Αν ήμουν παιδί...

- Αν ήμουν παιδί θα έφτιαχνα μια ζωγραφιά γεμάτη από χρώματα.
- Αν ήμουν παιδί θα έβγαινα με τους φίλους μου στην αλάνα να παίξω τυφλόμυγα.
- Αν ήμουν παιδί θα έπαιζα στους δρόμους μέχρι αργά το βράδυ.
- Αν ήμουν παιδί θα έλεγα στην μαμά μου να μου φτιάξει το αγαπημένο μου φαγητό.
- Αν ήμουν παιδί θα είχα την γιαγιά μου και θα μου έλεγε όμορφες ιστορίες.
- Αν ήμουν παιδί θα γελούσα με την καρδιά μου στα αστεία των φίλων μου.
- Αν ήμουν παιδί "το τράβηγμα στο αυτί" από το δάσκαλο θα μου φαινόταν χάδι.
- Αν ήμουν παιδί η τιμωρία της μάνας, επειδή έσπασα το βάζο, θα ήταν περιπέτεια.
- Αν ήμουν παιδί θα μπορούσα να κάνω αυτό που ήθελα χωρίς να παρεξηγηθώ.
- Αν ήμουν παιδί θα έκανα διακοπές όλο το καλοκαίρι.

Όλα αυτά, αν ήμουν παιδί...

ΤΩΡΑ;
- Τώρα οι ζωγραφιές που φτιάχνω στο μυαλό μου είναι μουντές.
- Δεν μπορώ να βρεθώ με τους φίλους μου όσο θα ήθελα...χαθήκαμε.
- Στους δρόμους βγαίνω αλλά μόνο για το τρέξιμο των υποχρεώσεων.
- Εγώ φτιάχνω τώρα στη μαμά μου το αγαπημένο της φαγητό, έχει μεγαλώσει.
- Δεν έχω πια την γιαγιά μου να μου λέει ιστορίες... με πονάει πολύ αυτό.
- Οι φίλοι μου πια έχουν τα δικά τους προβλήματα, σπάνια με κάνουν και γελώ.
- Τώρα αυτοί που μου "τραβούν το αυτί" το κάνουν για να πονέσω πραγματικά.
- Η μαμά μου δεν με βάζει πια τιμωρία με τιμωρούν άλλοι χωρίς να τους έχω κάνει κακό, χωρίς να με ξέρουν.
- Δεν μπορώ να κάνω πια αυτό που θέλω... από παντού κρίνομαι.
- Διακοπές πια πάω σπάνια και αυτό για λίγες μέρες και μόνο στην γενέτειρά μου. Οι καιροί είναι δύσκολοι.

Ευτυχώς όμως είναι κάποιες μέρες που νιώθω πάλι παιδί. 
Τόσο παιδί που το παιδί μου κάνει τον γονιό μου.

Μ. Στρατή

stratimina68.blogspot.gr

Θυμάσαι τότε που πήγαινες διακοπές με την οικογένεια;

Vintage διακοπές... θυμάσαι;;;

Θυμάσαι τότε; Τότε που πήγαινες διακοπές με την οικογένεια; 

Τότε. Στα 10 σου περίπου…
Τότε που ετοίμαζε η μαμά το ταψί με τα γεμιστά για να φάμε την πρώτη μέρα που θα φτάναμε. Ξεκινούσαμε αξημέρωτα, μέσα στη νύχτα για να έχουμε όλη τη μέρα μπροστά μας να βρούμε κατάλυμα. Ανοίγαμε εκείνο τον τεράστιο χάρτη που βρισκόταν μόνιμα στο ντουλαπάκι του αυτοκινήτου και κάθε τόσο κάναμε στάσεις για να τον συμβουλευτούμε. 

Πόσο μ’ άρεσε να χαζεύω το χάρτη εκείνο… Νομίζω έτσι έμαθα τους νομούς της χώρας μας, από τα καλοκαιρινά εκείνα ταξίδια…

Όταν φτάναμε γυρνούσαμε πόρτα-πόρτα όλα τα ενοικιαζόμενα δωμάτια μέχρι να βρούμε κάτι να μας εξυπηρετεί. Ρωτούσαμε κάθε άνθρωπο που έμοιαζε ντόπιος κι όχι τουρίστας για να μας βοηθήσει στην ανεύρεση δωματίου. Όταν βρίσκαμε επιτέλους δωμάτιο το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να βάλουμε τα μαγιό και να ξεχυθούμε στη θάλασσα… κι έπειτα, το απόγευμα να πάμε για παγωτό και να κάνουμε φιλίες! 

Λαχταρούσαμε να βρούμε συνομήλικα παιδιά στη γειτονιά για να παίξουμε ατελείωτες ώρες στα γρασίδια του καταλύματος… Οι γονείς απολάμβαναν την μπύρα και το καρπούζι τους ή έψηναν σουβλάκια στο μπάρμπεκιου… Οικογένειες από διάφορες περιοχές της Ελλάδας και του εξωτερικού γινόμασταν μια παρέα για μια βδομάδα και νιώθαμε σα να γνωριζόμαστε χρόνια! 

Δε θα ξεχάσω τη Σάντρα, ένα κατάξανθο κορίτσι από τη Γερμανία, με την οποία δε ανταλλάξαμε ποτέ κουβέντα, αφού δε γνώριζε ελληνικά, ούτε εμείς γερμανικά, αλλά παίζαμε κάθε μέρα στην παραλία και δε νιώσαμε ποτέ πως δεν επικοινωνούμε. 

Η Σάντρα… Κλαίγαμε τη μέρα που αποχωριζόμασταν… Τα μάτια μιλούσαν…
Τότε… Που δεν υπήρχε ίντερνετ, δεν είχαμε κινητά και τάμπλετ, τα ενοικιαζόμενα δωμάτια δεν είχαν πολλές φορές ούτε τηλεόραση, ούτε καν κλιματιστικό! 

Τότε που για να περάσει η μέρα μας παίζαμε και κάναμε φιλίες! Δε θέλαμε πολυτέλειες… Δεν ψάχναμε μέσα στον ήλιο για κενή ξαπλώστρα. Είχαμε την ομπρέλα μας, την ψάθα μας και το ψυγειάκι μας! 

Είχαμε αυλή και βγαίναμε κάθε απόγευμα για να παίξουμε με παιδιά που δε θα τα ξαναβλέπαμε ποτέ στη ζωή μας. Παιδιά με τα οποία είχαμε ένα κοινό παρονομαστή: τη δίψα μας για παρέα, παιχνίδι και συναναστροφή!

Τώρα; Πόσο έχουν αλλάξει όλα αυτά… 

Εντάξει, πολλά έχουν βελτιωθεί και μας εξυπηρετούν απεριόριστα… Έχουμε κάνει την κράτησή μας, το gps στο αυτοκίνητο μας κατευθύνει στον προορισμό μας και τα ξενοδοχεία προσφέρουν όλες τις ανέσεις για να περάσουμε τις διακοπές μας χωρίς προβληματισμό για το φαγητό των παιδιών. 

Αλλά... έχει αλλάξει και κάτι άλλο… Έχει χαθεί η επικοινωνία… 

Τα παιδιά κρύβονται πίσω από οθόνες και δεν έχουν ανάγκη να γνωρίσουν άλλα παιδιά για να παίξουν. 

Οι γονείς κρύβονται πίσω από μεγαλύτερες οθόνες και θέλουν απλά την ησυχία τους για να ξεχαστούν από τα προβλήματά τους που φέρανε μαζί στις διακοπές και δεν έχουν διάθεση να μιλήσουν σε άλλους γονείς… Μπορούν, επίσης, να βρούνε ό,τι ψάχνουν από το κινητό τους και δεν κοντοστέκονται να ρωτήσουν κάποιο ξένο, ούτε καν το σπιτονοικοκύρη…
Και επιστρέφουν στη θλιβερή πραγματικότητα έπειτα από τις διακοπές, έχοντας ξοδέψει τα μετρημένα χρήματά τους με ένα αίσθημα ανικανοποίητου. 

Με την ψευδαίσθηση ότι κάνανε και φέτος το χρέος τους προς τα παιδιά κυρίως που έπρεπε να κάνουν τα μπάνια τους…

Γι’ αυτό, πριν φύγετε διακοπές, θυμηθείτε τα παιδικά σας χρόνια στις οικογενειακές διακοπές και δώστε στα παιδιά σας την ευκαιρία να αναπολούν κι αυτά με αναστεναγμό τις διακοπές που εσείς τους προσφέρατε! 

Εγώ αυτό θα προσπαθήσω να κάνω σε λίγες μέρες που φεύγω με την οικογένεια! 

Καλές διακοπές σε όλους!!! Τα ξαναλέμε σύντομα με νέες εμπειρίες!!!
Vaso Zisiopoulou