Η Ελληνίδα φύλακας - άγγελος της κοινότητας των Μασσάι στην Κένυα

Κάτι που ξεκίνησε ως ένα ταξίδι για περιηγήσεις και σαφάρι στο επονομαζόμενο και «διαμάντι της Ανατολικής Αφρικής» έμελλε ν' αλλάξει τις ζωές εκατοντάδων ανθρώπων -κυρίως γυναικών και παιδιών- από τη φυλή των Μασσάι

Ήταν το 2002, όταν η Άννυ Καραγκούνη- Corsini ετοίμαζε τις βαλίτσες της για ένα οικογενειακό ταξίδι αναψυχής από την Ελβετία, όπου ζει από τη δεκαετία του '70, στην Κένυα. Αυτό όμως που ξεκίνησε ως ένα ταξίδι για περιηγήσεις και σαφάρι στο επονομαζόμενο και «διαμάντι της Ανατολικής Αφρικής» έμελλε ν' αλλάξει όχι απλώς την κοσμοθεωρία της αλλά και τις ζωές εκατοντάδων ανθρώπων -κυρίως γυναικών και παιδιών- από τη φυλή των Μασσάι.

«Το 2002 είχαμε πάει με τον άνδρα μου και τα δυο παιδιά μας στην Κένυα για τουριστικούς λόγους. Γνώριζα κάποιον που είχε μια οργάνωση εκεί και μού λέει: "θα σας πάω να δείτε χωριά που δεν έχουν δει ποτέ λευκό άνθρωπο"! Ήταν τα χωριά των Μασσάι, τελείως απομονωμένα και με τους ανθρώπους να ζουν σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Όταν γύρισα πίσω, ήμουν τελείως αλλαγμένη. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχουν πάνω στη γη τέτοιες συνθήκες διαβίωσης, ότι οι άνθρωποι ζουν τόσο φτωχά», αφηγείται στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η κ. Καραγκούνη, ιδρύτρια της μη κυβερνητικής οργάνωσης M.A.A. (Maasai Aid Association).

Η Άννυ Καραγκούνη- Corsini γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και μετά τις σπουδές της στο Μαθηματικό του Πανεπιστημίου Αθηνών πήγε στην Ελβετία όπου έκανε το μεταπτυχιακό της στην Αστροφυσική και Αστρονομία. Έκτοτε, 44 χρόνια τώρα, ζει στη Γενεύη, απ' όπου και αναπτύσσει πλούσια δράση με την οργάνωση που ίδρυσε, η οποία λειτουργεί από το 2004 υπό το ελβετικό και το κενυατικό νομικό πλαίσιο, με στόχο τη διασφάλιση του δικαιώματος παιδιών και γυναικών στην κοινότητα των Μασσάι (ή Μαασάι) στην παιδεία και την υγεία.

Χάρη σε δωρεές και χορηγίες, η οργάνωση προσπαθεί να εκπαιδεύσει όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά που ζουν υπό συνθήκες φτώχειας. Μέχρι σήμερα η ΜΑΑ παράσχει κάθε χρόνο περίπου 350 υποτροφίες σε μη προνομιούχα παιδιά -κυρίως κορίτσια- απομακρύνοντάς τα από τον αναλφαβητισμό, ενώ έχει χρηματοδοτήσει την κατασκευή δεκάδων σχολικών αιθουσών σε παραμελημένα χωριά.

Η M.A.A. έχει αναλάβει επίσης να φέρει εις πέρας μια άλλη «μάχη», για την εξάλειψη του φαινομένου της κλειτοριδεκτομής, μια πρακτική που εφαρμόζεται στα κορίτσια της κοινότητας των Μασσάι και, όπως επισημαίνει η οργάνωση, «είναι μια επιβλαβής παραδοσιακή πρακτική, που σχετίζεται με την άγνοια, επιζήμια αρχαία έθιμα και την έλλειψη επικοινωνίας των γυναικών Μασσάι με τον υπόλοιπο κόσμο». Μάλιστα, η κλειτοριδεκτομή στην κοινωνία των Μασσάι προηγείται του πρόωρου και καταναγκαστικού γάμου, στον οποίο ωθούνται μικρά κορίτσια, ακόμη και από την ηλικία των 10 ετών!

«Στην πρώτη εκείνη επίσκεψη στους Μασσάι το 2002, γιόρταζαν την περιτομή του γιου του αρχηγού του χωριού και την κλειτεριδοκτομή της κόρης. Εκεί ήταν που έπαθα σοκ. Δεν μπορούσα να το φανταστώ αυτό που συνέβαινε αλλά λόγω της πολιτισμικής διαφοράς και της γλώσσας δεν επενέβην αλλά το κράτησα μέσα μου κι "έβραζα". Όταν, λοιπόν, γύρισα στη Γενεύη, ενημερώθηκα για το θέμα, μίλησα με τους συναδέλφους μου στην τράπεζα, όπου δούλευα στον τομέα της πληροφορικής, και συγκροτήσαμε μια οργάνωση ερασιτεχνική. Τον επόμενο χρόνο ξαναπήγα μόνη μου στα χωριά αυτά, αλλά με διερμηνέα, κι έτσι άρχισε αυτή η "περιπέτεια". Άρχισα να εξηγώ στις γυναίκες Μασσάι, ότι οι υπόλοιπες γυναίκες στον κόσμο δεν έχουν κάνει κλειτοριδεκτομή κι ότι αυτό δεν είναι η κανονικότητα. Έτσι βρέθηκα μέσα στον ακτιβισμό», εξηγεί η κ. Καραγκούνη.

Θυμάται, μάλιστα, πως στο πρώτο σεμινάριο για την κλειτοριδεκτομή σε αγροτικό χωριό, ήρθαν οι γυναίκες του χωριού και της είπαν: «Μα καλά, ξέρετε όλα αυτά τα πράγματα και δεν ήρθατε να μας τα πείτε μέχρι σήμερα;»...

17 χρόνια προσφοράς στους Μασσάι

Στα 17 χρόνια δραστηριοποίησής της στην Κένυα, η M.A.A. έχει κατασκευάσει δεκάδες σχολικές αίθουσες κι έχει υλοποιήσει μια σειρά από άλλα πρότζεκτ, με στόχο την ενδυνάμωση κυρίως των γυναικών στη διαφορετική αυτή κοινωνία, όπου ζουν. «Η κατανόηση της κοινωνίας έρχεται λίγο λίγο. Όσο κάποιος τους συναναστρέφεται, τόσο περισσότερο βλέπει σιγά σιγά τα προβλήματά τους», τονίζει η κ. Καραγκούνη.

Μάλιστα, η πανδημία μπορεί να «πάγωσε» τις δραστηριότητες σ' όλο τον πλανήτη τον τελευταίο έναν και πλέον χρόνο, αλλά δεν στάθηκε ικανή να σταματήσει το σημαντικό έργο της οργάνωσης στην κοινότητα των Μασσάι.

Το 2020, η M.A.A. ξεκίνησε -μεταξύ άλλων- ένα πρότζεκτ, με ορίζοντα τριετίας που αφορά τη στήριξη της γυναικείας επιχειρηματικότητας. Συγκεκριμένα χρηματοδοτήθηκε η εγκατάσταση ενός ηλεκτρικού φράχτη με ηλιακά πάνελ γύρω από τη φάρμα που διαχειρίζονται γυναίκες, ενώ αγοράστηκαν σπόροι και γεωργικά εργαλεία αλλά και κατσίκες προκειμένου να αναπτυχθεί μια μονάδα αναπαραγωγής από τα μέλη του γυναικείου συνεταιρισμού. Μάλιστα, από τη δράση αυτή, την οποία χρηματοδοτούν για μια τριετία ο Δήμος της Γενεύης και το Ίδρυμα της BNP- Paribas, ωφελούνται τρία χωριά στη νότια Κένυα.

«Οι γυναίκες δεν έχουν το δικαίωμα να κατέχουν κοπάδια, παρά μόνο μια κατσίκα. Οι αγελάδες είναι μόνο προνόμιο των ανδρών. Αυτές οι γυναίκες, λοιπόν, που θα προσπαθήσουν να στείλουν τα κορίτσια τους στα σχολεία και να μην παντρευτούν νωρίς χρειάζονται ενδυνάμωση. Πώς θα γίνει αυτό; Με τη γεωργία για να γίνουν οικονομικά αυτόνομες», σημειώνει η κ. Καραγκούνη, εξηγώντας τη φιλοσοφία του νέου πρότζεκτ. Εξηγει δε, πως καθώς τα χωριά των Μασσάι βρίσκονται δίπλα σε εθνικά πάρκα με άγρια ζώα κρίθηκε αναγκαία η ανέγερση φράχτη με ηλιακά πάνελ προκειμένου να διαφυλαχθεί το ζωικό και γεωργικό κεφάλαιο.

Εν μέσω πανδημίας, η M.A.A. έκανε ένα ακόμη σπουδαίο έργο στην περιοχή χρηματοδοτώντας την εξασφάλιση βασικών ειδών διατροφής για χωριά που απειλούνταν από την πείνα. «Φέτος τα σχολεία ήταν κλειστά λόγω της πανδημίας και οι άνθρωποι άρχισαν να λιμοκτονούν καθώς έκλεισαν και οι υπαίθριες αγορές και δεν μπορούσαν να κάνουν ανταλλαγές τροφίμων για να φάνε. Μού έγραφαν: "θα πεθάνουμε από την πείνα προτού μας βρει ο κορονοϊός και μας σκοτώσει". Έτσι, τα χρήματα που θα δίναμε για τα σχολεία τα μετατρέψαμε σε τρόφιμα. Για να έχουν τουλάχιστον ένα βασικό γεύμα την ημέρα κυρίως τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι», επισημαίνει η κ. Καραγκούνη.

Το «αντίδωρο» της προσφοράς
Στην ερώτηση τι «παίρνει» η ίδια από την ενασχόλησή τους με τους Μασσάι, η απάντηση είναι ξεκάθαρη: «Είναι υπέροχο το συναίσθημα να βοηθάς κάποιον που έχει ανάγκη και να βλέπεις ότι η δουλειά σου αποδίδει καρπούς. Αυτό δεν το βλέπουμε στον επαγγελματικό τομέα, αφού συνήθως κάνουμε βιοποριστικά επαγγέλματα. Το να κάνεις κάτι και να βλέπεις ότι αποφέρει θετικά αποτελέσματα και ενδυναμώνει κοινωνίες είναι μια χαρά που δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα».

Κάθε επίσκεψή της στα χωριά των Μασσάι είναι και μια μικρή γιορτή, αφού την υποδέχονται με τραγούδια και στήνουν μικρές γιορτές. «Κάποιος μού είπε πως ούτε όταν βουλευτής επισκέπτεται την περιοχή τους δεν τυγχάνει τέτοιων τιμών!», λέει χαμογελώντας πλατιά για την αγάπη που παίρνει ως «αντίδωρο» απ' αυτούς τους ανθρώπους.

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ

protothema.gr

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τα μωρά αρχίζουν να γελούν πολύ πριν μιλήσουν

Τα μωρά αρχίζουν να γελούν πριν μιλήσουν, και αυτός ο υπέροχος ήχος αποτελεί μια δυναμική πηγή ανθρώπινης επικοινωνίας και σύνδεσης, όπως αναφέρει ο ψυχολόγος και ερευνητής Caspar Addyman. Υπάρχουν ελάχιστοι πιο ευχάριστοι ήχοι στον κόσμο από το γέλιο ενός μωρού.

Όπως αποδεικνύεται, η πρόκληση του γέλιου τους ελάχιστα έχει να κάνει με φανταχτερά παιχνίδια ή χαζά αστεία. Στην πραγματικότητα, το απαραίτητο συστατικό είναι τόσο εμφανές όσο και απλό. Αυτά τουλάχιστον ισχυρίζεται ο Βρετανός ερευνητής Caspar Addyman, που περνά τη μέρα του μελετώντας αυτή την καταπληκτική ερώτηση: Τι κάνει τα μωρά και τα μικρά παιδιά να γελούν;

Τα μωρά γελούν πριν μιλήσουν, κάτι που καθιστά το γέλιο ένα από τα πρωιμότερα στοιχεία ως το πώς εμείς οι άνθρωποι βιώνουμε τον κόσμο. Αυτό είναι που ενδιαφέρει και τον Addyman, καθηγητή αναπτυξιακής ψυχολογίας στο Goldsmiths InfantLab. Θέλησε να μελετήσει πώς μαθαίνουν τα μωρά, αλλά, σε αντίθεση με έναν επιστήμονα που εργάζεται με ενήλικα υποκείμενα, εκείνος ασχολείται με μωρά.

Αν και τα μωρά τυπικά λένε τις πρώτες τους λέξεις όταν είναι περίπου 9-12 μηνών, οι μελέτες έχουν βρει ότι αρχίζουν να γελούν πολύ νωρίτερα – στους 3 μήνες περίπου ζωής. Ο Addyman, που δεν έχει δικά του παιδιά, εμπνεύστηκε από αυτό το γεγονός. Αναρωτήθηκε αν το γέλιο θα μπορούσε να αποτελέσει «τη μυστική είσοδο μέσα από την οποία θα μπορούσαμε να δούμε τι σκέφτονται τα μωρά».

Ένα από τα βασικά του συμπεράσματα είναι πως αυτό που κυρίως πυροδοτεί το πρώιμο γέλιο είναι η πράξη του μοιράζομαι. Αυτό αποδείχτηκε σε εργαστηριακή έρευνα με προσχολικές ηλικίες. Για το πείραμα, ο Addyman παρατήρησε πώς τα παιδιά ηλικίας 2,5 – 4 χρονών αντιδρούσαν σε ένα αστείο καρτούν όταν το έβλεπαν μόνα τους, με άλλο ένα παιδί και με μια ομάδα.

Τα παιδιά γελούσαν οκτώ φορές περισσότερο όταν ήταν με άλλο παιδί παρά όταν παρακολουθούσαν το καρτούν μόνα τους – παρόλο που ανέφερα ότι το καρτούν ήταν το ίδιο αστείο και στις δύο περιπτώσεις. Ο Addyman περίμενε ότι το γέλιο ενός παιδιού θα αυξανόταν ανάλογα με το μέγεθος της παρέας.

Όμως το ενδιαφέρον ήταν ότι τα παιδιά δεν γελούσαν περισσότερο σε μεγάλη ομάδα σε σύγκριση με όταν με ένα άλλο άτομο. Αυτό, όπως συμπέρανε, δείχνει ότι το γέλιο είναι κάτι παραπάνω από μια μεταδοτική αντίδραση. Αντιθέτως, είναι ένα σήμα προς κάποιον άλλο ότι βρίσκεται εκεί, δίπλα του.

Η ανάγκη να επικοινωνούμε μέσω του γέλιου έχει βαθιές ρίζες στην ανάπτυξή μας ως είδος. Η εξελικτική βιολογία υποστηρίζει ότι είναι ένας τρόπος να μοιραζόμαστε με τους άλλους ανθρώπους – και έτσι να ανήκουμε.

Πηγή

enallaktikidrasi.com
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι