Tuesday 13 September 2016

Γιατί είναι απαραίτητος ο προσχολικός
και προ-αθλητικός καρδιολογικός έλεγχος;

Περίπου το 1% των παιδιών, παρουσιάζουν παθήσεις της καρδιάς που τους απαγορεύουν τα ανταγωνιστικά αθλήματα.

Μέτρα για την αποφυγή τραγωδιών που έχουν τις ρίζες τους σε αδιάγνωστα καρδιολογικά προβλήματα πρέπει να λαμβάνουν οι γονείς κατά την έναρξη της σχολικής χρονιάς και γενικά όταν τα παιδιά τους ξεκινούν αθλητικές δραστηριότητες.

«Οι περισσότεροι άνθρωποι σοκάρονται στην είδηση του αιφνίδιου θανάτου ενός νέου ανθρώπου, γιατί συχνά πιστεύουν ότι τα παιδιά και οι έφηβοι, ακόμα και οι νεαροί ενήλικες έχουν άριστη υγεία και δεν αντιμετωπίζουν κίνδυνο για σοβαρά καρδιολογικά προβλήματα. 
Κάθε χρόνο όμως ένας αριθμός μαθητών και φοιτητών πεθαίνουν ξαφνικά από καρδιακές παθήσεις, πολλές φορές χωρίς να έχουν κανένα προειδοποιητικό σύμπτωμα. 
Κι αυτό γιατί, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, περίπου το 1% των παιδιών, παρουσιάζουν παθήσεις της καρδιάς που τους απαγορεύουν τα ανταγωνιστικά αθλήματα.
Η γνώση ότι υπάρχει η σημαντική αυτή πιθανότητα να προκύψει αιφνίδιος θάνατος κατά τη διάρκεια της άθλησης δεν πρέπει να πανικοβάλει, αλλά να προτρέπει τους γονείς -όταν πρόκειται για ανήλικους μαθητές/αθλητές- ή τους άμεσα ενδιαφερόμενους να υποβάλλονται σε προληπτικό καρδιολογικό έλεγχο πριν από την έναρξη κάθε σχολικής ή αθλητικής σεζόν», επισημαίνει ο κ. Φώτιος Ν. Πατσουράκος, Καρδιολόγος-Αρχίατρος ε.α.
Ευρήματα αμερικανικής μελέτης σχετικά με τα δημογραφικά χαρακτηριστικά των αθλητών που πεθαίνουν ξαφνικά δείχνουν πως οι περισσότεροι αιφνίδιοι θάνατοι συμβαίνουν σε έφηβους άνδρες, με μέση ηλικία τα 17,1 χρόνια, κατά τη διάρκεια ή αμέσως μετά τη σωματική άσκηση, γεγονός που υποδηλώνει ότι η αύξηση της αρτηριακής πίεσης η οποία οφείλεται στην αδρεναλίνη προωθεί θανατηφόρες καρδιακές αρρυθμίες σε ασθενείς που φέρουν σοβαρές καρδιαγγειακές διαταραχές.

Οι αιτίες του αιφνίδιου θανάτου

Η τακτική άσκηση μειώνει τον κίνδυνο αθηροσκλήρωσης και τον κίνδυνο για αιφνίδιο καρδιακό θάνατο, ο οποίος προκαλείται ως επί το πλείστον εξαιτίας της στεφανιαίας νόσου σε αθλητές ηλικίας >35 ετών, ωστόσο σε νεότερους αθλητές εάν συνυπάρξουν κληρονομικές ή εκ γενετής διαταραχές της καρδιάς προδιαθέτουν σε κακοήθεις κοιλιακές αρρυθμίες.
«Η πλειοψηφία των περιπτώσεων αιφνίδιου καρδιακού θανάτου σε μαθητές και γενικότερα σε άτομα μικρότερα των 35 ετών προκαλούνται από κληρονομικές μυοκαρδιοπάθειες και κυρίως από υπερτροφική μυοκαρδιοπάθεια ή από αρρυθμιογόνο μυοκαρδιοπάθεια της δεξιάς κοιλίας, όπως είναι η νόσος Νάξος η οποία ενδημεί στην περιοχή της Μεσογείου. 
Ωστόσο, στη μεταθανάτια εξέταση περίπου στο 2% των αθλητών που πεθαίνουν ξαφνικά οι λόγοι δεν αποκαλύπτονται», σημειώνει ο κ. Πατσουράκος και προσθέτει: 
«Υπάρχουν παθήσεις που η διάγνωσή τους είναι ανέφικτη μόνο με κλινική εξέταση. Μεταξύ αυτών είναι το σύνδρομο Wolf-Parkinson-White (WPW) και το σύνδρομο μακρού Q-T. Για το τελευταίο, μελέτες σε συγγενείς πρώτου βαθμού των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους από αιφνίδιο θάνατο έδειξαν ότι ένα ποσοστό των θανάτων οφείλεται σ’ αυτό το σύνδρομο όπως και στο σύνδρομο Brugada».
Γι’ αυτό και στον καρδιολογικό έλεγχο απαιτείται, παράλληλα με την κλινική εξέταση, και η διενέργεια ηλεκτροκαρδιογραφήματος και έγχρωμου υπερηχογραφήματος καρδιάς, τα ευρήματα από το οποίο θα καθορίσουν εάν χρειάζεται παραπομπή σε περαιτέρω εξετάσεις. 
Το Ηolter Ρυθμού και το τεστ κοπώσεως μπορούν να διαλύσουν ή επιβεβαιώσουν τις όποιες υποψίες ύπαρξης καρδιολογικού προβλήματος.
«Εάν έχετε παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο και ασχολούνται με σχολικές ή εξωσχολικές αθλητικές δραστηριότητες, δεν πρέπει να αμελείτε τον καρδιολογικό τους έλεγχο. 
Είναι τραγικό λάθος να ζητούν οι γονείς από τον καρδιολόγο την πιστοποίηση ότι μπορούν να αθλούνται τα παιδιά τους χωρίς οι ιατροί να τα έχουν εξετάσει και να θυμώνουν όταν αυτοί το αρνούνται. 
Τα παιδιά θα πρέπει πράγματι να υποβάλλονται σε ιατρικές εξετάσεις για να λαμβάνουν μέρος σε αθλητικές δραστηριότητες ώστε να αποφεύγονται δραματικά γεγονότα. 
Ο καρδιολογικός έλεγχος, που περιλαμβάνει τη λήψη του ατομικού και οικογενειακού ιστορικού, την κλινική εξέταση, το ηλεκτροκαρδιογράφημα και το υπερηχογράφημα καρδιάς, μπορεί να σώσει τη ζωή τους», συμβουλεύει ο κ. Πατσουράκος, συμπληρώνοντας ότι είναι σημαντικό να επαναλαμβάνεται μία φορά το χρόνο.

Η ύπαρξη, όμως, κάποιας καρδιακής πάθησης δεν αποκλείει πάντα...
..............
η συνέχεια εδώ

O κόσμος ενδιαφέρεται περισσότερο
για το τι χρώμα βρακί φοράει η Paris Hilton
παρά για τους χιλιάδες νεκρούς ενός πολέμου;

Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης βέβαια για την πλήρη αδιαφορία για τα κοινωνικά δρώμενα την φέρει η οικογένεια. Η ανατροφή που θα δώσει ένας γονιός στο παιδί κρίνει σ' ένα μεγάλο ποσοστό τον μετέπειτα χαρακτήρα του.
"Όποιος δεν κάνει τίποτα για τους άλλους δεν κάνει τίποτα για τον εαυτό του" 
Βόλφγκανγκ Γκαίτε 

Ερέθισμα γι' αυτό το κείμενο είναι μία ταινία που είδα πρόσφατα με την Juliette Binoche που λέγεται "Χίλιες φορές καληνύχτα". 
Δεν θα σας πω το concept του φιλμ γιατί δεν έχει ιδιαίτερη σχέση με το θέμα του άρθρου, απλά κράτησα μια ατάκα της πρωταγωνίστριας που απαντούσε στην ερώτηση: 
Γιατί επέλεξες να κάνεις ένα τόσο επικίνδυνο επάγγελμα (πολεμική ρεπόρτερ). 
Η απάντηση της ήταν ότι πήρε την απόφαση όταν αντιλήφθηκε πως ο κόσμος ενδιαφέρεται περισσότερο για το τι χρώμα βρακί φοράει η Paris Hilton παρά για τους χιλιάδες νεκρούς ενός πολέμου πχ. στο Αφγανιστάν και θέλω με τον τρόπο μου να ταρακουνήσω τους ανθρώπους που παρακολουθούν τα γεγονότα ατάραχοι και αμέτοχοι στον καναπέ τους. 
Αυτό που με "χαροποίησε" όταν άκουσα τη συγκεκριμένη ατάκα είναι ότι τουλάχιστον δεν είναι μόνο προνόμιο του Έλληνα η αδιαφορία σε σοβαρά κοινωνικά θέματα. Είναι όλου του πλανήτη. Δυστυχώς ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της γης εκπαιδεύει τον εγκέφαλό του από τα ερεθίσματα της τηλεόρασης και απ' αυτό που του σερβίρουν. 
Θεωρεί ίσως ότι μετά από μία κοπιαστική μέρα στο γραφείο θα προτιμήσει να γυρίσει σπίτι και να δει κάποια χαζομάρα πάρα να διαβάσει μια είδηση ή να δει κάποιο ντοκιμαντέρ που θα του χαλάσει τη διάθεση. 
Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης βέβαια για την πλήρη αδιαφορία για τα κοινωνικά δρώμενα την φέρει η οικογένεια. Η ανατροφή που θα δώσει ένας γονιός στο παιδί κρίνει σ' ένα μεγάλο ποσοστό τον μετέπειτα χαρακτήρα του. 
Όταν π.χ. έχεις έναν πατέρα που βρίζει τον Πακιστανό στο φανάρι ή κλωτσάει ένα σκύλο στον δρόμο, δύσκολα ένα παιδί θα ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο. 
Όλα αυτά έχουν οδηγήσει τους ανθρώπους στο να σκληραίνουν όλο και περισσότερο, η ευαισθητοποίηση γίνεται επιφανειακή (με ένα like στο facebook σε μια φωτογραφία ενός σκελετωμένου παιδιού μαζί με ένα comment που γράφει κρίμα) έως ανύπαρκτη. 

Βλέπεις έναν άνθρωπο στον δρόμο να εκλιπαρεί για μια μικρή βοήθεια και εσύ γυρνάς στον φίλο σου και λες: 
Έλα μωρέ υπάρχει κύκλωμα ολόκληρο από πίσω, ξέρεις τι λεφτά βγάζουν αυτοί αν τους δίνει ένα ευρώ ο καθένας; 
Δεν πειράζει ρε αδερφέ, ας βγάζουν. Μπορεί να τύχει μία φορά ο συγκεκριμένος άνθρωπος να μην ανήκει σε κανένα κύκλωμα και να μην έχει φάει μια βδομάδα. Ας δώσεις μισό ευρώ δεν θα σου λείψει. 
Έχουμε φτάσει σαν άνθρωποι στο χειρότερο μας σημείο σε θέματα ευαισθησίας δεν ενδιαφέρεται πραγματικά κανείς για κανέναν. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί πλέον ν' αλλάξει όλο αυτό και να προσπαθήσει ο καθένας μόνος του χωρίς καμία παρότρυνση ή όφελος να δώσει στον συνάνθρωπο του λίγη αγάπη που του περισσεύει χωρίς δεύτερες σκέψεις. 

Η Iδιοσυγκρασία μας κατά τη Bρεφική Hλικία συνδέεται
με την Eνήλικη Προσωπικότητά μας

Η προσωπικότητά μας διαμορφώνεται πριν ακόμη αρθρώσουμε την πρώτη μας λέξη. 
Σύνδεση της ιδιοσυγκρασίας κατά τη βρεφική ηλικία με την ενήλικη προσωπικότητά μας αποκαλύπτει νέα έρευνα, η οποία θεωρείται τεράστιο βήμα σε ό,τι αφορά την ψυχική υγεία.

Την προσωπικότητά μας την οφείλουμε σε πολλούς παράγοντες: στα γονίδια, στον τρόπο που ανατραφήκαμε, στο είδος της παιδείας που λάβαμε, στις συναναστροφές μας και σε πολλά ακόμη. Όλα παίζουν τον ρόλο τους στη διαμόρφωσή μας. 

Όμως, ποια είναι η απάντηση στην ερώτηση πότε ακριβώς άρχισε να παίρνει σχήμα και μορφή ο πραγματικός μας χαρακτήρας; 
Αν, για παράδειγμα, είμαστε ντροπαλοί ως ενήλικες, είναι αυτό σημάδι ότι υπήρξαμε και ντροπαλοί ως παιδιά; 
 Η επιστήμη λέει ναι και σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία φαίνεται να απορρίπτει την οικεία φράση «μην τον βλέπεις έτσι, ως παιδί ήταν πολύ τολμηρό και ζωηρό». 
Για την ακρίβεια, και σύμφωνα με μια πρόσφατη μελέτη του Ινστιτούτου Φυσιολογίας του Νοβοσιμπίρσκ στη Ρωσία, υπάρχουν σημαντικοί συσχετισμοί ανάμεσα στις τάσεις της συμπεριφοράς που είχαμε όταν ήμασταν μόλις λίγων μηνών και στην προσωπικότητα που έχουμε σήμερα. Αυτό δεν σημαίνει ότι η προσωπικότητά μας είχε διαμορφωθεί πλήρως τόσο νωρίς, αλλά ότι οι ρίζες αυτού που είμαστε μπορούν να ανιχνευθούν στις πρώτες κιόλας μέρες της ζωής μας. 
Μωρά που ήταν χαμογελαστά και με καλή διάθεση σε γενικές γραμμές και με ελάχιστες αποκλίσεις συνέχιζαν να είναι χαρούμενα, αισιόδοξα και δραστήρια παιδιά. Όχι ότι δεν υπήρχαν και εξαιρέσεις, που έδειχναν ότι η βρεφική ιδιοσυγκρασία δεν είναι πάντα και... πεπρωμένο 
Ομάδα ψυχολόγων που μελετούσε τη συμπεριφορά μωρών ήδη από τη δεκαετία του ’50 προτιμούσε να αναφέρεται σε όλο αυτό με τον γνωστό όρο «ιδιοσυγκρασία» παρά «προσωπικότητα». Πρόκειται για εκείνη την ομάδα επιστημόνων της Νέας Υόρκης που συμμετείχε στη φημισμένη Διαχρονική Μελέτη της Ανθρώπινης Συμπεριφοράς. 
Επικεφαλής της ομάδας ήταν τότε ένα ζευγάρι γιατρών, η Stella Chess και ο Alexander Thomas, οι οποίοι είχαν ξεκινήσει να μελετούν τη συμπεριφορά 133 παιδιών από τη μέρα της γέννησής τους μέχρι τη μέρα που έγιναν 30 ετών, κρατώντας παράλληλα αρχεία συνεντεύξεων με τους γονείς. 
Βάσει των ευρημάτων της πολυετούς έρευνάς τους είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν εννέα διαφορετικές πτυχές βρεφικού ταμπεραμέντου, λαμβάνοντας πάντα υπόψη το επίπεδο δραστηριότητας, τη διάθεση και τον βαθμό απόσπασης της προσοχής. 
Όσο τα παιδιά μεγάλωναν, οι ειδικοί περιόριζαν τις κατηγορίες σε μόλις τρεις: εύκολο παιδί, δύσκολο παιδί, κυκλοθυμικό παιδί.
................
η συνέχεια εδώ: lifo

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki