Thursday 10 December 2020

Πώς συστήνουμε σε ένα παιδί την έννοια της αναπηρίας;

Την προηγούμενη εβδομάδα το ημερολόγιο σήμανε 3 Δεκεμβρίου, μία μέρα αφιερωμένη στην αναπηρία και σε ανθρώπους άρρητα συνδεδεμένους μαζί της. 

Η μέρα αυτή λειτουργεί για όλους μας ως φωτεινός σηματοδότης υπενθυμίζοντας μας τη σημαντικότητα αρετών όπως η αποδοχή και ο σεβασμός στην διαφορετικότητα. Αμφότερες αποτελούν τους σπόρους μίας καλλιεργημένης προσωπικότητας, και τα κομμάτια στο παζλ των ανθρωπιστικών αξιών. 
Στην κατάκτηση τους βασικός φαίνεται ο ρόλος των γονιών, καθώς η οικογένεια αποτελεί το πρώτο “σχολείο” της ζωής μας.
Οι στάσεις και οι απόψεις στο πλαίσιο αυτό, αποτελούν τροφή για το παιδικό μυαλό που απορροφά ως σφουγγάρι κάθε ερέθισμα. 
Σε μία κοινωνία λοιπόν, που η ημιμάθεια, τα έντονα βλέμματα, οι ψίθυροι, καθώς και οι αστεϊσμοί σε βάρος άλλων κυριαρχούν οι απαντήσεις σε ερωτήσεις, όπως: “Γιατί αυτό το παιδί δεν είναι σαν εμένα;” είναι καθοριστικές.

Τα σχολικά χρόνια θα παρουσιαστούν πιθανώς, ως η αφορμή αυτής της νέας γνωριμίας εξιτάροντας την περιέργεια των παιδιών και δημιουργώντας ένα κύμα αποριών προς τους γονείς.
Πώς πρέπει λοιπόν, να χειριστεί η οικογένεια τα πλείστα ερωτηματικά που προκύπτουν; 

1. Τα παιδιά ρωτούν. Aνταποκριθείτε στις απορίες τους
Σε έναν περίπατο με το παιδί σας, αντιλαμβάνεστε το έντονο βλέμμα του προς τον περαστικό που διασχίζει το δρόμο με την βοήθεια αναπηρικού αμαξίδιου. 
Η στιγμή αυτή, απαιτεί τη δική σας παρέμβαση κερδίζοντας το προβάδισμα από μια αδιάκριτη αντίδραση που θα προκαλούσε αμηχανία. Αυτό, που μπορείτε να κάνετε είναι να χρησιμοποιήσετε το γεγονός αυτό ως αντικείμενο συζήτησης. 
Για παράδειγμα, μπορείτε να αρχίσετε, λέγοντάς του: “Παρατήρησα, πως σου τράβηξε την προσοχή ο κύριος με το καροτσάκι. Κινείται με αυτό, γιατί δυσκολεύεται να περπατήσει, φαντάζομαι λόγω κάποιου ατυχήματος. Αυτό τον βοηθά να κάνει βόλτες σαν τις δικές μας.”. Στην συνέχεια, κάντε ερωτήσεις ζητώντας την άποψή του και εξηγείστε κάθε πιθανή απορία που τριβελίζει την σκέψη του. Έτσι, δίνεται στο παιδί το περιθώριο ενσωμάτωσης και κατανόησης των καινούργιων πληροφοριών.

Από την άλλη πλευρά, τα μικρά παιδιά πολλές φορές δεν αρκούνται στα βλέμματα, αλλά ρωτούν επίμονα αναζητώντας απαντήσεις.

Οι ερωτήσεις ποικίλουν, ενώ κάθε φορά το περιεχόμενό τους διαφέρει ανάλογα με τον λόγο που πυροδότησε το ενδιαφέρον τους.
 “Γιατί δεν πάει στο σχολείο μας”, “Γιατί το έπαθε αυτό;”, ” Γιατί συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο;” είναι μερικά από τα ερωτήματα τους. Σε όλα αυτά τα “γιατί;” υπάρχουν άπειρες διαθέσιμες απαντήσεις, ωστόσο αν δεν γνωρίζετε την σωστή κανείς δεν θα σας παρεξηγήσει. Είναι προτιμότερο να φανείτε αγνώμονες απαντώντας: “Δεν το γνωρίζω αυτό. Θα ψάξω και όταν βρω την σωστή απάντηση, σου υπόσχομαι να στην πω”. Με τον τρόπο αυτό, δεν πέφτετε στα μάτια των παιδιών σας, αλλά αποφεύγετε να μεταφέρετε λάθος πληροφορίες που μπορούν διαιωνίσουν προκαταλήψεις. 

2. Τα παιδιά ακούν τα πάντα: Προσέξτε τον τρόπο έκφρασης σας

Ο τρόπος που μιλούν οι γονείς στα παιδιά έχει μεγάλη επιρροή στην ανάπτυξη της προσωπικότητας τους. Γι’ αυτό το λόγο, είναι σημαντικό να φιλτράρετε τις σκέψεις σας πριν εκφραστείτε, ιδιαίτερα για λεπτά ζητήματα. Περιγράφοντας, ένα άτομο με αναπηρία είναι καλό να αποφεύγετε χαρακτηρισμούς που δεν αντιπροσωπεύονται από πολιτική ορθότητα. Αναφορές, όπως “καθυστερημένος”, “άτομο με ειδικές ανάγκες”, “σακάτης”, “μογγολάκι” είναι ξεπερασμένες μειώνοντας και προσβάλλοντας την υπόσταση των ανθρώπων αυτών. 
Εξίσου σημαντική φαίνεται η σειρά των λέξεων σχετικών με την κατάσταση υγείας ενός ατόμου. Συγκεκριμένα, υπάρχει διαφορά μεταξύ “παιδί με νοητική υστέρηση” και “νοητικά καθυστερημένο παιδί”, αποδεικνύοντας πως η κακή χρήση λέξεων είναι ικανή να δημιουργήσει σύγχυση. 
Ακόμα, φραστικές διακρίσεις μεταξύ “φυσιολογικών” και “μη φυσιολογικών” παιδιών με αποκλειστικό γνώμονα την πορεία ανάπτυξης είναι κατακριτέες. Κάτι τέτοιο, υπογραμμίζει τις αδυναμίες τους, ακυρώνει τις ικανότητές τους και οδηγεί σε κοινωνική περιθωριοποίηση. 

3. Διαφορετικοί ή μήπως ίδιοι; Τονίστε τα κοινά σημεία τους

Το στοιχείο της αναπηρίας καταλαμβάνει μεγάλο μερίδιο της ζωής ενός ανθρώπου, ωστόσο δεν είναι τόσο ισχυρή, ώστε να ακυρώνει τους κοινωνικούς του ρόλους. 
Ένα παιδί με αναπηρία, δεν διαφέρει από ένα άλλο παιδί της ηλικίας του. Για τον περίγυρο του εξακολουθεί να είναι ο γιος ή η κόρη, ο αδερφός ή η αδερφή, ο γείτονας, ο συμμαθητής ή η συντροφιά για το παιχνίδι.

Ως γονείς καλείστε να επισημάνετε τα συγκλίνοντα σημεία μεταξύ των παιδιών, όπως η ηλικία ή τα κοινά ενδιαφέροντα. Αν λοιπόν, κατορθώσουμε να υπερτερήσουν οι ομοιότητες αντί των διαφορών τους, ζητήματα όπως ο σχολικός εκφοβισμός θα μοιάζουν παρελθόν.

4. Όχι στον σχολικό εκφοβισμό. Αποτρέψτε πειρακτικά σχόλια ή αστεία

Μιας που αναφερθήκαμε στον σχολικό εκφοβισμό, έρευνες έχουν δείξει πως μεγάλο ποσοστό θυμάτων του είναι άτομα με αναπηρία. Η αδυναμία τους συχνά τους καθιστά εύκολο στόχο με τις πιθανότητες εκφοβισμού και κακοποίησης να είναι ιδιαίτερα αυξημένες.

Χρέος σας ως γονείς είναι να εμφυσήσετε τον σεβασμό στα παιδία σας αποτελώντας γι’ αυτά ένα υγιές πρότυπο. 
Καταστήστε σαφές, πως οι πράξεις και τα λόγια μας έχουν μεγάλη βαρύτητα και πως πληγώνοντας τους άλλους δεν γινόμαστε οι ίδιοι ισχυρότεροι. 
Καλό θα ήταν επίσης, σε περιπτώσεις που πέφτουν στην αντίληψή σας προσβολές και υποτιμητικά σχόλια σε βάρος άλλων παιδιών να παρεμβαίνετε συμβουλευτικά. Εξηγείστε, πως αν κάποιος λόγου χάριν έχει βραδύτερους ρυθμούς δεν είναι “χαζός” ή “αργόστροφος” παροτρύνοντας την σύναψη μίας νέας φιλίας ή την παροχή υποστήριξης εκεί που δύναται να προσφερθεί. 

5. Ένας φίλος λιγάκι αλλιώτικος. Παροτρύνετε την δημιουργία νέας φιλίας


Ενθαρρύνετε τα να πάρουν πρωτοβουλία κάνοντας νέους φίλους και ανακαλύπτοντας ένα νέο κόσμο στο παιχνίδι. Τι κι αν ένα παιδί δεν περπατά, υπάρχει η λύση των επιτραπέζιων, τι κι αν δεν μιλά, μπορούν να παίξουν κυνηγητό κ.ο.κ. 
Μία τέτοια εμπειρία δεν μπορεί παρά να συντελέσει στην ανάπτυξη της ενσυναίσθησης, της συνεργασία και της αποδοχής. Άλλωστε, υπάρχει καλύτερη ιδέα για μια επιτυχή ένταξη από αυτή του παιχνιδιού;

Ταυτόχρονα, να είστε ανοιχτοί σε έναν τρόπο εκπαίδευσης που απευθύνετε σε όλους. Τα περισσότερα δημοτικά σχολεία συμπεριλαμβάνουν στην μαθητική τους κοινότητα παιδιά με αναπηρίες στην προσπάθεια της ομαλής αφομοίωσης τους. Αν λοιπόν, το παιδί σας έχει την τύχη να μαθητεύει σε μία τέτοια τάξη οι δισταγμοί και οι ανησυχίες για την εξέλιξη της διδασκαλίας είναι περιττές. 
Μια ανάλογη κίνηση συνοδεύεται από την παρουσία κατάλληλα εκπαιδευμένου προσωπικού για την διευκόλυνση της διαδικασίας. Αφού λοιπόν, τα πρακτικά ζητήματα καθίστανται επιλύσισμα, σε εσάς μένει να ενισχύσετε την ώριμη και δοτική πλευρά του παιδιού σας. 
Ωθήστε το να συμπεριφέρεται με καλοσύνη, ευγένεια, υπομονή και προθυμία. Βοηθώντας επομένως, τον συμμαθητή του με το αναπηρικό καροτσάκι ή εξηγώντας μια άσκηση στο παιδί που αργεί να διαβάσει, ίσως κερδίσει έναν νέο πολύτιμο φίλο και αυτό αν μη τι άλλο αποτελεί από μόνο του ένα γερό κίνητρο. 

Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν σ’ αυτό το άρθρο:
www.amea-care.gr
mothersnc.com
themighty.com

maxmag.gr

Ανθρώπινα Δικαιώματα και Δημόσια Υγεία

Το Διεθνές Δίκαιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εγγυάται ότι καθένας έχει το δικαίωμα στο υψηλότερο εφικτό επίπεδο Υγείας και υποχρεώνει τις κυβερνήσεις να λαμβάνουν μέτρα για την πρόληψη απειλών για τη δημόσια υγεία και να παρέχουν ιατρική περίθαλψη σε εκείνους που την χρειάζονται. Εξαιτίας της έκτασης και της σοβαρότητας της πανδημίας του κορωνοϊού, δικαιολογούνται μέτρα περιορισμού συγκεκριμένων δικαιωμάτων όπως της θέσης σε καραντίνα ή της απομόνωσης που περιορίζουν την ελευθερία κίνησης. Από την άλλη πλευρά θα πρέπει να δίδεται ιδιαίτερη έμφαση στα ανθρώπινα δικαιώματα όπως της μη διάκρισης, της διαφάνειας, της προστασίας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Η Επιτροπή Οικονομικών, Κοινωνικών και Πολιτιστικών Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών διακήρυξε ότι το δικαίωμα στην υγεία συνδέεται στενά και εξαρτάται από την εφαρμογή στην πράξη άλλων ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως περιέχονται στο Διεθνή Χάρτη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (International Bill of Rights) που συμπεριλαμβάνουν τα δικαιώματα σε τροφή, στέγη, εργασία, εκπαίδευση, ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ζωή, μη εφαρμογή διακρίσεων, ισότητα, την προστασία κατά των βασανιστηρίων, της ιδιωτικής σφαίρας του απορρήτου (privacy), την πρόσβαση σε ενημέρωση και τις αρχές του συνεταιρίζεσται και της ελευθερίας κίνησης. Γίνεται διεθνώς παραδεκτό ότι οι κυβερνήσεις θα πρέπει να λαμβάνουν μέτρα ώστε η υγειονομική περίθαλψη να παρέχεται σε όλους χωρίς διάκριση, με σεβασμό στους κανόνες ηθικής και δεοντολογίας.

Σύμφωνα με τις συστάσεις της UNESCO πρέπει κατά την διάρκεια των περιορισμών να διασφαλίζεται το δικαίωμα στην εκπαίδευση με ποικιλία λύσεων υψηλής τεχνολογίας, όπου αυτό είναι εφικτό ή και με άλλες λύσεις λιγότερο υψηλής τεχνολογίας https://en.unesco.org/themes/education-emergencies/coronavirus-school-closures.

Θα πρέπει να καταβάλλεται προσπάθεια να αμβλύνεται το χάσμα γενεών. Θα πρέπει να εξαλειφθεί οποιαδήποτε διάκριση ή και στίγμα και να προστατεύεται το ιατρικό απόρρητο. Η πανδημία του κορωνοϊού δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να συνοδεύεται από διακρίσεις, ρατσισμό, ξενοφοβία, βία. Η πρόσβαση στις Υπηρεσίες Υγείας θα πρέπει να επιτρέπεται με σεβασμό στις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Αυτό άλλωστε είναι και το νόημα της προστασίας της δημόσιας υγείας, η προσέλκυση εκείνων που έχουν νοσήσει στις υγειονομικές δομές του κράτους, όταν αυτό είναι αναγκαίο. Το κριτήριο επομένως είναι η σοβαρότητα της νόσου και η αναγκαιότητα περίθαλψης και όχι οποιαδήποτε άλλα κριτήρια (https://www.hrw.org/news/2020/03/19/human-rights-dimensions-covid-19-response)

Περισσότερα στο lawspot.gr

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ: Κάποια Χριστούγεννα

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ    

Κάποια Χριστούγεννα

         Η παρακάτω επιστολή του Γρηγόριου Ξενόπουλου γράφτηκε τα Χριστούγεννα του 1925 και απευθυνόταν στους μικρούς αναγνώστες της Διάπλασης των παίδων, περιοδικού που διεύθυνε με επιτυχία για 50 χρόνια (1896-1944, 1946-1948). O Ζακυνθινός λογοτέχνης και θεατρικός συγγραφέας αναπολεί, με νοσταλγία αλλά και χιούμορ, τα παιδικά του χρόνια και την οικογενειακή ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων, σε συνδυασμό με τα έθιμα και τις παραδοσιακές συνήθειες του τόπου του.

Αθήνα, 26 Δεκεμβρίου 1925

Ζακυνθινή κουλούρα
Αγαπητοί μου,
         Έναν καιρό στη ζωή μου, τα Χριστούγεννα τα γιόρταζα... την Πρωτοχρονιά. Πώς; Ακολουθούσα κανένα δικό μου καλαντάρι*, ή είχα προσηλυτισθεί σε καμιά αίρεση;... Τίποτ' απ' αυτά. Μόνο που τον καιρό εκείνο, νιόφερτος στην Αθήνα, φοιτητούδι, σχεδόν παιδί, δεν μπορούσα να καταλάβω Χριστούγεννα χωρίς...  κουλούρα.
         Στη Ζάκυθο, βλέπετε, όπου είχα μεγαλώσει, την παραμονή των Χριστουγέννων το βράδυ, κόβουν με πομπή* κάποια κουλούρα. Αντιστοιχεί με τη βασιλόπιτα που κόβουν εδώ την Πρωτοχρονιά -κομμάτι ονομαστικό για τον καθένα, φλουρί για τον τυχερό, και καθεξής, -αλλά δε μοιάζει και καθόλου. Άλλη πάστα, άλλη ζύμη, άλλη όψη, άλλη γεύση, άλλη μυρωδιά. Φανταστείτε ένα ωραίο ψωμί σιμιγδαλένιο, πιασμένο με λάδι, βαμμένο κίτρινο με ζαφουράνα,* σπαρμένο μέσα με σταφίδες άσπρες και μαύρες, με κουκουνάρια, πορτοκαλόφλουδες κι ένα σωρό μπαχαρικά, και με μια κρούστα όλο σουσάμι και πυκνά φυτεμένα καρύδια, κάποτε μάλιστα και πασπαλισμένη με ψιλή ζάχαρη χρωματιστή. Αυτή είναι η ζακυθινή κουλούρα. Πώς να καταλάβαινα Χριστούγεννα χωρίς το «κομμάτι μου» απ' αυτήν; Και πού να 'βρισκα τέτοιο πράμα εδώ, στο βραδινό τραπέζι της παραμονής;
         - Χριστούγεννα αύριο, μου 'λεγαν. Και του χρόνου!
         - Πού είναι τα; Απαντούσα. Δεν τα βλέπω!...
         Και δεν τα 'βλεπα πραγματικώς. Ή, να πω καλύτερα, τα 'βλεπα, αλλά με τη φαντασία μου, μακρινά, αμυδρά, νοσταλγικά, λυπημένα - τα 'βλεπα εκεί κάτω, στην πατρίδα, στο πατρικό μου σπίτι, στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι με την κουλούρα στη μέση, με τους δικούς μου ολόγυρα και -αλίμονο!- με τη θέση μου σε μιαν άκρη αδειανή... Ήταν γιορτή αυτή για μένα; Αν δεν έκλαψαν τα μάτια μου, έκλαψε όμως η ψυχή μου, - ψυχή παιδιού που για πρώτη φορά ξενιτεύεται...
         Συνέβαινε όμως να βγάζουν εκεί και το δικό μου το κομμάτι, -ε, φυσικά, τι κι αν έλειπα; Δεν είχα κιόλα πεθάνει!- και, μαζί μ' ένα χριστόψωμο κι ένα τενεκεδένιο κουτί μαντολάτο, να μου το στέλνουν εδώ με κανένα επιβάτη ή με το ταχυδρομείο. Αλλά αργούσε. Δεν είχε εφευρεθεί, βλέπετε, ούτε εφευρέθηκε ακόμα και κανένας τηλέγραφος για δέματα. (Αχ, κι αυτός ο Έδισσον! Τι κάνει;...) Και το δέμα έφτανε μόλις την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Έτσι, με το κομμάτι εκείνο της κουλούρας, που το λάβαινα και το 'τρωγα με τόση χαρά, με τόση συγκίνηση, με τόση αγάπη, έκανα κι εγώ τα Χριστούγεννά μου πρωτοχρονιάτικα.
         Αυτό βάσταξε κάμποσα χρόνια. Είναι αλήθεια ότι και στην Αθήνα, αργότερα, γνωρίστηκα με ζακυθινά σπίτια που έκοβαν την παραμονή ζακυθινή κουλούρα και με προσκαλούσαν και μένα στην τελετή. Αλλά δεν ήταν το ίδιο! Εγώ ήθελα το κομμάτι μου από την κουλούρα του σπιτιού μας. Και πάλι περίμενα σαν και τι το δέμα που θα ξεκινούσε από κει πέρα μετά την παραμονή, για να το λάβω... κατόπιν εορτής.
         Αλλά ήρθαν και Χριστούγεννα ή μάλλον Πρωτοχρονιά, που δεν έλαβα τίποτα. Στην πατρίδα είχε πεθάνει ο καημένος μου ο πατέρας. Ούτε εκείνο το χρόνο έκοψαν στο σπίτι μας κουλούρα, ούτε τον άλλον... Το πένθος, η απουσία μου ακόμα, το μεγάλωμα και το σκόρπισμα των παιδιών της, έκαμε τη μητέρα μου ν' αφήσει, να ξεσυνηθίσει αυτό το χριστουγεννιάτικο έθιμο του τόπου, αταίριαστο πια σ' ένα σπίτι χωρίς νοικοκύρη και χωρίς μικρά παιδιά. Τότε μάλιστα, για πολλά χρόνια, συνέβαινε το αντίθετο: εγώ έστελνα της μητέρας μου το κομμάτι της από τη βασιλόπιτα που έκοβα εδώ, στο σπίτι μου, για τα παιδιά μου. Και η μητέρα μου πάλι, θυμούμενη τα παιδικά της χρόνια στην Πόλη, όπου επίσης έκοβαν βασιλόπιτα, γιόρταζε στη Ζάκυθο μια πολίτικη Πρωτοχρονιά... τα Θεοφάνεια.
         Κάποιο χρόνο όμως, μεγάλος εγώ πια, πήγα στη Ζάκυθο να κάμω Χριστούγεννα με τη γριά μητέρα μου.
         - Α, της λέω, δεν έχει, θα κόψουμε και κουλούρα!
         - Ναι, παιδί μου, μου λέει, αφού είσαι και συ εδώ, ας κόψουμε.
         Πραγματικώς, παράγγειλα έξω μια ωραία κουλούρα, και την κόψαμε το βράδυ της παραμονής, όπως άλλοτε. Αλλά θα το πιστέψετε; Δε μ' ενθουσίασε καθόλου! «Πού το τσουρέκι μας; Έλεγα. Αυτό δεν είναι παρά ψωμί!» Ναι, αυτό το ψωμί με το λάδι και με τη σταφίδα, που άλλη φορά με τρέλαινε, που το προτιμούσα από καθετί και που δεν έκανα Χριστούγεννα αν δεν το 'χα, δε μου άρεσε πια. Το είχα ξεσυνηθίσει. Προτιμούσα το τσουρέκι. Κι ούτε όψη τού έβρισκα πια, ούτε γεύση, ούτε μυρωδιά εξαιρετική. Ένα κοινό πράμα, χοντρό, βαρύ, που απορούσα μάλιστα πώς μ' ενθουσίαζε τόσο άλλη φορά...
         Μη δεν ήταν το ίδιο;
         Όχι, το ίδιο ήταν απαράλλαχτο. Εγώ μόνο είχα αλλάξει, εγώ δεν ήμουν πια ο ίδιος... Τόσα χρόνια στην Αθήνα, είχα ξεσυνηθίσει τα πράματα της πατρίδας μου και είχα συνηθίσει τ' αθηναίικα. Όλα στον κόσμο μια συνήθεια είναι. Κι ακόμα, κάθε πράμα ταιριάζει στον τόπο του. Μόνο η νοσταλγία των πρώτων χρόνων της ξενιτιάς μ' έκανε να βρίσκω τόσο ωραία και στην Αθήνα τη ζακυθινή κουλούρα και να την προτιμώ απ' το καλύτερο τσουρέκι. Αλλά όταν, με τον καιρό, λιγόστεψε κι έσβησε η νοσταλγία, χάθηκαν μαζί κι όλες οι παλιές, οι νοσταλγικές μου προτιμήσεις. Είχα εγκλιματιστεί* πια Αθηναίος. Κι ένας Αθηναίος δεν μπορεί βέβαια να προτιμάει τη ζακυθινή κουλούρα από το τσουρέκι του. Για να την προτιμάει κανείς, πρέπει να 'ναι Ζακυθινός, και να μένει στη Ζάκυθο.
         Έτσι εξήγησα τότε το παράξενο. Και θυμήθηκα και το μέλανα ζωμό των Σπαρτιατών. Οι Σπαρτιάτες τον αποζητούσαν και τον εκθείαζαν παντού σαν το καλύτερο φαΐ του κόσμου. Έτσι, ο μέλας ζωμός έβγαλε μια φήμη μεγάλη. Όσοι δεν τον είχαν δοκιμάσει, τον νόμιζαν εφάμιλλο* με την αμβροσία, την αιθέρια αυτή τροφή των Ολύμπιων Θεών. Δε θυμούμαι τώρα ποιος επίσημος, βασιλιάς ή στρατηγός -ο Διονύσιος των Συρακουσών άραγε;- όταν πέτυχε μια φορά κάτι Σπαρτιάτες μαγείρους, τους έβαλε να του φτιάσουν μέλανα ζωμό. Του τον έφτιασαν όσο καλύτερα ήξεραν, κι εκενος τον δοκίμασε μ' ένα μεγάλο μορφασμό.
         - Απορώ, τους είπε, πώς σας αρέσει αυτή η αηδία!
         - Θα σου άρεσε και σένα, του αποκρίθηκαν οι Σπαρτιάτες, αν έκανες ταχτικά το λουτρό σου στον Ευρώτα!
         Λέτε τώρα, όταν ξενιτευόταν κανένας νεαρός Σπαρτιάτης, να του έστελνε η μητέρα του, καμιά γιορτή σαν τα Χριστούγεννα λιγάκι μέλανα ζωμό;... Δεν το πιστεύω. Οι Λάκαινες* δε συνήθιζαν να παραχαϊδεύουν έτσι τα λεοντόπουλά τους. Πιο πιθανό μου φαίνεται να το 'κανε μια μητέρα Αθηναία ή Ζακυθινή. Γι' αυτό κι ένας δικός μας ποιητής, ο Ανδρέας Μαρτζώκης, σε κάποιο σατιρικό ποίημά του, «Ζακυθινός Μνηστήρας», παρασταίνει ένα Ζακυθινό αρχοντόπουλο στην Ιθάκη -στην ομηρική Ιθάκη, επί Οδυσσέως- που για να συγκινήσει την Πηνελόπη, της προσφέρει... τ' ωραίο χριστόψωμο που του είχε στείλει τα Χριστούγεννα η μητέρα του!

  Σας ασπάζομαι
 Φαίδων  

Γ. Ξενόπουλος, Αθηναϊκές επιστολές,
Αδελφοί Βλάσση


  • καλαντάρι: ημερολόγιο  
  • πομπή: τελετή  
  • ζαφουράνα: ζαφορά, κρόκος, είδος φυτού που καλλιεργείται για τις χρωστικές και φαρμακευτικές του ιδιότητες  
  • είχα εγκλιματιστεί: είχα συνηθίσει στο νέο τρόπο ζωής  
  • εφάμιλλο: ισοδύναμο, ισάξιο  
  • Λάκαινες: Σπαρτιάτισσες
ebooks.edu.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki