Monday 4 September 2017

Γιατί δεν παίρνεις όσα χρειάζεσαι από γονείς νάρκισσους;
You Didn't Get What You Needed From Narcissistic Parents

#Γονείς #Ναρκισσισμός
Why You Didn't Get What You Needed From Narcissistic Parents

Ένα από τα παλαιότερα κλισέ για την ανατροφή των παιδιών είναι ότι αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε και να σεβόμαστε τους δικούς μας γονείς, μόνο όταν τελικά μεγαλώσουμε τα δικά μας παιδιά. 
Ωστόσο, αν έχετε επιλέξει να διαβάσετε αυτό το άρθρο, ίσως να είχατε μια λίγο διαφορετική εμπειρία. 
Πιθανότατα να είχατε ήδη την αίσθηση ότι οι γονείς σας ήταν περίεργοι -ασυνήθιστα απορροφημένοι στον εαυτό τους και απρόσεκτοι ως προς τις ανάγκες σας- αλλά αρχίσατε να αντιλαμβάνεστε ξεκάθαρα τις διαφορές τους, όταν κάνατε εσείς παιδιά. 
Εν συντομία, κάτι από την εμπειρία σας ως γονείς σας άνοιξε τα μάτια, ώστε να αποκαλύψετε την άρνηση και την εκλογίκευση που κάνατε για μια ενοχλητική αλήθεια· για το γεγονός ότι ήσασταν τα θύματα μιας καθαρά περίπτωσης παραμέλησης.
Κατά την τελευταία δεκαετία υπήρξε μια έκρηξη ερευνών πάνω στις αρνητικές ψυχολογικές επιδράσεις της παιδικής παραμέλησης, όπως επίσης και κακοποίησης, οι οποίες δημιουργούν προδιάθεση για ενήλικη κατάθλιψη, κατάχρηση αλκοόλ, άγχος, αυτοκτονία και επικίνδυνη σεξουαλική συμπεριφορά (Norman, et al., 2012). 
Οι ανάγκες του ψυχισμού των παιδιών μπορούν να παραμεληθούν για πολλούς λόγους, όπως ο εθισμός των γονιών, ένα άσχημο διαζύγιο, φτώχεια, βία και σοβαρές ψυχικές διαταραχές. 
Εντούτοις, οι επιδράσεις της συναισθηματικής παραμέλησης από ναρκισσιστές γονείς είναι ιδιαιτέρως επιζήμιες και δύσκολες να αναγνωριστούν, πόσο μάλλον να ξεπεραστούν. 
Αυτό συμβαίνει εν μέρει επειδή η παραμέληση συνήθως εκλογικεύεται και «κανονικοποιείται» από τον γονέα· με αυτό τον τρόπο, ένα παιδί μεγαλώνει πιστεύοντας ότι οι ανάγκες του δεν ήταν σημαντικές και ότι η μεταχείριση του γονέα ήταν τελικά σωστή και στοργική.
Ένα προσδιοριστικό στοιχείο του ναρκισσιστή είναι η αποκλειστική ενασχόληση και εστίαση στον εαυτό και στην αυτοβελτίωση, για τα μάτια του κόσμου. 
Η ναρκισσιστική προσωπικότητα οργανώνεται γύρω από την ανάγκη να αποφύγουν, να αδρανοποιούν ή να αρνούνται το συναίσθημα του ντροπιαστικού υποβιβασμού (Zaslav, 2017). 

Όλοι γνωρίζουμε αυτό το οικουμενικό συναίσθημα της ντροπής. 
Σε αντίθεση με την ενοχή, κατά την οποία κάποιος μπορεί να κινητοποιηθεί για να επιχειρήσει να ζητήσει συγγνώμη ή να διορθώσει το κακό που έκανε σε κάποιον, η εμπειρία της ντροπής τείνει να είναι εσωτερική και μη κοινωνική. 
Οι μηχανισμοί άμυνας κατά της ντροπής, όπως ο θυμός, ο φθόνος ή η μετάθεση είναι κατά βάση αποξενωτικοί και εκφράζονται μέσω σύγκρουσης ή αποφυγής (Zaslav, 1998).
Για τον ναρκισσιστή, οι σχέσεις χαρακτηρίζονται από την ανάγκη επιβεβαίωσης. Οι ναρκισσιστές τείνουν να αναζητούν άτομα που θα τους παρέχουν προσοχή και θαυμασμό. 
Ως εκ τούτου, ο άλλος γονέας μπορεί να έχει προσαρμοστεί έτσι, ώστε να θρέφει αυτή την ανάγκη επιβεβαίωσης με κολακείες, ενώ παράλληλα προστατεύει τον εαυτό του επινοώντας δικαιολογίες για την ναρκισσιστική συμπεριφορά του/της συντρόφου. 

Τα μικρά παιδιά δεν αποδεικνύονται ιδιαίτερα χρήσιμα για αυτή την ανάγκη του ναρκισσιστή γονέα. 
Είναι αβοήθητα και απαιτητικά και οι ανάγκες τους μπορεί να βιώνονται ως εμπόδιο. Ακόμα χειρότερα, οι ανάγκες ενός παιδιού μπορεί να πυροδοτούν αντιπάθεια, υπενθυμίζοντας στον ναρκισσιστή γονέα αυτό που δεν κατάφερε να λάβει από την δική του/της παιδική ηλικία.
Παρατηρώντας την αλληλεπίδραση γονέα-παιδιού, αντιλαμβανόμαστε πόσο επιτυχώς έχει η εξέλιξη διαμορφώσει την έμφυτη προσοχή και το ενδιαφέρον μας για τις ανάγκες των παιδιών μας. 
Ο Bowlby (1969) έδωσε έμφαση στην κρίσιμη σημασία των πρώιμων εμπειριών με τους φροντιστές μας στη διαμόρφωση της μελλοντικής ικανότητας εγκαθίδρυσης σχέσεων και μιας σταθερής, θετικής αίσθησης εαυτού-«ασφαλής δεσμός». Φυσικά, η εξέλιξη δεν απαιτεί το αδύνατο. 
Η επαρκής ανατροφή των παιδιών δεν απαιτεί τον τέλειο συγχρονισμό με τις ανάγκες των παιδιών. 
Για την ακρίβεια, είναι μέσω των περιοδικών αποτυχιών και των επακόλουθων διορθώσεων που το παιδί αναπτύσσει εσωτερικούς συναισθηματικούς μηχανισμούς αυτορρύθμισης. 
Όμως, η μητρότητα και η πατρότητα απαιτούν ένα κίνητρο ενδιαφέροντος για τα παιδιά, τις ανάγκες και τις αντιδράσεις τους.
Ο ναρκισσιστικός γονέας παρουσιάζει διάφορα χαρακτηριστικά, ασύμβατα με τα ασφαλή σενάρια δεσμού: αρχικά, υπάρχει μια έλλειψη κινήτρου ή ενδιαφέροντος να εμμείνει στις ανάγκες του παιδιού. Γιατί εξ ορισμού οι ναρκισσιστές επιζητούν προσοχή, δεν δίνουν. 
Επιπροσθέτως, ένας ναρκισσιστής γονέας δε διαθέτει την ενσυναίσθηση και την απαραίτητη δεκτικότητα για την κατανόηση των αναγκών του παιδιού του. Το αποτέλεσμα θα είναι αδιαφορία αναμειγμένη με άγχος για την αίσθηση ανεπάρκειας. 
Αυτό το άγχος αργά ή γρήγορα θα προβληθεί στο παιδί, το οποίο θα γίνει αντιληπτό ως υπερβολικά απαιτητικό, δύσκολο και αχάριστο. 
Για το παιδί, οι συνεπαγόμενες ανεπαρκείς εμπειρίες δεσμού στα πρώτα χρόνια της ζωής του μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο την ανάπτυξη των μηχανισμών αυτορρύθμισης.
Ο ανασφαλής δεσμός (π.χ. ο αποφευκτικός ή αποδιοργανωμένος) μπορεί από μόνος του να προδιαθέτει το άτομο με κάποιες από τις αρνητικές συνέπειες που σχετίζονται με την παραμέληση, έτσι όπως περιγράφηκαν παραπάνω. 
Ωστόσο, από την κλινική μου εμπειρία, οι ψυχολόγοι συχνά βρίσκουμε σταθερότερες και ισχυρότερες επιδράσεις σε ένα παιδί που έχει εκτεθεί σε ένα περιβάλλον που περιέχει ναρκισσιστικά δυναμικά. Το αναπτυσσόμενο παιδί θα καταλάβει σταδιακά ότι ο ναρκισσιστικά οργανωμένος ψυχισμός της οικογένειας ούτε θα κατανοήσει, αλλά ούτε και θα παραδεχτεί τη φανερή ασυνέπεια των αντιλήψεων και αντιδράσεων του με την αποδεκτή γονική αφήγηση. 
Η Linehan (1993) έχει αναφερθεί σε αυτή την περίπτωση, κατά την οποία οι εμπειρίες και τα συναισθήματα του παιδιού προσδιορίζονται ως λανθασμένα ή εκτός ορίων, σαν ένα «συναισθηματικά ακυρωτικό περιβάλλον».
Τα αρνητικά αποτελέσματα της ανατροφής μέσα σε ένα συναισθηματικά ακυρωτικό, ναρκισσιστικό οικογενειακό περιβάλλον είναι αναρίθμητα, ανάλογα με τη βιολογία, το αποτέλεσμα στον τύπο δεσμού, το φύλο και ορισμένες αναπτυξιακές εμπειρίες. 
Η συμπεριφορά ενός ναρκισσιστή γονέα μπορεί να ποικίλλει από υπερβολική παραμέληση και έλλειψη ενδιαφέροντος μέχρι διεισδυτικές προσπάθειες ελέγχου και συγχρονισμού με τις ανάγκες του. 
Ένα παράδειγμα του τελευταίου είναι το «φόρτωμα» των φόβων και των αντιπαθειών του γονέα στο παιδί. 
Αυτή η ακύρωση θα συνεχιστεί μέχρι και στην ενήλικη ζωή. Οι επιτυχίες του ενηλικιωμένου πια παιδιού θα αγνοηθούν ή θα υποτιμηθούν.
Από την κλινική μου εμπειρία, όταν ενήλικες από ένα τέτοιο οικογενειακό περιβάλλον ξεκινήσουν ψυχοθεραπεία, έχουν συνήθως προβλήματα με την αυτό-εικόνα τους. 
Δεν νιώθουν μια ολοκληρωμένη αίσθηση εαυτού και πιστεύουν ότι δεν αξίζουν. Αυτά συνυπάρχουν με εξαιρετικά φορτισμένα και αμφιθυμικά συναισθήματα προς τους γονείς. 
Ο αγώνας αυτών των ατόμων εστιάζεται κυρίως στο να βρουν και να διατηρήσουν ένα επίπεδο αυτοεκτίμησης και αξίας.
Αν επιζητάτε την επούλωση από την παραμέληση και το τραύμα που προέκυψε από την ανατροφή σας μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, το πρώτο βήμα είναι η εξερεύνηση της πραγματικής σας αναπτυξιακής ιστορίας.
Είναι σημαντικό να σημειώσω ότι ακόμα και αν οι γονείς σας ζουν και είναι σχετικά μικροί σε ηλικία, δεν θα μπορούσαν να αποδειχθούν χρήσιμοι ως προς αυτό. 
Λόγω του ναρκισσιστικού περιβάλλοντος, θα έχουν σίγουρα μια αρκετά διαστρεβλωμένη εικόνα των γεγονότων, ακόμα και αν τα θυμούνται. 
Ως εκ τούτου, εδώ είναι κρίσιμης σημασίας η στήριξη ενός ικανού, έμπειρου ψυχοθεραπευτή, καθώς εσείς θα βουτάτε βαθιά στην πραγματική ιστορία της τραυματικής σας παιδικής ηλικίας.
Και είναι απαραίτητο για εσάς να εγκαταλείψετε κάθε προσδοκία ότι οι γονείς σας θα αναγνωρίσουν το λάθος τους ή θα αλλάξουν τη συμπεριφορά τους. 
Εξαιτίας της ανάγκης τους να διαστρεβλώνουν κάθε αλήθεια που δεν τους συμφέρει, η δική τους εκδοχή των γεγονότων θα είναι δραματικά διαφορετική από τη δική σας. 
Αλλά η θεραπεία θα σας βοηθήσει, καθώς θα αρχίζετε να αμφισβητείτε εκείνη την εσωτερικευμένη ακύρωση από τον ναρκισσιστή γονέα και να λύνετε τα προβλήματα που προέκυψαν από την παιδική σας παραμέληση. 
Η ψυχοθεραπεία αποδεικνύεται εξαιρετικά πολύτιμη στην επίλυση τέτοιων εσωτερικών συγκρούσεων και τραυμάτων. Με αυτό τον τρόπο, θα γίνετε ένας διαθέσιμος και τρυφερός γονιός, πρότυπο για τα δικά σας παιδιά.

Mark Zaslav, κλινικός ψυχολόγος
enallaktikidrasi

Η λίστα με όσα χρειάζονται τα παιδιά για το σχολείο
Τα εφόδια για το σχολείο που δεν αγοράζονται
Essential Back to School Supplies That Money Can’t Buy

#σχολείο #λίστα

Της Heidi Weinmann
Να ‘μαστε πάλι εδώ: επιστροφή στα θρανία. Διδάσκω πάνω από δεκαετία, αλλά ακόμα αγχώνομαι αυτή την εποχή. Είναι τόσες πολλές οι ετοιμασίες που πρέπει να γίνουν.
Οι γονείς προετοιμάζονται κι αυτοί για τη νέα σχολική χρονιά, οπότε και με ρωτούν πολύ συχνά για τα πράγματα που θα χρειαστούν τα παιδιά τους. 
Τρέμουν περιμένοντας ν’ ακούσουν μια τεράστια λίστα και οπλίζονται με θάρρος για την απαραίτητη πολυέξοδη και πιεστική έξοδο για ψώνια. 
Μην ανησυχείτε όμως, δεν υπάρχει τέτοια λίστα (στη δικιά μου τάξη).

Στο μεγαλύτερο μέρος της καριέρας μου δίδασκα σε σχολείο με πολύ φτωχά παιδιά, όπου και μας απαγόρευαν να ζητήσουμε από τους γονείς το παραμικρό για τα παιδιά τους. Το παραμικρό. 
Έμαθα πώς να παίρνω το ελάχιστο μπάτζετ που είχα και να το ξεχειλώνω όσο πήγαινε. 
Έμαθα να κάνω οικονομία και να αυτοσχεδιάζω. Αν το παιδί σας χρειάζεται κάτι, πιθανότατα το έχω ήδη.
Σίγουρα είναι ωραίο να έχουν καινούργια τετράδια και μολύβια, αλλά αυτά τα πράγματα δεν βοηθούν πραγματικά τα παιδιά να επιτύχουν. Αυτά που πραγματικά χρειάζονται δεν πωλούνται στα πολυκαταστήματα.
Να τα εφόδια που θα ήθελα να έχουν όλα τα παιδιά κάθε μέρα μαζί τους στο σχολείο:

10 εφόδια για το σχολείο που δεν αγοράζονται
1. Ισχυρή αντίληψη του εαυτού τους.
Βλέπω τόσο πολλά παιδιά που δεν έχουν αυτοπεποίθηση και άλλα που είναι υπερβολικά σίγουρα για τον εαυτό τους, χωρίς πραγματικά να κατανοούν ποια είναι στην πραγματικότητα ή ποια είναι τα αληθινά τους ταλέντα.
2. Καλοταϊσμένο σώμα.
Προσπαθήστε να μην αφήνετε το παιδί σας να φέρνει ή να καταναλώνει στο σχολείο ζαχαρώδη ροφήματα και πατατάκια, γαριδάκια και μπισκότα.
3. Σώμα ξεκούραστο και γυμνασμένο.
Πολύ συχνά τα παιδιά είναι κουρασμένα στο σχολείο επειδή αργούν να κοιμηθούν το βράδυ. Σας παρακαλώ, επιβάλετε μια λογική ώρα ύπνου. Αν το παιδί σας δεν κοιμάται καλά, σκεφτείτε την πιθανότητα να το απομακρύνετε από κάθε λογής οθόνες, ελέγξτε τι τρώει και τι πίνει και βεβαιωθείτε ότι όλοι σας ασκείστε. Ιδίως τα παιδιά έχουν μεγάλη ανάγκη να κινούνται!
4. Τη γνώση ότι κάποιος στο σπίτι νοιάζεται.
Τα παιδιά έχουν ανάγκη να ξέρουν ότι νοιάζεστε όχι μόνο για τα ίδια αλλά και για το τι κάνουν και για την πρόοδό τους. Έχουν ανάγκη να ξέρουν ότι θα είστε περήφανοι γι’ αυτά όταν τα πάνε καλά και ότι θα ανησυχήσετε όταν δυσκολεύονται. Έχουν επίσης ανάγκη να ξέρουν ότι θα σας απογοητεύσουν όταν κάνουν κακές επιλογές.
5. Χρόνο για να κάνουν όσα πρέπει να κάνουν.
Τα παιδιά έχουν συχνά πολύ φορτωμένο πρόγραμμα. Πρέπει να πάνε στους προσκόπους, σε μαθήματα μουσικής, αθλήματα, κατηχητικό και άλλα. Συχνά δεν μετέχουν μόνο στις δικές τους δραστηριότητες, αλλά πρέπει να κάθονται να περιμένουν και τ’ αδέρφια τους να κάνουν τις δικές τους. Τρέχουν πάνω κάτω σ’ ολόκληρη την πόλη και γυρίζουν σπίτι αργά. 
Δεν έχουν χρόνο να διαβάσουν φυσική ή να κάνουν την εργασία τους στα μαθηματικά ή να τελειώσουν την έκθεσή τους. Καταλήγουν να στρεσάρονται και να μένουν πίσω. Δεν βάζω πολλές εργασίες για το σπίτι, αλλά αυτές που βάζω θέλω να γίνονται σωστά. Σας παρακαλώ, επιτρέψτε στο παιδί σας να το κάνει αυτό.
6. Αίσθηση του χιούμορ.
Τα παιδιά είναι αστεία. Η ζωή είναι αστεία. Η ικανότητα να βρίσκεις το χιούμορ στην καθημερινή ζωή μπορεί να καλλιεργηθεί. Χαλαρώστε λίγο και αφήστε το παιδί σας να κάνει το ίδιο.
7. Επιμονή.
Η ανθρώπινη φύση μάς κάνει να θέλουμε να αποφύγουμε αυτό που είναι δύσκολο, εξού και είμαι ακόμα υπέρβαρη. Η επιτυχία έρχεται όταν υπερνικάμε αυτή την επιθυμία και επιμένουμε να κάνουμε κάτι που μπορεί να μη μας αρέσει ιδιαίτερα. 
Έχουμε μια γενιά παιδιών που μεγαλώνουν σε έναν ψηφιακό κόσμο και περνούν πολλές ώρες κοιτάζοντας οθόνες οι οποίες ανταποκρίνονται άμεσα και αλλάζουν συνεχώς ήχους και εικόνες. Πολλά από αυτά τα παιδιά δυσκολεύονται να διαβάσουν για ένα δεκάλεπτο ή να γράψουν για πέντε λεπτά. 
Αν ένα πρόβλημα στα μαθηματικά είναι δύσκολο, συχνά δηλώνουν ηττημένα μέσα σε ένα λεπτό. Κυριολεκτικά. Θέλουν να τα παρατήσουν και να κάνουν κάτι άλλο. 
Το θέμα είναι ότι στη ζωή δεν υπάρχει πάντα κάτι να μας διασκεδάζει, και για να μπορέσουν να γίνουν παραγωγικοί πολίτες πρέπει να μάθουν να επιμένουν και να ολοκληρώνουν τις δουλειές τους. Αυτό χρειάζεται εξάσκηση. Πολλή εξάσκηση.
8. Ενσυναίσθηση.
Τα παιδιά που καταφέρνουν να μπουν στη θέση του άλλου είναι πολύ καλή παρέα, οπότε μακροπρόθεσμα αυτό το υπέροχο χαρακτηριστικό δεν είναι μόνο ευεργετικό για τους άλλους αλλά και για το ίδιο το παιδί. 
Αυτά τα παιδιά τα αναζητούν οι άλλοι γιατί τους κάνουν να νιώθουν καλά και το κάνουν με έναν τρόπο που δεν είναι χειριστικός ή ιδιοτελής.
9. Την κατανόηση ότι όλοι έχουν κάτι να προσφέρουν.
Όταν μπορούμε να δούμε τη συμβολή κάθε ανθρώπου ξεχωριστά και να κατανοήσουμε τα δικά μας δυνατά σημεία, γινόμαστε μια δυνατή και παραγωγική ομάδα.
10. Αγάπη για τη ζωή.
Για κάποιους η ζωή είναι πολύ σκληρή. Οικογένειες διαλύονται. Γονείς πεθαίνουν. Οι άνθρωποι σε πληγώνουν. Τα παιδιά αρρωσταίνουν. 
Πολλά άσχημα μπορούν να συμβούν και δυστυχώς πολλοί μαθητές μου το ξέρουν αυτό από πρώτο χέρι. Όσοι αγαπούν τη ζωή συνέρχονται πολύ πιο γρήγορα.
Μπολιάστε το παιδί σας με αγάπη για τη ζωή.
Βρείτε και μοιραστείτε την ομορφιά μαζί του. Πείτε του πόσο το αγαπάτε. 
Περάστε χρόνο μαζί. 
Μιλήστε του. 
Μοιραστείτε ήσυχες στιγμές καθώς και στιγμές ανοησίας. 
Γιορτάστε την κάθε μέρα. 
Τι δώρο θα ήταν αυτό για το παιδί σας!
Ναι, λοιπόν, γονείς, βάλτε στις σάκες φρεσκοξυσμένα μολύβια και ντοσιέ με τους πιο μοντέρνους ποπ σταρ, αλλά μη γεμίσετε μόνο τις σάκες, γεμίστε και την καρδιά και το πνεύμα των παιδιών σας.

Πείτε τους πόσο δυνατά είναι και πόσο περήφανοι είστε που είσαστε οι γονείς τους.
Πείτε τους ότι περιμένετε να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και να κάνουν το καλύτερο που μπορούν, αλλά και ότι είναι εντάξει αν τα κάνουν θάλασσα γιατί θα τα αγαπάτε έτσι κι αλλιώς.
Εξηγήστε τους ότι το σχολείο δεν είναι πάντα εύκολο και δεν έχει πάντα πλάκα, αλλά είναι δώρο, και ότι θα το εκτιμήσουν όταν μεγαλώσουν.
Πάνω απ’ όλα, δώστε τους να καταλάβουν ότι τα αγαπάτε.
Πάντα να τους δείχνετε ότι τα αγαπάτε.

Heidi Weinmann είναι συγγραφέας, εκπαιδευτικός και μητέρα. Γράφει στο μπλογκ

www.bulgingbuttons.wordpress.com.

πρώτη ανάρτηση

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki