Tech or text neck Syndrome: Είμαστε η γενιά της καμπούρας

Το πιο ανησυχητικό, είναι πως τα περισσότερα κρούσματα 'καμπούρας', έχουν να κάνουν με παιδιά, τα οποία πάνε ακόμα σχολείο.

Tech or text neck Syndrome

Ας το παραδεχτούμε, είμαστε η γενιά της καμπούρας

Η ναρκισσιστική ζωή του 2019 δεν αντέχεται και δεν αντέχει χωρίς τεχνολογία.

Αλήθεια, πόσες φορές έχεις διακόψει την κουβέντα με τον συνομιλητή σου επιλέγοντας να μείνεις αμίλητος και σκυφτός στο κινητό σου ψάχνοντας για νέες δημοσιεύσεις; 

Πόσες φορές σε σκούντηξαν για να σε επαναφέρουν στην πραγματικότητα; 

Πόσες φορές, εσύ ο ίδιος, είδες τους γύρω σου αφοσιωμένους στο κινητό τους και αναρωτήθηκες πόσο ηλίθιοι είναι; 

Τελικά, πόσοι είναι οι ηλίθιοι και γιατί το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη, έχει πλέον καμπούρα; 

H απάντηση είναι απλή αλλά τρομερά δύσκολη στη χώνεψή της.

Είμαστε η γενιά της καμπούρας, γιατί πολύ απλά, η στάση του σώματός μας έχει αλλάξει. 

Οι μύες του πάνω μέρους της πλάτης έχουν τεντωθεί, ενώ οι μπροστινοί μύες του στήθους έχουν χαλαρώσει με αποτέλεσμα ο λαιμός να κλίνει προς τα μπροστά. 

Ναι, το σώμα μας έχει αλλάξει -κυρίως- λόγω των smartphones. 

Αυτό δεν προκαλεί μόνο προβλήματα στη δομή μας αλλά και αλλαγή στον τρόπο αναπνοής, στους παλμούς, στην πίεση του αίματος που επιφέρουν με τη σειρά τους προβλήματα στην σπονδυλική στήλη, κατάθλιψη και κρίσεις πανικού. 

Η μη σωστή αναπνοή είναι ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα της εποχής μας. 

Όταν δεν αναπνέουμε σωστά, τότε δεν λειτουργεί σωστά και το νευρικό μας σύστημα. Αν βρισκόμαστε για πολλή ώρα στη γνωστή πλέον στάση με το σαγόνι μας να ακουμπά στο στήθος μας, πολλές φορές δεν απελευθερώνονται ορμόνες όπως η ενδορφίνη και σεροτονίνη, γνωστές και ως ορμόνες ευτυχίας. 

Το πιο ανησυχητικό, είναι πως τα περισσότερα κρούσματα 'καμπούρας', έχουν να κάνουν με παιδιά τα οποία πάνε ακόμα σχολείο.

Οι γνωστοί ως 'Tech Necks' πολλαπλασιάζονται και εκτός από τoυς millennians, ακολουθούμε και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία. Όλο αυτό, όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, έχει μετατραπεί σε επιδημία.

H σημερινή εποχή, είναι έτσι διαμορφωμένη που αν δεν χρησιμοποιείς την τεχνολογία, ή μένεις αυτοβούλως μακριά από αυτή, τότε χάνεις σημαντικά και συνδετικά κομμάτια του παζλ του σύγχρονου τρόπου επιβίωσης και ζωής. 

Το πρόβλημα δεν είναι η χρήση της τεχνολογίας, αφού αυτή δημιουργήθηκε για να το επιλύει, αλλά ο τρόπος που χρησιμοποιείται για να λύσει το πρόβλημα. 

Αυτό που κάνει τη σχέση μεταξύ ανθρώπου και τεχνολογίας να είναι πλέον δυσλειτουργική, είναι η λάθος χρήση της. Ίσως η μεγαλύτερη παγίδα των 'Tech Necks' είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. 

Αν έπρεπε να εξηγήσουμε με δύο λέξεις για ποιο λόγο γίνεται η χρήση τους, θα χρησιμοποιούσαμε τις εξής: 

Ναρκισσισμός και Περιέργεια. 

Ας είμαστε ειλικρινείς, σχεδόν όλοι έχουμε υποπέσει σε αυτά τα δύο αμαρτήματα της σύγχρονης εποχής που μας έκαναν να σκύψουμε για ώρες το κεφάλι μας στην οθόνη του κινητού ή του λάπτοπ.

Ένας βασικός λόγος στη δημιουργία καμπούρας του μισού πλανήτη, είναι επίσης η εργασία του καθενός. 

Όταν μιλάμε για δουλειά γραφείου, πλέον επιβάλλεται να υπάρχει μπροστά μας μια οθόνη. Όταν φεύγεις από τη δουλειά, ξέρεις πως ανά πάσα στιγμή θα λάβεις κάποιο e-mail. Είσαι εκεί, πάντα συντονισμένος ακόμα και όταν οδηγείς διότι ξέρεις και ξέρουμε πως πλέον είμαστε περικυκλωμένοι και εξ ολοκλήρου βασισμένοι στην τεχνολογία. 

Η μεγαλύτερη ειρωνεία, είναι πως η συγκεκριμένη εξέλιξη των smartphones ή των υπολογιστών, πραγματοποιήθηκε για τη διευκόλυνση του καταναλωτή. Πλέον, αυτή η τεχνολογία, εκτός από εθιστική, είναι και επικίνδυνη αφού η αλόγιστη και η λάθος χρήση της είναι και αυτή μέρος της καθημερινότητάς μας.

Η Ιστορία μας καταγράφει ως τους ανθρώπους με χαμηλά το κεφάλι και εμείς λειτουργούμε σαν τα άτομα που γνωρίζουν πως το τσιγάρο βλάπτει αλλά εξακολουθούν να καπνίζουν.

oneman

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Πώς θα καταλάβετε εάν το παιδί σας χρειάζεται γυαλιά

Ακριβώς όπως οι ενήλικες, τα παιδιά αντιλαμβάνονται το 80% του περιβάλλοντος τους μέσω της όρασης. Η καλή όραση είναι ζωτικής σημασίας για την ανάπτυξη, τη μάθηση και τη γνώση και εάν το παιδί σας χρειάζεται γυαλιά αυτό είναι πραγματικά σημαντικό.
Ευτυχώς, τα μικρά δεν χρειάζονται συνήθως γυαλιά επειδή έχουν εξαιρετική όραση. Υπάρχουν, βεβαίως και εξαιρέσεις.

Περίπου 1 στα 5 παιδιά σχολικής ηλικίας πάσχει από κάποιο πρόβλημα όρασης. Η μυωπία, η υπερμετρωπία και ο στραβισμός είναι συνήθως τα πιο συνηθισμένα προβλήματα όρασης.
Επιπλέον, οι γονείς πρέπει να γνωρίζουν πώς να το εντοπίζουν εάν το παιδί τους χρειάζεται γυαλιά από νωρίς. Το παιδί σας μπορεί να μην γνωρίζει ότι έχει κάποιο πρόβλημα. Εάν είναι πολύ μικρό, μπορεί να μην είναι σε θέση να ανακοινώσει σαφώς ποια προβλήματα έχει.

Πιθανές ενδείξεις ότι το παιδί σας χρειάζεται γυαλιά

Ακόμη και αν έχετε ήδη κάνει μια εξέταση ματιών, θα πρέπει να σκεφτείτε να πάτε ξανά σε οφθαλμίατρο αν παρατηρήσετε κάποιο από αυτά τα συμπτώματα:
Συχνά κλείνουν τα μάτια, κλείνουν το μάτι ή τρίβουν τα μάτια.
Επιδίωξη εστίασης.
Ανάγνωση με το βιβλίο ή την οθόνη του υπολογιστή πολύ κοντά στο πρόσωπο.
Μοιάζει χαμένος όταν διαβάζει ή πρέπει να χρησιμοποιήσει ένα δάχτυλο για να ακολουθήσει λέξεις.
Γυρνούν το κεφάλι λοξά προς τα πίσω ή προς τα πλάγια για να κοιτάξουν τα πράγματα.
Συχνά υποφέρουν από ζάλη, ναυτία ή πονοκεφάλους.
Έχουν ερεθισμένα μάτια μετά το σχολείο ή στο τέλος της ημέρας.
Έλλειψη ενδιαφέροντος για παιχνίδια σε εξωτερικούς χώρους (επειδή δεν μπορούν να δουν καλά).

Πηγή: baby.gr
nooz.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Ήταν κάποτε μια μητέρα που δεν αγαπούσε το παιδί της…»

Μια αληθινή ιστορία!

Μια αληθινή ιστορία για μια μητέρα που ''δεν αγαπούσε το παιδί της''... Το πιο σημαντικό πράγμα για ένα παιδί είναι η αγάπη. Η έλλειψη της αγάπης προκαλεί αγιάτρευτες πληγές στην ψυχολογία ενός παιδιού.

Παρακάτω θα διαβάσετε ένα συγκλονιστικό κείμενο, το οποίο θα σας βάλει σε σκέψεις.

 Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν μια μάνα που δεν αγαπούσε το παιδί της. Για τα πάντα το μάλωνε, συνέχεια το αποδοκίμαζε, μόνιμα το μείωνε. Αυτό το παιδί δεν είχε ακούσει ποτέ φράσεις όπως «με κάνεις περήφανη», λέξεις όπως «σ’ αγαπώ», δεν είχε νιώσει ποτέ ένα χάδι, τη μαγική- στοργική αγκαλιά, που είναι το καταφύγιο του κάθε τρομαγμένου- πληγωμένου παιδιού.

Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν μια μάνα που δεν αγαπούσε το παιδί της. Επιτακτική, βυθισμένη στη λύπη της. Με μοναδικό χόμπι να ελέγχει ζωές και να αποφασίζει για τα πάντα. Μια μάνα που απαιτούσε τη συγνώμη, ακόμα κι όταν έφταιγε.

Μια φορά, ήταν μια μάνα που μεγάλωσε ένα παιδί θλιμμένο. Που αποζητούσε μανιασμένο την αγάπη. Που δινόταν. Που χαριζόταν ολάκερο στον κάθε άνθρωπο που νόμιζε ότι του προσέφερε το παραμικρό από τα στερημένα του συναισθήματα.

Από εκείνα που δικαιούνταν, εκείνα που του στέρησε η ζωή.

Μητέρα και παιδί:

Προσπαθούσε σε ολόκληρη την ζωή του, αλλά δεν την κέρδισε ποτέ
Μια φορά ήταν μια μάνα που δεν αγαπούσε το παιδί της. Κι αυτό το παιδί μεγάλωσε. Και στον απολογισμό του, κατάλαβε την εξάρτηση που του είχε προκαλέσει η μάνα του. Εκείνη τη μάνα που για μια ολόκληρη ζωή προσπαθούσε να κερδίσει.

Που προσπαθούσε να αποσπάσει μια θετική κουβέντα. Πίστευε πως η αποδοχή της θα γιάτρευε όλες του τις πληγές. Ότι θα ήταν λύτρωση. Μα δεν την κέρδισε ποτέ…. Γιατί αυτή η μάνα, συνέχιζε να το επικρίνει, συνέχισε να το μειώνει, γιατί τελικά μόνο αυτό ήξερε να κάνει…

Αυτό το παιδί προσπάθησε να σπάσει την αλυσίδα που λειτουργούσε σαν φαύλος κύκλος με τη σκληρή και αλύγιστη μάνα του. Προσπάθησε να πετάξει από πάνω του τις φοβίες, τα ενοχικά και την κοινωνιότροπη συμπεριφορά, που το είχε μάθει να ζει. Πάλεψε πολύ μέσα από ψυχοθεραπεία για να βελτιώσει τον εαυτό του. Για να αποδεχτεί ότι ο τρόπος που δρούσε ως τώρα είναι λάθος. Ότι είναι γεμάτο παιδόμορφες συμπεριφορές. Πέρασαν χρόνια για να μη το αγγίζουν οι φαρμακερές κουβέντες που του έλεγε η μάνα του. Ήταν άπειρες οι μέρες που μουρμούραγε από μέσα του «μη δίνεις σημασία, μην αντιδράσεις, μη στενοχωριέσαι, δεν ισχύει τίποτα από αυτά», την ώρα που το έβριζε και το μείωνε. Μια μάνα νόμιζε ότι έχασε για πάντα τον γιο της, μέχρι που ανακάλυψε κάτι…!

Ώσπου τελικά, την έβγαλε από πάνω του σαν μπλουζάκι. Και το ως τώρα παιδί, έφυγε μακριά της. Την ξέγραψε. Γιατί όπως φαίνεται το αίμα γίνεται νερό. Γιατί τελικά διαλέγουμε το συγγενή όπως και το φίλο.

Μητέρα και παιδί:

Η συμπεριφορά της, τον δίδαξε πως να μη μεγαλώσει τα παιδιά του
Στην αρχή η μάνα ένιωσε ότι ησύχασε, ότι δεν έχασε δα και κανένα σημαντικό πρόσωπο… Και ο καιρός περνούσε και από τον εγωισμό της έριχνε ευθύνες στο παιδί της, για το πόσο κακό ήταν που τη ξέγραψε. Έλεγε σε όλο τον κόσμο για το πόσες θυσίες είχε κάνει για να το μεγαλώσει κι εκείνο άπονα στο τέλος τη παράτησε. «Κάνε παιδιά να δεις καλό», έλεγε… « βασανίζεσαι να τα μεγαλώσεις και εκείνα σε παρατάνε»… Εκθείαζε τον εαυτό της χωρίς να αναγνωρίζει καμία ευθύνη για το πόσο πόνο είχε προκαλέσει σε αυτό το παιδί αν τα χρόνια. Και ο καιρός περνούσε κι άλλο… ώσπου η μοναξιά της την τρόμαζε. Έφτασε η μέρα που μετάνιωσε για τον τρόπο που του φέρθηκε. Για τα λόγια που ξεστόμισε.

Το παιδί της έκανε οικογένεια, έκανε παιδιά. Βρήκε ένα σύντροφο που του χάρισε όλα όσα στερήθηκε και ήταν ευτυχισμένο. Η μάνα του, ήταν το μεγαλύτερο σχολείο για εκείνο. Το δίδαξε το πώς να ΜΗ μεγαλώσει τα παιδιά του.

Μητέρα και παιδί:

Κατέληξε μόνη, μέσα στη μελαγχολία και την δυστυχία της
Η μάνα, κατέληξε μόνη. Δεν ένιωσε ποτέ τη χαρά να μεγαλώσει κοντά στα εγγόνια της. Κοντά σε μια οικογένεια.

Συνέχισε να ασχολείται και να ελέγχει τις ζωές των άλλων, γιατί μέσα από αυτό ένιωθε δυνατή. Ασχολούνταν με οτιδήποτε άλλο, προκειμένου να μην αντικρίζει τη δική της αλήθεια. Γέμιζε τη ζωή της με κουτσομπολιά και κοίταζε πάντα γύρω της με καχυποψία και πονηριά, νομίζοντας ότι όλοι θέλουν να της κάνουν κακό. Δεν πλησίασε ποτέ το παιδί της. Πίστευε ότι έπρεπε να το κάνει εκείνο. Ώσπου μια μέρα, βυθίστηκε στη μελαγχολία και τη δυστυχία της…

Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν μια μάνα που δεν αγαπούσε το παιδί της… 

athensmagazine.gr

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι