 |
| Sleeping Child |
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
Sunday 31 March 2024
Αυτοί που δίνουν... αυτοί που παίρνουν... Καληνύχτα σας
«Ο πατέρας μου έλεγε ότι υπάρχουν δυο είδη ανθρώπων στον κόσμο: αυτοί που δίνουν και αυτοί που παίρνουν. Αυτοί που παίρνουν τρώνε καλύτερα, αλλά αυτοί που δίνουν κοιμούνται καλύτερα.»
"My father said there were two kinds of people in the world: givers and takers. The takers may eat better, but the givers sleep better."
Οι άνθρωποι πρέπει να λυγίζουν, αλλιώς θα σπάσουν…
Τα κύρια χαρακτηριστικά ενός δυναμικού ανθρώπου είναι πως πρόκειται
για ένα άτομο που το θεωρούν αλώβητο, άθραυστο, ισχυρό, που το θαυμάζουν
οι περισσότεροι για την ισχυρογνωμοσύνη και την «παντοδυναμία» του, την
ασφάλεια που πρεσβεύει και προκαλεί δέος, ένα συνδυασμό φόβου με
θαυμασμού.
Πρόκειται για τον άνθρωπο που μας έχει πείσει πως δεν έχει κλάψει ποτέ, δεν έχει λυγίσει στις δυσκολίες και η συνήθης ατάκα που μπορεί να ειπωθεί για αυτόν είναι «Δεν έχει ανάγκη αυτός, τα προσπερνάει όλα!», «Τα καταφέρνει πάντα και παντού μόνος του!». Η αλήθεια είναι πως όντως εφευρίσκουν τρόπους να ανταπεξέρχονται σε οποιαδήποτε δυσκολία. Σου φαίνεται σαν να του έχουν έρθει όλα τόσα εύκολα. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν «παλεύουν», δεν αγχώνονται, δεν χρειάζονται την βοήθεια κάποιου αλλά αυτό περνάει στα ψιλά γράμματα, η ουσία είναι ότι μπορούν και μόνοι τους!
Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να θέσω ένα ερώτημα:
Έχετε αναρωτηθεί μήπως όλος αυτός ο δυναμισμός δεν πηγάζει ως πηγαίο χαρακτηριστικό αλλά έχει προκύψει ως άμυνα της συναισθηματικής νοημοσύνης, ως αποτέλεσμα κάποιων συγκυριών για να αποκρυφτεί το γεγονός κάποιας ευαισθησίας ή γιατί μάθανε μετά από ορισμένα οδυνηρά βιώματα πως είναι η πιο σωτήρια επιλογή για να προστατεύσουν τον εαυτό τους από στενοχώριες, άγχη και ήττες;
Από όποια αιτία και αν έχει προκύψει αυτός ο δυναμισμός, δεν παύει να μιλάμε για ένα ανθρώπινο ον που η ανάγκη του για αγάπη, τρυφερότητα και αγκαλιά είναι πρωταρχική. Και αυτοί οι άνθρωποι λυγίζουν, και αυτοί οι άνθρωποι λυπούνται και ίσως επειδή κουβαλούν το «βάρος» όλου αυτού του δυναμισμού να έχουν πιο πολύ ανάγκη από κανάκεμα, για να αποφορτίζονται από το στρες της καθημερινότητας και να φορτίζονται από αγάπη για την συνέχιση της ζωής τους.
Το γεγονός πως δεν εξωτερικεύουν τα συναισθήματα τους, και προτιμούν να διατηρούν ένα παγωμένο προφίλ δεν σημαίνει πως δεν πληγώνονται. Μην επηρεάζεστε από την εικόνα τους! Είναι οι άνθρωποι που εισπράττουν την λιγότερη τρυφερότητα από τους υπολοίπους καθώς πολλοί διστάζουν να τους εκδηλωθούν. Θεωρούν πως η αγάπη τους θα απορριφθεί. Μας χρειάζονται!
Εκδηλώστε τους την αγάπη σας και τον θαυμασμό σας, το πιο πιθανό να ντραπούν και να χαμηλώσουν το βλέμμα…
Συγχαρητήρια μόλις σπάσατε τον πάγο!
Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος – Οικογενειακός Σύμβουλος
www.paidi-efivos.gr
Πες «Καλημέρα» σ’ αυτόν που δεν έχει Χαμόγελο
Πες «Καλημέρα» σ’ αυτόν που δεν έχει χαμόγελο, που το ξέχασε ή του το κλέψανε.
Πες «σ’ αγαπώ» σ’ αυτόν που θες να κοιτάς κάθε μέρα, που είναι για σένα εδώ, που δε φεύγει, που δεν πάει πουθενά χωρίς να κουβαλά στη σκέψη του τα μάτια σου.
Πες «μου λείπεις» σε εκείνον που χωρίς την παρουσία του νιώθεις μεγάλο κενό.
Πες «αντίο» σε όποιον σου καταδυναστεύει τη ζωή.
Χώρεσε στις αποσκευές της «καληνύχτας», χάδια και φιλιά, για να ξυπνήσει η μέρα ωραία.
Πες την αλήθεια που κρύβεις.
Πες την αλήθεια που κρύβεις.
Μίλα για τα ψέματα που σ’ έκοψαν στα δύο. Κάνε τα δάκρυα σου ταξίδι, για να σε βγάλουν κάπου αλλού, κάπου χωρίς πόνο.
Πες μπορώ να νικήσω τη φθορά.
Πες μπορώ να νικήσω τη φθορά.
Πες πως ξημερώνει ένας καινούργιος παράδεισος, πως δεν θα τον κάνεις κόλαση. Πες θα είμαι ο πλάστης του κόσμου μου. Και ναι, θα κάνω τη ζωή μου καλύτερη.
enallaktikidrasi
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
enallaktikidrasi
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
Saturday 30 March 2024
Καληνύχτα σας με ένα αλησμόνητο τραγούδι του Τσιτσάνη
Το χαμομηλάκι το αφιερώνει στους λάτρεις της καλής μουσικής,
σε όσους «ταξιδεύουν» με τις πενιές του μεγάλου συνθέτη και την αξεπέραστη φωνή της Ρίτας...
Ρίτα Σακελλαρίου - Τα Λιμάνια (Βασίλη Τσιτσάνη)
Ωραία η Άνοιξη, αρκεί...
... να μην σφάζονται άνθρωποι.
Και αρκεί να μπορείς να ζεις την οικογένειά σου αξιοπρεπώς.
Και αρκεί, η Άνοιξη, να συνοδεύεται και από ελευθερία.
Μπήκε όμως η Άνοιξη, και γίνεται πόλεμος.
Και αρκεί, η Άνοιξη, να συνοδεύεται και από ελευθερία.
Πόλεμος κανονικός.
Χρόνια βέβαια γίνεται, απλά εμείς τώρα το παίρνουμε χαμπάρι.
Μπήκε Άνοιξη, και οικογένειες πεινάνε και κρυώνουνε και δεν έχουν να πληρώσουνε το ρεύμα.
Μπήκε η Άνοιξη, και βιώνουμε τη πιο μαύρη σκλαβιά, από αρχής καταβολής του κόσμου.
Καλή δύναμη.
Και η Παναγία μαζί μας.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Μπήκε η Άνοιξη, και βιώνουμε τη πιο μαύρη σκλαβιά, από αρχής καταβολής του κόσμου.
«μὴ πεποίθατε ἐπ᾿ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία.»Μην στηρίζετε τις ελπίδες σας στους άρχοντες, στους υιούς των ανθρώπων, γιατί από αυτούς δεν θα έρθει καμία σωτηρία (Ψαλμός 145.3).
Καλή δύναμη.
Και η Παναγία μαζί μας.
Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
Ο Συγγραφέας της Ζωής μου είμαι εγώ και...
... παρόλο που άλλοι έγραψαν τον πρόλογο, το υπόλοιπο έργο είναι δικό μου δημιούργημα.
Εσύ αποφασίζεις πώς θα εξελιχθεί η ιστορία σου. Σε κάθε στιγμή, έχεις τη δύναμη να ορίσεις την προσωπική σου ιστορία και να πεις:
– Όχι, δεν θα τελειώσει όπως άρχισε. Δε δέχομαι ν’ ακολουθήσω στερεότυπα, στα οποία γαλουχήθηκα μεν αλλά περιορίζουν την ελευθερία μου και με κρατούν μακριά από την αλήθεια μου.
Δεν χρησιμοποιώ ως πρόφαση τα βιώματα του παρελθόντος μου για να παρεμποδίζω την ελευθερία μου, την αγάπη στον εαυτό μου, την αγάπη μου για τους άλλους.
Εσύ αποφασίζεις πώς θα εξελιχθεί η ιστορία σου. Σε κάθε στιγμή, έχεις τη δύναμη να ορίσεις την προσωπική σου ιστορία και να πεις:
– Όχι, δεν θα τελειώσει όπως άρχισε. Δε δέχομαι ν’ ακολουθήσω στερεότυπα, στα οποία γαλουχήθηκα μεν αλλά περιορίζουν την ελευθερία μου και με κρατούν μακριά από την αλήθεια μου.
Δεν επιτρέπω στις δυσκολίες των ανθρώπων που σχετίστηκαν μαζί μου στο παρελθόν να εισχωρήσουν σε μένα και να παρεμποδίσουν τη δική μου ωρίμανση. Δεν αφήνω την εικόνα που δανείστηκα να επηρεάσει το καθρέφτισμα του εαυτού μου και να αλλοιώσει τον τρόπο που βλέπω τον εαυτό μου και τον κόσμο.
Σέβομαι την ελευθερία μου και εφοδιασμένος με τα ιδανικά μου αλλά χωρίς να είμαι δούλος τους, χαράζω το δρόμο μου με εκείνους που σέβονται την αξία τους και τη δική μου, αναλαμβάνω υπεύθυνα τη δημιουργικότητά μου και επιλέγω καταστάσεις όπου η αξία μου εκτιμάται.
Συνομιλώ με τους φόβους μου, που αλλοιώνουν τον τρόπο που βλέπω τον εαυτό μου, την πραγματικότητά μου και τις σχέσεις μου, και τους αντιμετωπίζω ειρηνικά, συμφιλιωμένος με τον εαυτό μου.
Σέβομαι την ελευθερία μου και εφοδιασμένος με τα ιδανικά μου αλλά χωρίς να είμαι δούλος τους, χαράζω το δρόμο μου με εκείνους που σέβονται την αξία τους και τη δική μου, αναλαμβάνω υπεύθυνα τη δημιουργικότητά μου και επιλέγω καταστάσεις όπου η αξία μου εκτιμάται.
Συνομιλώ με τους φόβους μου, που αλλοιώνουν τον τρόπο που βλέπω τον εαυτό μου, την πραγματικότητά μου και τις σχέσεις μου, και τους αντιμετωπίζω ειρηνικά, συμφιλιωμένος με τον εαυτό μου.
Τολμώ να ξεδιπλώσω τον εαυτό μου φτάνοντας στον πυρήνα του, ώστε να ανακαλύψω τι είναι αυτό που με φοβίζει αληθινά για να μην το μεταθέτω στους ανθρώπους μου, νομίζοντας πως ευθύνονται εκείνοι για τις πληγές που μου προκάλεσαν άλλοι.
Ακούω προσεκτικά αυτό που μου λέει ο άνθρωπος με τον οποίο σχετίζομαι και αλλάζω τις συμπεριφορές εκείνες που βλάπτουν τον εαυτό μου και επηρεάζουν την ποιότητα των σχέσεων μου.
Τολμώ να εκφράζω τα συναισθήματά μου για καθετί που μου προκαλεί σύγχυση στις σχέσεις μου, με σεβασμό στον εαυτό μου και στον άλλο άνθρωπο.
Συμφιλιώνομαι με την ιδέα πως δεν χρειάζεται να τα έχω με όλους καλά και ότι δεν χρειάζομαι επιβεβαίωση για τις πράξεις εκείνες που αποφασίζω να τολμήσω.
Ακούω προσεκτικά αυτό που μου λέει ο άνθρωπος με τον οποίο σχετίζομαι και αλλάζω τις συμπεριφορές εκείνες που βλάπτουν τον εαυτό μου και επηρεάζουν την ποιότητα των σχέσεων μου.
Τολμώ να εκφράζω τα συναισθήματά μου για καθετί που μου προκαλεί σύγχυση στις σχέσεις μου, με σεβασμό στον εαυτό μου και στον άλλο άνθρωπο.
Συμφιλιώνομαι με την ιδέα πως δεν χρειάζεται να τα έχω με όλους καλά και ότι δεν χρειάζομαι επιβεβαίωση για τις πράξεις εκείνες που αποφασίζω να τολμήσω.
Μαθαίνω να ακούω την καρδιά μου και να την ακολουθώ, παραμερίζοντας τις εντολές που μου δόθηκαν και οι οποίες με κρατούν εγκλωβισμένο στην ανελευθερία μου. Χωρίς να μεταθέτω την ευθύνη για την ελευθερία μου αλλά ούτε και την ανάγκη για την σκλαβιά μου αλλού, καλώντας τους άλλους να συμμαχήσουν είτε στη μία είτε στην άλλη περίπτωση, αναλαμβάνω προστατευτικά την ελευθερία του εαυτού μου και των συναισθημάτων μου.
Επιμένω στις σχέσεις εκείνες όπου νιώθω πως τα συναισθήματά μου γίνονται σεβαστά. Στους ανθρώπους που νιώθω ότι με αγαπούν αλλά κάνουν λάθη στον τρόπο που εκφράζουν τα συναισθήματά τους σε μένα, θα εκφραστώ με στόχο να βελτιώσω τη σχέση μας.
Με ξεκάθαρο τρόπο εκφράζω τη χαρά μου και τη λύπη μου, το θυμό και τη γαλήνη μου, τον φόβο και την ηρεμία μου, χωρίς να με πτοούν οι διαφορετικότητές μας ούτε οι δυσκολίες που προκύπτουν από αυτές, γιατί είμαι αποφασισμένος να ζυμώσω οτιδήποτε μπορεί να ενωθεί ώστε να ευφρανθούμε μαζί «τον άρτον ημών τον επιούσιον» που θα τον απολαύσουμε μαζί, γνωρίζοντας πως είναι ένα έργο πλασμένο από αγάπη.
Εγώ είμαι ο συγγραφέας της ζωής μου και παρόλο που άλλοι έγραψαν τον πρόλογο, το υπόλοιπο έργο είναι δικό μου δημιούργημα. Από μένα εξαρτάται αν θα είναι αληθινά αντάξιο μου και αν θ’ αντανακλά την εκτίμηση που νιώθω για τον εαυτό μου.
Επιμένω στις σχέσεις εκείνες όπου νιώθω πως τα συναισθήματά μου γίνονται σεβαστά. Στους ανθρώπους που νιώθω ότι με αγαπούν αλλά κάνουν λάθη στον τρόπο που εκφράζουν τα συναισθήματά τους σε μένα, θα εκφραστώ με στόχο να βελτιώσω τη σχέση μας.
Με ξεκάθαρο τρόπο εκφράζω τη χαρά μου και τη λύπη μου, το θυμό και τη γαλήνη μου, τον φόβο και την ηρεμία μου, χωρίς να με πτοούν οι διαφορετικότητές μας ούτε οι δυσκολίες που προκύπτουν από αυτές, γιατί είμαι αποφασισμένος να ζυμώσω οτιδήποτε μπορεί να ενωθεί ώστε να ευφρανθούμε μαζί «τον άρτον ημών τον επιούσιον» που θα τον απολαύσουμε μαζί, γνωρίζοντας πως είναι ένα έργο πλασμένο από αγάπη.
Εγώ είμαι ο συγγραφέας της ζωής μου και παρόλο που άλλοι έγραψαν τον πρόλογο, το υπόλοιπο έργο είναι δικό μου δημιούργημα. Από μένα εξαρτάται αν θα είναι αληθινά αντάξιο μου και αν θ’ αντανακλά την εκτίμηση που νιώθω για τον εαυτό μου.
πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
Friday 29 March 2024
Τους ανθρώπους που βρίσκουν πάντα χρόνο για σένα...
... να τους κρατάς κοντά σου.
Πάντα υπάρχει χρόνος. Πάντα!
Για μια καλημέρα, για ένα
«τι κάνεις;», για έναν γρήγορο καφέ.
Οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη από μηνύματα στα social media.
Έχουν ανάγκη από επαφή, ακόμα και από ένα απλό γλυκό άκουσμα της φωνής κάποιου που αγαπάνε.
Οι άνθρωποι δεν θέλουν πολλά. Θέλουν λίγα, αλλά ουσιαστικά.
Θέλουν ενδιαφέρον, αγάπη, φροντίδα.
Να βρίσκεις χρόνο για τους ανθρώπους σου. Μέσα στη μέρα σου αρκεί ένα λεπτό για να πεις καλημέρα. Ένα λεπτό αρκεί για να αλλάξεις την ημέρα κάποιου που αγαπάς.
Να δίνεις σημασία.
Οι άνθρωποι είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε στη ζωή μας.
Η οικογένεια, οι φίλοι μας, είναι η ευλογία της ζωής.
Να τους το δείχνεις! Είναι τσάμπα και συνάμα το πιο «ακριβό» δώρο που μπορείς να τους κάνεις.
Ειρήνη ΑγγελίδηΠηγή: loveletters.gr
dinfo.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
Θέμις η Πανδερκής: Η αντιπρόσωπος του "Θείου Δικαίου"
Το όνομα "Θέμις" προέρχεται από το ρήμα τίθημι που σημαίνει θέτω, τοποθετώ, "φέρω τι εἴς τινα θέσιν", και συνεπώς εμπεριέχει αρχικά την έννοια του τεθειμένου και κατ’ επέκταση του δικαίου και της ηθικής τάξης ως κάτι που έχει τεθεί θεϊκά.
Πανδερκής, εκ του γεγονότος ότι τίποτε δεν της διέφευγε. (πάν + δέρκομαι) -> αυτός που παρατηρεί τα πάντα, δηλαδή αυτός που έχει πανεποπτεία.)
Ήταν η πρώτη κάτοχος του Μαντείου των Δελφών, το οποίο και έπειτα χάρισε στην αδελφή της Φοίβη, γιαγιά του Απόλλωνα. Όταν όμως γεννήθηκε ο Απόλλωνας επέδειξε προς αυτόν ιδιαίτερη αγάπη και στοργή και σύμφωνα με τη μυθολογία αυτή πρώτη του πρόσφερε τροφή, θεωρούμενη έτσι και τροφός του Απόλλωνα παραδίδοντάς του αργότερα το εν λόγω Μαντείο…
Ήταν εκπρόσωπος της θείας δικαιοσύνης σε κάθε ανθρώπινη περίσταση και κυρίως σε ότι σχετιζόταν με τους νόμους της φιλοξενίας. Άλλη ιδιότητα της Θέμιδας, που την κληρονόμησε από τη μητέρα της τη Γη, ήταν και η προφητική της ικανότητα. Είχε διαδεχθεί τη μητέρα της στο μαντείο των Δελφών.
Ήταν η σοφή και ειλικρινής υπεύθυνη θεά για την τήρηση των δικαιωμάτων στις ανθρώπινες σχέσεις. Σε συμβολικό επίπεδο αντιπροσωπεύει τον νόμο και την ηθική τάξη, το θείο δίκαιο.
Ο ζυγός στο αριστερό της χέρι αντιπροσώπευε την Δικαιοσύνη και η αλυσίδα και το ξίφος συμβόλιζαν την αυστηρή εφαρμογής αυτής.
Το όνομα Θέμις προέρχεται από το ρήμα τίθημι που σημαίνει θέτω, τοποθετώ, φέρω τι εις τίνα θέσιν, και συνεπώς εμπεριέχει αρχικά την έννοια του τεθειμένου και κατ’ επέκταση του δικαίου και της ηθικής τάξης ως κάτι που έχει τεθεί θεϊκά.
Κατά τον Όμηρο εκτελεί καθήκοντα κήρυκα του Δία και των θεών, αργότερα όμως τη θεωρούσαν προστάτρια της νομιμότητας και θεά της δικαιοσύνης. Στο όνομα του Δία συγκαλούσε το συμβούλιο των θεών και ότι επόπτευε την τάξη κατά τις τελετές των συμποσίων τους.
Ήταν η τελετάρχης του Ολύμπου. Εκτελούσε τις αποφάσεις του Δία. Καθόταν κοντά του και συνομιλούσε μαζί του. Επίσης είναι αυτή που κάθε φορά εξαγγέλλει τις αποφάσεις του Δία εξ ου και αποκαλούνταν “Διός θέμιστες” όπως έτσι λέγονταν οι νόμοι και οι αποφάσεις που δημιουργούσαν οι άνθρωποι κατ΄ εικόνα της δικαιοσύνης του Ολύμπου.
Ήταν προστάτρια όλων των δικαιωμάτων των ανθρώπων. Ρύθμιζε τη δικαιοσύνη μεταξύ των ανθρώπων. Μπορεί να παρομοιαστεί με τελετάρχη στις γιορτές και τα συμπόσια του Ολύμπου και ως θεότητα, που επιβάλλει την τάξη στο βουνό των Θεών.
Η Θέμις στη μυθολογία είναι εκείνη που θεσμοθετεί. Είναι η θεά που προστατεύει κάθε θεσμό και ιδιαίτερα της φιλοξενίας και της δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη των ανθρώπων έχει ουράνια προέλευση και συνδέεται με την παγκόσμια τάξη, της οποίας ανώτατος ρυθμιστής είναι ο Δίας, που βοηθείται στο έργο του από αυτήν.
Με αυτές τις αντιλήψεις ο Ησίοδος έπλασε στη Θεογονία του την Θέμιδα, ως σύζυγο του Δία, αφού η ιδέα της τάξης είναι συνυπάρχουσα ιδιότητα του υπέρτατου θεού. Έτσι παρουσιάζεται η Θέμις προστάτιδα του δικαίου και της φιλοξενίας και τιμωρός κάθε παράβασης επ΄ αυτών, ιδιαίτερα κατά του Πάριδος που καταπάτησε τις αρχές, με τον Τρωικό Πόλεμο που συναποφάσισε με τον Δία.
Ο γάμος του μαζί της σηματοδότησε, μετά την κατάποση της πρώτης του συζύγου Μήτιδος, τη σταθεροποίηση της βασιλείας ως του ισχυρότερου από όλους τους θεούς αλλά και ως εγγυητή σταθερών κανόνων που ίσχυαν τόσο για τους θεούς, όσο και για τους θνητούς.
Το δίκαιο που αντιπροσωπεύει είναι ιερό και ισχύει και για τους θεούς και είναι ανώτερο ακόμη και από τη βούλησή τους. Ως θεά είχε τρισυπόστατη εκπροσώπηση ως θεά φυσικής τάξης, θεά της ηθικής τάξης και προφήτις θεά, ιδιότητα που την κληρονόμησε από την μητέρα της Γαία.
Έτσι σύμφωνα με τα παραπάνω, θυγατέρες της Θέμιδος και του Διός εκπροσωπούν τη φυσική τάξη, φέρονταν οι Ώρες, οι οποίες ανάλαβαν να κανονίσουν όσα πρέπει να γίνονται στη φύση στις διάφορες εποχές του χρόνου ( η ακριβής εναλλαγή των εποχών) . Οι Ώρες επίσης εκπροσωπούν την ηθική τάξη αφού η Ευνομία, η Δίκη, και η Ειρήνη, που αποτελούν τα υπέρτατα αγαθά μιας κοινωνίας.
Άλλες θυγατέρες της Θέμιδος και του Διός είναι οι οι Μοίρες, (η Κλωθώ, η Λάχεση και η Άτροπος,) που προσωποποιούσαν το πεπρωμένο κάθε ανθρώπου, και στις οποίες ο πατέρας τους Δίας τις είχε αναθέσει να διανέμουν στους ανθρώπους τα αγαθά.
Επίσης η παρθένα Αστραία, προσωποποίηση της δικαιοσύνης. Η Δίκη (Αστραία) ήταν η μόνη που είχε το θρόνο της δίπλα στον πατέρα της, Δία, όταν εκείνος δίκαζε. Και τέλος ως εκπροσωπούσες την προφητεία φέρονταν οι Νύμφες.
Η Θέμις προσαγορεύονταν άλλοτε “Ιχναία θεά”, δηλαδή θεά που αναζητεί ίχνη αδικοπραξιών, καθώς και “Πανδερκής θεά”, εκ του γεγονότος ότι τίποτε δεν της διέφευγε. (πάν + δέρκομαι) -> αυτός που παρατηρεί τα πάντα, δηλαδή αυτός που έχει πανεποπτεία.)
Επί του τελευταίου κάποιοι μυθογράφοι θεώρησαν την Θέμιδα κόρη του Ήλιου υπό το φως του οποίου ουδέν αποκρύπτεται. Μάλιστα λεγόταν ότι η Θέμις έβλεπε τα πάντα πριν ακόμα τα δουν οι άνθρωποι. Εξ αυτού ο Αισχύλος αναγνωρίζει την Θέμιδα μητέρα του προορατικού Προμηθέα.
Ιερά της Θέμιδος υπήρχαν στη Θεσσαλία, Αττική, Βοιωτία και Ολυμπία. Η λατρεία της είχε διαδοθεί σ’ όλη την Ελλάδα. Στο εθνικό μουσείο στην Αθήνα σώζεται ωραιότατο άγαλμά της που κατασκευάστηκε τον 3ο π.χ. αι. από το Χαιρεστράτη.
Το όνομα Θέμις προέρχεται από το ρήμα τίθημι που σημαίνει θέτω, τοποθετώ, φέρω τι εις τίνα θέσιν, και συνεπώς εμπεριέχει αρχικά την έννοια του τεθειμένου και κατ’ επέκταση του δικαίου και της ηθικής τάξης ως κάτι που έχει τεθεί θεϊκά.
Κατά τον Όμηρο εκτελεί καθήκοντα κήρυκα του Δία και των θεών, αργότερα όμως τη θεωρούσαν προστάτρια της νομιμότητας και θεά της δικαιοσύνης. Στο όνομα του Δία συγκαλούσε το συμβούλιο των θεών και ότι επόπτευε την τάξη κατά τις τελετές των συμποσίων τους.
Ήταν η τελετάρχης του Ολύμπου. Εκτελούσε τις αποφάσεις του Δία. Καθόταν κοντά του και συνομιλούσε μαζί του. Επίσης είναι αυτή που κάθε φορά εξαγγέλλει τις αποφάσεις του Δία εξ ου και αποκαλούνταν “Διός θέμιστες” όπως έτσι λέγονταν οι νόμοι και οι αποφάσεις που δημιουργούσαν οι άνθρωποι κατ΄ εικόνα της δικαιοσύνης του Ολύμπου.
Ήταν προστάτρια όλων των δικαιωμάτων των ανθρώπων. Ρύθμιζε τη δικαιοσύνη μεταξύ των ανθρώπων. Μπορεί να παρομοιαστεί με τελετάρχη στις γιορτές και τα συμπόσια του Ολύμπου και ως θεότητα, που επιβάλλει την τάξη στο βουνό των Θεών.
Η Θέμις στη μυθολογία είναι εκείνη που θεσμοθετεί. Είναι η θεά που προστατεύει κάθε θεσμό και ιδιαίτερα της φιλοξενίας και της δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη των ανθρώπων έχει ουράνια προέλευση και συνδέεται με την παγκόσμια τάξη, της οποίας ανώτατος ρυθμιστής είναι ο Δίας, που βοηθείται στο έργο του από αυτήν.
Με αυτές τις αντιλήψεις ο Ησίοδος έπλασε στη Θεογονία του την Θέμιδα, ως σύζυγο του Δία, αφού η ιδέα της τάξης είναι συνυπάρχουσα ιδιότητα του υπέρτατου θεού. Έτσι παρουσιάζεται η Θέμις προστάτιδα του δικαίου και της φιλοξενίας και τιμωρός κάθε παράβασης επ΄ αυτών, ιδιαίτερα κατά του Πάριδος που καταπάτησε τις αρχές, με τον Τρωικό Πόλεμο που συναποφάσισε με τον Δία.
Ο γάμος του μαζί της σηματοδότησε, μετά την κατάποση της πρώτης του συζύγου Μήτιδος, τη σταθεροποίηση της βασιλείας ως του ισχυρότερου από όλους τους θεούς αλλά και ως εγγυητή σταθερών κανόνων που ίσχυαν τόσο για τους θεούς, όσο και για τους θνητούς.
Το δίκαιο που αντιπροσωπεύει είναι ιερό και ισχύει και για τους θεούς και είναι ανώτερο ακόμη και από τη βούλησή τους. Ως θεά είχε τρισυπόστατη εκπροσώπηση ως θεά φυσικής τάξης, θεά της ηθικής τάξης και προφήτις θεά, ιδιότητα που την κληρονόμησε από την μητέρα της Γαία.
Έτσι σύμφωνα με τα παραπάνω, θυγατέρες της Θέμιδος και του Διός εκπροσωπούν τη φυσική τάξη, φέρονταν οι Ώρες, οι οποίες ανάλαβαν να κανονίσουν όσα πρέπει να γίνονται στη φύση στις διάφορες εποχές του χρόνου ( η ακριβής εναλλαγή των εποχών) . Οι Ώρες επίσης εκπροσωπούν την ηθική τάξη αφού η Ευνομία, η Δίκη, και η Ειρήνη, που αποτελούν τα υπέρτατα αγαθά μιας κοινωνίας.
Άλλες θυγατέρες της Θέμιδος και του Διός είναι οι οι Μοίρες, (η Κλωθώ, η Λάχεση και η Άτροπος,) που προσωποποιούσαν το πεπρωμένο κάθε ανθρώπου, και στις οποίες ο πατέρας τους Δίας τις είχε αναθέσει να διανέμουν στους ανθρώπους τα αγαθά.
Επίσης η παρθένα Αστραία, προσωποποίηση της δικαιοσύνης. Η Δίκη (Αστραία) ήταν η μόνη που είχε το θρόνο της δίπλα στον πατέρα της, Δία, όταν εκείνος δίκαζε. Και τέλος ως εκπροσωπούσες την προφητεία φέρονταν οι Νύμφες.
Η Θέμις προσαγορεύονταν άλλοτε “Ιχναία θεά”, δηλαδή θεά που αναζητεί ίχνη αδικοπραξιών, καθώς και “Πανδερκής θεά”, εκ του γεγονότος ότι τίποτε δεν της διέφευγε. (πάν + δέρκομαι) -> αυτός που παρατηρεί τα πάντα, δηλαδή αυτός που έχει πανεποπτεία.)
Επί του τελευταίου κάποιοι μυθογράφοι θεώρησαν την Θέμιδα κόρη του Ήλιου υπό το φως του οποίου ουδέν αποκρύπτεται. Μάλιστα λεγόταν ότι η Θέμις έβλεπε τα πάντα πριν ακόμα τα δουν οι άνθρωποι. Εξ αυτού ο Αισχύλος αναγνωρίζει την Θέμιδα μητέρα του προορατικού Προμηθέα.
Ιερά της Θέμιδος υπήρχαν στη Θεσσαλία, Αττική, Βοιωτία και Ολυμπία. Η λατρεία της είχε διαδοθεί σ’ όλη την Ελλάδα. Στο εθνικό μουσείο στην Αθήνα σώζεται ωραιότατο άγαλμά της που κατασκευάστηκε τον 3ο π.χ. αι. από το Χαιρεστράτη.
πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
Η «Καλημέρα» είναι ευχή, δεν είναι διαπίστωση
🌼Κάποτε, ευχήθηκα «Καλημέρα» σε έναν συνάδερφο και μου απάντησε:
- Πού την είδες; 😦
Η «Καλημέρα» είναι ευχή, δεν είναι μια διαπίστωση ότι ο καιρός είναι καλός (κατά τα γούστα του καθενός)🌼
Τι πιο σημαντικό, τι πιο απλό τι πιο όμορφο, να πηγαίνεις σε έναν χώρο που δέχεσαι και δίνεις μια ζεστή «Καλημέρα»!
Ένα χτύπημα στην πλάτη. Ένα «Hi five» βρε αδερφέ!
Δεν είναι απλώς μια λέξη! Δεν είναι απλώς θέμα ευγένειας.
Είναι θέμα στάσης ζωής!
Μια στάση που λέει ότι, ό,τι και να έχω, ό,τι και να με βασανίζει, για σένα και για μένα, εύχομαι μια Καλή Μέρα!
-Δε θέλω να υποκρίνομαι, ίσως πει κάποιος.
Το να λες «Καλημέρα» με χαμόγελο και ας μη το πιστεύεις 100% δεν είναι μια πράξη υποκρισίας! Είναι μια επανάσταση απέναντι στον φοβισμένο μας εαυτό!
-Δε θέλω να υποκρίνομαι, ίσως πει κάποιος.
Το να λες «Καλημέρα» με χαμόγελο και ας μη το πιστεύεις 100% δεν είναι μια πράξη υποκρισίας! Είναι μια επανάσταση απέναντι στον φοβισμένο μας εαυτό!
Τι καλύτερο μπορούμε να διδάξουμε στα παιδιά! Σιγά σιγά θα μαθαίνεις να διεκδικείς από τον βαθύτερο εαυτό σου αυτήν την Καλή Μέρα!
.............
Δε θα ήθελες οι μαθητές σου να συναντούν ανθρώπους και γεμάτοι διάθεση να τους καλημερίζουν;
Δε θα ήθελες οι μαθητές σου να συναντούν ανθρώπους και γεμάτοι διάθεση να τους καλημερίζουν;
Τους φαντάζομαι μεγάλους να σκορπούν «Καλημέρα» παντού! Αυτό θέλω για εκείνους, αν μου επιτρέπουν να θέλω κάτι από αυτούς.
Αν είναι σημαντικό; Για εμένα είναι το σημαντικότερο!
Αν ποτέ η ζωή τους τα φέρει δύσκολα, κάτι που απεύχομαι φυσικά, τους θέλω αγωνιστές! Χαρούμενους ακόμα και στα ζόρια! Παραδείγματα ζωής για τους φίλους και τις οικογένειές τους.
Ενθουσιάζομαι, όταν πηγαίνω σε μια υπηρεσία ή σε κάποιο κατάστημα και βλέπω ανθρώπους να αντιδρούν με ενθουσιασμό στην «Καλημέρα»! Όλα γίνονται ευκολότερα!
Ενθουσιάζομαι, όταν πηγαίνω σε μια υπηρεσία ή σε κάποιο κατάστημα και βλέπω ανθρώπους να αντιδρούν με ενθουσιασμό στην «Καλημέρα»! Όλα γίνονται ευκολότερα!
Πιο απλά! Οι δουλειές τρέχουν!
Άλλες φορές πάλι δεν είμαι και τόσο τυχερός και οι «Καλημέρες» δε πιάνουν τόπο.
Δε πειράζει, όμως. Και οι ουσιαστικές επαναστάσεις που αλλάζουν τις στάσεις, θέλουν το χρόνο τους.
Μια «Καλημέρα» τη φορά!
Μια «Καλημέρα» τη φορά!
Thursday 28 March 2024
Ο Δεκάλογος της Καλής Γιαγιάς
Ο ρόλος της γιαγιάς δεν είναι τόσο εύκολος όσο φαίνεται.
Γιατί κάπου εκεί ανάμεσα στην ανιδιοτελή αγάπη για τα εγγόνια και τα παιδιά της, πρέπει να βρει τις ισορροπίες και να μην υπερβαίνει τα όρια. 
Τι θα θέλαμε, λοιπόν, να πούμε στις μαμάδες μας, τις γιαγιάδες των παιδιών μας με πολλή αγάπη;
1. Να μην διακρίσεις ανάμεσα στα εγγόνια.
1. Να μην διακρίσεις ανάμεσα στα εγγόνια.
Μπορεί να είναι μικρά αλλά καταλαβαίνουν πότε ξεχωρίζουμε κάποιο παιδί. Διακρίσεις γιατί «το πρώτο παιδί έχει το όνομά μου» ή «γιατί μου μοιάζει περισσότερο» δεν είναι καλό να γίνονται.
Ποια είναι η λύση;
Να δείχνει την ίδια αδυναμία και στα δύο, δεν είναι δύσκολο. Εξάλλου, σίγουρα τα αγαπάει το ίδιο!
2. Να μην «ακυρώνει» τους γονείς.
2. Να μην «ακυρώνει» τους γονείς.
Δεν είναι εύκολο να βρεθούν οι ισορροπίες σε θέματα διαπαιδαγώγησης, όμως πρέπει να θυμάται ότι οι γονείς έχουν τον πρώτο λόγο και ρόλος των παππούδων είναι τον ακούν και να τον τηρούν.
3. Να βάζει όρια στην… κακομαθιά!
3. Να βάζει όρια στην… κακομαθιά!
Ναι, είναι δεδομένο και ίσως θεμιτό πως η γιαγιά θα κακομάθει τα εγγόνια της αλλά το θέμα είναι να μην το παρακάνει.
Τα χατίρια και οι χάρες είναι καλό είναι να γίνονται, αλλά πάντα με μέτρο.
4. Να προσέχει τη διατροφή τους.
4. Να προσέχει τη διατροφή τους.
Ξέρουμε ότι η γιαγιά πολύ πιο εύκολα θα πει «ναι» σε ένα δεύτερο παγωτό την ίδια μέρα αλλά η διατροφή σχετίζεται με την υγεία και η υγεία είναι το πρώτο μέλημα κάθε γονιού για τα παιδιά του.
Ναι στα γλυκά και τα ανθυγιεινά σνακ, λοιπόν, αλλά με σύνεση.
5. Να αφήνει χώρο και στην άλλη γιαγιά.
5. Να αφήνει χώρο και στην άλλη γιαγιά.
Ακούγεται αυτονόητο αλλά δεν είναι πάντα. Σε κάποιες περιπτώσεις οι 2 γιαγιάδες έναν ακήρυχτο πόλεμο μεταξύ τους και ανταγωνίζονται για το ποια θα κερδίσει την αγάπη των εγγονών. Υπάρχει, όμως χώρος και για τις δύο τόσο στην καρδιά των παιδιών όσο και στην καθημερινότητά τους.
6. Να είναι εκεί στις σημαντικές στιγμές- τις γιορτές, τα γενέθλια και τις πρώτες κατακτήσεις των παιδιών.
6. Να είναι εκεί στις σημαντικές στιγμές- τις γιορτές, τα γενέθλια και τις πρώτες κατακτήσεις των παιδιών.
Ακόμα κι αν μένει μακριά μπορεί να βρει άλλους τρόπους να επικοινωνήσει με τα εγγόνια της.
Εξάλλου, πλέον ποιος δεν μπορεί να κάνει video κλήση από το smartphone;
7. Να μην το παρακάνει συνέχεια με τα δώρα.
7. Να μην το παρακάνει συνέχεια με τα δώρα.
Τα δώρα θεωρούνται μία από τις «υποχρεώσεις» της γιαγιάς. Όμως, όταν γίνονται συχνά, χάνουν την αξία τους και τα παιδιά αρχίζουν να μην εκτιμούν όσα τους δίνουμε.
8. Να μην κατακρίνει τους γονείς και ειδικά τη μαμά. Κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν.
8. Να μην κατακρίνει τους γονείς και ειδικά τη μαμά. Κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν.
Θυμηθείτε πόσο δύσκολο ήταν να πρέπει να διαμορφώσεις τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα ενός παιδιού, βάζοντας όρια και χωρίς να χάσεις την υπομονή σου.
Συμβουλέψτε τους, χρησιμοποιήστε σαν όπλο την εμπειρία σας και σταθείτε τους. Θα το εκτιμήσουν.
9. Να σκέφτεται πώς αλλιώς μπορεί να βοηθήσει.
9. Να σκέφτεται πώς αλλιώς μπορεί να βοηθήσει.
Δεν είναι ανάγκη να κάνετε συνέχεια babysitiing στα εγγόνια σας. Ένα φαγητό που θα μαγειρέψετε βγάζοντας τη μαμά απ’ τον κόπο της κουζίνας, ένα τηλέφωνο για να ρωτήσετε αν οι γονείς χρειάζονται βοήθεια είναι μερικοί απλοί τρόποι να δείξετε ότι είστε δίπλα στην καινούρια οικογένεια που δημιούργησαν τα παιδιά σας- και τη στηρίζετε πραγματικά.
10. Να δείχνει την αγάπη της, να μην την κρύβει!
10. Να δείχνει την αγάπη της, να μην την κρύβει!
Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, δεν είναι όλες οι γιαγιάδες εγκάρδιες ούτε έχουν πάντα μια ζεστή αγκαλιά για τα εγγόνια τους.
dinfo
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
Ειρήνη...
Το ουσιαστικό ειρήνη εικάζεται ότι προέρχεται από το ρήμα εἴρω = συνδέω (βάζω τα πράγματα σε μια σειρά).
Το όνομα προέρχεται από τη θεά των Αρχαίων Ελλήνων, Ειρήνη. Κόρη του Δία και της Θέμιδας, ήταν μια από τις Ώρες και αποτελούσε την προσωποποίηση της ειρήνης και του πλούτου. Στην τέχνη απεικονίζονταν σαν μια νεαρή όμορφη γυναίκα που κρατούσε το Κέρας της Αμάλθειας, σκήπτρο και ένα πυρσό. 
Οι Αρχαίοι Έλληνες πολύ συχνά ίδρυαν βωμούς προς αυτήν μετά το πέρας των εχθροπραξιών.
Γνωστά της επίθετα ήταν τα: «Γλυκεία», «Βαθύπλουτος», «Πλουτοδότειρα» κ.ά.
Ο Ευριπίδης και ο Αριστοφάνης παρουσιάζουν την Ειρήνη στα έργα τους ως φορέα της ευφορίας και του πλούτου. Η αντίστοιχη θεά για τους Ρωμαίους ήταν η Παξ (Pax), η λατινική εκδοχή της.
Ένα πολύ γνωστό γλυπτό είναι το σύμπλεγμα του Κηφισόδοτου, πατέρα του Πραξιτέλη των αρχών του 4ου αιώνα π.Χ. που αναπαριστά την Ειρήνη να κρατά στην αγκαλιά της τον Πλούτο.
Το γλυπτό ήταν στημένο στην Αγορά της Αθήνας, ενώ ρωμαϊκό αντίγραφό του υπάρχει στη Γλυπτοθήκη του Μονάχου. Κρατάει ένα μικρό αγόρι τον Πλούτο, με το δεξί του χέρι απλωμένο προς το πρόσωπο της Θεάς, ενώ με το αριστερό του χέρι να κρατάει το κέρας της Αμάλθειας, σύμβολο της αφθονίας. Δημιουργός του θεωρείται ο Κηφισόδοτος, πατέρας του Πραξιτέλη ή αδελφός του. Είναι ένα θαυμαστό έργο, στην έκφραση και στην τεχνική παρουσίαση του ενδύματος της Ειρήνης, το οποίο θυμίζει το στυλ των χρόνων του Φειδία. Σήμερα βρίσκεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στην Αθήνα.
Σύμφωνα με τον Ησίοδο
[Θεογονία ] δεύτερον ἠγάγετο λιπαρὴν Θέμιν, ἣ τέκεν Ὥρας,
Εὐνομίην τε Δίκην τε καὶ Εἰρήνην τεθαλυῖαν, αἵ τ᾽ ἔργ᾽ ὠρεύουσι καταθνητοῖσι βροτοῖσι, Μοίρας θ᾽, ᾗς πλείστην τιμὴν πόρε μητίετα Ζεύς, 905 Κλωθώ τε Λάχεσίν τε καὶ Ἄτροπον, αἵ τε διδοῦσι θνητοῖς ἀνθρώποισιν ἔχειν ἀγαθόν τε κακόν τε. τρεῖς δέ οἱ Εὐρυνόμη Χάριτας τέκε καλλιπαρήους,
Ὠκεανοῦ κούρη πολυήρατον εἶδος ἔχουσα...
Σύμφωνα με τον Ησίοδο
[Θεογονία ] δεύτερον ἠγάγετο λιπαρὴν Θέμιν, ἣ τέκεν Ὥρας,
Εὐνομίην τε Δίκην τε καὶ Εἰρήνην τεθαλυῖαν, αἵ τ᾽ ἔργ᾽ ὠρεύουσι καταθνητοῖσι βροτοῖσι, Μοίρας θ᾽, ᾗς πλείστην τιμὴν πόρε μητίετα Ζεύς, 905 Κλωθώ τε Λάχεσίν τε καὶ Ἄτροπον, αἵ τε διδοῦσι θνητοῖς ἀνθρώποισιν ἔχειν ἀγαθόν τε κακόν τε. τρεῖς δέ οἱ Εὐρυνόμη Χάριτας τέκε καλλιπαρήους,
Ὠκεανοῦ κούρη πολυήρατον εἶδος ἔχουσα...
Από Βικιθήκη - Ησίοδος, Θεογονία '[2]
[Θεογονία] Δεύτερη πήρε σύζυγο τη λαμπερή τη Θέμιδα που γέννησε τις Ώρες, την Ευνομία, τη Δίκη και τη θαλερή Ειρήνη που των ανθρώπων των θνητών φροντίζουνε τα έργα, γέννησε και τις Μοίρες που ο συνετός ο Δίας τούς έδωσε τη μέγιστη τιμή, τη Λάχεση, την Άτροπο και την Κλωθώ που στους ανθρώπους δίνουν τους θνητούς και το καλό και το κακό να έχουν. Τρεις Χάριτες μ᾽ ωραία μάγουλα του γέννησε η Ευρυνόμη, η κόρη του Ωκεανού που 'χει όψη πολυέραστη.
[Θεογονία] Δεύτερη πήρε σύζυγο τη λαμπερή τη Θέμιδα που γέννησε τις Ώρες, την Ευνομία, τη Δίκη και τη θαλερή Ειρήνη που των ανθρώπων των θνητών φροντίζουνε τα έργα, γέννησε και τις Μοίρες που ο συνετός ο Δίας τούς έδωσε τη μέγιστη τιμή, τη Λάχεση, την Άτροπο και την Κλωθώ που στους ανθρώπους δίνουν τους θνητούς και το καλό και το κακό να έχουν. Τρεις Χάριτες μ᾽ ωραία μάγουλα του γέννησε η Ευρυνόμη, η κόρη του Ωκεανού που 'χει όψη πολυέραστη.
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
Σεφέρης: Υστερόγραφο (Κύριε, όχι μ' αυτούς...)
Υστερόγραφο
Αλλά έχουν μάτια κάτασπρα χωρίς ματόκλαδα
και τα χέρια τους είναι λιγνά σαν τα καλάμια.Κύριε, όχι μ' αυτούς. Γνώρισα
τη φωνή των παιδιών την αυγή
πάνω σε πράσινες πλαγιές ροβολώντας
χαρούμενα σα μέλισσες και σαν
τις πεταλούδες με τόσα χρώματα.
Κύριε όχι μ' αυτούς, η φωνή τους
δε βγαίνει καν από το στόμα τους.
Στέκεται κει κολλημένα σε κίτρινα δόντια.
Δική σου η θάλασσα κι ο αγέρας
μ' ένα άστρο κρεμασμένο στο στερέωμα,
Κύριε, δε ξέρουνε πως είμαστε
ό,τι μπορούμε να είμαστε
γιατρεύοντας τις πληγές μας με τα βότανα
που βρίσκουμε πάνω σε πράσινες πλαγιές
όχι άλλες, τούτες τις πλαγιές κοντά μας,
πως ανασαίνουμε όπως μπορούμε ν' ανασαίνουμε
με μια μικρούλα δέηση κάθε πρωί
που βρίσκει τ' ακρογιάλι ταξιδεύοντας
στα χάσματα της μνήμης.
Κύριε, όχι μ' αυτούς.
Ας γίνει αλλιώς το θέλημά Σου.
Βιογραφικό
Ο Γιώργος Σεφέρης (φιλολογικό ψευδώνυμο του Γεωργίου Σεφεριάδη) γεννήθηκε στη Σμύρνη της Μ. Ασίας, το 1900. Η οικογένεια του μετοίκησε στην Αθήνα το 1914. Εκεί τελείωσε το γυμνάσιο και συνέχισε τις σπουδές του στη Νομική Σχολή. Σύντομα όμως αναχώρησε για το Παρίσι όπου ολοκλήρωσε τον κύκλο των σπουδών στη Νομική Επιστήμη (1918-1924). Εκεί συναναστρέφεται επιφανείς προσωπικότητες από τον κόσμο των γραμμάτων και της πολιτικής με αποτέλεσμα να δεχθεί βαθύτατες επιρροές και προσανατολισμούς προς τα νεωτεριστικά ρεύματα που άλλαξαν ριζικά την υφή της λογοτεχνίας, κατά τη περίοδο μετά τον A' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Την ίδια εποχή ξεσπά η κρίση στα Μικρασιατικά Παράλια μ' αναπάντεχη συνέπεια καταστροφή κι αφανισμό του εναπομείναντος ελληνικού πολιτισμού -η Σμύρνη, η γενέθλια πόλη του, παραδίδεται στις φλόγες κι ερημώνεται. Όλες αυτές οι εξελίξεις στον ελλαδικό κι ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο, τονε πλημμυρίζουν μ' έντονα συναισθήματα, που του δημιουργούνε τις πρώτες ανάγκες για έκφραση μέσα από τη ποίηση. Στην επαγγελματική του καριέρα ακολουθεί τον διπλωματικό κλάδο κι εργάζεται ως Ακόλουθος της Ελληνικής Κυβέρνησης κι αργότερα ως Πρόξενος, Πρέσβης, Σύμβουλος Πρεσβειών και Διευθυντής Τύπου σε διάφορες πόλεις του εξωτερικού.
Κατά τη λογοτεχνική του καριέρα ασχολήθηκε με τη ποίηση, το δοκίμιο και τη μετάφραση. Η πρώτη του λογοτεχνική έκφραση ήταν το έργο «Στροφή» που δημοσιεύθηκε το 1931. Μέσα από τα έργα του κατόρθωσε να εισαγάγει καινοτόμες παρεμβάσεις στον πολιτισμικό χώρο της Ελλάδας, με λόγο που ουσιαστικά ανέτρεπε το κατεστημένο. Ήταν ο πρώτος Έλληνας που εισήγαγε το πνεύμα του σουρεαλισμού στη ποίηση. Είχε δεχθεί βαθύτατους επηρεασμούς από τη Γαλλική ποίηση και κατά τη διάρκεια της καριέρας του ασχολήθηκε με τη μετάφραση αρκετών ξένων ποιητών. Παράλληλα, καταπιάστηκε με τη συγγραφή μυθιστορημάτων όπως το «Έξι Νύχτες Στην Ακρόπολη», αλλά και δοκιμίων όπως το «Ερωτόκριτος».
Το 1963 του απονέμεται το Νόμπελ Λογοτεχνίας κι ανακηρύσσεται επίτιμος διδάκτωρ σε διάφορα πανεπιστήμια του εξωτερικού, όπως το Cambridge. Νωρίτερα έχει τιμηθεί με το έπαθλο Κωστής Παλαμάς και με το βρετανικό βραβείο ποίησης Φόυλ. Αργότερα, και πιο συγκεκριμένα το 1969, συντάσσει κι εκδίδει σ' Ελλάδα κι εξωτερικό τη "Διακήρυξη Ενάντια Στη Δικτατορία".
Έζησε όπως έγραφε. Η ποίησή του σαφώς δε μπορεί να χαρακτηριστεί χαρούμενη, ωστόσο είναι στοχαστική κι αρκετά σύνθετη, όχι όμως και σκοτεινή. Χρησιμοποιεί γλώσσα απερίφραστη που αφήνει καθαρά νοήματα προς τον αναγνώστη κι οι στίχοι του έχουνε τη μελαγχολία και την απαισιοδοξία του ανθρώπου που βίωσε τις εθνικές περιπέτειες. Για κείνον, «...από την άλλη πλευρά του σκοταδιού υπάρχει το φως, το μαύρο κι αγγελικό...», καθώς πίσω από την άρνηση, δε μπορεί, παρά να υπάρχει πάντα μια πίστη που προφυλάσσει από τη διάλυση και το μηδενισμό. Με αληθινή αγάπη για την Ελλάδα και τον άνθρωπο, εξέφρασε όσο κανένας άλλος την πορεία του ελληνισμού ή όπως καλύτερα ο ίδιος έλεγε "τη ρωμιοσύνη".
«...για να πεις αυτό που θέλεις να πεις, πρέπει να φτιάξεις μιαν άλλη γλώσσα και να τη θρέψεις για χρόνια και χρόνια μ' ό,τι αγάπησες, μ' ό,τι έχασες, μ' ό,τι δε θα ξαναβρείς ποτέ...»
Πέθανε τον Σεπτέμβρη του 1971. Το έτος 2000 ανακηρύχθηκε Έτος Γεωργίου Σεφέρη, με την ευκαιρία των 100 χρόνων απ' τη γέννησή του. Από τότε και με την ευκαιρία αυτή, διοργανώνονται μια σειρά από εκθέσεις κι άλλες λογοτεχνικές εκδηλώσεις στη μνήμη του, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Τον Οκτώβρη του 2001, κατά τη διάρκεια της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου της Φραγκφούρτης, η Ελλάδα τιμήθηκε για την ανεκτίμητη προσφορά της στον παγκόσμιο πολιτισμό, που μερίδιό της ανήκει στον Σεφέρη, μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της σύγχρονης εποχής.
peri grafis
Wednesday 27 March 2024
Κλείνει το «Δίπορτο». Πουλήθηκε σε ξένους επενδυτές η "Υπόγεια Ταβέρνα" του Βάρναλη
Tο Δίπορτο, η εμβληματική υπόγεια ταβέρνα της Αθήνας με ιστορία που ξεκινάει κοντά στο 1900, δυστυχώς φαίνεται να οδεύει προς κλείσιμο. Σύμφωνα με πληροφορίες που μας επιβεβαίωσαν ο ιδιοκτήτης κύριος Δημήτρης Κολιολιός και ο συνεργάτης του Ανέστης, το νεοκλασικό κτίριο στη γωνία των οδών Σωκράτους και Θεάτρου, όπου στεγάζεται το θρυλικό Δίπορτο, έχει πουληθεί σε ξένους επενδυτές, εκπρόσωποι των οποίων τους ενημέρωσαν πρόσφατα δίνοντάς τους περιθώριο ένα με δύο χρόνια για να αποχωρήσουν, βάζοντας απότομα τέλος σε ένα σημείο αναφοράς της πόλης.
Για την, μάλλον παλαιότερη εν λειτουργία, ταβέρνα της Αθήνας υπάρχουν ιστορικές αναφορές από το 1911. «Μες στην υπόγεια την ταβέρνα, μες σε καπνούς και σε βρισιές, απάνω στρίγκλιζε η λατέρνα, όλη παρέα πίναμε εψές», έγραφε ο Κώστας Βάρναλης στο ποίημά του «Οι Μοιραίοι» που σύμφωνα με τον αστικό θρύλο, το εμπνεύστηκε καθισμένος στα τραπέζια του Δίπορτου.
Από τις δύο εισόδους του, μία από τη Σωκράτους και μία από τη Θεάτρου, έχει πάρει το όνομά του το υπόγειο καπηλειό που διατηρεί ακόμα την παλιά του όψη, με τους μαρμάρινους πάγκους και τα αιωνόβια κρασοβάρελα.
Από τις δύο εισόδους του, μία από τη Σωκράτους και μία από τη Θεάτρου, έχει πάρει το όνομά του το υπόγειο καπηλειό που διατηρεί ακόμα την παλιά του όψη, με τους μαρμάρινους πάγκους και τα αιωνόβια κρασοβάρελα.
Ο κύριος Δημήτρης Κολιολιός, παραγιός του πρώην ιδιοκτήτη, κρατάει το Δίπορτο εδώ και δεκαετίες, σερβίροντας καθημερινά 4-5 απλά και ουσιαστικά φαγητά, ντυμένος πάντα με τη χαρακτηριστική του λευκή πουκαμίσα εργασίας.
περισσότερα στην πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
Η Αρχαία Μεσσήνη είναι ολοζώντανη!!
Ανοιξιάτικη περιήγηση στην Αρχαία Μεσσήνη, μία από τις πιο καλοδιατηρημένες πόλεις του αρχαίου κόσμου, η οποία εμπλουτίζεται συνεχώς με νέα μνημεία και φιλοξενεί σύγχρονες πολιτιστικές εκδηλώσεις.
Καρυδιές, αμυγδαλιές, ελιές, ιδιωτικοί κήποι και μεγάλοι λιθοσωροί πάνω από ένα χωριό με ελάχιστους κατοίκους. Αυτή την εικόνα πρωταντίκρισε ο καθηγητής Πέτρος Θέμελης το καλοκαίρι του 1986, φτάνοντας στην Αρχαία Μεσσήνη, που τότε ήταν ένας παραμελημένος αρχαιολογικός χώρος με λιγοστά ευρήματα αλλά πολλές προοπτικές.
Καρυδιές, αμυγδαλιές, ελιές, ιδιωτικοί κήποι και μεγάλοι λιθοσωροί πάνω από ένα χωριό με ελάχιστους κατοίκους. Αυτή την εικόνα πρωταντίκρισε ο καθηγητής Πέτρος Θέμελης το καλοκαίρι του 1986, φτάνοντας στην Αρχαία Μεσσήνη, που τότε ήταν ένας παραμελημένος αρχαιολογικός χώρος με λιγοστά ευρήματα αλλά πολλές προοπτικές.
.........
Σήμερα το αρχαιολογικό πάρκο των 400 στρεμμάτων περιέχει 18.000 κινητά ευρήματα της αρχαιότητας, αναστηλωμένα μνημεία, διαμορφωμένες εσωτερικές διαδρομές, συνοπτικές και εύληπτες περιγραφές, μέχρι και σκίαστρα στα ελαιόδεντρα για προσωρινή ξεκούραση κατά τη διάρκεια της περιήγησης.
Σήμερα το αρχαιολογικό πάρκο των 400 στρεμμάτων περιέχει 18.000 κινητά ευρήματα της αρχαιότητας, αναστηλωμένα μνημεία, διαμορφωμένες εσωτερικές διαδρομές, συνοπτικές και εύληπτες περιγραφές, μέχρι και σκίαστρα στα ελαιόδεντρα για προσωρινή ξεκούραση κατά τη διάρκεια της περιήγησης.
Ο στόχος του Πέτρου Θέμελη, που έχει συνδέσει τη ζωή του με την Αρχαία Μεσσήνη, δεν ήταν μόνο να ανασκαφεί η αρχαία πόλη, αλλά να αποτελέσει το αρχαιολογικό πάρκο, όπως σημειώνει στη διάρκεια της κουβέντας μας, «κινητήριο μοχλό για την οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική ανάπτυξη της περιοχής. Τα μνημεία όλων των εποχών είναι σταθερά, αμετακίνητα και αδιαμφισβήτητα διαχρονικά στοιχεία του πολιτισμού μας.
Τα μνημεία της Αρχαίας Μεσσήνης, και ιδιαίτερα οι χώροι θέασης και ακρόασης, δηλαδή το Στάδιο, το Θέατρο και το Εκκλησιαστήριο, ξαναβρήκαν την αρχαία λειτουργία τους, αισθάνθηκαν και πάλι την παρουσία ζωντανών ανθρώπων».
Και πράγματι, περιδιαβαίνοντας την αρχαία πόλη, μπορείς να νιώσεις την ανθρώπινη παρουσία, που ξεκινά το 369 π.Χ. και συνεχίζεται τουλάχιστον μέχρι τα ρωμαϊκά χρόνια. Βλέπεις τα νομίσματα στα δημόσια λουτρά, τις χαραγμένες τρίλιζες στα σκαλάκια του Γυμνασίου, φαντάζεσαι τους νεαρούς άνδρες να αγωνίζονται στην Παλαίστρα και σχηματίζεις με τον νου εικόνες καθημερινής ζωής στην Αγορά και στο Ασκληπιείο, το κέντρο του δημόσιου βίου της Αρχαίας Μεσσήνης. Αλλά και τώρα, στη σύγχρονη εποχή, που βλέπεις τα τόσο πολλά αναστηλωμένα μνημεία να λάμπουν κάτω από τον ήλιο, καταλαμβάνοντας μια τεράστια έκταση, στην πραγματικότητα σου αποκαλύπτεται μόνο το 25-30% της αρχαίας πόλης. Υπολογίζεται ότι θαμμένα κάτω από το χώμα είναι ακόμη πολλά οικιστικά σύνολα και διάφορες άλλες υποδομές. Το Αρχαίο Θέατρο της Μεσσήνης λειτουργούσε και ως χώρος συγκεντρώσεων πολιτικού χαρακτήρα.
ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ
Η Αρχαία Μεσσήνη ιδρύθηκε το 369 π.Χ. από τον Θηβαίο στρατηγό Επαμεινώνδα, ο οποίος κάλεσε τους Μεσσήνιους της διασποράς να επιστρέψουν στον τόπο τους. Οι Μεσσήνιοι είχαν εκδιωχθεί από τους Σπαρτιάτες μετά την ήττα τους στον Μεσσηνιακό Πόλεμο και είχαν καταφύγει αρχικά στη Ναύπακτο και αργότερα στη Σικελία. Η συγκεκριμένη τοποθεσία επιλέχτηκε λόγω της φυσικής οχύρωσης που προσέφερε, καθώς βρισκόταν κάτω από το βουνό Ιθώμη. Η Αρχαία Μεσσήνη υπήρξε σημαντικός πολιτιστικός πόλος της αρχαιότητας και συνέχισε να αποτελεί αξιόλογο πολιτικό και καλλιτεχνικό κέντρο και μετά την κατάκτηση της Ελλάδας από τους Ρωμαίους, το 146 π.Χ.
Συνομιλώντας με το παρόν
Μπαίνοντας στον αρχαιολογικό χώρο, θα αντικρίσετε το Θέατρο, κατόπιν τα ιερά της Αγοράς, το Ασκληπιείο με τη σειρά δωματίων (οίκων) που περιείχαν αγάλματα του Απόλλωνα και των Μουσών, του Ηρακλή και της Θήβας με τον Επαμεινώνδα, της Τύχης και της Αρτέμιδος Φωσφόρου, καθώς επίσης το λουτρό, το Βουλευτήριο και το Εκκλησιαστήριο. Κατηφορίζοντας την πλαγιά, θα δείτε στα αριστερά την αστική έπαυλη και τέλος το Στάδιο και το Γυμνάσιο, την Παλαίστρα και το Μαυσωλείο. Η Αρχαία Μεσσήνη είναι ένας ζωντανός αρχαιολογικός χώρος, που συνομιλεί τόσο με το παρελθόν όσο και με το παρόν. Το θέατρο και το Στάδιο χρησιμοποιούνται συχνά για εκδηλώσεις – μέχρι και η dj τέκνο μουσικής Σαρλότ ντε Βίτε έπαιξε εδώ, χωρίς κοινό, τον Φεβρουάριο του 2021.
Και πράγματι, περιδιαβαίνοντας την αρχαία πόλη, μπορείς να νιώσεις την ανθρώπινη παρουσία, που ξεκινά το 369 π.Χ. και συνεχίζεται τουλάχιστον μέχρι τα ρωμαϊκά χρόνια. Βλέπεις τα νομίσματα στα δημόσια λουτρά, τις χαραγμένες τρίλιζες στα σκαλάκια του Γυμνασίου, φαντάζεσαι τους νεαρούς άνδρες να αγωνίζονται στην Παλαίστρα και σχηματίζεις με τον νου εικόνες καθημερινής ζωής στην Αγορά και στο Ασκληπιείο, το κέντρο του δημόσιου βίου της Αρχαίας Μεσσήνης. Αλλά και τώρα, στη σύγχρονη εποχή, που βλέπεις τα τόσο πολλά αναστηλωμένα μνημεία να λάμπουν κάτω από τον ήλιο, καταλαμβάνοντας μια τεράστια έκταση, στην πραγματικότητα σου αποκαλύπτεται μόνο το 25-30% της αρχαίας πόλης. Υπολογίζεται ότι θαμμένα κάτω από το χώμα είναι ακόμη πολλά οικιστικά σύνολα και διάφορες άλλες υποδομές. Το Αρχαίο Θέατρο της Μεσσήνης λειτουργούσε και ως χώρος συγκεντρώσεων πολιτικού χαρακτήρα.
 |
| Στα αριστερά, το ταφικό μνημείο Κ3 στο Γυμνάσιο της Αρχαίας Μεσσήνης και στο βάθος ο οικισμός Μαυρομμάτι. (Φωτογραφίες: Άγγελος Γιωτόπουλος) |
ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ
Η Αρχαία Μεσσήνη ιδρύθηκε το 369 π.Χ. από τον Θηβαίο στρατηγό Επαμεινώνδα, ο οποίος κάλεσε τους Μεσσήνιους της διασποράς να επιστρέψουν στον τόπο τους. Οι Μεσσήνιοι είχαν εκδιωχθεί από τους Σπαρτιάτες μετά την ήττα τους στον Μεσσηνιακό Πόλεμο και είχαν καταφύγει αρχικά στη Ναύπακτο και αργότερα στη Σικελία. Η συγκεκριμένη τοποθεσία επιλέχτηκε λόγω της φυσικής οχύρωσης που προσέφερε, καθώς βρισκόταν κάτω από το βουνό Ιθώμη. Η Αρχαία Μεσσήνη υπήρξε σημαντικός πολιτιστικός πόλος της αρχαιότητας και συνέχισε να αποτελεί αξιόλογο πολιτικό και καλλιτεχνικό κέντρο και μετά την κατάκτηση της Ελλάδας από τους Ρωμαίους, το 146 π.Χ.
Συνομιλώντας με το παρόν
Μπαίνοντας στον αρχαιολογικό χώρο, θα αντικρίσετε το Θέατρο, κατόπιν τα ιερά της Αγοράς, το Ασκληπιείο με τη σειρά δωματίων (οίκων) που περιείχαν αγάλματα του Απόλλωνα και των Μουσών, του Ηρακλή και της Θήβας με τον Επαμεινώνδα, της Τύχης και της Αρτέμιδος Φωσφόρου, καθώς επίσης το λουτρό, το Βουλευτήριο και το Εκκλησιαστήριο. Κατηφορίζοντας την πλαγιά, θα δείτε στα αριστερά την αστική έπαυλη και τέλος το Στάδιο και το Γυμνάσιο, την Παλαίστρα και το Μαυσωλείο. Η Αρχαία Μεσσήνη είναι ένας ζωντανός αρχαιολογικός χώρος, που συνομιλεί τόσο με το παρελθόν όσο και με το παρόν. Το θέατρο και το Στάδιο χρησιμοποιούνται συχνά για εκδηλώσεις – μέχρι και η dj τέκνο μουσικής Σαρλότ ντε Βίτε έπαιξε εδώ, χωρίς κοινό, τον Φεβρουάριο του 2021.
Πρόσφατα σε σημείο της Στοάς γύρω από το Στάδιο τοποθετήθηκε στέγαστρο, όπου θα φιλοξενούνται και εκθέσεις καλλιτεχνών. Το αρχαιολογικό πάρκο βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο ανάδειξης των μνημείων και ετοιμάζεται από τη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ ο σχεδιασμός φωτισμού πορείας, ενώ χαράσσονται και διαδρομές περιήγησης. Το Μαυσωλείο της πανίσχυρης, οικονομικά και πολιτικά, μεσσηνιακής οικογένειας των Σαιθιδών.
Θα χρειαστείτε περίπου τρεις ώρες για την επίσκεψή σας, ενώ αξίζει να οδηγήσετε λίγα χιλιόμετρα πιο πάνω για να δείτε την Αρκαδική Πύλη, μία από τις δύο εισόδους της Αρχαίας Μεσσήνης – ακριβώς από κάτω περνάει επαρχιακός δρόμος. Στο μουσείο εκτίθενται αγάλματα, προτομές και αντικείμενα από τις ανασκαφές στον αρχαιολογικό χώρο, ενώ σε απόσταση 5 χλμ. βρίσκεται και το υποδειγματικά αναστηλωμένο βυζαντινό μοναστήρι Ανδρομονάστηρο, έργο του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β΄, από τον οποίο πήρε και το όνομά του, σε ωραία τοποθεσία, δίπλα σε τρεχούμενα νερά.
Η Αρχαία Μεσσήνη και το μουσείο της είναι ανοιχτά καθημερινά από τις 08.30 μέχρι τις 15.30 (από 01/04, το ωράριο επεκτείνεται). Είσοδος 10 ευρώ, πληροφορίες στο τηλ. 27240-51201. Το Ανδρομονάστηρο είναι ανοιχτό καθημερινά 08.00-15.00. Για επίσκεψη το Σαββατοκύριακο πρέπει να προηγηθεί επικοινωνία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Μεσσηνίας (τηλ. 27210-22534) για ραντεβού. Από τον Μάιο και μετά, το μοναστήρι είναι ανοιχτό και Σαββατοκύριακα και αργίες με το ίδιο ωράριο.
Θα χρειαστείτε περίπου τρεις ώρες για την επίσκεψή σας, ενώ αξίζει να οδηγήσετε λίγα χιλιόμετρα πιο πάνω για να δείτε την Αρκαδική Πύλη, μία από τις δύο εισόδους της Αρχαίας Μεσσήνης – ακριβώς από κάτω περνάει επαρχιακός δρόμος. Στο μουσείο εκτίθενται αγάλματα, προτομές και αντικείμενα από τις ανασκαφές στον αρχαιολογικό χώρο, ενώ σε απόσταση 5 χλμ. βρίσκεται και το υποδειγματικά αναστηλωμένο βυζαντινό μοναστήρι Ανδρομονάστηρο, έργο του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β΄, από τον οποίο πήρε και το όνομά του, σε ωραία τοποθεσία, δίπλα σε τρεχούμενα νερά.
Η Αρχαία Μεσσήνη και το μουσείο της είναι ανοιχτά καθημερινά από τις 08.30 μέχρι τις 15.30 (από 01/04, το ωράριο επεκτείνεται). Είσοδος 10 ευρώ, πληροφορίες στο τηλ. 27240-51201. Το Ανδρομονάστηρο είναι ανοιχτό καθημερινά 08.00-15.00. Για επίσκεψη το Σαββατοκύριακο πρέπει να προηγηθεί επικοινωνία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Μεσσηνίας (τηλ. 27210-22534) για ραντεβού. Από τον Μάιο και μετά, το μοναστήρι είναι ανοιχτό και Σαββατοκύριακα και αργίες με το ίδιο ωράριο.
περισσότερα στην πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
Michel Fourmont: Ο Γάλλος ο καταστροφέας της Σπάρτης
Μεγαλώσαμε έχοντας την καλλιεργημένη πεποίθηση ότι δεν υπάρχουν «απομεινάρια» γιατί στην πραγματικότητα η Σπάρτη δεν είχε ούτε «κτήρια της προκοπής» ούτε μνημεία [συγκρινόμενη με την Αθήνα].
Κι όμως. Μια προσεκτική ανάγνωση του Παυσανία είναι αρκετή για να πεισθούμε ότι η Αρχαία Σπάρτη είχε αφήσει σημαντικά ίχνη. Ίχνη τα οποία χάθηκαν και καταστράφηκαν στους αιώνες που ακολούθησαν. Ουδείς όμως έχει αναλύσει τον πόλεμο μεταξύ Γάλλων και Άγγλων [και όχι μόνον] προκειμένου να αποκτήσουν κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας την Αρχαιοελληνική Κληρονομιά.
Ελάχιστοι ακόμα γνωρίζουν ότι η Σπάρτη μπήκε στο μάτι ενός Γάλλου ευγενούς ο οποίος βάλθηκε να ισοπεδώσει και να διαλύσει οτιδήποτε είχε διασωθεί, με μανία που θυμίζει την πρόσφατη βεβήλωση της πόλεως Nimrud και όχι μόνον. Σημειώστε λοιπόν ότι Γάλλοι και Άγγλοι έκαναν το πλιάτσικο του αιώνα, Γάλλος ο καταστροφέας της Σπάρτης και το όνομά του δεν πρέπει να ξεχαστεί ποτέ. Michel Fourmont.
Ένας από τους πιο γνωστούς αρχαιοθήρες και τους πιο διαβόητους βανδάλους των ελληνικών αρχαιοτήτων υπήρξε ο Γάλλος μυστικιστής, Αββάς Μισέλ Φουρμόντ.
Ένας από τους πιο γνωστούς αρχαιοθήρες και τους πιο διαβόητους βανδάλους των ελληνικών αρχαιοτήτων υπήρξε ο Γάλλος μυστικιστής, Αββάς Μισέλ Φουρμόντ.
Ο Michel Fourmont γεννήθηκε στη πόλη Herblay στις 28/9/1690. Το 1720 γίνεται δεκτός ως εταίρος στο Academy Royale des inscriptions et Belles-Letters. Πολλά αδιευκρίνιστα σημεία υπάρχουν γύρω απ’ την καθολική του κουρά και ιδιότητα σαν Αββάς. Ο ίδιος μιλούσε την Συριακή, Εβραϊκή και Ελληνική γλώσσα, λέγεται δε πως είχε επαφές με το μυστικιστικό σύστημα «Amitié et Fraternité». Το 1720 όμως είναι γνωστό ότι μυήθηκε σε μυστικά τάγματα που του υπέδειξαν να γίνει καθολικός Αββάς και στη συνέχεια έγινε καθηγητής της συριακής στο γαλλικό κολλέγιο και διερμηνέας στη Βασιλική Βιβλιοθήκη. Τέλος, το 1724 ανακηρύχτηκε μέλος της Ακαδημίας Επιγραφών και Καλών Τεχνών. Τον Φουρμόντ έστειλε στην Ανατολή ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος ΙΕ’, με την εντολή να συλλέξει βυζαντινά χειρόγραφα και άλλες αρχαιότητες που θα μεταφέρονταν εύκολα στο Παρίσι. Έτσι, τον Φεβρουάριο του 1729, συνοδευόμενος από τον ανιψιό του, ο Φουρμόντ έφτασε στην Κωνσταντινούπολη και εφοδιάστηκε με φιρμάνι του Σουλτάνου Αχμέτ Γ’, με το οποίο αποκτούσε το δικαίωμα να ερευνήσει και να μελετήσει όσους αρχαιολογικούς χώρους ήθελε στην επικράτεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Πρώτος σταθμός του Γάλλου στην Ελλάδα υπήρξε η Αθήνα, όπου έμεινε πέντε μέρες. Έπειτα πήγε στην Πελοπόννησο και μέσω Μεγαλοπόλεως έφτασε στον Μυστρά, όπου οι δημογεροντία τον υποδέχτηκε σαν φιλέλληνα. Όμως ο Γάλλος «με τον Παυσανία στο χέρι» αναζητούσε στην περιοχή της Λακεδαίμονος τα ερείπια της αρχαίας Σπάρτης και των άλλων σημαντικών πόλεων της Λακωνίας. Τις πρώτες μέρες της παραμονής του στον Μυστρά ο ανιψιός του, που τον βοηθούσε στις έρευνές του, ανακάλυψε εντοιχισμένα στο μεσαιωνικό τείχος ενεπίγραφα αρχαία βάθρα. Αμέσως, με δέκα εργάτες, τα «ξήλωσε» από την αρχική τους θέση. Έπειτα βρέθηκαν στο τείχος των Παλαιολόγων είκοσι ακόμη κομμάτια ενεπίγραφων λίθων που είχαν την ίδια με τα προηγούμενα τύχη. Αμέσως ο Φουρμόντ προσέλαβε άλλους πενήντα εργάτες.
Επί 53 συνεχώς μέρες δεν άφησε στην κυριολεξία «λίθον επί λίθου» στον Μυστρά, στην Σπάρτη και στις Αμύκλες. Ο Φουρμόντ κατεδαφίζοντας και ανασκάπτοντας αποκάλυψε 300 επιγραφές τις οποίες αντέγραψε καθώς επίσης διάφορα ανάγλυφα, αναθήματα και μικροτεχνήματα τα οποία έστειλε στην Γαλλία. Η κατεδάφιση των μεσαιωνικών τειχών του Μυστρά και η ανασκαφή των αρχαίων μνημείων και τάφων της Σπάρτης από τον Μισέλ Φουρμόντ δυσχεραίνει πολύ την αρχαιολογική έρευνα στη Σπάρτη, όταν μετά από δύο περίπου αιώνες η έρευνα αυτή επιχειρήθηκε από την επιστήμη, πλέον, της αρχαιολογίας.
Στην Σπάρτη, το καταστροφικό έργο του Γάλλου αρχαιοκάπηλου εκδηλώθηκε με ιδιαίτερη βαρβαρότητα. Το εκπληκτικό είναι ότι ο Μισέλ Φουρμόντ καυχιόταν για τους βανδαλισμούς αυτούς στις επιστολές που συνέτασσε: «Τα ισοπέδωσα όλα, τα ξεθεμελίωσα όλα» έγραφε τον Απρίλιο του 1730 προς το φίλο του Φρενέ, «Από την μεγάλη αυτή πολιτεία (την Σπάρτη), δεν απόμεινε λίθος επί λίθου. Εδώ και ένα μήνα συνεργεία από τριάντα και μερικές φορές σαράντα ή εξήντα εργάτες γκρεμίζουν, καταστρέφουν, εξολοθρεύουν τη Σπάρτη. Ο βρόντος από το γκρέμισμα των τειχών, το κατρακύλισμα των λίθων ως τις όχθες του Ευρώτα, ακούγεται όχι μονάχα στη Λακωνία αλλά και σ’ ολόκληρο τον Μοριά και παραπέρα ακόμη. Τούρκοι, Εβραίοι, Έλληνες έρχονται να δουν από πενήντα λεύγες μακριά. Αλλά το μόνο που αντικρύζουν είναι χιλιάδες ενεπίγραφα μάρμαρα.
Μια μέρα ο ανιψιός μου που επιστατούσε στις εργασίες, βρήκε μια ντουζίνα μάρμαρα, τα καλύτερα του κόσμου, γεμάτα επιγραφές. Έστειλε αμέσως να με πληροφορήσει, φροντίζοντας στο δρόμο να το διαλαλήσει σε όλη την περιοχή. Σε λίγο έφτασε στην Σπάρτη όλος ο Μυστράς. Αυτή τη στιγμή μόνον τέσσερις πύργοι απομένουν όρθιοι… Για να είμαι ειλικρινής, απορώ κι εγώ με αυτή την εκστρατεία. Από όσα έχω διαβάσει κανείς δε σκέφτηκε ως τώρα να ξεθεμελιώσει πολιτείες ολόκληρες…»
Αλλά η επιστολή αυτή έχει και συνέχεια: «Δεν θέλω να αφήσω λίθο επί λίθου. Δεν ξέρω κύριε και αγαπητέ φίλε αν υπάρχει στον κόσμο πράγμα ικανό να δοξάσει μια αποστολή περισσότερο από του να σκορπίσεις στους ανέμους τη στάχτη του Αγησιλάου, από το να ανακαλύψεις τα ονόματα των εφόρων, των γυμνασιαρχών, αγορανόμων, φιλοσόφων, γιατρών, ποιητών, ρητόρων, διάσημων γυναικών, ψηφίσματα της Γερουσίας, τους νόμους του Λυκούργου. Οι Αμύκλες είναι πολύ κοντά για να τις παραμελήσω. Έστειλα εργάτες και γκρέμισαν τα λείψανα του περίφημου ναού του Απόλλωνα.
Φανταστείτε τη χαρά μου, αλλά θα ήταν μεγαλύτερη αν είχα λίγη άνεση χρόνου. Υπάρχουν ακόμη η Μαντινεία, η Στύμφαλος, το Παλλάδιον, η Τεγέα και κυρίως η Νεμέα και η Ολυμπία. Θα άξιζε να τις φέρω άνω κάτω, απ’ τα θεμέλια ως την κορυφή.
Η Iστορία δεν μπορεί να είναι μόνο αυτή που κάποιοι μας επιβάλουν. Σχεδόν όλες τις φορές, αναγκαστικά πρέπει να γυρίζουμε πίσω, προκειμένου να συναντήσουμε τη μήτρα που γέννησε τη σύγχρονη ιστορία, η οποία ως σήμερα δεν παρουσιάστηκε σωστά παρά «κουτσουρεμένα» και κάτω απ’ το «μακιγιάζ» που κατά καιρούς επέβαλαν διάφοροι λόγιοι και συμφέροντα. Από εκεί πρέπει να αρχίσουμε, απ’ τις ρίζες της, που δεν φαίνονται αν δεν τις σκαλίσεις.
Οι ρίζες του αποτελειώματος, στο χαλασμό που άφησαν οι δύο κατακτητικές Αυτοκρατορίες (Ρωμαϊκή-Οθωμανική), στον πανάρχαιο πολιτισμό των Ελλήνων, ήρθε να διαπράξει το 1730, Ο Michel Fourmont απεσταλμένος του Λουδοβίκου ΙΔ’, αναζητώντας χρυσούς θησαυρούς… και γράμματα (καθώς έγραφε στους επισήμους της πατρίδας του). Θα πρέπει λοιπόν να μελετήσουμε τη ρίζα, της αυτής ιστορίας και που γιατί σήμερα δεν έχουμε σχεδόν τίποτα απ’ το πανάρχαιο Μυκηναϊκό μυστηριακό κέντρο Αμύκλαι, μα και απ’ την αρχαία ένδοξη Σπάρτη. Δεν θα πάμε ευτυχώς πολύ πίσω στο χρόνο, όλα τα γεγονότα, είναι ιστορικώς καταγεγραμμένα με βασιλικές εντολές, μυστικά (και ίσως κωδικοποιημένα) γράμματα προς τον Λουδοβίκο και τον τότε πρωθυπουργό της Γαλλίας τον Ντε Φλερί, Οθωμανικά φιρμάνια κ.α…
Ο προηγούμενος βασιλιάς της Γαλλίας, Λουδοβίκος ΙΔ΄ (1638-1715), είχε αφήσει την χώρα σε τραγική οικονομική κατάσταση και ο διάδοχος του Λουδοβίκος ΙΕ΄ (1710-1774), δεν μπόρεσε να ξεπεράσει την κρίση αυτή λόγω έλλειψης αποφασιστικότητας. Η μοναρχία ήταν σε συνεχή παρακμή, και αυτό το αντιλαμβανόταν ο Λουδοβίκος ΙΕ΄, χωρίς όμως να κάνει κάτι αποφασιστικό, πέρα απ’ το να στέλνει «δικούς» του ανθρώπους να ψάχνουν για χρυσό σε διάφορα μέρη που θα βοηθούσαν να ξεπεράσει την οικονομική ύφεση η Γαλλία. Μάλιστα είχε προβλέψει ο ίδιος, «Μετά από εμένα ο κατακλυσμός» («Après moi, le déluge»). Ο Λουδοβίκος ΙΕ΄ έβαλε στο νου του την αρχαία χώρα που παρέδωσε στην ανθρωπότητα το Πολιτισμό και πιθανόν το χρυσό που θα υπήρχε στην Ελλάδα θαμμένος απ’ τους πολιτισμένους Έλληνες, (νόμισε πως θα είχε την ίδια, ίσως, και καλύτερη τύχη των Ισπανών, καθώς έγινε με τον παρμένο χρυσό απ’ τους ιθαγενείς της Αμερικής). Με όλα τα διπλωματικά μέσα της εποχής, έστειλε το 1730, στο Σουλτάνο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Αχμέτ Γ’, τον προσωπικό του φίλο Μισέλ Φουρμόντ όπου και απέσπασε απ’ τον Αχμέτ Γ΄ την γραπτή νόμιμη εντολή (φιρμάνι), να ερευνήσει για δήθεν βυζαντινά αντίγραφα και αρχαιότητες που δεν θα τις αποσπούσε από το μέρος τους, αλλά θα τις αντέγραφε απλώς για τα πανεπιστήμια της Γαλλίας!
Εδώ δεν θα γράψω, εάν ήταν οργανωμένη συγκυρία η οικονομική ανάκαμψη, ή, ένα τυχαίο γεγονός. Αλλά η περίοδος 1726-1743 μνημονεύεται στην ιστορία της Γαλλίας σαν: «Την οικονομία που άρχισε πάλι να ανακάμπτει μετά τα δύσκολα τελευταία χρόνια του Λουδοβίκου ΙΔ΄ και το γαλλικό νόμισμα ισχυροποιήθηκε στην Ευρώπη και την Αμερική.»
«….Έχω τη δύναμη να το κάνω. Απόκτησα μια οξυδέρκεια σ’ αυτού του είδους. Εγώ δε μοιάζω με αυτούς που τρέχουν από πόλη σε πόλη για να ιδούν. Πρέπει να παίρνω χρήσιμα πράγματα.
Όταν θα καταστρέψω ολοκληρωτικά τη Σπάρτη και τις Αμύκλες, θα πάω στο Ναύπλιο για λίγη ανάπαυση. Από κει θα μπορέσω να μπαρκάρω για την επιστροφή στη Γαλλία. Τώρα είμαι απασχολημένος με την καταστροφή του ναού του Απόλλωνα στις Αμύκλες. Βρίσκω κάθε μέρα θαυμαστά πράγματα. Δεν μετανιώνω για της υπηρεσίες μου στον «πολυαγαπημένο» (έτσι αποκαλούσαν τον Λουδοβίκο ΙΕ΄).»
Δύο εβδομάδες αργότερα, στις 20 Απριλίου 1730, ο Φουρμόντ γράφοντας στον πρεσβευτή της Γαλλίας στην Κωνσταντινούπολη Βιλλενεβέ, δικαιολογεί τους βανδαλισμούς του στην Σπάρτη σαν εκδίκηση, από την κακή απέναντί του συμπεριφορά των Μανιατών: «Βρίσκομαι σε έναν φοβερό τόπο, στην περίφημη Μάνη. Κακός λαός κι είμαι ευτυχής που γλίτωσα. Έφυγα από την βάρβαρη πατρίδα τους χωρίς να αποκομίσω τίποτα αξιόλογο, τίποτα για να βγουν τουλάχιστον τα έξοδά μου. Για να ξεσπάσω, για να εκδικηθώ αυτό το σκυλολόι, ρίχτηκα πάνω στην αρχαία Σπάρτη. Δεν ήθελα να μείνει τίποτα από την πόλη που έκτισαν οι πρόγονοί τους. Την έσβησα, την ανασκάλεψα, την ξεθεμελίωσα, δεν έμεινε λίθος επί λίθου.
Και γιατί, θα ρωτήσει η εξοχότητα σας, επέπεσα με τόση μανία πάνω σε αυτή την πόλη, ώστε να γίνει αγνώριστη πληρώνοντας τις αμαρτίες των απογόνων της; Έχω την τιμή να σας απαντήσω. Ήταν πολύ αρχαία και έκρυβε με φιλαργυρία πολλούς θησαυρούς. Αυτό δεν μπορούσα να το συγχωρέσω. Ως τώρα κανένας ταξιδιώτης δεν τόλμησε να τους αγγίξει. Οι Βενετοί, μ’ όλο που υπήρξαν κάποτε κυρίαρχοι αυτής της χώρας, τους σεβάστηκαν. Έκρινα πως δεν έπρεπε να τρέφω τέτοιο σεβασμό. Την ισοπέδωσα λοιπόν με κάθε επισημότητα. Κι αυτό προκάλεσε το θαυμασμό των Τούρκων, ενώ οι Έλληνες λύσσαξαν και οι Εβραίοι έμειναν κατάπληκτοι. Είμαι ήσυχος, πολύ περισσότερο γιατί απόκτησα από το ταξίδι μου πράγματα ικανά να βοηθήσουν και να θαμπώσουν όλους τους σοφούς.
Ποιος θα φανταζόταν ποτέ ότι θα ήταν δυνατόν να βρεθεί ο τάφος του Αγησιλάου και του Λύσανδρου, των περίφημων βασιλιάδων της Σπάρτης; Ποιος θα φανταζόταν πως ύστερα από τόσους πολέμους, σεισμούς και άλλες θεομηνίες που αφάνισαν αυτή την πόλη, θα έβρισκα ακόμη θαυμαστά μάρμαρα που μας κάνουν γνωστούς όλους τους εφόρους, ρήτορες και άλλες προσωπικότητες, άγνωστες ως την τελευταία καταστροφή που έγινε από εμένα; Βιβλία δεν υπάρχουν», συνεχίζει στην επιστολή του ο βάνδαλος. «Πολλοί δεν ξέρουν σ’ αυτή την χώρα ούτε να γράφουν, ούτε να διαβάζουν. Χρησιμοποιούν τα χειρόγραφα για φυσέκια. Κι αφού δεν υπάρχουν βιβλία φρόντισα για κάτι άλλο, ώστε το ταξίδι μου να ωφελήσει τη Γαλλία και τα Γράμματα. Αφοσιώθηκα με τόσο ενθουσιασμό σ’ αυτό κι έδωσα τέτοια χτυπήματα, που ο αντίλαλός τους θα ακουστεί σ’ ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν γκρεμίζει κανείς δύο και τρεις πολιτείες χωρίς θόρυβο. Εγώ τις ξεθεμελίωσα, ενώ οι παλαιότεροι περιηγητές έρχονταν μόνο για να τις βρουν.»
Αποκαλυπτικό για το ανεξήγητο μίσος που έτρεφε ο Γάλλος Φουρμόντ προς την Σπάρτη και τα μέσα που χρησιμοποιούσε, είναι και η επιστολή του προς τον τότε πρωθυπουργό της Γαλλίας, Καρδινάλιο Ντε Φλερί. Του αναγγέλλει ότι πήγε στην Λακωνία σε αναζήτηση των γνωστών λόγων(?) και παλαιών χειρογράφων. «Αλλά σεβασμιότατε», γράφει σ’ αυτήν, «ο λαός, αυτά τα παιδιά της Λακεδαίμονος, δεν κράτησαν από τους προγόνους τους τίποτε άλλο από την αγάπη της ελευθερίας και την μανία του πολέμου. Το όνειρό τους είναι να αποκτήσουν όπλα. Τα βιβλία τα χρησιμοποιούν για τα φυσέκια τους…
Έριξα την θλίψη μου πάνω στην κυριότερη πόλη της περιοχής, την αρχαία Σπάρτη. Το βλέμμα μου έπεσε πάνω στα κτίσματα που κατά την γνώμη μου έκρυβαν θησαυρούς για τα Γράμματα. Ήταν κίονες, ανάβαθρα, ενεπίγραφες μετώπες. Ν’ αφήσω όλα αυτά σε άλλους (γιατί δεν είμαι εδώ ο μοναδικός ερευνητής), θα ήταν έλλειψη καλού γούστου, θα ήταν αδιαφορία για την τιμή του έθνους μου, θα σήμαινε πως είμαι ανάξιος να αντιληφθώ τις προθέσεις του βασιλιά μου και να εκπληρώσω τις διαταγές μου. Πρόκειται, όπως θα κατάλαβε η εξοχότητα σας, για το καλό των Γραμμάτων.
Γι’ αυτό μίσθωσα εργάτες και κατέστρεψα ως τα θεμέλια τα λείψανα της υπέροχης αυτής πολιτείας, σε σημείο που να μην απομείνει λίθος επί λίθου. Μπορεί, σεβασμιότατε, να καταντήσει σε λίγο ένας άγνωστος τόπος εγώ όμως έχω τον τρόπο να την αναστήσω στο όνομα της Γαλλίας και το πνεύμα των ανθρώπων, ακόμη και των πιο μακρινών γενεών, γιατί έχω καταρτίσει ολόκληρο κατάλογο των ιερέων και ιερειών της, των εφόρων, των αγορανόμων και των γυμνασίαρχων.
…Η καλή μου τύχη θέλησε να ανακαλύψω επιγραφές για πολλούς φιλοσόφους, ρήτορες, στρατηγούς, ποιητές, καλλιτέχνες, ακόμα και διάσημες γυναίκες, άγνωστες ως τώρα. Οι επιγραφές αυτές μας πληροφορούν ποιοι αυτοκράτορες ευεργέτησαν την πόλη, ποιοι ευλαβείς ιδιώτες έκτισαν ναούς, ποιοι από αλαζονεία χρηματοδοτούσαν δημόσια θεάματα.
Η ευσέβειά μου, σεβασμιώτατε, δεν έφτασε στο σημείο ν’ αφήσω στη γαλήνη, ούτε την τέφρα των βασιλιάδων. Σκόρπισα στον άνεμο την τέφρα του Αγησίλαου. Μπήκα στον τάφο του Λύσανδρου και ανακάλυψα τον τάφο του Ορέστη.»
Σε ένα άλλο γράμμα του στον φίλο του Μπινώ, σημειώνει ότι στην Λακεδαίμονα βρισκόταν κάποιος Μόρισον, Άγγλος αρχαιοσυλλέκτης «μέθυσος, βάρβαρος, αγροίκος». Και προσθέτει «λύσσαξε που τον πρόλαβα.»
Σε άλλη επιστολή του, προς τον υπουργό του Λουδοβίκου Μορεπώ, αναφέρει: «Αν ήμουν ο μοναδικός ερευνητής, αν δεν έβρισκα αρχαιολογικούς θησαυρούς, αν δεν ανησυχούσα μήπως επωφεληθούν άλλοι από τις ανακαλύψεις μου, θα έφευγα αμέσως».
Η μεγάλη χαρά του μισέλληνα και τυχοδιώκτη Γάλλου, η αγαλλίασή του για τη βεβήλωση και τον αφανισμό των λειψάνων της αρχαιότητος, εκδηλώνεται σε μια επιστολή του, πάλι από την Σπάρτη, προς τον Ιταλό μισσιονάριο Ντομένικο Ντελλαρόκα, που υπηρετούσε στη γαλλική Πρεσβεία της Πόλης: «Δεν άφησα λίθο επί λίθου» γράφει. «Πρέπει να σας εξομολογηθώ ότι βρίσκομαι σ’ ένα παραλήρημα χαράς που κατόρθωσα να καταστρέψω ολότελα τις ξακουστές αυτές πολιτείες, έτσι όπως γίνεται σε πόλεμο. Το έκανα για την Γαλλία, για την Αυτού εξοχότητα. Αυτό αποτελεί για μένα μια νέα δόξα».
Φαίνεται ότι οι ντόπιοι, έστω και αργά, προσπάθησαν να αντιδράσουν, όταν κατάλαβαν τον πραγματικό ρόλο του σατανικού Γάλλου, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, αφού ο Φουρμόντ είχε την έγκριση και την προστασία των Τούρκων. Σε μια παράγραφο στο γράμμα που έστειλε στον Σεβέν, γράφει: «Κατέβαλα πολύν κόπον για να κερδίσω με το μέρος μου τους Μυστριώτες. Εχρειάσθη να μεταχειρισθώ πολλήν σωφροσύνην, πολιτική, λεπτότητα, υπομονήν και αν θέλετε σθένος. Εκέρδισα προ πάντων με το μέρος μου τους Τούρκους και τους Εβραίους. Οι Έλληνες που είναι εδώ πολύ ισχυροί κατ’ αρχάς ήσαν πολύ ευχαριστημένοι να βλέπουν τα μάρμαρα αυτά αλλά όταν είδαν να ανέρχονται εις χιλιάδας και αντελήφθησαν ότι θα τα εναπόθετα πάλιν εις την γην βαθύτερα από όσον ήταν πρώτα, χωρίς να τους επιτρέψω να λάβουν αντίγραφα, επανήλθον εις τον φυσικόν των χαρακτήρα με την ελεεινήν των καχυποψίαν, αλλ’ έχων τους Τούρκους υπέρ εμού δεν τους φοβούμαι καθόλου».
Η πραγματική αλήθεια είναι ότι ένας μόνον Έλληνας έβρισκε θεσπέσιο το έργο του Γάλλου βανδάλου. Πρόκειται για τον γιατρό μυστικιστή απ’ τα Επτάνησα που είχε καταλήξει στο Μυστρά, Ηλία Δόξα σπουδαγμένου στη Γαλλία, τουρκολάτρη, και μια από τις πιο σκοτεινές μορφές στην πολιτική ζωή της Πελοποννήσου. Κατά τον σοφό καθηγητή του πανεπιστημίου Σωκράτη Κουγέα, ο Δόξας παρέσυρε τον Μητροπολίτη Παρθένιο και τους προκρίτους του Μυστρά «όχι μόνον εις το να βλέπουν τον βανδαλισμό του Φουρμόντ σιωπώντες και αδιαμαρτύρητοι, αλλά και να τους εκφράσουν δια ομαδικής επιστολής ευχαριστίας δι’ αυτόν».
Στην επιστολή του ο Παρθένιος και οι προύχοντες του Μυστρά, μεταξύ των οποίων και ο Δόξας, γράφουν: «Εμείς, δύναται να κηρύττωμεν ευεργεσίαν δια της οποίας έμελλε, καθώς δεν μας έπρεπε, να δούμε εις τον καθ’ ημάς χρόνον, όλο το κάλλος και στολήν της παλαιάς πατρίδος. Ευχαριστούμεν ημείς τοιαύτην την μεγαλουργίαν, το κηρύττει η Πελοπόννησος, το υμνεί η Ελλάς, θέλει να δεχθή ως ένδοξον λείψανον της παλαιάς εκείνης ευδαιμονίας….
αιώνας. Ω! πόσον οι πρόγονοί μας ήθελον στενάξει να ησθάνοντο τοσαύτην χάριν της θαυμασίας σου μεγαλοφροσύνης! Ας χαίρει η μεγαλόπολις Παρισίων όπου δέχεται εις τους θριάμβους της την παλαιάν Σπάρτην, και μεθ’ ημών την δούλην και ταπεινήν. Έρρωσο, τρισμέγιστε άνερ και δια την χάριν και δια την σοφίαν και δια την πατρίδα.»
Αλλά τόσος ήταν ο θαυμασμός του Δόξα προς τον Φουρμόντ, ώστε να του αφιερώσει και ένα ηρωοελεγειακό ποίημα. Το «ελεγείο» προσφωνείται: «τω σοφωτάτω και ελλογιμοτάτω ανδρί κυρίω Μιχαήλ Φουρμόντ, τω Παρισίησιν της εγκυκλοπαιδικής μαθήσεως και των υπό τας Ανατολάς γλωσσών αρίστω διδασκάλω κατά την παλαιάς Σπάρτης ανασκαφήν». Το ποίημα που αποτελείται από 34 στίχους, είναι ύμνος προς το κλέος της αρχαίας Σπάρτης και έπαινος προς τον Μιχαήλ Φουρμόντ, «όστις έφερεν εις το φώς τον κόσμον αυτής.» Παρά το ότι το μέτρο του ποιήματος δεν είναι τέλειο, οι στίχοι του δείχνουν εν τούτοις μια εκπληκτική αρχαιομάθεια του λογίου ιατρού του Μυστρά, αλλά συγχρόνως και τη δουλοπρέπεια ενός γραικύλου ο οποίος υπογράφει: «Εις αϊδίου ευλαβείας μαρτύριον Ηλίας Δόξας ο Σπαρτιάτης.»
Το εγκληματικό όργιο της καταστροφής των αρχαιοτήτων από τον Φουρμόντ, έγινε γνωστό στο Παρίσι και οι προϊστάμενοί του έσπευσαν να τον ανακαλέσουν μετά από τις παραινέσεις και τις απειλές των Άγγλων. Ανακλήθηκε ενώ βρισκόταν ακόμα στη Σπάρτη, τον Απρίλιο του 1730. Γύρισε στη Γαλλία και κατακρίθηκε δριμύτατα για τη λεηλασία των αρχαίων μνημείων και κατηγορήθηκε για πλαστογραφία αντιποίηση στολής (σαν Αββάς) και απάτη, αφού οι κριτικοί αμφισβήτησαν τη γνησιότητα της επιγραφικής συλλογής του, την οποία αποτελούσαν αντίγραφα 2.600 επιγραφών....
Πρώτος σταθμός του Γάλλου στην Ελλάδα υπήρξε η Αθήνα, όπου έμεινε πέντε μέρες. Έπειτα πήγε στην Πελοπόννησο και μέσω Μεγαλοπόλεως έφτασε στον Μυστρά, όπου οι δημογεροντία τον υποδέχτηκε σαν φιλέλληνα. Όμως ο Γάλλος «με τον Παυσανία στο χέρι» αναζητούσε στην περιοχή της Λακεδαίμονος τα ερείπια της αρχαίας Σπάρτης και των άλλων σημαντικών πόλεων της Λακωνίας. Τις πρώτες μέρες της παραμονής του στον Μυστρά ο ανιψιός του, που τον βοηθούσε στις έρευνές του, ανακάλυψε εντοιχισμένα στο μεσαιωνικό τείχος ενεπίγραφα αρχαία βάθρα. Αμέσως, με δέκα εργάτες, τα «ξήλωσε» από την αρχική τους θέση. Έπειτα βρέθηκαν στο τείχος των Παλαιολόγων είκοσι ακόμη κομμάτια ενεπίγραφων λίθων που είχαν την ίδια με τα προηγούμενα τύχη. Αμέσως ο Φουρμόντ προσέλαβε άλλους πενήντα εργάτες.
Επί 53 συνεχώς μέρες δεν άφησε στην κυριολεξία «λίθον επί λίθου» στον Μυστρά, στην Σπάρτη και στις Αμύκλες. Ο Φουρμόντ κατεδαφίζοντας και ανασκάπτοντας αποκάλυψε 300 επιγραφές τις οποίες αντέγραψε καθώς επίσης διάφορα ανάγλυφα, αναθήματα και μικροτεχνήματα τα οποία έστειλε στην Γαλλία. Η κατεδάφιση των μεσαιωνικών τειχών του Μυστρά και η ανασκαφή των αρχαίων μνημείων και τάφων της Σπάρτης από τον Μισέλ Φουρμόντ δυσχεραίνει πολύ την αρχαιολογική έρευνα στη Σπάρτη, όταν μετά από δύο περίπου αιώνες η έρευνα αυτή επιχειρήθηκε από την επιστήμη, πλέον, της αρχαιολογίας.
Στην Σπάρτη, το καταστροφικό έργο του Γάλλου αρχαιοκάπηλου εκδηλώθηκε με ιδιαίτερη βαρβαρότητα. Το εκπληκτικό είναι ότι ο Μισέλ Φουρμόντ καυχιόταν για τους βανδαλισμούς αυτούς στις επιστολές που συνέτασσε: «Τα ισοπέδωσα όλα, τα ξεθεμελίωσα όλα» έγραφε τον Απρίλιο του 1730 προς το φίλο του Φρενέ, «Από την μεγάλη αυτή πολιτεία (την Σπάρτη), δεν απόμεινε λίθος επί λίθου. Εδώ και ένα μήνα συνεργεία από τριάντα και μερικές φορές σαράντα ή εξήντα εργάτες γκρεμίζουν, καταστρέφουν, εξολοθρεύουν τη Σπάρτη. Ο βρόντος από το γκρέμισμα των τειχών, το κατρακύλισμα των λίθων ως τις όχθες του Ευρώτα, ακούγεται όχι μονάχα στη Λακωνία αλλά και σ’ ολόκληρο τον Μοριά και παραπέρα ακόμη. Τούρκοι, Εβραίοι, Έλληνες έρχονται να δουν από πενήντα λεύγες μακριά. Αλλά το μόνο που αντικρύζουν είναι χιλιάδες ενεπίγραφα μάρμαρα.
Μια μέρα ο ανιψιός μου που επιστατούσε στις εργασίες, βρήκε μια ντουζίνα μάρμαρα, τα καλύτερα του κόσμου, γεμάτα επιγραφές. Έστειλε αμέσως να με πληροφορήσει, φροντίζοντας στο δρόμο να το διαλαλήσει σε όλη την περιοχή. Σε λίγο έφτασε στην Σπάρτη όλος ο Μυστράς. Αυτή τη στιγμή μόνον τέσσερις πύργοι απομένουν όρθιοι… Για να είμαι ειλικρινής, απορώ κι εγώ με αυτή την εκστρατεία. Από όσα έχω διαβάσει κανείς δε σκέφτηκε ως τώρα να ξεθεμελιώσει πολιτείες ολόκληρες…»
Αλλά η επιστολή αυτή έχει και συνέχεια: «Δεν θέλω να αφήσω λίθο επί λίθου. Δεν ξέρω κύριε και αγαπητέ φίλε αν υπάρχει στον κόσμο πράγμα ικανό να δοξάσει μια αποστολή περισσότερο από του να σκορπίσεις στους ανέμους τη στάχτη του Αγησιλάου, από το να ανακαλύψεις τα ονόματα των εφόρων, των γυμνασιαρχών, αγορανόμων, φιλοσόφων, γιατρών, ποιητών, ρητόρων, διάσημων γυναικών, ψηφίσματα της Γερουσίας, τους νόμους του Λυκούργου. Οι Αμύκλες είναι πολύ κοντά για να τις παραμελήσω. Έστειλα εργάτες και γκρέμισαν τα λείψανα του περίφημου ναού του Απόλλωνα.
Φανταστείτε τη χαρά μου, αλλά θα ήταν μεγαλύτερη αν είχα λίγη άνεση χρόνου. Υπάρχουν ακόμη η Μαντινεία, η Στύμφαλος, το Παλλάδιον, η Τεγέα και κυρίως η Νεμέα και η Ολυμπία. Θα άξιζε να τις φέρω άνω κάτω, απ’ τα θεμέλια ως την κορυφή.
Η Iστορία δεν μπορεί να είναι μόνο αυτή που κάποιοι μας επιβάλουν. Σχεδόν όλες τις φορές, αναγκαστικά πρέπει να γυρίζουμε πίσω, προκειμένου να συναντήσουμε τη μήτρα που γέννησε τη σύγχρονη ιστορία, η οποία ως σήμερα δεν παρουσιάστηκε σωστά παρά «κουτσουρεμένα» και κάτω απ’ το «μακιγιάζ» που κατά καιρούς επέβαλαν διάφοροι λόγιοι και συμφέροντα. Από εκεί πρέπει να αρχίσουμε, απ’ τις ρίζες της, που δεν φαίνονται αν δεν τις σκαλίσεις.
Οι ρίζες του αποτελειώματος, στο χαλασμό που άφησαν οι δύο κατακτητικές Αυτοκρατορίες (Ρωμαϊκή-Οθωμανική), στον πανάρχαιο πολιτισμό των Ελλήνων, ήρθε να διαπράξει το 1730, Ο Michel Fourmont απεσταλμένος του Λουδοβίκου ΙΔ’, αναζητώντας χρυσούς θησαυρούς… και γράμματα (καθώς έγραφε στους επισήμους της πατρίδας του). Θα πρέπει λοιπόν να μελετήσουμε τη ρίζα, της αυτής ιστορίας και που γιατί σήμερα δεν έχουμε σχεδόν τίποτα απ’ το πανάρχαιο Μυκηναϊκό μυστηριακό κέντρο Αμύκλαι, μα και απ’ την αρχαία ένδοξη Σπάρτη. Δεν θα πάμε ευτυχώς πολύ πίσω στο χρόνο, όλα τα γεγονότα, είναι ιστορικώς καταγεγραμμένα με βασιλικές εντολές, μυστικά (και ίσως κωδικοποιημένα) γράμματα προς τον Λουδοβίκο και τον τότε πρωθυπουργό της Γαλλίας τον Ντε Φλερί, Οθωμανικά φιρμάνια κ.α…
Ο προηγούμενος βασιλιάς της Γαλλίας, Λουδοβίκος ΙΔ΄ (1638-1715), είχε αφήσει την χώρα σε τραγική οικονομική κατάσταση και ο διάδοχος του Λουδοβίκος ΙΕ΄ (1710-1774), δεν μπόρεσε να ξεπεράσει την κρίση αυτή λόγω έλλειψης αποφασιστικότητας. Η μοναρχία ήταν σε συνεχή παρακμή, και αυτό το αντιλαμβανόταν ο Λουδοβίκος ΙΕ΄, χωρίς όμως να κάνει κάτι αποφασιστικό, πέρα απ’ το να στέλνει «δικούς» του ανθρώπους να ψάχνουν για χρυσό σε διάφορα μέρη που θα βοηθούσαν να ξεπεράσει την οικονομική ύφεση η Γαλλία. Μάλιστα είχε προβλέψει ο ίδιος, «Μετά από εμένα ο κατακλυσμός» («Après moi, le déluge»). Ο Λουδοβίκος ΙΕ΄ έβαλε στο νου του την αρχαία χώρα που παρέδωσε στην ανθρωπότητα το Πολιτισμό και πιθανόν το χρυσό που θα υπήρχε στην Ελλάδα θαμμένος απ’ τους πολιτισμένους Έλληνες, (νόμισε πως θα είχε την ίδια, ίσως, και καλύτερη τύχη των Ισπανών, καθώς έγινε με τον παρμένο χρυσό απ’ τους ιθαγενείς της Αμερικής). Με όλα τα διπλωματικά μέσα της εποχής, έστειλε το 1730, στο Σουλτάνο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Αχμέτ Γ’, τον προσωπικό του φίλο Μισέλ Φουρμόντ όπου και απέσπασε απ’ τον Αχμέτ Γ΄ την γραπτή νόμιμη εντολή (φιρμάνι), να ερευνήσει για δήθεν βυζαντινά αντίγραφα και αρχαιότητες που δεν θα τις αποσπούσε από το μέρος τους, αλλά θα τις αντέγραφε απλώς για τα πανεπιστήμια της Γαλλίας!
Εδώ δεν θα γράψω, εάν ήταν οργανωμένη συγκυρία η οικονομική ανάκαμψη, ή, ένα τυχαίο γεγονός. Αλλά η περίοδος 1726-1743 μνημονεύεται στην ιστορία της Γαλλίας σαν: «Την οικονομία που άρχισε πάλι να ανακάμπτει μετά τα δύσκολα τελευταία χρόνια του Λουδοβίκου ΙΔ΄ και το γαλλικό νόμισμα ισχυροποιήθηκε στην Ευρώπη και την Αμερική.»
«….Έχω τη δύναμη να το κάνω. Απόκτησα μια οξυδέρκεια σ’ αυτού του είδους. Εγώ δε μοιάζω με αυτούς που τρέχουν από πόλη σε πόλη για να ιδούν. Πρέπει να παίρνω χρήσιμα πράγματα.
Όταν θα καταστρέψω ολοκληρωτικά τη Σπάρτη και τις Αμύκλες, θα πάω στο Ναύπλιο για λίγη ανάπαυση. Από κει θα μπορέσω να μπαρκάρω για την επιστροφή στη Γαλλία. Τώρα είμαι απασχολημένος με την καταστροφή του ναού του Απόλλωνα στις Αμύκλες. Βρίσκω κάθε μέρα θαυμαστά πράγματα. Δεν μετανιώνω για της υπηρεσίες μου στον «πολυαγαπημένο» (έτσι αποκαλούσαν τον Λουδοβίκο ΙΕ΄).»
Δύο εβδομάδες αργότερα, στις 20 Απριλίου 1730, ο Φουρμόντ γράφοντας στον πρεσβευτή της Γαλλίας στην Κωνσταντινούπολη Βιλλενεβέ, δικαιολογεί τους βανδαλισμούς του στην Σπάρτη σαν εκδίκηση, από την κακή απέναντί του συμπεριφορά των Μανιατών: «Βρίσκομαι σε έναν φοβερό τόπο, στην περίφημη Μάνη. Κακός λαός κι είμαι ευτυχής που γλίτωσα. Έφυγα από την βάρβαρη πατρίδα τους χωρίς να αποκομίσω τίποτα αξιόλογο, τίποτα για να βγουν τουλάχιστον τα έξοδά μου. Για να ξεσπάσω, για να εκδικηθώ αυτό το σκυλολόι, ρίχτηκα πάνω στην αρχαία Σπάρτη. Δεν ήθελα να μείνει τίποτα από την πόλη που έκτισαν οι πρόγονοί τους. Την έσβησα, την ανασκάλεψα, την ξεθεμελίωσα, δεν έμεινε λίθος επί λίθου.
Και γιατί, θα ρωτήσει η εξοχότητα σας, επέπεσα με τόση μανία πάνω σε αυτή την πόλη, ώστε να γίνει αγνώριστη πληρώνοντας τις αμαρτίες των απογόνων της; Έχω την τιμή να σας απαντήσω. Ήταν πολύ αρχαία και έκρυβε με φιλαργυρία πολλούς θησαυρούς. Αυτό δεν μπορούσα να το συγχωρέσω. Ως τώρα κανένας ταξιδιώτης δεν τόλμησε να τους αγγίξει. Οι Βενετοί, μ’ όλο που υπήρξαν κάποτε κυρίαρχοι αυτής της χώρας, τους σεβάστηκαν. Έκρινα πως δεν έπρεπε να τρέφω τέτοιο σεβασμό. Την ισοπέδωσα λοιπόν με κάθε επισημότητα. Κι αυτό προκάλεσε το θαυμασμό των Τούρκων, ενώ οι Έλληνες λύσσαξαν και οι Εβραίοι έμειναν κατάπληκτοι. Είμαι ήσυχος, πολύ περισσότερο γιατί απόκτησα από το ταξίδι μου πράγματα ικανά να βοηθήσουν και να θαμπώσουν όλους τους σοφούς.
Ποιος θα φανταζόταν ποτέ ότι θα ήταν δυνατόν να βρεθεί ο τάφος του Αγησιλάου και του Λύσανδρου, των περίφημων βασιλιάδων της Σπάρτης; Ποιος θα φανταζόταν πως ύστερα από τόσους πολέμους, σεισμούς και άλλες θεομηνίες που αφάνισαν αυτή την πόλη, θα έβρισκα ακόμη θαυμαστά μάρμαρα που μας κάνουν γνωστούς όλους τους εφόρους, ρήτορες και άλλες προσωπικότητες, άγνωστες ως την τελευταία καταστροφή που έγινε από εμένα; Βιβλία δεν υπάρχουν», συνεχίζει στην επιστολή του ο βάνδαλος. «Πολλοί δεν ξέρουν σ’ αυτή την χώρα ούτε να γράφουν, ούτε να διαβάζουν. Χρησιμοποιούν τα χειρόγραφα για φυσέκια. Κι αφού δεν υπάρχουν βιβλία φρόντισα για κάτι άλλο, ώστε το ταξίδι μου να ωφελήσει τη Γαλλία και τα Γράμματα. Αφοσιώθηκα με τόσο ενθουσιασμό σ’ αυτό κι έδωσα τέτοια χτυπήματα, που ο αντίλαλός τους θα ακουστεί σ’ ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν γκρεμίζει κανείς δύο και τρεις πολιτείες χωρίς θόρυβο. Εγώ τις ξεθεμελίωσα, ενώ οι παλαιότεροι περιηγητές έρχονταν μόνο για να τις βρουν.»
Αποκαλυπτικό για το ανεξήγητο μίσος που έτρεφε ο Γάλλος Φουρμόντ προς την Σπάρτη και τα μέσα που χρησιμοποιούσε, είναι και η επιστολή του προς τον τότε πρωθυπουργό της Γαλλίας, Καρδινάλιο Ντε Φλερί. Του αναγγέλλει ότι πήγε στην Λακωνία σε αναζήτηση των γνωστών λόγων(?) και παλαιών χειρογράφων. «Αλλά σεβασμιότατε», γράφει σ’ αυτήν, «ο λαός, αυτά τα παιδιά της Λακεδαίμονος, δεν κράτησαν από τους προγόνους τους τίποτε άλλο από την αγάπη της ελευθερίας και την μανία του πολέμου. Το όνειρό τους είναι να αποκτήσουν όπλα. Τα βιβλία τα χρησιμοποιούν για τα φυσέκια τους…
Έριξα την θλίψη μου πάνω στην κυριότερη πόλη της περιοχής, την αρχαία Σπάρτη. Το βλέμμα μου έπεσε πάνω στα κτίσματα που κατά την γνώμη μου έκρυβαν θησαυρούς για τα Γράμματα. Ήταν κίονες, ανάβαθρα, ενεπίγραφες μετώπες. Ν’ αφήσω όλα αυτά σε άλλους (γιατί δεν είμαι εδώ ο μοναδικός ερευνητής), θα ήταν έλλειψη καλού γούστου, θα ήταν αδιαφορία για την τιμή του έθνους μου, θα σήμαινε πως είμαι ανάξιος να αντιληφθώ τις προθέσεις του βασιλιά μου και να εκπληρώσω τις διαταγές μου. Πρόκειται, όπως θα κατάλαβε η εξοχότητα σας, για το καλό των Γραμμάτων.
Γι’ αυτό μίσθωσα εργάτες και κατέστρεψα ως τα θεμέλια τα λείψανα της υπέροχης αυτής πολιτείας, σε σημείο που να μην απομείνει λίθος επί λίθου. Μπορεί, σεβασμιότατε, να καταντήσει σε λίγο ένας άγνωστος τόπος εγώ όμως έχω τον τρόπο να την αναστήσω στο όνομα της Γαλλίας και το πνεύμα των ανθρώπων, ακόμη και των πιο μακρινών γενεών, γιατί έχω καταρτίσει ολόκληρο κατάλογο των ιερέων και ιερειών της, των εφόρων, των αγορανόμων και των γυμνασίαρχων.
…Η καλή μου τύχη θέλησε να ανακαλύψω επιγραφές για πολλούς φιλοσόφους, ρήτορες, στρατηγούς, ποιητές, καλλιτέχνες, ακόμα και διάσημες γυναίκες, άγνωστες ως τώρα. Οι επιγραφές αυτές μας πληροφορούν ποιοι αυτοκράτορες ευεργέτησαν την πόλη, ποιοι ευλαβείς ιδιώτες έκτισαν ναούς, ποιοι από αλαζονεία χρηματοδοτούσαν δημόσια θεάματα.
Η ευσέβειά μου, σεβασμιώτατε, δεν έφτασε στο σημείο ν’ αφήσω στη γαλήνη, ούτε την τέφρα των βασιλιάδων. Σκόρπισα στον άνεμο την τέφρα του Αγησίλαου. Μπήκα στον τάφο του Λύσανδρου και ανακάλυψα τον τάφο του Ορέστη.»
Σε ένα άλλο γράμμα του στον φίλο του Μπινώ, σημειώνει ότι στην Λακεδαίμονα βρισκόταν κάποιος Μόρισον, Άγγλος αρχαιοσυλλέκτης «μέθυσος, βάρβαρος, αγροίκος». Και προσθέτει «λύσσαξε που τον πρόλαβα.»
Σε άλλη επιστολή του, προς τον υπουργό του Λουδοβίκου Μορεπώ, αναφέρει: «Αν ήμουν ο μοναδικός ερευνητής, αν δεν έβρισκα αρχαιολογικούς θησαυρούς, αν δεν ανησυχούσα μήπως επωφεληθούν άλλοι από τις ανακαλύψεις μου, θα έφευγα αμέσως».
Η μεγάλη χαρά του μισέλληνα και τυχοδιώκτη Γάλλου, η αγαλλίασή του για τη βεβήλωση και τον αφανισμό των λειψάνων της αρχαιότητος, εκδηλώνεται σε μια επιστολή του, πάλι από την Σπάρτη, προς τον Ιταλό μισσιονάριο Ντομένικο Ντελλαρόκα, που υπηρετούσε στη γαλλική Πρεσβεία της Πόλης: «Δεν άφησα λίθο επί λίθου» γράφει. «Πρέπει να σας εξομολογηθώ ότι βρίσκομαι σ’ ένα παραλήρημα χαράς που κατόρθωσα να καταστρέψω ολότελα τις ξακουστές αυτές πολιτείες, έτσι όπως γίνεται σε πόλεμο. Το έκανα για την Γαλλία, για την Αυτού εξοχότητα. Αυτό αποτελεί για μένα μια νέα δόξα».
Φαίνεται ότι οι ντόπιοι, έστω και αργά, προσπάθησαν να αντιδράσουν, όταν κατάλαβαν τον πραγματικό ρόλο του σατανικού Γάλλου, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, αφού ο Φουρμόντ είχε την έγκριση και την προστασία των Τούρκων. Σε μια παράγραφο στο γράμμα που έστειλε στον Σεβέν, γράφει: «Κατέβαλα πολύν κόπον για να κερδίσω με το μέρος μου τους Μυστριώτες. Εχρειάσθη να μεταχειρισθώ πολλήν σωφροσύνην, πολιτική, λεπτότητα, υπομονήν και αν θέλετε σθένος. Εκέρδισα προ πάντων με το μέρος μου τους Τούρκους και τους Εβραίους. Οι Έλληνες που είναι εδώ πολύ ισχυροί κατ’ αρχάς ήσαν πολύ ευχαριστημένοι να βλέπουν τα μάρμαρα αυτά αλλά όταν είδαν να ανέρχονται εις χιλιάδας και αντελήφθησαν ότι θα τα εναπόθετα πάλιν εις την γην βαθύτερα από όσον ήταν πρώτα, χωρίς να τους επιτρέψω να λάβουν αντίγραφα, επανήλθον εις τον φυσικόν των χαρακτήρα με την ελεεινήν των καχυποψίαν, αλλ’ έχων τους Τούρκους υπέρ εμού δεν τους φοβούμαι καθόλου».
Η πραγματική αλήθεια είναι ότι ένας μόνον Έλληνας έβρισκε θεσπέσιο το έργο του Γάλλου βανδάλου. Πρόκειται για τον γιατρό μυστικιστή απ’ τα Επτάνησα που είχε καταλήξει στο Μυστρά, Ηλία Δόξα σπουδαγμένου στη Γαλλία, τουρκολάτρη, και μια από τις πιο σκοτεινές μορφές στην πολιτική ζωή της Πελοποννήσου. Κατά τον σοφό καθηγητή του πανεπιστημίου Σωκράτη Κουγέα, ο Δόξας παρέσυρε τον Μητροπολίτη Παρθένιο και τους προκρίτους του Μυστρά «όχι μόνον εις το να βλέπουν τον βανδαλισμό του Φουρμόντ σιωπώντες και αδιαμαρτύρητοι, αλλά και να τους εκφράσουν δια ομαδικής επιστολής ευχαριστίας δι’ αυτόν».
Στην επιστολή του ο Παρθένιος και οι προύχοντες του Μυστρά, μεταξύ των οποίων και ο Δόξας, γράφουν: «Εμείς, δύναται να κηρύττωμεν ευεργεσίαν δια της οποίας έμελλε, καθώς δεν μας έπρεπε, να δούμε εις τον καθ’ ημάς χρόνον, όλο το κάλλος και στολήν της παλαιάς πατρίδος. Ευχαριστούμεν ημείς τοιαύτην την μεγαλουργίαν, το κηρύττει η Πελοπόννησος, το υμνεί η Ελλάς, θέλει να δεχθή ως ένδοξον λείψανον της παλαιάς εκείνης ευδαιμονίας….
αιώνας. Ω! πόσον οι πρόγονοί μας ήθελον στενάξει να ησθάνοντο τοσαύτην χάριν της θαυμασίας σου μεγαλοφροσύνης! Ας χαίρει η μεγαλόπολις Παρισίων όπου δέχεται εις τους θριάμβους της την παλαιάν Σπάρτην, και μεθ’ ημών την δούλην και ταπεινήν. Έρρωσο, τρισμέγιστε άνερ και δια την χάριν και δια την σοφίαν και δια την πατρίδα.»
Αλλά τόσος ήταν ο θαυμασμός του Δόξα προς τον Φουρμόντ, ώστε να του αφιερώσει και ένα ηρωοελεγειακό ποίημα. Το «ελεγείο» προσφωνείται: «τω σοφωτάτω και ελλογιμοτάτω ανδρί κυρίω Μιχαήλ Φουρμόντ, τω Παρισίησιν της εγκυκλοπαιδικής μαθήσεως και των υπό τας Ανατολάς γλωσσών αρίστω διδασκάλω κατά την παλαιάς Σπάρτης ανασκαφήν». Το ποίημα που αποτελείται από 34 στίχους, είναι ύμνος προς το κλέος της αρχαίας Σπάρτης και έπαινος προς τον Μιχαήλ Φουρμόντ, «όστις έφερεν εις το φώς τον κόσμον αυτής.» Παρά το ότι το μέτρο του ποιήματος δεν είναι τέλειο, οι στίχοι του δείχνουν εν τούτοις μια εκπληκτική αρχαιομάθεια του λογίου ιατρού του Μυστρά, αλλά συγχρόνως και τη δουλοπρέπεια ενός γραικύλου ο οποίος υπογράφει: «Εις αϊδίου ευλαβείας μαρτύριον Ηλίας Δόξας ο Σπαρτιάτης.»
Το εγκληματικό όργιο της καταστροφής των αρχαιοτήτων από τον Φουρμόντ, έγινε γνωστό στο Παρίσι και οι προϊστάμενοί του έσπευσαν να τον ανακαλέσουν μετά από τις παραινέσεις και τις απειλές των Άγγλων. Ανακλήθηκε ενώ βρισκόταν ακόμα στη Σπάρτη, τον Απρίλιο του 1730. Γύρισε στη Γαλλία και κατακρίθηκε δριμύτατα για τη λεηλασία των αρχαίων μνημείων και κατηγορήθηκε για πλαστογραφία αντιποίηση στολής (σαν Αββάς) και απάτη, αφού οι κριτικοί αμφισβήτησαν τη γνησιότητα της επιγραφικής συλλογής του, την οποία αποτελούσαν αντίγραφα 2.600 επιγραφών....
η συνέχεια στην πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
Tuesday 26 March 2024
Γιατί ένα παιδί δεν έχει φίλους; Πώς να αντιδράσουν οι γονείς;
Ένα πρόβλημα που ταλανίζει χιλιάδες γονείς είναι το γιατί το παιδί δεν έχει φίλους ή δυσκολεύεται να κοινωνικοποιηθεί.
Η συνεχής εξάπλωση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και η ανασφάλεια που νιώθουν οι γονείς στο να αφήνουν τα παιδιά να παίζουν ελεύθερα έξω έχει δημιουργήσει τεράστιο πρόβλημα στην κοινωνικοποίησή τους και γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο για τα παιδιά να αποκτήσουν πραγματικές φιλίες.
Η κοινωνικότητα του ατόμου όμως εξαρτάται και από την προσωπικότητα και καθώς κάθε παιδί είναι ένα ξεχωριστό άτομο πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας διαφορετικούς παράγοντες.
Σίγουρα οι γονείς μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά να έρθουν πιο κοντά με άλλα άτομα της ηλικίας τους, χωρίς όμως να γίνονται πιεστικοί γιατί αυτό θα έχει μόνο αρνητικά αποτελέσματα.
Πώς να βοηθήσω το παιδί μου να κάνει φιλίες;
Αρχικά δεν θα πρέπει να ανησυχούμε με το παραμικρό και πρέπει να κατανοήσουμε πως κάθε παιδί έχει τους δικούς του ρυθμούς. Σε κάθε ηλικία το παιδί βρίσκεται σε διαφορετική περίοδο ανάπτυξης και διαφέρει πολύ η έννοια της φιλίας όπως την κατανοούμε εμείς σε αντίθεση με το πώς την κατανοεί ένα παιδί μικρής ή μεγαλύτερης ηλικίας.
Έτσι είναι καλό αν θέλουμε με τον τρόπο μας να βοηθήσουμε το παιδί να αποκτήσει περισσότερες παρέες θα πρέπει να γνωρίζουμε σε ποια φάση της ανάπτυξης του βρίσκεται ώστε να δράσουμε αναλόγως.
Η ικανότητα του παιδιού να δημιουργεί φιλίες με τους συνομηλίκους του είναι μια ζωτική πηγή εμπειριών, από την οποία τροφοδοτείται η ανάπτυξή του.
Το παιδί έχει ανάγκη την καθοδήγηση των γονιών, που θα του δώσουν τα κατάλληλα εφόδια για να αντιμετωπίσει τη ζωή.
Ωστόσο, έχει εξίσου ανάγκη και την παιδική παρουσία γύρω του για να παίξει, να χαρεί και να μη νιώθει μόνο του. Θέλει, επίσης, να έχει σύμμαχο στις ζαβολιές και να μοιράζεται σχέδια, μυστικά και συναισθήματα.
Μαθαίνοντας να τα πηγαίνει καλά με τα άλλα παιδιά, αποκτά εμπιστοσύνη στον εαυτό του, γίνεται πιο αυτόνομο και αποφασιστικό. Ταυτόχρονα, σταθμίζει τις δυνατότητες του, ανακαλύπτοντας σε ποιους τομείς είναι καλύτερο και σε ποιους πιο αδύναμο. Μαθαίνει πως λειτουργούν οι ανθρώπινες σχέσεις, πως να πλησιάζει τους άλλους, να επιλύει από κοινού τα προβλήματα που ανακύπτουν και συνειδητοποιεί ότι οι άλλοι το υπολογίζουν. Αποκτά την ικανότητα να κατανοεί τη θέση των άλλων και να αντιλαμβάνεται τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους.
Στη φιλία υπάρχει ανταγωνισμός και επιθετικότητα, όπως άλλωστε σε κάθε δεσμό.
Η ηλικία της φιλίας!
Από τους πρώτους μήνες της ζωής του παιδιού μας εντυπωσιάζει το πόσο χαίρεται όταν βλέπει άλλα παιδιά. Οι πρώτες σχέσεις όμως εμφανίζονται περίπου στην ηλικία των 2 ετών, τότε που μαθαίνει να αυτενεργεί και αρχίζει να επικοινωνεί και με το λόγο.
Βέβαια, προτιμά να παίζει μόνο του, ακόμη και αν βρίσκεται σε χώρο με άλλα παιδιά. Από τα 3 χρόνια το παιχνίδι αρχίζει να γίνεται παράλληλο. Κάποιες φορές παίζει για λίγο με άλλα παιδιά, άλλοτε του αρέσει να τα παρακολουθεί ή να παίρνει τα παιχνίδια τους και σπανιότερα να δίνει τα δικά του.
Από τα 4 το παιχνίδι αρχίζει να γίνεται συντροφικό. Κάθε παιδί με το οποίο παίζει το θεωρεί φίλο. Αυτή την περίοδο είναι συνηθισμένες οι διαφωνίες και η αναμέτρηση δυνάμεων, όπως, π.χ., ποιος τρέχει πιο γρήγορα, ποιος παίζει καλύτερα, ποιος είναι πιο δυνατός.
Από τα 8-9 χρόνια αποκτά σημασία πλέον “ο καλύτερος φίλος” ή “η καλύτερη φίλη”, με τους οποίους έχει συνήθως κοινά ενδιαφέροντα. Το παιδί μαθαίνει να υπολογίζει το πως νιώθει ο φίλος του και συχνά προσπαθεί να κάνει συμβιβασμούς.
Στην εφηβεία η φιλία αποκτά εξέχουσα σημασία. Μερικές φορές οι φίλοι είναι πάνω απ’ όλα και οι κανόνες της παρέας γίνονται επιτακτικοί, σχεδόν απαράβατοι. Κάθε παιδί, ανάλογα με το χαρακτήρα και την προσωπικότητά του, προσεγγίζει διαφορετικά τους συνομηλίκους του. Υπάρχουν παιδιά που πλησιάζουν άμεσα ένα άλλο παιδί και του ζητούν να γίνουν φίλοι. Άλλα προτιμούν να επικοινωνούν μέσα από την ανταλλαγή ενός παιχνιδιού κ.ο.κ.
Τέλος, υπάρχουν και εκείνα που στέκονται και περιμένουν κάποιο άλλο παιδί να αντιληφθεί την παρουσία τους και να τα πλησιάσει. Είναι διαθέσιμα να μιλήσουν, να παίξουν και να κάνουν φίλους, όμως τα ίδια δεν παίρνουν την πρωτοβουλία.
Με λίγα λόγια, από τον τρόπο που το παιδί χειρίζεται τις φιλίες του διακρίνουμε την προσωπικότητά του, την ικανότητα του να δημιουργεί σχέσεις και την ωριμότητά του. Η εικόνα που έχει για τον εαυτό του και τα βιώματα του, όπως, για παράδειγμα, ο φόβος της απόρριψης, η κτητικότητα, η επιθετικότητα, η δειλία, η τάση ηγεμονίας, προβάλλονται στις σχέσεις του με τα άλλα παιδιά.
Το παιδί όμως που νιώθει συναισθηματική ασφάλεια στην οικογένεια είναι σε θέση να αντιμετωπίζει κάθε δυσκολία στις φιλίες του. Αυτό είναι το σημείο στο οποίο θα έπρεπε να επικεντρώσουν τις προσπάθειες τους οι γονείς.
Μικρότερο από 11 χρονών
Μέχρι τα 11 χρόνια, την ηλικία δηλαδή που το παιδί βρίσκεται προς το τέλος του Δημοτικού σχολείου η κοινωνικοποίηση γίνεται μέσω του παιχνιδιού. Δεν υπάρχει ουσιαστική συζήτηση και τα παιδιά δεν μπαίνουν στη διαδικασία να συζητούν με τα άλλα.
Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι το παιχνίδι και γι’ αυτό οι παρέες τους διαμορφώνεται μέσα από αυτό. Για ένα παιδί, λοιπόν, που δεν έχει μάθει να υπακούει σε κανόνες και βγάζει αρνητική συμπεριφορά κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού το πιο πιθανό είναι η παρέα να μην τον αφομοιώσει.
Αυτό που μπορείτε να κάνετε σαν γονείς είναι να συζητήσετε με το παιδί σας τους πιθανούς λόγους που τα άλλα παιδιά δεν θέλουν να παίξουν μαζί του και να δουλέψετε πάνω σε αυτά ώστε να γίνει αποδεκτό από την ευρύτερη ομάδα.
Από τα 11 και μετά
Στην ηλικία των 10 με 11 χρονών ανάλογα την ωριμότητα ενός παιδιού αρχίζουν να κατανοούν την έννοια και την αξία της συζήτησης και της προσωπικότητας και αποζητούν φίλους που ταιριάζουν τα ενδιαφέροντα τους, μοιράζονται κοινές εμπειρίες ή έχουν τον ίδιο τρόπο σκέψης.
Αυτή είναι ίσως η πιο δύσκολη περίοδος για τη ζωή ενός παιδιού γιατί ξεκινά να κρίνεται γι’ αυτό που πραγματικά είναι. Όπως γνωρίζουμε όμως τα παιδιά είναι οι σκληρότεροι κριτές και μπορεί να αποξενώσουν έναν συμμαθητή τους για ένα πολύ προσωπικό του θέμα ή για κάτι που είναι εκ φύσεως, αλλά δεν το κατανοούν.
Επίσης είναι μια δύσκολη περίοδος για τα παιδιά που είναι ανώριμα για την ηλικία τους ή γι΄αυτά που είναι παραπάνω ώριμα γιατί συχνά δεν έχουν κοινά ενδιαφέροντα με τους υπόλοιπους.
Σαν γονείς μπορείτε να γράψετε το παιδί σας σε κάποιες εξωσχολικές δραστηριότητες, ώστε να έρθουν επαφή με συνομήλικα παιδιά έξω από το περιβάλλον του σχολείου και τα μαθήματα να αρχίζουν να κάνουν κοινά πράγματα και να βρουν κοινά θέματα συζήτησης μέσω αυτών.
Μοναχικό ή Απομονωμένο
Τέλος, είναι πολύ βασικό ο κάθε γονιός να κατανοήσει αν το παιδί δεν έχει φίλους γιατί του αρέσει η μοναχικότητα ή γιατί τον έχει αποβάλλει η ομάδα.
Όπως είπαμε κάθε άτομο είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα και υπάρχουν παιδιά που απολαμβάνουν τη μοναξιά. Τους αρέσει να δίνουν βάρος σε μια συγκεκριμένη ασχολία και δεν τους αφορά να γίνουν αποδεκτοί από όλο τον περίγυρο. Ένας ή δύο καλοί φίλοι του είναι αρκετοί και δεν αναζητά περισσότερους.
Σ’ αυτή την περίπτωση θα ήταν καλό να μην παρέμβετε αν βλέπετε ότι το παιδί σας δεν δείχνει συμπτώματα στεναχώριας και να αποδεχτείτε την προσωπικότητά του διαμορφώνοντας όπως εκείνο θέλει τις σχέσεις του.
Στον αντίποδα, όμως, αν το παιδί φαίνεται απομονωμένο και στεναχωρημένο καλό θα ήταν να αναλάβετε δράση. Οι εξωσχολικές δραστηριότητες και σ’ αυτή την περίπτωση θα του έκαναν καλό γιατί μπορεί να αποκτήσει νέες παρέες ή να γίνει πιο δημοφιλής στο σχολείο μέσω αυτού.
Η στάση των γονιών…
- Να ενθαρρύνουν από νωρίς το παιδί να δημιουργεί φίλους και να δημιουργούν τις προϋποθέσεις γι’ αυτό.
- Να επιδιώκουν να συναντά τους φίλους του σε τακτά χρονικά διαστήματα.
- Να σέβονται το χαρακτήρα του παιδιού τους και τις ιδιαιτερότητές του, να μην το συγκρίνουν με άλλα παιδιά που είναι πιο κοινωνικά, ούτε να το πιέζουν να δημιουργήσει φιλίες, αν το ίδιο δεν θέλει.
- Αν αντιμετωπίζει δυσκολίες με τις φιλίες του, να προσπαθούν να καταλάβουν τι ευθύνεται γι’ αυτό. Θα βοηθούσε να προσκαλούν αρχικά στο σπίτι τους κάποιο παιδάκι, γιατί είναι πιο εύκολο για το παιδί να ξεκινήσει να κάνει φίλους μέσα στο ίδιο του το σπίτι, όπου νιώθει πιο ασφαλές. Αργότερα μπορούν να ανταλλάσσουν επισκέψεις με τους φίλους του.
- Να ακούν προσεκτικά τα παράπονα του παιδιού για το φίλο του. Δε χρειάζεται να μεγαλοποιούν καταστάσεις, όμως η στήριξή τους θα είναι πολύτιμη είτε επιλυθεί η διαφωνία είτε όχι.
- Να παρεμβαίνουν μόνον όταν είναι πραγματικά ανάγκη και να αποφεύγουν τις κρίσεις για το ποιος έχει δίκιο ή άδικο, έχοντας υπόψη τους ότι το παιδί είναι σε θέση να λύσει μόνο τις διαφορές του.
- Ακόμη και αν έχει αδέλφια, να προτρέπουν τις προσωπικές φιλίες με άλλα παιδιά. Είναι βέβαιο ότι ο αδελφός είναι ένας σύντροφος στο παιχνίδι, αλλά ας μην ξεχνούν ότι τα αδέλφια είναι υποχρεωμένα να μοιράζονται το καθετί, κυρίως την προσοχή και τη αγάπη των γονιών . Αυτό εμποδίζει μια αληθινά ελεύθερη σχέση.
Η ομάδα του www.allaboutparents.gr
Subscribe to:
Posts (Atom)
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/r29vz2xl/avvxsehdwdo32relji6egodftnoxefh0ohiniptpaggpi6slbps1axnjjsupo7v6o38yjy13eeqarthx_15eztyeqjzvf7dgs96uv7pnsuu26efnetjdlw8rhaxvkg9ckccpgnux8uugk110isjw2_tr9unvefedjimc9nhnwrckdvmi0gqrj-faummvmhtg5pv1/s1600/hamomilaki.viber.png")
Posts
