Συναντώντας το παιδί της Αναδοχής Μια στιγμή, αμέτρητα συναισθήματα

Tρεις Έλληνες ταξίδεψαν χιλιόμετρα μακριά για να συναντήσουν από κοντά το Ανάδοχο παιδί που υποστηρίζουν μέσω του προγράμματος της ActionAid και επιστρέφοντας έφεραν μαζί την ελπίδα για έναν κόσμο πιο όμορφο.

Ο Μανώλης και η Ελένη Διακογεωργίου ψάχνονταν για καιρό προτού καταλήξουν να γίνουν Ανάδοχοι στην ActionAid. 

Είχαν μια επιφύλαξη γιατί άκουγαν διάφορα για τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, αλλά ένιωθαν και πολύ έντονη την ανάγκη να κάνουν κάτι, να προσθέσουν μια σταγόνα στον ωκεανό, θεωρώντας πως, αν όλοι όσοι μπορούν, προσθέσουν τη δική τους σταγόνα, ο κόσμος θα αλλάξει.

Ο τρόπος που δουλεύει η συγκεκριμένη οργάνωση, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις αιτίες της φτώχειας, αλλά και αυτή η σχέση που αποκτάς με το παιδί της Αναδοχής, ήταν που τους ώθησε να γίνουν Ανάδοχοι. 

«Την Αναδοχή δεν την κάναμε για να πούμε ότι ένα παιδί περιμένει πό εμάς, την Αναδοχή την κάναμε για τη σταγόνα, αυτή του ωκεανού, αυτό είναι η Αναδοχή, δεν είναι ότι παίρνεις ένα παιδί δικό σου».

Τα χρήματα που δίνουν κάθε μήνα γνωρίζουν ότι δεν πηγαίνουν στο παιδί αλλά στηρίζουν όλη την κοινότητα όπου ζει. Είναι ο τρόπος που σύμφωνα με την ActionAid μπορεί να αλλάξει η ζωή των φτωχών και περιθωριοποιημένων ανθρώπων αυτού του πλανήτη. Το ζεύγος Διακογεωργίου παρόλο που αγαπά πολύ τα ταξίδια, δεν είχε στο μυαλό του να συναντήσει τη μικρή Nguyen Thi. 

Είχαν και τις επιφυλάξεις τους, κατά πόσο η επαφή θα μπορούσε να διαταράξει τον κόσμο του παιδιού. 

Μετά από συναντήσεις και συζητήσεις με το γραφείο της ActionAid, αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν το ταξίδι στο Βιετνάμ, και να γνωρίσουν το κοριτσάκι από κοντά.

Η Ελπίδα Λιβανού από την άλλη, επίσης Ανάδοχος της ΑctionAid σε τρεις διαφορετικές χώρες, είχε έρθει από νωρίς σε επαφή με την ιδέα ενός τέτοιου ταξιδιού, καθώς η μητέρα της έχει συμμετάσχει σε πολλά ταξίδια αλληλεγγύης με την ActionAid κι έτσι η συμμετοχή της στο ταξίδι που πραγματοποίησε η οργάνωση στη Ρουάντα, όπου ζει ο Kwizera, έγινε χωρίς δεύτερη σκέψη. 

Ήταν γι’ αυτήν ένα όνειρο που θα γινόταν πραγματικότητα. «Θυμάμαι, καθόμασταν μαζί με τους άλλους Αναδόχους σε μια αίθουσα νηπιαγωγείου και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Με το που ήρθε, αγκαλιαστήκαμε και αυτός γελούσε δυνατά και κοιτούσε κάτω. Η στιγμή αυτή, το γέλιο του, τα μάτια του που έλαμπαν, είναι μία στιγμή που από τότε γεμίζει την καθημερινότητά μου. Εκτός από το χαμόγελό του Kwizera, είδα πόσο μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο. Γυναίκες κακοποιημένες, να στέκονται ξανά στα πόδια τους, παιδιά να πραγματοποιούν μέσω της εκπαίδευσης τα όνειρά τους. Αποκτάς κι εσύ μαζί τους ελπίδα για έναν κόσμο πιο όμορφο».

Για την Ελένη και τον Μανώλη η εμπειρία ήταν το ίδιο έντονη. Μετά από μια διαδρομή 4½ ωρών με αυτοκίνητο και 15 λεπτών με τα πόδια από το Χο Τσι Μινγκ στο απομακρυσμένο χωριό του παιδιού, αντάμωσαν μια υποδοχή 20 περίπου ατόμων, από τη στενή οικογένεια μέχρι τον πρόεδρο του χωριού! 

Μέσα σε όλο τον κόσμο αναγνώρισαν αμέσως το παιδί: «απλά κάνεις το συνειρμό και φέρνεις στο μυαλό τη φωτογραφία». 

Οι πρώτες στιγμές αμηχανίας πέρασαν με τα δώρα που είχαν φέρει οι επισκέπτες για όλα τα παιδιά της κοινότητας, καθώς βασικό μέλημα του προγράμματος είναι να μην ευνοούνται κάποια παιδιά μεμονωμένα, αλλά όλη η κοινότητα. 

Οι τέσσερις ώρες που έμειναν με το παιδί πέρασαν πολύ γρήγορα κι έφτασαν στη δυσκολότερη στιγμή που ήταν ο αποχωρισμός: «ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι, να δεις αυτή η γιαγιά τι κλάμα που έκανε», λένε με ζωντανή ακόμα τη συγκίνηση στον τόνο της φωνής τους. Πώς θα περιέγραφαν την όλη εμπειρία; 

«Απλά συγκλονιστική, δεν εκφράζονται με λόγια τα συναισθήματα του καθενός την ώρα που θα βρεθεί εκεί, την ώρα που θα φύγει, την ώρα που θα το σκεφτεί την ώρα που θα κοιτάζει στο κομπιούτερ τις φωτογραφίες, αυτά δεν μπορείς να τα εκφράσεις κι ας είναι πλούσια η ελληνική γλώσσα!».
real.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι