Friday 24 May 2019

Σκοπός της ανάθεσης εργασιών στα παιδιά - Η μεγάλη σημασία του να πηγαίνεις το πιάτο σου στο νεροχύτη

Πόσο σημαντικό είναι να ζητάμε από τα παιδιά μας να πηγαίνουν το πιάτο τους στο νεροχύτη, αφού τελειώσουν το φαγητό τους; 
Και γιατί (σχεδόν) κανένας γονιός δεν το κάνει;
Το δεύτερο, ειδικά, σκέλος του ερωτήματος, ήταν αυτό που μας είχε απασχολήσει πολύ στο παρελθόν και εξακολουθεί να μας απασχολεί κάθε φορά που βλέπουμε μητέρες ή πατεράδες να αναλαμβάνουν όλες τις ευθύνες του σπιτιού, μαθαίνοντας στα τέκνα τους πως μπορούν να κάνουν ότι θέλουν και μια ζωή άλλοι θα καθαρίζουν γι’ αυτούς.

Μια εξήγηση υπεραπλουστευμένη που περιγράφει ωστόσο τα δεδομένα ως έχουν, καθώς στην πλειοψηφία τους οι νέοι γονείς συνεχίζουν την τακτική παλαιότερων γενεών, αποκλείοντας τα παιδιά τους από τη συμμετοχή στις ευθύνες του σπιτιού για να έρθουν μερικά χρόνια αργότερα -στην εφηβεία- να απορούν που τα παιδιά τους τα περιμένουν όλα έτοιμα στο πιάτο.

Ποιο είναι το βασικό πρόβλημα; 
Όχι φυσικά τα ανυπάκουα και κακομαθημένα παιδιά, αλλά οι γονείς οι οποίοι είτε θεωρούν ότι δεν πρέπει να επιβαρύνουν τα παιδιά τους με τέτοιου είδους υποχρεώσεις είτε δεν τους ζητάνε ποτέ να συμμετέχουν στις δουλειές του σπιτιού, επειδή θεωρούν αυτονόητο πως αυτό είναι αποκλειστικά δική τους ευθύνη.
Δεν μπορούμε ξαφνικά να απαιτούμε από έναν έφηβο να μαζεύει τα ρούχα του και να μην τα πετά στο πάτωμα, εάν του μαζεύαμε τα παιχνίδια όταν ήταν μικρός.
Η ψυχολόγος Στέλλα Μυριάνθους MSc, αναλύει την πρακτική αυτή και εξηγεί στη CITY πόσο σημαντικό είναι για την μετέπειτα εξέλιξη και συμπεριφορά των παιδιών μας, να μαθαίνουν από πολύ νωρίς –από τη στιγμή που κάθονται στο τραπέζι μαζί μας- να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, όπως το να πηγαίνουν το πιάτο τους στο νεροχύτη, αφότου τελειώσουν τα φαγητό τους.

Γράφει η Στέλλα Μυριάνθους

Οι γονείς, πολλές φορές, διερωτώνται για το κατά πόσο πρέπει να συμπεριλαμβάνουν τα παιδιά τους στις δουλειές του σπιτιού ή αν είναι προτιμότερο να τα κάνουν όλα γι’ αυτά. Συνήθως, αυτή η πρακτική δικαιολογείται με το επιχείρημα ότι τα παιδιά πρέπει να είναι αφοσιωμένα στο παιχνίδι και αργότερα στα μαθήματά τους.

Και ναι, εν μέρει αυτό είναι αλήθεια καθώς δεν πρέπει να φορτώνουμε επιπλέον, το ήδη φορτωμένο πρόγραμμα των παιδιών, με πράγματα που δεν θέλουμε ή δεν προλαβαίνουμε εμείς –οι γονείς- να κάνουμε.
Αν από τις μικρές ηλικίες αναθέτουμε απλές δουλειές στα παιδιά μας, τότε θα επιτύχουμε σωστή συνεργασία μεγαλώνοντας.

Ωστόσο, είναι σημαντικό από πολύ νωρίς να γνωρίζουν ότι είναι ισότιμα μέλη της οικογένειας και έχουν ευθύνες μέσα σ’ αυτήν όπως και δικαιώματα, ανάλογα –πάντα- με την ηλικία τους.
Αν δώσουμε από νωρίς στα παιδιά μας ευθύνες μέσα στο σπίτι, τότε μαθαίνουν να είναι υπεύθυνα και να σέβονται τους κόπους του άλλου και αυτά που του προσφέρουν, ενώ νιώθουν ικανά και χτίζουν αυτοπεποίθηση.
Τι μπορούν οι γονείς να κάνουν;
Στα παιδιά μικρής ηλικίας, οι γονείς μπορούν να αναθέσουν δουλειές όπως το μάζεμα των παιχνιδιών τους ή ακόμη και να βάλουν τα άπλυτά τους ρούχα, στο καλάθι με τα υπόλοιπα.

Κάπως έτσι χτίζεται μια κουλτούρα υπευθυνότητας και μεγαλώνοντας θα μπορούν να αναλάβουν ένα κατοικίδιο ή την ετοιμασία του μεσημεριανού γεύματος κ.ο.κ.

Αν από τις μικρές ηλικίες αναθέτουμε απλές δουλειές στα παιδιά μας, τότε θα επιτύχουμε σωστή συνεργασία μεγαλώνοντας. Δεν μπορούμε ξαφνικά να απαιτούμε από έναν έφηβο να μαζεύει τα ρούχα του και να μην τα πετά στο πάτωμα, εάν του μαζεύαμε τα παιχνίδια όταν ήταν μικρός.
Σκοπός της ανάθεσης εργασιών σε ένα παιδί, δεν είναι για να εξετάσουμε εάν το κάνει σωστά κι αν έχει ταλέντο στο μάζεμα των ρούχων, λόγου χάρη
Αναθέτοντας δουλειές του σπιτιού, λοιπόν, στα παιδιά μας -πάντα στα πλαίσια των ικανοτήτων τους- τα διδάσκουμε τη σημασία της βοήθειας και της συμμετοχής και τα προετοιμάζουμε για μια πιο ανεξάρτητη ζωή. 
Επίσης τα παιδιά, νοούμενου ότι δεν τα κατακρίνουμε συνεχώς, νοιώθουν περήφανα που τα κατάφεραν και μας βοήθησαν. 
Παράλληλα, εάν οι δουλειές του σπιτιού μοιράζονται, τότε όλη η οικογένεια έχει περισσότερο ελεύθερο χρόνο για παιχνίδι και κοινές δραστηριότητες.
Η ανάθεση εργασιών και ευθυνών δεν γίνεται για αξιολόγηση ικανοτήτων
Σκοπός της ανάθεσης εργασιών σε ένα παιδί, δεν είναι για να εξετάσουμε εάν το κάνει σωστά κι αν έχει ταλέντο στο μάζεμα των ρούχων, λόγου χάρη. Οι δουλειές του σπιτιού δεν πρέπει να γίνουν ακόμη μια αφορμή για καυγάδες.

Γι’ αυτό είναι σημαντικό οι γονείς να αναθέτουν τις σωστές ευθύνες, ανάλογα με την ηλικία αλλά και τα ενδιαφέροντα του παιδιού. 
Αν, δηλαδή, ένα παιδί αρέσκεται να βγαίνει στο κήπο και να παίζει, τότε τι καλύτερο από την ανάθεση της φροντίδας του κήπου. Μπορεί να ξεκινά από το πότισμα, έως και την περιποίηση των λουλουδιών, πάντα με τη σωστή επίβλεψη.

Τα παιδιά είναι καθρέφτες
Μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά είναι η πικρή αλήθεια. 
Αν σε ένα σπίτι η μητέρα έχει την αποκλειστική ευθύνη του νοικοκυριού, τότε το παιδί είναι λογικό να θεωρεί πως αυτό είναι το φυσιολογικό. 
Δεν μπορούμε, για παράδειγμα, να απαιτούμε από το παιδί μας να πάει το πιάτο του στο νεροχύτη την ίδια ώρα που εμείς περιμένουμε κάποιον άλλον να το πάει για εμάς.

Να επιβραβεύετε στις προσπάθειές τους
Η επιβράβευση και η αναγνώριση των προσπαθειών τους, είναι εξίσου σημαντική με την ανάθεση των εργασιών. 
Και αυτό πρέπει να εκφράζεται λεκτικά. 
Πρέπει τα παιδιά να γνωρίζουν ότι οι γονείς του αναγνώρισαν την προσπάθειά τους και την εκτίμησαν. Ενώ οι λέξεις όπως «παρακαλώ» και «ευχαριστώ» αντίστοιχα, αποτελούν βασικά στοιχεία στην επικοινωνία των δύο πλευρών, που δείχνει σεβασμό στον κόπο του παιδιού.

Εν κατακλείδι, το να μαθαίνουμε τα παιδιά μας να πηγαίνουν το πιάτο τους στο νεροχύτη από πολύ νωρίς, είναι η αφετηρία για τη δημιουργία ισορροπημένων οικογενειακών σχέσεων και φυσικά το πρώτο βήμα για τη δημιουργία ανεξάρτητων παιδιών και εν συνεχεία ανεξάρτητων ενηλίκων.

city.sigmalive
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τα παιδιά μας δεν χρειάζονται εφαρμογές, αλλά αγκαλιές

Όλο και περισσότερα παιδιά χρησιμοποιούν τα γνωστά «έξυπνα» τηλέφωνα!
Όλο και περισσότερες εφαρμογές σχεδιάζονται γι’ αυτά. Πόσο καλό είναι όμως για τα 3, 4 και 5 ετών παιδιά να απασχολούνται με όλες αυτές τις συσκευές;
Ας μην ξεχνάμε πόσες ώρες αφιερώνουν βλέποντας τηλεόραση και dvd.
Πολλοί γονείς δίνουν στα παιδιά τους τις έξυπνες συσκευές για να απασχολούνται και να είναι ήσυχα κατά τη διάρκεια που εκείνοι κάνουν κάποιες δουλειές, ή βρίσκονται σε εστιατόρια και καφετέριες. Επιπλέον, κάποιες από τις εφαρμογές είναι εκπαιδευτικές με αποτέλεσμα οι γονείς να νιώθουν ότι είναι καλό που τα παιδιά τους αφιερώνουν χρόνο μαθαίνοντας.

Σύμφωνα με την Αμερικάνικη Ακαδημία Παιδιατρικής για τα παιδιά 2 ετών όλες αυτές οι οθόνες έχουν αρνητικές επιπτώσεις στην ανάπτυξή τους. Εάν οι γονείς θέλουν πραγματικά να δυναμώσουν το μυαλό των παιδιών τους η καλύτερη λύση είναι το ελεύθερο παιχνίδι.
Με τα δεδομένα της Αμερικής λοιπόν, τα παιδιά ηλικίας 8 ετών και μικρότερα περνούν σχεδόν δύομιση ώρες την ημέρα μπροστά από την τηλεόραση, τον υπολογιστή και το κινητό και μόλις μισή ώρα με τα βιβλία. Αυτό αντιστοιχεί σε μία ώρα περισσότερο (μπροστά στην οθόνη) από το χρόνο που αντιστοιχεί στα παιδιά αυτής της ηλικίας, σύμφωνα με έρευνα της Common Sense Media, μιας Μη Κυβερνητικής οργάνωσης που μάχεται για τα παιδιά.

Ωστόσο, ορισμένοι ειδικοί δε διαφωνούν απόλυτα απέναντι στις εφαρμογές που υπάρχουν στους υπολογιστές και τα έξυπνα τηλέφωνα.

Αντίθετα θεωρούν, ότι η διαδραστική μάθηση με τη χρήση τέτοιων συσκευών είναι καλύτερη από το να κάθεται ένα παιδί μπροστά από μια τηλεόραση. Το θέμα δηλαδή δεν είναι αν οι γονείς θα αφήνουν τα παιδιά να παίζουν ή όχι με μια συσκευή, αλλά με υπευθυνότητα να γνωρίζουν και να επιλέγουν το περιεχόμενο στο οποίο το παιδί θα εκτεθεί.

Υπάρχουν γονείς και ειδικοί που αφήνουν τα παιδιά τους να χρησιμοποιούν συγκεκριμένες εφαρμογές, αλλά παράλληλα οι ίδιοι είναι δίπλα τους ή κάθονται αγκαλιά ώστε να μπορούν ανά πάσα στιγμή να βάλουν τα όρια και να ελέγξουν αν το παιδί τους ασχολείται με την συγκεκριμένη εφαρμογή, πόση ώρα και γενικά να καθορίζουν οι ίδιοι τη χρήση.

Βέβαια τίποτα δε μπορεί να ξεπεράσει αυτά που μαθαίνουμε στην πραγματική ζωή, αναφέρει ο καθηγητής Howard Gardner (που διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Harvard, στον τομέα της εκπαίδευσης Harvard Graduate School of Education).
Μην ξεχνάμε ότι και οι γονείς αποτελούν πρότυπα σε μια γενιά παιδιών που μεγαλώνει με εφαρμογές, με τον εθισμό που έχουν και εκείνοι στα έξυπνα τηλέφωνα.
Η συμβουλή που δίνει στους γονείς που θέλουν να πάνε «μπροστά» τα παιδιά τους είναι:
κάντε βόλτα στο πάρκο, επισκεφθείτε μουσεία,  και παίξτε παιχνίδια μυαλού (tinker toys).
«Δε μπορείτε να αντικαταστήσετε την ανθρώπινη φαντασία, δεν υπάρχει εφαρμογή για αυτό»

Προσωπική μου γνώμη είναι ότι όπου επικρατεί το μέτρο όλα είναι καλύτερα.

Δηλαδή, όταν οι γονείς δεν δίνουν στα παιδιά τις συσκευές προκειμένου να μένουν ήρεμοι ώστε να μπορούν να κάνουν τις δουλειές τους, αλλά αντίθετα τα αφήνουν να έχουν πρόσβαση σε εκπαιδευτικές εφαρμογές τις οποίες οι ίδιοι ελέγχουν και στη διάρκειά τους είναι μαζί με τα παιδιά και δίπλα τους, και φυσικά για περιορισμένο χρονικό περιθώριο, τότε δεν κινδυνεύουν ούτε οι σχέσεις των γονέων με τα παιδιά αλλά ούτε και τα παιδιά από την κακή χρήση των εφαρμογών και  των συσκευών. Αντιθέτως, τα ακαθόριστα ωράρια που τα παιδιά απασχολούνται μόνα τους με τις διάφορες εφαρμογές είναι που συντελούν την ομάδα «κινδύνου».
Όλα αυτά βέβαια όταν υπάρχουν παράλληλα ερεθίσματα, όπως παραμύθια, βιβλία, βόλτες και παιχνίδι! Πολύ παιχνίδι!

Γράφει η Φάνια Βιλλιώτη, Ψυχολόγος
themamagers.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τα «μαθήματα» της δύσκολης παιδικής ηλικίας που χρειάζεται να αποβάλλουμε

Tα τραύματα της παιδικής ηλικίας, μεταμορφωμένα σε “μαθήματα”, έχουν αφήσει τα ίχνη τους πολύ βαθιά στην ψυχή μας.
Μέχρι σχετικά πρόσφατα, δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο η παιδική μου ηλικία έχει επηρεάσει τον τρόπο σκέψης μου. 
Μέχρι που ξεκίνησα ψυχοθεραπεία, στην ηλικία των 42 ετών, είχα την άποψη ότι όλα μου τα προβλήματα είχαν τις ρίζες τους στο παρόν. 
Όμως αυτό δεν ήταν αλήθεια.
Ακόμη και ο ψυχοθεραπευτής μου είπε ότι η μητέρα μου έκανε το καλύτερο που μπορούσε και το πιστεύω αυτό και ειλικρινά σκέφτηκα ότι θα πρέπει να αρκεστώ σε ό,τι μου έδωσε και να τα καταφέρω με βάση όσα πήρα. 
Τώρα όμως συνειδητοποιώ πώς εγώ η ίδια σαμποτάρω τον ίδιο μου τον εαυτό.
Όλοι στη ζωή μου, μου λένε να προχωρήσω, ότι το παρελθόν ανήκει στο παρελθόν και ότι πρέπει να συνεχίσω ζώντας στο παρόν. Όμως δεν μπορούν να καταλάβουν. 
Το μικρό κοριτσάκι που ήμουν κάποτε χρειάζεται φροντίδα.
Η κουλτούρα μας χαρακτηρίζεται από ανυπομονησία για γρήγορη θεραπεία, αρέσκεται στις εύκολες λύσεις και επικεντρώνεται στα προχωρήματα και τις ευκαιρίες του μέλλοντος. Όμως αυτές οι πολιτισμικές προκαταλήψεις δυσκολεύουν τον άνθρωπο που προσπαθεί να κατανοήσει και να διαχειριστεί τις παιδικές του εμπειρίες. Η φράση ξεπέρασέ το, θεωρείται από πολλούς ως θετική ενθάρρυνση, παρόλο που δείχνει την απουσία κατανόησης για το τι σημαίνει ψυχολογικό τραύμα.

Γιατί είναι δύσκολη η απόρριψη αυτών των «μαθημάτων»
Ενώ η ανάμνηση συγκεκριμένων γεγονότων που έκαναν επώδυνη την παιδική ηλικία μας είναι σχετικά εύκολη για κάποιους ανθρώπους, (για παράδειγμα το πόσο μας πείραζε όταν τα αδέλφια μας έκαναν «κόμμα» με τη μητέρα μας, όταν η μητέρα μας, μάς αγνοούσε για μέρες όταν την είχαμε δυσαρεστήσει, όταν οι φωνές του πατέρα μας, μάς έκαναν να αισθανόμαστε μόνοι και φοβισμένοι) είναι πολύ δυσκολότερο να δούμε το πώς επηρεαστήκαμε και πώς διαμορφώθηκε η συμπεριφορά μας από αυτές τις μεγάλες και μικρές αλληλεπιδράσεις. 
Αυτό συμβαίνει γιατί, σύμφωνα με την θεωρία προσκόλλησης, οι αλληλεπιδράσεις δημιουργούν ασυνείδητα πρότυπα ή γενικά συμπεράσματα, σχετικά με τους ανθρώπους, τον κόσμο γενικότερα και τη λειτουργία των σχέσεων.
Όλα τα παιδιά μαθαίνουν για τον «μεγάλο» κόσμο βγάζοντας συμπεράσματα από τον «μικρό» κόσμο μέσα στον οποίο μεγαλώνουν, εκείνον του σπιτιού τους και της ευρύτερης οικογένειάς τους. 
Αν μεγαλώνουμε σε ένα μέρος όπου μας αγαπούν και μας προστατεύουν, νιώθουμε αυτοπεποίθηση να εξερευνήσουμε νέα πράγματα και να πάρουμε ρίσκα. 
Αν πιστεύουμε ότι οι άλλοι έχουν καλή άποψη για εμάς, είναι πολύ πιθανό να δούμε τον «μεγάλο» κόσμο γεμάτο από ευκαιρίες για σύνδεση και προσωπικά επιτεύγματα. 
Ακόμη και αν βιώσουμε κάτι ανάρμοστο ή απρόσμενο, είναι πιθανότερο να έχουμε ανθεκτικότητα και να μπορέσουμε να εντοπίσουμε τι δεν πήγε καλά και να μάθουμε από αυτό. Με αυτόν τον τρόπο βλέπουμε τον κόσμο ένα άτομο με «ασφαλή προσκόλληση».

Όμως ένα παιδί που μεγαλώνει σε ένα σπίτι όπου ο εκφοβισμός, η λεκτική βία και η αντιμετώπισή του ως εξιλαστήριο θύμα είναι μέρος της καθημερινότητάς του, σχηματίζει μια πολύ διαφορετική άποψη για κόσμο. 
Το παιδί που παραμελείται έχει διαφορετική άποψη για τις σχέσεις από το παιδί που χλευάζεται για την ευαισθησία του ή τη συναισθηματική του εξάρτηση. 
Οι ψυχικές λειτουργίες διαμορφώνονται ασυνείδητα και λειτουργούν σαν φίλτρα μέσα από τα οποία οι εμπειρίες περνούν και γίνονται κατανοητές. Ένα παιδί που δεν έχει αγαπηθεί και έχει εμποτιστεί με ειρωνεία, περιθωριοποίηση ή έχει γίνει εξιλαστήριο θύμα, θα αμυνθεί με θωράκιση και αποστασιοποίηση από τα συναισθήματά του. 
Ένα παιδί που δεν έχει αγαπηθεί και διψάει για αγάπη και προσοχή, παραμένει ανοιχτόκαρδο αλλά πολύ προσεκτικό για σημάδια απόρριψης.
Τα συνήθη «μαθήματα» της δυσλειτουργικής παιδικής ηλικίας που πρέπει να ξεμάθετε.

Οι ακόλουθες κατευθύνσεις έχουν βάση στις εμπειρίες κάποιων ανθρώπων και δεν ισχύουν για όλους όσους βρίσκονται σε μία θεραπευτική ανάκαμψη από μια τοξική παιδική ηλικία, αλλά είναι τα “μαθήματα” που πρέπει να απορρίψει ο ενήλικας για να προχωρήσει και να ζήσει μια καλύτερη ζωή.

Μάθημα 1ο: η αγάπη είναι μία συναλλαγή

Μπορεί να έχουμε μάθει ότι η αγάπη κερδίζεται και ποτέ δεν προσφέρεται χωρίς αντάλλαγμα ή ότι μπορεί να διακόπτεται για να τιμωρηθείτε ή ότι πρόκειται για κάποιο είδος συναλλαγής. 
Αυτή η άποψη για την αγάπη είναι διαστρεβλωμένη και οδυνηρή.

Μάθημα 2ο: είμαστε είτε νικητές είτε χαμένοι.

Σε σπίτια που η δημιουργία «αποδιοπομπαίων τράγων»ή ο αποκλεισμός είναι μέρος της οικογενειακής λειτουργίας, το άτομο υποβιβάζεται σε μια βασική εκδοχή του εαυτού του. 
Μεγαλώνοντας με μια μητέρα που εμφανίζει πολλά ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά ή που απολαμβάνει να έχει τον έλεγχο, είτε απολαμβάνεις μια θέση στον ήλιο ή εξορίζεσαι στη σκιά. 
Μία κόρη που δεν έχει αγαπηθεί ενστερνίζεται αυτή την άποψη για τον εαυτό της.

Μάθημα 3ο: Η κακομεταχείριση είναι φυσιολογική

Κάθε παιδί πιστεύει πως ό,τι συμβαίνει μέσα στο σπίτι του συμβαίνει και στα άλλα σπίτια, μέχρι που μαθαίνει ότι αυτό δεν ισχύει. 
Με αυτόν τον τρόπο η λεκτική βία θεωρείται και αυτή φυσιολογική και σαν αποτέλεσμα πολλοί ενήλικες συχνά δεν αναγνωρίζουν καν ότι τους κακομεταχειρίζονται μέχρι να τους το επισημάνει κάποιος άλλος. 
Έχουν επίσης την τάση να δικαιολογούν αυτούς που τους κακομεταχειρίζονται, λέγοντας απλά έχει κακή διάθεση και δεν εννοεί αυτά που λέει όταν είναι θυμωμένος, δεν νομίζω ότι καταλαβαίνει ότι με πληγώνει όταν το λέει αυτό, είναι μόνο λέξεις, παρά δυστυχώς να λαμβάνουν δράση.

Μάθημα 4ο: η έκφραση των συναισθημάτων μας κάνουν ευάλωτους και αδύναμους.

Αυτό δεν χρειάζεται εξήγηση, για παράδειγμα όταν ένα παιδί χλευάζεται επειδή είναι «πολύ ευαίσθητο» και δείχνει ότι πονάει.

Μάθημα 5ο: είμαστε μόνοι μας

Αν μας απορρίπτει η ίδια μας η οικογένεια, τότε ποιος θα μπορούσε να μας αγαπήσει και να νοιαστεί για εμάς; 
Τα περισσότερα παιδιά που δεν έχουν αγαπηθεί υποφέρουν τρομερά από την αίσθηση ότι δεν ανήκουν πουθενά και σε κανέναν. 
Για την ακρίβεια, έχω φτάσει στο σημείο να πιστεύω ότι αυτό το τραύμα δημιουργείται μετά την άποψη ότι δεν μας αγαπάει το ίδιο το άτομο που μας έφερε σ’ αυτόν τον κόσμο.

Μάθημα 6ο: το συναισθηματικό δέσιμο πονάει

Αυτό το «μάθημα» είναι τραυματικό με πολλούς τρόπους. 
Πρώτον, αυξάνει την ανοχή στην τοξική συμπεριφορά στις ενήλικες σχέσεις γιατί και πάλι, ο συναισθηματικός πόνος θεωρείται φυσιολογικός. 
Δεύτερον, δικαιολογεί την αποφυγή στενής σύνδεσης ή οικειότητας ακόμη και όταν είναι κάτι που το επιθυμούμε πολύ βαθιά μέσα μας. Αυτή η άποψη δεν μας επιτρέπει να δούμε ότι η αγάπη και η σύνδεση μας προσφέρει επιβεβαίωση και μας βοηθάει να αναπτυχθούμε, αλλά μας μαθαίνει ότι είναι υποτιμητική και τοξική.

Η αναγνώριση και η αποβολή των “μαθημάτων” μίας δύσκολης παιδικής ηλικίας, είναι το πρώτο βήμα για την θεραπεία μας από αυτά.
_______
Πηγή: psychcentral.com
Απόδοση: Έφη Μεσιτίδου
Επιμέλεια: PsychologyNow.gr
antikleidi
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki