Οι άνθρωποι του περιθωρίου και οι «τελειωμένοι»...

... θα μας σπρώξουν στον Παράδεισο!

Περπατούσα στην παραλία της Θεσσαλονίκης απόγευμα προς βράδυ, όταν ένας τοξικομανής με πλησίασε. Δε μου ζήτησε λεφτά, αλλά με ρώτησε αν μπορούσα να του αγοράσω μια ρόκα (καλαμπόκι), που έψηνε κάποιος πιο κάτω σε ένα μικρό πάγκο που είχε στήσει.
Τον ρώτησα αν ήθελε και κάτι άλλο. Μου είπε ότι ήθελε να πάω να του την αγοράσω εγώ, επειδή χρωστούσε στον καλαμποκά και ίσως να μη του έδινε! 

Πήγα και αφού του την έφερα, με ρώτησε αν μπορώ να κάτσω λίγο μαζί του ή αν ντρέπομαι! Του απάντησα ότι θα ντραπώ, αν δεν κάτσω.

Τότε μου είπε το εξής εκπληκτικό!
«Φίλε, μακριά από το Χριστό έτσι καταντάς!!! Όμως προσπαθώ εδώ και καιρό να κόψω τα ναρκωτικά για να μην Τον στεναχωρώ!!! Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, αλλά επειδή μάλλον δε θα ζήσω πολύ, θέλω, όταν θα πάω μπροστά Του, να έχω να του δείξω τον αγώνα μου μήπως και με λυπηθεί!»

Ήμασταν κάπου κοντά στο ύψος του Ι. Ναού Κυρίλλου και Μεθοδίου.
Μου λέει, «πάω κάθε πρωί απέναντι και με κοιτούν όλοι καλά καλά επειδή νομίζουν ότι θέλω λεφτά. Όμως εγώ πηγαίνω μπροστά στην εικόνα για να ζητήσω βοήθεια να κόψω τα ναρκωτικά. Δεν ανάβω κερί επειδή δεν έχω λεφτά να πάρω!!!!! (ΦΙΛΟΤΙΜΟ). Και κάθε βράδυ πάλι πηγαίνω και λέω........... δεν τα κατάφερα συγγνώμη! Ή λέω ....... σήμερα κάπως το πάλεψα, ευχαριστώ»!!!

Έζησα στα λόγια αυτού του ανθρώπου στιγμές από τα συναξάρια!!!

Του έδωσα κάτι λεφτά και του είπα από αύριο να πηγαίνει στην εκκλησία και να παίρνει κερί αλλά να προσεύχεται και για τη δικιά μου ψυχή. Με διαβεβαίωσε ότι τα λεφτά δε θα τα χαλάσει και ότι θα τα δώσει όλα μαζεμένα εκεί για να μην μπαίνει στον πειρασμό και τα ξοδέψει, και κάθε μέρα θα παίρνει 2 κεριά.

Του λέω με λένε Νίκο. Μου είπε ότι δεν είναι δύσκολο να με θυμάται αφού κανείς δεν κάθεται μαζί του και έτσι δεν έχει φίλους και γνωστούς.

Δε ρώτησα πολλά γι αυτόν. Δεν ήθελα να νιώσει ότι παραβιάζω την παράξενη ζωή του με την αδιακρισία μου. Την ώρα που έφευγα, μου είπε ότι χάρηκε που έκατσα μαζί του και ότι του έκανε καλό η παρέα.
Ευχαριστώ για όλα παράξενε φίλε.

Νίκος Β.

isagiastriados
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Οι Αθόρυβοι Άνθρωποι και τα... άδεια βαρέλια

Διαβάσαμε για τους «μεταξωτούς ανθρώπους», για τους «τοξικούς ανθρώπους», για τους «υπέροχους ανθρώπους». 

Λόγια πολλά, κείμενα όμορφα, βγαλμένα από τη ζωή για τη ζωή. Καμία μνεία όμως πουθενά στο άπειρο για τους «αθόρυβους» ανθρώπους. 

Γιατί; 

Δεν υπάρχει αυτό το είδος; 

Δεν το έχουμε γνωρίσει; 

Υπάρχουν;

Είναι άνθρωποι με απαλό βλέμμα, 
σιωπηλή αγάπη

It’s Okay to be Quiet

Άνθρωποι αθόρυβοι… όχι ήσυχοι, όχι κοιμισμένοι, όχι παραιτημένοι από τη ζωή, απλά αθόρυβοι. Είναι εκεί είτε σαν φίλοι είτε σαν σύντροφοι και στέκουν δίπλα σου απόλυτα, απελπιστικά, αδυσώπητα, αδιαπραγμάτευτα, χωρίς ήχους, επευφημίες, πιέσεις, ζητωκραυγές, εγωισμούς, χωρίς να στο λένε, χωρίς να θέλουν κάτι, χωρίς να περιμένουν κάτι, χωρίς ΗΧΟ.

Είναι άνθρωποι με απαλό βλέμμα, σιωπηλή αγάπη, με αόρατα αγκάθια στα χέρια που θα σε κρατήσουν, θα σε γραπώσουν χωρίς να σε ματώσουν, που αν θυμάσαι τι έκαναν για σένα θα νιώσουν πως δεν το έκαναν σωστά. Μισούν τον ήχο, αυτήν την ανθρώπινη συναισθηματική εγωιστική βαβούρα… μισούν τους βαυκαλισμούς και τους βερμπαλισμούς. Δε θέλουν να τους πει ευχαριστώ, είναι μια λέξη τσαλακωμένη για αυτούς, θέλουν να τους πάρεις αγκαλιά και να τους σφίξεις, ναι να τους σφίξεις μέχρι να σκάσουν.

Αγαπούν την ησυχία, σε μια κουβέντα, σε μια συμβουλή, σε ένα διαπληκτισμό. Φεύγουν όταν λοιδορείται η ησυχία τους, δεν έχουν θέση. Γενικά αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν θέση πουθενά, δεν εκτιμώνται δεν είναι για τούτη την γη. Χάνονται. Είναι για λίγους, για αυτούς που λαχταρούν τα λόγια τα αληθινά, που δε στολίζονται με κίβδηλες υποσχέσεις και κολακείες.

Νιώθω ευγνωμοσύνη που είχα την τύχη να γνωρίσω έναν τέτοιο άνθρωπο, που μου δίδαξε πώς να αγαπώ χωρίς να πνίγω, πώς να μαλώνω χωρίς να πληγώνω, πώς να είμαι εδώ χωρίς να φαίνομαι, πώς να μη γίνω σαν όλους που δίνουν ένα και μιλάνε για εκατό. Νιώθω ευγνωμοσύνη.

Τάμι Γκεκτσιάν

enallaktikidrasi

Τα άδεια βαρέλια, κρότο μεγάλο κάνουνε ...

Οι άδειοι άνθρωποι φωνασκούν, επιδεικνύονται και θορυβούν ως κύμβαλα αλαλάζοντα, ως σκεύη χάλκινα που τα χτυπάς και ο θόρυβός τους μόνον ενόχληση προκαλεί, ενώ η χρησιμότητά τους είναι μηδαμινή.

Η προσφορά, η αληθινή προσφορά, γίνεται από αθόρυβα ταπεινούς ανθρώπους, που φροντίζουν να καλύπτονται οι ίδιοι κάτω από το πέπλο της αφάνειας ενώ αντίθετα τα έργα τους είναι προορισμένα άφθαρτα να παραμένουν.

Το αληθινό και το ουσιώδες δεν έχει ανάγκη από θορυβώδη επίδειξη.

Τ' αναγνωρίζουμε από το απαλό άρωμα που αφήνει στο διάβα του.
Τ' αναγνωρίζουμε από το άρωμα της ανιδιοτελούς προσφοράς, της αγάπης.
Τ' αναγνωρίζουμε από την αίσθηση της αρμονίας που απλώνεται καθώς το καλό και το δίκιο στον κόσμο εφαρμόζονται.
Αθόρυβα ενεργούν όσοι αγαπούν τον άνθρωπο, με την ψυχή και την καρδιά τους γεμάτες από το ουσιαστικό και το ωφέλιμο.
Κρότοι και θόρυβοι ακούγονται απ΄ αυτούς που μόνον τον άδειο εαυτό τους αγαπούν και ματαιόδοξα υπηρετούν.

χαμομηλάκι

Είναι κάποιοι Ωραίοι Άνθρωποι...

... που ξεχωρίζουν.

«Οι πιο ωραίοι άνθρωποι που ξέρουμε είναι εκείνοι που έχουν γνωρίσει την ήττα στη ζωή τους, που έχουν υποφέρει, που έχουν αισθανθεί την απώλεια, και που έχουν βρει την έξοδο απ’ αυτά τα βάθη.
Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ευγνωμοσύνη, έχουν ευαισθησία, και καταλαβαίνουν ποια είναι η ζωή εκείνη που σε γεμίζει ευσπλαχνία, τρυφερότητα, βαθιά αγάπη και σε κάνει να νοιάζεσαι.
Οι ωραίοι άνθρωποι δεν προκύπτουν, απλώς»

Ελίζαμπεθ Κούπμλερ-Ρος

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι