Πυλαία: Έπεσε το ταβάνι σε τάξη Δημοτικού Σχολείου 😦

Η ψευδοροφή σε τάξη του 4ου Δημοτικού Σχολείου Πυλαίας έπεσε πάνω στα θρανία των μαθητών, λίγη ώρα αφότου η αίθουσα εκκενώθηκε

Άγιο είχαν οι 19 μαθητές τάξης του 4ου Δημοτικού Σχολείου Πυλαίας, στην ανατολική Θεσσαλονίκη, καθώς στην αίθουσά τους υποχώρησε το ταβάνι και έπεσε πάνω στα θρανία τους.

Συγκεκριμένα, η δασκάλα της τάξης αντιλήφθηκε ρωγμές στην οροφή της αίθουσας και άκουσε έναν θόρυβο. Κατόπιν ζήτησε από τα παιδιά να εκκενώσουν την τάξη και πέντε λεπτά αργότερα η ψευδοροφή κατέρρευσε! 

Δεν σημειώθηκε κανένας τραυματισμός, λόγω της έγκαιρης διαπίστωσης της δασκάλας.
.............

περισσότερα εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τα κλεμμένα παιδιά της χούντας Πινοτσέτ / Pinochet: Chile's stolen children

Η Σουηδία διέταξε έρευνα για να διακριβωθούν περισσότερες από 2.100 παράνομες υιοθεσίες φτωχών παιδιών της Χιλής που απάγονταν από τις κρατούμενες μητέρες στις φυλακές.

Η σουηδική Ακροδεξιά της εποχής έβαλε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή της στην απάνθρωπη αυτή επιχείρηση καθώς συμμαχούσε με το καθεστώς Πινοτσέτ.

Pinochet: Chile's stolen children

Οι πιο βίαιες δικτατορίες της Νότιας Αμερικής δεν αρκέστηκαν να καταδιώκουν, να δολοφονούν και να εξαφανίζουν αντιστασιακούς, αλλά έβαλαν στο στόχαστρο των φρικαλεοτήτων τους και τα παιδιά. 

Στην Αργεντινή, έκλεβαν τα μωρά που γεννούσαν οι κρατούμενες στις φυλακές και τα έδιναν σε οικογένειες στρατιωτικών για να μεγαλώσουν με «πατριωτικά ιδεώδη».

Και στη Χιλή, χιλιάδες παιδιά δόθηκαν παράνομα για υιοθεσία σε οικογένειες Σουηδών στη διάρκεια της χούντας του Πινοτσέτ.

Ένα σκάνδαλο που αποκάλυψε την περασμένη εβδομάδα η σουηδική εφημερίδα Dagens Nyheter (DN), κάνοντας λόγο για έναν «ειδικό μηχανισμό που το στρατιωτικό καθεστώς χρησιμοποίησε ως πολιτικό εργαλείο για να βελτιώσει την καταρρακωμένη διεθνή εικόνα του».

Πρόκειται στην ουσία για παράνομες διεθνείς υιοθεσίες, όπως σημειώνει το δημοσίευμα με τίτλο «Παιδιά με κάθε τίμημα», αφού αφορούσαν φτωχά παιδιά που σύμφωνα με τους στρατιωτικούς είχαν εγκαταλειφθεί από τους γονείς τους, αλλά στην πραγματικότητα είχαν απαχθεί από τις οικογένειές τους και δόθηκαν με δόλο για υιοθεσία. 

Έτσι, το καθεστώς «μεταμφίεζε την κλοπή παιδιών σε ανθρωπιστική βοήθεια και πρωτοβουλία για να έχουν ένα καλύτερο μέλλον, ενώ στην πραγματικότητα επεδίωκε να βελτιώσει την εικόνα του στο εξωτερικό προπαγανδίζοντας τη μέριμνά του για τους πλέον ευάλωτους».

Μετά τις αποκαλύψεις η σουηδική κυβέρνηση ανακοίνωσε τη σύσταση επιτροπής που θα ερευνήσει περίπου 60.000 υιοθεσίες οι οποίες έγιναν τις προηγούμενες δεκαετίες από πολλές φτωχές χώρες, ανάμεσά τους και περισσότερες από 2.100 υιοθεσίες παιδιών από τη Χιλή, από τις οποίες τουλάχιστον οι 1.700 έγιναν στη διάρκεια της δικτατορίας και προχώρησαν χάρη στη στενή σχέση του Πινοτσέτ με τη σουηδική άκρα Δεξιά.

Η Λένα Χάλενγκρεν, Σουηδή υπουργός Κοινωνικών Υποθέσεων, τόνισε ότι η έρευνα θα διαρκέσει δύο χρόνια και οι αρχές θα προσπαθήσουν να συντονιστούν με αντίστοιχη δικαστική έρευνα που διεξάγεται στη Χιλή, αναγνωρίζοντας ωστόσο πως αυτή η τελευταία έχει καθυστερήσει πολύ. 

Αμέσως μετά τη δημοσιοποίηση αυτών των στοιχείων, Σουηδοί αξιωματούχοι και δημόσιοι λειτουργοί που συμμετείχαν στις διαδικασίες υιοθεσίας άρχισαν να καταθέτουν για πιθανές σχετικές «ατασθαλίες».

Το δημοσίευμα της σουηδικής εφημερίδας αναφέρεται στην έρευνα που έκανε η ιστορικός και καθηγήτρια του χιλιανικού Πανεπιστημίου του Νότου Κάρεν Αλφάρο με τη συνδρομή του ερευνητή του Αυτόνομου Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης Χοσέ Λουίς Μοράλες το 2018, η οποία τεκμηριώνει εκατοντάδες περιπτώσεις παιδιών που οδηγήθηκαν παράτυπα ή παράνομα στη Σουηδία για υιοθεσία.

Η έρευνα με τίτλο «Χιλιανά κορίτσια και αγόρια υιοθετημένα από σουηδικές οικογένειες: διπλωματική προσέγγιση την εποχή του Ψυχρού Πολέμου» επισημαίνει πως οι υιοθεσίες χρησιμοποιήθηκαν ως μια καμπάνια άσκησης διεθνούς επιρροής και όχημα για συνομιλίες και προσέγγιση με την κυβέρνηση της Σουηδίας, που ήταν ιδιαίτερα επικριτική με τη χούντα του Πινοτσέτ επί των δύο θητειών του Ούλοφ Πάλμε, από το 1969 ώς το 1976 και από το 1982 ώς τη δολοφονία του το 1986.

Οι πρώτες καταγγελίες για αυτές τις παράνομες υιοθεσίες ήρθαν το 2004 από έρευνα της δημοσιογράφου Ανα Μαρία Ολιβάρες, ενώ το 2018 ξεκίνησε στη Χιλή δικαστική έρευνα για να διασαφηνίσει τη νομιμότητα χιλιάδων υιοθεσιών Χιλιανών παιδιών επί δικτατορίας, περιλαμβανομένων αυτών που δόθηκαν στη Σουηδία. Αλλά χωρίς κάποιο απτό αποτέλεσμα έως τώρα.
Με τη συνενοχή της σουηδικής Ακροδεξιάς

Οι υιοθεσίες απέκτησαν μαζικό χαρακτήρα μετά την επίσκεψη στη Στοκχόλμη της Μόνικα Μαδαριάγα, ξαδέλφης του Πινοτσέτ και υπουργού Δικαιοσύνης της χούντας. «Μετά το πραξικόπημα του 1973, το καθεστώς ήταν αρχικά επιφυλακτικό με τις υιοθεσίες. Θεωρήθηκε ότι τα εγκαταλειμμένα παιδιά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σαν μέσο για να δυσφημήσει η Σουηδία το καθεστώς», τονίζει η Αλφάρο, εξηγώντας πως μετά την επίσκεψη της Μαδαριάγα ο Πινοτσέτ άλλαξε άποψη και οι υιοθεσίες στο διάστημα 1978-1988 έγιναν κρατική υπόθεση. «Ηταν η Μαδαριάγα που πρώτη κατάλαβε πως οι υιοθεσίες θα μπορούσαν να φέρουν κάτι θετικό στη στρατιωτική χούντα, τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά, αμβλύνοντας τις διαφορές της με τη Σουηδία και αλλάζοντας την εικόνα της Χιλής στον κόσμο».

Αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει εφικτό χωρίς τη στήριξη ομάδων της σουηδικής Ακροδεξιάς,.....

.................. 

περισσότερα στην πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Φοβόμουν να ζήσω ελεύθερος γιατί ...

... πολύ απλά έμαθα να ζω σαν σκλάβος

Φοβόμουν να ζήσω ελεύθερος και κάθε μέρα που περνούσε πρόσθετα έναν ακόμα αβάσταχτο ζυγό στη ζωή μου. Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν, τρόμαξα και αναρωτήθηκα εγώ ήμουν αυτός; 

Μεγάλωσα όπως όλα εκείνα τα παιδιά. 

Τα πρώτα μου ακούσματα:
– Ο Κωστάκης είναι καλύτερος μαθητής από εσένα.
– Ο Σπύρος είναι πιο καλό παιδί από εσένα.
– Φέρε καλούς βαθμούς για να σου πάρουμε ποδήλατο.
– Μην κάνεις τατουάζ. Τι θα πει ο κόσμος;

Ένα παρελθόν γεμάτο γιατί, μη, όχι, πρόσεχε και άλλα τόσα πολλά. Κάπως έτσι έφτασα να μην μπορώ να βρω τη δική μου ταυτότητα, αφού κι εγώ ο ίδιος συνέχισα να θέτω τους ίδιους περιορισμούς με τους οποίους είχα εκπαιδευτεί.

Η μόνη διαφορά είναι πως λόγω των διαφορετικών συνθηκών που ζούσα καθημερινά, έμαθα να μου χρυσώνω το χάπι, δηλαδή να δικαιολογούμαι πίσω από τα δικά μου πρέπει, μη, όχι, κ.τ.λ., γιατί απλά φοβόμουν να ζήσω ελεύθερος. 

Έγινα και γινόμουν κάθε φορά ανάλογα με την περίσταση ακριβώς αυτό που ήθελαν οι άλλοι, για να με αγαπούν, να με αποδέχονται, για να μπορώ να λέω και εγώ όπως όλοι μας ότι ανήκω κάπου.

Ζούσα μια ζωή στην οποία δεν επιτρέπονταν τα λάθη, σε μια πραγματικότητα που τώρα φαντάζει σαν εφιάλτης. Και κάθε φορά που τόλμαγε η ψυχούλα μου να πει όχι, ερχόμουν αντιμέτωπος με τις Ερινύες που δεν με άφηναν να ξαποστάσω, να βρω το δικό μου λιμάνι.

Βλέπεις, το «όχι» ή το «εγώ θέλω» είχε πάντα ένα κόστος. Ζούσα μέσα σε ένα λήθαργο, μέσα στη φυλακή που εγώ επέλεξα να ζήσω, παρότι κρατούσα τα κλειδιά για την πόρτα που με κρατούσε μακριά από τα πραγματικά μου θέλω.

Και εκεί που έλεγα τώρα ήρθε η στιγμή να σπάσω τα δεσμά μου, φοβόμουν. 

Φοβόμουν πως θα χάσω τους ανθρώπους που αγαπώ, γιατί απλά θα ήμουν ένας άλλος για εκείνους, ένας ξένος. Έτρεμα στην ιδέα να ζήσω μόνος αλλά στην ουσία η μοναξιά είχε γίνει η δεύτερη μου φύση. Γιατί νομίζω πως η μοναξιά που νιώθεις όταν τίποτα δεν σε γεμίζει είναι χειρότερη και από τον ίδιο τον θάνατο.

Όσα λεφτά κι αν πάλευα να έχω, ήταν γιατί φοβόμουν μην είμαι φτωχός. 

Όσες σχέσεις και αν έκανα, ήταν γιατί φοβόμουν μη μείνω μόνος. 

Όσο και αν πάλευα, δεν νίκησα ποτέ, γιατί φοβόμουν να αντιμετωπίσω τα δικά μου πρέπει.

Και κάπου εκεί άρχισα να βλέπω πιο ξεκάθαρα. Σαν ένα πέπλο που κάλυπτε τα μάτια μου το πήρε με μιας ο άνεμος. 

Φοβόμουν να ζήσω ελεύθερος γιατί, πολύ απλά, έμαθα να ζω σαν σκλάβος. 

Τόλμησα να δω την αλήθεια, να δοκιμάσω να ζήσω για να σταματήσω να θεωρώ τα πάντα ανώφελα και μάταια.

Σήμερα είμαι τόσο ευγνώμων για όλη αυτή τη διαδρομή ανάμεσα στα αγκάθια και τα βράχια της ζωής, γιατί απλά μου έμαθαν πως ελεύθερος είναι εκείνος που βρίσκει την ομορφιά στα απλά πράγματα που τολμά να ζήσει. Στη αγάπη, τη συντροφικότητα, τους φίλους, την οικογένεια και άλλα τόσα πολλά που όλοι έχουμε αλλά δυστυχώς τα θεωρούμε δεδομένα.

Σταμάτησα να παλεύω για τα περισσότερα και ένιωσα πως έχω όσα χρειάζομαι. Δεν φοβάμαι πια και η ζωή μου δίνει πλουσιοπάροχα ό,τι χρειάζομαι κι ακόμα περισσότερα, γιατί απλά έμαθα πώς να τα ζητάω. Γιατί απλά εγώ βλέπω με άλλο μάτι τα πράγματα.

Φοβόμουν να ζήσω ελεύθερος και είχα γεμίσει την ζωή μου ενοχές και φόβους. Ζούσα στη δική μου φυλακή. Τη φυλακή που το δικό μου μυαλό έπλασε. Σήμερα είμαι ελεύθερος και ζω την κάθε ημέρα με ευγνωμοσύνη.

Κι αν θες τη γνώμη μου: Σταμάτα να φοβάσαι να ζήσεις ελεύθερος, άλλωστε το μόνο που έχεις να χάσεις είναι τον ίδιο σου τον εαυτό. Τα δώρα όμως αμέτρητα. Το ξέρω ότι το θες περισσότερο από τον καθένα.

Τι περιμένεις λοιπόν; Zήσε, ζήσε ελεύθερος έτσι όπως αρχικά δημιουργήθηκες να είσαι.

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι