Η μάνα μας είχε δίκιο στο τέλος ...

Αχ μάνα πόσα ξέρεις! 

1. Όταν σου είπε να μην αλλάξεις τον εαυτό σου για κάποιον άλλο. Για όλες τις φορές που ήσουν με εκείνον που δεν σου άρεσε καν αλλά όλες οι φίλες σου ήταν ήδη με κάποιον και δεν ήθελες να είσαι μόνη. Τότε που πίστευες πως μόνο έτσι θα είσαι κουλ. Τελικά, ΟΧΙ. 
2. Όταν επέμενε να βάζεις στην κατάψυξη ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Πέρασαν χρόνια για να το καταλάβεις, αλλά ΝΑΙ η ιδέα να φτιάχνεις πολλά μπιφτέκια και να βάζεις τα μισά στην κατάψυξη, πάντα δουλεύει 
3. Όταν σου φώναζε να μην μπερδεύεις τα λευκά σου με τα χρωματιστά στο πλυντήριο Και έτσι μια μέρα όλα βγήκαν ροζ και έμαθες μια και καλή το μάθημα σου 
4. Όταν σε ρώτησε αν είσαι σίγουρη πως θες να βγεις έξω ντυμένη έτσι. Τις περισσότερες φορές είχε δίκιο. (ΤΙΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ λέμε) 
5. Όταν σου έλεγε να μην βιάζεσαι να μεγαλώσεις. Κάποια στιγμή θα το μετανιώσεις Πρωινό ξύπνημα στη δουλειά, απανωτά meetings και θες τρέξεις με λυγμούς στην αγκαλιά της. 
6. Όταν σου είπε να βάλεις αντηλιακό. Και μετά κυκλοφορούσες ολοκόκκινη σαν αστακός και γκρίνιαζες πως τσούζει. 
7. Όταν σου φώναζε πως θα σου λείψει το σπίτι σου. Όλες θυμόμαστε την πρωτόγνωρη χαρά της πρώτης φοράς που γυρίσαμε σπίτι όταν ήμασταν φοιτήτριες. (όλα μας είχαν λείψει ΟΛΑ) 
8. Όταν σου είπε πως δεν χρειάζεσαι τόσο μακιγιάζ, είσαι μια κούκλα έτσι ακριβώς όπως είσαι. Ε ΜΑ ΝΑΙ 
9. Όταν σου είπε να επενδύσεις σε μια καλή δερμάτινη τσάντα και να μην χαλάς τα λεφτά σου σε φτηνότερες. Κάθε 3 μήνες κυκλοφορούσες με μια διαλυμένη τσάντα στο γραφείο 
10. Όταν σου είπε πως μια ημέρα, θα την καταλάβεις. 

Αχ μάνα ναι.

omorfhzwh
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Αχ, ρε μάνα!»

Είναι λάθος τελικά αυτό που λένε ότι τα παιδιά χρειάζονται τους γονείς τους όταν είναι μικρά. Όταν μεγαλώνουν, τους χρειάζονται περισσότερο.

Ίσως γιατί το ηλικιακό χάσμα δείχνει μικρότερο, ίσως γιατί η αίσθηση ότι μεγαλώνουμε ησυχάζει μέσα μας, με την ύπαρξη κάποιου δικού μας ανθρώπου μεγαλύτερου από μας.

Πέρασαν τέσσερα χρόνια και όμως κάποιες στιγμές είναι σαν να έφυγες μόλις χθες.

Ακόμα θυμάμαι τα πακέτα με τα τσιγάρα που πέρναγαν μέσα απ΄τα δάχτυλά μου, για να μπορέσω να τα απασχολήσω.

Ακόμα θυμάμαι που μουρμούριζα όλη εκείνη την ημέρα μέχρι να φτάσει τα βράδυ και να πέσω σχεδόν λιπόθυμη για ύπνο από την κούραση και την ένταση των δευτερολέπτων που δεν έλεγαν να περάσουν και να φύγουν.

… Η ειρωνεία του χρόνου που μπορεί να μεταλλάσσεται από το αργά στο γρήγορα… και εκείνες τις στιγμές πέρναγε μόνο πολύ αργά.

Σου μιλάω ακόμα σε άσχετες στιγμές, ακόμα και περπατώντας στο δρόμο, μοιάζοντας με εκείνες τις «πειραγμένες» που μονολογούν κάνοντας διάλογο.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω αν με ακούς. Θα το ήθελα πολύ όμως.
Δεν ξέρω αν με βλέπεις, αν με νιώθεις, αν με αισθάνεσαι, όμως εγώ τα κάνω και τα τρία.

Μάλλον η ανάγκη με σπρώχνει. Μάλλον αυτογιατρεύομαι από την έλλειψη σου, θεωρώντας ότι ακόμα είσαι κάπου εδώ γύρω.

Ακόμα φωνάζω «αχ ρε μάνα», όπως τότε. Όπως πάντοτε.

Ίσως γιατί αυτό το «αχ» μου δίνει το δικαίωμα να λέω ακόμα τη λέξη που δεν μου αναλογεί πια.

Παρηγορούμαι όταν την ακούω απ΄ το παιδί μου, αισθάνομαι και εγώ όπως αισθανόσουν εσύ -εκεί συναντιόμαστε μάνα- αλλά δεν είναι το ίδιο.

Μου λείπεις μάνα.

Ξέρω ότι κάθε άσπρη τρίχα που φυτρώνει στο κεφάλι μου με φέρνει ακόμα πιο κοντά σου, αλλά δεν είναι παρηγοριά αυτό, να ξέρεις.

Αντιγράφω πλέον λέξεις σου, κινήσεις σου, αντιδράσεις σου, χωρίς να το καταλαβαίνω, χωρίς να το πολυσκέφτομαι.

Φοράω το αγαπημένο σου πουκάμισο. Ξέρεις ποιο. Εκείνο που ήταν δικό μου, το βαρέθηκα, το έδωσα σε σένα που σου άρεσε, εσύ δεν υπάρχεις πια να το φορέσεις, και ξαναγύρισε σε μένα.

Για κάποιο λόγο η μυρωδιά σου το έχει διαπεράσει. 
Απορρυπαντικά και μαλακτικά δεν μπορούν να τη βγάλουν. Ακόμα και τα κουμπιά του την ώρα που το κλείνω, με τα δικά σου αποτυπώματα κουμπώνονται.

Στο σπίτι σου δεν μπορώ να κάτσω. Μπαίνω, κάνω δουλειά και βγαίνω γρήγορα.

Ούτε σπανακόπιτα τόλμησα να φτιάξω. Ούτε κουλουράκια σμυρναίικα. Ούτε μελιτζάνες παπουτσάκια. Ούτε σηκώνομαι να χορέψω μπάλο, γιατί εσύ τον χόρευες όπως καμία άλλη.

Και εκείνο το κραγιόν σου, το Μax factor No 74, δεν μου πάει ρε μάνα.

Απλά σου χρεώνω που σε χρειάζομαι όσο ποτέ κι εσύ δεν είσαι πουθενά. Έχω ανάγκη να σε χρεώσω κάτι και ελπίζω να το καταλαβαίνεις.

Ψέματα, τίποτα δεν μπορώ να σε χρεώσω.
Θα ήθελα να ήσουν εδώ μάνα.

Ας ήσουν εδώ, κι εγώ δεν θα σε χρειαζόμουν ποτέ. Είναι υπόσχεση, μάνα!

Απο την Δήμητρα Καφρομάνη-eyedoll.gr
omorfhzwh.gr

Είμαι περήφανη για τον γιο μου

Έκανα δυο αγόρια, ο ένας είναι τώρα 35 και ο άλλος θα ήταν 39. Λέω «θα ήταν» γιατί σκοτώθηκε σε τροχαίο πριν 20 χρόνια. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα να χάνει ο γονιός το παιδί του.

Όσα χρόνια και να περάσουν το έχω πάντα μέσα μου και με πονάει. Έπεσα πάνω στο μικρό μου γιο να το μεγαλώσω σωστά και να του προσφέρω όσα δεν μπόρεσα να δώσω στο μεγάλο μου γιο.

Ο μικρός μου γιος παντρεύτηκε στα 30 του και χώρισε επειδή προσπαθούσαν για παιδί και δεν τα κατάφερναν, και του είπαν οι γιατροί πως είχε πρόβλημα. Δεν το έψαξαν παραπάνω γιατί μόλις το άκουσε η γυναίκα του δεν πέρασαν λίγοι μήνες και τον άφησε.

Σαν μάνα δεν με πόνεσε που δεν μπορούσε να μου χαρίσει εγγονάκια αλλά που η γυναίκα του τον παράτησε. Δεν κάθισε μαζί του να τον στηρίξει, τόσα ζευγάρια κάνουν παιδιά με άλλο τρόπο μα και αν δεν έκαναν τι έγινε; Δεν του στάθηκε στα δύσκολα. Δεν το αγαπούσε το παιδί μου.

Ύστερα από καιρό, ο γιος μου γνώρισε μια κοπέλα στη δουλειά του, 27 χρονών. Είχα καταλάβει ότι κάτι καλό συνέβαινε στη ζωή του αλλά δεν ήθελα να τον πιέσω και δεν ρωτούσα. Μας έφτανε με τον άντρα μου που βλέπαμε το παλικάρι μας χαμογελαστό και ξαλαφρωμένο. Μετά από ένα χρόνο μας την έφερε σπίτι.

Δεν ήταν μόνη της. Είχε και δύο παιδάκια μαζί της, αγοράκια. Το ένα 5 χρονών το άλλο 3. Μου θύμισαν τους γιους μου. 

Χωρισμένη η κοπέλα του μεγάλωνε τα παιδάκια αυτά μόνη της γιατί ο πρώην άντρας της έφυγε στο εξωτερικό και δεν ξαναγύρισε.

Το αγκάλιασα αυτό το κορίτσι γιατί είδα τη ταλαιπωρία, την ατυχία, τις δυσκολίες που περνούσε. Γιατί έδωσε χαμόγελο στο παιδί μου και καλοσύνη και το έβαλε στην οικογένειά της, στα παιδιά της και αυτό ήταν τιμή για εμένα. Σαν να την έστειλε ο Θεός αυτή τη κοπέλα για να αγαπήσει το παιδί μου που υπέφερε.

Εγώ βέβαια έχω ξετρελαθεί με τα παιδάκια της. Έχουν γίνει όλη μου η ζωή, απέκτησα εγγονάκια και έγινα γιαγιά όχι της κοιλιάς, της καρδιάς. 

Με φωνάζουν «γιαγιά» και τα κάνω πάνω μου που λένε! Τον άλλο μήνα είναι ο γάμος τους και έχουμε μεγάλη χαρά στο σπίτι μας. Ο γιος μου παντρεύεται έναν άγγελο. Είμαι πολύ περήφανη που το παιδί μου δεν το έβαλε κάτω και στάθηκε ξανά στα πόδια του.

Κορίτσι μου δεν με νοιάζει αν είσαι χωρισμένη, αν έχεις παιδιά από άλλο γάμο ή από άλλους εκατό γάμους. Σε ευχαριστώ που έκανες το γιο μου να χαμογελάσει ξανά, εμένα αυτό με νοιάζει σαν μάνα.

Θέλω να πω σε όλες τις μανάδες επειδή και εμένα μου έκαναν πολλά άσχημα σχόλια τότε και έκανα πολλούς πέρα, να κοιτάτε την ευτυχία του παιδιού σας. 

Είναι καλά το παιδί σας; 

Ξυπνάει χαρούμενο; 

Νοιάζεται ο άντρας ή η γυναίκα του, το αγαπάει; 

Αν το αγαπάει, δεν σας αφορά, ο λόγος σας είναι μέχρι εδώ. Αυτό να σας νοιάζει. Έχασα το μεγάλο μου γιο και θα έδινα τα πάντα να τον δω να μεγαλώνει, να αγαπάει, να κάνει οικογένεια.

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.

Πηγή: singleparent.gr
omorfhzwh.gr

Υπάρχουν και οι «άλλες» μαμάδες που γιορτάζουν

«Πόσα παιδιά έχεις;» με ρώτησε μία μαμά στο πάρκο προσπαθώντας να μου ανοίξει κουβέντα την ώρα που το παιδάκι της είχε κοιμηθεί στην αγκαλιά της.

Η ερώτηση της αυτή ήταν σαν μαχαιριά στο στήθος. Της είπα ότι είμαι babysitter για να την αποφύγω και ότι είχα φέρει τα τρία παιδάκια που προσέχω στο πάρκο για να παίξουν. Θέλοντας να αποφύγω τη συζήτηση μαζί της δικαιολογήθηκα ότι θέλω να πάω να δω τι κάνουν τα παιδιά και έφυγα. 

Πάλευα πολλά χρόνια να κάνω παιδί. 

Δεν φαντάζεστε πόσο είχα κουραστεί να περιμένω να έρθει η σειρά μου για να γίνω μαμά. 

Όλοι όσοι ήξερα κατάφεραν να κάνουν παιδιά και μάλιστα τόσο εύκολα όπως όταν βάζεις ένα ταψί στο φούρνο. Και όχι μόνο τα κατάφεραν, αλλά έκαναν πανέμορφα μωράκια με γλυκά χαμόγελα, παχιά μπουτάκια και λακκάκια στα μαγουλάκια. 

Έβλεπα παντού έγκυες να χαϊδεύουν την κοιλίτσα τους που όλο και φούσκωνε, να διαμαρτύρονται για τις καούρες και τις αναγούλες και να συζητούν με τις φίλες τους για την επιμονή των μαμάδων τους να θηλάσουν και όχι να ταΐσουν τα μωρά που θα έρθουν με μπιμπερό.

Ακόμα και μέσα στο ίδιο μου το σπίτι δεν μπορούσα να ησυχάσω. Συνεχώς διαφημίσεις για πάνες και βρεφικά προϊόντα, συνεχώς προσκλήσεις σε παιδικά πάρτυ, τα παιδιά του γείτονα που ούρλιαζαν όλη μέρα, όλα μου θύμιζαν ότι το ταξίδι μου στη μητρότητα δεν έχει ξεκινήσει ακόμα και δεν ξέρω αν θα μπορούσα ποτέ να το κάνω.

Μετά από ενάμιση χρόνο συνεχών εξετάσεων και απίστευτης ταλαιπωρίας διαγνώστηκα με μία χρόνια, αυτοάνοση ασθένεια που παραλίγο να μου κοστίσει τη ζωή. Τη ζωή μπορεί να μη μου τη στέρησε, μου στέρησε όμως το δικαίωμα στη μητρότητα. Υπήρχε η δυνατότητα με το σύζυγό μου να υιοθετήσουμε. Η απόφασή μας ήταν εύκολη. Η αναμονή όμως μέχρι να γίνει; Κανονικό βασανιστήριο.

Γραφειοκρατία, ελέγχους ιστορικού, ελέγχους στο σπίτι, συνεντεύξεις και πολλά χρήματα. Περνάς όλη αυτή τη διαδικασία και μετά περιμένεις, περιμένεις, περιμένεις μήνες μπορεί και χρόνια μέχρι να λάβεις εκείνη την πολυπόθητη κλήση που θα σου πει ότι το αίτημά σου εγκρίθηκε και ότι θα γίνεις μητέρα.
Σε όλο αυτό το διάστημα βλέπεις άλλες γυναίκες να γίνονται μητέρες και δύο και τρεις φορές, ενώ εσύ κάθεσαι στη γωνία και κλαις τη μοίρα σου.

Ξέρω ότι δεν είμαι η μοναδική που δυσκολεύτηκε τόσο θα γίνει μητέρα. Υπάρχουν χιλιάδες γυναίκες εκεί έξω που κάθε χρόνο παρακαλούν να μη φτάσει ποτέ η Γιορτή της Μητέρας. Υπάρχουν ανάδοχες μητέρες που μεγαλώνουν με αγάπη τα παιδιά, που άλλοι γονείς έφεραν στον κόσμο και τα παράτησαν. Υπάρχουν οι γυναίκες εκείνες που προσπάθησαν πολλές φορές να αποκτήσουν παιδί, αλλά απέτυχαν και διακαής του πόθος είναι μία μόνο ευκαιρία να βιώσουν μία κανονική εγκυμοσύνη και να φέρουν στον κόσμο το παιδί τους. Υπάρχουν και εκείνες οι μαμάδες που έχασαν τα παιδιά τους. Υπάρχουν μαμάδες που έδωσαν τα παιδιά τους για υιοθεσία και δεν το ξεπέρασαν ποτέ.

Υπάρχουν και οι παρένθετες μητέρες που έφεραν στον κόσμο ξένα παιδιά και αναγκάστηκαν να τα δώσουν στους κανονικούς τους γονείς χωρίς να προλάβουν ούτε καν να τα θηλάσουν.

Ήμουν αρκετά τυχερή που τελικά μου δόθηκε η τιμή να γίνω μητέρα. Μία κόρη, έπειτα μία ακόμη κόρη, μετά ένας γιος και στο τέλος μία κόρη ακόμα. Κάθε υιοθεσία έχει τις δικές τις προκλήσεις συμπεριλαμβανομένου το φόβου του αγνώστου. Έχω τέσσερα παιδιά, τα οποία γνωρίζουν ότι είμαι η δεύτερη μαμά τους. Όλα τους έχουν επαφή με την κανονική τους μαμά και όλοι μαζί γιορτάζουμε χαρούμενοι τη Γιορτή της Μητέρας.

Θέλω να πω σε όλες τις μαμάδες που ακόμα δεν έχουν γίνει μαμάδες αλλά το θέλουν πολύ, ότι έχω βρεθεί στη θέση τους και ξέρω πως είναι να είσαι έξω από το χορό και να μην μπορείς να μπεις μέσα. Ξέρω τον πόνο που βιώνουν, τη θλίψη, την διάλυση. Θέλω να ξέρετε ότι την ημέρα αυτή γιορτάζετε και εσείς.

Μπορεί να μην έχετε καταφέρει να γίνεται ακόμα μαμάδες με την κανονική έννοια της λέξης, ο πόθος σας όμως να μεγαλώσετε ένα παιδί σας κάνει καλύτερες από πολλές άλλες μαμάδες που υπάρχουν.

Πηγή: scarymommy.com
singleparent.gr