Όταν πιάνεις πάτο...

«και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί

να κατρακυλήσεις πιο βαθιά

στου Κακού τη σκάλα, -

για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί

θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!

τα φτερά,

τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!»

Κωστής Παλαμάς - Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου

... μπορείς να γίνεις μόνο η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου!

Ο καθένας από εμάς περνάει διάφορες φάσεις της ζωής του, κάποιες πιο δύσκολες και κάποιες πιο εύκολες. Μια καλή περίοδος της ζωής σου μπορεί να σε γεμίσει ενέργεια, χαρά, όμορφες στιγμές. Μια δύσκολη περίοδος μπορεί να περιέχει πόνο, στεναχώρια, κλάμα και λίγο κατάθλιψη. 

Όμως στα δύσκολα μαθαίνεις τον εαυτό σου.

Βλέπεις τα όριά σου, τις δυνάμεις σου και φυσικά τους ανθρώπους που είναι κοντά σου. 

Σκέφτεσαι τα λάθη σου και παίρνεις μαθήματα που θα σε βοηθήσουν στο επόμενο βήμα σου. Από τα λάθη μας και τις εμπειρίες μαθαίνουμε τι είναι η ζωή και τι θέλουμε να αλλάξουμε ώστε να την κάνουμε καλύτερη. Ο πάτος για τον καθέναν μας είναι διαφορετικός. Πάτο πιάνεις όταν βλέπεις τον εαυτό σου σε κατάσταση που δεν τον έχεις ξαναδεί.

Το βλέπεις σε εκείνα τα πρωινά που ξυπνάς και ίσα που μπορείς να βγάλεις φωνή. Ή κάποιες στιγμές που θες να φωνάξεις. 

Ο καθρέφτης σου φανερώνει κάποιον ξένο. Άλλη μια μέρα ν’ αντικρίζεις το είδωλo που δε θυμίζει καθόλου εσένα. Και να ντυθείς μ’ εκείνο το ουτοπικό χαμόγελο που χθες πέταξες κάπου μέσα στο σπίτι. Εκείνο το χαμόγελο που σου στερούσε οξυγόνο. Που πέταξες για ν’ ανασάνεις όταν δε σε έβλεπε κανείς.

Ο πάτος κάνει πάντα θόρυβο. Κάθε πόνος μπορεί να σε σύρει στα χαμηλά. Και ο πόνος προκαλεί θρήνο για ό,τι η ψυχή σου αντιλαμβάνεται σαν απώλεια. Θρηνείς για τις χαμένες σου ευκαιρίες, για τον εραστή σου, για τη ανεργία σου, την αφραγκία σου, το θάνατο, την αγάπη, την υγεία. Κι η λίστα δεν έχει σταματημό.

Δε γίνεται να αποφύγεις τη στιγμή της διάλυσης. Πάντα έρχεται αυτή η περίοδος που έχεις πιστέψει πως όλα έχουν χαθεί, Το αίσθημα της καταστροφής σε καταδιώκει. Όλα καταστρέφονται γύρω σου. Φαίνονται όλα τόσο ανεξέλεγκτα που στο τέλος μεταμφιέζεσαι σε ό,τι σιχαινόσουν.

Και μαθαίνεις πως οι καταστροφές γεννάνε λύκους που ουρλιάζουν σε κάθε σου βήμα. Μεταμορφώνεσαι σε αγρίμι. Μα όταν ξεφεύγεις από τον πάτο και επιτέλους ξανασυστήνεσαι, είσαι άνθρωπος με μορφή πιο προσιτή στην κοσμοθεωρία σου, στο μυαλό σου. Ένας ψυχισμός σοφότερος και με περίσσια τόλμη πια. Χάνεις την ηθική σου για λίγο, μα επισκευάζονται όσα έμπαζαν στην παλιά εκδοχή σου!

Ξεφορτώνεσαι όλα τα περιττά που είχες μαζέψει τόσα χρόνια. Γιατί μπορεί όταν πέφτεις να γνωρίζεις για πρώτη φορά το δαίμονά σου, αλλά οραματίζεσαι πεντακάθαρα πια τη ζωή που αξίζεις. Κάνεις ξεσκαρτάρισμα σε στόχους, αξίες και ανθρώπους. Κυνηγάς τις στιγμές γιατί περνάνε αστραπιαία. Σε μισείς. Αλλάζεις. Μα ύστερα σ’ αγαπάς. Και τότε μετατρέπεσαι σε ήρεμη δύναμη!

Κι αν το δεις λίγο διαφορετικά, στο τέλος δε θα μείνει η πτώση κι η υποτίμηση της αξιοπρέπειάς σου, αλλά ήταν η μεγαλύτερη ώθηση για να φτάσεις ψηλότερα από εκεί που ήσουν πριν. Κι όλα αυτά μέχρι τον επόμενο πάτο. Γιατί θα ξανάρθει. Αλλά εσύ θα έχεις μεγαλύτερη αυτογνωσία και πυγμή αυτή τη φορά.

Για να μπορέσεις να προχωρήσεις όμως θα πρέπει πρώτα να αναγνωρίσεις την κατάστασή σου και να την αποδεχτείς. Είναι πάντα δελεαστικό να προσπαθήσεις να ρίξεις όλο το φταίξιμο σε άλλους ανθρώπους ή εξωτερικές συνθήκες για το που βρίσκεσαι τώρα. 

Είναι ο πιο απλός τρόπος για να βραχυκυκλώσεις τη νέα ζωή που πας να φτιάξεις. Το πρώτο βήμα λοιπόν πρέπει να είναι να αποδεχτείς την κατάσταση. Το ζητούμενο δεν είναι να οικτίρεις τον εαυτό σου για τα λάθη σου, αλλά να καταλάβεις τι πρέπει να αλλάξεις στη ζωή σου αλλά και τι είναι στη δύναμή σου να αλλάξεις.

Όμως δεν είναι τυχαίο που πολλοί επιτυχημένοι άνθρωποι που άλλαξαν ριζικά τη ζωή τους έχουν συχνά ένα κοινό: 

Είχαν πιάσει πάτο με κάθε πιθανή έννοια. Το να πιάνεις πάτο είναι σκληρό και άσχημο, αλλά το καλό είναι πως αν το προσεγγίσεις σωστά, μπορεί να αποτελέσει το ξεκίνημα της νέας σου ζωής. της ζωής που πάντα ήθελες να κάνεις. Στην πραγματικότητα μπορεί να γίνει μία από τις πιο δυνατές εμπειρίες που κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει.

Όταν πιάνεις πάτο είναι η ευκαιρία σου! Συστήνεσαι με τον εαυτό σου, μαθαίνεις τα όριά σου τα ξεπερνάς γίνεσαι δυνατότερος πιο ανθεκτικός κι αυθεντικός, χτίζεις γερές βάσεις για τον εαυτό σου. Συγχαρητήρια! Είσαι πλέον η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου!

Και τώρα βρες μου ένα λόγο να φοβηθείς την κατρακύλα!

Δανάη Λιβανού

enallaktikidrasi
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ' τα σπίτια τους...

... τριγυρίζουν εκεί, 

μπλέκονται στα φουστάνια της μητέρας τους
την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει
σα να σπουδάζει τον ατμό και τον χρόνο. Πάντα εκεί.
Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα
σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή
καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια.

Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι
κι έχουν μια ξεχωριστή προτίμηση 
να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο
και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, 
τόσο που ο πόνος κάτω απ' τα πλευρά μας, 
δεν είναι πια απ' τη στέρηση μα από την αύξηση. 
Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,
είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι.

Γιάννης Ρίτσος

πηγή
Τα Τετράδια της Αμπάς
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΑ: Ποιοί πρέπει να μας κυβερνούν ή Πώς το life style εκμαύλισε τη Δημοκρατία

Φαίνεται πως εκείνοι που κατάντησαν την πολιτική ζωή της Ελλάδας στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα γνώριζαν πολύ καλά… τον Αριστοτέλη. 
Στα Πολιτικά ο Αριστοτέλης προβληματισμένος για το ποιο Πολίτευμα είναι το καλύτερο, περιγράφει τη Δημοκρατία και προβληματίζεται γι' αυτή....

Politics By Aristotle

Για τον Αριστοτέλη το καλό πολίτευμα είναι το συμφέρον για την Πολιτεία κι έχει να κάνει με το κατά πόσο ένα πολίτευμα συντελεί στο να μπορέσει να κατακτήσει ο κάθε πολίτης το κατά τον φιλόσοφο ύψιστο αγαθό, την Ευδαιμονία, που δεν είναι ούτε ο πλούτος, ούτε η ηδονή, αλλά κάτι σχετικό και διαφορετικό για κάθε άνθρωπο. Η Ηδονή είναι το φυσικό της επακολούθημα και ο Πλούτος η συνήθης προϋπόθεση της.

Στο σημερινό κοινωνικό κλίμα όμως, που αυτοαποκλήθηκε με τον ασαφή όρο «lifestyle», ο πολίτης δεν πρέπει να ξέρει, ούτε να μάθει ποτέ τι στ’ άλήθεια θέλει και τι είναι εκείνο που τον κάνει πραγματικά αποδεκτό και ευτυχισμένο. 

Με όρους Αριστοτέλη το Lifestyle είναι ό,τι δένει τα μάτια, ώστε κάποια από τα μέσα της Ευδαιμονίας να γίνουν αυτοσκοπός και ο νοητικός και ψυχικός κόσμος του πολίτη να μείνει στάσιμος, ώστε ούτε καν να μπορέσει να διανοηθεί τι μπορεί να είναι ο εξαιρετικά προσωπικός στόχος της Ευδαιμονίας του. 

Αντιθέτως οι ατομικές λύσεις ευτυχίας, η αρετή , η αξιοπρέπεια, η ηθική, η γνώση, το κοινό καλό, το υπέρτατο αγαθό, η φιλοσοφημένη ζωή χλευάζονται διαρκώς, έντονα και με κάθε τρόπο χαρακτηρίζονται ως επιλογές αποτυχημένων (losers), αφελών και συντηρητικών.

Απόσπασμα από το βιβλίο:

[…] Ποιος πρέπει, άραγε, να κυβερνά; Ο λαός; Οι πλούσιοι; Οι γενικής αποδοχής, Ο ικανότερος; Ένας φωτισμένος δικτάτορας;
Καθεμία από αυτές τις λύσεις εμφανίζει την ίδια αδυναμία με τις υπόλοιπες. Οπότε τι θα πρέπει να επιλέξουμε; […]
[…] Δεν είναι όμως κι ανόητο οι μετριότητες να παίρνουν τις αποφάσεις για θέματα σημαντικά κι όχι οι ξεχωριστοί πολίτες;
Όπως επίσης το ότι ο έλεγχος και η εκλογή των αρχόντων, έργα σπουδαιότατα, να ανατίθενται συχνά στο λαό; Και κυρίαρχος όλων να καθίσταται έτσι η εκκλησία του δήμου; Και στην εκκλησία να συμμετέχουν, να διασκέπτονται για το κοινό καλό και να δικάζουν, ανάμεσα στους χρηστούς, και πολίτες της κατωτάτης υποστάθμης και οποιασδήποτε ηλικίας; Και αρκεί έναντι αυτού το ότι ως ταμίες, πολίτες, στρατηγοί και λοιποί λειτουργοί εκλέγονται άτομα από ανώτερες κοινωνικές τάξεις;
Από την άλλη πλευρά όμως, κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ο θεσμός αυτός ίσως να είναι και ορθός. Επειδή ούτε ο δικαστής, ούτε το βουλευτής, ούτε το μέλος της εκκλησίας του δήμου είναι μεμονωμένα άρχων, αλλά μόνο μια απλή μονάδα ενός σώματος, κι αυτό είναι που άρχει. Οπότε, τελικά επί του λαού κυριαρχούν ο Δήμος, η Βουλή και το Δικαστήριο, ως σώματα που απαρτίζονται από πολλά άτομα, των οποίων συνολικά το εισόδημα είναι πολύ πιο μεγαλύτερο από όλων εκείνων οι οποίοι τους εξέλεξαν.
Όσο για το αρχικό μας ερώτημα, δηλ. το Ποιοι πρέπει να μας κυβερνούν, είναι προφανές ότι άλλη απάντηση δεν υπάρχει, εκτός από το ότι: Θα πρέπει να μας κυβερνούν οι χρηστοί νόμοι!
Κι από εκεί και περα, είτε ο άρχοντας είναι ένας, είτε μιλάμε για περισσότερους, πρέπει να έχει το δικαίωμα να εφαρμόζει δικές του λύσεις μόνο στις λεπτομέρειες, τις οποίες οι νόμοι δεν είναι δυνατό να ρυθμίσουν με ακρίβεια. Και, φυσικά, υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις, γιατί δεν είναι εύκολο να νομοθετήσει κανείς για όλα.
Εντούτοις το θέμα για το πώς πρέπει να είναι ο νόμοι ώστε να τους χαρακτηρίζουμε «χρηστούς» δεν έχει ξεκαθαριστεί ακόμη κι έτσι η αρχική απορία μας παραμένει, από αυτή την πλευρά της, άλυτη.
Όμως, όπως συμβαίνει με τα πολιτεύματα, έτσι και με τους νόμους, αναγκαστικά είναι φαύλοι ή καλοί, δίκαιοι ή άδικοι. Είναι όμως και το εξής φανερό: ΄Οτι οι νόμοι στα σωστά πολιτεύματα πρέπει αναγκαστικά να είναι δίκαιοι, όπως ότι τα φαύλα πολιτεύματα είναι φαύλα, επειδή οι νόμοι τους δεν είναι δίκαιοι.

 

periplous