν την μάσκα με την οποία ανέπνεε οι μικρούλα. Η ώρα είχε έρθει. Η Chelsea όμως αποφάσισε πως ήθελε να κάτσει λίγο ακόμα εδώ, να γνωρίσει καλύτερα την τρέλα του κόσμου. Και άρχισε να αναπνέει! Προβληματισμένοι οι γιατροί υπολόγισαν ότι δε θα αντέξει πάνω από 36 ώρες. Για άλλη μια φορά όμως τους αγνόησε… και συνεχίζει να αναπνέει
.
Αναρτήθηκε από troktiko την Τετάρτη, 24 Δεκέμβριος 2008

Τις δύσκολες μέρες που έρχονται, στη μοναξιά που αγριεύει τον άνθρωπο, η παρουσία τους είναι παρηγοριά.

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki