Να μάθεις ν’ αντιμετωπίζεις την κακία του κόσμου

Άλλο ένα βράδυ που γυρνάς στο σπίτι κουρέλι, νιώθεις εξαντλημένος, τα βήματα σου αργά, νωχελικά, σέρνουν το κουφάρι του εαυτού σου.

Δειλά ανοίγεις την πόρτα και μ’ όση δύναμη σου έχει μείνει την κοπανάς πίσω σου.

Ο ήχος της δυνατός και για μια στιγμή σε ταράζει.

Εκπνέεις και νιώθεις ν’ αδειάζεις απ’ όλο τον αέρα, σαν να ξεφουσκώνεις, να διώχνεις από μέσα σου όλα εκείνα που σου φόρτωσαν και σήμερα. Ύστερα πετάς τα κλειδιά στον πάγκο και ψάχνεις να βρεις τον πιο μικρό χώρο του σπιτιού. Αυτό θα είναι το καταφύγιό σου γι’ απόψε.

Άλλη μια νύχτα που κρύβεσαι απ’ τους ξένους, απ’ τους περαστικούς, απ’ τους δικούς σου ανθρώπους. Άλλο ένα μερόνυχτο που προσπαθείς να κρυφτείς κι από εσένα.

Μεγάλωσες πια και μαζί σου μεγάλωσαν και τα προβλήματα. Εκτίθεσαι στον έξω κόσμο κι είσαι ένα αρνί μπροστά τους, ένα μικρό κι αθώο αρνάκι που σε κυνηγάνε για να σε θυσιάσουν, λες κι είναι κάθε μέρα Πάσχα γι’ αυτούς. «Ο κόσμος είναι κακός» σκέφτεσαι με παράπονο, μοιάζει με τους κακούς λύκους και τα τέρατα, που τόσο πολύ ευχαριστιόσουν ν’ ακούς στα παιδικά παραμύθια.

Τώρα κάθε λύκος, κάθε τέρας έχει και μια μορφή ανθρώπινη, ακόμη πιο τρομακτική απ’ ότι μπορούσε η φαντασία σου να φτιάξει. Στριμώχνεσαι σε μια γωνιά με τοίχους γύρω σου, ψάχνεις ένα φυσικό φρούριο να προστατευτείς, δεν είσαι ακόμη σίγουρος ότι το κακό πέρασε, ακόμα φοβάσαι πως οι σειρήνες θα ηχήσουν και τα λόγια κι οι πράξεις τους θα σε βρουν αφύλαχτο και θα σε λαβώσουν. Η πλάτη σου κολλάει στον παγωμένο τοίχο, το κεφάλι σου γέρνει λίγο προς τα πίσω, κι εδώ στην άκρη κουλουριασμένος, νιώθεις επιτέλους ασφαλής.

Στο μυαλό σου έρχονται πάλι εκείνα τα λόγια, οι κινήσεις, οι προθέσεις, τα βλέμματα και τα κρυφά χαμόγελα.

Μα πόση κακία μπορεί να κρύβει κάποιος μέσα του; Πώς μπορεί να πληγώνει χωρίς δεύτερη σκέψη, να πυροβολεί στο ψαχνό και να φεύγει με μια ικανοποίηση στο βλέμμα, μ’ ένα αίσθημα επιτυχίας, νικητής; Τι είδους λύκοι και τι εξωγήινα τέρατα είναι αυτά, που βγάζουν όλα τα κόμπλεξ και τη βλακεία τους στους άλλους; Η λογική σου δε δίνει απάντηση, αλλά τα συναισθήματά σου βράζουν.

Πόσο θα ήθελες να είχες μιλήσει, πόσο θα ήθελες να είχες απαντήσει σ’ εκείνο το σχόλιο, που έγινε πίσω απ’ την πλάτη σου την ώρα που διέσχιζες το δρόμο, να είχες κοιτάξει κατάματα εκείνους, που σου κάρφωναν το βλέμμα τους και γέμιζαν ειρωνεία το χώρο. Πόσο θα ήθελες να είχες σπρώξει μακριά τους κηφήνες, που έτρωγαν κι έπιναν στην υγειά σου χρόνια ολόκληρα και σε πρόδωσαν με τόση ευκολία σαν να κατάπιναν το νερό που τους προσέφερες.

Πόσο θα ήθελες ν’ ανήκεις, έστω και για λίγο, στην ομάδα των λύκων, να έφευγες απ’ τη θέση του θύματος και να γινόσουν ο θύτης, να ένιωθες την ικανοποίηση του να πληγώνεις τον άλλον χωρίς να καεί μια τρίχα απ’ τη γούνα σου κι ας πλήγωνες άλλους, κι ας τους έκανες να νιώθουν, όπως εσύ τώρα. Για το τελευταίο, ίσως άλλαξες γνώμη. Λύκος ή τέρας γεννιέσαι, αναθρέφεσαι,εκκολάπτεσαι. Περνάς από εκπαίδευση σκληρή, μαθαίνοντας να ζεις χωρίς αισθήματα, άδειος, κενός, μόνος. Μαθαίνεις να βάζεις τον εγωισμό σου φρουρό και μ’ αυτόν να κατακτάς εδάφη.

Δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να φέρονται σκληρά, δεν μπορούν όλοι να πληγώνουν και να «τιμωρούν», γιατί τότε ο κόσμος θα ήταν ένα άδειο χωράφι, ξερό κι άγονο.

Ναι, ο κόσμος είναι κακός και πληγώνεσαι απ’ αυτόν και πέφτεις. Με την ίδια ευκολία, όμως, σηκώνεσαι και τραβάς ξανά μπροστά, χτίζεις πάλι τα φρούρια σου, δημιουργείς, δε χάνεσαι.

Έτσι τους χτυπάς, ευθύβολα, ακαριαία. Η δικιά σου ανάταση θα σε γλυτώνει πάντα και θα είναι στον αιώνα τον άπαντα η καλύτερη απάντηση σ’ όσους σε λοιδόρησαν και σ’ όσους επιφυλάσσονται να το κάνουν στο μέλλον.

Είναι δεδομένο πως οι άνθρωποι πάντα θα μεμψιμοιρούν, θα ζηλεύουν, θα καταργιούνται, θ’ αναθεματίζουν, θα πληγώνουν. Πάντα θα στοχεύουν εκεί, που δεν μπορούν να φτάσουν, πάντα θ’ αναζητούν ουρανούς που δεν τους ανήκουν. Κάποιοι θ’ απογοητεύονται και θα εγκαταλείπουν, δε θα δουν ποτέ τα «θαύματα». Κάποιοι άλλοι, όμως, θα τα δημιουργούν.

Υ.Γ: Τα όπλα τους σ’ έχουν βάλει στόχο κι όσο κι αν τρέχεις δε θα γλυτώνεις, αν όμως μείνεις και πολεμήσεις, αν φτιάξεις ασπίδα δυνατή κι άθραυστη, τότε θα τους κερδίσεις.

Ματίνα Στυλίδου

ΠΗΓΗ: www.awakengr.com , www.pillowfights.gr

giatros-in.gr

Το απίστευτο φάρμακο που θεωρούμε ... ζιζάνιο!

Η Κρήτη στην εποχή του Αγούδουρα 
Απο τα μέση Ιουνίου εως τα τέλη Αυγούστου διανύει ο Αγούδουρας στην Κρήτη την ιδανική του εποχή καθώς είναι η κατάλληλη εποχή για τη συλλογή και την αξιοποίηση του! 

Για όσους το γνωρίζουν βέβαια, γιατί οι περισσότεροι νομίζουν πως ο όμορφος, ταπεινός και αυτοφυής θάμνος που βρίσκουμε σε αφθονία στο νησί είναι απλώς ... ζιζάνιο για τα χωράφια τους.

Συνολικά έχουν καταγραφεί 300 είδη του φυτού, εννιά από αυτά στην Κρήτη, από τα οποία μάλιστα τα πέντε είναι ενδημικά.

Ωστόσο δεν είναι έτσι και οι παλιοί Κρητικοί το γνώριζαν χρησιμοποιώντας τον ως φάρμακο αλλά και ως ένα τρόπο να διώχνουν τα ζωύφια από τα όσπρια. 
Για τις χρήσεις αυτές και τις συνταγές που χρησιμοποιούσαν οι παλιοί Κρητικοί μας ενημέρωσε η πρόεδρος του συλλόγου Αποστολιανών Λένα Ηγουμενάκη, όπως τις κατέγραψε η ίδια από μαρτυρίες ηλικιωμένων γυναικών.

Συνταγές ... όπως παλιά
Για τα όσπρια: 

Τον αγούδουρα το χρησιμοποιούσαν για να απομακρύνουν τα ζωύφια απο τα όσπρια! Καθάριζαν το λαμί με σκούπες αποκλιστικά με αγούδουρα, τοποθετούσαν τα όσπρια στα πυθάρια και τα σκέπαζαν με αγούδουρα!

Αγουδουρόλαδο: 

Μαζεύουμε τον αγούδουρα απο τα μέση Ιουνίου εως τα τέλη Αυγούστου. Γεμίζουμε ένα βάζο με τα δροσερά άνθη και τα καλύπτυουμε με το ελαιόλαδο. 
Κλείνουμε καλά το βάζο και το τοποθετούμε σε σημείο που έχει ήλιο για 40 ημέρες μέχρι το λάδι να κοκκινίσει. Που και που ανακατεύουμε το βάζο μας. 
Όταν περάσουν οι μέρες σουρώνουμε το κόκκινο λάδι και το βάζουμε σε γυάλινο μπουκάλι,το φυλάμε σε δροσερό και σκιερό μέρος. Το λάδι απο τον αγούδουρα είναι βάλσαμο! Το χρησιμοποιούμε σε κοψίματα, σε πληγές του δέρματος σε τσιμπήματα εντόμων αλλά και για ελαφρές εντριβές σε πόνους αρθρώσεων

Βραστάρι: 

Μπορούμε να αποξηράνουμε άνθη και να κάνουμε βραστάρι:
1 κουταλάκι του γλυκού σε ένα φλυτζάνι βραστό νερό,βοηθάει και ανακουφίζει το στομάχι, τον πονοκέφαλο και τις αϋπνίες.

Βαλσαμόχορτο ή Σπαθόχορτο
Η ονομασία Αγούδουρας για το συγκεκριμένο θάμνο χρησιμοποιείται στην Κρήτη. Στην υπόλοιπη Ελλάδα ονομάζεται Βαλσαμόχορτο ή Σπαθόχορτο. Είναι γνωστό βότανο από την αρχαιότητα ως αντικαταθλιπτικό, καταπραϋντικό, επουλωτικό, τονωτικό του ανοσοποιητικού συστήματος. 

Ο Νίκανδρος και ιδιαίτερα ο Διοσκουρίδης το αναφέρουν κατά της ισχυαλγίας και σαν επουλωτικό των πληγών. Το δε κρασί που παρασκευάζεται με το φυτό σαν αντιπυρετικό. Το έχει αναφέρει επίσης και ο Ιπποκράτης παλαιότερα. 

Τις θεραπευτικές ιδιότητες του φυτού τις γνώριζαν οι Αραβες και οι Πέρσες περισσότερο δε οι Ιταλοί που ασχολήθηκαν με αυτό τους περασμένους αιώνες. Θεόφραστος, Ματιόλης, Παράκελσος, Σκόπολι, Καμεράριος, το αναφέρουν ως “υπερικόν” και το θεωρούσαν μόνο αντιτραυματικό και επουλωτικό.

Ο Γαλιλαίος συνιστούσε το βότανο για τη διουρητική του δράση, για την θεραπεία των πληγών και για προβλήματα που προκαλούνται από εμμηνορροϊκές διαταραχές.

Η λατινική ονομασία προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις υπέρ και εικών.
Λέγεται επίσης ότι πήρε το όνομα "Προδρόμου βότανο", από τους ιππότες του Αγίου Ιωάννου της Ιερουσαλήμ που θεράπευαν με αυτό τις πληγές στις μάχες των σταυροφοριών. Τον 16ο αιώνα ο Παράκελσος το χρησιμοποιούσε για τις πληγές εξωτερικά και για την αντιμετώπιση του πόνου από μώλωπες.

Τον Μεσαίωνα πίστευαν επίσης ότι ξόρκιζε το κακό πνεύμα, γι’ αυτό και οι τρελοί υποχρεώνονταν συχνά να πίνουν το έγχυμα του.

Το κίτρινο χρώμα του φυτού το συνέδεσε με τη χολερική διάθεση και το έδιναν για τον ίκτερο και την υστερία. 

cretewoman
iatronet.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Άλλο η Αλήθεια, άλλο η κακία, φαρμακόγλωσσα!

Τελικά υπάρχουν δύο αλήθειες. Η μία, η κανονική, αυτή που όταν την χρησιμοποιείς λέγεσαι ειλικρινής, ευθύς, διάφανος. Και υπάρχει η άλλη, η «αλήθεια» πίσω από την οποία βγάζεις αγένεια, κακία, σύμπλεγμα, μειονεξία, μικροπρέπεια.

Γράφει η Ελευθερία Παπασάββα

Το πρόσωπο του έχει ξεχαστεί, άλλωστε έχουν περάσει είκοσι χρόνια. Το πρόσωπο του συγκεκριμένου ανθρώπου θα το ξεχνούσε ο οποιοσδήποτε ακόμη και την επόμενη μέρα. Δεν είχε ήθος. Παιδεία. Απλό. Η μοναδική κουβέντα που μου είχε απευθύνει όμως ηχεί σαν χτεσινή. «Το ξέρεις ότι θα πεθάνει, ε;» Αν το μοναδικό πράγμα που ήξερα δεν ήταν αυτό, θα μπορούσε να στηθεί ολόκληρος διάλογος εκείνη τη στιγμή. Κι αν το σκηνικό δεν ήταν νοσοκομείο, ολόκληρος τσακωμός θα έλεγα.

Τι άλλο να «ξέρεις» μέσα στο δωμάτιο ενός ασθενούς που βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο ενός μεταστατικού καρκίνου που εδώ και λίγες ώρες έχει πέσει σε κώμα; Ότι θα ζήσει; Πόσο κακοήθης μπορεί να είναι μια τέτοια πρόθεση! Γιατί η πρόθεση του γιατρού εκείνου δεν ήταν να ενημερώσει έναν ανυποψίαστο συγγενή, αλλά να συνθλίψει την ψυχολογία ενός ανέκαθεν ενήμερου ενήλικα, από τη θέση ισχύος από την οποία μιλούσε. Εκείνη του γιατρού-«θεού». Αν τον ρωτούσε ένας συνάδελφος γιατί το είπε, θα απαντούσε αδιάφορα ότι είπε απλά την «αλήθεια».

Από τότε αυτή τη μορφή «αλήθειας» τη συνάντησα πολλές φορές πάνω σε διάφορα πρόσωπα. Είναι η «αλήθεια» που μαθαίνεις να ξεχωρίζεις κάθε φορά κι ευκολότερα όσο αποκτάς εξοικείωση με την άλλη, την πραγματική αλήθεια. Γιατί τελικά υπάρχουν δύο αλήθειες. Η μία, η κανονική, αυτή που όταν την χρησιμοποιείς λέγεσαι ειλικρινής, ευθύς, διάφανος. Και υπάρχει η άλλη, η «αλήθεια» πίσω από την οποία βγάζεις αγένεια, κακία, σύμπλεγμα, μειονεξία, μικροπρέπεια.

Έτσι, είναι μία μορφή «αλήθειας» να πεις στον άλλον «μοιάζεις με θλιμμένο καναρίνι μ’ αυτή τη μπλούζα». Μπορεί και να μοιάζει. Είναι όμως εξίσου αληθινό να πεις «μήπως να δοκίμαζες ένα άλλο χρώμα;» 

Είναι εύκολο να πεις σε κάποιος «ε, έχω δει και χειρότερα», είναι όμως εξίσου εύκολο (αν είσαι φτιαγμένος από άλλο υλικό) να πεις «μ’ αυτόν τον τρόπο θα φαινόταν καλύτερο». Είναι εφικτό να πεις, ως γνήσιος προφήτης, σε κάποιον «με τις επιλογές αυτές που κάνεις θα μείνεις μόνος στη ζωή σου» και ίσως είναι και μια φρικτά πιθανή πραγματικότητα. 

Ποιος ο λόγος όμως να πληγώσεις έναν άνθρωπο; Μπορείς κάλλιστα να του εξηγήσεις ότι μ’ έναν άλλον χειρισμό των πραγμάτων μάλλον θα έχει καλύτερη ποιότητα ζωής. Το σίγουρο είναι ότι μ’ αυτόν τον δεύτερο τρόπο ΚΑΙ οι δύο δε θα μείνετε μόνοι στη ζωή.

Αυτήν την κατηγορία εκφραστών της «αλήθειας» τη συναντάς σε διάφορες ιδιότητες. 

Είναι οι χειριστικοί εκείνοι γονείς που παραβιάζουν την παιδικότητα και τη φυσική αφέλεια των παιδιών χρησιμοποιώντας λεκτική βία στο όνομα κάποιας «αλήθειας». 

Είναι οι υποτιθέμενοι «φίλοι» που δε χρωστούν καλή κουβέντα για κανέναν και που σε πληγώνουν σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε σου στραβοπάτημα, σε κάθε σου αδυναμία, με τη λογική του ότι «δε χαϊδεύουν αυτιά». 

Από το να χαϊδεύεις αυτιά μέχρι το να χτυπάς με λόγια υπάρχει τεράστια απόσταση. Αλλά αυτό είναι κάτι που δε γνωρίζουν οι «ειλικρινείς φίλοι» μας. Αντίθετα, μας φλομώνουν με την ταλαιπωρημένη εκείνη ατάκα «είμαι ο εαυτός μου, λέω αλήθειες κι αυτό δεν αρέσει» για να εκτονώσουν κάθε μικρόψυχη τάση τους. Όχι. Nα μην είσαι ο εαυτός σου, αν ο εαυτός σου είναι έτσι. Να είσαι κάτι άλλο, κάτι καλό, αν θες κάτι να είσαι. Μπορείς;

Αυτού του είδους την ειλικρίνεια ονομάζει η Μ. Βαμβουνάκη «φονική ειλικρίνεια» και διακρίνει τους «ειλικρινείς» σε δύο κατηγορίες. Στους κουτούς, εκείνους δηλαδή που κινούνται με το γράμμα του νόμου και κρίνουν χωρίς να έχουν σφαιρική άποψη των πραγμάτων. Χωρίς να ξέρουν τη δική σου οπτική, το πώς αισθάνεσαι ή το πώς εσύ αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα. Και υπάρχουν και οι σκληροί, ψυχροί άνθρωποι, οι σαδιστές του λόγου, που αρέσκονται να πετούν χολή για οτιδήποτε διακρίνουν. 

«…Μαχαιρώνουν τον άλλον εκσφενδονίζοντάς του άκριτα και ανάλγητα “ειλικρίνειες”. Και, επιπλέον, ικανοποιούνται σαδιστικά που πληγώνουν, ενώ ζητούν συγχαρητήρια για τη ντομπροσύνη τους. 

Πρόκειται για μιαν από τις πιο αντιπαθείς περιπτώσεις υποκρισίας… 

Συχνά ένα ψέμα από καλοσύνη είναι πολύ πιο αληθινό από την ειλικρίνεια όλων αυτών.» (Ο Παλιάτσος και η Άνιμα, 2006)

Υπάρχει πάντα κι ένας άλλος τρόπος. Ασφαλής και με βεβαιωμένα κρυμμένο ήθος. Να το βουλώσεις. Να μη σερβίρεις στον άλλον την περιβόητη «αλήθεια» σου. Να μη του μιλήσεις σκληρά κι επικριτικά επικαλούμενος «αλήθειες» και «ειλικρίνειες». Να το βουλώσεις, αγαπητέ. Αν δεν μπορείς να είσαι καλοπροαίρετος, βούλωσέ το. 

Μερικές φορές η αλήθεια υπάρχει στην αίσθηση και την αντίληψη του άλλου και δε χρειάζεται να την ακούσει από σένα. Και σίγουρα η αντικειμενική αλήθεια δεν έχει αφετηρία στο δικό σου στόμα. Μπορεί να μην πρέπει να ειπωθεί, να μην είναι ο χρόνος της ώριμος για να συζητηθεί. Μπορεί, όμως, και να κάνεις λάθος. Ποιος ο λόγος να γίνεσαι σκατόψυχος; Αν δεν σ’ αρέσει κάποιος ή κάτι, το/τον παρατάς. 

Γυρνάς πλάτη και οπίσθια και δεν ασχολείσαι. Το να εμμένεις σ’ αυτό ξεστομίζοντας «αλήθειες» σε κάνει γραφικό. Κι αυτό είναι αλήθεια. Χωρίς εισαγωγικά.

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι