Bertha von Suttner: Τα ρήματα «αγαπώ» και «βοηθώ»

Μετά το ρήμα «αγαπώ», 

το «βοηθώ» είναι το πιο ωραίο ρήμα στον κόσμο.

“After the verb 'to love', 

the verb 'to help' is the most beautiful verb in the world.” 

Bertha von Suttner

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Δουλεύεις για να ξεσκατίζεις»...

Ακούω υποτιμητικά «δουλεύεις για να ξεσκατίζεις».... 

Όμως εγώ είμαι υπερήφανη για τη δουλειά μου

Σήμερα άκουσα υποτιμητικά «δουλεύεις για να ξεσκατίζεις» και δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η όγδοη φορά που το ακούω. 

Και νιώθω την ανάγκη να υπερασπιστώ τη δουλειά μου και να φωνάξω στον κόσμο πόσο υπερήφανη είμαι για αυτήν.

Ναι κύριοι και κυρίες, είμαι υπερήφανη που «ξεσκατίζω» ανήμπορους ασθενείς, κόβοντας νύχια, πλένω κεφάλια, τους ντύνω, τους κάνω μπάνιο, τους ταΐζω και φροντίζω ανθρώπους ασθενείς που δεν μπορούν να τα κάνουν.

Είμαι ήδη ψυχολογικά λίγο άρρωστη από τους αρνητικούς συνειρμούς αυτής της έκφρασης «δουλεύεις για να ξεσκατίζεις» που συνδέεται με το επάγγελμά μου.

Είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορούμε όλοι να κάνουμε όλες τις δουλειές… εγώ για παράδειγμα δεν θα μπορούσα να διαλέξω σε κάτι που θα απαιτήσει να πω ψέματα, όπως ένας τραπεζίτης ή κάτι τέτοιο, και όμως για αρκετούς από εσάς είναι αξιόλογα επαγγέλματα, το αντίθετο το δικό μου επάγγελμα είναι τελευταίο από τα τελευταία.

Σας λέω ότι οι περισσότεροι που μας ταξινομούν έτσι «δουλεύεις για να ξεσκατίζεις», μακάρι να μην χρειαστούν ποτέ κάποιον σαν εμένα.

Αλλά αν έρθει η ώρα που θα είναι απαραίτητη, κάποιος από τους συναδέλφους μου θα είναι πρόθυμος να σας βοηθήσει και να σας κάνει να έχετε καλύτερη ποιότητα ζωής, και πάντα με καλή διάθεση και αγάπη.

Σας παρακαλώ μην χρησιμοποιείτε την έκφραση «ξεσκατίζεις» με περιφρόνηση, γιατί ίσως μια μέρα κάποιος θα πρέπει να το κάνει για εσάς και, πίστεψε με, θα νιώσετε ευγνώμων. 

Το ξέρω.

Υπογραφή: Καθαριστής
[Το παράπονο μιας γυναίκας στην υποστήριξης ασθενών]
via Vicky Klimi

Το διαβάσαμε στο Φιλότιμο – Philotimo
themamagers

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Δύο κόσμοι σε μια διαδρομή - Το χελωνάκι...

Μπήκα σε ταξί χτες το απόγευμα, στην Πειραιώς. Μερσεντές, πολυτελές σαλόνι, air condition. Οδηγός με ωραία ρούχα, όλα στην τρίχα. 

Μετά από λίγα μέτρα διαδρομή, παρατήρησα ότι ο οδηγός δε φορούσε μάσκα. 

Όχι ότι την είχε χαμηλά. Δε φορούσε καθόλου. Και με εντελώς κλειστά παράθυρα. 

Του είπα εντελώς διστακτικά: 

«Εεε, θα βάλετε και μια μασκούλα;». 

Σαν να περίμενε την ερώτηση, πήρε αμέσως στάση αντιπαράθεσης. 

«Όχι μάσκα δε φοράω. Δεν έχω φορέσει ποτέ! Και κανείς δε θα με αναγκάσει να το κάνω! Αν θες μπορείς να πάρεις κάποιο άλλο ταξί». «Οκ, τότε αφήστε με εδώ», του είπα. 

Η τελευταία του κουβέντα καθώς έβγαινα: 

«Ναι ναι πήγαινε λοιπόν στον από πίσω, που είναι βρώμικος, αλλά κατά τ’ άλλα φοράει μάσκα…»

Μπήκα σε άλλο ταξί. Πράγματι ήταν τελείως διαφορετικά. Καθόλου πολυτέλεια και ίσως κάποια βρωμιά. Ο οδηγός φορούσε μάσκα. Και είχε ανοιχτά παράθυρα. 

Του είπα σύντομα τι συνέβη πριν. 

Συμφώνησε μαζί μου αλλά δεν έκραξε τον προηγούμενο ταξιτζή και μου έκανε μεγάλη εντύπωση αυτό (η αναμενόμενη αντίδραση θα ήταν να τον κράζει για τη μισή διαδρομή, κάνοντας παράλληλα και μια ηθική-κοινωνική ανάλυση της όλης κατάστασης που βιώνουμε). Αυτός όμως ήταν λιγομίλητος και απλά κοίταζε μπροστά. 

Μπήκαμε στον περιφερειακό του Φιλοπάππου. Ξαφνικά περνώντας τον Ασύρματο, το αυτοκίνητο φρέναρε απότομα και κοκκάλωσε στη μέση του δρόμου. 

Κοίταξα γύρω μου κοψοχολιασμένος, έψαχνα να βρω ατύχημα. 

«Τι συμβαίνει;» του είπα. 

Δεν απάντησε και βγήκε έξω. Τον είδα να παίρνει ένα χελωνάκι από το δρόμο, να ανεβαίνει στο λόφο και να το αφήνει στο πράσινο. 

Μπήκε ξανά μέσα. 

«Κρίμα ήταν!», μου είπε. Από το λίγο που είδα, το χελωνάκι ήταν αριστερά μας, θα μπορούσε δηλαδή μάλλον να το αποφύγει κάνοντας λίγο δεξιά. Αλλά το χελωνάκι θα παρέμενε στο δρόμο.

Δύο κόσμοι σε μια διαδρομή. Και τα χρώματα του απογευματινού ουρανού στου Φιλοπάππου.

Γιώργος Διάκος

3pointmagazine