Sunday 19 June 2016

Να δούμε τι άλλο θα ακούσουμε! - Παιδιά 4 ετών ρωτούνται τι φύλο επιλέγουν να είναι πριν αρχίσουν το σχολείο

Γονείς στην Βρετανία έγιναν έξω φρενών όταν δέχτηκαν μία επιστολή που τους έλεγε να βοηθήσουν τα τετράχρονα παιδιά τους να επιλέξουν ένα φύλο πριν αρχίσουν το δημοτικό σχολείο.
Four-Year-Olds Being Asked To Choose Gender in Britain

Το Δημοτικό Συμβούλιο του Μπράιτον και Χοβ απέστειλε μια επιστολή σε εκατοντάδες οικογένειες λέγοντάς τους ποιό σχολείο το παιδί τους θα παρακολουθήσει τον Σεπτέμβριο, αλλά τους ζήτησε να ανταποκριθούν στο τι φύλο προτιμά το παιδί τους.
Μαζί με το κύριο κείμενο της επιστολής, υπήρχε και ένα σημείωμα δίπλα από το κουτάκι επιλογής για αρσενικό / θηλυκό εξηγώντας ότι το εθνικό σύστημα καταγραφής δίνει μόνο δύο επιλογές για το φύλο, αλλά να βοηθήσουν το παιδί τους να επιλέξει ένα φύλο με το οποίο ταυτίζεται πιο πολύ.
Έγραφε: «Αναγνωρίζουμε ότι όλα τα παιδιά και οι νέοι δεν ταυτίζονται με το φύλο που τους είχε ανατεθεί κατά τη γέννηση ή μπορεί να προσδιορίζονται με ένα φύλο εκτός από αρσενικό ή θηλυκό, ωστόσο τα τρέχοντα συστήματα (σε εθνικό επίπεδο) καταγράφουν τα φύλα μόνο ως αρσενικό ή θηλυκό.
«Παρακαλώ να υποστηρίξετε το παιδί σας για να επιλέξει το φύλο με το οποίο ταυτίζεται περισσότερο. Ή εάν έχει μια άλλη ταυτότητα φύλου παρακαλώ αφήστε κενό και να το συζητήσετε με το σχολείο του παιδιού σας».Οι γονείς έχουν επικρίνει την κίνηση υποστηρίζοντας ότι τα παιδιά θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να «απολαύσουν την αθωότητά τους».
Το περιέγραψαν επίσης ως «επικίνδυνη προσέγγιση» αφού τα τετράχρονα δεν έχουν ακόμα μια ενήλικη άποψη του κόσμου ή δεν κατανοούν πλήρως τους ρόλους των φύλων.
Μια μητέρα είπε: «Τα παιδιά δεν έχουν πρόσβαση σε μια ενήλικη προβολή του κόσμου – δεν κατανοούν πλήρως τη μονιμότητα, τις κοινωνικές δομές, τι είναι εφικτό και τι δεν είναι δυνατό.
«Τα τετράχρονα δεν έχουν γενικά σταθερές απόψεις και συχνά δεν κατανοούν πλήρως ότι το φύλο, το χρώμα τους ή ακόμη και τα είδη είναι σταθερά.
Η αντιμετώπιση των παιδιών σαν να είναι ενήλικοι είναι μια επικίνδυνη προσέγγιση από ένα σημείο προστασίας. Δεν είναι ενήλικες – αφήστε τα να απολαύσουν την αθωότητα και τη δημιουργικότητα της παιδικής ηλικίας τους».

Ο βουλευτής Andrew Bridgen επέκρινε επίσης τη σημείωση, λέγοντας στην The Sun: «Τα σχολεία πρέπει να διδάσκουν στα παιδιά να διαβάζουν και να γράφουν, όχι να τα ζητά να εξετάσουν ανταλλαγές των φύλων».
Η Σύμβουλος του Μπράιτον και Χοβ για την ισότητα, Emma Daniel, δήλωσε ότι η αλλαγή στη μορφή ήταν μια απάντηση στις οικογένειες και τα αιτήματα των σχολείων να είναι πιο περιεκτική.
Είπε: «Η φόρμα εγγραφής των μαθητών μας ζητά μια σειρά πληροφοριών από τους γονείς και κηδεμόνες για τα παιδιά και τους νέους όλων των ηλικιών που εισέρχονται σε μια νέα σχολική κοινότητα.
«Οι γονείς και φροντιστές καλούνται να δηλώσουν το φύλο του παιδιού τους ως αρσενικό ή θηλυκό. Για τη μεγάλη πλειοψηφία των οικογενειών αυτό είναι πολύ απλό.

«Έχουμε τοποθετήσει το πρόσθετο κείμενο σχετικά με την ταυτότητα του φύλου ως απάντηση στις εκκλήσεις από τις οικογένειες, τους νέους και τα σχολεία για να δείξουμε μια περιεκτική προσέγγιση με το φύλο.

«Υπάρχουν αυξημένοι αριθμοί παιδιών και νέων σε εθνικό επίπεδο που αναγνωρίζονται ως τρανς. Πολλά τρανς άτομα σε εθνικό επίπεδο αναφέρουν ότι έχουν πέσει θύμα εκφοβισμού όταν ήταν στο σχολείο.Αναγνωρίζοντας το φάσμα των ταυτοτήτων φύλου στις κοινότητες του σχολείου μας, βοηθάμε στη διασφάλιση τα σχολεία να είναι ασφαλείς χώροι για όλους».
Η διαμάχη έρχεται μόλις τρεις μήνες αφότου το συμβούλιο έστειλε μια ...
..........

η συνέχεια εδώ: vimaorthodoxias

Να μπορείς να λες «Μπαμπάααα;;;»...

Γράφει η Μένια Τσιμπίδη, καθηγήτρια Αγγλικής
Φιλολογίας.

Για τον μπαμπά μου…

Διαβάζω τόσα ωραία, τρυφερά, αληθινά και συναισθηματικά άρθρα σήμερα με αφορμή τη γιορτή του πατέρα.
Λοιπόν που λέτε, εγώ δεν ήμουν ποτέ η πριγκίπισσα και η πιο όμορφη του κόσμου…
Παρόλο που κι ασχημόπαπο δεν με έλεγες…
Κι όμως.
Δεν ένιωσα ποτέ, ούτε σαν μικρό κοριτσάκι, πως ήμουν ιδιαίτερη.
Έξυπνη, όμορφη, τρυφερή, αλλά και δυναμική.
Δεν τα ξεστομίζει κάτι τέτοια ο μπαμπάς μου!

Είναι για να λέγονται σ' αυτούς που θέλουν το «μπράβο». Τους λίγους. Τους μαλθακούς. Είναι γελοίες τέτοιες κουβέντες και στερούνται ουσίας…
Και περνούσαν τα χρόνια.Και γινόμουν και έξυπνη και πνευματώδης και τρυφερή και δοτική. Και χιούμορ ωραίο είχα και δημοφιλής ήμουν και όλοι να με κάνουν παρέα ήθελαν.
Μου έλειπε όμως, ή έτσι ένιωθα τουλάχιστον, η επιβράβευση του μπαμπά. Γιατί στήριξη είχα. Πάντα. Σιωπηλή, σοβαρή, ήρεμη, χωρίς εξάρσεις και υπερβολές. Αλλά είχα και κριτική. Εύστοχη και επί του θέματος. Που σπάνια, ως ποτέ θα έλεγα, δεν ήταν καλά μελετημένη και ορθή.
Όλες οι φίλες μου, με το τίποτα, έπαιρναν τα εύσημα, τα μπράβο και τα συγχαρητήρια. Και εγώ έπρεπε να κάνω κι άλλα. Να προσπαθήσω κι άλλο.
Αφού μπορώ, γιατί όχι; Μόνιμη επωδός…
Κάποια στιγμή στα 27 πια, η κολλητή μου μου είπε μια κουβέντα που ποτέ δεν θα ξεχάσω.

Εγώ έχω το εξής θέμα: Αγγίζω πολύ.! Αγκαλιάζω, ακουμπάω, χαϊδεύω, κάνω έντονες χειρονομίες με τα χέρια καθώς μιλάω, και μου είπε λοιπόν σε μια παρόμοια περίσταση, πως έχω πάρει πολλή αγάπη. Γι” αυτό δίνω πολλή και απλόχερα. Μπορεί. Ξέρω σίγουρα πως ένιωθα να μ' αγαπούν σ’ όλη μου τη ζωή. Αρκετά καλή δεν ένιωθα.
Για τον μπαμπά μου συγκεκριμένα.
Πολύ ψηλά αυτός ο πήχης βρε παιδί μου. Και αγωνιζόμουν να τον φτάσω. Να νιώσει κι αυτός περήφανος. Να πιστέψει πως καλά τα έχει κάνει όλα. Και να επαναπαυτεί λιγάκι. Μπα…
Ώριμη γυναίκα και μαμά πια, το πιο σημαντικό, γιατί εγώ με την ωριμότητα δεν είμαστε και κολλητοί, για ένα πράγμα είμαι απόλυτα σίγουρη. Ό,τι κι αν έχω καταφέρει στη ζωή μου μέχρι τώρα -λίγο ή πιο πολύ, μικρή σημασία έχει- το οφείλω στον μπαμπά. Όχι στη μαμά. Όχι και στους δύο. Στον μπαμπά.
Με έσπρωχνε όταν εγώ νόμιζα πως με φρενάρει.
Με εμψύχωνε όταν εγώ νόμιζα πως με αποθαρρύνει.
Και όταν έφτασε η κρίσιμη στιγμή, άφησε το σπίτι του και την ηρεμία του και ήρθε μαζί μου στην επαρχία! Στον πρώτο μου διορισμό. Τα δυο μας. Να βρούμε σπίτι, να το εξοπλίσουμε, να μάθουμε την πόλη, να ανοίξω τα φτερά μου έξω απ” την Αθήνα. Παιδί της πόλης μια ζωή γαρ..
Αν δεν ερχόταν, δεν ξέρω αν θα πήγαινα. Ήθελα πολύ βέβαια, αλλά ήμουν και λιγάκι βολεμένη. Φροντιστήρια, ιδιαίτερα, παρέες, έξοδοι, ξενύχτια.
Που να τραβιέσαι;

Εκείνος το ήξερε όμως. Παρόλο που ποτέ δεν το παραδέχτηκα.
Και έτσι… μαζί στη χαρά και στο νέο ξεκίνημα.
Μαζί και στον μεγαλύτερο πόνο, χρόνια μετά. Που μαλάκωνε μόνο χάρη στην ολιγόλογη, λακωνική, ήρεμη στήριξη του, που σε μένα μόνο φανέρωνε τον ανείπωτο πόνο του. Που πονούσε το παιδί του.
Κάθε πρωί ο πρώτος που μιλάω στο τηλέφωνο είναι ο μπαμπάς.
Πριν πιω καφέ.
Πριν καπνίσω.
Πριν πάω στη δουλειά.
Δεν ξεκινάει αλλιώς η μέρα.
Θέλει το τελετουργικό της…
Μεγάλη ευλογία. Μεγάλη τύχη. Ο,τι κι αν έρχεται στο μυαλό, μικρό ή μεγάλο, σημαντικό ή ανόητο, να μπορείς να λες : Μπαμπαααα;;; Θεϊκό!

Σε κοροϊδεύει κι ο αδερφός σου λίγο βέβαια, αλλά δεν σε νοιάζει…

Σε όλες κι όλους που έχουν χάσει τον μπαμπά, ή δεν είναι κοντά τους, μόνο να φανταστώ πως νιώθουν μπορώ…


Unblock
το βρήκαμε στην αγαπημένη μας Ιδεοπηγή

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki