Χριστούγεννα: Η γιορτή των παιδιών

«Χριστούγεννα! Περίχαρα η καμπάνα κράζει κι η Μάνα το παιδί και το παιδί ’Χριστούγεννα’ στη Μάνα κι ο κόσμος όλος τραγουδεί».

Κ. Παλαμάς

Ruth Christensen - Ζωγραφική με το στόμα

Οι χριστουγεννιάτικες μέρες, μεγάλες γιορτές της θρησκείας μας, αλλάζουν τη ζωή μας, που σμιλεμένη απ’ το χρόνο, τις αγωνίες και τις δοκιμασίες, γίνεται ελπιδοφόρα και χαρούμενη.

Τα πρόσωπα αιθριάζουν και τα μάτια λάμπουν. Με όλη τη σκέψη μας, γυρίζουμε νοσταλγικά στα ωραία παιδικά μας χρόνια και η ψυχή μας ολόκληρη πλημμυρίζει από ευλογημένες αναμνήσεις της όμορφης παιδικής ηλικίας. Άφησαν μέσα μας οι Άγιες αυτές μέρες το μεγαλύτερο απόθεμα από ψυχικές εξάρσεις, από υπέροχη μαγεία και από μυστικά ρίγη. Σ’ όλων μας τις καρδιές, η νοσταλγία, δειλή Εστιάδα, συντηρεί, στη διαδρομή του χρόνου, το
Θείο και αιώνιο Φως της Γεννήσεως, όπως το άναψε μπροστά μας η πρώτη απλοϊκή αφήγηση του υπέροχου θαύματος, που έγινε, πριν από πολλά χρόνια, σε μια ταπεινή Φάτνη, κάτω απ’ τη φωτοβολία ενός θείου άστρου.

Η Γέννηση του Θεανθρώπου σημαίνει την αρχή μιας νέας ζωής και ενός καινούργιου κόσμου, που δημιουργείται ζωντανός και όμορφος, ηθικός και ιδανικός, αιώνιος και άφθαρτος. Η χιονισμένη νύχτα και τα μαυριδερά έλατα, η ιερή Φάτνη και το λαμπρό άστρο, το θείο βρέφος, οι πιστοί ποιμένες και οι ευλαβικοί Μάγοι ζωντανεύουν μέσα μας ολόκληρο το πανάχραντο μυστήριο του Χριστιανισμού.

Το υπέρλαμπρο και μεγάλο χριστιανικό γεγονός εμπνέει όλους τους τεχνίτες του
λόγου. Η πένα τους βουτιέται στο θαύμα και μας χαρίζει πραγματικά αριστουργήματα. Η χριστουγεννιάτικη φιλολογία είναι, κυρίως, φιλολογία για το παιδί. Ντύνεται μια αστραφτερή λαμπρότητα, για να προσφέρει τα ωραία εορταστικά της δώρα και να τονίσει τη μεγάλη Μέρα, τη γιορτή της καρδιάς μας. Εμπνέεται απ’ το παιδί, και το παιδί, ιδιαίτερα, συγκινεί.

Εξυμνεί τη χρυσή παιδική ηλικία, με τις οπτασίες και τις προσδοκίες, τις συγκινήσεις και τα ψυχικά της φτερουγίσματα. Το Θείο Βρέφος της Βηθλεέμ φέρνει στον κόσμο την ελπίδα και
την απολύτρωση. Μέσα στην αντάρα και στη σκοτεινιά, γεννιέται ο τρυφερός Κρίνος.

Συγκινεί κάθε ανθρώπινη ψυχή, που, κουρασμένη, στρέφεται στο θείο Σπήλαιο, όπου άστραψε το αιώνιο φως.

Και το παιδί, το κάθε παιδί, συγκινείται απ’ τη Γέννηση, γιατί βρίσκεται πιο κοντά στο μυστήριό της. Γι’ αυτό, όλα τα ωραία λογοτεχνήματα των ημερών αυτών δονούν πραγματικά την ψυχή του παιδιού, που αποτελεί τη μελλοντική εθνική δημιουργία. Ένα Θείο παιδί γεννιέται, μέσα στη χιονισμένη νύχτα, για να οδηγήσει την ανθρωπότητα στο δρόμο του ηθικού μεγαλείου και της αιώνιας νίκης, στην ολόλαμπρη μέρα της χαράς και του θείου χριστιανικού πνεύματος. Είναι μια νέα δύναμη ζωής, που συνεχίζει την αιώνια πάλη με τη φθορά και το θάνατο, την αμαρτία και το γερασμένο κόσμο.

Γύρω μας και παντού επικρατεί η ύλη, βασιλεύει η αδικία, κυριαρχεί το σκοτάδι. Δύσκολος και ανηφορικός ο δρόμος της ζωής μας σήμερα. Η ανθρωπότητα πορεύεται πάλι, μέσα στα πολλά χιόνια, στους φοβερούς πάγους και στην άγρια νύχτα. Βαρύς ο χειμώνας και του βοριά τα κύματα παγώνουν τις ανθρώπινες καρδιές.

«Μακάριοι —γράφει ο Παναγιωτόπουλος— όσοι κατορθώνουν, τη νύχτα τούτη των Αγγέλων και των ποιμένων, να ξαναγυρίζουν στους παραδείσους των παιδιάτικων χρόνων και να γεμίζουν, από το φως του λαμπρού άστρου της Βηθλεέμ, τα λαίμαργα μάτια τους… Τ’ αχυρωμένο χάνι της Βηθλεέμ δεν ανοίγει τις πόρτες του, για να δεχτεί όσους ξεσήκωσε η καισαρική προσταγή. Ανάμεσα στους καπνισμένους του τοίχους, έχουν τη θέση τους όλοι οι άνθρωποι, που πηγαίνουν ν’ αποθέσουν στα πόδια του «νέου παιδιού» όχι δώρα πολύτιμα, τη σμύρνα, το χρυσάφι και το λιβάνι, μα την κούρασή τους, τη δυσπιστία τους και την αγωνία τους, κομμάτι – κομμάτι, τον ταπεινότερο και πιο φθαρμένο εαυτό τους…».

Πέρα απ’ τους Αγγέλους, τους ποιμένες και τους Μάγους, διακρίνουμε το θείο σύμβολο της Μάνας και του παιδιού. Μάνα και παιδί φέρνουν στον κόσμο τη στοργή και την ευτυχία.
Η Μάνα! Συγκλονίζει όλη τη ζωή μας.

Πλάθει τις γενιές και τους κόσμους, έχοντας μέσα της το ευλογημένο μυστήριο της δημιουργίας. Η Μάνα – πνεύμα, η Μάνα – στοργή, η Μάνα – θυσία.

Και το Παιδί! Ο καρπός της Μάνας. Το στήριγμα του Έθνους. Ζωντανό και αγνό, μας αγκαλιάζει. Αφετηρία, σκοπός, σύμβολο, ιδανικό μας. Μέσα στη σιγαλιά της θείας νύχτας, γυρίζοντας στα παιδικά μας χρόνια και δακρύζοντας από ιερή συγκίνηση, πρέπει να εκπληρώσουμε το μεγάλο χρέος μας στο παιδί, στο αγνό Ελληνόπουλο, κατά την προσταγή του Pestalοzzi:

«Στα χέρια του παιδιού είναι η μοίρα της ανθρωπότητας. Αυτά τα χέρια πρέπει να κάνουμε ισχυρά για ν΄αγωνισθούν και να νικήσουν».

Δ.Κ. ΚΟΥΤΣΟΥΛΕΛΟΣ, Από τα “Φιλολογικά Μετέωρα” του Γρηγόρη Σταγέα (εφημ. “Τα Μετέωρα” 23-12-2011)
tameteora.gr 
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι