Βοηθάμε τα παιδιά μας, αλλά δεν το παρακάνουμε / Help your kids, but not too much

Μια νέα μελέτη στο Στάνφορντ διαπιστώνει ότι η υπερβολική ανάγκη για κατεύθυνση και έλεγχο στα παιδιά μπορεί να είναι αντιπαραγωγική.

Help your kids, but not too much

Τα παιδιά που λαμβάνουν πάρα πολλές συμβουλές παρουσιάζουν μεγαλύτερη δυσκολία στη ρύθμιση της συμπεριφοράς και των συναισθημάτων τους σε μεγαλύτερη ηλικία.

Οι ερευνητές προτείνουν μια ισορροπία μεταξύ του υπερβολικού ελέγχου από τους γονείς και την παροχή της ελευθερίας στα παιδιά να καταλάβουν τα πράγματα μόνα τους.

Σε ένα άρθρο για τα προβλήματα που ανακύπτουν από τον υπερβολικό έλεγχο των γονιών στη σχολική ζωή των παιδιών τους, μια δασκάλα θυμάται ένα περιστατικό όπου είχε έρθει σε σύγκρουση με ένα ζευγάρι γονέων όταν έκανε το ασυγχώρητο λάθος να βάλει 9 αντί για 10 στο παιδί τους.

    Το άρθρο επισημαίνει δύο σημαντικά ερωτήματα όσον αφορά την εκπαίδευση:

Πόσο πρέπει να εμπλέκονται οι γονείς στην εκπαίδευση των παιδιών τους;
Ποιο είναι το συναισθηματικό αντίκτυπο της υπερβολικής παρέμβασης στο παιδί;
    Μία νέα έρευνα προσπαθεί να απαντήσει τα δύο αυτά ερωτήματα. 

Η έρευνα αποκαλύπτει πως ενώ είναι σημαντικό οι γονείς να καθοδηγούν τα παιδιά τους, η υπερβολική καθοδήγηση και επιρροή μπορεί να φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα.

    Για αυτήν τη μελέτη, οι ερευνητές παρακολούθησαν βίντεο συμπεριφοράς των γονέων γύρω από τα παιδιά τους στα νηπιαγωγεία. Συνολικά 102 παιδιά, ηλικίας 4 έως 6 ετών, μεταφέρθηκαν στο εργαστήριο του Στάνφορντ από τους κύριους γονείς και κηδεμόνες τους. Τα παιδιά ανέλαβαν να καθαρίσουν τα παιχνιδάκια τους, να μάθουν νέα παιχνίδια και να συζητήσουν προβλήματα. 

Οι ερευνητές χρονομέτρησαν τη διάρκεια των αλληλεπιδράσεών τους με τους γονείς, καθώς και το πόση καθοδήγηση τους έδιναν οι γονείς όταν τα παιδιά προσπαθούσαν να λύσουν ένα νέο γρίφο.

Τα αποτελέσματα ήταν σαφή.
    Τα παιδιά που είχαν από τους γονείς τους συχνότερες παρεμβάσεις για οδηγίες, διορθώσεις ή προτάσεις ή να κάνουν ερωτήσεις – παρά το γεγονός ότι τα παιδιά έκαναν σωστά την εργασία – εμφάνισαν μεγαλύτερη δυσκολία στη ρύθμιση της συμπεριφοράς και των συναισθημάτων τους σε άλλες στιγμές.
    Αυτά τα παιδιά τα πήγαιναν επίσης χειρότερα σε εργασίες που μετρήθηκε η καθυστερημένη ικανοποίηση και άλλες δεξιότητες που σχετίζονται με τον έλεγχο των παρορμήσεων και την ικανότητα προσαρμογής σε εναλλασσόμενες εντολές που απαιτούσαν την προσοχή τους.
    Η ομάδα ερευνούσε την «υπερβολική γονική δέσμευση», δηλαδή την τάση για τους γονείς να παρεμβαίνουν πολύ συχνά και να μην επιτρέπουν στα παιδιά τους να καταλάβουν τα πράγματα από μόνα τους.
Φυσικά, η βοήθεια στα παιδιά είναι επίσης σημαντική. 

    Η ομάδα σημειώνει ότι η βοήθεια σε ένα παιδί ενώ εργάζεται σε ένα νέο γρίφο βοηθά στη γνωστική του ανάπτυξη και την ανεξαρτησία.
Είναι σημαντικό να επιτευχθεί ισορροπία μεταξύ του “βοηθάω” και του “αφήνω το παιδί να παιδεύεται υπερβολικά”.

Αυτή η έρευνα είναι ιδιαίτερα σημαντική κατά τη διάρκεια της πανδημίας, καθώς οι γονείς και τα παιδιά   αλληλοεπιδρούν περισσότερο από ποτέ.

Δεν πρέπει λοιπόν να εργαστούμε για την υποστήριξη των παιδιών με τον καλύτερο δυνατό τρόπο;
Είτε πρόκειται για επιρροή ή προσοχή, φαίνεται ότι οτιδήποτε σε υπερβολή έχει συνήθως τα αντίθετα αποτελέσματα. Τα παιδιά πρέπει επίσης να μπορούν να μαθαίνουν με τους δικούς τους όρους.

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Πόσες ώρες ΠΡΕΠΕΙ να κοιμάται το 24ωρο ένα παιδί, ανάλογα με την ηλικία του

Η Αμερικανική Παιδιατρική Ακαδημία, στις νέες  οδηγίες της, έδωσε έναν πίνακα για τις ανάγκες ύπνου των παιδιών, ανάλογα με την ηλικία στη οποία βρίσκονται.

4-12 μηνών 12-16 ώρες το 24ωρο

1-2   ετών   11-14 ώρες το 24ωρο

3-5   ετών  10-13 ώρες το 24ωρο

6-12 ετών   9-12   ώρες το 24ωρο

13-18 ετών 8-10  ώρες το 24ωρο

Στις ηλικίες έως και 5 ετών ετών προσμετρώνται και τα μικρής διάρκειας “υπνάκια”, ανεξάρτητα από τις ώρες που αυτά συμβαίνουν, αρκεί να είναι στο ίδιο 24ωρο.

Η παραπάνω κορυφαία Παιδιατρική Επιστημονική Ένωση, μας λέει τι πρέπει, δεν μας λέει όμως πως, καθώς επίσης, δεν είναι πειστικά τα επιστημονικά στοιχεία που οδήγησαν στην οδηγία αυτή.

Οι συγγραφείς αυτών των οδηγιών, βέβαια, έλαβαν τα μέτρα τους, για να είναι οι οδηγίες περισσότερο εφαρμόσιμες. Έβαλαν σε κάθε ηλικία ένα εύρος ασφαλείας, θα έλεγα, ώστε να ικανοποιούν όλες τις απαιτήσεις οι οποίες σε σημαντικό βαθμό εξαρτώνται από τον τρόπο που ζει κάθε οικογένεια, τις κλιματολογικές συνθήκες, τις συνήθειες και τις οικονομικές δυνατότητες.

Δεν θα μπώ στον κόπο να αναλύσω όλα τα παραπάνω, καθώς και κάποια άλλλα, όπως τον αριθμό των παιδιών σε κάθε οικογένεια, τους διαθέσιμους χώρους για ύπνο, τις  διαφορές ηλικίας των παιδιών της οικογένειας, την ύπαρξη βοηθητικού προσωπικού κ.ά.

 

Θα πω όμως:

Άλλο ένα πρέπει φίλοι μου, ανάμεσα σε πολλά άλλα, για το μικρό πλασματάκι, που δεν μπορεί να μας πει  όχι.

Και αν βάλει τα κλάματα για να μας  πει με τον τρόπο το δικό του, ότι δεν θέλει να κοιμηθεί, διότι έχει κάτι πιο ενδιαφέρον να κάνει, τότε, “συνεδριάζει” η ευρύτερη οικογένεια (καταλάβατε, για να μην αναφέρω βαθμούς συγγενείας) και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι είναι ένα στριμμένο πλάσμα που συνεχώς θέλει να γίνεται το δικό του. Εδώ θα πρέπει να προστεθεί και η άποψη των συμπεθέρων που διαγωνίζονται σε παραδείγματα από τους απογόνους τους (γονείς του παιδιού) και ακούς ότι δεν μπορεί να βάλει ο νους σου.

“Ίδια η μάνα του. Ξέρεις τι τράβηξα για να φάει μπάμιες; Και όχι να το παινευθώ, αλλά τις κάνω να γλύφεσαι μια βδομάδα μετά”

“Μπα και ο πατέρας του το ίδιο ήταν. Όταν έπαιζε με τους φίλους του και τον φώναζα για να φάει το απογευματινό του φρούτο, έπεφτε κάτω και χτυπιόταν, γιατί; άκουσον-άκουσον, δεν ήθελε να αφήσει το παιχνίδι για να φάει το ροδάκινο που έκανα 45 λεπτά βάδισμα για να πάω στη λαϊκή να του το πάρω από έναν παραγωγό που πουλάει μόνο βιολογικά προϊόντα. Δεν χρησιμοποιεί ούτε λιπάσματα, ούτε φυτοφάρμακα”

Σημείωση: Αν δεν βάζει λιπάσματα και φυτοφάρμακα, θα πρέπει να αλλάξει δουλειά ο άνθρωπος, γιατί όλα του τα φρούτα θα είναι σκουληκιασμένα και θα πεινάσει η οικογένειά του! Στο θέμα των «βιολογικών προϊόντων», θα αναφερθούμε σε ειδικό  άρθρο!

Αλλά ας επιστρέψουμε στο θέμα μας.

Για τις ώρες ύπνου του ανθρώπου, έχουν γραφτεί αρκετά επιστημονικά άρθρα, τα οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, καταλήγουν σχεδόν όλα στο ίδιο συμπέρασμα.

Ότι δηλαδή: Ο κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του ανάγκες από ώρες ύπνου, που διαφέρουν σημαντικά από τον ένα στον άλλο. Κάποιοι είναι ξεκούραστοι και κεφάτοι με 6ωρο ύπνο και άλλοι έχουν μια ακατανίκητη διάθεση να κοιμηθούν, ακόμη και την ώρα που οδηγούν μοτοσυκλέτα.

Διαφορές επίσης υπάρχουν και σε ότι αφορά στην ανάγκη του μεσημεριανού ύπνου, όπου κάποιοι, οι περισσότεροι, θέλουν να κοιμηθούν μετά από το μεσημβρινό γεύμα, ενώ κάποιοι άλλοι, όχι. Θα πρέπει να δεχθούμε ότι το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά, διότι από τη γέννησή του ο άνθρωπος έχει στο γενετικό του υλικό γραμμένη τη συμπεριφορά του. Μια συμπεριφορά που επηρεάζεται και από παράγοντες του περιβάλλοντος, μέχρι κάποιο βαθμό όμως. Πόσες φορές έχουμε αναφερθεί σε αδέλφια λέγοντας τη φράση «Λες και τα γέννησε άλλη μάνα ή λες και μεγάλωσαν σε άλλη οικογένεια».

Όχι μόνο αυτοί που μας μεγάλωσαν, αλλά και οι διάφοροι επιστήμονες μελετητές, πήραν πολλές φορές πίσω αυτά στα οποία κατέληξαν με τις μελέτες τους, χωρίς να ζητήσουν ούτε μια φορά συγγνώμη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, αποτελούν οι οδηγίες διατροφής των παιδιών, όπου τα τελευταία 40 χρόνια που εγώ ασκώ την Παιδιατρική, έχουν αλλάξει ριζικά άπειρες φορές.

Το παραπάνω έχει και τις παρενέργειές του, διότι «αυτό το αλαλούμ της διατροφής», δίνει χώρο σε διάφορα μυαλά που «κινούνται ανάποδα» και ακούς θεωρίες περί διακοπής του θηλασμού μια εβδομάδα πριν ενταχθεί το αγόρι στο στρατό  ή πριν αραβωνιασθεί το κορίτσι, ότι ο άνθρωπος πρέπει πρέπει να τρέφεται μόνο με λαχανικά, λες και είναι κατσίκα (και ας έχει φιάξει η φύση  το στόμα και τα δόντια με τέτοιο τρόπο, ώστε να τρώει τα πάντα) κ.ο.κ.

Όλοι συμφωνούμε, φίλοι μου, ότι τα τα παιδιά έχουν ανάγκη από περισσότερο ύπνο. Με ποιον τρόπο όμως θα το πετύχουμε αυτό, όταν η κάθε οικογένεια λειτουργεί με έναν  δικό της ρυθμό, που καθορίζεται εν πολλοίς από τον αγώνα για την επιβίωση; Όταν η μητέρα φεύγει στις 7 το πρωϊ, για να γυρίσει στις 4 το απόγευμα και ο πατέρας απουσιάζει πάνω από 10 ώρες την ημέρα από το σπίτι ή είναι υποχρεωμένος να εργάζεται μακριά από το σπίτι του; Πως, με τέτοιες συνθήκες θα μπει τάξη και στον ύπνο του παιδιού;

Υπάρχει πρόσφατη μελέτη από τις ΗΠΑ, που καταλήγει στο συμπέρασμα ότι παιδιά 4,5 ετών που παρακολούθησαν  έως την εφηβεία, έχουν 10% πιθανότητα να γίνουν παχύσαρκοι έφηβοι όταν κοιμούνται στις 8 το βράδυ, ενώ αν κοιμούνται 8 με 9 μ.μ, 16% και μετά τις 9 μ.μ, 23%. Δεν δίνουν κάποια  σοβαρή ερμηνεία των ευρημάτων τους και θα έλθει κάποιος άλλος να μας πει ότι όσο πιο αργά κοιμούνται, τόσο περισσότερο «ματσουλάν» διάφορα ακατάλληλα τρόφιμα και δεν είναι ο ύπνος αυτός που καθορίζει την πιθανότητα μελλοντικής παχυσαρκίας.

Άρα τα παιδιά, πρέπει να κοιμούνται στις 8.00 μ.μ και ας είναι ο ήλιος ακόμη κατακόρυφος στη χώρα μας.

Συμπερασματικά

Πρέπει να σταματήσουν τα πολλά ΠΡΕΠΕΙ στη ζωή των παιδιών μας και να επιδιώκουμε, στο βαθμό που μπορούμε, το καλύτερο, αλλά εφικτό.

Όσο για τους επιστήμονες ερευνητές της Ιατρικής, τα σοβαρά θέματα της επιστήμης μας, δεν έχουν εξαντληθεί, ενώ η τεχνολογία την οδηγεί προς τα εμπρός με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε βαθμό που σε 30 χρόνια η ιατρική θα είναι «μια άλλη επιστήμη».

Μην ασχολείστε και σπαταλάτε χρόνο, μυαλό και χρήμα, κύριοι συνάδελφοι, για τα πρέπει των παιδιών, με στόχο να πλουτίσετε το βιογραφικό σας, με θέματα όχι ιδιαίτερα σημαντικά.

Γράφει ο Παναγιώτης Σπυρίδης, Αναπλ. Καθηγητής Παιδιατρικής

paidiatriki.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ο θυμός στο Ίντερνετ

Είναι άκρως κολλητικός και μεταδοτικός και εξαπλώνεται σαν πύρινη λαίλαπα που κατασπαράσσει τα πάντα! Ο θυμός στο ίντερνετ, η αδηφάγος φλόγα των οργισμένων και κακών συναισθημάτων απλώνεται στο διαδίκτυο με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Από χρήστη σε χρήστη, από μέσο σε μέσο.

Στοιχεία έχουμε από μια κινεζική έρευνα του πανεπιστημίου του Μπεϊχάνγκ.  Αρκεί να ανεβούν ολιγάριθμα θυμωμένα μηνύματα online για κάποιο θέμα ή συμβάν και αμέσως το συναίσθημα αρχίζει να διαχέεται σαν τη φωτιά.

Ο θυμός στο Ίντερνετ μέσα από το Weibo

Οι ερευνητές ανέλυσαν περίπου 70 εκατ. μηνύματα (tweets) του μεγάλου κινεζικού κοινωνικού δικτύου Weibo, αντίστοιχου του Twitter. Προέρχονταν από περισσότερους από 200.000 χρήστες και αφορούσαν μια περίοδο έξι μηνών. Τα μηνύματα κατηγοριοποιήθηκαν ανάλογα με το κύριο συναισθηματικό τους περιεχόμενο. Οργή, λύπη, χαρά, αηδία. Μετρήθηκε σε ποιο βαθμό επηρέαζαν άλλους χρήστες να εκφράσουν ανάλογα συναισθήματα με δικά τους πλέον μηνύματα.

Το βασικό συμπέρασμα ήταν ότι στον ψηφιακό κόσμος του ίντερνετ κανένα άλλο συναίσθημα δεν έχει τόσο μεγάλη επιρροή όσο ο θυμός. Η ερώτηση η δική μας είναι: “Γιατί, στον φυσικό κόσμο, το ίδιο δεν συμβαίνει;

Μετά το θυμό ακολουθεί σε επιρροή η χαρά, ενώ η λύπη έχει μάλλον μηδαμινή επιρροή. Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο θυμός “εξαπλώνεται με ταχύτητα και σε εύρος”, πράγμα που, όπως αναφέρουν, “μπορεί να εξηγήσει γιατί πραγματικά γεγονότα όπως η έλλειψη τροφίμων, η δωροδοκία κυβερνητικών αξιωματούχων ή κάποιο άλλο σκάνδαλο αποτελούν πάντα “καυτά” θέματα online συζήτησης στην Κίνα” – και στις άλλες χώρες θα πρόσθετε κανείς.

Η μελέτη καταλήγει με το συμπέρασμα ότι “ο θυμός στο διαδίκτυο παίζει ένα μη αμελητέο ρόλο στην μαζική προπαγάνδα αρνητικών ειδήσεων για την κοινωνία”. Αυτό πρέπει να γίνει ένα καμπανάκι προειδοποίησης ότι τα μέσα δεν αλλάζουν την ανθρώπινη φύση. Αν θέλουμε να μειωθεί ο θυμός στο ίντερνετ πρέπει πρώτα να τον μειώσουμε μέσα μας, με τη μελέτη της φιλοσοφίας και την καθημερινή προσπάθεια αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης. (Πηγή: news.gr)

philosophyreturns.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι