Alike: Μία συγκινητική Ταινία μικρού μήκους για τη σχέση Πατέρα και γιου

Σε έναν πολυάσχολο κόσμο, ο Copi είναι ένας πατέρας που προσπαθεί να διδάξει στον γιο του, τον Paste, το σωστό. 

Αλλά… ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να το πετύχει; 

Αυτή είναι η υπόθεση του «Alike», μίας από τις ομορφότερες ταινίες μικρού μήκους της χρονιάς που μας πέρασε.

Είναι σκηνοθετημένη από τους Ισπανούς Daniel Martínez Lara και Rafa Cano Méndez και διηγείται με μοναδικό τρόπο τη σχέση πατέρα και γιου.

Ο πατέρας, όπως όλοι οι ενήλικες σήμερα, είναι πλήρως απορροφημένος από την καθημερινότητα του, αγχωμένος με τη δουλειά του και με τα προβλήματά του. 

Ο γιος του, όπως όλα τα παιδιά, βλέπει την καθημερινότητα με άλλο μάτι, με ενθουσιασμό, χαρά και… χρώματα. 

Μέρα με τη μέρα όμως και ο ίδιος χάνει αυτό τον ενθουσιασμό, εξαιτίας του αγχωμένου πατέρα του. 

Μέχρι που μια μέρα ο Copi καταλαβαίνει πως κάτι πρέπει να αλλάξει…

Δείτε την υπέροχη ταινία που θα σας κάνει σίγουρα να συγκινηθείτε και να σκεφτείτε αλλιώς τη ζωή!

newsone.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τα Παιδιά δεν χρειάζονται Ψυχολόγο αλλά…

Όσα χρειάζονται τα παιδιά αντί του ψυχολόγου

Γιατί οι σημερινοί γονείς 

καταφεύγουν τόσο συχνά στους παιδοψυχολόγους;

Οι σημερινοί γονείς είναι διαφορετικοί από τους πιο παλιούς. Αλλιώς μεγάλωσε τα παιδιά της η γιαγιά μου, αλλιώς μεγαλώνουμε εμείς τα δικά μας. 

Η γιαγιά έστελνε τα παιδιά στις αλάνες για παιχνίδι, εμείς τα μαντρώνουμε σε παιδότοπους και εξωσχολικές δραστηριότητες. 

Η γιαγιά έδινε το ελεύθερο στον δάσκαλο να κάνει ό,τι καταλαβαίνει για να μάθει το παιδί γράμματα, ενώ εμείς ασχολούμαστε διεξοδικά με την εκπαίδευσή του. 

Ο συναισθηματικός κόσμος του παιδιού δεν υπήρχε ούτε σαν έννοια ενώ οι οθόνες και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια ήταν επιστημονική φαντασία.

Τότε, τα παιδιά ήταν απλώς παιδιά και είχαν πολύ ξεκάθαρο ρόλο μέσα στην οικογένεια. 

Στη δική μου γενιά, αντίθετα, η διαπαιδαγώγηση των παιδιών είναι η βασική μας προτεραιότητα και συχνά, διυλίζουμε τόσο πολύ τον κώνωπα, που τελικά αισθανόμαστε ανεπαρκείς να τα μεγαλώσουμε σωστά. 

Επιπρόσθετα, οι παιδαγωγικές μέθοδοι είναι, πλέον, πολλές αλλά και αντικρουόμενες μεταξύ τους. Μπερδευόμαστε, σαστίζουμε, αναρωτιόμαστε και όταν κάτι δεν πάει καλά, καταφεύγουμε στη γνώμη των ειδικών.

Τα παιδιά δεν χρειάζονται ψυχολόγο αλλά…

... την αγάπη μας
Το νέο κοινωνικό πλαίσιο αποτελείται από δύο γονείς που, συνήθως, δουλεύουν αρκετά, παιδιά που απασχολούνται πολλές ώρες σε εξωσχολικές δραστηριότητες, ελάχιστη επαφή με τη φύση και λίγο ελεύθερο χρόνο. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τις ανασφάλειες των γονιών που προαναφέραμε, τους γεμίζουν ενοχές τις οποίες καλύπτουν με υλικά αγαθά και πολλά χατίρια! 

Ένα παιδί, όμως, δεν "γεμίζει" συναισθηματικά με ύλη αλλά με αγάπη. Η αγάπη είναι το μέσο που θα το ολοκληρώσει, κι αυτό επιζητά πίσω από τις απαιτήσεις του.

Η παιδική ηλικία είναι η περίοδος που γεμίζουμε την προσωπική μας τράπεζα αγάπης! Συγκεντρώνουμε μπόλικα αποθέματα από τους δικούς μας ανθρώπους, στα οποία καταφεύγουμε στην ενήλικη ζωή μας όταν κάτι δεν πάει καλά.

… όρια και κανόνες
Εκτός από αγάπη, ή μάλλον για να γίνει αντιληπτή η αγάπη μας, τα παιδιά χρειάζονται όρια και κανόνες. Πρέπει να γνωρίζουν πως στη ζωή, όλες οι διαδικασίες διέπονται από κανόνες – άλλοτε ευχάριστους, άλλοτε δυσάρεστους. Ένα οριοθετημένο παιδικό περιβάλλον, λοιπόν, επιτρέπει στην οικογένεια να συμβιώνει αρμονικά, να εκφράζεται ελεύθερα και να λειτουργεί με σεβασμό και χωρίς περιττές εντάσεις. 

Δημιουργεί, δηλαδή, ένα ασφαλές περιβάλλον μέσα στο οποίο το παιδί μεγαλώνει σωστά και μαθαίνει να είναι προσαρμοστικό και ευέλικτο σε κάθε νέο, οριοθετημένο περιβάλλον.

… κατανόηση και αποδοχή
Συχνά, επηρεασμένοι από την εποχή που τρέχει ιλιγγιωδώς και αλλάζει δομές και απαιτήσεις μέρα τη μέρα, οι απαιτήσεις που έχουμε από τα παιδιά μας είναι πέρα από την ηλικία και την παιδικότητά τους. Κοινώς, ξεχνάμε ότι είναι παιδιά και αδυνατούμε να τα καταλάβουμε και να τα αποδεχτούμε. Δεν είναι τυχαίο πως το όριο ηλικίας της εφηβείας, της πρώτης τους σεξουαλικής επαφής ή της πιο ώριμης συμπεριφοράς τους έχει κατέβει τουλάχιστον 3 χρόνια. 

Ωστόσο, η μη κατανόηση και η μη αποδοχή της παιδικότητάς τους, κάνουν τους γονείς να παρανοούν ή να μην βλέπουν καν αυτό που χρειάζεται ένα παιδί για να μεγαλώσει και να σταθεί στα πόδια του. 

Το αποτέλεσμα είναι ολέθριο, αφού αυτό που αρνείσαι να δεις, έχει ως αποτέλεσμα έντονες ή βίαιες αντιδράσεις, εξαρτήσεις, παραβατικότητα και ψυχολογικά προβλήματα.

… να αποδεχτούμε πως δεν είμαστε τέλειοι
Όλοι οι γονείς είμαστε άνθρωποι και όχι ρομπότ. Τις σχέσεις μας με τα παιδιά μας τις διακατέχουν πολλά και διαφορετικά συναισθήματα, πάθος, φαντασία ή προσδοκίες και άρα σπάνια είμαστε απόλυτα αντικειμενικοί ή νηφάλιοι. Τα λάθη, λοιπόν, είναι αναπόφευκτα. Το ζητούμενο είναι να τα αντιλαμβανόμαστε, να τα παραδεχόμαστε και να τα διορθώνουμε. 

Να υιοθετήσουμε έναν τρόπο ζωής με ανοιχτούς ορίζοντες, ελεύθερη σκέψη, αντίληψη και τη δύναμη να ζητάμε συγνώμη, να σκύβουμε πάνω από τα λάθη και τα προβλήματά μας, να τα λύνουμε και να πηγαίνουμε παρακάτω.

… να κοιτάζουμε με αγάπη και προσοχή όσα μας λένε τα παιδιά μας

Είναι γεγονός πως, όταν παρακολουθούμε με προσοχή και συγκεντρωμένα τα παιδιά μας, εννέα στις δέκα φορές μας επικοινωνούν την ανάγκη τους και μας λένε πώς ακριβώς θέλουν να τους φερθούμε. Κι αν έχετε αμφιβολία επ’ αυτού, σας θυμίζω την περίοδο που το παιδί ήταν νεογέννητο αλλά, παρόλα αυτά, είχε έναν μαγικό τρόπο να επικοινωνεί μαζί μας. Κανείς δεν μπορεί να είναι τέλειος.

Αρκεί να είναι κοντά στο παιδί του, να το ακούει, να το καταλαβαίνει, να το δέχεται και να το αγαπάει. Από κοντά αλλά και απόσταση ασφαλείας, δίνοντάς του το περιθώριο να «αναπνέει» και να ανθίζει συνεχώς.

ilovestyle
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τα παραμύθια της γιαγιάς... τελειωμό δεν είχαν, μέχρι που έκλειναν τα μάτια μας.

Η καλοσύνη, είπ' η γιαγιά, μονάχα η καλοσύνη·
όλα στον κόσμο χάνονται, μόνη απομένει εκείνη.
Στα λόγια της μαζεύτηκαν προσεκτικά τ' αγγόνια.
Ω χρόνια των παραμυθιών, αθώα, ωραία χρόνια. 

Έξω το χιόνι αναγελά την άγρια ανεμοζάλη
κι εδώ στα μισοσκότεινα, τριγύρω στο μαγκάλι,
που κρύβει ανάρια χόβολη κι ονείρατα ανασταίνει,
άλλο απ' τ' αγγόνια πρόσχαρο τα χέρια του ζεσταίνει,
άλλο με στόμα ορθάνοιχτο δείχνει την προθυμιά του,
άλλο καθίζει στην προβιά που 'ναι στρωμένη κάτου,
άλλο σταυροποδίζοντας μαζεύεται παρέκει,
άλλο στο πλάγι κάθεται κι έν' άλλο ολόρθο στέκει,
κι όλα μαζί με μια ψυχή, μ' έναν παλμό στα στήθη
θωρούν στα μάτια τη γιαγιά που αρχίζει παραμύθι...

Ιωάννης Πολέμης

👵👴👵👴👵👴

Μιά φορά κι έναν καιρό, στα παλιά χρόνια..............

αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ'την αρχή. 

Τα καλοκαίρια τα περνούσαμε πάντα στο χωριό. Θυμάμαι ακόμα εκείνα τα καλοκαίρια όταν αποσπερίζαμε στην αυλή, με τη γιαγιά και τον παππού, ακούγοντας ώρες ατέλειωτες ιστορίες μιας εποχής, τόσο μακρινής, τόσο μαγικής και τόσο όμορφης. 

Ίστορίες με όντα αλαφροΐσκιωτα, με νεράιδες και ξωτικά, νάνους και μάγισσες, γεμάτες μυστήριο, όπως τις άκουσαν απ' τον πατέρα τους, ανθρώπους απλοϊκούς, που με την πείρα και τη σοφία τους, τους δίδαξαν τις γνώσεις και τα μηνύματα της φύσης, τα μηνύματα της ίδιας της ζωής, όπου το κακό τιμωρείται και οι αρετές πάντα επιβραβεύονται.

Παραμύθια και ιστορίες χωρίς βασιλιάδες και βασιλόπουλα αλλά το ίδιο όμορφα, για τα ζώα και τα δέντρα, τον όφιο, τον μυλωνά και τους καλικάντζαρους, τον τσαγκάρη και τα ξωτικά, τον τρελογιάννη και τους ληστές, τα ζωάκια... που μιλούσαν, που θύμωναν, που μαγείρευαν, που χόρευαν και τραγουδούσαν και έφερναν λαχανικά από το δικό τους κήπο πριν ακόμα ξημερώσει για να μαγειρέψει η γιαγιά. να φάνε τα εγγονάκια της, (αν βέβαια ήταν φρόνιμα).  

Και έτσι ξεγελιόμασταν και τρώγαμε του παππού τα φασολάκια, που μα την αλήθεια δεν υπήρχαν πιο νόστιμα (έξυπνη ιδέα του παππού να φάμε λαχανικά).

Λοιπόν.........στα παλιά χρόνια, όπως έλεγε ο παππούς, ήταν μια μάγισσα..... κι εμείς, στο άκουσμά της, κουρνιάζαμε στην αγκαλιά τους και περιμέναμε τη συνέχεια. 

Κι άρχιζε τις ιστορίες για τη γριά μάγισσα που ζούσε σε κάτι χαλάσματα, κάστρα μισογκρεμισμένα και με τα χρόνια έγινε γκρινιάρα και παράξενη και έψαχνε αφορμή να χαλάσει ότι καλό γινόταν στο χωριό. 

Μας άρεσε αυτή η μάγισσα που ήταν διαφορετική από τα παραμύθια της μαμάς.

Πετούσε με την αχυρένια σκούπα της τα βράδια με φεγγάρι και έριχνε φίλτρα μαγικά που έφτιαχνε από μαγικά φυτά και βότανα στο μεγάαλο καζάνι (άνοιγε ο παππούς τα χέρια για να μας δείξει πόσο μεγάλο ήταν) που έκανε πράσινες μπουρμπουλίθρες. 

Άδειαζε ένα σιχαμερό πράσινο ζουμί στο μπαξέ και έκανε τα πιπέρια να καίνε τόσο πολύ, που όταν έτρωγε ο παππούς κοκκίνιζαν τα μάγουλά του, έτρεχαν δάκρυα απ' τα μάτια του, κι όλο έλεγε: α την άτιμη, α την άτιμη, αυτή τη φορά το παράκανε με το πιπέρι κι εμείς γελούσαμε.
Ααα ξέχασα... έλεγε ο παππούς και χτυπούσε με το χέρι του το γόνατο. Οι νάνοι που ζούν στο νανοχώρι, στο μεγάλο δάσος, προχθές είχαν γιορτή. Τους είδα, αλήθεια λέω, όταν πήγα για ξύλα στο βουνό. Μαζεύτηκαν στο ξέφωτο παρέα με τις νεράιδες και όλα τα ζώα του δάσους και τραγουδούσαν και χόρευαν κι έλεγαν ιστορίες. Κι άρχιζε ένα σωρό όμορφες ιστορίες ... με την υπόσχεση την επόμενη φορά να μας πάρει μαζί του.
Και πες-πες καθώς ξετυλίγονταν το παραμύθι, η φαντασία ζωντάνευε όλα τα απίθανα που μπορούσαν να συμβούν στη μικρή μας αυλή. 

Και στα σκοτεινά μικρά βατραχάκια χοροπηδούσαν χαρούμενα κοάζοντας, βρε-κε-κεξ- βρε-κε-κεξ. 

Και ο τρελογιάννης που είδε τον παλιό ουρανό να πέφτει, έγινε τόσο συμπαθητικούλης κι ας μην είχε κουκούτσι μυαλό ο καημένος και η καμήλα που έπεφτε απ 'τον ουρανό κάθε πρωτοχρονιά φορτωμένη δώρα και οι νεράιδες που λούζονταν κάτω στο ποτάμι και τα γέλια τους ακούγονταν στο χωριό και ....και... 

και τελείωνε πάντα με το "ήμουνα κι εγώ εκεί με ένα κόκκινο βρακί... κι αν θέλετε το πιστεύετε"

Τελειωμό δεν είχαν οι ιστορίες, μέχρι που έκλειναν τα μάτια μας. 

Στη μέση του ουρανού ένα φεγγάρι έριχνε το ασημένιο του φως και τα σκοτάδια και οι σκιές διαλύονταν μαζί με τους φόβους μας. Τα λαγουδάκια κουρασμένα κι αυτά πήγαιναν για ύπνο και οι νάνοι έσβηναν τις μεγάλες φωτιές κουρασμένοι αλλά χαρούμενοι έπεφταν στ' αχυρένια κρεβατάκια τους. 

Ακόμη και η μάγισσα με τη μεγάλη αχυρένια της σκούπα χαζογελούσε όταν σκεφτόταν τις σκανταλιές της επόμενης μέρας. Και 'κει που τελείωναν τα παραμύθια άρχιζαν το τραγούδι τα τριζόνια. Γεμάτοι με εικόνες, ήρεμοι κι ευτυχισμένοι πηγαίναμε για ύπνο για να συνεχίσουμε την ιστορία στα όνειρά μας, εκεί που η φαντασία ζωντανεύει και οι ευχές γίνονται πάντα πραγματικότητα νικώντας το φόβο.
Πάντως ζήσανε αυτοί καλά και μεις σίγουρα καλύτερα. 

Και κάπως έτσι μεγαλώσαμε αφήνοντας τον παππού και τη γιαγιά να πιστεύουν πως τάχα μας ξεγελούν. Το σίγουρο είναι πως μέσα απ' τη μαγεία των παραμυθιών, μέσα από απίθανα και απίστευτα γεγονότα, αποκτήσαμε ένα πλούσιο συναισθηματικά κόσμο, κατανοήσαμε πιο εύκολα αξίες και παραδόσεις και αποκτήσαμε το προζύμι για τα δικά μας εγγόνια στο μέλλον.

Κι εσείς αν θέλετε το πιστεύετε... Καληνύχτα σας

mustikaannas
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Σεξουαλική κακοποίηση παιδιών, ένα διαρκές έγκλημα που παραμένει κρυφό

Στην Ελλάδα 1 στα 6 παιδιά θα δεχθεί κάποια μορφή σεξουαλικής βίας στη ζωή του, 1 στα 13 παιδιά θα έχει και σωματική επαφή με τους δράστες και 1 στα 30 θα έχει μια εμπειρία βιασμού ή απόπειρας βιασμού.

Το 80-85% των πράξεων σεξουαλικής κακοποίησης στα παιδιά είναι από κάποιον που γνωρίζει καλά το θύμα: γείτονας, φίλος, οικογενειακό μέλος κλπ. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) περίπου 1 στα 5 παιδιά πέφτει θύμα κάποιας μορφής σεξουαλικής βίας ή κακοποίησης. Στην Ελλάδα 1 στα 6 παιδιά θα δεχθεί κάποια μορφή σεξουαλικής βίας στη ζωή του, 1 στα 13 παιδιά θα έχει και σωματική επαφή με τους δράστες και 1 στα 30 θα έχει μια εμπειρία βιασμού ή απόπειρας βιασμού.

Τις διαστάσεις, τα χαρακτηριστικά και τη λήψη μέτρων ενάντια στη σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων συζήτησαν οι συμμετέχοντες στο Διεθνές Συνέδριο, που διοργάνωσε «Το Χαμόγελο του Παιδιού» με τίτλο: «Σεξουαλική κακοποίηση παιδιών: Τα επόμενα βήματα για την ολιστική στήριξη των παιδιών» στο Κεντρικό Κτίριο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων συμβαίνει, συνήθως, από άτομα υπεράνω υποψίας, ανεξάρτητα από κοινωνικά ή οικονομικά κριτήρια. Τα αγόρια και τα κορίτσια διατρέχουν σε παρόμοιο βαθμό τον κίνδυνο κακοποίησης. Όμως, τα καταγγελλόμενα περιστατικά σε όλων των ειδών τις υπηρεσίες δεν φτάνουν ούτε στο 1 τοις χιλίοις.

Ενδεικτικό είναι το γεγονός, ότι το 2018 από τις περίπου 729 κλήσεις, που έλαβε η Εθνική Γραμμή SOS 1056 του «Χαμόγελου», μόνο οι 4 αφορούσαν καταγγελίες για σεξουαλική κακοποίηση.
Οι δράστες κατά κύριο λόγο προέρχονται από την ίδια την οικογένεια, τη γειτονιά, το κοινωνικό δίκτυο, από μεγαλύτερα ή συνομήλικα παιδιά, από καθηγητές ή ανθρώπους με κύρος, ανέφερε ο καθηγητής Κοινωνιολογίας Ντέιβιντ Φίνκελορ. «Η σεξουαλική κακοποίηση είναι θέμα εξουσίας, συχνά δεν επιβάλλεται με τη βία και δε σχετίζεται με την παιδοφιλία. Οι δράστες καλλιεργούν την εμπιστοσύνη των θυμάτων στο πρόσωπό τους, τα δωροδοκούν ή τα εξαπατούν. Για αυτό και αρκετά κρούσματα συμβαίνουν σε μέρη, που υποτίθεται θα έπρεπε να είναι ασφαλή, όπως τα σχολεία και οι εκκλησίες», επισήμανε ο κ. Φίνκελορ. Επίσης, πολλές φορές το παιδί θύμα αισθάνεται ντροπή και ενοχή, κατηγορεί τον εαυτό του, επειδή η επαφή δεν ταιριάζει με το μοντέλο κακοποίησης, που έχει στο μυαλό του, εξήγησε ο κ. Φίνκελορ.

Μεταξύ των προτάσεων «Του Χαμόγελου του Παιδιού» για την πρόληψη και αντιμετώπιση του φαινομένου είναι η θεσμοθέτηση της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία, την εκπαίδευση των εμπλεκόμενων φορέων, τη δημιουργία και στην Ελλάδα κέντρων, όπου εξειδικευμένη επιστημονική ομάδα θα πλαισιώνει κάθε παιδί θύμα, να επιταχύνονται οι νομικές διαδικασίες σε περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων, να είναι αυστηρότερες και παραδειγματικές οι ποινές όσων καταδικάζονται και να συσταθεί και στην Ελλάδα ένας ενιαίος φορέας για την καταγραφή των περιστατικών και της φύσης αυτών.

ΑΠΕ/ΜΠΕ

dailythεss

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι