Thursday 14 September 2017

Πατρική αγάπη πίσω από το συρματόπλεγμα

Συρία Πρόσφυγες
Κοκκινοτριμιθιά: Η φωτογραφία που συγκλονίζει

Ένας πατέρας πέφτει στα γόνατα και φιλά τα χέρια των παιδιών του, με τα οποία τον χωρίζει μια συρμάτινη περίφραξη.

Κάποιες από τις αμέτρητες, καθημερινές ιστορίες προσφύγων που απηχούν τον πόνο, τον αποχωρισμό, τη βία, τον πόλεμο, την αβεβαιότητα, αλλά και παράλληλα την ελπίδα, την επανένωση, τη λύτρωση, εκτυλίσσονται και στην Κύπρο.
Η κύρια φωτογραφία του θέματος επελέγη τη Δευτέρα στις καλύτερες της ημέρας από όλο τον κόσμο, από τους συντάκτες του Πρακτορείου Reuters (Editors Choice Pictures).
Ο φωτογράφος του πρακτορείου Reuters Γιάννης Κούρτογλου απαθανατίζει τον Αμάρ Χαμάσο από τη Συρία, ο οποίος ζει στην Κύπρο, ανήμπορο να σφίξει στην αγκαλιά του τα αγαπημένα του πρόσωπα, να τα καλοσωρίζει με αυτόν τον τρόπο πίσω από τον φράχτη.
Η οικογένειά του, που είχε μείνει πίσω, έφτασε με πλοιάριο μαζί με 300 ακόμη συμπατριώτες τους στα βορειοδυτικά παράλια της Κύπρου, ολοκληρώνοντας τη δική τους μικρή Οδύσσεια –μέχρι την επόμενη.
Οι μετανάστες επέβαιναν δύο πλοιαρίων που επισημάνθηκαν με ραντάρ και ρυμουλκήθηκαν το Σάββατο το ένα στο αλιευτικό καταφύγιο στο Λατσί και το άλλο στον Πύργο Τηλλυρίας. 
Όπως ανέφεραν στην αστυνομία για τη μεταφορά τους πλήρωσαν δύο χιλιάδες δολάρια ο καθένας. 
Τα δύο πλοιάρια φαίνεται να απέπλευσαν από την Μερσίνα της Τουρκίας. Σύμφωνα με τις αρχές, πρόκειται για τη μεγαλύτερη αποβίβαση προσφύγων στο νησί σε μία μόνο μέρα.
Ο Αμάρ είχε χωριστεί από τη γυναίκα του και τα τέσσερα παιδιά του, πριν από ένα χρόνο από την πόλη Ιντλίμπ της Συρίας, όταν μια αεροπορική επιδρομή διέλυσε το σπίτι τους, σκοτώνοντας και ένα από τα πέντε παιδιά του.
antikleidi

«Πώς μπορώ να σταματήσω να κλαίω μαμά; Βοήθησέ με...»
"How do I stop crying, mummy?"

Σεξουαλική κακοποίηση
Δεν το χωρά ο ανθρώπινος νους το κολαστήριο που βίωνε στα χέρια του 12χρονου ετεροθαλούς αδελφού της 4χρονη η οποία βιαζόταν κατ εξακολούθηση. 
Ο αδελφός της κατά τη διάρκεια του κρυφτό που έπαιζαν τη βίαζε και μετά τη δωροδοκούσε με σοκολατάκια για να μην μιλήσει.
Η μικρούλα εξομολογήθηκε στη μητέρα της τον εφιάλτη που βίωνε ενώ τη συνόδευε στο μπάνιο. 

Πήρε μία κούκλα και της έδειξε τι της έκανε ο αδερφός της. 
Ο 12χρονος αρχικά αρνήθηκε τις κατηγορίες.
.........
η συνέχεια εδώ

Κωστής Παλαμάς — «Το Τραγούδι του Σταυρού»

Κ' ἒγυρ' Ἐκεῖνος τὸ ἄχραντο κεφάλι καὶ ξεψύχησε 
στὸ μαῦρο τὸ κορμί μου ἀπάνου·
ἄστρα γινήκαν τὰ καρφιὰ τοῦ μαρτυρίου του, ἄστραψα
κι ἀπὸ τὰ χιόνια πιὸ λευκὸς τὰ αἰώνια τοῦ Λιβάνου.
The Raising of the Cross, Peter Paul Rubens
Οἱ καταφρονεμένοι μ' ἀγκαλιάσανε
καὶ σὰ βουνὰ καὶ σὰ Θαβὼρ ὑψώθηκαν ἐμπρός μου·
οἱ δυνατοί τοῦ κόσμου μὲ κατάτρεξαν
γονάτισα στὸν ἤσκιο μου τοὺς δυνατούς το
 κόσμου.

Τὸν κόσμο ἂν ἐμαρμάρωσα, τὸν κόσμο τὸν ἀνάστησα,
στὰ πόδια μου ἄγγελοι οἱ Καιροί, γύρω μου σκλάβες οἱ Ὧρες.
Δείχνω μιὰ μυστικὴ Χαναὰν στὰ γαλανὰ ὑπερκόσμια·
μὰ ἐδῶ πατρίδες πάναγνες εἲσαστ' ἐσεῖς, τρεῖς Χῶρες!

Ὢ πρώτη ἐσύ, Ἱερουσαλήμ! τοῦ βασιλιᾶ προφήτη σου
μικρὴ εἶν' ἡ ἅρπα γιὰ νὰ εἰπῆ τὴ νέα μεγαλωσύνη.
Τοῦ Σολομώντα σου ὁ ναὸς μ' ἀντίκρυσε, καὶ ράγισε·
καινούργια δόξα ντύθηκαν τῆς Ἰουδαίας οἱ κρίνοι.

Κ' ὕστερα ὑψώθηκα σ' ἐσένα, ὢ Πόλη, ἑφτάλοφο ὅραμα,
κ' ἔγινα φῶς τῶν οὐρανῶν, τὸ θάμα τοῦ Ἰορδάνη,
τοὺς Κωνσταντίνους φώτισα καὶ τοὺς Ἡράκλειους δόξασα,
καὶ τρικυμίες δὲν ἔσβησαν ἐμέ, μηδὲ Σουλτάνοι.

Καὶ ὕστερα, ταξιδευτής, ἦρθα σ' ἐσένα, ἀσύγκριτη,
Ἀθήνα, τῶν ὡραίων πηγή, τῶν ἐθνικῶν κορώνα,
τὸν ἄγνωστο ἔφερα Θεό, καί, ἀπόκοτος, ἀψήφησα
τὴν πολεμόχαρη Παλλάδα μεσ' τὸν Παρθενώνα.

Καὶ γνώρισα τοὺς ἱλαροὺς θεοὺς καὶ στεφανώθηκα
τὴν ἀγριλιὰ τῆς Ἀττικῆς, τὴ δάφνη ἀπ' τὴν Ἑλλάδα,
καὶ ὢ λόγος πρωταγροίκητος! τοῦ Γολγοθὰ τὸ σύγνεφο
πῆρε τὴν ἄσπρη ὁμηρική του Ὀλύμπου λαμπεράδα.

Τὰ εἴδωλα τ' ἀφρόντιστα καὶ τὰ πασίχαρα ἔφυγαν,
ἀλλ' οὔτε πιὰ μεθάει τὴ γῆ τὸ ἀσκητικὸ μεθύσι,
ἂς λάμπη ἡ μυστικὴ χαρὰ στὰ γαλανὰ ὑπερκόσμια·
εἰν' ἐδῶ κάπου μία ζωή, καὶ εἲν' ἄξια γιὰ νὰ ζήσει.

Μὲ τὰ κλαδιὰ τῆς φοινικιᾶς νέα ὡσαννὰ λαχτάρισα
σ' ἐσένα, ὢ Γῆ Πανάγια καὶ ὢ πρώτη μου πατρίδα.
Σ' ἐσὲ γυρνῶ, Ἱερουσαλήμ, κ' ἕνα τραγούδι φέρνω σου·

Εἶναι πλασμένο ἀπὸ ψυχῆ καὶ ἀπὸ φωνὴ Ἑλληνίδα! 
Ασάλευτη ζωή [1913]

Η Επέλαση των Μαμάδων στα Βιβλιοπωλεία, με μια Λίστα στο χέρι!

Εσείς πόσα βιβλία «ντύσατε» σήμερα;
Κάθε Σεπτέμβρη το ίδιο σενάριο. 
Αγορές των σχολικών ειδών στο βιβλιοπωλείο.
Λίστα Σχολείο
Αυτή η διαδικασία που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο και που κάθε φορά που τη σκέφτομαι γεμίζει το «είναι» μου, με ένα τεράστιο ΩΧ.

Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει να κάνω τέτοιου είδους ψώνια με το παιδί μου, άλλωστε μια φορά το χρόνο συμβαίνει.


Είναι ότι όλες οι μαμάδες, μαζί κι εγώ, δίνουμε ραντεβού τις ίδιες ώρες και μέρες στα ίδια βιβλιοπωλεία με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα χάος απ’ όπου θα βγεις ξεμαλλιασμένη, ποδοπατημένη και ξαλαφρωμένη, που τέλειωσε και φέτος αυτό το μαρτύριο.


Μάνες με λίστες στα χέρια, τρέχουμε σαν αλλοπαρμένες από ράφι σε ράφι για να αγοράσουμε το κίτρινο τετράδιο της επικοινωνίας, το πράσινο τετράδιο των εικαστικών, το πορτοκαλί για την έκθεση, τόσες σελίδες αυτό το ένα, άλλες το άλλο, με χώρισμα στις σελίδες, μισό μισό, τρία τέταρτα, με κουτάκια, με τετραγωνάκια, με σκληρό εξώφυλλο, με ημίσκληρο και ένα σωρό λεπτομέρειες, που αν δεν προσέξεις θα πρέπει να ξανάρθεις και να περάσεις άλλη μια φορά όλο αυτό.

Μετά έρχεται η σειρά της χειροτεχνίας.

Χαρτόνι χοντρό, χαρτόνι ψιλό, γυαλιστερό, μπλοκ ζωγραφικής, κηρομπογιές τάδε, ξυλομπογιές δείνα, μαρκαδόροι έτσι, χάρακες γιουβέτσι, μολύβια, μηχανικά μολύβια, αποτέτοια στυλό και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Στα ράφια συνήθως υπάρχουν δεινοπαθούσες υπάλληλοι που προσπαθούν στωικά στην αρχή, να εξυπηρετήσουν όλες εμάς, τις ορδές μανάδων που ρωτάμε που είναι η κόλλα τάδε, το ψαλιδάκι με την στρογγυλή μύτη και η γόμα με τις δύο πλευρές. 
Όσο εσύ ρωτάς το πιτσιρίκι έχει φύγει από κοντά σου γιατί του έχει γυαλίσει μια σχολική τσάντα με ένα απαίσιο τέρας και σε τραβολογάει από το μανίκι να τη δεις.
Φορτωμένες με όσα καταφέραμε να συλλέξουμε τρέχουμε όλες μαζί πάλι, προς τις τσάντες δίπλα στις οποίες παιδάκια κλαίνε γιατί δεν τους αρέσουν αυτές που τους διάλεξε η μαμά τους, αλλά κοπανιούνται γιατί θέλουν ΑΥΤΗ την συγκεκριμένη με τις καρδούλες ή με τον τάδε σούπερ ήρωα και άλλα μουτρώνουν γιατί δεν τους αρέσει τίποτα.

Απηυδισμένες από το ποδοπάτημα, τη ζέστη, το φόρτωμα, τη φασαρία και τον πανικό στήνουμε και έναν ωραίο καυγά με το μικρό «θα πάρεις αυτή που σου λέω εγώ»
«δεν δίνω 50 ευρώ για σχολική τσάντα που θα την κάνεις κουρέλι σε 4 μήνες και θα θέλουμε άλλη»
«μην μου φωνάζεις εμένα, γιατί δεν σου παίρνω τίποτα» 
και μέσα σε αυτό το όμορφο, εορταστικό κλίμα περνάμε στα ντοσιέ και τα ντύματα για τα βιβλία.


Πλαστικά ντοσιέ τάδε χρωματισμού ένα για κάθε μάθημα, ροδελάκια για να μην σκιστούν οι σελίδες – που θα σκιστούν δεν πα να βάλεις όλο το κουτί πάνω στις τρύπες – και αφού είσαι έτοιμη για το ταμείο το μικρό σε ικετεύει να του πάρεις και ένα μολύβι που δεν είναι στη λίστα, αλλά είναι στη καρδιά του παιδιού, που έχει ένα γουνάκι στην άκρη, κρέμονται πυροτεχνήματα από πάνω του, έχει πετρούλες κολλημένες στα πλαϊνά και ρωτάς «μα πως θα γράφεις με αυτό παιδί μου;» και σου λέει «δεν θα γράφω με αυτό». 
Ντογκ!


Φορτωμένη στο ταμείο, πληρώνεις τη λυπητερή που πάνω κάτω είναι στα 75 ευρώ (κάθε χρόνο τσεκαρισμένο, για δημοτικό δημοσίου μιλώντας) και τρέχεις στο σπίτι γιατί έχεις – μαντέψτε – να ντύσεις ΟΛΑ τα βιβλία με την ρημαδοδιαφάνεια. Όχι, λες δεν θα πετάξω τα λεφτά μου στο βιβλιοπωλείο για να μου τα ντύσουν, θα το κάνω μόνη μου.

Πας σπίτι ξεκινάς την διαδικασία, στραβώνει η κόλλα, κάνει φουσκαλίτσες πάνω στο βιβλίο που προσπαθείς να σπάσεις με καρφίτσα αλλά δεν γίνεται δουλειά, προσπαθείς να το ξεκολλήσεις γιατί το έκανες σκατά, χαλάς το βιβλίο, το μικρό οδύρεται «μου χάλασες το βιβλίο», τα παρατάς. Πας βιβλιοπωλείο, αγοράζεις καινούριο βιβλίο και αφήνεις και όλα τα υπόλοιπα βιβλία για ντύσιμο. Όχι θα κάτσεις να σκάσεις.


Άντε και του χρόνου!

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki