Friday 17 October 2014

17 Οκτωβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Παιδικής φτώχειας
Η Ημέρα της Παγκόσμιας Ντροπής

Γεννιούνται παιδιά μέσα στην μιζέρια και τη στέρηση
 
«Η πιο θανατηφόρα μορφή βίας είναι η φτώχεια»
Μαχάτμα Γκάντι
 
Όταν όμως  μιλάμε για παιδική φτώχεια, δεν αναφερόμαστε σε  μορφή "βίας" αλλά σε "έγκλημα".


Μερικά χρόνια πριν, η φτώχεια ήταν συνδεδεμένη με τις υποανάπτυκτες χώρες. Εικόνες μακρινές που κανείς δεν περίμενε πως θα  έβλεπε στο διπλανό σπίτι ή ακόμα και στο δικό του… Παιδιά λιποθυμούν από την πείνα!
Ποιος το φανταζόταν πως στα ελληνικά σχολεία θα είχαμε κρούσματα παιδιών ασιτίας;
Η φτώχεια μας κτύπησε το κατώφλι ξαφνικά. Απρόσμενα. Ηρθε στις αναπτυγμένες χώρες, θέλοντας να «αποδείξει» πως δεν κάνει διακρίσεις.
Η σημερινή ημέρα Παγκόσμια Παιδικής φτώχειας ανταποκρίνεται πλέον σε όλο τον πλανήτη. Η ανθρωπότητα μοιάζει αδύναμη να αντιμετωπίσει την μορφή αυτή βίας, που εξαπλώνεται με ταχύτητα.
Παγκόσμιες οργανώσεις, ιδρύματα, δωρεές… δεν είναι πλέον αρκετές για να αντιμετωπίσουν την «μάστιγα» αυτή.
Γι αυτό, ας κοιτάξουμε ακριβώς δίπλα μας. Ας απλώσουμε το χέρι κι ας βοηθήσουμε, ο καθένας από το στέρημά του. 
 Ας ξυπνήσει μέσα μας η ανθρωπιά, ας ανοίξουμε τη πόρτα και ας στρώσουμε το τραπέζι μας για περισσότερους. Ας μοιραστούμε όλοι, ότι έχουμε!
περισσότερα εδώ

Κωστής Παλαμάς: «Τὸ πανηγύρι στὰ σπάρτα»

Στὸ πανηγύρι τὸ πανεύοσμο ἀπ᾿ τὰ σπάρτα
μὲ τὴ γλυκιὰν ἀνατολὴ γλυκοξυπνώντας
νὰ τρέξω βούλομαι κι ἐγὼ στὸ πανηγύρι...
Γιὰ κοίτα πέρα καὶ μακριὰ τὶ πανηγύρι
ποὺ πλέκουν τὰ χρυσὰ τὰ σπάρτα στὸ λιβάδι!
Στὸ πανηγύρι τὸ πανεύοσμο ἀπ᾿ τὰ σπάρτα
μὲ τὴ γλυκιὰν ἀνατολὴ γλυκοξυπνώντας
νὰ τρέξω βούλομαι κι ἐγὼ στὸ πανηγύρι,
θησαυριστὴς νὰ κλείσω μὲς τὴν ἀγκαλιά μου
σωροὺς τὰ ξανθολούλουδα καὶ τὰ δροσάνθια,
κι ὅλο τὸ θησαυρὸ νὰ τονε σπαταλέψω
στὰ πόδια τῆς ἀγάπης μου καὶ τῆς κυρᾶς μου.
Ὅμως βαθιὰ εἶναι τὸ ξανθόσπαρτο λιβάδι.
Κι ὅπως μιᾶς πρόσχαρης ζωῆς εἴκοσι χρόνων
κόβει τὸ λευκοστόλισμα θανάτου λύπη,
ἔτσι τὸν ἄκοπο γοργὸ μοῦ κόβει δρόμο
ἀτέλειωτος ἀνάμεσα ξεφυτρωμένος
ὁ κακὸς δρόμος μὲς τὰ βάλτα καὶ στὰ βούρλα.
Τ᾿ ἀγκαθερὰ φυτὰ ξεσκίζουνε σὰ νύχια
καὶ σὰν τὰ ξόβεργα τὸ χῶμα παγιδεύει
τοῦ κάμπου τοῦ κακοῦ στὰ βούρλα καὶ στὰ βάλτα,
ἐκεῖ ποὺ στὸ φλογόβολο τὸ ἁψὺ τοῦ ἥλιου
(ποῦ δρόσος μιᾶς πνοῆς; ποῦ σκέπασμα ἑνὸς δέντρου;)
σὰν ἀστραπὴ ἀργυρὴ χτυπάει τὰ μάτια ἡ ἅρμη.
Λιγοψυχῶ, λυγίζομαι, παραστρατίζω,
κι ἀποκάνω καὶ πέφτω, κι ἀποκαρωμένος
νοιώθω στὸ μέτωπο τ᾿ ἀγκάθια, καὶ στὰ χείλια
νοιώθω τὴν πίκρα τῆς ἁρμύρας, καὶ στὰ χέρια
νοιώθω τὴ γλίνα τῆς νοτιᾶς, καὶ στὰ ποδάρια
νοιώθω τὸ φίλημα τοῦ βάλτου, καὶ στὰ στήθη
νοιώθω τὸ χάιδεμα τοῦ βούρλου, νοιώθω ἐντός μου
τὴ μοίρα τοῦ γυμνοῦ καὶ τ᾿ ἀνήμπορου κόσμου.
(Ὦ! ποῦ εἶσαι, ἀγάπη καὶ κυρά μου;) Καὶ σὲ βάθη
δειλινῶν πορφυρῶν, πλούσια ζωγραφισμένων,
τὸ πανηγύρι ποὺ χρυσᾶ τὰ σπάρτα πλέκουν,
τὸ πανηγύρι τὸ πανεύοσμο στὰ σπάρτα,
μὲ βλέπει, μὲ καλεῖ, καὶ μὲ προσμένει ἀκόμα.

-------------------------------------
Ο ποιητής δεν έχει ακόμα κλείσει τα σαράντα του κι όμως νιώθει πως βρίσκεται μακριά από το μαγευτικό «πανηγύρι στα σπάρτα». Αυτό το πανηγύρι τον πρόσμενε σε όλη του τη ζωή.
Διατυπώνει όμως παράπονα ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό και τη μοίρα του, ενάντια στην απραγμοσύνη και τη δειλία του.
Τον κόσμο τον βλέπει σαν άφθαστο κάλλος: «χρυσά σπάρτα», «πανηγύρι πανεύοσμο», «ξανθολούλουδα», «δροσάνθια», «ξανθόσπαρτο λιβάδι».

Επίσης τον βλέπει και σαν ανικανοποίητη επιθυμία: πιστεύει ότι τα εμπόδια στο δρόμο του όπως, «ο θάνατος της γυναίκας του», «αγκαθερά φυτά», «βούρλα», «βάλτα», «αγκάθια», «πίκρα της αρμύρας», «γλίνα της νοτιάς» είναι στοιχεία αξεπέραστα γι΄αυτόν. Το πανηγύρι φαντάζει μακριά γι΄ αυτόν, θέλει όμως να παραβρεθεί σ΄αυτό το πανηγύρι: «να τρέξω βούλομαι κι εγώ στο πανηγύρι».

«Λιγοψυχώ, λυγίζομαι, παραστρατίζω, κι αποκάνω και πέφτω». Μέσα στις προσπάθειές του αυτές υποκύπτει. Από την άλλη όμως «το πανηγύρι το πανεύοσμο στα σπάρτα, με βλέπει, με καλεί, και με προσμένει ακόμα». Εδώ διαγράφεται ένας αισιόδοξος τόνος. Υπάρχει κάτι στον ορίζοντα που τον περιμένει κι αυτό είναι ο αγώνας που πρέπει να κάνει για να το αγκαλιάσει

«…νιώθω εντός μου τη μοίρα του γυμνού και του ανήμπορου κόσμου»: Αυτός ο στίχος είναι το τελικό συμπέρασμα από την εμπειρία, το σημείο του ποιήματος. Ο ποιητής νικιέται από την αντίσταση και πέφτει συντετριμμένος στη μέση της πορείας του. Δεν είναι ο άνθρωπος ο δυνατός της δράσης. 

…………………………………………
Καὶ σὲ βάθη
δειλινῶν πορφυρῶν, πλούσια ζωγραφισμένων,
τὸ πανηγύρι ποὺ χρυσᾶ τὰ σπάρτα πλέκουν,
τὸ πανηγύρι τὸ πανεύοσμο στὰ σπάρτα,
μὲ βλέπει, μὲ καλεῖ, καὶ μὲ προσμένει ἀκόμα.

548 παιδιά κακοποιήθηκαν στην Ελλάδα
κατά το πρώτο εξάμηνο του 2014

548 είναι τα περιστατικά που καταγγέλθηκαν.
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τον πραγματικό αριθμό των κακοποιημένων παιδιών, που προφανώς είναι υπερδεκαπλάσιος

Σύμφωνα με την Εθνική Γραμμή SOS 1056 για κακοποιήσεις παιδιών, ο αριθμός των παιδιών που έχουν κακοποιηθεί φθάνουν τα 548.
Από αυτά το 51% πρόκειται για αγόρια, το 41,5% κορίτσια, και στο 7,5% δεν έχει προσδιοριστεί το φύλο τους.
 
Σωματική κακοποίηση έχουν υποστεί τα παιδιά στο 43% των παιδιών, σεξουαλική το 0,5%, παραμέληση το 50%, εξώθηση σε επαιτεία το 4%, εξώθηση σε πορνεία το 1% και ψυχολογική βία το 1,5%.
Στο 40,5% των περιπτώσεων βίας θύτες ήταν και οι δυο γονείς, στο 36% η μητέρα, στο 15% ο πατέρας, στο 4,5% άτομο του συγγενικού περιβάλλοντος και 4% άλλο άτομο.
 
Συμπτώματα της παιδικής κακοποίησης μπορεί να είναι η ξαφνική αλλαγή στη συμπεριφορά ή στην απόδοσή του στο σχολείο, οι μαθησιακές δυσκολίες ή η αδυναμία συγκέντρωσης η οποία δεν μπορεί να αποδοθεί σε συγκεκριμένα οργανικά ή ψυχολογικά αίτια, όταν επίσης ο γονιός δείχνει μικρό ενδιαφέρον για το παιδί, αρνείται την ύπαρξη προβλημάτων ή κατηγορεί το παιδί για τα προβλήματα στο σπίτι ή το σχολείο, όταν επιτρέπει τους δασκάλους ή σε άλλους που φροντίζουν το παιδί να χρησιμοποιούν αυστηρή σωματική τιμωρία για να το πειθαρχήσουν αν το παιδί κάνει αταξίες.

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki