Ανήμερα το Πάσχα είχα έναν διάλογο με την Μαρία.
Μου περιέγραψε αυθορμήτως, τον νέο τους νοσηλευτή στην Μονάδα Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης όπου μοιράζεται την καθημερινότητά της όταν δεν είναι σπίτι μας.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjotQLiT1DfXXrXzzXsHmGfBP54Yhj2OR9b69k5JCFrtzPaZFLo0t9nIix2shZM9NZpc_LV_s8TgMLFqDj8j8jRHTdO5EsWZgdjERcfLmrh1TgHfIFrY_6VZ28BY8yZlcC-wahrxOhp_4/s640/%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2598%25CE%2599%25CE%25A3%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3+%25CE%259A%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%2595%25CE%25A3.jpg)
Λεπτομερώς και με ακρίβεια μου αναπαράστησε μια συγκεκριμένη, καθημερινά την ίδια ώρα επαναλαμβανόμενη διαδικασία, που ισχύει για όλους τους φιλοξενουμένους και πως ο Μάνος απευθύνεται με ιδιαίτερο τρόπο στον καθένα χωριστά.
Η Μαρία που διαβάζει τα « ψηλά γράμματα» το παρατήρησε και σχολίασε μ' εκείνον τον απαράμιλλο παραστατικό της τρόπο.
— Είναι καλός αλλά αυστηρός. Όλοι υπακούν.
Για να δώσει μάλιστα μεγαλύτερη έμφαση , μίλησε και στην γλώσσα του σώματος. Δηλαδή έκανε την σχετική κίνηση με το χεράκι της που έχει καθιερωθεί για την λεκτική απεικόνιση του φόβου… Να… τους πάει!!!
Ακολούθησε ο εξής διάλογος μεταξύ μας.
— Εσύ Μαρία μου, τον φοβάσαι ;
Η απάντηση σύντομη, άμεση, καταπέλτης.
— ΟΧΙ δεν τον φοβάμαι. ΤΟΝ ΑΓΑΠΩ
Εγώ;;;; Εγώ έζησα μια ακόμη Αναστάσιμη στιγμή από τις αμέτρητες που μου χαρίζει η Μαρία μου,κατακλύζουν την ψυχή μου κι αποτελούν αντίβαρο στον δικό μου Σταυρό.
Χριστός Ανέστη !
Αντίβαρο....
Μου περιέγραψε αυθορμήτως, τον νέο τους νοσηλευτή στην Μονάδα Ψυχοκοινωνικής Υποστήριξης όπου μοιράζεται την καθημερινότητά της όταν δεν είναι σπίτι μας.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjotQLiT1DfXXrXzzXsHmGfBP54Yhj2OR9b69k5JCFrtzPaZFLo0t9nIix2shZM9NZpc_LV_s8TgMLFqDj8j8jRHTdO5EsWZgdjERcfLmrh1TgHfIFrY_6VZ28BY8yZlcC-wahrxOhp_4/s640/%25CE%2591%25CE%259D%25CE%2598%25CE%2599%25CE%25A3%25CE%259C%25CE%2595%25CE%259D%25CE%2595%25CE%25A3+%25CE%259A%25CE%2595%25CE%25A1%25CE%2591%25CE%25A3%25CE%2599%25CE%2595%25CE%25A3.jpg)
Λεπτομερώς και με ακρίβεια μου αναπαράστησε μια συγκεκριμένη, καθημερινά την ίδια ώρα επαναλαμβανόμενη διαδικασία, που ισχύει για όλους τους φιλοξενουμένους και πως ο Μάνος απευθύνεται με ιδιαίτερο τρόπο στον καθένα χωριστά.
Η Μαρία που διαβάζει τα « ψηλά γράμματα» το παρατήρησε και σχολίασε μ' εκείνον τον απαράμιλλο παραστατικό της τρόπο.
— Είναι καλός αλλά αυστηρός. Όλοι υπακούν.
Για να δώσει μάλιστα μεγαλύτερη έμφαση , μίλησε και στην γλώσσα του σώματος. Δηλαδή έκανε την σχετική κίνηση με το χεράκι της που έχει καθιερωθεί για την λεκτική απεικόνιση του φόβου… Να… τους πάει!!!
Ακολούθησε ο εξής διάλογος μεταξύ μας.
— Εσύ Μαρία μου, τον φοβάσαι ;
Η απάντηση σύντομη, άμεση, καταπέλτης.
— ΟΧΙ δεν τον φοβάμαι. ΤΟΝ ΑΓΑΠΩ
Εγώ;;;; Εγώ έζησα μια ακόμη Αναστάσιμη στιγμή από τις αμέτρητες που μου χαρίζει η Μαρία μου,κατακλύζουν την ψυχή μου κι αποτελούν αντίβαρο στον δικό μου Σταυρό.
Χριστός Ανέστη !
Αντίβαρο....
Για την αντιγραφή Το Χαμομηλάκι