Ο εθισμός των παιδιών στα «μπράβο»

Μεγαλώνουμε παιδιά σε μια εποχή που, κακά τα ψέματα, η ατομική ευτυχία υπαγορεύεται πολλές φορές από την εικόνα που έχουν οι άλλοι άνθρωποι για εμάς. Όταν είναι μικρά τα παιδιά μας περιμένουν από εμάς να τα επαινέσουμε και να τα κάνουμε να αισθανθούν όμορφα για τον εαυτό τους. Αργότερα όμως επιζητούν αυτή την επιβεβαίωση από τους γύρω τους. Είναι σημαντικό όμως να μάθουν να αξιολογούν μόνοι τους τον εαυτό τους και να νιώθουν ικανοποίηση - ανεξάρτητα από τι λένε οι άλλοι. Αυτό είναι ένα κείμενο που πρέπει να διαβάσει κάθε γονιός που έχει παιδιά σε μικρή ηλικία.

Ψάχνουμε για επιβεβαίωση από όταν είμαστε μικρά παιδιά. Σύμφωνα με την Μory Fontanez, σύμβουλο ζωής, όλο αυτό ξεκινάει από την νηπιακή ηλικία. «Ένας 5χρονος τραγουδά ένα όμορφο τραγούδι και κοιτάζει τη μαμά ή τον μπαμπά του για να δει αν τους αρέσει αυτό που ακούν. Ένας 8χρονος βάζει γκολ και αμέσως γυρίζει το κεφάλι του στις κερκίδες για να δει αν οι γονείς του πανηγυρίζουν γι' αυτόν. Είναι φυσιολογικό και οφείλουμε να επαινούμε τα μικρά μας. Παράλληλα όμως πρέπει να τα μάθουμε να αξιολογούν τα ίδια τον εαυτό τους.»

Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν και μπαίνουν στον κόσμο των social media τόσο περισσότερη ανάγκη έχουν από επιβεβαίωση και επαίνους. Είναι σημαντικό όμως να μάθουν να νιώθουν καλά με τον εαυτό τους. Η Fontanez για παράδειγμα, προτείνει όταν ένα παιδί φέρνει έναν καλό βαθμό ή αντί να το επαινέσουμε, να του πούμε «Πρέπει να νιώθεις πολύ περήφανος για τον εαυτό σου». Έτσι μαθαίνουν ότι η δική τους γνώμη έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από των γύρων του.

Βοηθώντας τα παιδιά μας να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και να είναι σίγουρα για τον εαυτό και τις ικανότητές τους γίνονται πιο ευτυχισμένα. Πώς θα το πετύχουμε όμως;

Γίνετε πρότυπο

Να δείχνετε σίγουρη για τον εαυτό σας ακόμα κι αν δεν το αισθάνεστε. Δοκιμάστε νέα πράγματα. Είναι φυσιολογικό να επισημάνετε τυχόν δυσκολίες ή ανησυχίες, αλλά εστιάστε στα θετικά.

Τα λάθη κάνουν καλό

Διδάξτε στα παιδιά σας ότι όλοι κάνουν λάθη και όλοι μαθαίνουμε από αυτά. Αυτό τα βοηθά να καταλάβουν ότι θα υπάρξουν αποτυχίες, αλλά δεν τους καθορίζουν και μπορούν πάντα να προσπαθήσουν ξανά και ξανά για να επιτύχουν αυτό που θέλουν.

Θέστε στόχους

Θέστε στόχους, μικρούς και μεγάλους και ενθαρρύνετε το παιδί να κάνει το ίδιο.  Η επίτευξη αυτών φέρνει ευτυχία και χτίζει την αυτοπεποίθηση.

Κανείς δεν είναι τέλειος

Δεν υπάρχει τέλειος άνθρωπος. Όλοι κάνουμε λάθη, έχουμε άσχημες πλευρές και ενίοτε συμπεριφορές για τις οποίες δεν νιώθουμε ιδιαίτερα περήφανοι. Είναι όμως φυσιολογικό  - εξηγήστε στο παιδί σας ότι όλα αυτά που βλέπουν στο διαδίκτυο και τα social media, είναι απλώς όμορφες εικόνες και δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Αποδεχτείτε το παιδί σας γι' αυτό που είναι

Βεβαιωθείτε ότι το παιδί σας γνωρίζει ότι το αγαπάτε έτσι όπως είναι με τα ελαττώματα και τα χαρίσματά του. Δείξτε του έμπρακτα ότι είναι υπέροχο όλες τις ώρες και πιστέψτε μας, αυτό είναι κάτι που θα το βοηθήσει πολύ όταν αμφισβητεί τον εαυτό του.

Πληροφορίες: scarymommy.com

mama365.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Άνθρωποι και κτήνη...

Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που όταν την περάσει ο άνθρωπος μετατρέπεται στη στιγμή, δίχως τις περισσότερες φορές καν να το καταλαβαίνει, σε κτήνος.
Είναι εύκολα αντιληπτό πως τη γραμμή αυτή έχουν περάσει προ πολλού όσοι δίχως καμία αισχύνη βομβαρδίζουν ανθρώπους στα τυφλά ή σκοτώνουν αδιακρίτως συνανθρώπους τους. Δίχως καν τύψεις και εφιάλτες να συνοδεύουν τον ύπνο τους.
Είναι όμως μονάχα αυτοί εκείνοι που έχουν χάσει οριστικά και αμετάκλητα την ανθρώπινη τους ιδιότητα; Μήπως τελικά κι εσύ ή εγώ έχουμε περάσει αυτή τη γραμμή και απλά αρνούμαστε να το δούμε;
Μήπως τελικά κτήνος δεν είναι μονάχα εκείνος που πατάει το κουμπί αλλά και πολλοί άλλοι μαζί του;

Κλείνεις τα μάτια και τ' αυτιά σου στα εγκλήματα που συμβαίνουν καθημερινά σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ανέχεσαι σιωπηλά κοιτάζοντας τη δουλίτσα σου τις βόμβες, τον πόνο και τα δάκρυα μόνο και μόνο γιατί δεν είναι δίπλα σου.

Γυρνάς την πλάτη στη δυστυχία συνεχίζοντας τη μέρα σου σα να μη συμβαίνει τίποτα. Πατάς ένα απρόσωπο like ή κάποιο δακρύβρεχτο emoticon στο Facebook κάθε φορά που έρχεται στο χρονολόγιο σου μια φωτογραφία ενός παιδιού κάτω από ερείπια και αισθάνεσαι πως έχεις εκπληρώσει το καθήκον σου.
Τι σε κάνει όμως να πιστεύεις πως δεν έχεις ήδη διαβεί με την αδιαφορία σου τη γραμμή που χωρίζει τους ανθρώπους από τα κτήνη;

Πιστεύεις στο δικαίωμα της μόρφωσης, απαιτείς μάλιστα και καλύτερη ποιότητα στην εκπαίδευση του παιδιού σου την στιγμή που με τα ίδια σου τα χέρια σφραγίζεις ερμητικά την πόρτα του σχολείου για μη τη διαβούν παιδιά που γλύτωσαν από τη φρίκη του πολέμου.
Περιχαρακώνεσαι γύρω από τη θρησκεία και τη σημαία σου για να μη μολύνεις τον μικρόκοσμο σου με το διαφορετικό. Αντιμετωπίζεις ανθρώπους που ξεριζώθηκαν από τις εστίες τους ως μιάσματα που ήρθαν για να σου αλλάξουν τον, σάπιο, τρόπο που έμαθες να ζεις.
Φοβάσαι ν' αντικρίσεις στα μάτια, δεν τολμάς καν ν' αγγίξεις εκείνους που μέσα σε μια στιγμή άλλαξε δίχως να έχουν την παραμικρή ευθύνη ο κόσμος τους και που χτυπάνε την πόρτα σου εκλιπαρώντας για τη βοήθεια σου.
Τι σε κάνει λοιπόν να πιστεύεις πως δεν είσαι κι εσύ ένα ακόμα κτήνος;

Τα παιδιά της Συρίας δεν κοιμούνται τα βράδια πια. Κι όταν το καταφέρνουν, ο ύπνος τους διακόπτεται διαρκώς από εφιάλτες που σημάδεψαν ανεξίτηλα την ψυχή τους...
Τα παιδιά της Συρίας δεν πηγαίνουν πια στο σχολείο τους, δεν παίζουν ανέμελα στην αυλή με τους συμμαθητές τους, δε γελάνε, δεν τραγουδάνε. Κι όταν το κάνουν, πηγαίνουν σε κάποιο σχολείο γεμάτο τρύπες από οβίδες και ''έξυπνες βόμβες'' και νιώθουν πως κάθε στιγμή μπορεί να είναι και η τελευταία τους...
Τα παιδιά της Συρίας παίζουν ανάμεσα σε χαλάσματα και γκρεμισμένα σπίτια, κολυμπάνε σε τρύπες που άνοιξαν στη γη οι βόμβες που σκότωσαν τους δικούς τους ανθρώπους, τραγουδάνε μονάχα μοιρολόγια για τους χαμένους τους φίλους...
Τα παιδιά της Συρίας πνίγονται στη γειτονιά σου και κρυώνουν, πεινάνε και διψάνε στα στρατόπεδα που έφτιαξες για να τα φυλακίσεις...
Τι σε κάνει λοιπόν να πιστεύεις πως δεν είσαι κι εσύ ένα κτήνος που το ανέχεσαι αυτό και κλείνεις τα μάτια;

Πρέπει επιτέλους να επιλέξεις σε ποια πλευρά της γραμμής θα τοποθετήσεις τον εαυτό σου. Να αποφασίσεις επιτέλους αν είσαι άνθρωπος ή ένα ακόμα κτήνος...
Δεν έχεις άλλο περιθώριο να κλείνεις τα μάτια. Δεν μπορείς άλλο πια να γυρνάς το βλέμμα σου από την άλλη και να συνεχίζεις να επιτρέπεις να πεθαίνουν παιδιά και αθώες ψυχές.
Δεν μπορείς να συνεχίσεις να ζεις έτσι.
Πρέπει να πάψεις να είσαι συνένοχος στο έγκλημα. Αν θέλεις ακόμα να λέγεσαι άνθρωπος...

mygdalia