Saturday 27 December 2014

Τα καθημερινά «προβλήματα» ενός 3χρονου παιδιού

... όπως τα αντιλαμβάνεται το ίδιο 
Τα παιδιά δεν είναι πάντα χαρωπά! Ώρες – ώρες έχουν  τα νεύρα τους.
Δεν θέλουν να φορέσουν παντελόνι, ούτε να μοιραστούν τα παιχνίδια τους. Μισούν να δίνουν κατά παραγγελιά φιλάκια και θέλουν πάση θυσία να πατήσουν εκείνα τα κουμπιά του ασανσέρ.


Διαβάστε τα δέκα πράγματα που μπορούν να κάνουν ένα 3χρονο παιδί… έξω φρενών, όπως τουλάχιστον τα αντιλαμβάνεται το ίδιο:

Η μαμά φωνάζει ότι το φαγητό είναι έτοιμο,
αλλά έχω μόλις σκεφτεί τον καλύτερο τρόπο για να απελευθερώσει ο ιππότης την πριγκίπισσα από το κάστρο. Δεν πειράζει. Θα πάω αργότερα. Ο ιππότης μου θα σκαρφαλώσει τον τοίχο, θα ξεγελάσει τον δράκο, θα περάσει απ’ την καταπακτή και θα… Καλά, καλά. Έρχομαι. Μου τη δίνει το φαγητό.

Μου αρέσει η χαρτοκοπτική!
Θα κόψω μια πεταλουδίτσα και θα την κολλήσω πάνω στη ζωγραφιά μου. Το μόνο που χρειάζομαι είναι λίγη κόλλα ακριβώς εδώ, κι η ζωγραφιά μου θα γίνει ένα αριστούργημα. Α. ναι. Κι εδώ, γιατί όχι; Κι εδώ, κι εδώ, κι εδώ! Στο παντελόνι μου ίσως δε χρειαζόταν. Ούτε στο στόμα μου. Μισώ τη χαρτοκοπτική!

Έχω ήδη κάνει την παραχώρηση να φορέσω παντελόνι,
παρά το ότι θεωρώ τα ρούχα περιττή εφεύρεση. Το ότι η ταμπέλα με τρώει, είναι πάνω απ’ τις δυνάμεις μου. Μαμά, θεία, παππού, γιαγιά, νονά, λυπάμαι. Θα το βγάλω. Χαίρε ελευθερία!

Η βόλτα σήμερα ήταν τέλεια!
Θα ‘θελα να πηγαίνουμε στο πάρκο κάθε μέρα! Οι πάπιες όμως, νομίζω ότι με κούρασαν και το αυτοκίνητο πάντα με νανουρίζει. Θα κοιμηθώ. Όποιος τολμήσει να μου πει «Φτάσαμε. Σήκω να πάμε στο κρεβάτι σου» θα δοκιμάσει την οργή μου. Αν ήθελα να κοιμηθώ στο κρεβάτι μου, θα περίμενα μέχρι να φτάσουμε σπίτι.

Αγαπάω πολύ το κοριτσάκι από το διπλανό σπίτι.
Έχει ωραία ξανθά μαλλιά και μοιραζόμαστε το ίδιο απαγορευμένο πάθος για γλυκά. Μου αρέσει να έρχεται σπίτι μου και να παίζουμε μαζί. Θέλω όμως να ρωτήσω: Μαρία, δεν γίνεται να φέρνεις τα δικά σου παιχνίδια; Μου τη δίνει να μοιράζομαι!

Κάτι που μπορεί να καταστρέψει τη μέρα μου:
Γυρίζουμε με τη μαμά σπίτι. Ξεκλειδώνει την εξώπορτα και μπαίνουμε στο ασανσέρ. Όσοι με ξέρουν πραγματικά, γνωρίζουν ότι λατρεύω να πατάω τα κουμπιά του ασανσέρ! Γιατί μαμά το πατάς εσύ; Έπρεπε απ’ όλους τους ανθρώπους να με προδώσει η ίδια μου η μάνα; Πόσες χαρές έχω πια στη ζωή;

Καμιά φορά νομίζω ότι περιβάλλομαι από χαζούς.
Ενώ μιλάω δυνατά και καθαρά και ζητάω με σαφήνεια από τη μαμά να μου βάλει το αγαπημένο μου dvd, δείχνει να μην καταλαβαίνει καθόλου τι λέω. Το επαναλαμβάνω πιο δυνατά, κι εκείνη όχι μόνο εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει, αλλά εκνευρίζεται. Άλυτο μυστήριο.

Μου αρέσουν πολύ τα φιλιά.
Απλά προτιμώ να τα δίνω και να τα παίρνω όταν το θέλω. Δεν καταλαβαίνω γιατί η μαμά συνέχεια μου ζητάει «να δώσω ένα φιλάκι» πότε στον έναν και πότε στον άλλο. Είναι πολύτιμα τα χάδια μου – δεν τα σκορπάω όπου κι όπου. Αφήστε με ήσυχο!

Η μουσική είναι πολύ σημαντική για ‘μένα.
Για την ακρίβεια υπάρχουν δύο ή τρία τραγούδια που θα ήθελα να τραγουδάμε με τη μαμά όλη την ημέρα. Εκείνη όμως, μετά την έκτη φορά, δυσανασχετεί. Πραγματικά, βρίσκω ακατανόητα τα νεύρα της. Θα κλάψω, μήπως πειστεί.

Μισώ το πρωινό ξύπνημα.
Γιατί πρέπει να ξυπνάω τόσο νωρίς κάθε μέρα και τι ακριβώς σημαίνει η φράση «θ’ αργήσω στη δουλειά» που μου λέει κάθε μέρα η μαμά; Προτείνω να καταργηθούν τα πρωινά και να ξυπνάμε όλοι μεσημέρι! (Επίσης προτείνω να καταργηθεί ο παιδικός σταθμός και η δουλειά της μαμάς. Γιατί να μην μένουμε όλη μέρα σπίτι, αφού περνάμε τόσο καλά μαζί;)

mama365

Τα απίστευτα που λένε οι μαμάδες στα αγόρια τους!!

Τα αγόρια είναι γεμάτα ενέργεια, δημιουργικότητα και φαντασία.
Τόσο γεμάτα, που καμιά φορά κάνουν τις μαμάδες να αναρωτιούνται για το τι συμβαίνει στο μυαλό τους!
Η Danielle Anderson, blogger και μητέρα τριών αγοριών , γράφει για όλα τα απίστευτα που άκουσε τον εαυτό της να λέει μεγαλώνοντας τα παιδιά της.

“ Όταν φανταζόμουν την μητρότητα, δεν ήξερα ότι θα κάνω αγόρια. Δεν είχα ποτέ αδελφούς, κι έτσι δε φανταζόμουν πώς θα είναι η ζωή μεγαλώνοντας αγόρια. Πρέπει να πω ότι τα παιδιά μου είναι πολύ τρυφερά και δημιουργικά και ότι τα καμαρώνω διαρκώς. Αλλά είναι φορές, που με κάνουν πραγματικά να απορώ μ’ αυτά που χρειάζεται να τους πω.

Για παράδειγμα:
«Εντάξει είσαι ο Spiderman! Αλλά μην πηδάς από τον καναπέ στο τραπεζάκι του σαλονιού!»
Ή απ’ το τραπεζάκι του σαλονιού στην τηλεόραση. Ή απ’ τη βιβλιοθήκη πάνω μου… Μερικές φορές νιώθω πολύ κουρασμένη…

«Όχι, δεν μπορώ να κάνω τον τερματοφύλακα.»
Δεν το πιστεύω ότι χρειάζεται να το πω αυτό. Μεγάλωσα με κούκλες, χειροτεχνίες, φιογκάκια και αρωματισμένα ημερολόγια. Δεν το πιστεύω ότι στα 40 μου πρέπει να διαπραγματευτώ αν θα «κάτσω τέρμα». Όχι, δε θα κάτσω! Είμαι κορίτσι!

«Βγάλε το εσώρουχο του αδελφού σου απ’ το κεφάλι σου!»
Μια μικρή παραλλαγή αυτής της φράσης, χρειάζεται να λέω πότε- πότε και στον άνδρα μου. Γιατί οι άνδρες όλων των ηλικιών συμπεριφέρονται σαν πεντάχρονα; Θα έκανα τα πάντα για λίγο περισσότερες στιγμές ωριμότητας…

«Μη βάζεις κεφτεδάκια στις τσέπες σου!»
Ούτε μακαρόνια. Ούτε σοκολατάκια. Οι τσέπες των γιων μου, είναι ένα μικρό παντοπωλείο. Έχουν από στρατιωτάκια και τσίχλες, μέχρι μασημένα μπισκότα και λεφτά. Οι τσέπες τους είναι ο αγαπημένος τους αποθηκευτικός χώρος και, ταυτόχρονα, ο απόλυτος προορισμός των πάντων: όλα καταλήγουν εκεί! Ναι, και αυτά που λερώνουν ανεπανόρθωτα.

«Σταμάτα να σημαδεύεις τη θεία με την σφεντόνα!»
Δεν πρόκειται να ρίξει και το ξέρω. Αν μη τι άλλο, τα παιδιά μου είναι γεμάτα αγάπη και καλή διάθεση για τους ανθρώπους. Όμως στέκεται απέναντι από την ηλικιωμένη θεία μου και τη σημαδεύει με μια «οπλισμένη» σφεντόνα! Η ζωή μου, μερικές στιγμές, είναι πολύ δύσκολη.

«Σταμάτα παιδί μου να γλείφεις τον αδερφό σου!»
Δεν καταλαβαίνω τι διασκέδαση βρίσκουν οι γιοι μου στο να αλληλογλείφονται, πάντως μοιάζει να είναι το αγαπημένο τους παιχνίδι. Αυτό και το «ποιος θα πέσει περισσότερες φορές κάτω σήμερα». Πιστεύω ότι αν είχα κορίτσια, η ζωή μου θα ήταν γεμάτη φιλιά και χάδια.

«Σταμάτα να πετάς μπανανόφλουδες στο πάτωμα για να δεις αν μπορείς να γλιστρήσεις!»
Ο μεγάλος μου γιος, έχει όντως κάνει αυτό το πείραμα! Πέρασα όλο το απόγευμα προσπαθώντας να τον πείσω αφενός ότι είναι επικίνδυνο να προσπαθεί να γλιστρήσει και αφετέρου ότι είναι αλλόκοτο να προσπαθεί να γλιστρήσει. Μάταια. Τελικά, τα κατάφερε και δίδαξε σε όλη την οικογένεια ότι πράγματι, οι μπανανόφλουδες είναι φονικά όπλα.

«Όχι, όχι! Δεν κάνουμε τσίσα εδώ!»
Έμαθε πρόσφατα να πηγαίνει μόνος στην τουαλέτα και είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτόν. Αλλά δείχνει υπερβάλλων ζήλο… Όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε, ο μεσαίος μου γιος κάνει τσίσα του! Κατεβάζει παντελόνι και… τσουπ! Είναι πολύ δύσκολο να του δώσω να καταλάβει ότι αυτό είναι πραγματικά ανάρμοστο! Δεν ξέρει καν τι σημαίνει "ανάρμοστο"...

«Βγάλε τη στολή Σούπερμαν στην παραλία αγάπη μου! Θα σκάσεις!»
Η φαντασία και η ενέργειά τους γεμίζουν την καθημερινότητά μου με γέλιο και όρεξη. Όμως, το να παριστάνεις τον Σούπερμαν, φορώντας τη στολή και την μπέρτα, σε 40 βαθμούς υπό σκιά, είναι οριακά παρανοϊκό!

«Σταμάτα να βάζεις το δάχτυλό σου στο μάτι σου!»
Ακόμη κάτι που δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι χρειάζεται να πω. Δεν είναι αυτονόητο ότι δεν πρέπει να βάζεις το δάχτυλό σου στο μάτι σου; Γιατί θα πονέσεις; Και μετά θα κλαις; Και θα ζητάς φιλάκια;

Τα αγόρια είναι μπελάς! Ίσως τα ίδια πράγματα ισχύουν και για τα κορίτσια. Δεν ξέρω, η ζωή μού έδωσε να μεγαλώσω άνδρες. Άνδρες έξυπνους, τρυφερούς και γεμάτους φαντασία και όρεξη για ζωή. Πώς να μην τους τα συγχωρήσεις όλα; ”

Πηγή: scarymommy.gr
mama365

«Νηνεμία» - Απόδραση από τη μοναξιά των εορτών


Είναι φορές που υπάρχουν,
-που πριν υπήρχαν πάντοτε-,
στρόβιλοι γύρω και μέσα μου.
Άνεμος φέρνει απόηχο,
αχνό
του μαύρου σύννεφου, που υπόκωφα και
απειλητικά
ακόμα βρυχάται πίσω από τοίχο
ανίερο
και σφαλιστά από μαύρο χέρι
ρολά,
του τότε, που σκυφτή, ολόσκυφτη
είχα τις λέξεις για τροφή, ανασεμιά και σωτηρίας
σανίδα.

Είναι φορές που παραδέρνω ναυαγός σε θάλασσα
μαύρη.
Φάρος φαντάζει, μα τόσο μακριά,
που το φως του δεν ανοίγει δρόμο
ελπίδας
κάθε στιγμή σε θέση άλλη, άπιαστο στίγμα
ασταθές
στου ορίζοντα τον ολοτρόγυρο
κύκλο,
χαμένη η ύπαρξή μου, κι ο νους βυθισμένος
παλεύει
να μη χαθεί ολότελα.

Ένα αεράκι υποπνέοντας μ’ έφερε
-εψές το βράδυ ήτανε θαρρώ-
σε λιμανάκι υπήνεμο.
Αγάπης λόγια τρυφερά μ’ οδήγησαν
στα καθάρια νερά του
και με γλυκό χειρόπιασμα
μ΄ έφεραν
σε λιβάδι γλυκοπράσινο, που δένει αδερφικά
με το φωτεινό τ’ ουρανού
το γαλάζιο.
Μέχρι πέρα απλώνεται κήπος
δεντρόσπαρτος,
από κάθε κλαδάκι κρέμεται αγαπημένος
στίχος
ντυμένος με κόκκινο βαθύ
-στο χρώμα του καρπού της βυσσινιάς-
εξώφυλλο,
κάτω από κάθε πέτρα, κάθε χορτάρι
ανθάκια προβάλλουν,
μισοκρυμμένες  ψυχούλες λουλουδιών
και στον αέρα πλανιέται αγγελική
μελωδία.
Εδώ θα μείνω.
Και Ξέρω Πως Πέρα Εκεί Στο Γύρισμα Του Κάβου
Η Τρικυμία Μαίνεται.
Χαρά Μου…
Βασιλική Π. Δεδούση
Χριστούγεννα 2014

Ανησυχητική αύξηση της χρήσης φαρμάκων σε παιδιά προσχολικής ηλικίας με υπερκινητικότητα

Κάπως έτσι το καταλαβαίνουμε:
Δεν αντέχουν τα ζωηρά παιδιά και τα γεμίζουν φάρμακα!!
Βρετανία: Ανησυχητική αύξηση της χρήσης φαρμάκων σε παιδιά προσχολικής ηλικίας με υπερκινητικότητα
Για τους «φορτωμένους» Βρετανούς εργαζόμενους στον ιατρικό τομέα, τα φάρμακα είναι η μόνη λύση για την υπερκινητικότητα, ακόμη και όταν πρόκειται για παιδιά προσχολικής ηλικίας
Η ελλειμματική προσοχή - υπερκινητικότητα αποτελεί τη συχνότερη αποκλίνουσα συμπεριφορά σε παιδιά σχολικής ηλικίας.
 
Οι οδηγίες των επιστημόνων για την αντιμετώπισή της είναι σαφείς: όχι φάρμακα σε παιδιά κάτω των 6 ετών. Στη Βρετανία ωστόσο φαίνεται πως για τους «φορτωμένους» Βρετανούς εργαζόμενους στον ιατρικό τομέα, τα φάρμακα είναι η μόνη λύση.

Τουλάχιστον ένας στους πέντε Βρετανούς εκπαιδευτικούς ψυχολόγους έχει ιδίαν άποψη από περιπτώσεις παιδιών που ακολουθούν συγκεκριμένη φαρμακευτική αγωγή (μεθυλφαινιδάτη, η οποία είναι διεγερτικό του κεντρικού νευρικού συστήματος και χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της ελλειμματικής προσοχής), έστω και αν το Εθνικό Ινστιτούτο Υγείας και Κλινικής Αριστείας (Nice) συνιστά πρώτα την ψυχολογική παρέμβαση.

Από την έρευνα του Ινστιτούτου Εκπαίδευσης του University College του Λονδίνου, προέκυψε ένα ακόμη σημαντικό αποτέλεσμα: η «μη ανοχή της διαφορετικότητας», το γεγονός δηλαδή ότι τα παιδιά με αποκλίνουσα συμπεριφορά αντιμετωπίζονται όλο και περισσότερο σαν να πάσχουν από κάποιου είδους νόσο.

«Η μεγαλύτερη δυσκολία μας είναι η μεγάλη έλλειψη προσωπικού στις υγειονομικές υπηρεσίες και τις παιδιατρικές ομάδες, με αποτέλεσμα να επιλέγεται απευθείας η φαρμακευτική αγωγή και να αγνοούνται εντελώς οι οδηγίες του Nice», επισημαίνει στην Guardian ένας από τους εκπαιδευτικούς ψυχολόγους, ο οποίος συμμετείχε στην έρευνα.

Συνολικά, στην έρευνα συμμετείχαν 136 εκπαιδευτικοί ψυχολόγοι από 70 βρετανικές περιφέρειες, οι οποίοι κλήθηκαν να πουν την άποψή τους όσον αφορά την αξιολόγηση, τη διάγνωση και τη θεραπεία της υπερκινητικότητας.

Αν και οι ειδικοί δεν απορρίπτουν τη χρήση φαρμάκων, κυρίως όταν υπάρχει όντως πρόβλημα ελλειμματικής προσοχής, τονίζουν ότι τα αποτελέσματα της φαρμακευτικής αγωγής είναι συνήθως βραχύβια. Απεναντίας, τονίζουν, ότι μολονότι το να δουλέψουν με ένα παιδί και την οικογένειά του είναι πολύ πιο δαπανηρό και χρονοβόρο, είναι αναμφισβήτητα πιο ασφαλής μέθοδος και μακροπρόθεσμα έχει καλύτερα αποτελέσματα.
 

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki