Η ζωγραφική και ο γραφικός χαρακτήρας των παιδιών της εποχής Covid-19 και του lockdown

Ως διαγνωστικό εργαλείο για τις επιπτώσεις των περιοριστικών μέτρων στην υγεία των παιδιών και των οικογενειών

Αρκετοί εκπαιδευτικοί, ψυχολόγοι και πολλοί γονείς έχουν εκφράσει την πολύ μεγάλη ανησυχία τους για την επίδραση που θα έχουν τα μακροχρόνια περιοριστικά μέτρα λόγω πανδημίας Covid-19 στην σωματική και ψυχική υγεία παιδιών και γονέων.

Μια επαγγελματική μου συνεργάτης πολλών ετών, μητέρα ενός κοριτσιού ηλικίας 8 περίπου ετών, μου μίλησε πρόσφατα με ανησυχία για το ζήτημα της ψυχολογίας του παιδιού της κατά την περίοδο των αυξημένων περιοριστικών μέτρων που περιλαμβάνουν και το κλείσιμο του σχολείου. 

Έδειξα αμέσως ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο ζήτημα διότι η συνεργάτιδα μου αυτή είναι άτομο ευφυές, αξιόπιστο, ψύχραιμο και εξαιρετικά παρατηρητικό. 

Άρα αυτά που είχε να μου πει θα ήταν σίγουρα σημαντικά.

Μου ανέφερε ότι τελευταία έχει παρατηρήσει ότι η ζωγραφική της κόρης της εμφανίζει ορισμένες αλλαγές ύφους οι οποίες την προβληματίζουν ιδιαίτερα. Το κορίτσι, μοναδικό παιδί της οικογένειας, είναι μάλιστα μαθήτρια του δημοτικού σχολείου σε ιδιωτικό εκπαιδευτήριο της πόλης των Αθηνών. 

Επίσης μου ανέφερε ότι το παιδί παρουσιάζει αλλαγές στον γραφικό χαρακτήρα των ασκήσεων του σχολείου, εννοείται βέβαια ότι όλες οι σχολικές δραστηριότητες αυτή την περίοδο (πριν από το πολύ πρόσφατο άνοιγμα των σχολείων) έλαβαν χώρα μέσω της on-line τηλε-εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Της ζήτησα στη συνέχεια να δω την ζωγραφική του παιδιού αυτής της περιόδου σε σχέση με προηγούμενα ζωγραφικά έργα και σχέδια του παιδιού όταν πήγαινε κανονικά στο σχολείο της (με φυσική παρουσία). Πραγματικά όταν μου προσκόμισε τα ζωγραφικά μπλοκ και τα τετράδια του παιδιού διαπίστωσα αμέσως τις αξιοσημείωτες διαφορές στο ύφος των δύο περιόδων για τις οποίες μου είχε ήδη μιλήσει η μητέρα.

Παρατήρησα ότι η ζωγραφική της περιόδου του κλειστού σχολείου (περίοδος on line εκπαίδευσης) ήταν ασπρόμαυρη, μόνον μολύβι ή μαύρος μαρκαδόρος χωρίς καθόλου χρώματα. 

Σε αντίθεση με την περίοδο της φυσικής παρουσίας στο σχολείο που ήταν εξαιρετικά πλούσια σε χρώματα, ότι δηλαδή συναντάει κανείς στα έργα των περισσότερων παιδιών υπό κανονικές συνθήκες. 

Εκτός από την έλλειψη χρωμάτων παρατήρησα μια τάση του παιδιού να γράφει πολύ μεγαλύτερα και έντονα γράμματα, όταν περιλάμβανε κάποιο κείμενο πάνω στις ζωγραφιές της.

Επίσης ο γραφικός της χαρακτήρας στις γραμματικές-γλωσσικές ασκήσεις κατά τη διάρκεια της περιόδου κλειστού σχολείου έμοιαζε περισσότερο άτακτος και αποδομημένος σε σχέση με τον αρκετά δομημένο, χωρίς σημαντικές αποκλίσεις ύφους, χαρακτήρα της περιόδου ανοιχτού σχολείου. 

Επιπλέον η απεικόνιση του χώρου του σπιτιού όσον αφορά την διαίρεση σε δωμάτια και περιεχόμενα αντικείμενα ήταν περισσότερο πυκνή κατά την περίοδο του κλειστού σχολείου σε σχέση με μια αραιότερη πυκνότητα και μεγαλύτερη απόσταση αντικειμένων (και των οικείων προσώπων του παιδιού) κατά την περίοδο που το παιδί πήγαινε καθημερινά στο σχολείο της. 

Η απεικόνιση της θέσης αντικειμένων και προσώπων στο οικείο της χώρο οφείλω να σημειώσω ότι μου μετέφερε ένα αίσθημα στενότητας και ασφυξίας.

Η μητέρα του παιδιού μου μετέφερε την άποψη της, ότι δηλαδή και η συμπεριφορά του παιδιού όλη αυτή την περίοδο της διαδικτυακής εκπαίδευσης είχε στοιχεία εκνευρισμού, κόπωσης και απώλειας μιας φυσικής ανεμελιάς προς την οποία έχουν συνήθως ροπή τα παιδιά αυτής της ηλικίας. 

Σημειωτέον ότι και οι δύο γονείς εργάζονται, έτσι το κορίτσι φροντίζουν οι δύο μεγάλοι σε ηλικία γονείς της μητέρας. 

Κατά την διάρκεια των περιοριστικών μέτρων μια περίοδο κοντά στην μικρή ήταν επίσης και η μητέρα της στα πλαίσια της περίφημης άδειας ειδικού σκοπού.
...............
περισσότερα εδώ: athensvoice

Τι πρέπει να κάνουμε αν το παιδί μας χαθεί μέσα στο πλήθος;

Μια μητέρα έγινε viral παραδίδοντας πολύτιμα μαθήματα 

που θα μπορούσαν να σώσουν τις ζωές μικρών παιδιών

Viral έχει γίνει το βίντεο μιας μητέρας ονόματι Τζέσικα Κακμάκλι, στο οποίο εξηγεί το τι πρέπει να κάνουμε αν ένα παιδί χαθεί σε χώρο με πολύ κόσμο, όπως για παράδειγμα ένα πολυκατάστημα ή έναν ζωολογικό κήπο.

Όταν ένα παιδί χαθεί, συχνά τα μέλη της οικογένειας αρχίζουν να το αναζητούν ή να φωνάζουν το όνομά του.

Στο βίντεό της η Κακμάκλι τονίζει ότι από το πρώτο το δευτερόλεπτο που κάποιος συνειδητοποιήσει ότι το παιδί του έχει φύγει, θα πρέπει να αρχίσει να φωνάζει δυνατά περιγράφοντας τα χαρακτηριστικά του.

«Πρέπει να ακουστείτε. Και αυτό που εννοώ, είναι να αρχίζετε να φωνάζετε την περιγραφή του, ενώ το ψάχνετε», λέει στο βίντεο. «Θα ακούγεται κάπως έτσι: 

«Ψάχνω για ένα 5χρονο αγόρι, με κοντά καστανά μαλλιά, καστανά μάτια, με κόκκινο μπλουζάκι, μαύρο σορτς».

Σύμφωνα με την Κακμάκλι, αυτό λειτουργεί για αρκετούς λόγους.

Πρώτον, ειδοποιεί όλους ότι ένα παιδί χάθηκε και εμπλέκει περισσότερους ανθρώπους στην αναζήτηση, κάτι που μπορεί να οδηγήσει στην ταχύτερη εύρεση του παιδιού.

Σε ένα χειρότερο σενάριο όπου το παιδί έχει απαχθεί, οι φωνές και μια ομάδα ανθρώπων που ψάχνει δημιουργούν αναταραχή, κάτι που οι απαγωγείς προσπαθούν να αποφύγουν.

in.gr

Όλοι χρωστάμε...

... και όχι δε μιλώ για οικονομικά χρέη, αλλά για συναισθηματικές εκκρεμότητες.

«Όλοι χρωστάμε κάπου ένα “σ' αγαπώ” και  μια “συγγνώμη”» τόχω διαβάσει κατά κόρον αυτό, και φυσικά συμφωνώ, μόνο που ιεραρχικά πρέπει ν' αρχίσουμε από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Αυτούς κι αν έχουμε ταλαιπωρήσει κατά κόρον!!  Ειδικά με τις λάθος επιλογές προσώπων και καταστάσεων στη ζωή μας!

Μ' όλα αυτά που ανεχόμαστε χωρίς να θέλουμε.

Όλ' αυτά που το ένστικτο μας προειδοποιεί εξ αρχής «προσοχή λούμπα» ή άλλες φορές, δεν σου δίνει σαφή σημάδια, αλλά και μόνο ότι δεν δίνεσαι ψυχή τε και σώματι και παρ όλα αυτά παρακούς το μέσα σου, αρκεί για την κακοποίησή σου. 

Θέμα των ημερών η λέξη και η κατάσταση και μάλλον θα πρέπει να κάνουμε κι εμείς  την αυτοκριτική μας και να καταλήξουμε, πόσο έχουμε κάνει τον εαυτό μας να υποφέρει χωρίς τη συνδρομή κάποιου.

Σε τί τον υποβάλαμε ν΄ αντέξει, να παραβλέψει, να εθελοτυφλήσει, να παρακάμψει

Πόσα υπέφερε χωρίς να πρέπει.

Πόσες φορές τον πληγώσαμε για να μην πληγώσουμε αυτόν που μας το προκάλεσε;

Πόσες φορές σιωπήσαμε ενώ έπρεπε να κραυγάσουμε και να επιβάλουμε τη θέλησή μας, αντί ν' αποδεχθούμε σερβιρισμένες καταστάσεις, που άλλοι αποφάσισαν για μας χωρίς εμάς;

Πόσες φορές τον θυσιάσαμε σαν Ιφιγένεια στο βωμό ενός συναισθήματος μονομερούς; Γιατί απλούστατα θέλαμε να πιστεύουμε ότι αξίζει η θυσία.

Πόσες φορές γύρισε μπούμερανγκ μια καλή πράξη που δε βρήκε ανταπόκριση.

Πόσες συγγνώμες έπεσαν στο κενό και πόσες ενοχές φορτώθηκε, σαν ο μοναδικός φταίχτης σε μια διμερή κατάσταση;

Ειδικά οι γυναίκες και δη που έχουμε μια κάποια ηλικία, που ζήσαμε σε στενά κοινωνικά περιβάλλοντα, ξέρουμε πολύ καλά πόσες συμπεριφορές μας ήταν υπαγορευμένες από το «τί θα πει ο κόσμος»;  Και ενώ ο κόσμος ούτως ή άλλως θα έλεγε κι ενώ θα 'πρεπε να μη σε νοιάζει καν για τη γνώμη του κόσμου, όπως εσύ δεν ανακατευόσουν στα του κόσμου, παρ όλα αυτά τον εαυτό σου βίαζες και έμπαινες στα καλούπια, που άλλοι σου είχαν ετοιμάσει και πιπιλίσει το μυαλό ότι ήταν για το καλό σου. 

Θυμήσου όμως και πόσο ανάλαφρη αισθανόσουν όταν κάποιες φορές έσπαγες τα δεσμά, εξέφραζες με παρρησία την άποψή σου, υπερασπιζόσουν τις επιλογές σου και έλεγες όχι εκεί που κάποιοι σου ψιθύριζαν «πες ναι»!

Όλα εκπορεύονται από την παιδική ηλικία, από την νοοτροπία που σου εμφύσησαν, από τον κοινωνικό περίγυρο που έζησες, από τις λάθος ή ξεπερασμένες αντιλήψεις κι όταν μεγάλωσες και κουβαλούσες όλο αυτό το φορτίο, παρά τη μόρφωση εκπαιδευτική ή κοινωνική που πήρες, τα νέα ερεθίσματα που συνάντησες, τις διαφορετικές αντιλήψεις, ήταν δύσκολο ν' αποτιναχτεί ως δια μαγείας και συνέχισε να σε προσδιορίζει και να σε ελέγχει σε μεγάλο βαθμό. Γιατί πάντα υπήρχε εκείνη η υπόκωφη φωνή του υποβολέα, που σου έλεγε αυτά που είχες κατά κόρον ακούσει και ενστερνιστεί άθελά σου.

Έτσι και σεξουαλικές παρενοχλήσεις δέχτηκες και αποσιώπησες και λεκτική  βία, ενίοτε, που κατ' εμέ δεν είναι καθόλου υποδεέστερη της σεξουαλικής, αντίθετα σε μειώνει και σε υποτιμά σε σημείο που να σε κάνει ψευδώς να πιστέψεις ότι αυτό αξίζεις, από κάποιον που δεν αξίζει αυτό που του δίνεις. 

Άνθρωποι που σου δημιούργησαν τραύματα θεωρώντας τους εαυτούς τους υπεράνω και σήμερα τιμητές (αυτοί πάντα ξέρουν τα πάντα και σχολιάζουν τα πάντα) στηλιτεύουν το ότι οι άνθρωποι ξεπέρασαν τις αναστολές τους και μιλάνε.

Κι όταν έρθει αυτός που τ' αξίζει νάσαι από επιφυλακτικός μέχρι καχύποπτος, ότι όλη αυτή η αγάπη και η καλοσύνη δεν είναι αληθινά, ότι κάτι άλλο κρύβεται από πίσω και όσο περιμένεις αυτό το «κάτι άλλο» να εμφανιστεί για να σε δικαιώσει, αφαιρείς από τον άλλον αυτό που πραγματικά αξίζει να πάρει.

Είναι πολύ πικρό, μετά από μια μεγάλη διαδρομή, να κοιτάζεις πίσω και να βλέπεις λάθη που δε μπορείς να διορθώσεις. Τουλάχιστον επένδυσε στο μέλλον, όσο είναι καιρός

Πες λοιπόν «σ αγαπώ» πρώτα στον εαυτό σου και σ' όποιον άλλον το δικαιούται και «συγγνώμη» επίσης και στους δύο. 

Μεγαλείο είναι ν' αναγνωρίζουμε τα λάθη μας, από τα πιο μικρά και ασήμαντα μέχρι τα πιο μεγάλα και καθοριστικά στη σχέση των ανθρώπων και να τα διορθώνουμε μεταμελούμενοι. Όποιος καταλάβει λοιπόν ότι αυτή η «συγγνώμη» είναι ειλικρινής ας δώσει την ευκαιρία, άλλωστε ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω... Αλλιώς, όπως λέει ο μεγάλος Αλεξανδρινός:

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον, όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις...

Κάντο μ' αγάπη