Saturday 17 March 2018

Γιατί χάνονται οι παιδικές φιλίες;
How Friendships Change in Adulthood

Σίγουρα, όλοι έχουμε να διηγηθούμε μια ιστορία από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που πηγαίναμε δημοτικό και καθόμασταν στο ίδιο θρανίο με τη Χριστιάνα ή τον Ηλία. 
Σε όλο το δημοτικό ήμασταν φίλοι, συμμαθητές και συνοδοιπόροι. 
Τι έγινε μετά και η φιλία χάθηκε;

Επιστημονική μελέτη μάς ενημερώνει πως η μεγάλη πλειοψηφία των παιδικών σχέσεων δεν κρατάνε μέχρι την ενηλικίωση, επισημαίνοντας πως αυτό είναι και το φυσιολογικό.

Ειδικότερα, ερευνητές, με επικεφαλής την καθηγήτρια ψυχολογίας και νευροεπιστήμονα Amy C. Hartl, μελέτησαν 410 παιδιά, αγόρια και κορίτσια σε μια διάρκεια ετών – από τις τάξεις του δημοτικού μέχρι το 20ο έτος της ηλικίας τους.
Αυτό που διαπίστωσαν ήταν ότι μόνο το 1% αυτών των φιλικών σχέσεων κατάφεραν να κρατήσουν μέχρι την ενηλικίωση.
Από την ίδια μελέτη προέκυψαν και διάφορα άλλα ευρήματα, όπως ότι οι φιλίες που αναπτύσσονται στα σχολικά έτη του γυμνασίου διαρκούν περίπου μία ακαδημαϊκή χρόνια, ή ότι οι φιλίες που δημιουργούνται στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού είναι δυσκολότερο να επιβιώσουν αργότερα, λόγω της μετάβασης που γίνεται στο γυμνάσιο.

Γιατί χάνονται οι παιδικές φιλίες;
Σύμφωνα με τους ερευνητές που διενήργησαν τη μελέτη, η οποία δημοσιεύτηκε στο Psychological Science, το γεγονός πως οι φιλίες λήγουν δεν είναι και τόσο περίεργο, καθώς τα παιδιά σε αυτό το φάσμα της ηλικιακής κλίμακας βιώνουν διάφορες γνωστικές και συναισθηματικές αλλαγές.

Δύο εκ των συγγραφέων, η Brett Laursen και ο Antonius H. N Cillessesen, σημειώνουν πως τα ατομικά χαρακτηριστικά του κάθε παιδιού, όπως το φύλο, η ηλικία, η εθνικότητα, η επιθετικότητα, η δημοτικότητα και η ακαδημαϊκή επάρκεια, επηρεάζουν τις φιλίες που έχουν δημιουργηθεί, καθώς περνούν τα χρόνια.
Πιο απλά: Μεγαλώνοντας, αλλάζουμε -εμείς και οι άλλοι. Και μαζί μας, αλλάζουν και οι προτιμήσεις μας.

Είναι πάντα επίπονο, όταν μια φιλία τελειώνει. Δεν έχει σημασία τι ηλικία είσαι, αλλά για τα παιδιά στην εφηβεία είναι ιδιαίτερα απαίσιο. Αυτά τα χρόνια είναι μια εποχή τεράστιων γνωστικών και συναισθηματικών αλλαγών, κατά τα οποία [τα παιδιά] ανεβάζουν τη σημασία της φιλίας την ίδια στιγμή που αυξάνεται η ανεξαρτησία τους από τους γονείς και μεγαλώνουν οι διασυνδέσεις ανάμεσα σε φίλους”, σημειώνει η Amy C. Hartl.

Αν είναι κάτι που έχει να μας διδάξει αυτή η έρευνα είναι, μάλλον, ότι πρέπει να εκτιμήσουμε ακόμα περισσότερο όσες φιλίες έχουμε οι οποίες νίκησαν τον χρόνο και χάνονται πίσω, στα χρόνια του σχολείου. 
Είναι το 1% και δεν είναι πάντα εύκολο να το πετύχεις.
Σε κάθε περίπτωση, είναι ζωτικής σημασίας οι φιλικές σχέσεις και εδώ που τα λέμε, αν θέλεις να δώσεις στο 99% μία δεύτερη ευκαιρία, ένα reunion δεν βλάπτει.

Αχ, βρε μάνα, βιάστηκες να φύγεις...

Τα "χαμομηλάκια" που μας μεγάλωσαν!!!

Γράφει η Δέσποινα Χατζάκη

Αχ! βρε μάνα, βιάστηκες να φύγεις! Τι νόμισες; Μεγαλώσαμε και δε σε χρειαζόμαστε;
Με τα χρόνια η έλλειψη μεγαλώνει και η ανάγκη πολλαπλασιάζεται.
Όσα χρόνια και αν περάσουν, όσα και αν πέρασαν η μάνα παραμένει μάνα! Είναι πάντα εκεί είτε την έχεις είτε όχι!
Σου μιλώ συνέχεια και αναστενάζοντας λέω "αχ! βρε μάνα" και έτσι βρίσκω την ευκαιρία να ξεστομίσω αυτή την ευλογημένη λέξη εφόσον δεν υπάρχει άλλος τρόπος πια να την πω.
Φέρνω στο μυαλό μου τα λόγια σου "όταν θα κάνεις παιδιά θα με θυμηθείς!" 
Και ναι, σε θυμάμαι συνέχεια.
Και επαναλαμβάνω συμπεριφορές, εκφράσεις, κουβέντες δικές σου, έτσι αυθόρμητα, χωρίς να το σκέφτομαι.
Και τα παιδιά μου με καταλαβαίνουν και σωπαίνουν, όταν τα ζαλίζω μιλώντας τους για σένα.
Πού είσαι, βρε μάνα, να με δεις που όταν αρρωσταίνω, όταν δειλιάζω μπροστά στις απαιτήσεις της ζωής, σφίγγω τα δόντια και συνεχίζω να παλεύω και ας μην έχω την αγκαλιά σου να κρυφτώ και να παρηγορηθώ.
Αχ! μάνα! Μεγάλωσα και ακόμα πηγαίνω κάθε μέρα στο σχολείο!
Τώρα πια όμως πηγαίνω επειδή μου αρέσει. Ναι, πηγαίνω με χαρά γιατί θέλω να προσφέρω.
Γιατί θυμάμαι τα λόγια σου, "ποτέ δε βγαίνεις χαμένος όταν προσφέρεις με την καρδιά σου, όταν βοηθάς και αγαπάς".
Και εγώ αγαπώ αυτό που κάνω!
Αχ! μάνα! Δεν είσαι εδώ να διαφωνήσουμε, να τσακωθούμε, να με συμβουλεύσεις για να μπορώ μετά να καταλάβω τις φιλενάδες μου που γκρινιάζουν για τα στραβά των μανάδων τους και τους τσακωμούς μαζί τους.
Αγκαλιάστε τις μανάδες σας γιατί άλλος άνθρωπος για να σε αγαπήσει και να σε πονέσει πιο άδολα δεν υπάρχει.
Η μητρική αγάπη δε γνωρίζει από συμφέροντα!
Η ευχή της μάνας έχει τη δύναμη να νικήσει τα πάντα. Προσπαθώ κάθε μέρα να γίνομαι καλύτερη μάνα για τα παιδιά μου -όπως με είχες συμβουλεύσει- παλεύοντας με τα λάθη μου και τις υπερβολές μου!
Θυμάμαι που μας έλεγες "ευχή της μάνας γύρευε και τα βουνά ανέβα", γι’ αυτό πάντα θα σου ζητώ την ευχή σου για να έχω τη δύναμη να βλέπω τη ζωή σαν μια όμορφη και εύκολη ανηφοριά!

https://www.youtube.com/watch?v=WRKseTy1gGc


Αφήνουμε το παιδί να εγκαταλείπει τις δραστηριότητές του;

Η ειδικός συμβουλεύει:
Όλες οι μαμάδες έχουν βρεθεί σε αυτή την κατάσταση. Πριν λίγο καιρό το παιδί σας ξεκίνησε μια δραστηριότητα και τώρα θέλει να τα παρατήσει.
Εσείς αναρωτιέστε γιατί κάτι που φαινόταν να του αρέσει τόσο, ξαφνικά δεν του προκαλεί κανένα ενδιαφέρον ή, πολύ περισσότερο, του προκαλεί νεύρα και θυμό.

Τι γίνεται, λοιπόν, όταν το παιδί μας θέλει να τα παρατήσει και τι μπορούμε εμείς να κάνουμε για να το βοηθήσουμε;
Η ψυχοπαιδαγωγική σύμβουλος κα. Χρυσούλα Μαυράκη, απαντά στις ερωτήσεις μας, συμβουλεύει τους γονείς για το πώς να αντιδράσουν όταν το παιδί τους θέλει να τα παρατήσει και ξεκαθαρίζει, ότι δεν πρέπει να επιτρέπουμε στα παιδιά να αφήνουν όσα άρχισαν.
«Είναι λάθος να αφήνουμε το παιδί να τα παρατάει. Δεν πρέπει να το επιτρέπουμε, τουλάχιστον, εύκολα. Όταν, δηλαδή, το παιδί μας ζητήσει να αφήσει μια δραστηριότητα εμείς πρέπει αρχικά να το συζητήσουμε μαζί του. Αν εκείνο είναι ανένδοτο και τελικά συμφωνήσουμε να σταματήσει την δραστηριότητα, πρέπει να του ξεκαθαρίσουμε το εξής: Ότι αυτό θα γίνει μόνο όταν ολοκληρωθεί το χρονικό πλαίσιο που ορίζει η εκάστοτε δραστηριότητα. Για παράδειγμα, αν θέλει να σταματήσει τα μαθήματα πιάνου, θα του εξηγήσουμε, ότι μπορεί να το κάνει, αλλά μόνο όταν τελειώσει ο μήνας ή η σεζόν. Να του ξεκαθαρίσουμε, δηλαδή, ότι έχει κάνει μία δέσμευση, έχει μία υποχρέωση την οποία πρέπει να ολοκληρώσει», διευκρινίζει η ίδια.

Τι πρέπει να σκεφτεί ο γονιός όταν το παιδί του ζητά να αφήσει μια δραστηριότητα;
Η κ. Μαυράκη εξηγεί: «Αρχικά, πριν ξεκινήσει να κάνει κάτι ένα παιδί οι γονείς και το ίδιο πρέπει να δοκιμάσουν και να ανακαλύψουν τι πραγματικά του ταιριάζει. Και ως δραστηριότητα, αλλά και ως πλαίσιο δράσης. Να σκεφτούν, δηλαδή, αν αυτή η δραστηριότητα ταιριάζει στον χαρακτήρα του παιδιού τους, αν το πρόγραμμά του μπορεί να συνδυαστεί με αυτήν, αν ο χώρος και τα άτομα είναι κατάλληλα. 
Είναι, κυρίως, θέμα του ενήλικα να προβλέψει το πρόγραμμα του παιδιού.
Όπως ξέρετε, τα παιδιά, και ιδιαίτερα τα πιο μικρά σε ηλικία, είναι πολύ παρορμητικά και υιοθετούν τη μιμητική μέθοδο. Έτσι μπορεί να ζητούν κάτι επίμονα, μόνο και μόνο επειδή το κάνει ένας φίλος. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι να ανακαλύψουμε πότε το παιδί μας θέλει πράγματι να ασχοληθεί με κάτι.
Αν, τώρα, το παιδί μας ξεκίνησε μια δραστηριότητα και, τελικά, θέλει να την αφήσει οφείλουμε να εξετάσουμε το όλο πλαίσιο αυτής της ενασχόλησης. 
Φταίει η κούραση ή η δυσκολία του πράγματος; Μήπως τα όσα συμβαίνουν εκεί δεν είναι αντάξια του παιδιού μας; Ο οδηγός ή ο δάσκαλος πώς φέρεται στα παιδιά και ποια η σχέση του παιδιού μας με τα υπόλοιπα; 
Οι γονείς πρέπει να ανακαλύψουν τον αληθινό λόγο για τον οποίο το παιδί τους θέλει να τα παρατήσει. Πρέπει να ψάξουν, να συζητήσουν, να μιλήσουν και έπειτα να πάρουν την απόφασή τους».


Ποιοι κίνδυνοι παραμονεύουν αν επιτρέψουμε στο παιδί να τα παρατήσει;
«Όπως ήδη είπαμε, δεν πρέπει να παραιτούμαστε "με την πρώτη" στις απαιτήσεις του παιδιού μας. Του εξηγούμε, ότι αν θέλει να αφήσει κάτι μπορεί να το κάνει όταν ολοκληρώσει το χρονικό όριο που θέτει η δραστηριότητα. Αν ο γονιός συμφωνήσει αμέσως και δεν δώσει χρόνο στο παιδί του να το ξανασκεφτεί, τότε:
  1. Το παιδί μαθαίνει, ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει και, μάλιστα, χωρίς καμία αντίρρηση
  2. Επιβεβαιώνουμε τους φόβους του για ανικανότητα
  3. Πάντα θα περιμένει τη λύση να την δίνουν οι γονείς του και πάντα θα ξέρει ότι το να φεύγεις, η εύκολη, δηλαδή, λύση είναι η καλύτερη».
Πότε πρέπει ο γονιός να επιτρέπει στο παιδί του να παρατάει τις δραστηριότητές του;
«Όταν αντιλαμβάνεται, ότι υπάρχουν αληθινοί λόγοι για να το κάνει. Όταν βλέπει, ότι η κούραση ξεπερνά το παιδί. Όταν αντιλαμβάνεται, ότι το παιδί δυσκολεύεται και αγχώνεται πολύ για να τα καταφέρει. Και πάλι, όμως, πρέπει να το κάνει με σωστό τρόπο. Δίνοντάς του, δηλαδή, το σωστό χρονικό πλαίσιο. 
Αν, για παράδειγμα, το παιδί μας θέλει να αφήσει την ενασχόλησή του με το καράτε, θα του εξηγήσουμε, ότι αυτό μπορεί να γίνει στο τέλος του μήνα ή πριν τις γιορτές, αν πλησιάζουν. Αν η χρονιά φτάνει στο τέλος, μπορεί η συμφωνία να είναι, ότι θα η δραστηριότητα θα σταματήσει με τη λήξη της χρονιάς», συμβουλεύει η ειδικός.

Πότε πρέπει ο γονιός να βάλει όριο στην "παραίτηση" και πώς θα το κάνει;
«Αυτό εξαρτάται από την φύση της δραστηριότητας. Πρέπει να εξετάσουμε τα οφέλη της κάθε δραστηριότητας και το πόσο απαραίτητη είναι αυτή για το παιδί. Φυσικά και δεν μπορούμε να το αφήσουμε χωρίς το σχολείο ή τις ξένες γλώσσες, για παράδειγμα. Του έχουμε δώσει, λοιπόν, να καταλάβει τη σημασία της δέσμευσης, της υποχρέωσης, πριν ξεκινήσει το οτιδήποτε.
Πρέπει, επίσης, πάντα να λαμβάνουμε υπ’ όψιν μας και τη συχνότητα με την οποία το παιδί μας εγκαταλείπει όσα αναλαμβάνει. Αν επιλέγει μια δραστηριότητα και πριν λίγο καιρό είχε παρατήσει μία άλλη και μετά από λίγο ζητά κάτι διαφορετικό, τότε ίσως θα πρέπει να ζητήσουμε ακόμα και τη βοήθεια του ειδικού».
Τι μπορεί να κάνει ο γονιός για να βοηθήσει το παιδί του σε αυτές τις αναζητήσεις του;
«Να ανακαλύψει το γιατί το παιδί του θέλει να εγκαταλείψει μία δραστηριότητα και να προσπαθήσει να κάνει κάποιον “ελιγμό”. Να αλλάξει τις ώρες ή τις ημέρες. Ίσως και τον εκπαιδευτή. Το παιδί πρέπει να δοκιμάσει δραστηριότητες που θα προσαρμοστούν στις ανάγκες του και όχι στις προσδοκίες του γονιού».

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki